Morgunblaðið - 05.04.1995, Blaðsíða 35

MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
MIÐVIKUDAGUR 5. APRÍL 1995 35
i
I
>
I
>
)
>
í
>

oftast djúpum svefni meðan börnin
hennar og barnabömin héldu í
höndina hennar, skröfuðu saman
eða sátu hljóð og rifluðu upp minn-
ingar sem leituðu á hugann. Alltaf
var einhver að líta inn, eins og hún
hefði orðað það og Oddný dóttir
hennar gætti þess að vel færi um
hana með því að snúa afllitlum lík-
amanum reglulega með sínum æfðu
hjúkrunarhöndum. Við fundum líka
öll að sá jákvæði lífskraftur sem
alltaf var til staðar þar sem Kristín
var fylgdi okkur þegar við héldum
aftur út í amstur dagsins.
Kristín var landnemadóttir af ís-
lensku bergi brotin en ólst upp á
sléttunum í Manitoba í stórum
systkinahópi. Faðir hennar Hinrik
fluttist til Kanada og sendi eftir
Oddnýju móður hennar þegar hann
hafði kannað þar staðhætti en eftir
því sem Kristín sagði mér hafði
þeim verið meinað að giftast. Hin-
rik var einhentur og foreldrum
Oddnýjar þótti ráðahagurinn ekki
nógu góður fyrir dóttur sína en elsk-
endurnir höfðu sitt fram og fluttust
til annars lands til að geta deilt líf-
inu saman. Þeim búnaðist vel og
ævinlega gekk Hinrik út á morgn-
ana og blessaði jörðina sem gaf
honum og fjölskyldu hans gnægtir
til að lifa og dafna. Oddný innrætti
bömunum að hollir og góðir lífs-
hættir tryggðu heilbrigði og gott
líf. Bjartsýni, ferskt loft og útivera
var allra meina bót og alltaf skyldi
borðað eitt epli á dag. Fengi eitt-
hvert þeirra einhveija slæmsku, var
hún læknuð með heimafengnu hús-
ráði ættuðu frá íslandi eða indíán-
unum nágrönnum þeirra. Kristín
var því alin upp við að bjarga sér,
líta björtum augum á lífið og aldrei
hef ég kynnst eins hraustu fólki til
líkama og sálar og henni og systkin-
um hennar.
Það átti fyrir Kristínu að liggja
að nema land í ættlandi foreldra
sinna. Frændi hennar Ragnar Ól-
afsson sendi eftir henni líkt og fað-
ir hennar, Hinrik, hafði sent eftir
móður hennar á sínum tíma. Þau
höfðu fellt hugi saman þegar Ragn-
ar dvaldi við nám í Bandaríkjunum
og þótt kynni þeirra væru stutt og
Oddnýju móður hennar þætti dóttir
sín nokkuð skjótráð sigldi Kristín
til íslánds með silfurborðbúnað í
farteskinu sem hún keypti fyrir
sparipeningana sína.
Þegar ég kynntist Kristínu nærri
þrjátíu árum eftir að hún settist
hér að sagði hún mér frá komu sinni
hingað, giftingunni sem fór fram
hjá ættingjum hennar á Háteigi og
Sveini Björnssyni, síðar forseta ís-
lands, sem hafði verið samskipa
henni til íslands og boðist til að
vera svaramaður hennar. Hún hló
mikið þegar hún lýsti því þegar hún
fór að kaupa fisk og fékk hann óinn-
pakkaðan upp í hendurnar, þrædd-
an upp á vír, og hún furðaði sig á
því þegar húsmæður til sveita sett-
ust ekki við matborðið heldur stóðu
og þjónuðu til borðs. Smám saman
fékk ég heildstæða mynd af því
hvemig það var fyrir þessa ungu
konu að setjast hér að í ættlandi
foreldra sinna, fjarri systkinum sín-
um og vinum, í landi þar sem lífs-
hættir vom með allt öðru sniði, en
hún hafði átt að venjast.
