Morgunblaðið - 26.07.1995, Page 29
MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
MIÐVIKUDAGUR 26. JÚLÍ 1995 29
SVEINNMAR
GUNNARSSON
+ Sveinn Már
Gunnarsson
fæddist í Reykjavík
16. mars 1947. Hann
lést á heimili sínu í
Mosfellsbæ 13. júlí
síðastliðinn. For-
eldrar hans eru Jó-
hanna G. Sveins-
dóttir og Gunnar N.
Jónsson vélvirki.
Systir hans er Mar-
grét Sigurborg,
kennari, sem er gift
Baldvini Reynissyni,
véliðnfræðingi.
Sveinn Már var
kvæntur Láru Ingibjörgu Olafs-
dóttur, tannlækni. Hennar börn
eru: Anna María, Krislján Guy,
Sunnefa og Agnar Burgess.
Börn Sveins Más af fyrra hjóna-
bandi eru Jóhanna Margrét,
Sævar Már og Gunnar Már.
Sveinn Már varð stúdent frá MR
1967 og útskrifaðist frá lækna-
deild HÍ 1974. Hann stundaði
sémám í Svíþjóð í bamalækn-
ingum og taugasjúkdómum og
fötlun barna og unglinga. Hann
var læknir á sjúkra-
húsum í Reykjavík
og á Reykjalundi
1974-1977 og sér-
fræðingur á Reykja-
lundi frá 1983 og við
Greiningar- og ráð-
gjafarstöð ríkisins.
Einnig var hann
læknir Oskjuhlíðar-
skóla og Breiðholts-
skóla. Sveinn Már
hélt marga fyrir-
lestra fyrir foreldra
fatlaðra barna og
fagfólk þeim tengt
og sinnti málefnum
misþroska barna, hérlendis og í
samnorrænum nefndum. Eigin-
kona Sveins Más hefur stofnað
minningarsjóð í hans nafni sem
ætlað er að styðja við starfsemi
upplýsinga- og fræðslumiðstöðv-
ar fyrir fagfólk og foreldra mis-
þroska barna, sem verið er að
koma á laggimar.
Útför Sveins Más Gunnarsson-
ar fer fram frá Lágafellskirkju
í Mosfellsbæ í dag og fer athöfn-
in fram klukkan 14.
VIÐ VILJUM með lítilli grein minn-
ast föður okkar Sveins Más Gunn-
arssonar. Hann var fæddur í
Reykjavík 16. mars 1947 og því
aðeins 48 ára þegar hann lést úr
krabbameini. Þetta hefur verið erf-
iður vetur vegna erfiðra og langvar-
andi veikinda hans frá því í haust.
Þeirri baráttu er nú lokið.
Hann kvæntist móður okkar Elsu
Kristínu Vilbergsdóttur haustið
1969. Þau slitu samvistir vorið
1990. Faðir okkar lauk læknanámi
1974 og ’77 fiutti fjölskyldan til
Svíþjóðar. Þar áttum við saman
yndisleg ár og vinir okkar þaðan
sakna hans sárt. Arin okkar með
pabba voru annasöm ár. Mikið var
um búferlaflutninga vegna vinnu
hans og náms. En þetta voru góð
ár sem við minnumst með söknuði.
Síðustu ár höfum við ekki umgeng-
ist pabba eins mikið og við hefðum
viljað.
Hann eignaðist nýja fjölskyldu
og eins og áður skipaði vinnan stór-
an sess í lífi hans.
Hann vann á sem virtist óteljandi
stöðum og var ótrúlega ósérhlífínn
þegar vinna var annars vegar. Þrátt
fyrir það fann hann sér alltaf tíma
til að koma og heilsa upp á okkur
og voru þær stundir ómetanlegar.
Pabbi virtist alltaf fara réttum meg-
in fram úr rúminu því hann var allt-
af í góðu skapi og alltaf stutt í grín-
ið. Hann hafði einnig þann góða
eiginleika að horfa alltaf á björtu
hliðarnar á lífinu, sama hvað dundi
á. Hann var afburða námsmaður
og höfum við bömin fengið að njóta
þess gegnum skólagöngu okkar. Við
vottum eiginkonu hans og bömum
hennar samúð okkar.
Elsku pabbi, megi góði guð
geyma þig. Við munum alltaf sakna
þín.
Jóhanna Margrét Sveins-
dóttir, Sævar Már Sveinsson
og Gunnar Már Sveinsson.
