Morgunblaðið - 18.07.1995, Blaðsíða 29

MORGUNBLAÐIÐ
ÞRIÐJUDAGUR 18. JÚLÍ 1995 29
MAGNEA
SÖRENSDÓTTIR
+ Magnea Hólm-
fríður Sörens-
dóttir var fædd í
Grænuhlíð á Hellis-
sandi 7. jan. 1921.
Hún lést í Landspít-
alanum 7. júli sl.
Foreldrar hennar
voru Kristín E.
Jónsdóttir, Hellis-
sandi, dóttir Jóns
Guðmundssonar og
Sigurlínar Jónsdótt-
ur, sem bæði voru
ættuð af utanverðu
Snæfellsnesi, og
Sören Valentínus-
son skipstjóri og síðar segla-
saumarí í Keflavík, sonur Va-
lentínusar Oddssonar skipstjóra
og Gróu Davíðsdóttur sauma-
konu í Stykkishólmi. Sören gift-
ist Vigdísi Guðbrandsdóttur í
Keflavík sem áður átti soninn
Karl Björnsson seglasaumara
sem nú er látinn. Systkini
Magneu samfeðra eru Sigurður,
skipaleiðsögumaður í Stykkis-
hólmi, Sigríður, skrifstofumað-
ur og húsmóðir í Kópavogi, Jó-
hann, matsveinn og hljóðfæra-
leikari, búsettur í Bandaríkjun-
um, Guðbrandur, starfsmaður
Flugleiða, búsettur í Keflavík,
Sævar, raffræðingur, búsettur
í Keflavík, og Gróa, verslunar-
maður og húsmóðir, búsett í
Bandaríkjunum. Kristín, móðir
LÍFSGÖNGU tengdamóður
minnar er lokið. Hún fékk hægt
andlát á krabbameinsdeild Landsp-
ítalans eftir þungbær veikindi.
Lengst af ævi sinnar var Magnea
hraust og hafði mikið starfsþrek,
en fyrir um sjö árum varð vart
þess sjúkdóms sem nú hefur lagt
Magneu, giftist
Snæbirni Þorláks-
syni á Hellissandi;
hann var ekkju-
maður og átti fyrir
þrjú börn: Helgu,
Kristófer og Þor-
lák. Saman eignuð-
ust Kristín og Snæ-
björn Guðrúnu
Maríu, sjúkraliða,
og Auðun, vélfræð-
ing.
Arið 1953 giftist
Magnea Einari
Snæbjörnssyni frá
Klettsbúð á Hellis-
sandi, f. 21. nóv. 1921, sjó-
manni og síðar verslunar-
manni. Barn þeirra er Snæ-
björn, f. 27. október 1953,
M.A., kvæntur Jean Quick sem
vinnur hjá tryggingafyrirtæki,
búsettur i New York-fylki í
Bandaríkjunum. Barn Magneu
og Guðmundar Á. Böðvarsson-
ar, verslunarmanns og sveitar-
stjóra á Selfossi, er Gerður
Guðmundsdóttir, M.A., ensku-
kennari, f. 9. mars 1948, gift
Helga Bernódussyni cand.
mag. sem veitir forstöðu þing-
málaskrifstofu Alþingis. Börn
þeirra: Árni, f. 25. júlí 1981,
og Kristinn, f. 27. júní 1988.
Útför Magneu fer fram frá
Neskirkju í dag og hefst at-
höfnin kl. 13.30.
hana að velli. Veikindi sín bar hún
með æðruleysi og kjarki. í vetur
sem leið tók henni þó að hraka svo
að sýnt var að hveiju dró. Fárveik
gat hún þó í vor tekið sig upp af
sjúkrabeði og fagnað fermingu
Árna, dóttursonar síns, og það var
henni og honum mikils virði. Á
JÓRUNN
ÞÓRÐARDÓTTIR
+ Jórunn Þórðardóttir fædd-
ist í Reykjavík 18. nóvem-
ber 1910. Hún lést á hjúkrunar-
heimilinu Skjóli 5. júlí síðastlið-
inn og fór útför hennar fram
frá Dómkirkjunni í gær, mánu-
daginn 17. júlí.
