Morgunblaðið - 11.02.1995, Side 51
MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
PÉTUR
GUÐJÓNSSON
+ Pétur Guðjónsson fæddist
í Reykjavík 23. ágúst 1924.
Hann lést á gjörgæsludeild
Landspítalans þriðjudaginn
31. janúar sl. Útför Péturs fór
fram frá Bústaðakirkju 6.
febrúar sl.
MINNINGARNAR leita fram þeg-
ar ég rifja upp mín fyrstu kynni
af Pétri rakara og umboðsmanni
á Skólavörðustígnum. Það hefur
verið á vordögum 1966 og hljóm-
sveit í hverjum skóla eins og segir
í laginu. Við strákamir í bílskurs-
hljómsveitinni vorum búnir að æfa
nokkur lög og þá var labbað niður
á litlu rakarastofuna til Péturs, en
þar var nokkurs konar mekka eða
miðstöð hljómsveita og hann beð-
inn að athuga hvort ekki væri
möguleiki á að fá að spila í pásu
hjá hinum ýmsu þekktari hljóm-
sveitum. Þannig byijaði tónlistar-
ferill margra jafnaldra minna af
’68-kynslóðinni. Svo smá saman
vafði þetta uppá sig, þeir litlu urðu
sumir þekktir og vinsælir en aðrir
frægir og eru einhveijir þeirra enn
að.
Það var ekki fyrr en nokkrum
ámm síðar eða haustið 1969 að
kynni okkar Péturs tóku á sig allt
aðra mynd er leiðir dóttur hans,
Önnu Siggu, og mín lágu af tilviljun
saman í Glaumbæ eins og margra
annarra á þessum ámm. Það vom
hlýjar móttökur sem ég fékk er ég
gekk fyrstu 'skrefin inn á fallega
heimilið þeirra hjóna, Hjördísar og
Péturs, og bama þeirra.
Pétur var mikill fagurkeri og
aðdáandi margs konar listar svo
sem myndlistar, formsköpunar eða
arkitektúrs og komu margar góðar
hugmyndirnar frá honum þegar
við krakkamir voram að stofna
okkar fyrsta heimili. Þegar ég lít
til baka er ég þakklátur fyrir þessi
ár sem ég var samferða honum
og óska honum góðrar ferðar.
Elsku Hjördís og börn, við svo
skyndilegt fráfall eiginmanns og
föður vil ég biðja algóðan Guð að
styrkja ykkur í sorg ykkar og sendi
mínar dýpstu samúðarkveðjur.
Minningin um góðan mann mun
lifa.
Magnús Ólafsson.
Látinn er í Reykjavík Pétur
Guðjónsson, rakarameistari,
þekktur borgari og vinsæll vel.
Um miðja öldina, þegar við báð-
ir vomm ungir menn, vissi ég vel
af Pétri, sem var nokkmm ámm
eldri og þegar orðinn þekktur mað-
ur í sinni grein, meðan ég var enn-
þá skólapiltur.
Pétur var ætíð vel til fara og
snyrtilegur, þekkti marga og kom
víða við. Á vellinum lét hann sig
ógjaman vanta og studdi sitt fé-
lag, Val, vel og dyggilega. Þá var
hann og þekktur sem góður dans-
maður og var oft fenginn til að
sýna dans á böllum.
Ekki kom mér þá til hugar, að
þessi „stælgæi" sem sennilega
hefði verið kallaður „svingpjatti"
í Svíþjóð, yrði fljótlega svili minn
og samferðamaður um áratugi.
