Morgunblaðið - 01.06.1995, Blaðsíða 44

44 FIMMTUDAGUR 1. JÚNÍ 1995
MORGUNBLAÐIÐ
Ferdinand
Smáfólk
Spurðu hundinn þinn hvort Ég held hann sam- Aðferðinni? Sem sagt, niður í garðshorn
hann vilji koma út að elt- þykki það ef hann og yfir akurinn.
ast við kanínur. ræður aðferðinni.

BRÉF
HL BLAÐSINS
Kringlunni 1103 Reykjavík • Sími 569 1100 • Símbréf 569 1329
Tónlistarsnobb
Frá Sigrúnu Marinósdóttur:
ÉG get ekki stillt mig um að „stinga
niður penna“, eftir lestur hinnar
fræbæru greinar Atla Heimis
Sveinssonar, tónskálds, í Morgun-
blaðinu hinn 13. maí.
Því nriiður er hvert orð greinar-
innar staðreynd. Hver einasti viti-
borinn maður, jafnvel kvenmaður,
gerir sér grein fyrir því að þessi
svokallaða stjóm „Samtaka um
byggingu tónlistarhúss" hefur engu
komið í verk, verið algjörlega óvirk.
Að það skuli ekki vera búið að
reisa hér tónlistarhús er þjóðinni til
skammar. Auðvitað á að sleppa
þessum fáránlegu Hvalfjarðar-
göngum, sem enginn hefur þörf
fyrir, nema þá þeir hagsmunaaðilar
sem vilja maka krókinn.
Förum nú að láta töfra listarinn-
ar hafa meiri áhrif hér á landi en
peningana. Byggjum tónlistarhús
fyrir þá sem stunda tónlist og okk-
ur hin, sem fáum að njóta snilldar
þeirra, og það sem allra, allra fyrst.
Ekkert lyftir manneskjunni meir
upp úr drunga hversdagsleikans en
vel flutt sígild tónlist, enda tel ég
tónlistina fremsta í hópi hinna ann-
ars göfugu lista.
Ég er sammála Atla Heimi um
staðsetninguna. Það er einmitt
staður sem ég hef oft bent á í kunn-
ingjahópi. Tónlist og vatn/sjór er
einhvern veginn nátengt. Kannski
af því þú getur ekki tekið á þeim
í bókstaflegri merkingu þess orðs.
Fáránlegt og skammarlegt
Að það skuli ekki vera einn ein-
asti tónlistarmaður í stjóm þessara
samtaka er fáránlegt og skammar-
legt, en eins og Alti Heimir kemur
inn á í sinni góðu grein, þá eru
þetta orðin einhvers konar snobb-
samtök og auðvitað vill enginn
sannur listamaður sitja í slíkri
„súpu“.
Þetta eru snobbsamtök þeirra
sem peninga eiga og sitja t.d. í
stjómum flestra stærstu fyrirtækja
landsins eða eru forstjórar þeirra.
Það er eins og eina lögmálið sem
gildi á íslandi sé peningalögmálið
með nefndarlögmálið sér til halds
og trausts. Líklega em hvergi fleiri
nefndir/fundir í nokkru öðm landi
hins vestræna heims. Mér þætti
ekki ótrúlegt að ætla að svokallaðir
yfirmenn eða sérfræðingar eyði
helmingi vinnutíma síns í fundarset-
ur og það meira að segja inni á
sjúkrahúsum. En nú er ég komin
út fyrir efnið, hér skyldi rætt um
tónlistarhús ekki sjúkrahús.
Ég sem hef verið ósköp venjuleg
launamanneskja hjá „ríkinu" er
mikill unnandi sígildrar tónlistar.
Fór á fyrstu fundi „Samtakanna
um byggingu tónlistarhúss", en sá
fljótt að þar átti engin meðal-Jóna
heima. Þetta var aðeins ætlað pen-
ingamönnum og forstjómm, að
minnsta kosti þurfti viðkomandi að
vera prófessor eða sérfræðingur í
læknastétt. Lægra var ekki seilst
eftir stuðningsmönnum. Listamenn
og venjulegt launafólk átti ekki upp
á pallborðið hjá þessum „snobbliði".
