Morgunblaðið - 31.10.1995, Blaðsíða 46

-46 ÞRIÐJUDAGUR 31. OKTÓBER 1995
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
KRISTÍN
HALLDÓRSDÓTTIR
+ Kristin Hall-
dórsdóttir var
fædd í Búlandi,
Amarneshreppi 30.
mars 1935. Hún lést
af slysförum sunnu-
daginn 22. október
síðastliðinn. For-
eldrar hennar voru
Sigriður Margrét
Ólafsdóttir, f. 1892,
d.1960, og Halldór
Ólafsson, f. 1890,
**• d. 1975. Hálfsystk-
ini hennar sam-
feðra eru Ólína, f.
1922 og Baldur, f.
1924. 24. september 1955 giftist
Kristín eftirlifandi eiginmanni
sínum Sigurði Hólm Gestssyni,
f. 27. október 1932. Dætur
þeirra eru: 1) Sigríður Margrét,
f. 8. febrúar 1954, gift Reyni
Björnssyni og eru böm þeirra
Dagný Björk, sambýlismaður
hennar er Birgir Öm Tómas-
son, Birgir Öm og
Elva Kristín. 2) Lísa
Björk, f. 9. ágúst
1956, gift Hermanni
Bjömssyni en þau
eiga Huldu Sif og
Berglindi. 3) Yngst
er Hallfríður Dóra,
f. 25. febrúar 1961,
en hennar maður er
Jón Þór og eiga þau
soninn Arna.
Kristín og Sig-
urður bjuggu allan
sinn búskap á Akur-
eyri, síðustu 23 árin
að Dalsgerði lb.
Hún vann í Nýja Bíói í tæp 20
ár en síðustu 11 árin starfaði
hún á Kristnesspítala, sem að-
stoðarmaður iðjuþjálfa. Einnig
starfaði hún mikið með Kvenfé-
laginu Framtíðinni.
Útför Kristinar fer fram frá
Akureyrarkirkju í dag og hefst
athöfnin kl. 13.30.
SKAMMT er milli stórra högga.
Nokkrir mánuðir eru frá því Friðjón
mágur minn féll til jarðar í slysi,
nokkrar vikur frá því sr. Þórhallur
~ 'var borinn til grafar og nú er Krist-
ín frænka mín á braut. Allt var
þetta fólk í blóma aldurs síns og
fullt af áhuga og virkri þátttöku
hvert á sínu sviði; öllu er því svipt
í burt fyrirvaralaust. Það hefur
fækkað í vinahópnum á Akureyri
og skarð þessa fólks verður ekki
fyllt, þótt eflaust komi nýir kraftar
til starfa.
Þegar ég sat á nýliðnu sumri í
stofu Kristínar og manns hennar,
Sigurðar Gestssonar slökkviliðs-
*" manns, og naut þar heimagerðra
veitinga í hópi nokkurra ættingja
og orti vísu í gestabókina eins og
jafnan var krafíst, kom mér síst af
öllu til hugar að fáum vikum síðar
sæti ég við að semja um hana minn-
ingargrein. Hún geislaði af krafti
og áhuga og hafði margt á pijónun-
um. Veitingamar voru bomar fram
að hætti fagurkerans eftir venju og
með þeim fylgdu frásagnir af ferða-
lögum, félagsstarfi og sögulegum
fróðleik og fmmort ljóð. Kristín birti
ekki ljóð sín, en las þau gjaman upp
í vinahópi og hefur þó margur gefíð
út ljóðabækur af minni efnum en
hún. Sagan var henni einnig hug-
ieikin og hún viðaði að sér fróðleik
~-%af ýmsu tagi varðandi hagi geng-
inna kynslóða. Og listaverk hennar
prýddu heimilisveggina. Hún átti
góðan mann og gjörvilegar dætur
sem allar hafa stofnað eigið heim-
ili. Því blasti við hamingja mann-
dómsáranna og aukinn tími fyrir
áhugamálin, þegar höggið dynur
þungt og vægðarlaust.
Hugurinn leitar til æskuáranna
við störf og leik. Þegar afí okkar
og amma hættu búskap í Pálm-
holti, tóku tveir synir þeirra við jörð-
inni. Pabbi bjó með sinni fjölskyldu
áfram í Gamla bænum, en Halldór
bróðir hans reisti sér nýbýli á hluta
jarðarinnar og nefndi það Búland.