En atvikin höguðu því svo, að við
gerðum samtímis hosur okkar
grænar fyrir yngstu dætrum Ág-
ústar og Sigríðar í Rafstöðinni við
Elliðaár, en þær voru þá enn
ógefnar í föðurgarði. Pétur var
reyndar tíu árum eldri en Hjördís
og hún kornung, svo manni kom
jafnvel orðið „barnaræningi“ í
hug. En örlög ráða og ástin spyr
oft ekki sömu spurninga og halda
mætti. Með Pétri og Hjördísi tók-
ust góðar ástir, sem entust meðan
bæði lifðu. Milli Ingunnar konu
minnar, sem lést fyrir tíu árum,
og Hjördísar systur hennar var
alla tíð mikil væntumþykja og
reyndar djúpstæð vinátta. Við
Pétur náðum fljótt vel saman,
þótt ólíkir værum að eðli og upp-
runa, og ræktuðum góðan vin-
skap, sem ekki bar skugga á og
bárum tilhlýðilega virðingu hvor
fyrir öðrum, sem fullorðnir menn
á ólíkum starfssviðum.
Pétur reyndist hinn ágætasti
heimilisfaðir og komu þau hjónin
upp fimm bömum, sem öll bera
foreldram sínum og æskuheimili
fagurt vitni, ekki síst fyrir dugnað
og þrautseigju.
Frá því snemma á 6. áratugnum
hefur Pétur starfrækt rakarastofu
sína á neðanverðum Skólavörðu-
stíg, nú síðast í glæsilegu nýju
húsi nr. 10. í byijun var Valur
Magnússon félagi Péturs um þenn-
an rekstur, en lengi síðan hefur
Pétur verið einn um reksturinn.
Nú síðast er til kominn gamall
nemandi hans, Pétur Pétursson,
og er það von mín að stofan haldi
áfram og að hann haldi uppi góðu
orðspori hennar, að ekki sé talað
um nafnið.
Þarna hef ég og mitt fólk sótt
þjónustu alla tíð og notið þess að
hitta í leiðinni þennan glaðbeitta
meistara, hinn dæmigerða þjón-
ustulundaða rakara, eins í viðmóti
við háa og lága, víðast með á
nótunum og einstaklega þægileg-
ur í umgengni. Ekki verður rekstri
Péturs lýst að fullu svo, að ekki
sé minnst á umboðsmennsku hans
fyrir tónlistarmenn. Allt fram á
síðustu ár var hann umboðsmaður
fjölmarga hljómsveita og tón-
listarmanna og annaðist þau störf
af mikilli prýði. Var reyndar alveg
makalaust að fylgjast með.þeim
störfum hans bæði á rakarastof-
unni og heima við. Allt virtist
vera á fljúgandi ferð og óskiljan-
legt ókunnugum hvernig þetta gat
allt gengið upp. Skýringin á því
hve þessi rekstur gekk vel, mun
ekki hvað síst hafa legið í því, að
Pétur var ærið kröfuharður, þótt
mjúkur virtist ætíð í umgengni.
Sú kröfuharka bitnaði hins vegar
fyrst og síðast á honum sjálfum
og gerði hann ætíð að skilyrði,
að allir stæðu við sitt. Sjaldan
varð ég vár við, að Pétur þyrfti
að tukta til hina oft á tíðum ungu
skjólstæðinga sína, en það held
ég hafi oftast endað svo, að báðir
hefðu sóma af, ella yrðu leiðir að
skilja.
Um miðjan sjöunda áratuginn
voru þau hjón farin að hugsa til
að byggja myndarlega yfir sína
stóm fjölskyldu og eignuðust lóð-
ina á Gmndarlandi 10 í Fossvogi.
Við lá, að Pétur minn lenti þar af
leið í hönnun hússins, en leiðrétti
kúrsinn í tíma. Taldi ég mig hafa
átt þar nokkurn hlut að máli og
minntumst við svilarnir oft á, að
þar hefði lánast vel, enda er húsið
bæði fagurt og hentugt. Innan
húss er fögur myndlist og ekki
spillir góð tónlist, sem þar var
ætíð í hávegum höfð. Reyndist
Pétur naskur á gæði í þeim efnum
og hefði ég ekki spáð því að
óreyndu, að popparinn Pétur yrði
sá fagurkeri sem raunin varð.
