Morgunblaðið - 06.04.1995, Blaðsíða 34

34 FIMMTUDAGUR 6. APRÍL 1995
MORGUNBLAÐIÐ
LISTIR
Antik-uppboð á hús-
gögnum og listmunum
GALLERÍ Borg efnir til antik-
uppboðs á húsgögnum og list-
munurn í Faxafeni 5 laugardag-
inn 8. apríl kl. 14. Áttatíu númer
verða boðin upp og verður ekk-
ert lágmarksverð heldur allir
munir seldir hæstbjóðanda. Mun-
irnir voru fluttir inn frá Dan-
mörku og kom danskur antiksali
gagngert til landsins í þeim ti-
gangi að aðstoða við undirbún-
inginn.
Elstu munir frá
öndverðri 19. öld
Elstu munirnir á uppboðinu
eru frá öndverðri 19. öld en þar
kennir ýmissa grasa; má þar
nefna skrifborð, sófasett, borð-
stofuhúsgögn, postulínsstell,
ljósakrónur og handofnar mott-
ur.
Uppboð af þessu tagi höfðu
legið niðri um langt árabil hér á
landi þegar Gallerí Borg tók upp
þráðinn i siðasta mánuði. Að sögn
Péturs Þórs Gunnarssonar hjá
galleríinu féll uppboðið í frjóa
jörð og er fyrirhugað að gera
antik-uppboð að mánaðarlegum
viðburði í starfsemi gallerísins.
Gallerí Borg hefur einkum í
hyggju að sækja muni til Dan-
merkur og Svíþjóðar en Pétur
segir að hugsanlega verði leitað
fanga víðar ef viðtökur gefi til-
efni til. Þá hefur Gallerí Borg
einnig tekið upp þá nýbreytni að
taka húsgögn, listmuni og antik í
umboðssölu.
Morgunblaðið/Hreinn Hreinsson
MUNIR úr svokölluðu Víkingasetti verða boðnir upp á laugardag-
inn. Danskur arkitekt, Nyrup að nafni, hannaði og lét smíða þetta
sett fyrir sig um 1910. Sófinn, borðið, stóllinn og klukkan verða
á uppboðinu.
„Fangaeyj-
an“sýnd í
bíósal MÍR
„FANGAEYJAN" nefnist kvik-
mynd sem sýnd verður í bíósal
MÍR, á sunnudag kl. 16.
í mynd þessari sem gerð var í
Georgíu á sjöunda áratugnum seg-
ir frá mörgum lið^mönnum úr sov-
éska hernum, um 5'Mhermönnum
sem þýsku nasistarm^hafa tekið
höndum snemma í stríðinu og
flutt, þegar langt er liðið á styij-
öldina, til einangrunar á eyjuna
Teles undan ströndum Hollands.
Fangarnir ákváðu að gera upp-
reisn og þeim tekst að yfirbuga
þýska setuliðið á eyjunni. Leik-
stjóri er Managadze og er aðgang-
ur ókeypis og öllum heimill.
GEOMETRISK NATTURA
AÐALHEIÐUR Valgeirsdóttir með verkið „Snjór".
Óperutónleikar
Sinf óníuhlj óms veit-
ar Norðurlands
Diddú og
Kristján á
Akureyri
Á FYRSTU dögum miðasölu
á óperutónleika Sinfóníu-
hljómsveitar Norðurlands
seldist rúmur helmingur mið-
anna og er því ljóst að tónleik-
anna er beðið með mikilli eftir-
væntingu.
Söngvarana sem koma
fram með hljómsveitinni á
þessum tónleikum þarf vart
að kynna en það eru þau Krist-
ján Jóhannsson og Sigrún
Hjálmtýsdóttir, en stjórnandi
verður Guðmundur Óli Gunn-
arsson. Á efnisskrá eru aríur
og dúettar úr þekktum óper-
um, meðal annars Carmen,
La Boheme og La traviata.
Óperutónleikarnir verða í
íþróttahúsi KA þann 12. apríl
kl. 19. Miðasalan er til húsa
á skrifstofu Gilfélagsins í
Kaupvangsstræti á Akureyri
og þar er hægt að fá frekari
upplýsingar. Miðasalan er
opin virka daga kl. 13-17,
einnig er hægt að kaupa miða
símleiðis með greiðslukortum.
Miðaverð er þrenns konar;
3.400 kr„ 2.600 kr. og 1.500
kr. eftir því hvar í húsinu er
setið.
Tónlistar-
nemar leika í
Safnahúsinu
/
Húsavík. Morgunblaðið.
AÐ TILHLUTAN Safnahússins,
Tónlistarskólans og Ménningar-
nefndar Húsavíkur, sem nýlega
er tekin til starfa, héldu fjórir
nemendur Tónlistarskólans hljóm-
leika í Safnahúsinu í síðustu viku.
