Morgunblaðið - 01.06.1995, Blaðsíða 38

38 FIMMTUDAGUR 1. JÚNÍ 1995
MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
DÓRA
SIG URJÓNSDÓTTIR
\
!
!
+ Dóra Siguijóns-
1 dóttir fæddist á
Húsavflc 26. október
1935. Hún andaðist
á heimili sínu 21.
maí sl. Dóra var
jarðsungin frá Víd-
alínskirkju í
Garðabæ 31. mai sl.
ELSKU Dóra. Af van-
mætti langar mig til
að skrifa fáein kveðju-
orð. Þér og ykkur hjón-
um á ég mikið að
þakka. Allt er í heimin-
um hverfult má nú
segja. Hveijum hefði dottið í hug
er þú komst til Húsavíkur til að
kveðja bróður þinn sem var þér svo
kær hinstu kveðju 15. apríl sl. að
við ættum ekki eftir að hittast aft-
ur. Að það yrði svo næst þú sem
við þyrftum að kveðja. Mér fínnst
þetta allt svo óraunverulegt. En
horfum inn í sólina, svo oft áttum
við gleðistundir saman. Alltaf áttum
við hjónin vísan samastað á ykkar
fagra heimili.
Þar sem tekið var á móti okkur
af þér og þínum elskulega eigin-
manni af sannri alúð og okkur leið
svo vel, hvort sem við vorum í lækn-
isleit eða bara að flakka. Hve gam-
an var er við vorum í útilegu í Hól-
matungum ásamt stóru Qölskyld-
unni þinni á Húsavík, dansað var
við bömin í kringum bál á kvöldin
og buslað í vatni á daginn. Einnig
er minningin um það þegar við vor-
um að skemmta okkur saman hjón-
in á Ítalíu sérlega minnisstæð.
Ógleymanlegar eru viðtökumar sem
við fengum er fjölskylda okkar kom
frá Afríku þreytt eftir langt og
strangt ferðalag, þá skein gleði á
hveiju andliti og ferðalögunum var
stungið í heita pottinn í laufskál-
anum til að þvo af sér rykið.
Síðan beið dýrðlegur kvöldverður
og gisting. Heimili þitt var svo sér-
stakt, þið hjónin sem eitt. Svo sam-
taka við uppeldi bamanna sem sýna
þess merki. Öll vel menntuð, góð
og elskuleg. Hvar sem maður hittir
þau geisla þau af gleði sem yljar
manni. Þú varst þessi myndarlega
húsmóðir sem lagðir alla þína orku
í að gera heimilið að unaðsreit sem
allir nutu. Fyrír allt sem þið hjónin
gerðuð fyrir okkur bróður þinn vil
ég nú þakka af alhug og bið Guð
að gefa þér elsku Þórður minn og
bömum þínum Ásgeiri, Bjama,
Jakobínu, Ásmundi og Qölskyldum
þeirra styrk í þessari miklu raun.
Guð blessi ykkur öll.
Þín mágkona,
Þórunn Elíasdóttir.
Dóra frænka, eins og hún var
kölluð í fjölskyldunni, réð sig ung í
vist suður til Reykjavíkur til hjón-
anna Kristínar Bjamadóttur og
Kjartans Ásmundsonar gullsmiðs.
Þar kynntistt hún eftirlifandi manni
sínum, Þórði Einarssyni bróðursyni
Kjartans, Ijúfum prýðismanni.
Dóra var lág vexti, grönn og
smábeinótt eins og hún átti kyn til.
Hún var Ijós yfirlitum og hærð
kvenna best. Hún var glaðlynd og
hláturmild, traust og enginn vingull
í skoðunum, geðrík var hún — en
ekki tamt að flíka innstu tilfinning-
um sínum fremur en mörgum öðmm
af norrænu kyni. Dóra var heil í
samskiptum sínum við fólk og af-
dráttarlaus, og sundurgerð var
henni ekki að skapi.
Þá er ekki síst að telja að hjá
henni sameinaðist hvorttveggja,
seigla og röskleiki. Kom það sér oft
vel því á fallegu heimili þeirra hjóna
var óvenju gestkvæmt. Tengdafaðir
hennar, sem stóð fyrir stórrekstri í
Reykjavík, hafði margreynt að eng-
um var í kot vísað sem á heimili
hennar kom. Hann kom því oft með
útlenda viðskiptamenn sína á
Stekkjarflötina og hafði kannski
ekki alltaf mikinn fyrirvara á enda
gat hann treyst mannkostum
tengdadóttur sinnar.