Svo ég dró mig fljótlega út úr þess-
um „fína hópi“.
Þetta ber keim af bandarískum
sið. Þeim að peningafólk þar styður
gjarnan listir og ýmis líknarfélög
sér til hagræðis (skattfrádráttur)
og aldeilis ágætar auglýsingar sem
því fylgir. Því þessa fólks er oft
getið í fjölmiðlum þegar það leggur
þessum málum lið og það er ein-
mitt það sem það sækist eftir. Svo
er að verða einnig hér. Munurinn
er þó sá að í Bandaríkjunum fram-
kvæma auðmenn hlutina. Hér er
ekkert gert. Það eru haldnir fundir,
kallaðir til fréttamenn öðru hvoru
og gefnar út einhveijar yfirlýsing-
ar, sem enginn skilur. Nú og svo
birtist auðvitað mynd af öllum „her-
legheitunum" í blöðum og sjón-
varpi. Það er nákvæmlega það eina
sem stjórn „Samtaka um byggingu
tónlistarhúss" hefur komið í verk.
Loddaraskapur
Þetta er hreinn og beinn loddara-
skapur og ekkert sést örla á tónlist-
arhúsi. Þessir nefndarmenn nota sér
þetta sem einhvers konar skraut-
- fjöður. Þá geta þeir og frúr þeirra
t.d. farið á dýrasta dansleik ársins,
þar sem öruggt er að engin meðal-
Jónshjón láti sjá sig, því þau hafa
hreinlega ekki efni á því og líklega
ekki heldur áhuga. Þetta er svo
snobbað, en fátt finnst mér fánýt-
ara og heimskulegra en snobb. En
það hefur verið að myndast sterk
„snobb-stétf“ hér á landi undanfar-
in ca. 10 ár.
En greinin góða hans Atla Heim-
is, tónskálds, hlýtur að vekja fólk
til umhugsunar. Kannski er nauð-
synlegt að stofna önnur samtök „af
lægri stigum", þar sem í mega vera
listamenn og ósköp venjulegt fólk,
sem hefur áhuga á æðri tónlist?
Ég hvet ykkur, ef einhver er mér
sammála, að gera eitthvað í þessu
brýna máli. Eftir öllum formerkjum
að dæma mun ekkert tónlistarhús
rísa hér á þessari öld, sem senn er
liðin. Það er augljóst ef þetta „uppa-
lið“ sem situr í stjórn samtakanna
heldur áfram stefnuleysi, jafnvel
siðleysi sínu gagnvart tónlistar-
mönnum og unnendum tónlistar
þessa lands. Við verðum að gera
eitthvað til bjargar tónlistinni og
tónlistarfólkinu okkar. Við eigum
aldeilis prýðisgóða sinfóníuhljóm-
sveit, en hún hefur ekkert þak yfir
starfsemi sína. Er hægt að bjóða
þessu frábæra listafólki upp á slíkt
endalaust? Þetta er þvílík endemis
hneisa fyrir íslensku þjóðina. Jafnt
er á komið fyrir öðrum afbragðs
góðum tónlistarmönnum á hinum
ýmsu sviðum þessarar göfugu list-
ar, tónlistarinnar.
Fyrir aldamótin, sem riú nálgast
óðum, verður að rísa tónlistarhús
hér á landi.
Vil ég svo að endingu þakka
Atla Heimi fyrir hans góðu grein,
að ég tali nú ekki um alla þá dýr-
legu tónlist, sem hann hefur samið.
Hvílík náðargáfa!
Þakkir. flyt ég líka öllum þeim,
sem að tónlistarmálum vinna á
þessari köldu eyju okkar í Norður-
Atlantshafi.
SIGRÚN MARINÓSDÓTTIR,
Skeljagranda 6, Reykjavík.
Allt efni sem birtist í Morgunbiaðinu og Lesbók verður framvegis varðveitt í
Gagnasafni þess. Morgunblaðið áskilur sér rétt til að ráðstafa efninu þaðan,
hvort sem er með endurbirtingu eða á annan hátt. Þeir sem afhenda blaðinu
efni til birtingar teljast samþykkja þetta, ef ekki fylgir fyrirvari þar að lútandi.