Þegar leiðir nú skilja er mér
efst í huga þakklæti fyrir hið ljúfa
föruneyti, sem Pétur og Hjördís
hafa ætíð reynst mér og mínum.
STEFANIAINGIGERÐUR
MARTEINSDÓTTIR
+ Stefanía Ingi-
gerður Marteins-
dóttir fæddist á Hól-
um í Norðfirði 14.
maí 1906. Hún lést
21. janúar sl. Inga
Marteins, eins og
hún var alltaf kölluð,
var dóttir hjónanna
Ingibjargar Einars-
dóttur og Marteins
Sigfússonar. Inga
fluttist með foreldr-
um sínum að Skála-
teigi í sömu sveit.
Hún giftist Björgvini
Björnssyni sjómanni
20. des. 1929. Hann lést 4. júní
1941. Þau eignuðust einn son,
Geir, f. 7. septembyr 1932.
Kona hans er Helga Ásmunds-
dóttir. Dætur þeirra eru Katr-
ín Inga, Björg Helga, Sóley
Ósk og Sonja Iðunn. Um 1950
hóf hún sambúð með Ríkharði
Iljálmarssyni málarameistara,
hann lést árið 1992. Bræður
Ingu voru Sigfús Þorsteinsson,
giftur Mörtu Einarsdóttur,
bæði látin; Svavar Marteins-
son, giftur Fjólu Sigmunds-
dóttur, bæði látin; og Karl
Marteinsson giftur Dagmar
Óskarsdóttur, bæði
látin.
Útför hennar fór
fram í kyrrþey 31.
jan. sl.
MEÐ söknuði kveð
ég Ingu frænku
mína, sem reyndist
mér bæði sem faðir
og móðir þegar ég
þurfti á að halda.
Hún var einstök fyr-
ir sitt stóra hjarta-
rými, mannkærleika
og örlæti. Gjafmildi
hennar átti engin
takmörk. Alltaf gat hún vikið ein-
hveiju að þeim sem þurfandi var,
hvort sem það var til líkama eða
sálar. Enginn fór svangur frá
henni, þó að oft væri þröngt á
garðanum, eins og hún orðaði
það. En það var undravert hvern-
ig hún gat alltaf satt alla þá
svöngu munna sem til hennar leit-
uðu, þrátt fyrir lítil efni oft og
tfðum. Hennar lífsskoðun var sú
að til lítils væri að safna að sér
veraldarauði vegna þess að við
færum ekki með hann í gröfina
og sagði: „Það er nefnilega enginn
vasi á síðasta sloppnum.“ Hún
velti fyrir sér veraldar málum,
bæði þessa heims og annars, og
las mikið af bókum, hún var með
á köttinn, eins og hún orðaði það,
og mátti þá einu gilda hvar drep-
ið var niður.
Inga var ung í anda þó að aldur
færðist yfir hana og átti samleið
með fólki á hvaða aldri sem var.
Það var áberandi hve unglingar
hændust að henni alla tið, en sá
aldurshópur er þekktur fyrir að
sækja eftir öðrum félagsskap en
gömlu fólki. Góð músik og gleði
var henni að skapi og sérstaka
ánægju hafði hún af því að lyfta
glasi í góðra vina hópi. Hún var
fagurkeri og hafði alltaf lag á því
að láta líta vel út í kringum sig,
þrátt fyrir misjöfn húsakynnin.
Það var margt sem mátti af
henni Ingu frænku minni læra, þó
var eitt sem reis hærra en annað,
það var sáttfýsi og skilningur á
mannlegan breyskleika, umburðar-
lyndi hennar var meira en ég hef
hjá öðmm kynnst. Hún lifði langa
æfi, oftast með veðrið í fangið, en
hafði þó lag á því að halda sjó
hvernig sem blés. Blessuð sé minn-
ing hennar.