Frændsemi Dóm var
viðbmgðið enda dvaldi
frændliðið að norðan
oft á heimili þeirra
Þórðar um lengri eða
skemmri tíma. Ekki
fóram við hjónin var-
hluta af frændseminni.
Á skólaámm okkar í
Reylqavík vomm við
tíðir gestir á Stekkjar-
flöt og nutum ein-
dæma höfðingsskapar
þeirra, og ósjaldan vor-
um við leyst út með
gjöfum. Þessara ára
minnumst við með sérstöku þakk-
læti.
Dóra átti giftu og góðri heilsu að
fagna í lífínu allt þar til hún varð
að láta undan fyrir illvígum sjúkdómi
sem hún tókst á við af hugprýði.
Megi skaparinn verða Þórði og
bömunum stoð og stytta í sorg
þeirra.
Ásthildur og Ásm. Sverrir.
Þú, þú sem fórst
og kemur aldrei aftur
skilur eitthvað eftir
af þér
í mér.
Svo sannarlega skilur mín elsku-
lega fyrrnrn tengdamóðir og amma
dóttur minnar margt eftir sig í okk-
ur mæðgum. Nú þegar ég annast
son minn ungan er eins og hún
hvísli í eyra mér sínum góðu ráðum
varðandi umönnun ungbama. Hún
elskaði ungböm og fóstraði öll
barnabömin sín átta á einhveiju
tímabili. Minningin er falleg um
þessa yndislegu konu umkringda
bömum sínum og bamabömum í
vinalega húsinu þeirra hjóna við
Stekkjarflöt eða í garðhúsinu og
garðinum sem hún lagði mikla rækt
við og naut svo vel.
Það var eitthvað svo einstaklega
fallegt og fínlegt við Dóm. Fallega,
glettna brosið er það sem ég sé
fyrir mér þegar ég hugsa um hana.
Bömin og sum barnabömin hafa
fengið það frá henni og flytja vænt-
anlega áfram með genunum. Amma
Dóra lifír áfram í mörgum ókomnum
ættliðum.
Margs er að minnast þegar hug-
urinn reikar aftur.
Dóra hafði allt sem prýða má
konu af hennar kynslóð. Hún var
fyrst og fremst yndisleg eiginkona,
móðir, tengdamóðir og amma. Hún
hélt saman og studdi í hvívetna sína
myndarlegu íjölskyldu og er því
mikill missir að henni fyrir þá sem
hún elskaði og eftir lifa. Ég gleymi
aldrei matarboðunum á Stekkjarflöt
þar sem oft var þétt setið og sífellt
bættist í hópinn eftir því sem árin
liðu þegar bömin hennar eignuðust
maka og fjölskyldumeðlimum fjölg-
aði. Úmhyggja, vinsemd og hlýja
einkenndu þessar stundir og var
jafn gott að koma þangað í fyrsta
sinn sem ávallt síðar. Þessi mynd
geymir í mínum huga samheldna
fjölskyldu í lífsbaráttunni á góðum
stundum og einnig þegar erfíðleikar
steðjuðu að. Þar er að fínna fyrir-
mynd að fjársjóði sem við viljum
flest eignast en tekst misvel nú á
tímum skilnaða og sundmngar.
Dóra var aldeilis listakokkur. Í
eldhúsinu þar sem þau hjónin bauk-
uðu alltaf saman viðhafði hún þá
sömu alúð, næmni og fínlegheit við
matargerðina og við umönnun
bamabamanna sem og þegar hún
ræktaði garðinn sinn.
Við áttum skemmtilegar sam-
verastundir á skíðum í Kerlingar-
fjöllum. Austurríki og á skíðasvæð-
unum í nágrenni borgarinnar. Dóra
var orðin nokkuð fullorðin þegar
hún lærði að skíða en varð fljótt
frábær skíðakona. Hún var í raun
mikil útivistarkona og stundaði auk
skíðaíþróttarinnar bæði sund og
gönguferðir.
Þegar ég nú fínn fyrir söknuði og
missi við andlát konu sem var hluti
af mér þá finn ég einnig sterklega
fyrir þeirri tilhneigingu mannanna
að taka öllu sem sjálfsögðum hlut
og njóta vart þess sem fyrir er, fyrr
en það er ekki lengur. Dóra mín
gefur enn af sér þó hún sé ekki leng-
ur í líkama sínum meðal okkar. Hún
gefur mér það nú að ég spymi við
í straumi tímans, lít í kring um mig
og sé og finn allt það sem ég hef
hér og nú. Ég fyllist þakklæti fyrir
allt sem er og nýt hverrar mínútu
fyrir sig því enginn veit hvað næsti
dagur ber í skauti sér.
