Morgunblaðið - 06.04.1995, Blaðsíða 58

58 FIMMTUDAGUR 6. APRÍL 1995
MORGUNBLAÐIÐ
GUÐRUNE.
JÓNSDÓTTIR
■+■ Guðrún E. Jóns-
• dóttir var fædd
í Reykjahlíð í Mý-
vatnssveit hinn 9.
apríl árið 1905. Hún
lést í Reykjavík
þann 27. mars síð-
astliðin. Foreldrar
hennar voru Jón
Frímann Einarsson,
f. 11.5.1871, d. 20.3.
1950, bóndi í
Reykjahlíð, og
Hólmfríður Jó-
hannesdóttir, f.
10.5. 1868, d. 9.12.
1932. Bræður Guð-
rúnar voru; Pétur, f. 18.4.1898,
d. 17.11. 1972, Hannes, f. 24.2.
1900, d. 6.7. 1966, Snæbjöm,
f. 6.11. 1906, d. 14.12. 1924, og
Illugi, f. 6.11. 1909, d. 19.3.
1989. Guðrún giftist Jóni Egils-
syni, f. 20.2. 1906, d. 20.6.1960,
þann 20. febrúar 1930. Þau
eignuðust tvo syni,
Snæbjörn Inga, f.
17.8. 1930, d. 21.8.
1974 og Egil Þór,
f. 8.6. 1935. Snæ-
björn kvæntist Þór-
unni Andrésdóttir
Kjérúlf og eignuð-
ust þau þrjú böm;
Önnu Dóru, Guð-
rúnu og Snæbjöm
Þór. Egill er giftur
Regínu Ingólfssótt-
ur og eiga þau tvö
börn; Jón Gunnar
og Ingunni Astu.
Guðrún var í
Laugaskóla í Reykjadal, en
fluttist síðan til Reykjavíkur,
þar sem hún bjó eftir það og
stundaði ýmis störf. Útför Guð-
rúnar fer fram frá Háteigs-
kirkju í dag, 6. apríl, og hefst
athöfnin klukkan 13.30.
ÉG VAR að velta því fyrir mér með
hveiju ég gæti helst glatt hana á
níræðis afmælinu 9. apríl, þegar
Regína hringdi og sagði mér að hún
væri dáin, það var óvænt því ég
hafði hitt hana fyrir þrem vikum
og þá var hún eins og hún hafði
alltaf verið, full af áhuga fyrir því
sem var að gerast og með sínar
ákveðnu skoðanir á hlutunum. Hún
fæddist í Reykjahlíð í Mývatnssveit
og ólst þar upp í gamla bænum í
Reykjahlíð þar sem bjuggu fjögur
systkini með fjölskyldur sínar.
Bömin öll á líku reki og nutu félags-
skapar og vi'náttu hvers annars,
unnu saman og léku sér saman.
Það var gestkvæmt í Reykjahlíð þá
ekki síður en nú og gjarnan slegið
upp balli ef tækifæri gafst. Hún
var góður félagi, hress og dugieg
og útsjónarsemin og verklagnin al-
veg ótrúleg. Hún varð ung félagi í
Ungmennafélaginu Mývetningi og
sat þar í svokallaðri Kvennastjórn.
Hún var áhugasöm um ræktun
bæði, tijárækt, blóm og matjurtir,
hún lifði samkvæmt takmarki ung-
mannafélaganna: Ræktun lýðs og
lands.
Hún var dugleg og áhugasöm
kona og menntaði sig og þroskaði
eins og kostur var. Hún stundaði
nám í Alþýðuskólanum á Laugum,
sem þá var nýstofnaður og þar
kynntist hún eiginmanni sínum,
Jóni Egilssyni frá Veggjum í Borg-
arfirði. Hann lést 1961 eftir erfið
veikindi, það var henni mikið áfall.
Þau bjuggu í Reykjavík alla sína
búskapartíð og byggðu sitt heimili
í Meðalholti 17, fallegt og notalegt
heimili sem gott var að heimsækja
og gaman að njóta samverustunda
með fjölskyldunni.
