Morgunblaðið - 25.03.1995, Side 55

MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
LAUGARDAGUR 25. MARZ 1995 55
Ófá átti hann símtölin við Jón Pét-
ursson skipstjóra síðustu ár útgerð-
arinnar, eftir að farsíminn kom til
sögunnar, þegar honum varð mögu-
legt að hringja beint um borð.
Heimsóknir til okkar átti gamli
maðurinn margar. Með fylgdu sög-
ur og frásagnir úr Aðalvík. Vel
mátti greina í orðum Jóns Magnús-
sonar þá lotningu og virðingu sem
hann bar fyrir samferðafólki sínu
að norðan. Minnið var fram á síð-
ustu stund afburða gott, ná-
kvæmnin í frásögnum slík, að við
sem hlustuðum á lifðum okkur inn
í atburðarásina með honum. Stund-
um var sagt frá örlagaríkum at-
burðum, frásögninni lauk og okkur
setti hljóð. Enn einu sinni höfðum
við komist í snertingu við andrúms-
loft liðinna daga, þar sem lífsbjörg-
in var sótt með áræði og ótrúlegum
dugnaði í harðbýlli sveit. í Aðalvík,
engum duldist, sem á hlýddi, að
þar var hugur hans, þar var hans
heima.
Þessi fátæklegu orð eru alls ófull-
nægjandi til að lýsa þessum stór-
brotna manni. En með þeim viljum
við samt þakka einstökum heiðurs-
manni samfylgdina. Ættingjum
sendum við okkar samúðarkveðjur.
Sigurður Sveinsson
og fjölskylda.
Sá aldni heiðursmaður Jón
Magnússon móðurbróðir minn frá
Stað í Aðalvík er nú látinn á nítug-
asta og fyrsta aldursári.
Á æskuárum Jóns Magnússonar
var lítið um skólagöngu og lærði
hann það sem lært var hjá föður
sínum, en fór síðan í Bændaskólann
á Hvanneyri. Árin 1926 til 1932
var hann bóndi að Stað í Aðalvík,
en reisti nýbýlið Sæborg í Aðalvík
og var bóndi þar árin 1937 til 1948,
en þá fluttist hann til ísafjarðar og
bjó í mörg ár á bænum Seljalandi
en hin seinni ár með Hreini syni
sínum og fjölskyldu hans á Engja-
vegi 16 á Isafirði og nutu Jón og
Margrét Magnúsdóttir kona hans
svo sannarlega þeirra samvista. Þau
hjón voru voru einstaklega barn-
góð, í minningunni um þau hjón
lifir, hversu einstaklega góð þau
voru alltaf við mig og hefðu vart
getað verið betri við mig þó ég
hefði verið afkomandi þeirra. Hlýjar
var alltaf með þeim fegurstu á
hveiju sumri, þar sem handverk
þeirra beggja nutu sín. Elsku afí,
orðin eru svo fátækleg á svona
stundu, við viljum kveðja þig með
þessum orðum:
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin strið.
(V. Briem.)
Elsku amma, megi guð gefa þér
og okkur öllum styrk í sorginni.
Þórdís, Halldór
' Jón og Emil.
Þín minning öllu æðri
ofar moldum skín.
Er góðra verður getið
mun getið verða þín.
(G.J.)
Elsku afi.
Við viljum þakka þér allar okkar
samverustundir. í Eyjum þegar við
bjuggum hjá ykkur ömmu. Þá var
alltaf gaman að skreppa í króna
eða niður í bátinn þinn. Síðustu
samverustundir okkar í Eyjum átt-
um við með þér sl. haust, þegar við
söfnuðum lundapysjum sem við svo
slepptum á Eiðinu.
I Mýrdalnum, þar sem sumarbú-
staðurinn ykkar ömmu stendur,
gróðursettum við tré og blóm með
þér. Þar var haldið upp á afmælis-
daga þína, þá var kveiktur varðeld-
ur og sungið og hlegið.
Við þökkum fyrir að hafa fengið
að vera með þér.
Guð blessi þig og varðveiti, elsku
afi.
