Morgunblaðið - 13.10.1995, Blaðsíða 36

36 FÖSTUDAGUR 13. OKTÓBER 1995
MORGUNBLAÐIÐ
4-
MINNINGAR
+
Ástkær eiginmaður minn, faðir okkar,
sonur, stjúpsonur og bróðir,
séra ÞÓRHALLUR HÖSKULDSSON,
lést 7. október sl.
Útförin fer fram frá Akureyrarkirkju
mánudaginn 16. október kl. 13.30.
Þeim, sem vildu minnast hans, er bent
á sóknarkirkjur hans, Akureyrarkirkju
og Miðgarðakirkju í Grímsey.
Þóra Steinunn Gísladóttir,
Björg Þórhallsdóttir,
Höskuldur Þór Þórhailsson,
Anna Kristín Þórhallsdóttir,
Gísli Sigurjón Jónsson,
Björg Steindórsdóttir, Kristján Sævaldsson,
Hulda Kristjánsdóttir, Gestur Jónsson og synir.
t
Astkær móðir okkar, tengdamóðir,
amma og langamma,
JÚLÍA GUÐMUNDSDÓTTIR,
Hlévangi,
Faxabraut 13,
Keflavík,
sem andaðist í Landspítalanum þriðju-
daginn 3. október, verður jarðsungin frá
Keflavíkurkirkju laugardaginn 14. októ-
ber kl. 14.00.
Guðfinnur Sigurvinsson,
Agnar Br. Sigurvinsson,
Bergljót Sigurvinsdóttir,
Ævar Þór Sigurvinsson,
Ástríður H. Sigurvinsdóttir,
Páll Br. Sigurvinsson,
Gróa Hávarðardóttir,
Gíslína Jóhannesdóttir,
Helga Walsh,
Sigurþór Hjartarson,
Bára Hauksdóttir,
Júlfus Gunnarsson,
barnabörn og barnabarnabörn.
+
Innilegar þakkir fyrir auðsýnda samúð og vinarhug við andlát og
útför eiginmanns míns, föður, tengdaföður, afa og langafa,
ERLENDAR VILHJÁLMSSONAR
fyrrv. deildarstjóra,
Flyðrugranda 16.
Herdís Guðnadóttir,
Guðni Erlendsson, Steinunn Skúladóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
+
Öllum þeim, sem sýndu okkur samúð
og hlýhug við andlát og útför
INGÓLFS MARKÚSSONAR
frá Valstrýtu,
færum við okkar bestu þakkir.
Sérstakar þakkir til starfsfólks Vífils-
staðaspitala og Kirkjuhvols í Hvolhreppi
fyrir frábæra hjúkrun og aðhlynningu.
Guð blessi ykkur öll.
Elías Arason og fjölskyldur.
+
Innilegar þakkir fyrir auðsýnda samúð
og hlýhug við fráfall og útför
JÓNS ARNAR INGVARSSONAR
vélstjóra,
Njörvasundi 18.
Guðbjörg Guðmundsdóttir,
Kristín Jónsdóttir,
Guðmundur Jónsson, Birna Garðarsdóttir,
Ingvar S. Jónsson, Hjördís Sigurbergsdóttir,
Þór Örn Jónsson, Bjarnfríður Viihjálmsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
+
Hjartans þakkir til allra, sem sýndu
okkur samúð og vinarhug við andlát og
útför okkar elskulegu
ÖNNU PÁLSDÓTTUR,
áðurá
Háaleitisbraut 105,
Reykjavík.
Sérstakar þakkiMærum við starfsfólki
á hjúkrunarheimilinu Skjóli.
Reynir H. Jónsson,
Bjarney Guðmundsdóttir,
Hulda Böðvarsdóttir,
Guðmundur Ólafsson,
Katrin Ólafsdóttir,
Bragi Reynisson,
Sigrfður Guðmundsdóttir,
Bjarni Ólafsson,
Sigríður Ólaf sdóttir,
Guðmunda Ólafsdóttir
HJORLEIFUR
ZÓFONÍASSON
+ Hjörleifur Zó-
foníasson var
fæddur 6. desember
1914 á Læk í Dýra-
firði. Hann lést í
heimabæ sínum
Ange í Svíþjóð 30.
september síðastlið-
inn. Foreldar hans
voru Zófonías Sig-
urður Jónsson bóndi
að Læk, f. 6. sept-
ember 1886, d. 20.
febrúar 1962, og
kona hans Friðrika
Kristín Guðmundss-
dóttir húsfreyja, f.