VIÐ tengdabörn Jórunnar höfum
þekkt hana í 30 til 40 ár. Hún
hefur ætíð verið okkur sem önnur
móðir, við höfum átt stað í hjarta
hennar, hvert um sig, og þannig
skipti ekki máli hvort tengdabörn-
in voru tvö eða þrjú og barnabörn-
in fjögur eða tólf.
Jórunn tók okkur öllum opnum
örmum og við nutum hlýju hennar
og umhyggju. Hún var fyrst og
fremst ástrík og umhyggjusöm
húsmóðir og alla tíð stoð og stytta
eiginmanns síns, sem hún unni
heitt. Hún var alltaf til staðar
þegar eiginmaðurinn kom heim
og tók á móti honum með bros á
vör. Þannig voru þau mjög sam-
heldin og óaðskiljanleg hjónin
Jórunn og Einar meðan hans naut
við í rúm 46 ár. Gagnkvæm virð-
ing og væntumþykja einkenndi
þeirra sambúð og var okkur fyrir-
mynd.
Tengdamóðir okkar var ætíð
jafnlynd og skapgóð. Hún var
mjög prúð og hógvær og hall-
mælti aldrei neinum.
Hlutskipti Jórunnar var oft erf-
itt framan af við þröngan aðbúnað
við uppeldi og uppvöxt barna
sinna. En henni tókst ávallt að
gera það besta úr hlutunum; hún
saumaði á börnin og tókst það
annað á hendur sem til þurftí svo
börnin skorti ekkert. Af vistföng-
um gat hún gert gott úr öllu, hún
bakaði til heimilisins og hélt af
myndarskap heimili fyrir bónda
sinn og börn.
En þrátt fyrir þrengslin var
alltaf nóg pláss fyrir okkur
tengda- og barnabörnin á heimil-
inu. Húsnæðið stækkaði bara
utan um okkur vegna þess að
umhyggjan og hjartahlýjan var
ótakmörkuð. Þannig leið okkur
öllum vel í návist Jórunnar og
Einars á Bergstaðastrætinu og
síðar í Stóragerðinu eftir að þau
fluttu þangað árið 1976.
Við minnumst sérstaklega
ógleymanlegu jólaboðanna, sem
þau hjónin héldu börnum sínum
og barnabörnum á jóladag ár
hvert. Þótt hópurinn stækkaði
stöðugt var alltaf nóg pláss og
gleði og hamingja skein af öllum.
Ekkert skyggði á ánægjuna og
tilhlökkun allra var mikil fyrir
hver jól, að fara til ömmu í jóla-
boðið. Hélt hún þessu fram svo
lengi sem heilsan leyfði og raunar
lengur.
Við munum Jórunni sem ötula
og sívinnandi húsmóðir, sem
ávallt hugsaði fyrst um maka sinn
og börn og síðan tengdabörn og
ömmubörnin og lét þau ganga
fyrir eigin þörfum. Þannig var
Jórunn, sívakandi yfir hagsmun-
um og velferð sinna nánustu. Hún
var mjög handlagin og laghent
til margra verka, hannyrða og
ýmiss konar handverks. Má þar
helst nefna olíumálun og síðar
postulínsmálun, en hún hóf að
mála fyrir tæpum 30 árum. Þann-
ig prýða ótal fagrar myndir sem
Jórunn málaði heimili barna og
barnabarna hennar, auk fjölda
postulínsmuna, sem hún málaði.
Margt eru þetta mestu gersemar
og afkomendum hennar kærar
eigur, sem hugljúfar minningar
MINNINGAR
Landspítalanum naut hún hlýrrar
og góðrar umönnunar starfsfólks
krabbameinsdeildar og áður frá-
bærrar þjónustu heimahlynningar
Krabbameinsfélagsins meðan hún
gat verið heima. Sjálf gerði
Magnea sér grein fyrir að hveiju
stefndi og gat kvatt sína nánustu
á andlátsstund.
