Morgunblaðið - 22.11.1995, Blaðsíða 39

MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
MIÐVIKUDAGUR 22. NÓVEMBER 1995 39
GUÐMUNDUR
ERLENDUR
GUÐMUNDSSON
+ Guðmundur Erlendur Guð-
mundsson fæddist 23. maí
1968 í Reykjavík. Hann lést 23.
október síðastliðinn.
Útför Guðmundar Erlends
hefur farið fram í kyrrþey.
VINUR minn spáði því um áramót-
in að árið 1995 yrði ár vonbrigð-
anna. Hann hafði rangt fyrir sér,
því árið í ár hefur verið ár hörm-
unga, slysa og hamfara sem engin
orð fá lýst. Þegar ég hélt að það
versta væri afstaðið komu enn ein
ótíðindin, Mummi er dáinn. Ég ætl-
aði ekki að trúa því og á enn bágt
með það.
Það eru rúmlega 20 ár síðan leið-
ir okkar lágu saman í fyrsta sinn
á æskuslóðum okkar í vesturbænum
í Hafnarfirði. Við hinir litum alltaf
upp til þín enda varst þú sjálfkjör-
inn leiðtogi okkar vegna þess að
þú stakkst alltaf uppá frumlegustu
prakkarastrikunum, hugsaðir áður
en þú talaðir og varst eitthvað svo
fágaður og kurteis í allri fram-
komu. Ég tók það alltaf nærri mér
á yngri árum þegar þú varst of
upptekinn eða lasinn til að koma
út að gera eitthvað, en á þessum
árum var hver dagur heilt 'ævintýri
þar sem allur tilfinningaskalinn var
farinn fram og til baka, grátur og
hlátur, nema hjá þér. Þú lærðir
ungur, of ungur, um dauðann og
að bera þinn kross þegjandi og
hljóðalaust svo ég man bara eftir
+ Guðbjörg Þórðardóttir
fæddist í Reykjavík 24. nóv-
ember 1916. Hún lést 26. októ-
ber síðastliðinn og fór útförin
fram 10. nóvember.
TÍMINN líður hraðar, hraðar. Sem
örskotsstund stefnir hann á vit eilífð-
ar, óskilgreindrar samsöfnunar þess
sem var og e.t.v. þess sem verður.
„Það er aldurinn" sagði móðir mín.
Einmitt hennar vegna finn ég mig
knúna til að láta hugann reika um
stund til þess tíma er Guðbjörg Þórð-
ardóttir var mest samvistum við fjöl-
skyldu okkar. Okkur þótti undur
vænt um Gauju, enda ein vænsta
kona sem ég hefi kynnst. Ef augun
eru spegill sálarinnar þarf hún engu
að kvíða. Hún hafði djúp kærleiks-
fríð augu. Þau stöfuðu friði og skiln-
ingi. Það var einkennilegur, óræður
skilningur og mikið vit. Sem ung
telpa fékk ég aldrei nóg af að horfa
djúpt í augun hennar Gauju. Mér
þótti sem ég nálgaðist eilífðina og
vissi alla hluti betur, þá sem al-
mennt voru ekki til umræðu og sem
ég vissi þá engin nöfn á. Ef til vill
var það svipað og þegar ég fór ein
út í garð og hallaði mér í grasið að
skoða himininn til að fá meira að
vita. Hvorki með himninum eða
Gauju mátti tala á þessum stundum.
Svo brosti hún svo 'hlýju og hýru
brosi að ekkert jafnaðist á við það
nema brosin heima.
Foreldrar Guðbjargar, Sesselja
Jónsdóttir og Þórður Gíslason,
bjuggu þegar þetta var í húsinu með
okkur á Öldugötu. Þau voru fullorð-
in, yndisleg hjón og afar barngóð.
Sesselja var falleg kona með mikið
hvítt hár, sem mér þótti vera eins
og geislabaugur, þegar sólin skein
í gegnum það. Þórður var hljóður
og hlýr og aldrei iðjulaus. Hann var
flinkur að hnýta net hann Þórður.
Mikið þótti mér varið í þegar hann
gaf mér falleg net undir boltana
mína. Ég átti marga bolta og skraut-
lega og Þórður sá um að ég ætti
fallegustu og bestu netin. Og bolt-
arnir voru á vísum stað og amma
hlátri eðá alvarlegheitum hjá þér.