Ingibjörg Sigfúsdóttir.
LAUGARDAGUR 11. FEBRÚAR 1995 51
Drúpum við nú öll höfði með fjöl-
skyldunni og söknum vinar í stað.
Blessuð sé minning^ Péturs.
Björn Árnason.
„Ég er svo nærri, að hvert ykk-
ar tár snertir mig og kvelur. En
þegar þið hlæið og syngið með
glöðum hug, lyftist sál mín upp í
mót til ljóssins. Verið glöð og þakk-
lát fyrir allt sem lífið gefur, og ég,
þótt látin sé, tek þátt í gleði ykkar
yfír lífinu." (Höf. óþ.)
Þessar línur komu mér í hug
þegar við gufufélagar Péturs Guð-
jónssonar spurðum andlát hans,
eftir hörmulegt slys, er hann varð
fyrir hinn 18. janúar síðastliðinn.
Öllu er afmörkuð stund og sér-
hvert mannsbarn og hlutir allir
undir himninum hafa sinn tíma,
segir í hinni helgu bók.
Pétur heitinn var maður lífsgleð-
innar. Skemmtikraftur mikill á
yngri ámm og hrókur alls fagnaðar
á góðri stund, hjartagóður og næm-
ur á tilfínningar og líðan annarra.
Nokkuð örgeðja, en fljótur til sátta
og vildi helst vinur allra vera.
í okkar hópi var hann að öllu
jöfnu glaður, spaugsamur og gat
verið smáglettinn en aldrei ill-
skeyttur og mikill vinur vina sinna.
Höfðingi var hann heim að
sækja á yndislega heimilið, sem
hann og hin ágæta kona hans,
Hjördís Ágústsdóttir, höfðu búið
sér og bömum sínum í Fossvogin-
um.
Minnast margir okkar indælla
gleðistunda með þeim hjónum, sem
hér skal þakkað af heilum hug.
Nú er skarð fyrir skildi í vinahópn-
um, en sárastur harmur er þó kveð-
inn að eiginkonu hans og fjölskyldu
við skyndilegt fráfall, elskulegs
eiginmanns, föður, afa og bróður.
Við félagar hans söknum góðs
drengs og biðjum Pétri Guðjóns- .
syni allrar blessunar á þeim leiðum
sem hann nú hefur lagt út á.
Hjördísi, eiginkonu hans, og
börnum þeirra svo og öðmm ætt-
ingjum vottum við innilega samúð.
Blessuð sé minning Péturs Guð-
jónssonar og láti Guð nú raun lofí
betra.
Gufufélagar.
SIGURBORG Á.
GUÐMUNDSDÓTTIR
+ Sigurborg Árný Guðmunds-
dóttir fæddist á Eyri í
Skötufirði 14. ágúst 1928. Hún
lést í snjóflóðinu í Súðavík 16.
janúar síðastliðinn og fór útför
hennar fram frá Súðavíkur-
kirkju 27. janúar.
Æ, tak nú, Drottinn, fóður og móður mína
í mildiríka náðarvemdan þína
og ættlið mitt og ættjörð virztu geyma
og engu þínu minnsta barni gleyma.
Ó, sólarfaðir, signdu nú hvert auga,
en sér í lagi þau, sem tárin lauga,
og sýndu miskunn öllu því, sem andar,
en einkum því, sem böl og voði grandar.
(MJ.)
Mig setti hljóða, að heyra hörm-
ungarnar sem voru að gerast í
Súðavík þegar 14 manns fórust þar
í þessu átakanlega snjóflóði. Ég
missti þar elskulega frænku mína
hana Boggu, hún bjó þar ein í húsi
neðarlega í þorpinu á Njarðarbraut
10. Hún var ekki hrædd við nein
snjóflóð hjá sér. Enda mátti hún
sjaldan vera að því að hugsa um
sig um sína daga.
