Morgunblaðið - 20.06.1995, Blaðsíða 60

80 ÞRIÐJUDAGUR 20. JÚNÍ 1995
UNGLENGAR
MORGUNBLAÐIÐ
STJÖRNU OG
S O FiFSS ! \.AR
Gunnar Gunnsteinsson
Hefur mikinn
áhuga á leikstjórn
FURÐULEIKHÚSIÐ er um
þessar mundir að setja upp
leikritið B2 eftir Sigrúnu Eld-
járn með tónlist eftir Valgeir Skag-
fjörð. Gunnar Gunnsteinsson er einn
leikaranna í verkinu, hann starfar
líka sem leikstjóri og setti nú nýver-
ið upp Hart í bak eftir Jökul Jakobs-
son í Vestmannaeyjum. Hann er
einnig að fara að leika í Trójudætrum
hjá Hvunndagsleikhúsinu, hann segir
okkur hér frá unglingsárunum og
leiklistarbakteríunni.
Ég held að ég hafi verið tiltölulega
leiðinlegur unglingur og frekar ófríð-
ur, ég flokkaðist sem þriðji Ijótasti
unglingur á Islandi, en svo rættist
úr mér. Unglingsárin eru eiginlega
kvöl og pína í mínum huga, ég var
svo mikill NÖRD. Ég fór að vera í
leiklist á fullu, og það á Akureyri
þar sem það þótti ekki fínt og bara
stórskrýtið fólk sem væri í þessu.
Vinahópurinn minn verður ekki til
fyrr en í gegnum leiklistina seinna
meir. Ég var í leikklúbbnum Sögu á
Akureyri, og á þessum tíma minnk-
aði áhugi minn á hestamennskunni,
föður mínum til ómældrar mæðu.
Ég hætti í skátunum og öllu og leik-
listin skipti öllu máli fyrir mig þann-
ig að ég var svolítið sérhæfður. Mér
gekk ágætlega í skóla, hann hefur
'aldrei verið neitt vandamál, ég hef
alltaf getað lært.
Ég var einmitt að leika hjá Leik-
félagi Akureyrar og var að leika ein-
hvem frekan, bijálaðan krakka sem
gerði ekkert annað en að blóta allan
tímann. Það var frumsýnt í kringum
páskana sem ég fermdist. Ég mátti
ekki klippa mig og var með Duran
Duran hárgreiðslu sem kom ekki í
tísku fyrr en tveim árum seinna, al-
gjör iubbi. Altarisgangan var ekki
fyrr en daginn eftir ferminguna og
þá átti ég einmitt að vera að sýna
og það beið bíll eftir mér fyrir utan
kirkjuna. Ég fékk forláta tölvuúr í
fermingargjöf sem var stillt á tímann
sem ég þurfti að vera kominn út úr
kirkjunni til að ná niður í leikhús
fyrir hlé, ég átti ekki að fara inn á
sviðið fyrr en eftir það. Þegar allt
var búið sást bara í iljarnar á mér
hlaupa út úr kirkjunni í kirtlinum
og öllu saman, hoppa upp í bíl, bruna
niður í leikhús og byija að bölva.
Þannig að þetta var mjög tvíræður
dagur.
Ég man náttúrlega eftir því þegar
ég fór fyrst á Atlavík. Þetta sumar
1985 fór ég líka með Fenris, sem
var samnorrænn leikhópur, í ferðalag
um alla Skandinavíu sem tók heilan
mánuð. Þetta var hundrað manna
hópur, krakkar frá öllum Norður-
löndunum og við enduðum ferðina á
íslandi, beint í Atlavík.
Ég var með fullt af komplexum,
fullt af þeim. Ég taldi þá einhvem-
tíman og þá voru þeir, komplexarn-
ir, 39 niður að mitti. Eins og ég sagði
þá_ var ég þriðji ljótasti unglingurinn
á íslandi. Ég veit ekki hvort ég hafí
nokkuð verið með neina minnimátt-
arkennd, frekar komplexa. Mér hefur
alltaf þótt ég vera það vel gefinn að
ég hef ekki þurft að hafa neina
minnimáttarkennd gagnvart neinu.
Já, að hafa farið á fyrsta fylliríið
og byijað að reykja. Ég hefði aiveg
getað beðið með þetta fyllirí í mörg
ár því það var bara bull. En það að
byija að reykja er það heimskasta
sem ég hef nokkumtíma gert um
ævina og ég sé mest eftir því vegna
þess að ég hef ekki ennþá getað hætt.
Þegar ég var yngri ætlaði ég að
verða bóndi eða rakari, en svo byija
ég 12 ára gamall í Ieiklistinni, og
síðan þá hefur mig alltaf langað til
að vinna við hana. Það hefur þróast
meira og meira út í leikstjóm, meira
að segja áður en ég fór í Leiklistar-
skóla Islands. En mér fannst best
að afla mér reynslu sem leikari áður
en ég færi á fuliu út í leikstjóm. Það
má segja að ég sé í leiklist til að
forða mér frá geðveiki, því ef ég
hefði ekki þetta tæki til að tjá mig
þá yrði ég kengruglaður. Þetta er
einhver þörf til að tjá sig, það getur
vel verið að þetta sé eitthvert mikil-
mennskubrjálæði að halda að
maður hafi eitthvað að segja,
en maður verður að trúa ein-
hveiju.
Unglingur í mínum
huga er
kvöl og
pína,
frekja,
óöryggi,
hræðsla og
ofboðslega mik-
ið af hugmyndum
en að sama skapi
lítið af staðreynd-
um.
Unglingar
eiga ekki að
reyna að
j verða full-
orðnir of
fljótt. Þeir eiga að leyfa sér að vera
í þessu óöryggi á milti barns og full-
orðins. Unglingar hafa ákveðinn til-
gang og þurfa að finna hver hann er.
Sprell í miðborginni
LEIKLIST ARKLÚBBUR Tóna-
bæjar hefur verið við lýði í nokk-
ur ár. Fyrir utan að setja upp
verk á sviði gera þau margt ann-
að sér og öðrum til skemmtunar.
17. júní voru nokkrir meðlimir
klúbbsins að aðstoða við skemmt-
unina sem fram fór í miðborg
Reykjavíkur þeirra á meðal voru
Rósa og Manda, báðar 15 ára.
„VIÐ ERUM í búningi í dag
og það er alveg ótrúlega gaman,
við erum hérna til að skemmta
börnunum og sjá um að raðirnar
séu réttar og passa að leiktækin
skemmist ekki. Sem sagt að gera
þetta eins skemmtilegt og við
getum og hneyksla nokkra í leið-
inni. Við höfum ekkert undirbúið
okkur að ráði og gerum þetta
allt sjálf, málum okkur og svo-
leiðis. Það eru alls ekki nógu
mörg tækifæri til að vera með legra ef það væm oftar götuleik- Sögðu þessar hressu stelpur að
sprell, það væri miklu skemmti- arar í miðborg Reykjavíkur." lokum.
Elísabet
Guðmundsdóttir,
16 ára
Þeir eru skemmtilegir en sumir eru leið-
inlegir, fer eftir því hveijir þeir eru.
Sumir eru sætir og geta verið uppá-
þrengjandi en samt fínir.
Gunnar Örn
Tynes,
16ára
Þær eru yndislegar, ef þær væru ekki
hér, værum við ekki hér.
Hvernig eru strákar/stelpur