Hann Sveinn Már er dáinn. Ég
trúi því ekki ennþá en ég veit að
minning hans mun lifa. Fyrsta
minning mín um hann var þegar
ég var sex ára, þá stóð hann í dyr-
unum á íbúðinni okkar i Engihjallan-
um með fullan faðm af rauðum rós-
um handa mömmu og, eins og allt-
af, með brosið á sínum stað.
Fyrst skildi ég ekki mömmu að
velja, af öllum karlmönnum, rauð-
hærðan og freknóttan karl því af
minni reynslu voru þeir allir
hrekkjusvín. En seinna meir skildi
ég alveg val hennar því hann var
svo góður við mömmu, okkur systk-
inin, sem hann gekk í föðurstað, og
bara alla sem voru í kringum hann.
Ég man hve mér þótti alltaf vand-
ræðalegt að sitja við hliðina á honum
á gamanmyndum í bíó, því ég hef
aldrei heyrt mann hlæja eins hátt
og innilega og hann Svein Má. Hann
vakti oft svo mikla athygli í bíóinu
að fólk gleymdi myndinni og horfði
á hann veltast um af hiátri.
Við höfum mikið hlegið að einu
skiptinu. Þá var verið að sýna gam-
anleikrit og mamma og Sveinn Már
fóru tvö að sjá það. Daginn eftir
heyrði ég stelpu í skólanum tala um
hve einn maðurinn á fyrsta bekk
hefði hlegið hátt á leikriti sem hún
hafði farið að sjá kvöldið áður, svo
hátt að allir fóru að hlæja að hon-
um. Þegar ég kom heim spurði ég
Svein Má á hvaða bekk hann hefði
setið og auðvitað hafði hann setið
á fyrsta bekk. Þannig er ég viss um
að við heyrum það hingað niður á
jörð þegar verið er að sýna gaman-
leikrit uppi á himnum.
En núna síðustu mánuðina var
hann mikið veikur svo að hann gat
ekki gert það sem honum þótti
skemmtilegast að gera, s.s. að
keyra, vinna vinnuna síiia, reykja
fína vindla, elda og borða fínan
mat, segja brandara og hlæja svo
hátt og innilega eins og ég hef lýst.
Ég veit að hann er núna á betri
stað, þó að ég vildi að hann væri
hér hjá okkur en hann getur gert
allt sem honum þótti skemmtilegast
að gera núna, svo honurn líður betur.
Eg ætla að muna Svein Má með
vindilinn í munnvikinu, gleraugun
fram á nefinu að skoða matseðilinn
á einhvetju veitingahúsinu. Ég vil
þakka Guði fyrir að hafa leyft mér
að kynnast Sveini Má og fengið að
vera með þeim góða manni síðustu
átta árin.
Sunnefa Burgess.
Ævi manna er ekki einungis mi-
slöng, hún er einnig æði misjöfn.
Sumir eru þess megnugir að koma
meiru af góðu og gagnlegu til leiðar
á stuttri ævi sem aðrir ná ekki á
langri lífsgöngu. Því er sárt að horfa
á bak manni í blóma lífsins fullum
af vilja og þreki til enn fleiri góðra
verka. Það er þó örlítil huggun í
harmi að minningin lifir heil og sönn
þó maðurinn hverfi. Minninguna
eigum við öll og hvert okkar mun
varðveita hana á þann hátt sem hún
varð til í hugum okkar.
Kynni okkar af Sveini Má voru
ekki löng ef miðað er við meðal-
mannsævina en þessi kynni voru
góð og heil og því finnst manni þau
miklu lengri en árin segja til um.
Það er margs að minnast og þær
stundir sem við áttum saman voru
gleðigjafar og mannbætandi, því líf-
ið var til þess að nýta það og njóta
þess.
Það var eflaust ljóst hvert stefndi
og síðustu mánuðir voru Sveini,
Láru, börnunum og foreldrum hans
erfiðari en nokkurt okkar getur
gert sér í hugarlund. Þau lögðu
saman kærleik og kjark og náðu
þannig að ganga þennan erfiða veg
á enda með alúð og virðingu.
Orð eru fátækleg á slíkum stund-
um og tjá aðeins brot af þeim hugs-
unum sem þau eiga að lýsa.
Lára, eig þú og börnin hugsanir
okkar, samúð og styrk. Horfíð fram
á veginn, Sveinn Már hefði eflaust
tekið undir það með okkur að allir
dagar eiga kvöld, en allar nætur
morgun.
