Morgunblaðið - 05.11.1995, Blaðsíða 30

3K) SUNNUDAGUR 5. NÓVEMBER 1995
MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
SIGURÐUR ÞORSTEINSSON
OG ÞORSTEINN SIG URÐSSON
-I- Sigurður Þorsteins-
' son fæddist 18. jan-
úar 1956. Hann lést í
snjóflóðinu á Flateyri 26.
október. Foreldrar Sig-
urðar eru Þorsteinn
Gíslason, sjómaður og
kokkur á Flateyri, og
Borgrún Alda Sigurðar-
dóttir, húsmóðir I Kefla-
vík. Systkini Sigurðar
eru Ingimar, búsettur í
'**Reykjavík, Steinar, bú-
settur í Reykjavík, Krist-
ín búsett í Noregi, og
íris, búsett í Keflavík.
Eftirlifandi eiginkona
Sigurðar og móðir Þorsteins
er Sigrún Magnúsdóttir, f.
11.12 1958. Önnur böm Sig-
urðar og Sigrúnar em Berg-
lind Ósk, f. 21.11. 1979, nemi
við Menntaskólann á Akur-
eyri, Atli Már, f. 21.1. 1981,
nemi, og Borgrún Alda, f. 23.3.
1992. Sigurður var verkstjóri
hjá Vestfirskum skelfiski hf.
og formaður verkalýðsfélags-
ins Skjaldar á Flateyri.
- Þorsteinn Sigurðsson fædd-
ist í Reykjavík 11. ágúst 1977.
Hann var nemi við Mennta-
skólann við Hamrahlíð.
Útför Sigurðar og Þorsteins
fer fram frá Hallgrímskirkju
í Reykjavík á morgun, mánu-
daginn 6. nóvember, og hefst
athöfnin kl. 15.
ÞANN 26. október féll snjóflóð á
Flateyri og var Þorsteinn Sigurðs-
^son, kærkominn vinur minn, stadd-
ur þar og Ienti í hörmungunum.
Þetta er sú mesta sorg sem ég hef
þurft að upplifa og vil minnast
hans með örfáum orðum.
Ég man fyrst þegar ég hitti
Þorstein, þá var hann eins og ég
hafði ímyndað mér svokallaðan
„sveitalubba“ eða í lopapeysu og
gallabuxum. Samt sem áður
kynntumst við mjög vel og urðum
góðir vinir.
Þorsteinn hugsaði alltaf mikið
um útlitið. Ég man í eitt skipti
þegar við vorum á leiðinni í sjoppu,
þá þurfti ég að bíða eftir honum
í hálftíma á meðan hann stóð fyrir
framan spegilinn og greiddi sér.
-é»ksins þegar hann fékk hárið á
sér til að haldast eins og hann vildi
hafa það setti hann á sig húfu og
sagði: „Jæja, eigum við þá að
fara?“
Þorsteinn var yndislegur strákur
og jafnvel enn betri vinur. Ég mun
sakna hans sárt nú þegar hann
hefur kvatt okkur en minningarnar
um hann munu alltaf lifa innra
með okkur sem urðum svo lukku-
leg að kynnast honum. Með þess-
um orðum sendi ég öllum sem voru
honum nákomnir mínar dýpstu
samúðarkveðjur.
Margrét Erla.
Tvenn spor í snjónum
Gatan er auð og allt er kyrrt og hljótt,
og engin stjama lýsir kvöldsins höll.
Sem bleikir skuggar risa flarlæg flöÍL
Fram undan blundar hafið þungt og mótt.
Og mjöllin, mjöllin hnípr hægt og rótt.
Og hvert sem augað lítur fellur mjöll.
Og hvítum svefni sefur borgin ðll.
í svefni genpr tíminn hjá í nótt.
En eins og hvíta, mjúka mjöllin vefur
moldina frá í júní, þannig sefur
í draumum tveggja hjartna horfið vor.
En langt að baki liggja tveggja spor.
Svo langt, svo langtl Og bráðum hyljast
sjónum
tvenn spor, sem liggja langt að baki í
snjónum.
Atburðir hafa orðið sem okkur
er ófært að skilja. Nálægðin við
þá hörmulegu atburði byrgir okkur
sýn svo erfitt reynist að átta sig
á þeim áföllum sem dunið hafa
yfír byggðir Vestfjarða á þessu ári.
