Morgunblaðið - 13.10.1995, Blaðsíða 33

MORGUNBLAÐIÐ
FÖSTUDAGUR 13. OKTÓBER 1995 33
MINNINGAR
ÞORDIS
BJARNADÓTTIR
+ Þórdís Bjarna-
dóttir fæddist í
Reylqavík 25. apríl
1948. Hún lést á
heimili sínu 5. októ-
ber síðastliðinn.
Hún var dóttir
hjónanna Gunnþór-
unnar Björnsdóttur
frá Kópaskeri, f.
14.11. 1919, og
Bjarna Guðbjörns-
sonar, fyrrverandi
bankastjóra og al-
þingismanns, f.
29.11. 1912. Bræð-
ur hennar eru: 1)
Björn Ragnar Bjarnason, við-
skiptafræðingur og fram-
kvæmdastjóri, f. 15.5. 1943,
kvæntur Jóhönnu Brynjólfs-
dóttur lyfjatækni, f. 22.5.1946.
Börn þeirra eru Brynjólfur, f.
28.12. 1970, og Guðrún Arna
,f. 7.4. 1972. 2) Gunnar Þór
Bjarnason, sagnfræðingur og
frámhaldsskólakennari, f. 8.4.
1957, kvæntur Jóhönnu Einars-
dóttur talmeinafræðingi, f. 8.6.
1958. Börn þeirra eru Bjarni
Þór, f. 18.4.1980, Einar, f. 9.12.
1986, og Jóhann Helgi, f. 3.11.
1994.
29.6. 1969 eignaðist Þórdís
dótturina Gunnþórunni Arn-
arsdóttur, sem nú stundar nám
í sálfræði við Háskóla Islands.
Faðir hennar er Arnar Hauks-
son, doktor í kvensjúkdóma-
fræðum, f. 9.11. 1947. Sam-
býlismaður Gunn-
þórunnar er Ragn-
ar • Hilmarsson
verkfræðingur, f.
11.4. 1966. 16. ág-
úst 1975 giftist
Þórdís eftirlifandi
eiginmanni sínum,
Henrik G. Thor-
arensen verktaka,
f. 1.5. 1950. Dóttir
þeirra er Hulda, f.
17.12. 1987. For-
eldrar Henriks eru
Hulda Thorarens-
en, f. 8.9. 1933, d.
10.4. 1977, og
Gunnlaugur Þórarinsson raf-
virki, f. 12.10. 1926. Bróðir
Henriks er Þór Thorarensen,
f. 14.1. 1962, kvæntur Sigríði
Atladóttur, f. 30.4. 1961. Barn
þeirra er Gunnlaugur Þór
Þórsson, f. 6.7. 1992.
Þórdís ólst upp á ísafirði frá
tveggja ára aldri. Þar gekk hún
í skóla en gagnfræðaprófi lauk
hún frá héraðsskólanum á
Núpi. Eftir það var hún einn
vetur við nám í lýðháskóla í
Noregi en hóf síðar nám í hár-
greiðslu hjá Helgu Jóakims-
dóttur og lauk sveinsprófi árið
1970. Árið 1972 hóf Þórdís
störf lyá Fiskveiðasjóði íslands
í Reykjavík þar sem hún starf-
aði síðan.
Utför Þórdísar fer fram frá
Bústaðakirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 13.30.
ELSKU mamma, minningarnar
streyma fram en ég virðist ekki
geta komið þeim frá mér í orðum.
Eg fer bara að gráta og hugsa um
hversu mikið ég elskaði þig og hve
óskiljanlegt það er að þú sért farin
frá okkur svo skyndilega. Það virð-
ist svo ósanngjarnt og erfitt að þú
fáir ekki að vera hér lengur. Þó ég
viti vel að dauðinn sé það eina vissa
í þessu lífi þá hefur mér alltaf fund-
ist að þú yrðir alltaf hjá okkur. Ég
sakna þess að heyra röddina þína
og vera með þér. Þú varst svo góð
og yndisleg og vildir allt fyrir alla
gera. Þú tókst svo mikinn þátt í
mínu lífi og hafðir alltaf mikinn
áhuga á að fylgjast með öllum í
kringum þig sem þér þótti vænt
um. Þú gafst ætíð mikið af þér og
jafnvel miklu meira en hægt var.
