Morgunblaðið - 02.06.1995, Blaðsíða 37

MORGUNBLAÐIÐ
MINNING
FÖSTUDAGUR 2. JÚNÍ 1995 37-
umst við þín og með gleði njótum
við alls þess sem þú kenndir okkur:
„í kyrrð var stríð þitt háð og fall þitt hljótt
þú hetja í krossfór lýðsins; sofðu rótt!
(Einar Benediktsson)
Stina, Hulda og Teddi.
Að morgni 25. maí hringdi pabbi
í mig og sagði mér að afi minn, eða
„langi“ eins og bömin mín kölluðu
hann, hafi verið flutur á Borgarspít-
alann kvöldið áður, mikið veikur.
Að kvöldi 26. maí var hann allur.
Margt kemur upp í hugann þegar
ég hugsa til baka og þá sérstaklega
uppvaxtarárin á Siglufírði, en þar
bjuggu amma og afí lengst af. Eftir
að ég fluttist þaðan með foreldrum
mínum, þá 8 ára gömul, fómm við
systkinin norður á hverju sumri. Það
var mikið tilhlökkunarefni þegar síð-
asta skóladegi lauk, því þá var lagt
af stað norður til ömmu og afa á
Kirkjustíginn. Alltaf biðu þau í stofu-
glugganum með heitan mat í pottum
og þegar ég var lögst undir súðina
í „suðurherberginu" og hlustaði á
rigninguna lemja á þakinu, þá fannst
mér ég vera komin heim.
Þegar árin fóru að færast yfír
þau fluttust þau búferlum suður, tii
að vera nær börnum sínum og
barnabömum. Það reyndist honum
þungt áfall, þegar amma lést 1985,
en hún hafði annast hann af mikilli
alúð eftir að hann fór að tapa sjón-
inni. En hann átti stóra fjölskyldu
sem studdi hann vel.
Elsku afi minn. Ég kveð þig nú
um sinn með miklum söknuði og
virðingu. Ég veit, og trúi því, að
nú líður þér vel og þið amma emð
saman á ný. Þakka þér fyrir trúna
á mig og ég mun hugsa til þín í
dag, þegar ég lýk stómm áfanga í
mínu lífi.
Hvíl þú í friði, elsku afi minn.
Þín,
Magna.
félagsvera og tók þátt í öllu sem í
gangi var.
Hún var dugleg og metnaðar-
gjöm, og lagði mikið á sig til að
ná góðum árangri. Selma átti góða
vini á leikskólanum sem tóku henni
mjög vel, en nú er Selma dáin og
missirinn er mikill en við emm
þakklát fyrir að hafa fengið að
kynnast henni.
Elsku Ólöf og Robert, megi góð-
ur Guð styrkja ykkur í þessari miklu
sorg.
Legg ég nú bæði líf og önd,
ljúfi Jesús, í þfna hönd
síðast þegar ég sofna fer
sitji Guðs englar yfir mér.
(Hallgrímur Pétursson)
Börn og starfsfólk,
ungadeild, Múlaborg.
Það er sárt að kveðja lítið barn,
en í dag kveð ég Selmu Rún. Ég
sé Selmu Rún ekki framar, en minn-
ingarnar um hana munu fylgja
mér. Leiðir okkar lágu saman þegar
þessi litla hnáta, með sitt ómót-
stæðilega bros, hóf leikskólagöngu
sína á Múlaborg, haustið 1993. Mér
þótti hún ósköp brothætt þegar hún
kom, og þennan fyrsta vetur var
hún lengi frá vegna veikinda. En
það var töggur f Selmu Rún og hún
kom aftur til okkar, hraust og kát.
Hún var mikil félagsvera og hafði
unun af öllu sem tengdist spennu
og Qöri. Að fá að hoppa með krökk-
unum, róla, renna og fara í leiki,
þótti henni æðislegt. En skyndilega
dró ský fyrir sólu. Lítill sólargeisli
sem var mér svo dýrmætur, er nú
slokknaður. Ég hugsa um orð Spá-
mannsins þegar hann talar um
sorgina: „Þegar þú ert sorgmædd-
ur, skoðaðu þá aftur huga þinn, og
þú munt sjá, að þú grætur vegna
þess, sem var gleði þín.“ Selma Rún
var gleði mín og ég er þakklát fyr-
ir að hafa kynnst henni.