SNÆBJÖRN
SNÆBJÖRNSSON
minningar koma upp í huga mínum
og enn í dag lesa mín böm bækurn-
ar um Snúð og Snældu, sem þau
sendu mér sem ungum dreng fyrir
þijátíu og fimm árum eða svo og á
titilsíðu einnar bókarinnar stendur
skýrum stöfum skrifuð jólakveðja
frá Seljalandi á jólum 1957. Ofar-
lega í minni mínu eru ferðir á Þjóð-
minjasafnið og önnur söfn í Reykja-
vík um og upp úr 1960, þar sem
mér var komið í skilning um, að
ég væri að fylgja þeim og skildi ég
það svo. Þannig er lund barnsins.
Mjög gott samband var ávallt milli
foreldra minna og þeirra hjóna, en
á tíma hins mikla hraða og tækni
minnist ég þess sérstaklega, að
hvert aðfangadagskvöld kl. 19.30
stundvíslega, frá því ég man eftir
mér og fram til að hið sjálfvirka
símkerfi var tekið í notkun pantaði
móðir mín símann 431 á ísafirði til
að færa jólakveðjur til fjölskyldunn-
ar á ísafirði, þetta var eins viss
athöfn og að hlusta á messu þetta
kvöld.
Þó Jón Magnússon nyti ekki
langrar skólagöngu var hann ágæt-
ur tungumálamaður, en einmitt
þess vegna nýttist þekking hans
breska hemum í síðari heimsstyij-
öldinni. Það mun hafa verið um
1940 sem breski herinn settist að
í Aðalvík og byggði ratsjárstöð uppi
á Ritnum eða Darra, sem er vestan-
vert við víkina. Tilgangurinn með
stöðinni var að fýlgjast með skipa-
ferðum á sundinu milli Islands og
Grænlands. Til að koma tækjum
þar upp voru byggðir brautarteinar
upp fjallið og stjórnaði Jón einmitt
þessu verki og var síðan aðal tengi-
liður á svæðinu milli íslendinga og
breska hersins um árabil. Ekki
verður annað sagt, en að hinn kon-
unglegi breski her hafi sýnt Jóni
Magnússyni mikið traust og það
traust fór hann vel með. Hinir
bresku þurftu ekki að óttast, að
tengiliðurinn talaði af sér, slíkur
var trúnaður hans og heiðarleiki.
Þegar herstöðin var lögð niður í lok
stríðsins voru ýmsir hlutir fluttir á
brott, en aðrir eyðilagðir og þótti
bóndanum á Sæborg undarlegt
hvernig farið var þá með verð-
mæti, en ýmist tilheyrðu þau hern-
aðarleyndarmálum, eða of dýrt var
að flytja það burt. Allt er þetta nú
löngu horfið. Jón Magnússon eign-
Malli á Júlíu var athafnaskáld.
Hann var eitilharður fiskimaður og
dugmikill útgerðarmaður, en hans
aðalsmerki var að geta horft yfir
sviðið allt með tign og ró, en á auga-
bragði var snerpan til staðar, þegar
á þurfti að halda.
Emil Andersen var löngum kennd-
ur við bát sinn, Júlíu, þótt síðar
gerði hann út bátinn Danska Pétur.
Hann setti alla tíð mikinn svip á
umhverfi sitt, athafnasvæði Vest-
mannaeyja og naut mikillar virðing-
ar allra sem fylgdust með gangi
mála. Það var gott að eiga hann að.
Hann var íhugull og ráðagóður.
Hann bjó yfir mikilli reynslu, sem
aðist vini hjá breska hernum og
hélt ágætu sambandi við þá fram
undir það síðasta eða í um fimmtíu
ár.
Saga Aðalvíkur er svipuð sögu
annarra eyðibyggða á landinu.
Fiskimið voru góð, en þéttbýlið dró
fólk til sín og þegar bændur voru
orðnir það fáir, að þeir gátu ekki
sameiginlega sjósett báta, sem not-
aðir voru við að færa björg í bú var
ekki annað að gera en að pakka
saman og flytja. Jón og Margrét
voru því með síðustu íbúum í Aðal-
vík. Þegar til ísafjarðar var komið
stundaði Jón ýmis störf tengd sjáv-
arútvegi og átti um árabil hlut í
Guðnýju ÍS 266. Áhugi hans fyrir
útgerðinni var mikill og þegar þessi
aldni heiðursmaður var sestur í
helgan stein leið ekki sá dagur, að
hann aflaði sér ekki upplýsinga
hvernig „henni“ hefði gengið þann
daginn.