Það varð hlutskipti Magneu, eins
og flestra annarra á þeim tíma,
að alast upp við lítil efni. Foreldrar
hennar giftust ekki og fyrstu árin
var hún í heimili með móður sinni,
Sigurlín ömmu sinni og Guðmundi
móðurbróður. Kristín vann mikið
við sauma en Guðmundur átti bát
og reri. Hann var mikið fýrir vélar
og tækni • og var með fyrstu
Söndurum sem keypti útvarpsvið-
tæki. Magneu var í barnsminni
þegar nágrannar komu til að fá
að hlusta á útvarpið. Hagur þeirra
vænkaðist þegar Kristín giftist
Snæbimi Þorlákssyni, en þó svarf
kreppan að. Þau hófu búskap í
Vinaminni á Hellissandi en byggðu
síðar Túnberg. Þar bjuggu þau þar
til þau fluttust 1954 til Reykjavík-
ur. Kristín lést 1963 og Snæbjöm
1974. Um tíma rak Snæbjörn vél-
smiðju á Hellissandi, og eins og
þá tíðkaðist stunduðu þau búskap
til þess að hafa helstu nauðsynjar
fyrir heimilið.
Magnea gekk í barna- og ungl-
ingaskóla á Hellissandi og í hús-
mæðraskólann að Staðarfelli.
Seinna stundaði hún nám í kvöld-
skóla á Hellissandi. Þar lærði hún
bæði bóklegar greinar og hannyrð-
ir og hafði raunar alla tíð mikið
yndi af hannyrðum. Eftir hana
liggur fagurt handverk, útsaumað-
ir púðar, heklaðir og útsaumaðir
dúkar, pijónaðar peysur og fleira.
Aðeins 17 ára gömul hóf hún
vinnu sem talsímakona á Sandi,
árið 1938, og það varð hennar
ævistarf, í meira en hálfa öld, því
að hún vann, með stuttum hléum,
hjá Pósti og síma til sjötugsaldurs,
til ársloka 1991. Hún var um tíma
tengjast. Við olíumálun voru Jór-
unni fuglar himinsins og liljur
vallarins afar hugleikið myndefni.
Ýmsir þeir fuglar, sem dvöldu í
garðinum við heimili þeirra hjóna
á Bergstaðastrætinu, hafa verið
málaðir á léreft.
Fyrir um það bil 10 árum veikt-
ist Jórunn af þeim sjúkdómi, sem
ekkert mannlegt vald ræður yfir
lækningu á, Alzheimersjúkdómn-
um. Það leggst þungt á aðstand-
endur að sjá ástvin sinn verða
heltekinn af svo hörmulegum
sjúkdómi. Það er okkur mikil
huggun að vita það, að nú hefur
Jórunn verið leyst undan þjáning-
um sínum og við vitum að hún
hefur hlotið hlýjar móttökur í
heimi eilífs lífs.
Fyrir hönd okkar barna og
tengdabarna Jórunnar færum við
starfsfólki Hjúkrunarheimilisins
Skjóls kærar þakkir fyrir þá frá-
bæru umönnun og miklu alúð,
sem það veitti henni í veikindum
hennar í þau tæp fimm ár, sem
hún dvaldi í þeirra skjóli.
Umvafið sorginni brýst nú fram
þakklæti, gleði og stolt yfir því
að hafa átt þessa elskulegu og
hjartahlýju konu fyrir tengda-
móður og góðan vin. Kærleikur
umvafði allt viðmót Jórunnar og
atferli. Samskiptin við hana hafa
gert okkur að gæfusömum ein-
staklingum. Fyrir það verðum við
ævinlega þakklát.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
(V. Briem.)
Guð gefi okkur styrk til að lifa
með sorginni í fullvissu þess að
þjáningunum hefur nú linnt.
Blessuð sé minning okkar ást-
kæru tengdamóður, Jórunnar
Þórðardóttur.
Tengdabörn.