Bogga mín var mikil reynslu-
manneskja. Aðeins átta ára missti
hún móður sína, Sigríði Jónatans-
dóttur. Þá varð hún alveg á Eyri
hjá föður sínum Guðmundi og
ömmu okkar Maríu og bróður henn-
ar Matthíasi, sem er á lífi og búsett-
ur í Reykjavík. Þarna var Bogga
blessuð í góðu skjóli og atlæti gott.
Svo við ólumst upp hlið við hlið,
því þar var tvíbýli og hefur alltaf
verið síðan. Faðir minn, Jón, og
faðir hennar, Guðmundur, keyptu
Eyri. Þeir eru löngu látnir.
Þegar Bogga er ekki nema 14
ára deyr elsku amma okkar. Alvar-
an tók þá aftur við. Bogga réð sig
þá fljótlega í vist, eins og þá var
mikið um. Svo var hún líka annað
slagið á Eyri og eins eftir að faðir
hennar og bróðir var hún líka ann-
að slagið á Eyri og eins eftir að
faðir hennar og bróðir fluttu að
Hvítanesi. Og öllum vildi hún
hjálpa. Ég er Guð mjög þakklát
fyrir að hafa kynnst henni svona
vel. Hún var mikið tryggðatröll
þeim sem hún tók.
Svona liðu árin. Hún kynntist
manni sínum hér fyrir sunnan, Ingi-
bjarti Helgasyni. Þá flytja þau vest-
ur og hefja búskap á Hesi í Hest-
fírði. Þau eignuðust þijú börn og
bjuggu þar meðan bömin ólust upp.
Síðan flytja þau til Súðavíkur. Barði
sonur þeirra var þá búinn að byggja
sér mjög fallegt hús. Þau fluttu þá
til hans og búa þar þangað til Bjart-
ur deyr sem var 8.5.1978. Síðan
flyst Bogga mín í litla húsið eins
og áður var nefnt. Hún lætur eftir
sig þijú börn og sjö barnabörn, öll
mjög elskuleg og dugleg.
Þau eru: 1) Barði, kvæntur
Oddnýju Bergsdóttur, og þau eiga
þijú böm og eru þau þessi: Ingi-
bjartur Már 14 ára, Gyða Borg 11
ára og Hafliði Emil eins árs. 2)
María Sigríður, búsett í Reykjavík.
Börn hennar em: Kristján Haukur
Magnússon 13 ára, Sigurborg Eva,
f. 8.11.1983,d. 4.3.1984, og Ingi-
björt Eva, átta ára, Magnúsdætur.
3) Guðrún Björg, búsett í Reykja-
vík. Böm hennar era: Fjóla Baldurs-
dóttir, sex ára og Björk Baldurs-
dóttir fjögurra ára.
Elsku Barði, Oddný Maja, Gunna
og börn. Ég votta ykkur mína
dýpstu samúð og bið Guð að styrkja
ykkur. Svo vil ég einnig votta öllum
hinum sem misstu ástvini sína mína
dýpstu samúð.
María E. Jónsdóttir.
t
Hjartans þakklæti til allra, er sýndu
okkgr samúð, vináttu og hlýhug við
andlát og útför ástkærrar eiginkonu
minnar, móður okkar, tengdamóður og
ömmu,
HULDU KRISTJÁNSDÓTTUR
frá Látrum.
Einnig þökkum við starfsfólki deildar
11E, Landspítala, allan stuðning.
Sigmundur Sigmundsson,
Ragnhildur Sigmundsdóttir,
Kristján Bjarni Sigmundsson, Ragnheiður Baldursdóttir,
Margrét Sigmundsdóttir, Valdimar Gestsson,
Sigmundur Hagalín Sigmundsson, Jóhanna Karlsdóttir,
Þórólfur Sigmundsson,
Sigríður Sigmundsdóttir, Helgi Hrafnsson,
Stefán Aðalsteinn Sigmundsson
og barnabörn.