Aldrei voru þó erfiðleikar nefndir
í þessum frásögnum enda tók Krist-
ín ætíð lífinu opnum örmum og
gladdist yfir öllu því sem það færði
henni. Fjórum árum eftir að hún
fluttist til íslands hafði hún eignast
fjögur börn, tvenna tvíbura og stóð
þá á fertugu. Hún var orðin þrosk-
uð kona sem fór sínar eigin leiðir
í barnauppeldinu. Átti það til ef sól
var á lofti að klæða kornabömin
úr hverri spjör og leggja þau á
baðborð úti á svölum, nágrönnum
og vegfarendum til skelfíngar og
furðu sem héldu að þessi vesturís-
lenska kona stefndi að því með
uppátækjum sínum að gera börnin
sín innkulsa og óttuðust jafnframt
að þau yltu niður af svölunum. En
hvomgt gerðist og hún hélt áfram
að bera börnin sín út í ljósið og
halda því að þeim sem var hollt og
gott og kærði sig kollótta um hvað
öðmm fannst um það.
Kristín hlutaðist heldur ekki um
hvað aðrir tóku sér fyrir hendur.
Hún var alltaf við hliðina á mér
þegar mikið lá við en lét mig um
að taka mínar eigin ákvarðanir. Ég
kynntist henni þegar ég var rétt
um tvítugt, nýbyijuð í námi og
hraus hugur við að halda áfram
eftir að ég átti mitt fyrsta bam.
Það var heldur ekki algengt á þeim
árum að konur væm í skóla og
stæðu í barneignum samtímis. En
Kristín taldi í mig kjark og henni
og Ragnari á ég það fyrst og fremst
að þakka að mér tókst að ljúka
háskólanámi.
Hún hafði yndi af að ferðast og
rúmlega áttræð fór hún með okkur
Óla og strákunum að heimsækja
fjölskyldu sína í Kanada, Dagleið-
imar urðu stundum langar og ald-
ursbilið í hópnum rúm sjötíu ár en
aldrei sáust þreytumerki á Kristínu.
Eina skiptið sem hún sýndi einhver
óánægjumerki í ferðinni var þegar
við komum til New York um miðja
nótt eftir sextán tíma ferðalag og
hún sá fram á að við.ætluðum ekki
út að borða og njóta næturlífsins.
Það fannst henni lítið úthald! En
það skipti engu hvort við vomm í
stórborgum eða uppi í óbyggðum
alltaf var hún sama heimskonan,
glæsileg og glaðleg og ævinlega til
í að reyna eitthvað nýtt. Og enn
sé ég hana koma upp fjörukambinn
á Vancouvereyju, léttstíga og bros-
andi, eftir að hafa fengið sér sund-
sprett í Kyrrahafinu.
Með Kristínu er gengin ein besta
kona sem ég hef kynnst. Ég er
henni þakklát fyrir samfylgdina og
forsjóninni fyrir að hafa fengið að
gjöf svo góða tengdamóður og vin-
konu. Guð blessi minningu Kristínar
Ólafsson.
María Jóhanna Lárusdóttir.
Víst er gott að vera hjá
vinasveit og grönnum
og kunna réttar áttir á
allri byggð og mönnum.
(Stephan G. Stephansson.)
Með þessari stöku kveð ég Krist-
ínu Ólafsson.
Hún var nágranni minn í áratugi.
Hún var móðir æskuvinkonu
minnar.
Hún var vinur vina barna sinna.
Ég var unglingur, þegar ég
kynntist Kristínu Olafsson. Kristín
var glæsileg kona. Hún var félags-
lynd og gestrisin. Hún lét sér annt
um nágranna sína og varð fyrst til
þess í hverfínu að bjóða okkur
reglulega á heimili sitt. Þessum sið
viðhalda dætur hennar og ná-
grannakonur enn í dag. Hún vann
merkt starf þar sem börnin og heim-
ilið sátu í fyrirrúmi í lífí hennar.
Kristín Ólafsson var vinkona mín.
Geirlaug Þorvaldsdóttir.
Það er jafnan svo að það er
meiriháttar atvik í lífi manns að
flytja búferlum.
í fyrsta lagi skilur maður við
kunnuglegt umhverfi, sem maður
hefur vanist um skemmri eða lengri
tíma og þarf að venja sig við nýtt.