I vikunni eftir andlátið dreymdi
Evu mína ömmu sína þar sem hún
birtist henni brún og sælleg eins
og hún var ævinlega þegar hún kom
frá Austurríki. Hún bað Evu að
vera ekki hrædda við að sjá sig
svona skýrt og talaði eftir það lengi
við hana. Dóra er í landi lifenda,
þangað sem við munum öll snúa
að leikslokum.
Mínar innilegustu samúðarkveðjur
sendi ég til Þórðar, sem nú hefur
misst sinn lífsfömnaut og besta vin.
Bömum, bamabömum, tengdaböm-
um og systkinum Dóra sendi ég
einnig allshugar samúðarkveðjur.
Ég er viss um að góður Guð mun
styðja ykkur á þessum timum sorgar
og missis og hjálpa ykkur að halda
förinni áfram með minningar um
yndislega konu í farteskinu.
Hrund Helgadóttir.
Þegar ættingi eða vinur fellur frá
deyr um leið hluti af manni sjálfum.
Þannig líður mér í dag þegar ég
minnist vinkonu minnar, Dóra Sig-
uijónsdóttur, sem andaðist á heimili
sínu 21. maí síðastliðinn langt um
aldur fram. Dóra var hluti af mér
og ég hluti af henni. Saman deildum
við lífsreynslu og sambandi sem
enginn annar átti hlutdeild í á sama
hátt og við tvær. Leiðir okkar lágu
fyrst saman þegar ég flutti í
Garðabæ sem ung kona. Mig vant-
aði bamfóstra fyrir son minn og var
bent á að hafa samband við dóttur
hennar, Jakobínu Þórðardóttur, sem
þá var á unglingsaldri. Eftir það
voru þær mæðgur óijúfanlegur hluti
af lífí fjölskyldu minnar. Með okkur
þróaðist vinátta sem aldrei hefur
borið skugga á þrátt fyrir að stund-
um hafí liðið alltof langt á milli
þess að við hittumst. Þegar við hins
vegar mættumst, jafnvel á fömum
degi, og tókum tal saman var eins
og við hefðum sést deginum áður.
Nokkram árum eftir að ég kynnt-
ist Dóru eignaðist ég dóttur, Ingi-
björgu Hrand, sem Dóra tók að sér
að gæta meðan ég var að kenna á
daginn. Allir foreldrar, sem þurfa
að koma bömum sínum í gæslu,
þekkja hvað það er dýrmætt að kynn-
ast góðum fóstram enda eiga þær
dijúgan þátt í hamingju og velferð
bamanna okkar. Einni slíkri kynntist
ég í Dóru. Hún ræktaði hlutverk sitt
af einstakri natni og samviskusemi
og hugsaði eins vel um litlu Hrand
mína og ég hefði helst kosið.
Hrand sætti sig illa við ókunnuga
en það tók Dóra ekki langan tíma
að vinna trúnað hennar. Böm era
líka mannþekkjarar og Hrund skynj-
aði hlýjuna og ástúðina sem mætti
henni hjá Dóra. Hrand lifði aðeins
í rúm tvö ár og var mikið veik síð-
ustu mánuðina. Þá var Dóra ein af
örfáum sem hún þýddist og vildi
hafa nálægt sér. Og þegar ég þurfti
að vera að heiman eina nótt meðan
litla Hrund var veik var Dóra mann-
eksjan sem ég treysti til þess að
hugsa um hana og Hrund sætti sig
við að væri hjá sér. Þannig var
Dóra. Hún hafði ekki alltaf mörg
orð um hlutina og átti ekki alltaf
auðvelt með að tjá hug sinn. En hún
var einlæg og heiðarleg í öllu sem
hún tók sér fyrir hendur og vildi
gera alla hluti vel. Framkoma henn-
ar við lítil böm sýndi best hem
mann hún hafði að geyma enda löð-
uðust þau að henni og fundu til
öryggis í návist hennar.
Því miður verður mér eins og svo
mörgum öðram þegar dauðann ber
að. Mér finnst ég hafa átt eftir að
segja svo margt við Dóra. Mig lang-
aði ekki síst að þakka henni fyrir
allt það sem hún var mér og bömun-
um mínum og fyrir að hafa leyffr
mér að kynnast dóttur sinni. Ég
vissi að hún elskaði dóttur mína og
mér þótti, og þykir enn, mjög vænt
um hennar dóttur. Innst inni veit
ég að hún vissi hvað ég var henni
þakklát, en mig hefði samt langað
til þess að segja það við hana. En
núna er það orðið of seint. Því mið-
ur látum við of oft hjá líða að segja
fólki að við kunnum að meta það
og að okkur líki vel við það og erum
kannski fljótari til að segja frá því
sem er gagnrýni vert.