Þvílík uppátæki sem þú fannst
uppá, drengur! Það er af mörgum
ógleymanlegum að taka, t.d. þegar
þú og Villi kveiktuð í tóma hænsna-
kofanum á Skerseyrarveginum og
komust fyrir vikið í „Svörtu bókina“
hjá löggunni í fyrsta og sennilega
eina skiptið á ævinni. Og þegar þú
fékkst Gest frænda þinn til að
höggva sundur grindverkið hennar
Völu til að vinna veðmál við mig,
breyttir skólasöng Víðistaðaskóla í
hálfgerða níðvísu um skólann og
svo ótalmargt annað. Ekki svo að
skilja að þú hafir verið einhver vill-
ingur enda varstu fyrstur manna
til að gagnrýna og neita að taka
þátt í illa ígrunduðum hugmyndum
okkar hinna sem hefðu getað valdið
skaða eða slysum. Við hefðum get-
að skrifað margar skemmtilegar
bækur um hið áhyggjulausa líf sem
við lifðum á æskuárunum og öll
uppátækin sem þú varst yfirleitt
arkitektinn að. Það er ekki nokkur
vafi í mínum huga að þessi tími var
eitt það allra besta og skemmtileg-
asta sem fyrir mig hefur komið.
En svo komu unglingsárin með
tilheyrandi losi á vinahópinn og all-
ir fóru að leggja grunn að því lífi
sem við lifum í dag. Mér var ætluð
ein sú erfíðasta lífsleið sem til er
og margir þurfa að fara, en alltaf
var ég þess fullviss að þú myndir
spjara þig vel og verða að manni,
en loksins þegar leið mín fór að
vera léttari og bjartari endaði þín.
mín var ánægð með það. Vinkonur
mínar sumar nálguðust hægt og
kurteislega og fengu líka net undir
sína bolta. Á þessum árum var ávallt
sólskin og „fortovið" var möl, svo
auðvelt var að gera parís og Gauja
hoppaði stundum líka þegar hún
kom. Svo varð hún veik og mikið
var talað um veikindi Guðbjargar,
sem hafði svo sjaldgæfan sjúkdóm.
Við börnin fylgdumst illa með því,
enda flókið mál. Ég gat samt ekki
hugsað mér að hún ætti að fara til
Guðs svona falleg og svona ung.
Hún hlaut að verða lengur hjá okkur
svo fleiri gætu kynnst henni. Og hún
varð „langlífust" af þessu fólki, sem
með okkur var þarna. Hún lifði Jór-
unni systur sína og Einar mann
hennar, hún lifði foreldra mína Rak-
el og Sigurð og einnig vinkonu sína
Guðrúnu Öldu föðursystur mína og
mann hennar Arngrím. Enginn veit
hver lifir lengst, en mikið magn af
lyfjum varð Gauja að taka og miklar
þjáningar að bera áður en hún komst
sæmilega yfir veikindi sín. Alda
frænka mín var alla tíð mjög hrifin
af Guðbjörgu og sagði mér margar
smellnar sögur af þeim saman. Báð-
ar voru greindar og skemmtilegar
og afar hláturmildar og árin í Verzl-
unarskólanum voru þeim endalaust
hláturs- og umræðuefni. Eitt sinn
klæddu þær sig báðar í strákaföt £rá
toppi til táar og fóru á mannamót
að tilefnislausu, hittu kunningja og
vini sem ekki þekktu þær fyrr en
þær sprungu og ætluðu svo aldrei
Við hittumst þó alltaf annað slagið
en það var greinilegt að einhvað á
milli okkar var dáið, enda lifðum
við orðið gjörólíku lífí. Ég hugsaði
samt oft til þín og marglofaði sjálf-
um mér að heimsækja þig oftar í
litla kjallaraherbergið þitt og bæta
ráð_ mitt.
Ég vil einnig minnast okkar síð-
asta samfundar, réttri viku fyrir
andlát þitt þegar þú varst eins og
þú áttir að þér að vera, hlæjandi,
brosandi og hafðir margt að segja.