Það var aldrei lognmolla í kring-
um þig og þú varst sú mest dríf-
andi kona sem ég hef kynnst. Þú
varst ekki skaplaus. Kveikjuþráður
minn er heldur ekki langur, en við
áttum það sameiginlegt að geta
aldrei verið reiðar lengi og vorum
líka fljótar til að biðjast fyrirgefn-
ingar. Ef okkur lenti saman þá
komst þú alltaf, faðmaðir mig,
spurðir hvort við værum ekki enn
þá vinir og sagðir að maður aétti
aldrei að láta sólina setjast án þess
að sættast.
Ég get ekki hugsað mér lífið án
þin en ég veit að ég verð að vera
sterk og læra að lifa með því. Ég
skal hugsa vel um hana Huldu þína
og gera allt það besta sem ég get
fyrir hana eins og þú gerðir alltaf
fýrir mig. Megi góður Guð varð-
veita þig elsku mamma mín.
Þín
Gunnþórunn.
Tilvera okkar er undarlegt ferða-
lag. Hvert er ferðinni heitið, og
hver er tilgangurinn? Þessari spum-
ingu er ósvarað. Þegar ung, glæsi-
leg kona á besta aldri er burt kvödd
af vettvangi svo skjótt sem Þórdís
Bjarnadóttir, frænka mín og vin-
kona, setur menn hljóða og við
spyrjum: Hvers vegna?
Minningamar streyma fram hver
af annarri. Lítil stúlka með ljósa
lokka í rauðri kápu kemur hlaup-
andi, vefur handleggjunum um háls
mér og segir: „Þú mátt alveg passa
mig.“ Já, oft passaði ég hana og
hún mig. Það er stórhríð vestur á
Ísafírði. Hún segir: „Ég vil fara út
og leika mér.“ Það er ekki veður
til þess nú, elskan, þú getur það
ekki. „Jú, ég get það víst, ég set
bara á mig margar húfur.“ Hún
grætur af tannpínu, þurrkar tárin
og segir: „Ég fer til tannlæknisins
og læt hann lækna mig.“ Hún fer,
kemur til baka eftir stutta stund,
brosir sínu fallega brosi og segir:
„Tannlæknirinn tók tönnina, mér
er batnað." Þannig var hún alltaf
ráðagóð og dugleg.
Árin liðu og hún Dísa mín óx og
dafnaði. Hún var aufúsugestur hjá
okkur í Hafnarstræti 4 á ísafirði
og dvaldi oft hjá okkur þegar for-
eldrar hennar þurftu að bregða sér
af bæ. Hún kom alltaf færandi
hendi, glöð, kát og skemmtileg. Það
var hátíð hjá sonum mínum þegar
hún Dísa kom og þau tengdust vin-
áttuböndum sem aldrei slitnuðu.
Hún gaf mér og mínum sína vin-
áttu og við metum hana mjög. Á
fullorðinsárum skildu leiðir og sam-
fundum fækkaði, en það skipti ekki
máli og breytti engu.
Góðar gáfur, kjark og dugnað
hlaut hún í vöggugjöf, átti til þeirra
að telja, alin upp með bræðrunum
Birni Ragnari og Gunnari Þór á
glæsilegu menningarheimili for-
eldranna, þeirra Dúdúu og Bjarna
þar sem manngildið sat í öndvegi
og virðing fyrir umhverfinu og öllu
sem lifir í heiðri höfð, gestrisni ein-
stök. Heimili hennar bar líka merki
uppeldisns þar sem hún umvafði
dæturnar tvær, Gunnþórunni og
Huldu, og eiginmann sinn, Hendrik
Thorarensen, ástríki, hlýju og
manngæsku. Þeirra er missirinn
mikill.
Ekki fór hún varhluta af stórviðr-
um lífsins. Hún stóð af sér stórhríð-
ina og brosti gegnum tárin.
Ferðalaginu er lokið, elskuleg
frændkona og vinur er kvödd, við
áttum samleið um stund og ég
þakka henni samfylgdina.
Kæru vinir mínir og frændsystk-
in, megi allt hið góða veita ykkur
birtu og yl á erfiðum stundum.
Ragnhildur Guðmundsdóttir.
Ég veit ekki hvað ég var gömul
þegar ég kynntist Dísu. En ég hlýt
að hafa verið ung því mér finnst
eins og ég hafi þekkt. hana alla
ævi. Í huga mínum eru æskuárin
og Dísa eitt.