í Keflavík og á Selfossi en var
lengst af í Reykjavík, á langlín-
umiðstöðinni og síðar í upplýsing-
um. Hún undi sér vel við þetta
starf og kynntist fjölda kvenna á
starfsferli sínum sem hún batt vin-
skap við. Símvarsla þótti gott starf
og eftirsóknarvert, og svo er
kannski enn. Það var erilsamt og
skemmtilegt því að öll símtöl fóru
um skiptiborð. Og þetta mikla
skiptiborð tengdi ekki aðeins sam-
an langlínur heldur þjónaði það
landslýð sem upplýsingamiðstöð
og ráðgjöf um ótrúlegustu hluti,
jafnvel sálusorgun. Þagnarheit sitt
hélt Magnea vel en það var auð-
heyrilegt á henni að hún eins og
aðrar starfssystur hennar urðu
óhjákvæmilega vitni að mörgu
skrýtnu samtalinu. Það var margt
skemmtilegt sem skeði. Stundum,
síðla á aðfangadag, hringdi til
þeirra örvæntingarfullt fólk sem
kunni ekki að steikja jólaijúpuna,
og fékk örugga handleiðslu, eða
heimilisfeður sem kunnu ekki að
skipta á ungabarni. Úr öllu þessu
leystu þær „á símanum“ ljúflega
og höfðu gaman af. Kunningja
eignuðust þær líka um allar sveitir.
Árið 1953 giftist Magnea jafn-
aldra sínum og skólabróður, Einari
Snæbjörnssyni. Hann var þá sjó-
maður, lengi bátsmaður á Fossum
Eimskipafélagsins, var lengst í
áhöfn Jónasar Böðvarssonar skip-
stjóra. Einar slasaðist alvarlega
árið 1967 og var frá vinnu all-
lengi, en starfaði síðar í SKF-versl-
un þeirra feðga Jóns og Árna
Fannbergs meðan kraftar entust.
Magnea og Einar bjuggu fyrst á
Hallveigarstíg í Reykjavík, en
lengst á Seltjarnarnesi. Þau voru
nýflutt í íbúð fyrir aldraða við
Hrafnistu í Reykjavík þegar
Magnea lést.
Nú er liðinn nær aldarú'órðung-
ur síðan ég kom fyrst á heimili
Maggýjar, tengdamóður minnar.
Frá fyrstu kynnum var mér vel
tekið. Heimilið, sem hún hafði
skapað, var snyrtilegt og notalegt.
Sparlega var á öllu haldið, hvergi
bruðlað og farið vel með alla hluti.
Hvergi var þó sparað að gera
manni gott í mat og munu athuga-
semdir hennar um matseldina eða 41
þegar hún hvatti okkur til að gera
matnum betri skil, lengi lifa í fjöl-
skyldunni: „Það er nú gott fyrir
þig að fá þér svolítinn sveskju-
graut til að fylla upp í holumar!“
Hún var hjálpsöm og raungóð, um
það veit ég svo mörg dæmi. Sjálf
hafði hún fá orð um það. Vinnu-
semi var henni í blóð borin og sam-
viskusemi. Aldrei urðu kynni okkar
þó mjög náin enda var Maggý spör
á tilfinningar sínar, dul, stundum
dálítíð ijarlæg og ekki allra. Hún
var stjórnsöm á heimili sínu, stund-
um óþolinmóð og þijósk, stór í
sniðum. Þó var alltaf gott að vera
í návist hennar. Dillandi hlátur
hennar á góðum stundum gleymist
okkur seint. í framkomu allri var
hún smekkvís og hæversk. Eins
og nærri má geta lét hún sér annt
um drengina okkar Gerðar og
þeir sakna nú samvista við ömmu
sína og umhyggju hennar. Einkum
var Árni henni náinn enda tíður
gestur hjá þeim hjónum daga og
nætur, horfði með þeim á sjónvarp
eða spilaði við þau.