Hann byggði þar allt upp með eigin
Tnöndum frá grunni og ræktaði tún-
ið. Halldór var tvíkvæntur, missti
fyrri konuna úr berklum frá tveimur
bömum, en giftist svo Sigríði Ólafs-
dóttur frá Bakkagerði og var Krist-
ín einkabam þeirra. Þeir bræður
höfðu samvinnu um margt við bú-
skapinn og tókum við krakkamir
að sjálfsögðu þátt í öllu þessu.
Auk Kristínar ólu Búlandshjón
upp að miklu leyti Erlu Bemharðs-
dóttur, síðar húsfreyju að Ærlækj-
arseli í Axarfirði. Halldór var dug-
mikill bóndi og vinsæll gleðimaður,
_ sem tók virkan þátt í málefnum
sveitarinnar alla tíð, var m.a. odd-
viti hreppsnefndar um áratuga
skeið. í bók sem Hannes Davíðsson
á Hofí skráði um bændur og búhagi
í sveit sinni segir m.a. um Halldór:
„Sveitungarnir standa í þakkar-
skuld við Halldór Ólafsson, hami var
hinn mætasti maður sem og konur
•riians báðar.“ Kristín Halldórsdóttir
bar með sér að hafa alist upp á
menningarheimili við miklar gesta-
komur og umræður um menn og
málefni, bóklestur og skáldskapar-
áhuga. Svo var einnig heimili henn-
ar sjálfrar.
Hér verða vitaskuld ekki gerð
nein tæmandi skil öllu því sem á
hugann leitar við þennan hörmulega
atburð, en Sigurður, dætrunum og
fjölskyldum þeirra færðar samúðar-
kveðjur. Megi minningin um sterka
og lífsglaða konu og móður vera
þeim huggun í sorginni. Ég get
ekki vikist undan þvi að kveðja
Kristínu frænku mína með einni
stöku. Þar sem mér er tregt tungu
að hræra vel ég vísu eftir föðurbróð-
ir okkar, Ólaf Ölafsson á Ytribakka,
en hún segir kannski það sem er
huganum næst á þessari stundu:
Alltaf breytist aldarfar,
ekki eru tíðir samar.
Nú verða gömlu götumar
gengnar aldrei framar.
Að lokum sérstök kveðja frá Elínu
systur minni sem var í fylgd með
Kristínu í síðustu ferðinni. Hún ligg-
ur slösuð á Borgarspítalanum og
getur því ekki fylgt henni síðasta
spölinn. Kær kveðja frá okkur öllum.
Jón frá Pálmholti.
Svo er því farið:
Sá er eftir lifir
deyr þeim sem deyr
en hinn dáni lifir
í hjarta og minni
manna er hans sakna.
Þeir eru himnamir
honum yfir.
(Hannes Pétursson)
Nú er hún Kristín frænka mín
farin í sitt hinsta ferðalag. Það sem
er óvanalegt við þetta ferðalag er
að nú kemur hún ekki aftur og seg-
ir okkur ferðasöguna. Eitt af hennar
mörgu áhugamálum var að ferðast
um landið og síðan þegar heim var
komið sagði hún frá ferðinni í máli
og myndum. Það var alveg sérstakt
hvað gerðist margt skemmtilegt í
ferðunum hennar Stínu, líklega var
það hvað hún sagði skemmtilega frá
og sá skoplegu hliðamar á tilver-
unni. Ég á eftir að sakna heimsókn-
anna til mín, en eftir að ég flutti í
Borgames komu hún og Siggi oft
við þegar þau áttu leið um. Einnig
voru þau hjón búin að ferðast heil-
mikið um Vesturland síðastliðin
sumur. Þá var litið inn og við spurð
í þaula um alla vegarslóða, afdali,
ár og fossa í nágrenninu, því að
allt átti að skoða.
í kringum hana Stínu frænku var
alltaf líf og flör. Ég man enn til-
hlökkunina þegar von var á henni
suður hér áður fyrr, þegar ferðir
voru ekki jafn tíðar og þær eru nú.
Um leið og hún var komin inn fyrir
dyr með allt sitt hafurtask, mann
og dætur var eins og lifnaði yfír
öllum og við krakkamir sofnuðum
út frá hlátrasköllunum í henni og
mömmu á kvöldin.
Alltaf þegar ég hef farið norður
á Akureyri kom ég til Stínu og ein-
hvem veginn var alltaf göldmð fram
veisla þó að ég hefði ekki gert boð
á undan mér, en ef ég lét hana vita
að vona væri á okkur, þá var öllum
afkomendum hennar boðið og haldin
stórveisla.