Nú ertu leidd, min Ijúfa,
lystigarð Drottins í,
þar áttu hvíld að hafa
hörmunga’ og rauna frí,
við Guð þú mátt nú mæla,
Elsku langi. Okkur systurnar
langar að minnast þín líka með
minningargrein. Þú varst alltaf svo
góður við okkur þegar við komum
í heimsókn til þín á elliheimilið.
Við munum líka þegar þú gistir
hjá okkur. Þú varst hjá okkur um
sl. jól og Sunnu fannst leiðinlegt
að þú svafst á meðan við tókum
upp pakkana því það var pakki til
þín. En þú varst svo þreyttur. Við
munum líka að þú hlustaðir oft á
kasettur. Þú passaðir okkur líka
oft. Við viljum þakka þér fyrir allt
sem þú hefur gert fyrir okkur öll
og við biðjum Guð um að taka þig
upp til sín. Við söknum þín.
Greta Salóme og Sunna Rán.
Kveðja frá langafabörnum
Elsku langi okkar, nú ertu dáinn
og kominn til Guðs og búinn að
hitta ömmu Stínu sem við náðum
því miður ekki að kynnast, en þú
varst með svo fallega mynd af
henni á borðinu þínu og svo hefur
pabbi sagt okkur sögur af ömmu
sinni.
Það var gaman að hitta þig núna
um páskana þegar við komum til
Islands, þú baðst okkur um að koma
með hljóðfærin okkar og spila fyrir
þig. Það gerðum við með mikilli
ánægju og auðvitað fengum við
gott úr nammiskálinni þinni.
Kæri langi, við trúum á Jesús
eins og þú gerðir og í kirkjuskólan-
um höfum við lært það að þeir sem
trúa á Jesúm eigi eilíft líf.
Okkur langar að kveðja þig með
bestu bæninni okkar.
Legg ég nú bæði líf og önd,
ljúfi Jesús, í þína hönd,
síðast þegar ég sofna fer
sitji Guðs englar yfír mér.
(H. Pétursson.)
Guðný og Magnús Heimir
í Danmörku.
miklu fegri en sól
unan og eilíf sæla
er þín hjá lambsins stól.
Dóttir, í dýrðar hendi
Drottins, mín, sofðu vært,
hann, sem þér huggun sendi,
hann elskar þig svo kært.
Þú lifðir góðum Guði,
í Guði sofnaðir þú,
í eilífum andarfriði
ætíð sæl iifðu nú.
(Hallgrímur Pétursson.)
Kæra Ólöf og Robert, guð styrki
ykkur í sorg ykkar.
Sólveig Jóhannesdóttir.
Selma Rún hefur kvatt þennan
heim, þessi sólargeisli sem hafði svo
geislandi bjart bros sem bræddi
hjörtu okkar allra. Hún var svo
uppnumin og heilluð af því sem var
að gerast í kringum hana og var
miðdepill þeirra sem í kringum hana
voru.
Vertu sæl, vor litla, hvíta lilja,
lögð í jörð að himna-föður vilja,
leyst frá lífí nauða;
ljúf og björt í dauða
lézt þú eftir litla rúmið auða.
Vertu sæl, vor litla ljúfan bliða,
lof sé Guði, búin ertu’ að stríða.
Upp til sælu sala
saklaust bam, án dvala!
Lærðu ung við engla Guðs að tala!
(M. Joch.)
Við viljum kveðja Selmu Rún
með þessum erindum.
Elsku Selma Rún, við þökkum
þér fyrir samverustundirnar sem
við áttum með þér og minning þín
mun ávallt vera í hjörtum okkar.
Kæru Ólöf og Robert, við biðjum
Guð að styrkja ykkur og styðja í
sorg ykkar. Guð veri með ykkur.
Starfsfólk skammtímavist-
unar, Hnotubergi 19.
• Fleirí minningargrcinnr um
Selmu Rún Robertsdóttur bíða
birtingar ogmunu birtast í blað-
inu næstu daga.
SIGURÁST
KRISTBJÖRG
FRIÐGEIRSDOTTIR
+ Sigurást Krist-
björg Friðgeirs-
dóttir fæddist á
Brimilsvöllum
Vallnahreppi
Snæfellsnesi 11. ág-
úst 1899. Hún and-
aðist að Hrafnistu í
Reykjavík 27. maí.