Jóhanna Gunnarsdóttir lék á
píanó verk eftir Schumann og
Chopin og jafnframt lék hún með
Kristjáni Þ. Magnússyni, saxófón-
leikara verk eftir C. Francous og
J. Revaux.
Valmar Valjaots, kennari og
Þórunn Harðardóttir píanóleikari
léku saman Sonatiu eftir Schubert
og tónleikarnir enduðu svo með
einleik Þorvaldar M. Guðmunds-
sonar á gítar og lék hann meðal
annars verk eftir Bach og I. Al-
berniz.
MYNPLIST
Gallerí Greip
BLÖNDUÐ TÆKNI
AÐALHEIÐUR
VALGEIRSDÓTTIR
Opið alla daga (nema mánud.)
kl. 14-18 til 9. apríl.
Aðgangnr ókeypis
Á SÍÐARI hluta þessarar aldar
hafa hinir ýmsu miðlar myndlistar-
innar skarast meir en nokkru sinni
fyrr og mörkin milli þeirra orðið
bæði óglögg og merkingarlítil í
sjálfu sér. Listafólk hefur verið
óhrætt við að nýta sér möguleika
skyldra og jafnvel ólíkra miðla til
að mynda heildstæð verk, sem síðan
falla ekki beint að almennum skil-
greiningum. Þannig hefur orðið til
sífellt breiðara svið verka, sem ein-
faldlega eru talin unnin með „bland-
aðri tækni“, þó grunnur þeirra
kunni að vera í málverki, grafík eða
ljósmyndun, höggmynd, völdum
hlutum („ready mades“) eða um-
hverfínu sjálfu. Þessi tilraunastarf-
semi hefur átt mikinn þátt í að
auðga myndlistina á þessari öld, en
um leið hefur listunnendum oft
reynst erfíðara um vik við að setja
sig inn í þau vinnubrögð, sem liggja
að baki þeim verkum sem sýnd eru
hveiju sinni.
Aðalheiður Valgeirsdóttir hefur
til þessa einkum unnið í grafík, og
síðasta einkasýning hennar var á
verkum í þeim miðli. Að þessu sinni
LEIKLIST
Stúdcntalcikhúsið
HÁTÍÐARSAL HÁSKÓLA
ÍSLANDS
Beygluð ást: Sú kalda ást sem höf-
undamir gleyma eftir Sigtrygg
Magnason og Beygluskeiðarþáttur
eftir „Gímaldin“. Leikstjóri: Bene-
dikt Erlingsson. Leikmynd og bún-
ingar: Þorgerður E. Sigurðardóttir.
Lýsing: Kári Gíslason. Tónlist:
mjómsveitin Vindlar. Leikendur:
Fimmtán félagar i Stúdentaleikhús-
inu. Þriðjudagnr 4. apríl.
í HÁTÍÐASALNUM er búið að
hafa endaskipti á hlutunum. Mað-
ur gengur inn, yfir leiksviðið, sest
og horfir á einhvern hátt andfætl-
ingslega fram að dyrum. Svo hefst
Beygluskeiðarþáttur en það er ein-
þáttungur sem er í óða önn að
fínna sjálfan sig. Það hafði ekki
tekist enn þegar þessari tilteknu
sýningu lauk enda stílbrotin svo
mörg að drjúga stund tekur að
tína þau saman.
Inn kemur maður í regnfrakka
er hefðbundin grafík hins vegar
aðeins undirstaða verkanna, sem
listakonan hefur unnið á pappír á
fyllri hátt með frekari málun og
teikningu, og jafnvel þrykkt aftur,
eftir að hafa skafið litinn niður.
Þannig blandar hún saman vinnu-
brögðum grafíklistarinnar og mál-
verksins, og útkoman sést vel í
dýpri litum og fyllri grunni verk-
og áhorfandinn veit strax af lát-
bragði hans að hér er einkaspæj-
araherma á ferðum. Hljómsveitin
er hinsvegar ekki alveg sama sinn-
is. Hún hallast að kabarett-
stemmningunni. Þá ákveður spæj-
ari að bregða fyrir sig grallarahú-
mor, hengir frakka sinn á ímynd-
aðan krók en sest að því búnu við
borð og hefur hægt um sig.
Inn koma stúlkur og „upp arta“,
því þetta er kaffihús. Kaffihús eru
kjörin fyrir óræðar setningar,
óráðna hugsun sem leitar hælis í
völundarhúsi súrrealismans, kjörin
fyrir vísanir sem eru hvorki héðan
né þaðan en bera þess samt vitni
að menn hafi lesið rökræður skóla-
manna a.m.k. í gegn um Pinter
og séu ekki ókunnugir tilvistar-
kreppum. En það er sumpart
vegna glundroðans í stílfærslu og
efnistökum sem þessi einþáttung-
ur er geðslegur. Hér er verið að
þreifa fyrir sér af talsverðum vits-
anna en væri hægt að ná með graf-
íkinni einni saman.
