Morgunblaðið - 02.06.1995, Blaðsíða 36

36 FÖSTUDAGUR 2. JÚNÍ 1995
MINNING
MORGUNBLAÐIÐ
+ Jónas G. Hall-
dórsson fæddist
á Seyðisfirði 9. jan-
úar 1910. Hann lést
á Borgarspítal-
anum 26. maí sl.
Foreldrar hans
voru Halldór Bene-
diktsson, póstur á
Seyðisfirði, og kona
hans Jónína Her-
mannsdóttir, og ólst
hann upp í stórum
systkinahópi. Eigin-
kona Jónasar var
Kristín Steingríms-
dóttir frá ísafirði.
Gengu þau í hjónaband 30. nóv-
ember 1935, eignuðust fimm
börn og eru fjögur á lífi: 1)
Hermína, f. 6.12. 1935. Maki:
Karl Lilliendahl og eiga þau
þijú böm, Kristinu, Huldu og
Jónas Theódór. 2) Guðný, f.
TENGDAFAÐIR minn Jónas Hall-
dórsson er fallinn frá. Við fráfall
hans er mér efst i huga þakklæti
fyrir áratugalanga vináttu hans. Eg
kynntist honum fyrir rúmum 40
árum er ég átti því láni að fagna
að kvænast elstu dóttur hans,
Hermínu. Hann sýndi mér strax
traust sem ég mat mikils og gaf
mér vináttu sína, sem aldrei bar
skugga á og aldrei verður fullþökk-
uð.
Jónas rakari, eins og hann var
jafnan nefndur, nam iðn sína ungur
og setti upp sína fyrstu rakarastofu
á ísafirði, þar sem hann kynntist
eiginkonu sinni, Kristínu Stein-
grímsdóttur. Árið 1940 fluttust þau
til Siglufjarðar og bjuggu þar í tæp
30.4. 1945. Maki:
Jónmundur Hilm-
arsson og eiga þau
þrjú börn, Ingunni,
Mögnu og Jónas. 3)
Stefán, f. 26.12.
1946. Hann kvænfe
ist Valgerði Gísla-
dóttur og eiga þau
þrjú börn: Hermínu,
Dagmar og Gísla
Reyr. Þau slitu sam-
vistir. Sambýlis-
kona Stefáns er
Hulda Baldursdótt-
ir. 4) Dagný, f. 11.9.
1948. Maki Sigurð-
ur Sveinbjömsson og eiga þau
þrjú börn, Sveinbjörn, Kristínu
og Onnu Láru. Barnabarna-
börnin em fimmtán.
Útför Jónasar fer fram frá
Áskirkju í dag og hefst athöfn-
in kl. 10.30.
40 ár. Þar rak Jónas eigin rakara-
stofu allt til ársins 1979, er þau
fluttust til Stokkseyrar. Þar bjuggu
þau í nálægð barna sinna í 6 ár eða
þar til Kristín lést árið 1985. Eftir
lát hennar bjó hann fyrst hjá
Guðnýju dóttur sinni og tengdasyni
en síðustu árin bjó hann að Hrafn-
istu í Reykjavík þar sem hann naut
einstakrar umhyggju.
Á Siglufirði lifðu þau mikla upp-
gangstíma sfldaráranna og var þá
ekki spurt hvaða tími sólarhringsins
var þegar vinnan kallaði. Þar ólu
þau upp bömin sín og var oft mikið
um að vera, gestkvæmt og glatt á
hjalla á heimili þeirra á Kirkjustíg
9. Seinna nutu börnin okkar sumar-
heimsókna til afa og ömmu, sem
beðið var með eftirvæntingu allan
veturinn, enda var umhyggja þeirra
fyrir barnabörnunum einstök.
Jónas var af þeirri kynslóð sem
háði harða lífsbaráttu á fyrri hluta
aldarinnar. Efalaust hefur sú
reynsla mótað lífsskoðanir hans, en
þær einkenndust einkum af sterkri
réttlætiskennd og samúð ásamt ■
umhyggju fyrir öðrum. Margir sem
áttu um sárt að binda nutu þessara
mannkosta hans sem og örlætis sem
honum var í blóð borið, þótt aldrei
heyrðist hann hafa orð á slíkum
verkum sjálfur. Jónas var mikill tón-
listarunnandi og flestum betur
heima í bókmenntum. Miðlaði hann
þeirri þekkingu sinni af óeigingimi
og glæddi áhuga hjá bömum sínum
og bamabörnum.