Kristín lifði mjög innihaldsríku
og skapandi lífí. Hún var listakona,
það var sama hvað hún tók sér fyr-
ir hendur, öllu breytti hún í lista-
verk. Hún var virk í því félagsstarfi
sem hún tók þátt í en samt sem
áður var það fjölskylda hennar sem
var í fyrsta sæti.
Elsku Siggi, Sirrý, Lísa, Fríða
Dóra og fjölskyldur ykkar. Harmur
ykkar er mikill og sorgin sár. Ég
óska þess að með tímanum lærið
þið að lifa með sorginni og getið
notið þeirra fallegu og ljúfu minn-
inga sem Stína frænka skildi eftir
handa okkur öllum.
Megi minningin um góða konu
lifa.
Anna E. Steinsen.
Kveðja frá skólasystrum
Það var alltaf mikill viðburður í
jafn litlu þorpi og Blönduósi þegar
kvennaskólastúlkur mættu á haustin.
Haustið 1954 var engin undan-
tekning, en þá mættu 36 yngismeyj-
ar hvaðanæva að af landinu. Ein í
þeim hópi var Kristín Halldórsdóttir
frá Búlandi í Eyjafírði. Veturinn
leið við leik og störf og þar bund-
umst við vináttuböndum, sem hafa
verið okkur mikils virði á lífsleiðinni.
Eftir að skóla lauk höfum við
verið duglegur að hittast og var
Kristín þar fremst í flokki að ná
hópnum saman, hvort sem við hitt-
umst sunnan eða norðan heiða. Hún
var ötulust allra að rifja upp gamlar
minningar og ef okkur þraut minni
var ekki annað en að spyija Stínu,
hún mundi allt.
Okkur er sérlega minnisstætt síð-
asta vor þegar við áttum saman
yndislega helgi á Blönduósi, þar sem
hún minntist vorsins fyrir fjörutíu
árum á sérlega skemmtilegan hátt,
bæði með frumsömdum ljóðum og
gömlum minningum, sem henni var
einkar lagið að setja í skemmtilegan
búning.
Stína og Siggi áttu yndislegt
heimili á Akureyri.
Heimilið stóð okkur opið og þar
var öllum tekið af sannri íslenskri
gestrisni og glaðværð og er okkur
minnisstætt er við héldum upp á
þijátíu og fimm ára útskriftaraf-
mæli á heimili þairra.
Nú er stórt skarð höggvið í okkar
hóp.
Við vottum Sigga og fjölskyldu
dýpstu samúð og biðjum þeim Guðs
blessunar. Og kveðjum okkar kæru
skólasystur með þessum orðum.
Þig langaði að græða hvert svíðandi sár
því safnaðist verðuga hrósið,
og sérhveijum gesti með brosandi brár,
þú bauðst inn í hlýjuna og Ijósið.
Skólasystur frá
Kvennaskólanum
á Blönduósi.
Kynni okkar hófust fyrir rúmum
þijátíu árum en urðu ekki náin fyrr
en síðasta áratug er við unnum sam-
an í Kristnesi. Hún sagði mörgum
að henni hefði þótt hún finna hér
starf við sitt hæfí sem gæfi henni
mjög mikið. Við sem unnum hér
með henni fundum vel að hún var
rétt kona á réttum stað að leiðbeina
og aðstoða sjúklinga við föndur.
Hún var mjög handlagin og hafði
ánægju af hvers konar hannyrðum,
einnig hugmyndarík og úrræðagóð
að finna hvaða handavinna hentaði
hveijum og einum best. Hún sótti
námskeið og heimsótti stofnanir
sem bjóða upp á föndur til dægra-
styttingar og þjálfunar. Þá kom hún
jafnan með nýjungar að spreyta sig
og skjólstæðingana á. Eðlislæg
hjálpsemi, dugnaður, þolinmæði,
jafnlyndi og glaðværð einkenndu
hana og þessir eiginleikar komu sér
frábærlega vel í starfinu.
Okkur mun reynast vandasamt
að fínna starfsmann í hennar stað
sem okkur þyki reynast jafnoki
hennar.
Sem vinnufélagi var hún ekki
síðri, félagslynd, glaðvær og hag-
mælt. Hún lagði ávallt til skemmti-
efni í bundnu máli á árshátíðum,
gerði grín að sjálfri sér og okkur
hinum án þess að særa nokkurn.
