Morgunblaðið - 15.12.1995, Blaðsíða 59

MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
FÖSTUDAGUR 15. DESEMBER 1995 59
>
I
*
I
í
I
j
;
B
.1
I
:
I
i
1
I
I
:
i
í
í
í
I
]
>,
hún ekki gat spilað á píanó, eftir
að hafa heyrt einu sinni. Mér er
ljóslifandi minningin um ömmu
Settu við píanóið sitt á Hávallagöt-
unni að spila Bjössa á mjólkurbíln-
um fyrir dolfallinn ungan áheyr-
anda. Chopin valsarnir streymdu
fyrirhafnarlaust þegar hún settist
við píanóið. Hún kynnti mig fyrir
tónlist Inga T. Lárussonar, sem var
henni sérstaklega kær. Einn vals
var í miklu uppáhaldi hjá mér og
bað ég hana oft að spila hann. Það
var Fram-valsinn, sem afi minn,
Arreboe Clausen, samdi á 25 ára
afmæli knattspyrnufélagsins Fram
og amma útsetti eða þannig var
okkur sagt frá þessu. En mig grun-
ar að amma hafi ekki átt síðri
þátt en afi í að semja lagið þótt
hún vildi nú aldrei gera mikið úr
því.
Amma Setta var ekki alveg þessi
venjulega amma, sem sat í hæg-
indastól og pijónaði sokka. Ekki
aldeilis. Hún var dálítill grallari.
Hún átti það til að leika sér í fót-
bolta með okkur krökkunum, þá
komin á áttræðisaldur. Alltaf meiri
félagi en strangur uppalandi. Hún
umgekkst börn sem jafningja og
veitti þeim þá athygli, sem fáum
fuljorðnum er gefið að veita.
Ég lit á það sem forréttindi að
hafa fengið að þekkja ömmu Settu.
Ég er þakklátur fyrir að Örn sonur
minn fékk að kynnast langömmu
sinni nægilega lengi til að muna
eftir henni. Söknuður hans er sár
en hann mun búa að þeim kynnum
um ókomna tíð. Litla nafnan, Þór-
dís Sesselja, sem var aðeins
tveggja ára þegar hún sá
langömmu sína síðast, skilur lítið
í þessum hlutum.
Okkur Sólveigu finnst erfitt að
geta ekki kvatt með öðru en þess-
um fáu línum. Þar sem við erum
nú búsett erlendis eigum við ekki
kost á að vera við útförina í dag.
Það eru margar minningar og
hugsanir sem koma upp á kveðju-
stund. Við vitum hins vegar að
eftir langan ævidag var amma
Setta orðin lúin og hvíldin var
henni kærkomin. Minningin um
einstaka konu og mörg holl ráð
munu lifa með okkur.
Ólafur Arnarson.
Frá því við munum fyrst eftir
okkur sem litlar stelpur, þá var allt-
af tilhlökkunarefni að fara í heim-
sókn til ömmu Settu. Hún bakaði
gjarnan pönnukökur handa okkur,
sem við borðuðum jafnóðum íjúk-
andi heitar með sykri og þótti okk-
ur ekkert jafnast á við þetta og
þykir enn. Við fengum að leika
okkur með slæðurnar hennar og
skartgripina og raunar munum við
ekki eftir neinu sem við máttum
ekki leika okkur með hjá ömmu. Á
milli þess sem hún lék fótbolta við
okkur á ganginum, sagði hún okkur
sögur og virtist aldrei þreytast á
því, jafnvel þótt við bæðum oftast
um sömu söguna aftur og aftur.
Á laugardögum fór hún oft með
okkur í „spássitúr" eins og hún
kallaði það. Var þá gengið niður á
Austurvöll og sest á bekk og amma
bauð upp á ís og sagði okkur sögur
af lífinu í gamla daga. Hún hafði
frá mörgu að segja og vitneskja
okkar um fyrri tíma væri mun fá-
tæklegri ef hennar hefði ekki notið
við. A sunnudögum voru oftar en
ekki á boðstólum kjötbollur, sem
eru bestu kjötbollur í heimi og var
reyndar sama hvað boðið var upp
á, allt var það jafngott, því amma
var meistarakokkur sem hefði sómt
sér vel á hvaða matsölustað sem
var. Eftir að við urðum fullorðnar
reyndi amma að kenna okkur helstu
uppskriftirnar sínar, en það gat
verið dálítið snúið, því hún var aldrei-
með nákvæmar uppskriftir, heldur
bjó til mat eftir „eyranu“ ef svo
má að orði komast.
En ömmu var fleira til lista lagt
en matseld og þar spilaði eyrað
einnig stóra rullu. Hún spilaði á
píanó og hafði alla tíð mikinn áhuga
á tónlist. Allt sem hún spilaði var
eftir eyranu, en hún las lítið nótur.
Það var nánast sama hvaða lag var
um að ræða, hún þurfti aðeins að
heyra það einu sinni til að geta
spilað það nákvæmlega rétt útsett.
Enda var hún eftirsótt í veislum til
að spila undir söng manna. Amma
Setta var einnig mjög Ijóðelsk og
fór hún stundum með heilu ljóða-
bálkana fyrir okkur, en það var eins
með ljóðin og tónlistina, hún lærði
þau án nokkurrar fyrirhafnar.
Eftir því sem árin liðu héldum
við áfram að koma til ömmu Settu
og ræða um heima og geima. Amma
var einn af föstu punktunum í til-
verunni og einhvern veginn héldum
við að hún yrði alltaf til staðar. Við
gerum okkur núna grein fyrir því
hversu heppnar við erum að hafa
átt ömmu sem var vinkona okkar
jafnframt því að vera amma okkar
og fyrir það erum við þakklátar.