Eiginkona Sveins Más hefur
stofnað minningarsjóð um hinn
látna og munum við heiðra minn-
ingu hans með framlögum og vonum
að sem flestir haldi minningu hans
á lofti með framlögum til verkefna
sem honum voru mikilvæg og þörf.
Mágkonur og fjölskyldur.
Mér? Mér líður vel. Þannig háði
Sveinn Már dauðastríð sitt til hinztu
stundar af æðruleysi og eðlislægri
nærfærni við aðra. Sjálfur hafði
hann greint sitt banvæna mein 10
mánuðum áður en yfír lauk. Sveinn
kvaddi jarðneskt líf á heimili sínu
árla morguns 13. júlí síðastliðinn.
Yfír ásjónu hans ríkti kyrrð og frið-
ur. Bros, sem alla tíð hafði verið
aðalsmerki hans, lék nú aftur um
augu hans og varir. Guð hafði tekið
hann til sín. Þannig var Sveinn
Már. Þessi hlýi, góði drengur, sem
öllum yljaði með glaðværð, spaug-
semi og óviðjafnanlegum hlátri.
Látinn veitti hann mér styrk og trú.
Við Sveinn vorum nánir sam-
starfsmenn bróðurpart starfsævi
okkar. Eg leitaði oft til hans af fag-
legum ástæðum. Ekki síður leitaði
ég sálufélags hans. Það var gott að
vera í návist hans, hvort sem hugur
manns var glaður eða dapur. Sveinn
var mjög næmur á tilfinningar ann-
arra. Sjálfur var hann dulur um sinn
innri mann. Ríka lífsgleði sparaði
hann hins vegar ekki við samferða-
menn sína. Hann var aufúsugestur
og gleðigjafi.
Sveinn var barnalæknir og sér-
svið hans voru taugasjúkdómar og
hæfíng fatlaðra barna. Skjólstæð-
ingum sínum og aðstandendum
þeirra sinnti hann af mikilli alúð.
Hann var vinsæll og góður læknir,
kliniker, sem treysti fremur á huga
sinn og hjarta en misdýrar rann-
sóknir. Innri ró og hlýleg gaman-
semi hans smitaði útfrá sér og létti
honum krefjandi starf. Meðvitað eða
ómeðvitað vann hann að hætti bestu
lækna, sem óhikað gefa af sjálfum
sér. Það var honum áreynslulaust
svo heilsteyptur sem hann var. Hann
skilur nú eftir sig stórt skarð og
vandfyllt og vinir hans, smáir og
stórir, syrgja hann sárt.
Sveinn var fagurkeri og hafði
yndi af góðum mat og vínum og
ræddi oft um í góðum hópi. Ég játa
að mér hálfleiddist slík umræða.
Ég naut þó þekkingar og smekkvísi
hans á því sviði þegar við fórum
saman á læknaráðstefnu í Stokk-
hólmi 1985. Tvívegis gerði ég til-
raun til að fara með honum í vínbúð
hér heima og læra af honum. Ég
reyndist bæði of óeirinn og áhuga-
laus til að geta lært nokkuð.
Öll okkar löngu og góðu kynni
voru á einn veg, ylja um hjartaræt-
ur. Við Bryndís biðjum góðan Guð
að styrkja eiginkonu hans, böm,
foreldra og ástvini alla. Minning
hans björt og glöð mun lifa með
okkur um ókomna tíð.
Jóhann Tómasson.
Vinur okkar og starfsfélagi til
margra ára, Sveinn Már Gunnars-
son læknir, er nú fallinn frá í blóma
lífsins. Okkur sem eftir stöndum
setur hljóð í söknuði og sorg en
minningarnar koma fram í hugann.
Þessar minningar eru ljúfar og við
lifum í þeim að nýju þær góðu stund-
ir sem við áttum með Sveini Má.
Sveinn glæddi umhverfí sitt iðulega
léttleika og kátínu þó svo að fag-
mennskan væri ætíð í fyrirrúmi.
Hann var starfandi læknir við
Öskjuhlíðarskóla og lét hann sér
mjög annt um hag nemenda skólans
og greiddi vel úr málum þeirra.
Sveinn gætti þess að fylgjast vel
með, bæði innanlands og utan, og
var ávallt reiðubúinn að miðla
starfsfólki sem og foreldrum nem-
enda af þekkingu sinni og reynslu.