Milli bræðra hennar sem bjuggu
fyrir norðan og fjölskyldna þeirra
var alltaf sterkt samband. Það þró-
aðist mikil vinátta á milli foreldra
minna, okkar barnanna og íjöl-
skyldna okkar og Guðrúnar og fjöl-
skyldu hennar, vinátta sem er óend-
anlega mikils virði. Þegar við fórum
til Reykjavíkur vorum við velkomin
á heimili hennar og Jóns og síðar
á heimili sona hennar, það var mik-
ils virði og oft ómetanlegur styrkur
þegar eitthvað bjátaði á. Á sama
hátt var sjálfsagt að þau kæmu
norður til okkar í sumarfrí. Þau
voru alltaf bestu og skemmtilegustu
sumargestimir og margt var nú
brallað. Þegar þau kvöddu var eins
og kæmi fram hjá manni dálítill
tregi eins og sumarið væri búið.
Hún sagði mér síðast þegar ég hitti
hana að ef yrði niðjamót í sumar
færi hún eina ferð enn norður í
sveitina sína, annars ekki. Tengsl
hennar við sveitina og ættingja sína
voru mjög sterk.
Guðrún vann um árabil bæði við
ÞÓRIR KR.
ÞÓRÐARSON
+ Þórir Kr. Þórð-
arson fæddist í
Reykjavík 9. júní
1924. Hann lést á
heimili sínu í
Reykjavík 26. febr-
úar síðastliðinn og
fór útför hans fram
frá Hallgrímskirkju
6. mars.
DAUÐI prófessors
Þóris átti ekki að koma
á óvart. En styrkur
hans og kraftur hafði
verið svo mikill, að við
vonuðum, að við mund-
um hitta hann aftur og fá að njóta
samverustunda með honum enn,
þegar dvöl okkar á erlendri grund
lyki. Það fór á annan veg. Upp í
hugann koma margar minningar í
gegnum áratugakynni. Ég held ég
muni ekki eftir mér öðruvísi en
prófessor Þórir væri einhvers staðar
nærri. Hann kom oft á heimili for-
eldra minna, þegar ég var drengur,
alltaf broshýr og skemmtilegur.
Þegar hann kom á fund pabba,
sátu þeir saman á skrifstofunni og
ræddust við. Oft hringdi síminn og
þá varð Þórir að yfirgefa skrifstof-
una um stundarsakir og kom þá
stundum þangað sem
við bræður vorum að
leik og átti það til að
taka þátt í leiknum
með okkur. Það kom
fyrir, að hann braut
leikreglur svo að það
reyndist nauðsynlegt
að siða hann til. Það
gerði maður fyrst með
hálfum huga, en hans
hugur var svo stór, að
það reyndist auðvelt.
Ungur drengur fann
fljótt þann hæfileika
Þóris að geta hrifið
aðra með sér, svo að
fólki leið vel í návist hans.
Síðar lágu leiðir inn í guðfræði-
deild háskólans, þar sem Þórir var
fyrir sem kennari og opnaði dymar
að leyndardómum biblíufræðanna
og gagnrýninnar hugsunar. Sumum
fannst stundum gagnrýni hans
ganga of langt. Flestir fundu þó,
að hanr^ ögraði og gagnrýndi í því
skyni að fá fólk til þess að hugsa,
hætta að ganga að hlutunum vísum,
heldur bijóta til mergjar, spyija
spuminga og spyija réttra spum-
inga, til þess að hægt væri að fá
rétt svör. Gildi kristins boðskapar
var hans áhugamál. Að hans mati
MINNIIMGAR
sauma og kexgerð á heimili sínu,
þá var ekkert verið að hangsa við
hlutina. Það er ótrúlegt þegar litið
er inn í litla eldhúsið hennar, að
hægt skyldi vera að framleiða svo
mikið af ljúffenga hafrakexinu
hennar þar og pakka því, en þá kom
hagsýni hennar og verklagni sér
vel. Síðar vann hún við ræstingar
í Menntaskólanum í Hamrahlíð og
pijónaði ógrynni af lopapeysum.