Við systkinin viljum með örfáum
orðum minnast tveggja ungra
frænda okkar, Sigurðar Þorsteins-
sonar, og sonar hans, Þorsteins.
Engin orð geta lýst sorg okkar
vegna þessa hörmulega fráfalls
tveggja ungra manna. Þó við höf-
um ekki þekkt þá feðga mjög-mik-
ið þá höfðum við ýmis samskipti á
liðnum árum og ætlunin var að
rækta frændsemina með bættum
samgöngum en ekki að kveðja þá
hinstu kveðju. Við stöndum van-
máttug eftir og getum aðeins reynt
að leggja þeim lið sem sárast
syrgja eiginmann, son, föður, bróð-
ur, barnabam og allt er þeir voru
sínu fólki. Með mikilli hryggð send-
um við eiginkonu, börnum, foreldr-
um og öðrum ættingjum okkar
innilegustu samúðarkveðjur og
vonum að tíminn græði mestu sár-
in.
Einnig viljum við votta dætrum
Geirþrúðar og Gunnlaugs og fjöl-
skyldum þeirra okkar innilegustu
samúð svo og öllum sem syrgja.
Guðný og Pétur Hafsteinn
Isleifsbörn og fjölskyldur.
Þegar fréttir berast af hinum
miklu náttúruhamförum á Flat-
eyri, gerum við okkur enn einu
sini grein fyrir því hversu vanmátt-
ug við erum gagnvart náttúruöfl-
unum. Þegar ég frétti af þessu
snjóflóði á Flateyri hvarflaði ekki
»»»»»»»»»»»
'A
&
A
A
'A
^Daíia
s
A
A
A
A
* Fersk blóm og
skreytingar
við öll tœkifœri
Persónuleg þjónusta
Fákafeni 11, sími 568 9120 %
að mér að æskufélagi
minn, Siggi, eða fjölskylda
hans gæti verið í hættu,
því mér fannst húsið hans
vera svo langt frá fjalls-
hlíðinni, en þetta snjóflóð
var miklu stærra og meira
en nokkur maður gat
ímyndað sér. Þegar ég
heyrði nöfn þeirra sem fór-
ust brá mér illilega að
heyra nafn æskufélaga
míns, Sigurðar Þorsteins-
sonar, sem þar lést ásamt
syni sínum, Þorsteini.
Á slíkri stundu koma
upp í hugann ýmsar æsku-
minningar. Þær koma upp í hug-
ann mjög skýrar hver af annarri.
Sögusviðið er umhverfi æsku-
stöðva okkar, Siggi bjó ásamt fjöl-
skyldu sinni á Njálsgötu 73 og ég
á Barónsstíg 43 í Reykjavík. Þegar
við Siggi sem mjög ungir drengir
ásamt Ingimar bróður hans byrjuð-
um að bera út Morgunblaðið á
Njálsgötunni einn veturinn í kol-
svarta myrkri og kulda og það tók
í lítil og mjó bök að rogast með
blöðin, var gleðin og ánægjan því
meiri þegar þeir bræður keyptu sér
sín fyrstu reiðhjól fyrir útburðar-
launin. Eða hvað við höfðum gam-
an af því að koma á verkstæðið í
kjallaranum hjá Sigga og fá að
skoða öll módelin sem Kristján
yngri nágranni hans hafði smíðað
þar og málað, þvílíkur listasmiður,
hugsuðum við með okkur.
Er ég lít til baka til æskuáranna
þá er margs að minnast, en það
er ein minning sem stendur upp
úr, það er þegar Þorsteinn faðir
Sigga tók okkur Sigga og Ingimar
bróður hans sem aðstoðarmenn í
eldhús á togaranum Narfa RE 13.
Við Siggi vorum tólf ára og Ingi-
mar 11 ára og þvílík reynsla fyrir
okkur, unga piltana, að fara til
sjós á alvöru togara. Þorsteinn
kenndi okkur þar eitt og annað,
meðal annars að flaka steinbít til
þes_s að herða.
Ég er Þorsteini mjög þakklátur
fyrir það að hafa gefið okkur þetta
tækifæri og að hann hafi haft trú
á því að við gætum staðið okkur
í þessari vinnu þetta ungir piltar.