Okkur langar að endingu að þakka
henni ömmu Settu fyrir allt það
góða sem hún gaf okkur á meðan
hún lifði. Þegar við heimsóttum
hana síðast, þá kvaddi hún okkur
með þeim orðum að hún myndi allt-
af vera með okkur og þessu trúum
við, því við munum geyma hana í
minni okkar alla tíð.
Guð blessi minningu ömmu
Settu.
Guðrún Sesselja og Jóhanna
Vigdís Arnardætur.
Þegar sérhver svo nákominn
deyr, er erfitt að kveðja í fáeinum
orðum, því svo margt situr eftir í
huganum og orðin verða fátækleg.
Hún amma Setta var kjarkmikil og
dugleg kona allt sitt líf. Stolt var
hún af tvíburunum sínum, pabba
og Erni og svo sannarlega komu
þau afi Arreboe og amma þeim vel
til manns.
En amma okkar var ekki einung-
is góð móðir, heldur sjálfstæð, dug-
leg kona og mikill listamaður. Það
veitti henni mikla ánægju að um-
gangast listamenn bæjarins enda
þekktu þau afi þá velflesta og voru
margir hveijir tíðir gestir á heimili
þeirra. Fyrir ungan listasögunema
sem sat í tímum í listasögu við
Háskóla íslands var ómetanlegt að
geta spurt ömmu að því, hvernig
listamennirnir voru í hátt og öllu
er tengdist þeim. Amma þekkti
Mugg, Guðmund Thorsteinsson, frá
því er hún vann hjá Rósenberg og
Kjarval var góður kunningi á heim-
ilinu, og hvatti föður okkar, þá
barn að aldri til dáða á listabraut-
inni og allar lýsingar urðu ljóslif-
andi þar sem hún amma lýsti öllu
og mundi allt svo vel.
Þegar ég átti síðast stund með
ömmu í ró og næði, tjáði ég henni
hversu mjög ég dáðist að kjarki
hennar og dugnaði gegnum árin.
Svar lét ekki á sér standa: „Maður
gerði bara það sem maður þurfti
að gera,“ svo einfalt var það þá og
í hennar huga. Þar fannst mér skína
í gegn viðhorf sem mætti færa í
þau orð, að lífið sé ekki vandamál
sem eigi að leysa, heldur eigi að
lifa lífínu, í þeim raunveruleika sem
hver og einn er staddur í, á hveijum
tíma og gera sitt besta. Þannig
fannst mér amma hugsa.
Þótt öll höfum við misst mikið
er langri og farsælli ævigöngu
ömmu lokið og eins og við ræddum
um saman síðast, voru framundan
fagnaðarfundir með öllum sem
farnir voru á undan.
Elsku pabbi minn og Örn, ég
veit að hún amma ætlaði sannarlega
að vera á meðal okkar áfram og
halda verndarhendi yfir okkur öll-
um, ekki síst strákunum sínum.
Við Þórunn eigum fá orð til að
hugga eða tjá það sem í bijóstum
okkar býr og styðjumst því við ljóð-
línur úr ljóði Hannesar Hafstein,
„Er sólin hnígur" og segjum: Þakka
þér amma mín fyrir allt, en við hitt-
umst á ný og þá á öðrum stað og
þegar söknuðurinn er hvað sárastur
getum við öll hugsað um þessar
ljóðlínur:
Hver sælustund, sem þú þeim hafðir hjá,
í hjarta þínu byijar ljúft að tala.
Ragnheiður og Þórunn.
Látin er í hárri elli sómakonan
Sesselja Þorsteinsdóttir Clausen.
Hún hefði orðið níutíu og eins árs
síðast í þessum mánuði.
Ég kynntist henni í gegnum syni
hennar, þá Hauk og Örn, sem þjóð-
in dáði fyrir afrek á íþróttasviðinu
á sinni tíð og raunar voru þekktir
um allan heim vegna afrekanna.
Með sonunum og Sesselju, móður
þeirra, var mikill kærleikur, en hún
varð ekkja árið 1956, að mig
minnir, og hlúðu synirnir frábær-
lega að henni frá þeim tíma. Hún
missti þá eiginmann sinn, Arreboe
Clausen, sem var góður heimilisfað-
ir og ríkti jafnræði með þeim hjón-
um.
Hún einkenndi heimilislíf þeirra
tónlistin, sem átti hug þeirra, en
frægt er framlag þeirra til menn-
ingarinnar með útgáfu laga Inga
T. Lárussonar. Sesselja lék á píanó
og Arreboe hafði góða söngrödd.
Hann var til dæmis einn stofnenda
Karlakórs Reykjavíkur og fyrsti
formaður hans. Þá léku og synirnir
á hljóðfæri.
Undirritaður var tíður gestur á
heimili Sesselju með bræðrunum.
Þá kynntist ég þessari góðu konu,
sem var í senn tápmikil og fróð,
að ekki sé minnst á gestrisni henn-
ar og frábæra matargerð.
Hún átti engan sinn líka og
elskulegheit hennar líða mér ekki
úr minni.
Ég votta ijölskyldu hennar
dýpstu samúð mína.
Ragnar Ingólfsson.
allar troBfullar af vörum og varningi fyrir jólin
vi m
\ 1 V\Tá
wíí rM_yJ
Verslunarmiðstöðín Glæsikæ « alltaf í leidinni!