Þakklæti fyrir samverustundirnar,
sem urðu allt of fáar, er nú efst í
huga og óskir um að góður Guð
gefí ástvinum Sveins Más öllum
styrk í þeirra miklu sorg.
Einar Hólm Olafsson.
Nokkur kveðjuorð.
Nú er minn góði vinur Sveinn
Már Gunnarsson barnalæknir allur,
hann andaðist á heimili sinu þann
13. júlí síðastliðinn, langt fyrir aldur
fram, aðeins 48 ára gamall.
Ég var svo lánsamur, að vera
samsíða Sveini frá því í barnaskóla
og allt til loka menntaskóla. Hann
stóð sig ævinlega vel í skóla, enda
óvenju næmur maður að upplagi og
samviskusamur með aflirigðum.
Þegar ég horfi til baka rifjast ýmis-
legt upp í huga mér, meðal annars
sú samvinna, sem við áttum, þegar
við yöldumst saman til að gera verk-
legar tilraunir í eðlisfræði í MR.
Hann var veitandinn í þeirri sam-
vinnu og ég þiggjandinn. Fann ég
greinilega þá og æ síðan, hvað hon-
um lét vel að nálgast verkefnin á
vísindalegan hátt, enda kom það í
ljós í farsælu starfi hans sem sér-
fræðingur í barnalækningum, að hér
fór læknir með öll góðu gildin í eðli
sínu.
Nú er þessi góði drengur horfinn
sjónum okkar, fallinn í baráttu við
illvígt mein. Eftir situr minning um
manninn, sem hafði að lífsstarfi að
hjálpa öðrum, sérstaklega börnum
sem ekki tókst að ná fram þeim
þroska, sem líkamlegt atgervi þeirra
átti að veita þeim. Þar kom læknis-
hönd Sveins til skjala bæði til að
lina þrautir þeirra og til að bægja
frá samviskubiti foreldra, sem
kannski töldu að uppeldi hefði mis-
tekist. Hann var brautryðjandi hér-
lendis í starfi með misþroska börn-
um og er nú skarð fyrir skildi.
Fyrir nokkrum árum kynntist
Sveinn eftirlifandi konu sinni, Láru
Ólafsdóttur, sem studdi mann sinn
með ráðum og dáð þann tíma, sem
hann barðist við sjúkdóm sinn. Var
aðdáunarvert að fylgjast með því
hvað þau voru samstiga í öllu og
hvernig fómfýsi Láru virtist engin
takmörk sett í stuðningi hennar við
hann. Missir hennar er mikill, en
það er henni þó huggun í miðri sorg-
inni eftir góðan vin og eiginmann,
að hafa átt nokkur ár í einkar sam-
hentri sambúð og að hafa getað
veitt honum sinn styrk, þegar hans
eigin fór þverrandi.
Ég bið þér að lokum, kæri vinur,
Guðs blessunar og megi hann vaka
yfir konu þinni og börnum þínum
ævinlega.
Benedikt Sigurðsson.
Það er erfitt að setjast niður og
skrifa í minningu manns sem fellur
frá svo ótímabært og í blóma lífs-
ins. Það verður áleitin spurningin
hvers vegna nú, þegar lífið og tilver-
an virtust brosa við honum. En þan-
ig er lífið og enginn veit sitt skapa-
dægur fyrr en upp rennur.
Við sem þessar Iínur ritum áttum
Svein Má að vini og vinnufélaga.
Það að setjast niður og minnast
þessa ljúfa drengs fyllir okkur trega,
en jafnframt gleði yfir þeim ánægju-
legu stundum er við áttum saman.
Það sem fyrst kemur upp í hugann
er hans einstaki hlátur, lífsgleði og
góða skopskyn. Hann hafði í ríkum
mæli hæfileikann til að sjá það
spaugilega við tilveruna, naut þess
að hlusta á og segja góðar sögur
og var sannkallaður gleðigjafi á
vinnustað. Við þær erfiðu og oft á
tíðum þrúgandi aðstæður, sem fólk
er starfar að málefnum fatlaðra
lendir stundum í, er það dýrmætara
en orð fá lýst að hafa mann með
slíka eiginleika sér við hlið.