Einnig á ég alltaf góðar minn-
ingar frá þessum árum sem dreng-
ur að koma inn á heimili Sigga og
fjölskyldu hans, Alda móðir hans
var ætíð tilbúin með eitthvað gott
að borða þegar ungir, fjörmiklir
drengir komu heim svangir, einnig
stakk hún stundum að okkur er-
lendu sælgæti sem Þorsteinn pabbi
Sigga kom með heim úr siglingum,
en slíkur varningur var sjaldséður
á hveiju heimili eins og nú til dags,
en ég man hvað það var gaman
að koma heim til Sigga og fá að
horfa á sjónvarpið. Öll þessi mynd-
brot úr æsku okkar eru ennþá ljós-
lifandi fyrir mér.
Síðan skilur leiðir okkar Sigga
árið 1969, ég flyt vestur í bæ og
tækifæri til þess að hittast urðu
færri, en öðru hveiju fékk ég þó
fréttir af Sigga og hafði vitað það
um nokkurt skeið að hann væri
búsettur á Flateyri. Alltaf öðru
hveiju var ég að hugsa um að
hringja í hann vestur, en lét þó
aldrei verða af því. Svo var það
ákveðið síðastliðið sumar að ég og
fjölskylda mín ætluðum að ferðast
um Vestfirði og var ég búinn að
ákveða að koma við á Flateyri og

heilsa upp á æskufélaga minn,
Sigga, og fjölskyldu hans.
Eg kom á Flateyri um miðjan
júlí í mjög faliegu veðri, hafði upp
á húsinu hans en enginn var þar
heima. Það var eins og örlögin
hefðu ekki ætlað okkur að hittast
aftur hérna megin, en mikið hefði
það verið gaman að hitta hann og
rifja upp gamla tíma, en minningin
um Sigga æskufélaga minn lifir
skýr í huga mér.
Á þessari miklu sorgarstund
langar mig til að senda eiginkonu
hans, Sigrúnu Magnúsdóttur,
bömum hans, foreldrum, ásamt
systkinum hans mínar dýpstu sam-
úðarkveðjur.
Páll Ásmundsson, æskuvinur.
Það er oft sagt að við Vestfírð-
ina búi fólk sem mótast af háum
fjöllum í kring. Það gerði Steini.
Hann var íjall á miðri eyrinni,
sannur og traustur, hógvær og
réttlátur, myndarlegur og skiln-
ingsríkur, áhyggjulaus og óháður.
Hann var gull af manni, drengur
góður. Ein af dyggðum hans var
líka dugnaðurinn. Hann vann og
vann og vann. Þegar hann var
yngri vann hann allt og alla á sviði
íþrótta. Þetta sumar vann hann
daginn út og inn í frystihúsinu og
svo í haust fór hann á sjóinn.
Dugmikill Vestfirðingur. Hann var
líka dugandi námsmaður, stundaði
nám í Menntaskólanum við
Hamrahlíð en tók sér frí þessa önn
til að vinna sér inn peninga til
þess að geta leigt sér herbergi eða
íbúð eftir jól. Haldið áfram í skól-
anum og verið sjálfstæður. Það var
hann þó svo að þau jól, þeir endur-
fundir verði aldrei nema í huga
okkar er við leggjum aftur augun.
Svo lengi sem engir tveir eru eins
svo lengi mununi við minnast Þorsteins
svo lengi sem lífsins klukkur tifa
svo lengi sem skáldin munu skrifa
svo lengi mun minning hans lifa.
Án Steina hefði þetta sumar
aldrei orðið einstakt sumar. Ég
þakka Steina fyrir minningarnar
um hann um leið og ég bið kærleik-
ann að fylgja fjölskyldu hans og
vinum og styrkja þau því í raðir
þeirra hefur nú verið höggvið svo
stórt skarð að það verður aldrei
fyllt.
... en anda, sem unnast,
fær aldregi
eilífð að skilið.
(Jónas Hallgrímsson)
Arnaldur Máni Finnsson.
Það er erfitt að setjast niður og
setja á blað minningargrein um
þá sem maður bjóst við að myndu
fylgja manni í gegnum lífið. Sigrún
mín, hvað oft sagði ég ekki, ég er
á leiðinni. Við komum, fljótlega
vestur.
Minningamar sækja á mann.
Þegar ég kom fyrst til ykkar
Sigga í Krummahólum 1977. Þú
varst nýkomin heim með Þorstein
og við Ágústa læddumst inn til að
kíkja á hann í vöggunni.