Hún var elsta dóttir
hjónanna Jóhönnu
Hansdóttur og Frið-
geirs Friðriksson-
ar. Ólst hún upp á
Brimilsvöllum í
stórum systkina-
hópi til 12 ára ald-
urs. Fluttist þá fjölskyldan að
Fornu-Fróðá. Sigurást bjó í for-
eldrahúsum fram að tvítugu,
en hóf þá búskap á Hellissandi
með Þorkeli Sigurgeirssyni,
sjómanni frá Skarði í Nes-
hreppi, f. 6. febrúar 1896, d.
28. október 1981. Foreldrar
Þorkels voru Guðríður Ólafs-
dóttir og Sigurgeir Sigurðsson.
Þau Sigurást og Þorkell eign-
uðust tólf börn og eru þau: Sig-
urvin, f. 1922, d. 1973, maki
Vilborg Andrés-
dóttir; Karl, f. 1924,
d.1995, ógiftur; Ól-
afur, f. 1925, d.
1942, ógiftur; Guð-
ríður, f. 1928, maki
Cýrus Danelíusson;
Sigurgeir, f. 1930,
maki Sigurbjörg
Gest-
ur, f.1931, d. 1931;
Gestur, f. 1933,
maki Gerður B.
ívarsdóttir; Krist-
ján, f. 1936, maki
Sigríður Markús-
dóttir; Haukur, f.
1936, samb.kona Gréta Guð-
jónsdóttir; Margp-ét, f. 1936, d.
1936; Friðgeir, f. 1941, maki
Bjarnheiður Gísladóttir; Lund-
berg, f. 1942, d. 1995,
samb.kona Ólöf Finnbogadótt-
ir. Jafnframt ólu þau upp eina
sonardóttur sína, Ástu Gests-
dóttur. Afkomendur þeirra
hjóna eru alls 70.
Útför Sigurástar fer fram
frá Áskirkju í dag og hefst at-
höfnin kl. 15.00.
Æ, tak þú Drottinn, fóður og móður mína
í mildiríka náðar-verndan þína,
og ættlið mitt og ættjörð virztu geyma
og engu þínu minnsta bami gieyma.
(Matthías Jochumsson).
Sólin er sest og dagur kominn
að kvöldi í lífi ömmu minnar ást-
kærrar. Hún kvaddi þennan heim
laugardaginn 27. maí sl. Farsælu
og miklu lífsstarfi hennar er nú lok-
ið. Því starfí skilaði hún með sóma
við hlið afa míns, Þorkels Sigur-
geirssonar.
Þau hófu búskap á Hellissandi
um 1920 og komu sér upp stórri
fjölskyldu. Lífsbaráttan var hörð í
þá daga, en með dugnaði, starf-
semi, samheldni og sparsemi komu
þau upp sínum stóra barnahópi.
Að auki tóku þau mig undirritaða
í fóstur um mánaðar gamla og ólu
upg sem eitt af sínum bömum.
Ótal minningar á ég frá þeim
góðu dögum og ámm sem ég átti
á þeirra heimili. Finnst mér í dag
að allir dagar hafi verið baðaðir sól
í þá tíð. Þótt heilsa þeirra hafí ekki
alltaf verið góð ríkti alltaf friður og
gleði á því heimili. Er ég þeim ævin-
lega þakklát fyrir þau ár.
Ég minnist jólaboðanna sem var
fastur liður í jólahaldi fjölskyldunn-
ar. Þá komu börn og fullorðnir sam-
an á jóladag í heitt súkkulaði og
annað góðgæti og átti góða stund
saman. Ekki var óalgengt að tekið
væri í spil á eftir og var þá oft glatt
á hjalla.
Ámma mín var mjög flink í hönd-
unum. Sauma- og pijónaskapur var
henni lítið mál og hafði hún ekki
mikið fyrir því að sauma föt á allan
barnahópinn sinn í hjáverkum. Eitt
sinn er ég spurði hana að því hvern-
ig hún hefði eiginlega haft tíma til
þess, þar sem vélar og önnur þæg-
indi hefðu ekki veríð til staðar til
að létta henni önnur heimilisstörf
svaraði hún með áherslu: „Það var
alltaf nógur tími.“ Svo bætti hún
við að hún hefði líka saumað á böm
vinkonu sinnar sem ekki kunni að
sauma. Þau voru fjögur og fannst
henni það ekki mikið mál.