Af mörgu er að taka þegar riíjað-
ar eru upp ánægjustundir með
Sveini Má. Öfarlega í huga er minn-
ing um ferð til Svíþjóðar fyrir nokkr-
um árum, þar sem við þijú vorum
fulltrúar lands okkar á fundi um
málefni fatlaðra. Sveinn Már var
fyrirliði hópsins og leiðsögumaður
okkar, enda staðháttum vel kunnug-
ur eftir margra ára námsdvöl þar í
landi. Það var honum til ómældrar
gleði og ánægju að fá tækifæri tií-
að sýna okkur landið sem honum
var svo hugleikið. Þar kom fram
hæfileiki Sveins Más til að njóta
andartaksins til fullnustu og hrífa
aðra með sér og deila með þeim lífs-
gleði sinni. Sveinn Már var lífsnaut-
namaður í þessa orðs bestu merk-
ingu og naut þess að miðla reynslu
sinni af bestu veitingastöðum
Stokkhólmsborgar til félaga sinna.
Þrátt fyrir erfið veikindi Sveins
Más síðastliðið ár höfum við þijú
hist reglulega. Alltaf var stutt í gleð-
ina og hláturinn, þótt honum værújr
manna best ljóst hvert stefndi. Hann
naut sem fyrr í botn franskra osta,
'andalifrarkæfu og eðalvína kryddað
með góðum sögum. Dagar þríeykis-
ins eru liðnir, en minningin um góð-
an dreng lifir.
A Greiningarstöðinni verður
skarð þessa góða drengs vandfyllt,
bæði vegna mannkosta hans og sér-
þekkingar á fötlunum barna, sem
aðrir búa ekki yfír hér á landi. Við
kveðjum góðan vin og félaga með
trega og þakklæti fyrir allar þær
gleðistundir sem við nutum með
honum. Eiginkonu hans Láru og
aðstandendum öllum vottum við
okkar innilegustu samúð.
Pétrína O. Þorsteinsdóttir, -f
Tryggvi Sigurðsson.
Auð né heilsu
ræður engi maður,
þótt honum gangi greitt;
margan það sækir,
en minnst varir,
enginn ræður sættum sjálfur.
(Úr Sólarljóðum)
Ótrúlegt er hve lífstíminn er fall-
valtur.
Góður maður er farinn héðan,
allt of fljótt miðað við lífsgleði og
gott starfsþrek. Alltaf var hann full-
ur af orku til að gera allt það sem
hann gat til að liðsinna þeim sem í
erfiðleikum áttu og allt það sem
hægt var að gera til að leysa úr
vandamálum til að skapa betri líð-
an. Fyrir mér var hann ætíð hress
og hafði gleði af að segja frá
skemmtilegum hlutum og þó sér-
staklega lýsingar á matargerð og
allri sælu í sambandi við það.
Ég veit að margir sakna hans nú
og trúa varla að hans starfi sé lok-
ið hér, því sjónarsviptir er að þeim
sem iða af lífsorku og telja sinn tlma
ekki til annars hér á jörðu en að—
sinna þeirn, sem þurfa aðstoðar og
hjálpar við.
Þegar maður missir einhvern sem
maður hefur unnið með, kemur fram
viss tómleiki og söknuður og vegna
þessa vil ég þakka þér, Sveinn Már,
fyrir liðnar góðar stundir sem ekki
gleymast.
Ég bið Guð okkar allra að blessa
fjölskyldu hans og óska henni alls
góðs.
Ingibjörg Leifsdóttir.
Ég minnist og þakka ánægjulegt
samstarf okkar Sveins Más Gunn-
arssonar barnalæknis undanfarin
tíu ár. Við kynntumst vegna starf^*
okkar með fötluðum börnum og
sameiginlegs áhuga á velferð þeirra.
Samvinna okkar varð fljótlega mik-
il og þróaðist yfír í vináttu í starfs-
og kynningarferðum.
Sveinn Már bar mikla umhyggju
fyrir skjólstæðingum sínum. Hann
gerði sér mjög ljóst hveiju gott sam-
starf ólíkra fagaðila gat skilað og
lagði því rækt við slíka samvinnu
með góðum árangri. í störfum sín-
um var hann glaðvær og skemmt-
inn, jafnvel við erfiðar og þrúgandi
aðstæður. w
Við fráfall Sveins Más er skarð
fyrir skildi sem bæði skjólstæðingar
hans og samstarfsfólk fínna fyrir.
Ég votta Láru og öðrum aðstand-
endum samúð mína.
Örn Ólafsson.
• Fleirí mmningargreinar um
Svein M& Gunnarsson bíða birt-
ingar og munu birtast i blaðinu
næstu daga.