Þegar við komum vestur á Flat-
eyri til ykkar og hvað það var allt-
af fínt og huggulegt hjá ykkur
Sigga.
Eða núna síðast þegar þið voruð
í bænum og við skutumst vestur
á Ránargötu til ykkar í kaffísopa
og við ákváðum að hittast fljótlega.
Siggi var alltaf svo stoltur af
fjölskyldu sinni og heimili. Ég dáði
hann alltaf fyrir heilindi hans og
dugnað.

*
*
LEGSTEINAR
MOSAIK H.F.
Hamarshöfda 4 - sími 587 1960

Þorsteinn sem var alltaf svo
duglegur og kappsamur. Hve oft
var hann ekki búinn að vinna til
verðlauna í sundi og vera fjölskyldu
sinni til sóma.
Það er svo sárt að rifja upp
þessar minningar og þurfa að horf-
ast í augu við það að feðgarnir eru
farnir frá okkur og við getum aldr-
ei gert allt það sem við ætluðum
að gera.
Sigrún mín, við Ágústa og böm-
in vottum þér, Berglindi, Atla Má,
Borgrúnu Óldu og öllum aðstand-
endum dýpstu samúð. Megi Guð
vaka yfír ykkur alla tíð.
Jóhannes, Ágústa, Björn
Þór og Elísabet.
Það voru þungbærar stundir að
morgni 26. október að leita í
rústum snjóflóðsins mikla á Flat-
eyri sem tók tuttugu mannslíf. Ég
vissi strax að æskuvinur minn
væri meðal þeirra sem leitað var.
Það var orðið nokkuð liðið dags
þegar ég fékk þau hræðilegu tíð-
indi að meðal þeirra sem létu lífíð
í hörmungunum var besti vinur
minn, Þorsteinn Sigurðsson. Þor-
steinn var með meðvitaðri einstakl-
ingum sem ég þekki. Hann hafði
áhyggjur af eyðingu regnskóganna
ekki síður en velferð vina og vanda-
manna og það er sérstaklega minn-
isstætt hversu nærgætinn og til-
litssamur hann var við foreldra
sína og systkini. Yngsta systir
hans, Borgrún, naut þessa sérstak-
lega en hún var í miklu uppáhaldi
hjá Þorsteini. Það er erfitt að koma
orðum á blað sem lýsa þessum
góða vini mínum. Samviskusemin
var einstök og hann var alltaf til
hjálpar þegar eitthvað bjátaði á.
Hann var alltaf boðinn og búinn
til að hjálpa móður minni þegar
hún þurfti á einhveiju að halda.
Það eru ótal minningar sem
hrannast upp frá samverustundum
okkar á eyrinni sem nú hefur orð-
ið fyrir svo miklu tjóni. Fjaran,
bryggjan, Goðahóllinn og hlíðin
fyrir ofan staðinn, allt er þetta
vettvangur leikja og gleði sem við
áttum saman sem óaðskiljanlegir
félagar. Nú stendur aðeins leik-
myndin eftir.
Sigrún mín. Ég votta þér, Berg-
lindi, Atla Má og Borgrúnu mína
dýpstu samúð og þakka ykkur all-
ar góðu stundirnar. Megi tíminn
lækna þau djúpu sár sem fylgja
brotthvarfi feðganna.
Þórir Traustason.
Kallið er komið,
komin er nú stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm stund.
Vinimir kveðja
vininn sinn látna,
er sefur hér hinn síðsta blund.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
Grátnir til grafar
göngum vér nú héðan,
fylgjum þér, vinur. Far vel á braut.
Guð oss það gefí,
glaðir vér megum,
þér síðar fylgja í friðarskaut.
(V. Briem.)
Það voru forréttindi að hafa
fengið að kynnast þér, elsku Siggi
okkar, við biðjum góðan guð að
gæta þín og Þorsteins sonar þíns
vel.
Elsku Sigrún, Berglind, Atli Már
og Borgrún Alda, missir ykkar er
mikill en minningar um góða
drengi hjálpar ykkur í þeirri miklu
sorg sem á ykkur er lögð.
Guð veri með ykkur.
Eyþór Atli, Svanhildur, Guð-
laugur Páls og Kolbrún.
Lítið þorp vestur á fjörðum er á
svipstundu lagt í rúst og stór hluti
íbúanna lætur lífið. Hvað myndi