í öðru lagi, og það er enn meira
um vert, að skilja við vini og kunn-
ingja og eiga fyrir sér að stofna til
kynna við nýja nágranna. Þetta
reyndum við fyrir 36 árum þegar
við fluttum i Hörgshlíðina. Þá urðu
næstu nágrannar okkar hjónin
Kristín og Ragnar Ólafsson ásamt
bömum þeirra. Þær hlýju móttökur
sem við mættum á hinum nýja stað
gleymast ekki og átti Kristín sinn
mikla þátt í því með sinni ljúf-
mennsku. Ragnar er látinn fyrir
nokkrum árum og nú hefur Kristín
kvatt hinstu kveðju. Viljum við nú
minnast þess tímabils með þakk-
læti fyrir þau góðu kynni, sem við
áttum með þessum hjónum og send-
um aðstandendum samúðarkveðjur
okkar.
Ágústa Gísladóttir,
Davíð Ólafsson.
• Fleiri minningargreinar um
Kristínu Ólafsson bíða birtingar
ogmunu birtast í blaðinu
næstu daga.
PÉTUR
ÞORSTEINSSON
+ Pétur Þor-
steinsson var
fæddur í Gilhaga,
Lýtingsstaða-
hreppi Skagafirði
13. maí 1922. Hann
lést á Droplaugar-
stöðum 27. mars
1995. Foreldrar
hans voru hjónin
Elísabet Hjálmars-
dóttir f. 1. ágúst
1900. d. 10. júlí
1984 og Þorsteimi
Magnússon f. 18.
apríl 1892, d.
29.apríl 1971. Pét-
ur var fjórði af 7 systkinum,
en þau eru: Sigrún Rósa f. 16.
janúar 1918, d. 10. febrúar
1965, Jóhanna f. 23. apríl 1919,
dv 14. mars 1988, Pétur f. 16.
mars 1921 d. 2. júní sama ár,
Snæborg f. 17. októ-
ber 1926, d. 4.
september 1988, Jó-
hannes f. 23. mars
1929, d. 10. janúar
1994, Magnús
Hjálmar f. 29. ágúst
1932 búsettur í Dan-
mörku. Pétur
kvæntist 20. októ-
ber 1951 Halldóru
Maríu Þorvaldsdótt-
ur f. 20. október
d. 23. júlí
1982. Börn þeirra
eru: Eyrún f. 17.
apríl 1952 og Krist-
inn Ásgrímur f. 7. mai 1956.
Sambýliskona Péturs frá 1966
er Vilborg Tryggvadóttir. Út-
för Péturs fer fram frá Ás-
kirkju í dag 5. apríl og hefst
athöfnin ld. 13.30
í DAG er til moldar borinn Pétur
Þorsteinsson frá Siglufirði.
Foreldrar Péturs hættu búskap
1926 og fluttu til Siglufjarðar og
þar ólst Pétur upp. Að lokinni skóla-
göngu stundaði Pétur alla almenna
vinnu eins og títt var á þeim tíma.
Hann vann meðal annars i fiskbúð
og einnig starfaði hann mörg ár
hjá vörubifreiðastöð Siglufjarðar.
Sjómennsku stundaði hann einnig
í nokkur ár. Pétur var háseti á tog-
aranum Elliða frá Siglufírði í Qögur
ár. Hann var í hópi þeirra lánsömu
er björguðust af Elliða er skipið
fórst 10. febrúar 1962 vestur af
Öndverðamesi. Pétur fluttist til
Reykjavíkur árið 1966 og hóf störf
hjá Ríkisprentsmiðjunni Gutenberg
og starfaði þar til ársins 1989 er
hann hætti störfum sökum aldurs.
Pétur var félagslyndur og tók virk-'
an þátt í starfsemi Sjálfsbjargar
félagasamtökum fatlaðra hér í
Reykjavík og sat á mörgum þingum
þeirra Sjálfsbjargarmann vítt og
dreift um landið síðastliðin 20 ár.
Bókhneigður og listfengur var Pét-
ur með afbrigðum. Hann átti einnig
gott með að setja á blað skemmti-
legar vísur og tel ég að eitthvað
eftir hann hafí Vilborg varðveitt svo
og einhveijir af þeim Sjálfsbjargar-
félögum er Pétur umgekkst mest.
Mikinn kost hafði Pétur fram að
bera. Hann talaði aldrei neikvætt
um nokkur einasta mann og að jafn-
aði var hann ánægður með sitt hlut-
skipti í lifínu. Pétur var traustur,
góður og heiðarlegur maður, sem í
dag er kvaddur hinstu kveðju.