Verk Aðalheiðar hér byggja eink-
um á samspili reglulegra lóðréttra
litflata og lína, eins konar geometr-
ísku samspili einfaldra forma, sem
þó hafa í sumum tilvikum til að
bera nokkuð innra flúr, þegar nánar
er skoðað. Eins og titlar myndanna
bera með sér er um að ræða tilvísan-
munalegum þrótti (mikið er ég
feginn að að þær þreifingar skuli
ekki vera hnepptar í spennitreyju
raunsæis). Svo er þátturinn nátt-
úrulega geðslegur vegna þess að
hann er auðheyrilega upplýstur
af höfundi sem orðum ann og
þekkir veikustu sögnina að elska
en án hennar fær skáldið ekkert
sagt. Svo segir Einar Bragi og
Einar Bragi lýgur ekki.
Gímaldin á að halda áfram að
skrifa þar til hann finnur sjálfan
sig í einhveiju brotinu og springur
út. Leikarar áttu í nokkrum erfið-
leikum með að finna persónurnar
í hlutverkum sínum og láir þeim
það enginn. Þær eru nefnilega í
felum. Þó var Haraldur Jóhanns-
son ansi góður sem náunginn vina-
lausi. Hann kann að kipra saman
rasskinnamar.
Hátíðasalur Háskóla íslands á
ekki í neinni tilvistarkreppu. Hefði
Fritz Lang rekist þar inn biði hann
ir í náttúruna; birtuna, veðurbrigði,
gróskuna - þau augnablik um-
breytinga, sem öllum eru svo eftir-
minnileg.
Verkin á sýningunni má gjarna
skoða sem eina heild, þar sem þau
eru greinilega nátengd í allri
vinnslu. Þetta kemur vel fram í lát-
lausri uppsetningunni, þar sem eitt
stakt verk nær að mynda nokkuð
mótvægi við öll hin, sem eru í sömu
stærð og hlutföllum.
Það er þó einkum hið innra lita-
spil, sem vert er að staldra við.
Listakonan vinnur hér mikið með
bláa og rauða liti í hinum ýmsu
verkum, og í mörgum flötum má
vel greina þéttleika og dýpt litanna
að baki yfírborðinu. Þessi vinnu-
brögð er tengdari málverkinu en
nokkrum öðrum miðli, og minna
einnig á tilfinningu flestra lands-
manna fyrir náttúru landsins; feg-
urð hennar liggur ekki í yfirborð-
inu, heldur í inntakinu, þeirri dýpt,
sem við finnum fyrir í sambýli við
landið. Með geometrískri framsetn-
ingu þessa sambands er áherslan á
litina fremur en formið, og því má
segja að Aðalheiður hafí hér valið
rétta leið að sínu markmiði.
Hér er á ferðinni vönduð sýning
ágætra myndverka. Henni fylgir
einföld myndaskrá, sem hefði að
skaðlausu mátt vera ögn fyllri, t.d.
með því að listakona fjallaði þar
stuttlega um viðfangsefni sín og
vinnubrögð. Slíkar upplýsingar eru
alltaf vel þegnar hjá sýningargest-
um.
enn rólegur eftir næstu lest. Kjölt
berst ábyggilega vel í þessari kald-
strípuðu, nektarofbeldishreinu
stílumgjörð.
Seinni þátturinn, Sú kalda ást
sem höfundarnir gleyma, er eftir
Sigtrygg Magnason, og á rætur
sínar í verkinu sem vann fyrstu
verðlaun í leikþáttasamkeppni
Stúdentaleikhússins og Stúdenta-
ráðs ekki alls fyrir löngu.
Þetta er skemmtilegt verk, létt-
geggjað, hæðið, vel stílfært, vel
sviðsett og ágætlega leikið en líður
einna helst fyrir að vera sett í
umhverfi sem þolir hvorki saklaust
grín né lágtimbraðan húmor. Per-
sónusköpun er skýr. Sigtryggur
Magnason er furðu þroskaður höf-
undur, aðeins rúmlega tvítugur að
aldri. Þeir Gímaldin eiga framtíð-
ina fyrir sér. Stúdentaleikhúsið
gerir rétt með því að koma ungum
leikritahöfundum á framfæri með
ungum leikurum og fanga þannig
ferskan vind.
Sýningar og samkeppni af
þessu tagi ættu að verða árviss
viðburður.
Guðbrandur Gíslason
Eiríkur Þorláksson
Tveir góðir