Við leiðarlok vil ég þakka sam-
fylgdina og margvíslega fyrirhöfn
sem tengdamóðir mín lagði á sig „
fyrir mig og fjölskyldu mína og
ekki verður tíunduð hér. Við
vonuðum að nokkur tími gæfist
þeim Einari til að koma sér fyrir
í íbúðinni við Jökulgrunn og eiga
þar saman góða daga. Eigi má
sköpum renna. Einar hefur nú
misst lífsförunaut sinn og mun
fara einn ævikvöldið. Marga fé-
laga á hann þó á Hrafnistu frá
sjómannsárum sínum fyrrum,
systur og nær tíræðan föðurbróð-
ur.
Við kveðjum Magneu Sörens-
dóttur með virðingu og þökk.
Helgi Bernódusson.
SIGURPALL
GARÐARSSON
+ Sigurpáll Garðarsson var
fæddur á Akureyri 26. nóv-
ember 1934. Hann lést í Reykja-
vík 6. júlí sl. Foreldrar hans eru
Guðrún Sigurbjörnsdóttir, sem
býr í Reykjavík, og Garðar
Pálsson. Sigurpáll átti hálfsyst-
ur og tvo albræður, Grétar og
Hafstein. Eiginkona Sigurpáls
var María Haukdal. Frá fyrra
hjónabandi átti Sigurpáll dótt-
ur, Margréti, en hún er búsett
í Svíþjóð. Útför Sigurpáls verð-
ur gerð frá Fossvogskapellu í
dag og hefst athöfnin kl. 15.
STUNDUM var sagt um dauðann:
Mættu honum af æðruleysi! Dauð-
inn verður ekki umflúinn, hann er
hlutskipti okkar allra, örlög sem
fara ekki í manngreinarálit. Þrátt
fyrir það kemur hann ávallt eins
og þjófur. Oftast erum við ósátt við
hann og krefjumst skýringa.
Sigurpál hef ég þekkt í nokkur
ár. Þegar ég kynntist honum bar
hann þess merki að glíma hans við
sjúkdóminn alkóhólisma hafði tor-
veldað líf hans. Sigurpáll bar sig
hins vegar ávallt vel í þeirri glímu
og trúði því að einn góðan veðurdag
tækist honum að leggja andstæðing
sinn. í sextugsafmæli Sigurpáls, í
nóvember síðastliðnum, fagnaði
hann sigri og þakkaði Guði fyrir
árangurinn. Hann hafði tileinkað
sér nýjan lífsstíl og lífsstefnu ásamt
konu sinni, Maríu Haukdal. Þau
áttu samleið með Samhjálparfólki
undanfarið ár og litu bjartari daga
en oft áður. Gleði og sátt settu nú
mark sitt á þessi ágætu hjón. Sigur-
páll gat verið léttlyndur og glaðvær
og þótti vænt um ábendingar, væru
þær kryddaðar svolitlum húmor.
Hann var hlýr maður,_ það var gott
að umgangast hann. Á hinn bóginn
stóð hann oft fastur á sínu og lét
í ljós að hann væri annarrar skoðun-
ar en viðmælandi hans með þögn-
inni. I júní tóku þau hjónin ákvörð-
un um að yfirgefa athvarf sitt og
í byijun júlí lést Sigurpáll.
Það er söknuður að Sigurpáli.
Það er svolítið tómarúm í hjörtum
okkar allra, sem áttum samleið með
honum. Þakklæti gerir vart við sig,
þakklæti fyrir góðan dreng. Við
grátum ekki dauðans vegna því
hann er jafnmikill hluti lífsins og
fæðingin. Sorg okkar er einfaldari
og daprari. Hún er í hversdagslegri
hlutum, smáatriðum sem skipta nú
máli, minning sem yljar, minning
sem lifir. Sælir eru sorgmæddir,
sagði Kristur, því að þeir munu
huggaðir verða. Það er gott að geta
lagt Sigurpál í hendur Drottins.
Kristinn Ólason.
Blömastofa
Friöfinns
Suðuriandsbraut 10
108 Reykjavík. Sími 31099
Opið öll kvöid
til ki. 22,- einnig um helgar.
Skreytingar við ðll tilefni.
Gjafavörur.