Annað einkenndi ömmu. Hún
hafði ótrúlega sterkt minni. Þar sló
hún okkur öllum sem yngri vorum
algerlega við. Hún kunni Passíu-
sálma Hallgríms Péturssonar utan-
að og ótal sálma og vísur. Einnig
fylgdist hún vel með öllu sem var
að gerast og ekki síst hjá börnum
sínum og barnabörnum.
Árið 1979 fluttust amma og afí
til Reykjavíkur ásamt Karli syni sín-
um og lést afi tveimur árum síðar
eftir erfið veikindi. Þá þjuggu þau
í húsi Öryrkjabandalags Islands við
Hátún lOa. Amma og Kalli héldu
þar áfram heimili. Hann var henni
ómetanleg stoð og stytta öll þau ár
í hennar erfiðu veikingum. Þar var
líka miðstöð fjölskyldunnar og alltaf
gott að koma til þeirra í kaffí. Á
tímum hraða og tímaskorts var
þetta svo til eini staðurinn sem ætt-
ingjamir hittust á. Einnig hélst sú
hefð að hittast á jólum þar sem fyrr.
Þann 11. ágúst sl. héldu amma
og Kalli upp á sameiginlegan af-
mælisdag sinn. Hún varð 95 ára
þann dag og hann 70 ára. Þau áttu
glaðan dag í faðmi fjölskyldunnar.
Eftir það fór að halla undan fæti.
Amma var flutt á Hrafnistu í
Reykjavík stuttu síðar. Hún sætti
sig illa við þau umskipti og hann
líka. Bæði voru þau orðin heilsu-
laus. Hann lést á heimili sínu þann
5. mars sl. og varð það ömmu mik-
ið áfall. Hafði hún einnig misst
yngsta son sinn, Lundberg, aðeins
mánuði fyrr. Eftir það hvarf lífs-
löngunin. Hún þráði það heitast að
fá hvíldina.
Nú er hún farin yfir móðuna
miklu á vit ættingja sinna, en eftir
sitjum við með minningar um góða
og vandaða konu, sem öllum vildi
gott gera. Ég þakka henni fyrir allt
og allt og bið Guð að blessa hana
og alla hennar ættingja og vini.
Þú, Guð míns lífs, ég loka augum mínum
í líknarmiidum fóður-örmum þínum
og hvíli sætt, þótt hverfi sólin bjarta
ég halla mér að þínu föðurhjarta.
(Matthías Jochumsson.)
Ásta.
Mig langar í örfáum orðum að
minnast ömmu minnar, Sigurástar
Friðgeirsdóttur, en hún verður lögð
til hvílu í dag. Ámma í Laufási, eins
og hún var alltaf kölluð af okkur
krökkunum, bjó öll uppvaxtarár mín
í Laufási á Hellissandi og var sann-
arlega höfðingi heim að sækja. Mér
er minnisstætt þegar ég kom að
Laufási, sem krakki, hve gott var
að koma inn í eldhús til ömmu og
fá mjólk, jólaköku með rúsínum og
kleinur. Aldrei fór maður svangur
þaðan út aftur og oftast var maður
búinn að láta meira ofan í sig en
maður hafði gott af.
Hjá okkar fyölskyldu hefur verið
haldið í þann góða sið að hittast í
fjölskylduboðum á jólunum.
Mamma, systkini hennar og fjöl-
skyldur hittust alltaf á jóladag upp
á Laufási og þá var nú glaumur og
gaman. Amma var þá í eldhúsinu
allan liðlangan daginn að gera okk-
ur hinum hinar mestu kræsingar
sem við siðan borðuðum með bestu
lyst. Afí heitinn sat þá oftast við
bóklestur við eldhúsborðið og von-
laust var að fá hann frá bókunum
og einhvern veginn gat hann lokað
sig alveg frá hávaðanum allt í kring-
um hann. Hann rétt heilsaði þegar
við komum inn og hætti ekki að
lesa nema til þess að fá sér bita eða
að taka í spil, en það var föst venja
á jóladag.