Það var stutt á milli heimilanna
á ísafirði. Ég bjó í Hafnarstrætinu
en Dísa í Mjallargötunni. í götunni
hennar bjuggu margir líflegir
krakkar á okkar aldri og þangað
sóttum við Haukur bróður minn í
félagsskapinn. í götunni var margt
brallað. Skúrarnir bak við húsið
hans Helga Þorbergssonar, garður-
inn og portið við húsið hennar Dísu,
timburstaflarnir við Björk og fjaran
voru óþijótandi uppspretta fyrir
fjölbreytta leiki okkar krakkanna.
I huganum er þetta ævintýraheim-
ur.
Heimili Dísu stóð mér alltaf opið
og marga nóttina var gist. Ég sé
fyrir mér fallegar stofurnar og litla
eldhúsið þar sem Gunnþórunn móð-
ir Dísu bauð upp á kræsingar.
Hvergi fékk ég betri kökur og með-
læti en hjá henni. Uppi á loftinu
voru ótal krókar og kimar kjörnir
til leikja. í skápunum kenndi
margra grasa og snemma kom
„pjattið" í ljós hjá stelpunum sem
nutu þess að klæðast því sem leynd-
ist í skápunum. Það er ótrúlegt
hvað okkur var sýnd mikil þolin-
mæði því ekki er ég nú viss um að
umgengnin hafi alltaf verið til fyrir-
myndar.
Stundum fengum við stöllumar
eins föt og eru rósóttu jólakjólarnir
sérstaklega minnisstæðir. Dýrindis
efni var útvegað frá Reykjavík og
úr því sniðnir kjólar, minn skreyttur
bleikum rósum, en kjóllinn hennar
Dísu bláum. Og ekki vom skómir
síðri, komnir alla leið frá kóngsins
Kaupmannahöfn. Hvorki fyrr né
síðar hef ég eignast fallegri skó.
Það var aldeilis sjón að sjá okkur
þegar við vomm komnar í skrúðann
og mæður okkar búnar að krulla
Ijósa kollana.
Þegar við Dísa nálguðumst ferm-
ingaraldurinn fluttum við báðar af
eyrinni i efri bæinn. Nú tóku við
unglingsárin með þeim breytingum
sem fylgja í kjölfarið. Oft var líflegt
í kringum okkur stöllurnar og þótti
sumum stundum nóg um. Oftast
var þó gamanið græskulaust. Á
nýju og fallegu heimili Dísu á
Engjaveginum átti ég mér griðastað
sem fyrr og oft var gist eins og í
Mjallargötunni forðum, sérstaklega
ef foreldrar Dísu brugðu sér af bæ.
Snemma komu í ljós hæfileikar
Dísu í hárgreiðslu og lærði hún
seinna þá iðn. Gleggsta dæmið var
hennar eigið hár sem alla tíð var
einstaklega fallegt og vel hirt. Vin-
konurnar nutu góðs af þessum
hæfileikum hennar og margan
laugardaginn breyttist herbergið
hennar Dísu á Engjaveginum í hár-
greiðslustofu. Oft var þröng á þingi
því Dísa var vinamörg. Með hlýju
viðmóti og léttri lund laðaði hún
að sér jafnt yngri sem eldri.
Árin liðu og vinahópurinn dreifð-
ist en báðar settumst við að á höfuð-
borgarsvæðinu. Síðustu árin hefur
samverustundum fækkað en síminn
notaður óspart. Umræðuefni hefur
aldrei skort og vináttan ætíð söm.
Þó að Dísa hafi búið í Reykjavík
bróðurpart ævinnar var hún ísfirð-
ingur fram í fingurgóma. Hún hafði
brennandi áhuga á öllu sem tengd-
ist æskustöðvunum og gömlu vin-
unum að vestan. í gegnum árin
hefur hún hlýjað mörgum ísfirðing-
um um hjartarætur með einstaklega
hlýlegu viðmóti og ræktarsemi. í
þeim hópi er faðir minn sem oft
hefur haft á orði hversu ánægjulegt
væri að hitta hana Dísu.
Ótímabært andlát Dísu minnir á
fallvaltleika lífsins. Ástvinir hverfa
á braut og skörð hafa verið rofin í
hópinn sem lék sér forðum daga í
Mjallargötunni. Á borðinu fyrir
framan mig liggur mynd af þremur
brosmildum stelpum. Ein þeirra er
ég, hinar eru Lína Magga, kær vin-
kona sem lést í blóma lífsins, og
Dísa sem ég kveð að sinni.
í huganum lifir minningin um
lífsglöðu stelpuna ljúfu sem öllum
þótti vænt um. Ég veit að Dísa er
umvafin vinum að vestan.