Hans er nú sárt saknað af okkur
sem eftir stöndum. í fyrirrúmi er
þó þakklæti fyrir að hafa átt slíkan
öndvegismann að.
Guð blessi minningu hans.
Karl Lilliendahl.
Föstudaginn 26. maí var ég hjá
þér á spítalanum. Þú varst mikið
veikur, elsku afí. Sama kvöld
hringdi mamma í mig og sagði mér
að þú værir dáinn.
Við eigum margar góðar minn-
ingar saman. Mér verður strax
hugsað til Siglufjarðar. Níu ára
gömul fluttist ég suður með íjöl-
skyldu minni en hugurinn var alltaf
heima á Sigló. Á vorin þegar skól-
inn var búinn var ég alltaf komin
norður til ykkar og ekki um annað
að ræða en að eyða öllu sumrinu
hjá ykkur ömmu.
Það var mikill gestagangur á
sumrin hjá ykkur og oft var margt
í húsinu við Kirkjustíg, en nóg var
plássið og alltaf voru allir velkomn-
ir. Hún amma sá sko aldeilis til
jæss að allir fengju nóg að borða.
Ég hugsa til þessara ára með sökn-
uði, en miklu þakklæti, því það
voru forréttindi að fá að vera þarna
hjá ykkur.
Árið 1979 fluttuð þið til Stokks-
eyrar, nær fólkinu ykkar. Þá var
nú hægt að fá sér bíltúr til ykkar
hvenær sem var og alltaf var gott
að koma.
Árið 1985 deyr amma og var
söknuður þinn mikill og okkar allra,
elsku afi. Þá fluttist þú í Rjúpufell-
ið til Guðnýjar dóttur þinnar og
móður minnar, þar fannst þér gott
að vera. Ég er mjög þakklát fyrir
þau 2 ár sem við bjuggum þar með
þér, ég og Maggý dóttir mín, sem
þá var 2ja ára gömul. Þar áttum
við margar góðar stundir saman.
Ég man þegar þú sast í eldhús-
króknum, þá kom hún og kiappaði
þér á lærið, til þess að þú tækir
hana í fangið, alveg eins og hún
vissi að þú sást ekki vel. Hún á
erfitt með að skilja það í dag að
þú ert farinn, en við huggum
okkur við það að þér líður vel
núna hjá henni ömmu.
Guð geymi þig, elsku afi minn
og langi.
Inga og Maggý.
Kveðja frá barnabörnum
Afi okkar Jónas Halldórsson hef-
ur kvatt okkur. Það gerði hann á
sinn hógværa og hljóða hátt á fal-
legum vordegi þegar veðrið var líkt
því sem það gerist best heima á
Siglufirði. Þar gerðust ævintýr
bernsku okkar. Ef til vill ekki svo
stórkostleg í augum ókunnugra en
okkur voru þau verðmæti sem end-
ast munu allt lífið. Miðpunktur æv-
intýranna var húsið á Kirkjustíg 9,
stóra fallega húsið afa og ömmu sem
stóð svo virðulega uppi á brekku
fyrir neðan kirkjugarðinn. Við átt-
um margar stundir þar í eldhúsinu
hjá ömmu og þá gjarnan á spjalli
við afa sem hafði ódrepandi áhuga
á að tala við okkur þrátt fyrir ung-
an aldur okkar og takmarkað vit.
JÓNAS G.
HALLDÓRSSON
+ Selma Rún Ro-
bertsdóttir
fæddist í Reykjavík
23. október 1993.
Hún lést á Landspít-
alanum 29. maí sl.
Foreldrar hennar
eru Ólöf de Bont
Ólafsdóttir, fram-
kvæmdastjóri, f. í
Reykjavík 13.12.
1953, og Robert de
Bont, húsasmiður, f.
í Hollandi 13.5.
1950. Selma Rún
verður jarðsungin
frá Háteigskirkju í
dag og hefst athöfnin kl. 13.30.
ÞÚ KOMST of fljótt og ætlaðir ekki
að dvelja, stormar lífsins blésu í
kringum þig ákaft, og kröftug voru
veðraskiptin í lífi þínu. Þú komst sem
mikill kennari inn í líf okkar, þú
sameinaðir og þroskaðir tættar sálir.