Öll boð taka enda og eins var það
með þessi boð hennar ömmu, alla-
vega hvað okkur varðaði hér á
Hellissandi. Amma, afí og Kalli
(sonur ömmu og afa, sem bjó hjá
þeim lengstan hluta ævinnar) fluttu
til Kópavogs árið 1979 eftir að
heilsu afa tók að hraka. Sá tími sem
nú fór í hönd var erfiður. Árið 1980
fluttu amma, afi og Kalli í íbúð í
Hátúni í Reykjavík. Afí bjó einungis
skamman tíma þar, en hann dó eft-
ir erfíð veikindi árið 1981. Eftir að
þau sár voru gróin byijaði nýr tímiv**
hjá ömmu og Kalla. Amma bjó í
Hátúninu allt til æviloka ef undan
eru skildir síðustu mánuðurnir en
þá bjó hún á Hrafnistu í Reykjavík.
Ég var þeirrar gæfu aðnjótandi að
geta heimsótt ömmu í Hátúnið á
meðan ég bjó í Reykjavík, en ég var
þar við nám. Alltaf varð að vera til
kaffí og með því og kom þá oft upp
I huga mér hvernig var að koma
upp á Laufás sem krakki.
Þrátt fyrir háan aldur og erfið
veikindi hjá ömmu undir það síðasta
þá var það eftirtektarvert að amma
vissi hvað allir afkomendur hennar
hétu, sem eru að nálgast eitt hundr-
að, og kom ekki annað til greina
en að gefa öllum jólagjafir á jólum. 4 ~
Hún llifði fyrir það að gleðja aðra.
Ég hef hér talað um margt sem
mér er í huga nú eftir að amma er
farin yfír móðuna miklu til afa og
barnanna sinna sem hún lifði. Ég
get ekki látið staðar numið án þess
að tala um fósturdóttur þeirra afa
og ömmu, Ástu Gestsdóttir. Hún
var ömmu ætíð stoð og stytta og
hjálpaði henni að öllum mætti hvað
sem á dundi. Ásta var daglegur'
gestur hjá ömmu eftir að amma
flutti til Reykjavikur og hjálpaði- -
henni ásamt því að sjá um sitt eigið
heimili. Ég veit að það var Ástu
mjög erfíð ákvörðun þegar hún
ásamt fjölskyldu sinni flutti til
Bandaríkjanna. En Ásta missti þó
ekki samband við ömmu því hún
hringdi nánast daglega í hana og
þegar hún kom til landsins þá var
hún oftar en ekki í Hátúninu hjá
ömmu. Ég veit að ég tala fyrir
munn allra ættingjanna þegar ég
þakka þér, Ásta, fyrir allt sem þú
gerðir fyrir ömmu.
Það hefur verið mér mikið gæfu-
spor að kynnast henni ömmu og
mun hún lifa í endurminningunni
um ókomna tíð. Ég þakka þér,
amma, fyrir allt sem þú gerðir fyrir
mig og fjölskyldu mína. Það er sárt
að sjá á eftir þér, en ég veit að þú
ert nú í hópi ástvina þinna og þar
hefur þér alltaf liðið vel.
Þorkell Cýrusson
og fjölskylda.
Mig langar með nokkrum orðum
að minnast elskulegrar langömmu
minnar, Sigurástar Friðgeirsdóttur.
Sterkustu minningar mínar um
ömmu eru tengdar bamæsku minni.
Það sem kemur fyrst upp í hugann
er þegar ég gekk upp á Laufás með
ömmu í Dagsbrún. Mér þótti alltaf
mjög langt að ganga þangað þar
sem Laufás var svolítið út úr bæn-
um. Ég var fljót að gleyma því eft-
ir að hafa fengið mjólk, kleinur og
jólaköku með rúsínum hjá Ástu
ömmu. Einnig eru mér minnisstæð
jólaboðin á Laufási á. jóladag, þar
sem öll fjölskyldan hittist og átti
glaðan dag.
Eftir að amma flutti til Reykja-
víkur fækkaði þeim stundum sem
við áttum saman, þrátt fyrir það
áttum við margar ánægjulegar
samverustundir. Ein af okkar síð-
ustu samverustundum var fyrir
nokkrum vikum, en þá heimsótti
ég ömmu á Hrafnistu. Amma var
þá mjög veik en það snart mig
mjög þegar hún spurði hvemig
bömin mín, sem hún nefndi með
nafni, hefðu það. Þetta finnst mér
lýsa henni mjög vel, því hún mundi
alltaf eftir öllum.
Elsku amma, hvíl þú í friði og
blessuð sé minning þín.
G. Sirrý Gunnarsdóttir *
og fjölskylda.