Bergljót.
Hún Dísa föðursystir er látin.
Dísa varð mjög góð vinkona mín
og mér þótti mjög vænt um hana.
Ég og bróðir minn vorum oft í pöss-
un hjá henni á bamsaldri. Á ungl-
ingsárunum fór ég oft í permanent
og klippingu til hennar og daginn
sem ég fermdist fór ég í hár-
greiðslu til hennar og hún setti blóm
í hárið á mér.
Mér þótti mjög vænt um það
þegar hún fæddi hana Huldu litlu
í heiminn rétt fyrir jólin 1987, en
hún átti ekki að fæðast fyrr en í
febrúar.
Þegar við fórum saman í veiði-
ferðir með fjölskyldum okkar var
alltaf gaman og þá var mikið spil-
að, spjallað og hlegið.
Við töluðum oft saman í síma
og stundum fórum við saman í
bæinn, keyptum föt og skemmtum
okkur vel.
Nú kveð ég þig með söknuði og
þakklæti fyrir allt.
Guðrún Arna.
Það er erfitt að sætta sig við að
hún Dísa skuli vera dáin. Hún var
kærleiksrík og ljúf og vildi allt fyr-
ir aðra gera og okkur sem kynnt-
umst henni þótti öllum vænt um
hana. Dísa var oft hrókur alls fagn-
aðar, fjörug og skemmtileg og full
af lífsorku. Hún var líka ákaflega
smekkleg og bar heimili hennar
þess glöggt merki. Þangað var oft
gaman að koma og sjá hversu henni
var lagið að gera allt hreinlegt og
snyrtilegt í kringum sig.
Ég kynntist Dísu fyrir 19 árum
þegar ég byijaði að vera með Gunn-
ari bróður hennar. Hún var að fara
á ball og Gunnar var að passa
Gunnþórunni dóttur hennar. Ég
man hvað mér fannst hún strax
viðræðugóð og lifandi.
Dísa var mjög bamgóð og kær-
leiksrík. Hún bar son okkar Bjarna
Þór á höndum sér, keypti á hann
föt og skó, passaði hann, lék við
hann og hlúði að honum á ástríkan
og umhyggjusaman hátt. Þegar vð
bjuggum í Þýskalandi hringdi hún
reglulega, sagði okkur fréttir að
heiman og lét okkur vita af því að
hún myndi eftir okkur og þætti
vænt um okkur.
Dísa var veik af alvarlegum sjúk-
dómi sem að lokum dró hana til
dauða. Við vonuðum öll að henni
tækist að lokum að sigrast á veik-
indunum. Okkur fannst að Dísa
ætti eftir að gera svo margt og við
mundum fá að vera með henni svo
miklu lengur. En vegir guðs eru
órannsakanlegir. Megi guð vera
með henni.
Jóhanna Einarsdóttir.
Elsku Dísa.
Spumingarnar em margar sem
sækja á hugann núna og svörin á
þúsund vegu.
Minningarnar hrannast upp og
þó það séu rúm 32 ár frá því við
kynntumst, finnst mér eins og allt
hafi gerst í gær.
Minningar frá Núpi. Laugardag-
arnir, þegar meiri hluti dagsins hjá
þér og Sillu fór í að leggja hárið á
okkur stelpunum fyrir skólaböll.
Man ég sérstaklega eftir einu
skipti, þegar svo vel tókst til, að
nokkrar okkar sátu uppi og sváfum
með bökin saman svo að hárgreiðsl-
an ruglaðist ekki. Enda fór svo að
þú lærðir hárgreiðslu á sínum tíma.
Grái hermannakjóllinn þinn, sem'
þú varst óspör á að lána okkur hin-
um og virtist passa á allar, bæði
háar og lágar. Dísa, það er margt
sem kemur upp í hugann og þó
ótrúlegt sé finnst mér núna, að ég
gæti skrifað heila bók um lífsgöngu
okkar.
Ein dýrmætasta minningin í mín-
um huga er frá ísafirði. Mamma
þín á von á gestúm í kvöldverðar-
boð, við sendar niður í bakarí eftir
brauði sem er í sjálfu sér ekki í
frásögur færandi, en við höfðum
um svo mörg hjartansmál að ræða.
Gleymdist því bæði stund og staður
og þegar heim til þín var komið
höfðum við borðað allt innan úr
brauðinu. Mér er þetta svo minnis-
stætt, þar sem bakaríisferð þessi
varð rótin að þeim trúnaði og vin-
skap, sem hefur haldist síðan og
þú hefur aldrei brugðist. Þú varst
sem klettur við hlið mér á mínum
erfiðustu tímum og fæ ég það aldr-
ei fullþakkað.