14. júlí 1882, d. 29. desember
1969. Bræður Hjörleifs eru Jón
Ingibjartur, f. 28 maí 1911, og
Þorvaldur Ingólfur, f. 9. nóvem-
ber 1917, d. 25. nóvember 1982.
Hjörleifur kvæntist árið 1951
Valborgu Linneu Westerlund
kennara, f. 19. mars 1922 í
Reykjavík. Foreldrar Valborg-
ar voru Bror Westerlund, f. 9.
október 1893 í Ángermanland,
Svíþjóð, d. 21. október 1961 í
Hafnarfirði og kona hans
Linnea Victoria, Andersson, f.
16. ágúst 1898 í Stokkhólmi,
d. 28. febrúar 1985 í Ánge Sví-
þjóð. Þessi sænsku heiðurshjón
fluttust til íslands og eyddu
lunga ævi sinnar hér á landi.
Upphaf þess var að tengdafaðir
Hjörleifs kom sem ungur renni-
smiður til Islands til starfa í
Héðni. Með bréfaskóla og
sjálfsnámi náði hann æðstu
gráðum í járnsmíðum og rak
lengst af eigið verkstæði í
Hafnarfirði þar sem heimili
þeirra stóð. Börn Hjörleifs og
Valborgar eru: 1) Gunnar Leif-
ur, f. 29. október 1952 í Reykja-
vík, verkfræðingur í Sundsvall,
Svíþjóð. Hann var kvæntur
Marie-Louise Bergvall, f. 7.
ágúst 1953; þau skildu. Börn
þeirra eru Sten Jónas, f. 4. sept-
ember 1984 og
Cristina Viktoria, f.
22. október 1986.
Síðari kona Gunn-
ars er Inga Marie
Ambrosson, f. 17.
janúar 1960, við-
skiptafræðingur.
Börn þeirra eru Per
Fredrik, f. 5. apríl
1992 og Leif Eric
f. 5. júní 1994. 2)
Birgir Viktor, f. 22.
apríl 1956 í Reykja-
vík, verkfræðingur
í Timrá í Svíþjóð.
Sambýliskona hans
er Birgitta Katrin Skoglund f.
1959.
Hjörleifur ólst upp á Læk.
Aðeins 16 ára gamall fór hann
til Reykjavíkur að læra orgel-
leik hjá Páli Isólfsssyni og síðar
hjá fleiri meisturum. Hann var
organisti Fríkirkjunnar í Hafn-
arfirði um árabil eða frá 1952-
1960. Hjörleifur lauk kennara-
prófi 1937 og stundaði nám í
Handíðaskólanum 1941-1942.
Árið 1946 stundaði hann fram-
haldsnám í eitt ár í Svíþjóð og
ári síðar í Englandi. Eftir nám-
ið kenndi hann í fáein ár bæði
í sinni heimabyggð og við Aust-
urbæjarskólann en réðst svo til
Flensborgarskóla þar sem hann
starfaði í meira en áratug. Árið
1961 tók fjölskyldan sig upp og
flutti alfarið til Svíþjóðar. Þau
settust að í smábænum Ánge
sem er í Vesternorrland-léni í
héraði sem ber nafnið Med-
elpad en þar er landfræðileg
miðja Svíaríkis. Hjörleifur
gerðist kennari í heimabæ sín-
um auk þess að verða organisti
staðarins til margra ára og
gegndi reyndar því embætti í
mörgum nærliggjandi kirkjum.
Útför Hjörleifs verður gerð
frá Borgsjö-kirkju skammt frá
Ánge í dag.
HJÖRLEIFUR föðurbróðir minn er
látinn tæplega áttatíu og eins árs
að aldri. Eins og verða vill kynntist
ég ekki þessum frænda mínum að
ráði fyrr en ég var kominn nokkuð
til vits og ára. Hann var farinn af
heimaslóðum löngú áður en ég leit
heimsins ljós. Ágætar minningar á
ég þó frá þeim dögum þegar hann
kom í heimsókn vestur til afa og
ömmu á Læk og annars frændfólks.