Þú talaðir ekki með orðum, en bláu
og greindarlegu augun þín sögðu
meira en orðagjálfur margra spek-
inganna. Líkaminn mikið fatlaður
en hugurinn hreinn og óflekkaður.
Ástin mín, það var sem þú yxir og
yrðir að betri manneskju og kærleik-
ur þinn magnaðist við hveija raun
og veikindi sem þú gekkst í gegnum.
Stundum gast þú gert mig gráhærða
og oft var stutt í pirringinn hjá
mér, en þú fyrirgafst alltaf, þetta
var bara eðlilegt ferli hjá okkur, við
vorum ekkert að sýnast vera annað
en það sem við vorum. Brottför þín
var samt of skjót því gjaman hefðum
við viljað hafa þig lengur, það komu
. nefnilega góðir tímar þar sem ekki
var mikið um veikindi og áttum við
þá saman fjölskyldan yndislega
tíma. Það. skipti okkur ekki máli
þótt þú yrðir bundin við hjólastól og
þyrftir allskyns hjálpartæki, það sem
við vomm þakklát fyrir voru tímam-
ir sem veikindin héldu sig fjarri. Þú
iðaðir alltaf af gleði þegar ég sótti
-þig á Múlaborg og I Álfalandið og
síðan í Hnotubergið,
fögnuður þinn var líka
mikill þegar þú vaknaðir
á morgnana og ég tók
þig uppí og við hófum
okkar morgunkelerí, þú
gerðir aaa með hendinni
þinni á vanga minn og
gafst mér fimm, síðan
taldir þú fyrir mig alla
puttana tíu og svo sagð-
ir þú mér með augunum
og já- og neitákni hvað
þú vildir, en þú varst
komin á nei-aldurinn,
og allt varð að neii,
nema þegar súkkulaði
og kók bar á góma, og ekki síst ís-
inn sem var það besta. Stundum
trylltumst við af hlátri, spurðu mig
ekki af hveiju, við smituðum bara
hvor aðra og gátum bara ekki hætt
en oft grétum við líka saman þegar
veikindin tóku sig upp aftur og aftur.
Oft var ég reið og beisk, því ég
hafði beðið svo lengi eftir þér, og
mér fannst ég svikin af því að barn-
ið mitt skyldi fá áfall svona rétt eft-
ir fæðingu og verða fatlað. En ætli
ég hefði þroskast svona ört ef þú
hefðir ekki komið á þennan hátt,
má ég kannski ekki vera bara þakk-
Iát að hafa fengið að kynnast þess-
ari hlið á lífinu, því nú hræðist ég
ekki það sem er afbrigðilegt né
hræðist ég dauðann meira. í gegnum
þig lærði ég mátt fyrirgefningarinn-
ar og það að vera ekki með fordóma
gagnvart þeim sem eru örðuvísi.
Baráttan með þér dró það sterkasta
fram í mér, kenndi mér að vera stað-
föst og trúa á mína innri rödd. Þú
litla yndislega fatlaða barn, þakka
þér fyrir að hafa komið inní líf okk-
ar, þakka þér fyrir að hafa sameinað
okkur en ekki sundrað, þakka þér
fyrir að hafa veitt okkur innsýn inní
innri fegurð mannlífsins.
Atli, þakka þér fyrir að hafa hjálp-
að Selmu til lífs, Hörður, þakka þér
fyrir að hafa alltaf ijáð mér eyra og
vera hreinskilinn, Pétur, við tókumst
á og vorum ekki alltaf sammála en
þú reyndist mér mikil stoð þegar á
reyndi, Þráinn, alltaf reiðubúinn til
aðstoðar og mannlegur í samskipt-
um frá upphafi, öllum öðrum lækn-
um og hjúkrunarfólki á Vökudeild
og Barnaspítala Hringsins þakka ég
samveruna og á ég eftir að sakna
ykkar og hemiliseijanna á deildinni,
við áttum að stórum hluta til heim-
ili okkar hjá ykkur. Aðstoðarlæknar,
ég var ykkur oft erfið og skammað-
ist í ykkur, það var óttinn og hræðsl-
an sem gerði það að verkum en samt
mat ég verk ykkar mikils. Elsku
Kristín mín Vigfús, styrkur minn og
stoð í 3 ár, ómetanleg hefur nær-
vera þín verið.