En, Dísa mín, fullorðinsárin tóknf
við með allri þeirri ábyrgð sem þeim
fylgir og okkur tekst öllum misvel
að takast á við. Þú fékkst þinn
skerf. Þú varst ekki allra, en þeim
sem þú tókst brástu ekki í blíðu
né stríðu. Hversu mikið sem þú
hafðir að gera gafstu þér tíma til
að rétta þeim hjálparhönd ef á
þurfti að halda.
Mér er það svo minnisstætt þeg-
ar mig bráðvantaði aðstoð í búðina.
Þú komst (gafst þér tíma), sagðist
ekkert kunna á kassann. Ég fór að
útskýra fyrir þér hvernig hann virk: ^
aði. Þér fannst það eitthvað vefjast
fyrir þér og sagðir: „Blessuð drífðu
þig, ég hlýt að bjarga þessu.“ Auð-
vitað gerðir þú það. Skrifaðir niður
það sem þú seldir og sagðir mér
svo bara að stimpla allt inn þegar
ég kom. Ekkert mál. Mér finnst
þetta dæmi svo lýsandi fyrir þig.
Alltaf tilbúin að gefa öðrum tíma
og bjarga öllu fyrir aðra en gleymd-
ir því dýrmætasta af öllu, sjálfri þér.
Elsku Dísa, mér finnst ég þurfa
að segja þér svo margt, en það
verður að bíða þess tíma er við
sjáumst aftur. Ég bið góðan Guð
að gefa þér þann sálarfrið sem þú
þráðir heitast.
Elsku Gunnþórunn, Hulda<"
Henni, Bjami, Gunnþórunn og áðrir
aðstandendur, þið hafið öll misst
mikið. Megi minningin um góðan
og traustan ástvin ýlja ykkur öllum
um ókomna tíma. Ég bið góðan Guð
að halda verndarhendi yfir ykkur
öllum.
Þín vinkona,
Sigríður á Horni.
Við urðum þeirrar gæfu aðnjót-
andi að kynnast Þórdísi en hún vaifc^.
móðir Gunnþórunnar vinkonu okkar.
Þórdís var glæsileg kona. Hún bjó
yfir ytri jafnt sem innri fegurð og
stafaði mikil hlýja frá henni. Þórdís
reyndist okkur ávallt vel og fylgdist
af áhuga með öllu því sem við vin-
konurnar tókum okkur fyrir hendur.
Við kveðjum Þórdísi með sorg í
hjarta og mun minningin um þessa
yndislegu konu ætíð lifa með okkur.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekká þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem.) ^
Elsku Gunnþórunn, Ragnar,
Hulda og fjölskylda. Megi góður Guð
styrkja ykkur öll í þessari miklu
sorg.
Borghildur, Erla og Guðbjörg.
Ég vil með fáeinum orðum minn-
ast Þórdísar Bjarnadóttur, vinar
okkar og félaga í Fjaðrafoki. Andl-
átsfréttin var óvænt og kom illa við
mig en þetta er í fjórðá sinn á einu
og hálfu ári sem okkar litli félags-
skapur horfir á bak mætum félaga
og vini yfír móðuna miklu. Með Dísu
er gengin mikil sómakona, sem við
kveðjum með söknuði. Hún var frá
fyrstu tíð traustur þátttakandi^
störfum Fjaðrafoks, fyrst sem eig-
inkona en siðan sem fullgildur með-
limur. Þegar kona á besta aldri kveð-
ur með óvæntum hætti setur okkur
hljóð og eigum við erfitt með að
skilja hvers vegna.
Élsku Henni minn og Hulda, ég
veit að þessir haustdagar eru dimm-
ir og kaldir og sorg ykkar er mikil,
en ég vona að góður Guð gefi ykkur
styrk og þrek. Hugur okkar allra
Fjaðrafokara er með ykkur. Samúð-
arkveðjur sendum við einnig til
Gunnþórunnar og foreldra Dísu.
Blessuð sé minning Þórdísfe'1
Bjarnadóttur.
Far þú friði.
Anna K. Vigþórsdóttir,
form. Fjaðrafoks.
• Fleiri mitmingargreinar um
Þórdísi Bjamadóttur bíða birt-
ingar og munu birtast í blaðinu
næstu daga.