Hún vann mörg sumur við þvotta
í Hótel Reynihlíð. Það vom sannar-
lega í gildi ákveðnar reglur bæði
við að þvo og bijóta saman, þær
reglur höfðu orðið til vegna mikils
þróunarstarfs sem Guðrún vann,
en það var hennar lag að finna allt-
af bestu leiðina sem skilaði besta
verkinu. Margir sem lærðu af henni
að bijóta saman þvott, telja ekki
koma til greina að breyta því, enda
besta aðferðin.
Það var mjög gaman að vinna
með henni, vinnugleðin var svo
mikil, ég minnist sérstaklega slátur-
gerðar á haustin. Hún var sjálfsagð-
ur foringi sem gerði miklar kröfur
bæði um verklag og gæði. Hún
gerði hlutina vel og vildi að aðrir
gerðu slíkt hið sama. Svo koma
beijaferðimar upp í hugann, en af
þeim höfðum við öll jafn gaman,
kannski stokkið af stað rétt fyrir
myrkur og tínt og tínt á meðan
hægt var, eða þá á góðum sólar-
degi þvælst um móa og mela. Síðan
að hreinsa berin, sjóða og frysta
eða bara að borða þau, en bláber
og krækiber taldi hún vera alveg
sérstaklega holl og góð og þakkaði
þeim heilsuna svo og slátrinu góða
og öllum íslenska matnum. Já,
margar skemmtilegar samveru-
stundir höfum við átt saman.
Hún var mjög eftirtektarsöm og
minnug og á síðustu árum skrifaði
hún nokkrar frásagnir af atburðum
frá bemskudögum sínum í Reykja-
hlíð, þætti sem em okkur yngra
fólkinu og bömunum okkar ómet-
anlegir. Hún skrifaði mjög einfald-
an stíl, alveg eins og hún væri að
segja frá, það gerir þættina svo
skemmtilega aflestrar. Við hlustum
ekki á fleiri minningar frá Guðrúnu
frænku, en hún skiiur eftir sig fjár-
sjóð til komandi kynslóða.
Kvöldblíðan lognværa kyssir hvern reit
komið er sumar og hýrt er í sveit.
Sól er að kveðja við bláíjallabrún
brosa við aftanskin fagurgræn tún.
Seg mér hvað indælla auga þitt leit
íslenska kvöldinu í fallegri sveit.
Þetta ljóð kemur upp í hugann
þegar ég minnist Guðrúnar, þó hún
byggi mestan hluta ævinnar í
Reykjavík var hún alltaf sveitabam-
átti fagnaðarerindið að hljóma sem
raust í eyðimörku og gera beina
vegu Drottins um eyðimörk mann-
lífsins.
Og loks tóku við samstarfsárin í
guðfræðideildinni. Þau urðu mörg
eða allt að 20 og margs að minn-
ast frá þeim. Oft var setið í vinnu-
herbergi hans við samræður jafnt
um háleita leyndardóma trúarinnar
sem málefni líðandi stundar. Þórir
var fijóðleikssjór og kunni list sam-
ræðunnar betur en nokkur annar.
Og gott var að geta leitað til hans
með ráð, ekki síst á þeim árum,
þegar byrði deildarforseta hvíldi á
herðum. Börnin okkar náðu öll að
kynnast Þóri og sakna hans mjög.
Síðustu árin voru honum erfið
veikindaár. En hann barðist og
sýndi í baráttu sinni hugrekki og
styrk, sem sá einn getur haft, sem
veit á hvem hann trúir. „Guð er
oss hæli og styrkur, örugg hjálp í
nauðum,“ segir í Sálmi 46. í verk-
indunum setti Þórir von sína á þá
hjálp og hún brást honum ekki.
Hann átti líka hóp vina sem vitjuðu
hans og báru hann og Bíbí á bænar-
örmum.
Sár er harmur Bíbíar; sem stóð
við hlið hans, trúföst og sterk. Það
var mikið sem á hana var lagt —
og rétt í þessu vomm við að frétta
lát móður hennar. Við og bömin
okkar sendum henni og bömum
henna innilegustu samúðarkveðjur
með bæn um huggun og styrk.
Durham, 20. mars 1995.
Guðrún Edda og Einar.
ið í hjarta sínu. Hún var kona sem
gott var að eiga að.
Fjölskylda mín sendir aðstand-
endum innilegar samúðarkveðjur,
minning merkrar konu mun lifa.