Seinna þann dag fór ég á sjóinn í
tæpar fjórar vikur en gaf þér það
loforð að koma í spjall til þín þegar
ég kæmi aftur. Það hefði óneitan-
lega verið gaman að fá tækifæri
til að rifja upp æskuárin, bernsku-
brekin og allt hitt með þér og Villa
en í staðinn geri ég það núna, einn
með sjálfum mér, með sorg í huga,
tár í augum og penna í hendi.
Svona vil ég minnast þín, kæri
vinur, djúpt hugsi drengur þó alltaf
væri samt stutt í glensið, prakkara-
strikin okkar, bíltúrinn okkar þegar
þú varst 15 ára gamall og þóttist
kunna að keyra, aðlaðandi fram-
koma þín við alla og svo margt
fleira sem ég kem ekki orðum að.
Hafðu það ávallt sem best í þínum
nýju heimkynnum og Guð veri með
þér.
Kæra Heiða. Á þessum sorgar-
tímum langar mig til að votta þér
mína dýpstu samúð enda er missir-
inn mikill. Það er ekki lítil byrði sem
Guð hefur lagt á þig en í staðinn
hefur hann fengið til sín einvalalið
sem honum veitir ekkert af til að
bæta hijáðan heim. Nínu, eftirlif-
andi móður æskuvinar míns, og
öðrum aðstandendum votta ég einn-
ig samúð mína.
Kópi,
Axel Einar Guðnason.
að geta hætt að hlæja. Fengu hlát-
urskast og ekki í þetta eina sinn.
Þær voru ungar og mjög lífsglaðar.
Allt var þetta um garð gengið þegar
ég man Gauju fyrst og maður henn-
ar, Páll Friðriksson, var kominn til
sögunnar. Mér þótti hann forvitni-
legur og skoðaði hann vel, þegar ég
sá hann fyrst. Einnig hann var barn-
góður og eitthvað alveg sérstakt við
hann. Það þótti mér einkum þegar
ég var orðin nokkrum árum eldri.
Ég man ég spurði mömmu hvort hún
héldi að hann Páll væri skáld. Aldr-
ei fékk ég að vita það en eitthvað
við hann minnti barnið á skáld. Þeg-
ar hin öldnu hjón, foreldrar Gauju,
fluttust af Öldugötu, sá ég mjög
eftir þeim og ég sá Gauju æ sjaldn-
ar. Frá Öldu vinkonu hennar fréttist
þó alltaf af þeim. Þau bjuggu í Vest-
urbænum og eignuðust Sigurð Emil,
sem var mikið óskabarn. Hann fékk
ekki notið föður síns nema í 10 ár
og þau Guðbjörg okkar voru ein eft-
ir. Þá var gott að vita með vissu að
hún var sterk og hún var greind og
hlý og í ætt við eilífðina. Um þessar
mundir bý ég í útlöndum svo andláts-
fregnin barst seinna en ella og þar
með þessar hugleiðingar. Ég er afar
þakklát forsjóninni fyrir að hafa
fengið að vera samvistum við Gauju
og foreldra hennar. Þær samvistir
bættu streng i sál barnsins. Síðasti
fundur okkar var á afmælisdegi Öldu
vinkonu hennar árið 1991. Á því ári
urðu báðar 75 ára og þær áttu enn
létt um hlátur. Báðar eru nú horfnar
okkur um stund á vit ævintýrisins,
sem bíður okkar allra.
Ljós Guðs lýsi Guðbjörgu og ætt-
ingjunum öllum.
Magnea Sigurðardóttir.
+
Elskuleg eiginkona mín og systir okkar,
ANNA HULDA JÓNSDÓTTIR,
844E Gwinn Pl.,
Seattle Wa„ USA,
andaðist laugardaginn 18. nóvember.
Georg L. Sveinsson,
Marta Jónsdóttir, Sigurveig Jónsdóttir,
Helga Jónsdóttir, Richard Jónsson,
Guðmundur Jónsson, Sigurður Jónsson.
GUÐBJÖRG
ÞÓRÐARDÓTTIR
GESTUR SIGURÐUR
ÍSLEIFSSON
+ Gestur Sigurður ísleifsson
fæddist í Reykjavík 12. apríl
1944. Hann lést í Reykjavík 7.
nóvember síðastliðinn og fór
útförin fram 16. nóvember.