Starfsfólki Múlaborgar, Styrkt-
arfélagi lamaðra- og fatlaðra, Álfa-
lands og Hnotubergs þakka ég um-
mönnun Selmu Rúnar, einnig þakka
ég þeim aðilum hjá Greiningar- og
ráðgjafastöð ríkisins, Svæðisskrif-
stofu Reykjavíkur og Svæðisskrif-
stofu Reykjaness sem hafa haft með
Selmu Rún að gera.
Fjölskyldan og vinir fá bestu
þakkir fyrir veitta aðstoð og stuðn-
ing.
Vertu sæl litla dóttir, við söknum
þín, en erum glöð að þjáningum þín-
um er lokið, þú hefur hafið ferðalag
inní betri veröld, kennslu þinni hér
á jörð er lokið, þú hefur nú samein-
ast skapara þínum og við hlökkum
til að sjá þig í annarri veröld seinna
meir. Fljúgðu burt í átt til frelsisins
og láttu ekkert lengur hefta þig.
Við kveðjum þig með tárum saknað-
ar og gleði
Mamma og pabbi.
Lífið tók óvænta stefnu hjá Ólöfu
systur minni og manni hennar Rob-
erti, er þau eignuðust Selmu Rún
löngu fyrir tímann. Hún hlaut mikla
líkamlega fötlun í vöggugjöf og var
mikið á sjúkrahúsi þann stutta tíma
sem hún lifði, sem þó var ótrúlega
langur. En Selma fékk einnig í
vöggugjöf mikið glaðlyndi og lífs-
gleði og yndislega stór og falleg
augu sem spegluðu blíðuna og gleð-
ina sem hún var gædd, brosanna
hennar mun ég ávallt minnast.
Selma var mjög félagslynd og vildi
vera þar sem Qörið var.
Þau þijú háðu oft harða baráttu
við dauðann og oft mátti ekki á milli
sjá hvort hefði betur lífið eða dauð-
inn. Selma Rún gekk í gegnum mikl-
ar þjáningar en ávallt var ótrúlega
stutt í brosið. Ólöf og Robert gerðu
allt sem í þeirra valdi stóð til að reyna
að fullnægja þörfum hennar. Lífið
snerist um litlu stúlkuna þeirra, sem
markaði svo djúp spor, ekki bara í
þeirra líf, heldur og allra er henni
kynntust. Einnig gerði hjúkrunarlið,
læknar, fóstrur á dagheimilum, og
stuðningsforeldrar sitt til að gera líf-
ið bærilegra fyrir þau öll.
En nú hefur Selma Rún þekkst
boð feijumannsins og mun hann
feija hana til heima Ijóss og friðar.
Égveit að Selma er frelsinu fegin.
Ég og börnin mín, Gunnar og
Berglind, svo og amma hennar,
Laufey Pálsdóttir, þökkum litlu
stúlkunni samfylgdina.
Ég veit að nú er mikilli byrði létt
af Olöfu og Robert, byrði sem var
þó svo ljúft að bera. Ég votta þeim
mína innilegustu hluttekningu.
Helga Guðrún.
Vaktu, minn Jesús, vaktu í mér,
vaka láttu mig eins í þér.
Sálin vaki, þá sofnar líf,
sé hún ætíð í þinni hlíf.
(Hallgrimur Pétursson.)
í dag kveð ég með söknuði litlu
vinkonu mína Selmu Rún. Það er
ljúft að minnast hennar, hún var sem
lítill sólargeisli sem slökkt er nú á,
og brosið hennar yljaði mér ætíð um
hjartarætur. Elsku Selma, hafðu
þökk fyrir allt og allt.
Sjá, eina perlu skorti í ykkar fagra sveig.
Þið áttuð rósdýrð vorsins og sumars gróðrar-
teig,
en aldrei hafði dauðans klukka ykkur vígslu
boðað
og aldrei Iogbjart stálsverð harmsins bijóst-
in táknum roðað.
Sjá, eina perlu skorti - hún heitir hjartasorg
og helgar fegurst ástvini pg auðgar þeirra
borg.
Að einskis væri ávant hana ykkur lífið sendi.
- Ó, að hún verði stjama, er í hæðir hæða
bendi.