Hafðu þökk fyrir allt og allt.
Helga Valborg.
Kallið er komið,
komin er nú stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm stund.
Vinimir kveðja
vininn sinn látna,
er sefur hér hinn síðsta blund.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin strið.
(V. Briem.)
Guð blessi langömmu okkar.
Úna, Marín og Marteinn Elí.
Á snöggu augabragði
afskorið verður fljótt
lit og blöð niður lagði
líf mannlegt endar skjótt.
Hallgrímur Pétursson
Guðrún frænka mín er dáin. Mér
varð hverft við er Regína, tengda-
dóttir hennar, hringdi til mín og
sagði mér þessa sorglegu frétt.
Guðrún, sem talaði við mig síðast
í gær.
Hún fór á „snöggu augabragði".
Það var líka einkennandi fyrir öll
hennar störf að þau gerðust fljótt.
Hún var með afbrigðum dugleg að
hveiju sem hún gekk. Hún ætlaði
að halda upp á níræðisafmælið sitt
eftir nokkra daga, þann 9. apríl.
Hugurinn óbugaður, starfslöngunin
meiri en kraftar leyfðu, en hún lét
það ekki aftra sér.
Henni var það áhugamál að það
yrði haldið ættarmót í Reykjahlíð í
sumar. Niðjar Guðrúnar og Einars
í Reykjahlíð, ömmu okkar og afa,
kæmu þar saman. Ættarmót var
haldið þar fyrir 10 árum. Guðrún
ætlaði að drífa sig norður og mundi
það verða hennar síðasta ferð á
heimaslóðir, sem henni voru svo
kærar. Núna verður margra saknað
úr hópi systkinabarnanna, barna-
barna Guðrúnar og Einars. Þau eru
dáin 11 síðan þá. Guðrún er sú 11.
Guðrún var dóttir Hólmfríðar
Jóhannesdóttur og Jóns Einarsson-
ar í Reykjahlíð. Hún fór snemma
að vinna og var ung þegar hún fór
með Einari afa sínum á netin.
Við systumar vorum tengdar
Guðrúnu vináttu- og frændsemis-
böndum. Við vorum bræðradætur
og aldar upp í Reykjahlíð. Þar
bjuggu þá fjórar fjölskyldur og var
heimilisfólkið oft um 30 manns.
Þaðan er margs að minnast og
töluðum við Guðrún oft um það.
Við vorum alveg sammála um að
enginn hefði átt eins hátíðleg, ynd-
isleg og skemmtileg jól og við, þar
sem allt heimilisfólkið borðaði sam-
an jólamatinn. Það var opnað á
milli tveggja stofa og borðum raðað
í eitt langborð. Kirkjulampinn hékk
yfír miðju borði. Fjögur lítil jólatré
með 12 kertum skreyttu stofuha,
eitt á borði hverrar fjölskyldu. Eftir
að Guðrún lærði að spila á orgel lék
hún undir þegar böm og fullorðnir
sungu á undan og eftir húslestrin-
um, sem Illugi föðurbróðir okkar
las. Það var hátíðarstund. Jólatréð
var í suðurstofu. Það var mikil till-
hlökkun hvenær stofan yrði opnuð.
Jólatréð var stór hrísla með eini og
lyngi, fallegu skrauti og lifandi ljós-
um. Við gengum kringum jólatréð
og sungum jólalög. Aðfangadags-
kvöldi lauk með því að allir drukku
kaffí með gómsætum kökum við
stóra jólaborðið.
Guðrún vann í gróðrarstöðinni á
Akureyri og lærði þá jafnframt garð-
yrkju og blómarækt. Eftir það stjóm-
aði hún okkur hinum við að laga til
í blómagarðinum í Reykjahlíð, og
varð hann fallegur og mikil prýði
sunnan við húsið. Þar var gaman að
sitja í góðu veðri á sumrin og drekka
Brennsludropann, sem húsmæður í
Reykjahlíð vom þekktar fyrir.
Guðrún gekk í hjónaband með
Jóni Egilssyni frá Steinum í Borgar-
fírði árið 1930. Þau kynntust á
Laugaskóla í Reykjadal er bæði
stunduðu nám þar. Guðrún og Jón
settust að í Reykjavík og bjuggu
þar alla sína tíð. Ég naut oft góðs
á heimili þeirra og þegar ég kom í
fyrsta sinn hingað suður tóku þau
á móti mér.