Hún taldi ekki eftir sér vinnufram-
lag við æfíngar og undirbúning.
Með kæru þakklæti kveðjum við
Stínu með söknuði. Sárari er þó
söknuður fjölskyldu hennar sem hún
unni mjög og sýndi sérstaka um-
hyggju. Við sendum þeim hlýjar
samúðarkveðjur.
F.h. starfsfólks öldrunarlækn-
ingadeildar FSA, Kristnesi,
Halldór Halldórsson
yfirlæknir.
Kynni okkar af Kristínu Halldórs-
dóttur hófust árið 1976 þegar við
fórum á námskeið í postulínsmálun.
Þar kom strax í ljós hve létt hún
átti með að túlka hugmyndir sínar
og koma þeim á hluti, hvort heldur
um stóra vasa eða litlar nælur var
að ræða. Þá kom einnig í ljós hversu
afbragðs félagi hún var og tilbúin
að leysa hvers manns vanda.
Þegar námskeiðinu var lokið
stofnuðum við klúbb sem starfað
hefur óslitið síðan. Þar vár lund
okkar létt, skrafað og málað á post-
ulín í bland og átti Stína þar ekki
minnstan þáttinn. Oft skemmti hún
okkur með gamansögum sem hún
var fundvís á og heilu drápumar
flutti hún okkur, sem hún orti um
ýmsa atburði sem urðu í klúbbnum
okkar eða annars staðar, því hún
átti létt með að koma hugsunum
sínum í ljóðaform. Þannig hefst ljóð
um klúbbinn okkar:
Mig langar þau ósköp í laglegan búning að færa
litlar myndir af félagsskap okkar, þeim kæra.
Á þriðjudagskvöldum komum við saman og málum
kraftinn og orkuna veitir það öiþreyttum sálum.
Við dáðumst að dugnaði henar,
því oft þurfti hún að sinna mörgum
verkefnum í einu og gerði öllum
jafngóð skil.
Þriðjudaginn 17. október komum
við saman eins og venjulega, kátar
og hressar. Var hún þá að enda við
að mála kertastjaka sem eins og
allt annað báru vitni um hagleiks-
hendur henanr. Standa þeir nú hér
á málningarborðinu, en sæti hennar
er autt. En minningamar um þessa
góðu, glaðværu og atorkusömu vin-
konu okkar munu lifa og ylja okkur.
Orð skáldsins og heimspekingsins
Kahlils Gibrans eiga einkar vel við
Stínu „hin sanna gjöf er að gefa
af sjálfum sér“, því það gerði hún
svo ríkulega.
Við kveðjum með söknuð í hjarta
og sendum eiginmanni, dætrum og
öðrum vandamönnum samúðar-
kveðjur.
Olöf, Kristjana, Sigrún,
Soffía, Rósfríður og Iðunn.
Einu sinni enn höfum við verið
minnt á það hvað bilið er stutt milli
lífa og dauða. Þegar ég kvaddi
Kristínu frænku mína sunnudaginn
22. október var það síst í huga mín-
um að þetta væri endanleg kveðju-
stund, en nokkmm klukkustundum
síðar var hún öll. Við vomm systk-
inadætur. Hún var fimm ámm yngri
en ég. Ég man hana fyrst þegar
hún var í vöggu. Síðan hafa okkar
kynni haldist þó svo hún byggi fyr-
ir norðan og ég fyrir sunnan.
Það var aldrei langt liðið á sum-
arið þegar Kristín hringdi og spurði
hvenær von væri á okkur norður.
Alltaf endaði samtalið með því að
hún sagði: Láttu mig svo vita með
svolitlum fyrirvara svo ekki verði
fullbókað hjá okkur. Það var oft
fullbókað í Dalsgerðinu. Þau hjón
vom einstaklega gestrisin og hvergi
var betra að vera gestur en hjá
þeim. Þegar við svo komum norður
var alltaf búið að ákveða að fara
með okkur í dagsferð á jeppanum,
eitthvað þangað sem okkar vesæli
bíll komst ekki. Þetta vom ógleym-
anlegar samvemstundir og síðast-
liðið sumar nutum við fararinnar í
yndislegu veðri. Kristín var mjög
fróð um landið okkar. Það var henn-
ar áhugamál. Þau hjón ferðuðust
mikið og voru alltaf að kanna nýjar
Ieiðir og auka þekkingu sína á því
sviði að ógleymdum öllum fallegu
myndunum sem Kristín tók í þessum
ferðum.