Jóni Magnússyni var lítt gefið
um lofræður en hann var ákveðinn,
heiðarlegur, traustur og góður
maður, þess nutu allir sem honum
kynntust og aldrei heyrði ég þenn-
an mann leggja illt orð til annarra.
Að leiðarlokum skal fært margfalt
þakklæti fyrir alla þá góðsemd sem
hann ávallt sýndi foreldrum mín-
um, mér, eiginkonu minni og börn-
um.
Jón Magnússon þurfti eins og
flestir af hans kynslóð að hafa tals-
vert fyrir lifibrauðinu, en þrátt fyr-
ir það gleymdi hann aldrei kærleik-
anum og vil ég nú vitna í fyrra
Korintubréf þrettánda kapítula,
•fjórða til sjöunda vers, en það end-
urspeglar að mínu mati æviveg
þessa móðurbróður míns.
„Kærleikurinn er langlyndur,
hann er góðviljaður, kærleikurinn
öfundar ekki, kærleikurinn er ekki
raupsamur, hreykir sér ekki upp,
hann hegðar sér ekki ósæmilega,
leitar ekki síns eigin, hann reiðist
ekki, tilreiknar ekki hið illa, hann
gleðst ekki fyrir óréttvísinni, en
hann samgleðst sannleikanum,
hann breiðir yfír allt, trúir öllu,
vonar allt, umber allt.“
Guð blessi minningu Jóns Magn-
ússonar og afkomendur hans, sem
nú syrgja aldurhniginn heiðurs-
mann.
Runólfur Magnús Ásgeirsson.
hann fór með af alkunnri hógværð,
þannig að allt varð látlaust og eðli-
legt í kringum hann og lífið fékk
að ganga sinn vanagang þrátt fyrir
pus og ýmsa takta í lífsins ólgusjó.
Malla fylgdi mikið lán, en mesta
lánið hans var hún Dísa, eiginkona
hans, sérstæð perla og þau voru
feikn samrýnd. Allt þeirra fólk ber
þokka þeirra og Malla verður sárt
saknað því óafvitað var hann eitt
af þessum sterku ankerum, sem
hvert samfélag byggir í rauninni svo
mikið á. Góður Guð leiði hann á
nýjum, brautum útvegsins og gæti
eftirlifandi.
Árni Johnsen.
+ Snæbjörn Snæbjörnsson
fæddist í Reykjavík 9. ágúst
1936. Hann lést á Landspítalan-
um 18. mars síðastliðinn og fór
útför hans fram frá Árbæjar-
kirkju 24. mars.
„VARÐVEIT hjarta þitt framar öllu
öðru, því að þar eru uppsprettur
lífsins." (Orðskviðirnir 4,23.)
Si>æi frændi hefur kvatt þetta
jarðneska líf. En verum vongóð fyr-
ir hans hönd því eins og segir í
Biblíunni geta þeir sem varðveitt
hafa hjarta sitt umfram allt öðlast
eilíft líf. Við sem þekktum Snæja
erum ekki í vafa um hjartagæzku
hans, hún streymdi frá honum alla
tíð.
Fyrstu minningar um Snæja
frænda á ég frá fermingarveizlum
hér á árum áður. Snæi í dökkum,
teinóttum jakkafötum, brosandi svo
skein í gráa framtönnina, nokkuð
sem var flott á honum því hann var
svo mikill gæi, sjómaður nýkominn
úr siglingu með Mackintosh og
vindlalyktin umlukti nærstadda. Ég
man að þar sem hann stóð var allt-
af glatt á hjalla. Svo leit hann í
kringum sig með umhyggju og hlýju
í svipnum. Þannig man ég Snæja.
Svo hló hann, þessum líka dimm-
raddaða, karlmannlega hlátri. Þá
lyftist undantekningalaust brúnin á
öllum í því herberginu.
Mörgum árum seinna kallaði ég
eins og fleiri Snæja til þegar pípu-
lagningamanns var þörf. Þá kom
hann í hversdagsfötum og var eitt-
hvað að bisa við rörin. En eitthvað
þótti mér ekki eins og það ætti að
vera. Við nánari umhugsun fannst
mér hann ekki eiga heima í vinnu-
gallanum. Snæi frændi naut sín
bezt í veizlum, fermingarveizlum,
afmælum og ekki sízt í fjölskyldu-
ferðalögum. Þar gat maður heyrt
hann hlæja og segja ómetanlega
brandara allan daginn og dag eftir
dag.