Guðrún og Jón eignuðust tvo
syni, Snæbjöm Inga og Egil Þór.
Snæbjörn lést 44 ára gamall. Ekkja
hans er Þórunn A. Kjerúlf og eign-
uðust þau þrjú börn. Egill er kvænt-
ur Regínu Ingólfsdóttur og eiga þau
tvö böm.
Afkomendur Guðrúnar em orðnir
margir. Ég ætla aðeins að minnast
á eitt langömmubarn hennar, Únu
litlu, sem Guðrún hafði mikið dá-
læti á og sagði mér margt skemmti-
legt sem sú litla hafði sagt.
Guðrún fór ekki varhluta af sorg-
inni. Hún átti fjóra bræður; Pétur,
Hannes, Snæbjöm og Illuga. Snæ-
bjöm dó ungur, einungis 18 ára,
efnilegur maður. Hinir bræðurninr
komust allir á efri árin, en Guðrún
lifði þá alla. Sonur hennar, Snæ-
bjöm Ingi, varð bráðkvaddur aðeins
44 ára. Hann var glaður og glæsi-
legur maður. Mann sinn missti
Guðrún á besta aldri, 55 ára, eftir
erfiða sjúkdómslegu.
Guðrún andaðist 27. mars. Sá
dagur var fæðingardagur Laufeyjar
systur minnar, frænku og vinkonu
Guðrúnar.
Við Guðrún höfðum mikið og
gott samband, sérstaklega nú und-
anfarið. Hún var ánægð og leið vel
á fallega heimilinu sínu, Meðalholti
17, þar sem hún var til dauðadags.
Hún naut þess að hlusta á útvarp
og horfa á sjónvarp. Minnið var
gott. Hún sagði skýrt og vel frá
og var vel ritfær. Nú seinni árin,
þegar hún hafði góðan tíma, hefur
hún skrifað margar frásagnir um
atburði úr lífi sínu.
Þau hjónin komu sér snemma upp
fallegum blóma- og ttjágarði. Þar
átti Guðrún mörg handtökin og dró
aldrei af sér. Hefur hann aldrei
verið fallegri en síðasta sumar.
Ég sakna þess að eiga ekki eftir
að koma þangað til hennar oftar.
Ég þakka henni viðtökurnar, sam-
fylgdina og tryggðina á lífsleiðinni.
Ég bið Guð að halda verndarhendi
yfír henni á landi eilífðarinnar.
Fjölskyldunum sendi ég innilegar
samúðarkveðjur og bið þeim bless-
unar Guðs.
Guð blessi minningu Guðrúnar
Jónsdóttur frá Reykjahlíð.
Þuríður Sigurðardóttir
Birting afmælis- og
minningargreina
Morgunblaðið tekur afmælis- og minningargreinar til birtingar end-
urgjaldslaust. Greinunum er veitt viðtaka á ritstjórn blaðsins í Kringl-
unni 1, Reykjavík, og á skrifstofu blaðsins í Hafnarstræti 85, Akur-
eyri. Þá er enn fremur unnt að senda greinamar í símbréfi í númer
691181. Það eru vinsamleg tilmæli blaðsins að lengd greinanna fari
ekki yfir eina og hálfa örk A-4 miðað við meðallínubil og hæfilega línu-
lengd — eða 3600-4000 slög. Greinarhöfundar eru beðnir að hafa skím-
amöfn sín en ekki stuttnefni undir greinunum.
Við birtingu afmælisgreina gildir sú regla, að aðeins eru birtar grein-
ar um fólk sem er 70 ára og eldra. Hins vegar eru birtar afmælisfrétt-
ir ásamt mynd í Dagbók um fólk sem er 50 ára eða eldra.
Mikil áhersla er lögð á, að handrit séu vel frá gengin, vélrituð eða
tölvusett. Sé handrit tölvusett er æskilegt, að disklingur fylgi útprentun-
inni. Það eykur öryggi í textameðferð og kemur í veg fyrir tvíverknað.