Ég hitti Dóru á heimili hennar
rúmri viku áður en hún lést. Við
höfðum þá ekki sést í nokkum tíma
og höfðum um ótal margt að spjalla
eins og ævinlega. Hún sagði mér frá
veikindum sínum og hvað hún væri
þakklát öllum þeim sem hlúðu að
henni. Hún sagði mér að læknamir
hefðu sagt sér að sjúkdómur hennar
hefði verið kominn á það stig er
hann greindist að engin lækning
dygði til þess að ráða bót á honum.
Við töluðum líka um bömin okkar
og spurðum hvor aðra frétta. Þegar
Dóra gætti Hrandar var hún heima-
vinnandi húsmóðir og hugsaði af-
skaplega vel um bömin sín, Þórð
og heimilið. Heimilið var hennar
vettvangur og hún var stolt af hlut-
verki sínu. Það kom henni því dálít-
ið spánskt fyrir sjónir að ég skyldi
vilja vinna úti frá litlum bömum, en
þó að aldursmunur væri ekki mjög
mikill á okkur, voram við í raun
hvor af sinni kynslóð. í þessari síð-
ustu heimsókn minni á fallega heim-
ilið hennar Dóra kynntist ég hins
vegar nýrri hlið á henni. Við voram
báðar breyttar. Ég var ekki lengur
unga konan sem réttlætti fyrir henni
af hveiju ég kysi að vinna utan
heimilis og erfið lífsreynsla hafði
kennt henni, því miður á allt of
harkalegan hátt, að oft eiga konur
ekkert val í þessum efnum. Hún
hafði líka lært að meta það hvað það
er mikilvægt að hafa vinnu. Hún
talaði um hvað það væri sárt til þess
að hugsa að venjulegt launafólk
gæti varla séð fyrir sér í nútímaþjóð-
félagi og lagði þunga áherslu á orð
sín, með sínum sterka, norðlenska
harðmælisframburði þegar hún tal-
aði um hvað það væri óréttlátt að
meðallaun kvenna væra þijátíu pró-
sentum lægri en laun karla. „Getur
þú ekki gert eitthvað í þessu, Gull-
veig“.
Þegar ég kvaddi Dóru sagði ég
henni að ég væri að fara í frí til
útlanda og myndi heimsækja hana
þegar ég kæmi til baka og þegar
ég gekk út í bjartan og fallegan
sumardaginn útifyrir var ég þess
líka fullviss að við myndum hittast
innan tíðar. En hennar skapadægur
rann upp áður en ég kom heim og
nú set ég niður á blað fátækleg orð
til minningar um góða og merkilega
konu sem féll frá í blóma lífsins.
Konu sem þótti svo vænt um bömin
sín og bamaböm og átti svo mikil-
vægu hlutverki að gegna í lífi þeirra.
Konu sem stóð við hliðina á mannin-
um sínum í gegnum þykkt og þunnt.
Konu sem var stolt og bar höfuðið
hátt hvað sem á dundi.
Við Steinar og Lúðvík Öm send-
um eftirlifandi ijölskyldu hennar,
Þórði, Jakobínu, Ásgeiri, Bjarna,
Ásmundi og fjölskyldum þeirra okk-
ar innilegustu samúðarkveðjur.
Megi Dóra lifa sem lengst í afkom-
endum sínum og minningu þeirra
sem þekktu hana.
Gullveig Sæmundsdóttir.
í minningargreinum um Dóru
Einarsdóttur sem birtust í blað-
inu í gær féll niður vegna mis-
taka í vinnslu blaðsins hluti und-
irskriftar undir grein og tvær
aðrar voru nafnlausar. Undir
grein sem hófst „Hún amma okk-
ar er látin“ átti að standa Matthí-
as, Jóna Dóra og Þórður Ásgeirs-
börn. Eftirfarandi greinar eru
síðan endurbirtar með nöfnum
höfunda.
Börn fínna hvar þau eru velkom-
in og hvar ekki. Hjá Dóra voru þau
alltaf sérstaklega velkomin. Það var
ekki bara súkkulaðikakan, notaleg-
ar stundir með allri fjölskyldunni á
sunnudagsmorgnum og bíltúrar til
ömmu og afa sem þama skiptu
sköpum. Það var umhyggja Dóra
og sá eiginleiki hennar að láta alltaf
sem við vinkonur Jakobínu væram
hluti af íjölskyldunni. Frá sex ára
aldri fengum við að vera með í einu
og öllu á sama hátt og bömin henn-
ar fjögur og fannst okkur það heið-
ur að hún skyldi hafa skoðun á til-
veru okkar og framkomu.