Snæi frændi var einstaklega
hreinskiptinn og góðhjartaður. Ekki
man ég glöggt hveijar skoðanir
hans voru en það var hvernig hann
setti þær fram sem var eftirminni-
legt og óvenjulegt. Ég hrökk oft í
kút, staðin að fáfræði minni og
gleymsku. Snæi gat stillt manni upp
við vegg og sagt: „Veiztu þetta
ekki?! Svo kom brosið og hláturinn
stuttu seinna. Þannig að maður
vissi ekki alveg hvort hann var að
grínast eða hvort maður þyrfti að
fylgjast betur með öllu milli himins
og jarðar í framtíðinni.
„Sannlega, sannlega segi ég yð-
ur: Sá sem trúir, hefur eilíft líf.“
(Jóh. 6,47.)
Ingibjörg Elín
Sigurbjörnsdóttir.
t
Elskuleg móðir mín, amma okkar og
langamma,
SIGRÍÐUR JÓHANNA BECK,
Brávallagötu 14,
Reykjavík,
andaðist á heimili sínu föstudaginn
7. mars.
Jarðarförin hefur farið fram í kyrrþey
að ósk hinnar látnu.
Gottskálk Þ. Björnsson, Sigríður S. Gottskálksdóttir,
Björn Gottskálksson, Gísli Gottskálksson,
ísak Beck Ggttskálksson, Kristín S. Watkins,
Ragnhildur Ýr Björnsdóttir, Vilborg Björnsdóttir,
James Björn Watkins.
t
ODDFRÍÐUR INGÓLFSDÓTTIR,
áðurtil heimilis
í Kelduhvammi 5,
Hafnarfirði,
lést á Sólvangi 23. mars.
Fyrir hönd aðstandenda,
Sigríður Jónsdóttir.
t
Innilegar þakkir til allra er sýndu okkur samúð og hlýju við andlát
móður minnar,
HALLDÓRU KRISTÍNAR STURLAUGSDÓTTUR,
Hamarsholti.
Sérstakar þakkir til starfsfólks Ljósheima fyrir góða umönnun.
Guðbjörg Kolbeinsdóttir
og aðstandendur.
Handrit afmælis- og minningargreina skulu vera vel frá gengin, vélrituð eða tölvu-
sett. Sé handrit tölvusett er æskilegt, að disklingur fylgi útprentuninni. Auðveld-
ust er móttaka svokallaðra ASCII-skráa, öðru nafni DOS-textaskrár. Ritvinnslu-
kerfin Word og Wordperfect eru einnig auðveld í úrvinnslu. Senda má greinar til
blaðsins á netfang þess Mbl@centrum.is en nánari upplýsingar þar um má lesa á
heimasíðum. Það eru vinsamleg tilmæli að lengd greina fari ekki yfir eina og hálfa
örk A-4 miðað við meðaliínubil og hæfilega línulengd — eða 3600-4000 slög.
Höfundar eru beðnir að hafa skírnarnöfn sín en ekki stuttnefni undir greinunum.
+
Elskuleg móðir okkar, tengdamóðir og amma,
STEINUNN GUNNHILDUR MAGNÚSDÓTTIR
frá Arnþórsholti,
Lundarreykjadal,
Vatnsstíg lOb,
Reykjavík,
lést í Borgarspítalanum föstudaginn 24. mars.
Jarðarförin auglýst síðar.
Guðmundur H. Hafsteinsson, Karen Kristjánsdóttir,
Hjalti S. Hafsteinsson, Sigrfður Jónsdóttir,
Jórunn Marfa Hafsteinsdóttir,
Arnheiður Huld Hafsteinsdóttir,
Linda Húmdís Hafsteinsdóttir
og barnabörn.
Hugheilar þakkir fyrir auðsýnda samúð
og hlýhug við andlát og útför eigin-
manns míns, föður, tengdaföður og
afa,
GEORGSÁRNASONAR
fyrrverandi leigubílstjóra,
Efstalandi 18.
Sérstakar þakkir til starfsfólks hjarta-
deildar Landspítalans.
Margrét Kristjánsdóttir,
Ólafur H. Georgsson, Marfa Inga Hannesdóttir,
Auðun Georg Olafsson, Selma Víðisdóttir,
Kári Pétur Óiafsson.
Gauti og Sara.