Valdimar Tryggvason.
Kær vinur, Pétur Þorsteinsson,
er dáinn, hann hefur fengið hvfldina
eftir langvarandi veikindi.
Pétur var mikill öðlingsmaður,
hvers manns hugljúfi, lagði aldrei
illt til neins manns. Orðheldinn og
trúr sinni sannfæringu.
Hann var hagyrðingur góður.
Mikið liggur eftir hann af visum, sem
hann hefur ort við ýmis tækifæri.
Hann starfaði fyrir Sjálfsbjörg á
Siglufirði, sat þing Sjálfsbjargar,
landssamband fatlaðra, sem haldið
var í Skíðaskálanum á Akureyri í
Hlíðarfjalli árið 1966, þá hans fyrsta
þing, en ekki það síðasta. Þar kynnt-
ist ég Pétri fyrst. Þingin voru haldin
til að fjalla um réttindamál fatlaðra,
GÍSLIH. DUNGAL
+ Gísli Dungal
fæddist í
Reykjavik 27. sept-
ember x1932. Hann
lést 27. mars sl. í
Víðinesi. Foreldar
hans voru Halldór
Pálsson Dungal og
Nanna Ólafsson
Dungal. Bræður
Gísla eru Páll og
Höskuldur. Hann
útskrifaðist frá
Verslunarskóla ís-
Iands 1947 og tók
mikinn þátt í fé-
lagslifinu þar.
Hann vann hjá linudeild Pósts
og sima, starfsmannadeild
varnarliðsins 1948, bókhaldari
þjá DAS, skrifstofumaður lyá
ÍSAL, átti og rak fyrirtækið
Landsstjörnuna og síðast átti
hann og rak innflutningsfyrir-
tækið Bakaramiðstöðina. Gísli
kvæntist Ingu Birnu Gunnars-
dóttur 1955. Þau
eignuðust þijú
börn, Halldór,
Ævar Orra og Dav-
íð Loga. Þau skildu
1963. Halldór býr á
Spáni með sambýl-
iskonu sinni Frans-
isku (Paqui) Vazqu-
ezlorbacho, þau
eiga þrjú börn, tvær
dætur og einn son.
Halldór á einnig
tvær dætur með
fyrri sambýliskon-
um sinum. Ævar
Orri á með konu
sinni, Ásdisi Ámundadóttur,
tvær dætur. Davíð Logi á með
konu sinni Onnu Þórarinsdótt-
ur, tvær dætur og einn son sem
fermist ásamt dóttur Ævars
næstkomandi sunnudag.
Útför Gisla verður gerð frá
Fossvogskapellu í dag, 5. april,
og hefst athöfnin kl. 10.30.
ÞAÐ sem ég minnist um föður
minn, er minnið og kímnin, þvílíkt
minni, það var sama um hvað var
rætt, alltaf gat hann lagt eitthvað
til málanna og lét gjaman eitthvað
spaug fylgja með. Þrátt fyrir veik-
indin var hann alltaf bjartsýnn á
að komast einu sinni enn á sinn
uppáhaldsstað, suður á Spáni.
Hann var lítið fyrir það gefinn
að tala um sjálfan sig eða láta tala
um sig. Ferðalangur var hann inni
við beinið og taldi að í sér væri síg-
auni og ferðaðist mikið til Spánar.
Segja má að Spánn hafi átt hug
hans allan. Eitt uppáhaldslag átti
hann, „The Lucky Óne“, með K.K.
og hafði síðan mikið dálæti á skáld-
Handrit afmælis- og minningargreina skulu vera vel frá gengin, vélrituð eða tölvu-
sett. Sé handrit tölvusett er æskilegt, að disklingur fylgi útprentuninni. Auðveld-
ust er móttaka svokallaðra ASClI-skráa, öðru nafni DOS-textaskrár. Ritvinnslu-
kerfin Word og Wordperfect eru einnig auðveld í úrvinnslu. Senda má greinar til
blaðsins á netfang þess Mbl@centrum.is en nánari upplýsingar þar um má lesa á
heimasíðum. Það eru vinsamleg tilmæli að lengd greina fari ekki yfir eina og hálfa
örk A-4 miðað við meðalllnubil og hæfilega línulengd — eða 3600-4000 slög.