(Hulda)
SELMA RÚN
ROBERTSDÓTTIR
Sjálfur var hann víðlesinn og fróður
ásamt því að vera mikill unnandi
ljóða og tónlistar. Við fórum ekki
varhluta af því. Spjall við afa varð
oft að kennslustund. Þannig fengum
við okkar fyrstu kynni af ljóðum
Einars Benediktssonar og sönglög-
um Inga T. Lárussonar svo eitthvað
sé nefnt.
Við vöndum komur okkar í afa-
hús á sumrin allt fram á fullorðins-
ár eða þar til hann og amma ákváðu
að flytja suður, þangað sem öll
börn þeirra og barnabörn bjuggu.
Fyrst fluttu þau á Stokkseyri og
voru þar í nokkur ár en eftir að
amma dó flutti afi hingað til
Reykjavíkur. Hann bjó á heimili
dóttur sinnar Guðnýjar þar til hann
flutti á Hrafnistu þar sem hann
dvaldi til síðasta dags. Við finnum
oft til þess að eiga engan lengur
heim að sækja á Siglufirði. Afahús
er nú í eigu annarra. En það er
með þakklæti sem við hugsum til
þess að hafa fengið að hafa hann
hér fyrir sunnan þessi síðustu ár.
Ekki síst vegna þess að börnin
okkar hafa með því fengið að kynn-
ast honum.
Áhugi afa á okkur barnabömum
hans var ósvikinn. Hann spurði okk-
ur ætíð hvert um annað og lét sér
annt um hvað við tókum okkur fyr-
ir hendur hvert og eitt. Hann vildi
minna tala um sjálfan sig. Vafa-
laust hefur okkur stundum sést yfir
hvernig honum leið í seinni tíð, sök-
um lítillætis hans. Árin hans afa
voru orðin áttatíu og fímm. Við vit-
um að á þeim tíma hefur hann oft-
sinnis þurft að takast á við erfið-
leika og sorgir sem m.a. fylgja því
að missa ástvini sína. En um allt
slíkt var hann jafnan hljóður. E.t.v.
hefur það verið hluti af því ríkjandi
viðhorfi hans að vilja ekki vera nein-
um byrði. Sjálfur bar hann glaður
með okkur ef með þurfti. Elsku afi
okkar. Með sámm söknuði kveðjum
við þig að sinni. Með þakklæti minn-
Ólöf og Robert, ég votta ykkur
innilegustu samúð mína.
Bryndís Jónsdóttir,
starfsstúlka á Múlaborg.
Við minnumst Selmu litlu með
fallega brosið með mikilli eftirsjá,
en eram þakklát fyrir að hafa feng-
ið að kynnast henni þó árin væra fá.
Selma kom reglulega í heimsókn
til okkar með mömmu sinni. Hún
þroskaðist og dafnaði betur en jafn-
vel bjartsýnustu menn höfðu þorað
að vona. Líklega má þar að miklu
leyti þakka henni eigin þrautseigju
og baráttuvilja. Hún var dugleg
stelpa. Eftirtektarsöm og reyndi að
fylgjast vel með öllu í kringum sig.
Én til að hún gæti farið sínu fram
vora mamma hennar og pabbi, Ólöf
og Robert, ómetanleg stoð.
Þegar við ræddum við Ólöfu
sáum við glögglega að aldrei missti
hún vonijia um að Selma gæti vax-
ið úr grasi og gaf sig alla til að
hjálpa litlu stelpunni sinni. Enda
var Selma mikil mömmustelpa.
Selma var mjög háð henni og meira
að segja þegar hún var sem veikust
sáum við hana reyna að kreista
fram bros til mömmu sinnar.
Að missa bamið sitt er það erfið-
asta sem hægt er að ganga í gegn-
um. Örfá huggunarorð duga lítið í
þeirri sorg. Okkur langar þó að biðja
Ólöfu og Robert að vera sterk. Við
hugsum hlýtt til Selmu, sem við
vonandi hittum aftur á framandi
stað.
Sigríður og Bragi.
Ég veit um lind, sem ljóðar.
Svo ljúft að raunir softia,
um lyf sem læknar sárin
og lætur sviðann dofna.
Um lítið blóm, sem brosir
svo blítt, að allir gleðjast,
um rödd. sem vekur vonir,
þá vinir daprir kveðjast.
(Hulda)
Þegar Selma kom fyrst til okkar
á ungadeild virtist hún svo Iítil og
brothætt en fljótlega kom í ljós að
í þessum litla líkama bjó lífsglöð
og skapmikil stúlka. Hún var mikil