Upp í hugann koma svo margar
ljúfar minningar um þessa elskulegu
konu. Hún hlaut í vöggugjöf góðar
gáfur og létta lund, mannkosti sem
gerðu henni öll mannleg samskipti
svo auðveld. Hvar sem hún fór bast
hún vináttuböndum við samferða-
fólkið. Ekki bara stundar vináttu
heldur fyrir allt lífið. Ég var alltaf
jafn undrandi hvað hún gat komist
yfír að halda góðu sambandi við
sitt vinafólk. Hún var kona með
mikla starfsorku og lifði svo sannar-
lega lífínu lifandi.
Ég var alltaf stolt yfír að eiga
hana fyrir frænku og góðan vin.
Ég þarf ekki nema að líta í kring
um mig á heimili mínu til að fínna
þar ýmsa muni sem hún vann og
gaf mér. Allt lék í höndum hennar,
það var sama hvort hún saumaði,
pijónaði eða málaði postulín. Allt
bar þetta vott um fágaðan smekk
og vandvirkni. Það var líka gaman
að fá fréttimar að norðan í bundnu
máli.
Hún átti einstaklega létt með að
tjá sig í því formi.
Henni voru falin mörg verkefni í
lífínu. Öll leysti hún þau af hendi
með dugnaði og samviskusemi og
stundum langt út fyrir það sem til
var ætlast, en þannig var hún.
Velferð fjölskyldunnar var henni
þó alltaf efst í huga. Umhyggja
hennar fyrir eiginmanninum, dætr-
unum og fjölskyldum þeirra var það
sem hún ræktaði best. Bamabömin
voru henni allt , þau vom það sem
hún maf mest í lífínu, þeirra velferð
var það sem skipti máli. Öll hafa
þau misst svo mikið.
Ég bið þann sem öllu ræður að
gefa þeim styrk.
Elsku Siggi, Sirrí, Lísa og Fríða
Dóra og fjölskyldur, við Eggert og
Gíslína systir mín sendum ykkur
innilegar samúðarkveðjur.
Við vonum að allar góðu minning-
amar sem þið eigið um Kristínu
verði ykkur leiðarljós í framtíðinni.
Steinunn Steinsen.
Kveðja frá samstarfsfólki á
endurhæfingardeild
í dag er Kristín Halldórsdóttir til
moldar borin. Samstarfsfélagi er
hrifinn á braut. Stórt skarð er
höggvið í starfslið lítillar deildar.
Kristín hafði starfað á Krist-
nesspítala lengur en flest okkar.
Hún sinnti endurhæfingu þar löngu
áður en endurhæfingardeildin tók
til starfa. í huga okkar er hún einn
af brautryðjendunum, ómissandi og
áreiðanleg.
Kristín var glaðlynd, þolgóð og
umhyggjusöm. Hún átti afar auð-
velt með að umgangast aðra. Þessir
eiginleikar nutu sín vel í starfí henn-
ar með sjúklingum. Þar reyndi á
hæfileikann að virkja til athafna,
kveikja áhuga á nýjum verkefnum
og ýta undir sköpunargleði.
Við samstarfsmenn Kristínar er-
um slegnir harmi og söknuði við
fráfall hennar. Eftir situr minningin
um kæra starfssystur sem helgaði
sig endurhæfíngu og líknarstörfum
af mikilli einurð og kærleika. Megi
minningin um hana verða öðrum til
hvatningar og eftirbreytni. Fjöl-
skyldu hennar vottum við djúpa
samúð okkar og hluttekningu á erf-
iðri stund.
A myrkum nöprum haustmorgni,
sem færði mér svipleg tíðindi, flaug
hugurinn heim í sveitina okkar og
ég minnist lítils telpuhnokka með
geislandi bros í dökkum augum.
Heimahagana höfðum við kvatt
og æskuárin lagt að baki. Fundir
urðu stijálir í önn dagsins. Leiðir
okkar lágu saman að nýju á sameig-
inlegum vinnustað.
A vegferð lífsins hafðir þú ekki
glatað dýrmætri vöggugjöf, lífsgleði
og eðlislægri hlýju. Af þeim nægta-
brunni veittir þú óspart og margir
urðu þar þiggjendur.
Þú varst sumarsins og gleðinnar
barn, glettni þín og hlátur verður
vöm okkar gegn hauströkkrinu og
leiðsöng inn í vorið.
Að leiðarlokum, hjartans þökk