Mér var sagt að kona hans væri
sænsk sem ég skildi ekki alveg í
byijun því þegar hún birtist fyrir
vestan í fyrsta sinni talaði hún ekki
eins og útlendingur heldur sem inn-
fæddur íslendingur enda i raun inn-
fædd eins og mér skildist síðar. Með
þeim hjónum fylgdu brátt í heim-
sóknir vestur ungir synir þeirra,
nokkuð yngri en minn eigin systk-
inahópur, og þá glaðnaði yfir heimil-
inu á Læk og brátt óx þar úr grasi
þriðji frændsystkinahópurinn, börn
Þorvaldar yngri bróður Hjörleifs.
Barnabörn afa og ömmu urðu að
lokum 11. Ekki voru þau þó öll
komin í þennan heim þegar tognaði
nokkuð á ættarböndunum er Hjör-
leifur fluttist alfarinn búferlum með
Qölskyldu sína til Svíþjóðar árið
1961. Áður en það varð hafði ég
þó kynnst fjölskyldunni nokkuð nán-
ar á heimili þeirra í Hafnarfirði.
Síðsumars árið 1959 fór faðir minn
hjónunum til aðstoðar við húsbygg-
ingu þeirra um nokkurra vikna skeið
og hafði mig með sem liðlétting, þá
13 ára gamlan. Ég skynjaði þá og
æ síðan þennan frænda minn sem
hæglátt ljúfmenni sem vart sást
skipta skapi. Það kom sér vel við
byggingarvinnuna að þeir bræður
voru báðir einkar handlagnir og
kunnu vel til verka. Eins og ég
þekkti hjá föður mínum voru öll
verk Hjörleifs óaðfinnanlega unnin
enda maðurinn með listamanns-
hendur. Sjálfsagt hafa þau hjón
haft einhveijar áhyggjur af bygg-
ingarframkvæmdunum eins og
verða vill á íslandi þegar flytja þarf
úr einu húsnæði á ákveðnum tíma
og annað verður að vera tilbúið á
sama tíma. Ekkert slíkt skynjaði ég
þó sjálfur og minningin um þessa
dvöl og amstrið við bygginguna er
sveipuð heiðríkju og gleði. Það var
ekki síst að þakka Valborgu konu
Hjörleifs. Hún talaði við mig ferm-
ingarstrákinn eins og fullorðinn
mann og treysti mér fyrir flestum
verkum sem laðaði fram ábyrgðar-
tilfinningu hjá piltinum.
og aðrir aðstandendur.
+
Hjartans þakkir fœrum við öllum þeim,
er veittu okkur aðstoð og sýndu samúð
og vinarhug við andlát og jarðarför
dóttur okkar, systur, mágkonu og
frænku,
ÖNNU JÓNSDÓTTUR,
Þiljuvöllum 19,
Neskaupstað.
Jón Kr. Sigurðsson, Jóna Ólafsdóttir,
Hólmfríður Birgisdóttir, Ómar Sverrisson,
Þorgeir Jónsson,
Sesselja Jónsdóttir, Ólafur Viggósson,
Sigurður Hallur Jónsson, Ólafur Jón Jónsson,
Örn Ómarsson.
Það stirnir á kalda jörðina og
skógurinn endalaus er fölgrænn
þótt veturinn ríki, enda ferðast með
lest í gegnum barrskóga Svíþjóðar.
Meira en tíu ár eru liðin og komið
árið 1970 og undirritaður á leið að
heimsækja Hjörleif og fjölskyldu um
páska, komandi sunnan úr Þýska-
landi þar sem nám er stundað í
náttúruvísindum. Lestarferðin hefur
tekið nær sólahring og nóttin skell-
ur á. Langförlinum, sem fer hér um
í fyrsta sinni, er hálfórótt, því hann
ótast að sofa af sér stoppið í Ánge.