NÚ ERT þú, Gestur minn, kominn
nær Jesú, sem ávallt var þér nálæg-
ur, gekk inn í þrautir þínar og reisti
þig á ný við hveija hrösun og gaf
þér styrk. Og eins og þú veist ekki
hvaða veg vindurinn fer, þekkir þú
heldur ekki verk Guðs sem allt gjör-
ir. Hann hefur nú reist þig upp til
nýs vettvangs og þú getur haldið
vegi þínum hreinum, segir í sálmi
119.2.
Við kveðjuathöfn þína komu eft-
irfarandi ljóðlínur fram í huga minn,
sem ég vil tileinka þér.
Hver morgunn nýr:
Hvem morgun kom stóðið saman í hnapp,
við fyrstu geisla morgunsólarinnar.
Hundrað hófa stigu tiplandi til jarðar
og möpuðu nið eftirvæntingarinnar.
Gegn um sólstafina sviptust manir og makkar.
Svipbrigði hrossanna;
allt fas þeirra las höfðingi sléttunnar,
blik í augum, glampandi brúnir,
gljáandi bök.
Senn yrði tekist á við nýtt upphaf,
nýtt og spennandi verkefni.
Við drakkum af bikamum morgundöggina.
í morgun vora hrossin treg,
niður hófanna þungur.
Nú stóðu hrossin í höm.
Nokkur supu hregg.
Lágvært frísið rann saman við
nið traðkandi hófanna.
Hófamir skrifuðu í sandinn,
allt rann saman í eitt.
Hirðinginn sjálfur var fallinn,
höfðingi sléttunnar allur.
Hver á að hefja leikinn?
Hver mun nú stjóma draumunum?
Við samferðamenn þínir leggjum
á hestana með þér síðasta spölinn
og sláumst í för fram að lífsins
brún. Við sjáum þig fara örugglega
yfir tæpasta vaðið. Guð blessi minn-
ingu þína og veiti börnum þínum
gæfu.
Þinn vinur,
Sigurður Ragnarsson.
Guðjón Skarphéðinsson,
Pétur Skarphéðinsson,
Gunnar Skarphéðinsson,
Anna Rósa Skarphéðinsdóttir,
Hildur Skarphéðinsdóttir,
Bergþóra Skarphéðinsdóttir,
Védís Skarphéðinsdóttir.
Innilegar þakkir fyrir auðsýnda samúð
og hlýhug við andlát og útför eiginkonu
minnar, móður okkar, tengdamóður og
ömmu,
LÁRU KRISTÍNAR JÓNSDÓTTUR,
Hjallabraut 33,
áður Mánastíg 3,
Hafnarfirði,
Magnús Guðlaugsson,
Jón Guðlaugur Magnússon, Bergljót Böðvarsdóttir,
Kjartan Magnússon, Sigriður Valtýsdóttir.
Gunnar Magnússon, Annette Mönster,
Ólafur Haukur Magnússori, Sigrún Magnúsdóttir
og barnabörn.
SÓLRÚN ÁSA
GUNNARSDÓTTIR,
Flateyri
SVANA EIRlKSDÓTTIR,
Flateyri
Innilegar kveðjur og þakkir sendum við öllum þeim, sem sýndu
okkur samúð og vinarhug við skyndilegt andlát dætra okkar.
Sendum samúðarkveðjur öllum þeim, sem eiga um sárt að binda.
Jafnframt þökkum við öllum þeim fjölmörgu, sem aðstoðuðu við
björgun og leit eftir snjófljóðið á Flateyri.
Elín Jónsdóttir,
Gunnar Guðmundsson,
Friðbjört Gunnarsdóttir,
Hallfríður Gunnarsdóttir,
Ragna Óladóttir,
Eirikur Guðmundsson,
Óli Örn Eiríksson,
Sóley Eiriksdóttir,
Svana Svanþórsdóttir,
Óli B. Lúthersson,
Guðmundur V. Jóhannesson.
+
Ástkær móðir okkar,
SIGURLAUG GUÐJÓNSDÓTTIR,
Rauðarárstig 32,
Reykjavilc,
verður jarðsungin frá Fossvogskirkju
föstudaginn 24. nóvember kl. 13.30.