En þessi umhyggja var ekki bara
bundin við litlar skottur í teygju-
tvisti. Heimili Dóru og Þórðar stóð
okkur alltaf opið. Eftirminnilegar
eru stundimar frá unglingsárunum
þegar vinahópur Jakobínu sat í stof-
unni, spjallaði um heima og geima
og spilaði plötur Bjama og Ásgeirs
fram eftir nóttu - oftar en ekki
með húsráðendum.
Þegar farið var í Kerlingarfjöll á
sumrin eða Skálafell að vetrarlagi
nutum við góðs af því er fjölskyldu-
bíllinn var troðfylltur svo að allir
fengju sinn skerf af útiveru og holl-
ustu. Þá hvatti Dóra okkur óspart
til að nýta tímann vel ... við áttum (
ekki að hangsa og kjafta í brekkun- |
um. Kaffitímamir vora til þess.
Og þegar kom að skólaútskriftum
og síðar brúðkaupum vora Dóra og
Þórður ómissandi. Þau töldu ekki
eftir sér að skella sér landshlutanna
á milli til að fylgja vinkonu í hnapp-
helduna, eftir að vera búin að kanna
ráðahaginn gaumgæfílega áður.
Fjölskyldan stækkaði og bama-
bömin fóra ekki varhluta af um-
hyggjunni. Samband Dóra við þau
var einstakt. Það var ekkert verið |
að fjölyrða um hlutina, þau voru
einfaldlega sótt til að fara í sund
eða á skíði. Svo vora þau líka stund-
um sótt bara til að komast í nota-
lega andrúmsloftið hjá ömmu og
afa, borða góðan mat, kúra og hvfla
sig. Þessar stundir era fjársjóður
sem þau munu búa að alla tíð.
Minningabrotin streyma fram við
andlát Dóru. Við vinkonumar viljum
þakka fyrir allt. Það voru forréttindi
að njóta leiðsagnar hennar og |
hvatningar. Elsku Þórður, Jakobína,
Ásgeir, Bjami, Ásmundur og fjöl-
skyldur. Hugur okkar og fjölskyldna
okkar er hjá ykkur á þessum erfíðu
tímum. Guð veri með ykkur.
Elísabet og Regina.
Það er ekki auðvelt að sætta sig ,
við fráfall Dóm. Hún var einhvem
veginn ímynd heilbrigðis, skíðamað-
ur mikill, göngugarpur og útivistar- (
kona, þróttmikil og hraustleg. Veik-
indi eða heilsuleysi höfðu aldrei
hijáð hana og þess vegna var áfall-
ið enn meira þegar hún greindist
með alvarlegan sjúkdóm nú á vor-
dögum.
Dóra var sannur Þingeyingur,
stolt af upprana sínum. Hún var
hreinskiptin og traust og oft gust-
aði af þessari fínlegu konu.
Öllu sem Dóra tók sér fyrir hend-
ur lauk hún með sóma. Hún var
afburða húsmóðir og bar heimili
þeirra Þórðar þess fagurt vitni. Ég
minnist þess að mamma tók alltaf
til hendinni heima hjá okkur þegar
hún kom frá Dóra mágkonu sinni
þó að við hin í fjölskyldunni sæjum
ekki nokkra ástæðu til tiltektar.
Mamma og Dóra vora góðar vinkon-
ur og ekki var haldið boð hjá foreldr-
um mínum án þess að Dóra aðstoð-
aði við undirbúning enda hamhleypa
til verka. Þegar hún hafði lagt bless-
un sína yfír verkið var óhætt að bjóða
gestum í bæinn. Það var gaman að
fylgjast með Dóru vinna og mátti
margt læra af kunnáttu hennar og
verklagni sem einkenndist af hrað-
virkni en samt ótrúlegri vandvirkni.
Hún var frábær matmóðir og
munaði lítið um að fæða fímm manna
fjölskyldu af Ægisíðunni með engum
fyrirvara. Fjölskylda mín og fjöl-
skylda Þórðar og Dóru umgengust
mikið hér á áram áður og tengd-
umst við systkinabömin sterkum vin-
áttuböndum sem vara enn. Þær eru
margar gleðistundimar sem við átt-
um saman og í minningunni sé ég
Dóm fyrir mér geislandi af gleði sem
smitaði alla viðstadda, jafnt böm sem
fullorðna. Þannig man ég Dóru.
Þórður og Dóra voru samhent hjón
og það verður ekki auðvelt fyrir
frænda minn að takast á við lífíð
án hennar en minningin um góða
konu lifir.
Ragnhildur Zoéga.