En allt fer vel og í bjarma rosabaug-
anna sem stöðvarljósin skera í frost-
þoku brautarpallsins sé ég hvar
Hjörleifur og Valborg standa og
bíða mín. Klukkan er fimm að
morgni en þegar stigið er út úr hlýj-
um farþegavagninum og hinn nor-
ræni svali andar um vanga finn ég
ekki fyrir hrolli; allt er hlýtt og bjart
í huga mér við að hitta þetta fólk,
líkt og ég væri að koma heim. Hing-
að átti ég eftir að koma oft aftur,
bæði um jól og líka að sjá bæinn
skarta sumarskrúði.
Nú fannst mér sem ég væri að
kynnast Hjörleifi upp á nýtt. Hæg-
látur var hann sem fyrr en maður-
inn leyndi á sér. Ég vissi að hann
hefði fengist við skógrækt á æsku-
slóðum heima á Læk. En nú kynnt-
ist ég skógræktarhugsjónamanni,
sjálflærðum náttúrufræðingi og
landafræðingi í víðum skilningi þess
orðs. Landakort voru hans ær og
kýr og af þeim átti hann mörg. Þau
voru ætíð dregin fram og notuð sem
bakgrunnur þeirrar umræðu og
fræðslu sem fram fór hveiju sinni.
Um skógrækt á íslandi var oftast
rætt á þeim nótum hvaða möguleik-
ar væru fyrir hina og þessa tijáteg-
undina eða kvæmið að spjara sig
heima á Fróni, allt eftir mismunandi
landshlutum, veðurfari og meðal-
hita. Eins og af meðfæddri hógværð
var hahn fámálli um eigin dáðir í
tijárækt. Skógarreitirnir heima á
Læk tala þó sínu máli um brautryðj-
endastarf hans á því sviði en þar
lagði reyndar Þorvaldur bróðir hans
hönd á plóginn með honum og tók
svo við er Hjörleifur fluttist suður.
Hjá öðrum frétti ég að Hjörleifur
hefði verið fyrstur manna hér á landi
til að fá sent sitkagrenifræ vestan
frá Kyrrahafsströnd og gróðursett
í íslenska mold á Læk. En áhugi
hans var ekki Iengur bundinn við
ísland. Hann gerþekkti orðið sitt
nýja heimaland. Kortin voru dregin
fram og maðurinn var hafsjór af
fróðleik hvort heldur talað var um
skógrækt, grasafræði, jarðfræði,
náttúru- og veðurfar, skógarhöggs-
iðnaðinn eða um byggðir landsins
og mannlífið sem í þeim hrærðist.
Til marks um það síðastnefnda má
tilfæra að frændi minn setti sig
sjaldnast úr færi að kaupa eða
kynna sér hin ýmsu héraðs- og stað-
arblöð sem út koma víða í Svíaríki
og kunni skil og nöfn á ótrúlega
mörgum slíkum. Og enn má ég til
að nefna eitt sem þetta sænsk-
íslenska heimili hafði upp á að bjóða
sem náttúrufræðistúdentnum þótti
mikill akkur í. Ein bókahilla heimil-
isins skartaði „Náttúrufræðingn-
um“ með öllum árgöngum frá upp-
hafí, fagurlega innbundnum af hús-
bóndanum með gyllingum á kili. Ég
hafði komist yfir árganga eftir 1950
hjá fornbókasala heima og haft með
mér út og lesið mér til mikillar
ánægju. En fyrstu 20 árgangarnir
voru ófáanlegir og nú brostu þeir
hér á mót mér úr hillunum í skart-
klæðum. Oft var liðið langt á páska-
og jólanætur þegar þessar gersemar
voru loks aftur lagðar og svefn sveif
á brá. Það var svo rúsinan í pylsu-
endanum að fyrir þeim Hjörleifi og
Valborgu voru þessar bækur ekkert
betrekk á vegg. Þau höfðu bæði
verið félagar Hins íslenska náttúru-
fræðifélags og farið i skoðunarferð-
ir félagsins, stuttar sem langar.
Hjónin þekktu því efni þessara bóka
vel; höfðu reyndar kynnst sumum
lærðum höfundum sem áttu þar
greinar og voru mér því aufúsu við-
mælendur við morgunverðarborðið
um ýmislegt sem gat verið mér
hugleikið eftir lestur kvöldið eða
nóttina áður. Þetta voru dýrðardag-
ar.
Utan af íslandi munu brátt fara
f
f
f
f
f
f
f
f
f
f
f
f
€
f
4