Höfundar eru beðnir að hafa skirnarnöfn sín en ekki stuttnefni undir greinunum.
en einnig var margt þar sér til gam-
ans gert. Á þessu þingi voru margir
hagyrðingar og þar á meðal Pétur,
sem átti hug og hjarta okkar allra
og við unga fólkið vöktum og hlust-
uðum á hagyrðingana kasta á millfy *
sín stöku og það var sungið og fylgst
með sólaruppkomu. Þama hitti Pét-
ur Vilborgu Tryggvadóttur, sem síð-
ar varð sambýliskona hans.
Pétri var svo margt til lista lagt.
Hann hafði t.d. einstaklega fallega
rithönd og skrifaði mikið fyrir vini
og kunningja. Vilborg hefur selt
minningarkort fyrir Sjálfsbjörg í
Reykjavík og nágrenni og skrifaði
Pétur á þau með sinni fallegu rit-
hönd, fólk sóttist mjög eftir því að
fá hann til að skrifa á kortin. Félag-
ið þakkar honum samstarfíð í gegn-
um árin. Kort og vísur, sem hann
hefur skrifað og sent til okkar hjón-
anna, eru vel geymd. Hann hafði
mikla ánægju af því að spila brids
og höfum við oft og mörgum sinnum
hildi háð í þeirri íþrótt í þau 30 ár,
eða þar um bil, sem við höfum þekkst
og haft mikið gaman af. Vilborg
spilaði einnig brids og oft var farið
upp í Austurbrún til Vilborgar og
Péturs og þá var spilað fram eftir
öllu.
Ég vil leyfa mér að þakka Pétri,
fyrir hönd bridsfélaga í Sjálfsbjörg
í Reykjavík og nágrenni samstarfið
og ánægjuna á bridskvöldum alveg
frá upphafi starfsemi bridsdeildar-
innar, sem hófst fyrir um það bil ^
17 árum. Við Pétur héldum utan um
bridsstarfið í mörg ár.
Pétur vann lengi í prentsmiðjunni
Gutenberg, hann hætti þar störfum
fyrir um það bil 5-6 árum.
Eftir að Pétur hætti að vinna fór
heilsu hans hrakandi. Hann hafði
alltaf unnið mikið og ýmsa erfiðis-
vinnu, sem reynt hefur mikið á fæ-
tuma, sem ekki voru heilir.
Það er sárt að horfa á eftir Sjálfs-
bjargarfélögum og kærum vinum,
sem falla hver af öðrum.
Við hjónin þökkum Pétri sam-
fylgdina og góð kynni öll þau ár, sem
við höfum starfað saman.
Elsku Villa mín, við samhryggj-
umst þér því við vitum að þú hefur
mikið misst.
Einnig samhryggjumst við börn-
um hans.
Sigurrós M. Siguijónsdóttir, for-
maður Sjálfsbjargar í Reykjavik,
og Jónas Gunnar Guðmundsson.
inu. Vinnufíkill var hann og minnist
ég þess að hann minnkaði við sig
svefn til að geta unnið meira og
svo var slappað af á Spáni og voru
horfur á því að hann kæmist aftur
nú í sumar. En tíminn kemur og 'N
tíminn fer, óháð því hvaða áform
menn hafa og hversu göfug þau
kunna að vera. Og enn ertu lagður
af stað, góða ferð, pabbi minn.
Standandi við gluggann og stari út á sjó,
segi svo við skuggann ég fæ aldrei nóg.
Því ég er lukkufýr, já ég er iukkufýr.
Ég hæfði tvær saman, hafði af því gaman,
þvi ég er lukkufýr.
Ég er að verða vitlaus á ruglinu
en mér er sama því ég lifi lífinu
Því ég er lukkufýr já, lukkufýr já.
Ég tók fimm me5 stæl, á háum hæl
þvi ég er lukkufýr já.
(Kristján Kristjánss. Þýð. DLD)
Davíð L. Dungal
og fjölskylda.
Erfídrykkjur
Gtæsiieg kaffi-
hlaðborð, fallegir
salir og mjög
góð þjónusta.
Upplýsingar
í sírna 22322
FLUGLEIDIR
HéTBI, LlimtlBIII