Morgunblaðið - 09.03.1996, Side 20
-I
20 LAUGARDAGUR 9. MARZ 1996
NEYTENDUR
Morgunblaðið/Ámi Sæberg
HALLUR Stefánsson annar eiganda Svalbarða
með hákarlinn í glerkrukkum
Hákarl í glerkrakk-
um hjá Svalbarða
HJÁ versluninni Svalbarða á
Framnesveginum er nú farið
að se^ja hákarl í glerkrukk-
um til að hann verði ekki
ólystugur og geymsluþol
aukist. Með þessum hætti
geymist hákarlinn að
minnsta kosti í mánuð og
lengur ef krukkan er geymd
i kæli.
Hákarlinn er seldur í 200
og 300 gramma glerkrukk-
um. Hvítur hákarl er kallað-
ur skyrhákarl og dökkur
glerhákarl. Hvíti hákarlinn
er af bakinu og hryggnum
en sá dökki af kviðnum.
200 gramma krukka af
hákarli kostar 450 krónur
hjá Svalbarða en 300
gramma krukka er á 650
krónur.
) . Ao-minn/f/ð^"
^- miiiiiwa ^ ^
Bílar "
og „batterí"
\
Tveir mengunarvaldar sem byrja á Bé
Bílar verða alltaf fleiri og fleiri í
Reykjavík og farþegum f hverjum þeirra
fækkar að sama skapi.
Bílar ganga (enn sem komið er) fyrir
bensíni, sem er rándýrt á íslandi. Bensin
er unnið úr olíu sem er þverrandi
náttúruauðlind og útblástur frá bílum er
einn stærsti mengunarvaldur í heimi og
stuðlar meðal annars að súru regni og
gróðurhúsaáhrifum. Einn litri af bensini
framleiðir 6.000 litra af koltvloxíði!
Hvað á til bragðs að taka? Jú, það væri
upplagt að skoða aðeins hvernig þú
notar bilinn þinn og kanna möguleika á
að fækka ferðum. Labba út i sjoppu og í
sund til dæmis. Vera samferða öðrum úr
fjölskyldunni þegar hægt er, svo ferðin
nýtist sem þest. Og fyrir þá sem fara
alltaf sömu leiðina fram og til baka í
vinnuna, er til dæmis upplagt að taka
strætó.
Þetta er líka vænn kostur þegar farið er i
bæinn í búðarráp því þá þarf ekki að
hringsóla til að finna stæði eða hafa
áhyggjur af að fá stöðumælasekt eða
labba alla leið niður Laugaveginn aftur til
að ná í bílinn.
Slagorðið gamla „Allir með strætó - allir
með strætó" gæti nú komist aftur í tísku
og að þessu sinni af umhverfisverndar-
ástæðum. Þegar þú setur bensin á bílinn
velurðu að sjálfsögðu blýlaust og passaðu
að hann sé alltaf vel stilltur...
Batterí, þessir sakleysislegu litlu
sívalningar, innihalda, þó ótrúlegt megi
virðast, hættulega þungamálma.
Kvikasilfur er þar mest áberandi og
kadmíum hvorutveggja mjög eitrað og
umhverflsspillandi efni. Til ráða er að nota
batterí eins litið og hægt er og reyna
heldur að stinga í samband. Nota
endurhlaðanleg batterí sem hafa lengri
líftima en þau venjulegu og alltaf, alltaf
koma batteríum til förgunar
(bensínstöðvar, Sorpa) en ekki henda
þeim með öðru rusli.
María Ellingsen
HINN 14. desember 1978
réðust 30 starfsmenn banda-
rískra skattyfirvalda til inn-
göngu í næturklúbbinn Stúdíó 54, og
tóku annan eigendanna fastan. Jafn-
framt fjarlægðu þeir fjölda ruslapoka
sem úttroðnir voru af peningaseðium
úr kjallaranum, kvittanir sem faldar
voru í loftplötum og hundruð gramma
af kókaíni. Talið var að um 70.000
dalir kæmu I kassann hvert kvöid og
voru eigendumir Steve Rubell og Ian
Schrager, sakaðir um að hafa stungið
2,5 milljónum bandaríkjadala undan
skatti á því eina og hálfa ári sem liðið
var frá því klúbburinn var opnaður.
Kváðust þeir saklausir og vöktu
þjóðarathygli fyrir að ásaka þáver-
andi starfsmannastjóra Hvíta húss-
ins, Hamilton Jordan, fyrir að hafa
neytt kókaíns í kjallara staðarins í
apríl 1978.
Á næsta ári eru tveir áratugir frá
því að Rubell og Schrager opnuðu
Stúdíó 54 í gömlu upptökuhúsnæði
CBS-sjónvarpsstöðvarinnar við 54.
stræti milli 7. og 8. breiðgötu á
Manhattan og hófu 33 mánaða óráðs-
göngu sem einvaldar næturlífsins.
En þótt langt sé um liðið minnast
þeir, sem áttu því láni að fagna að
komast réttum megin við flauelsreip-
ið, sem skildi óvelkomnu sauðina frá
hinum, hins ljúfa danslífs rétt eins og
það hafi verið í gær.
„Mér fannst skemmtilegast að
renna upp að húsinu í leigubíl og
horfa á þessa löngu röð fólks, sem alls
ekki komst inn,“ segir Brigid Berlin,
ein af fylgifískum Andys Warhol. „Eg
gat hins vegar labbað beint inn, sem
var frábært. Fólkið í röðinni starði á
mann, vinkaði og tók myndir af þeim
sem inn fóru, sannfærðir um að þarna
væri stórmerkilegt fólk á ferðinni.
Þegar þangað var komið leið manni
eins og heima hjá sér, enda var
staðurinn fullur af fólki úr Smiðju
Andys, sem kom á hverju kvöldi og
fór alltaf síðast heim.
Andy var vanur að sitja makinda-
lega í sófa ásamt Biöncu [Jagger] og
Halston [tískuhönnuði] og ef maður
Unnur Steinsson
fegurðardt'ottning
og sjónvarpskona
sýndi listir sýnar í
Hollywood.
„Kvöld nokkuð stóð ég á spjalli við
barinn,“ segir Beauregard Houston-
Montgomery, fyrrverandi dálkahöf-
undur, þegar allt í einu sló þögn á
hópinn. Við hreinlega störðum út í
sal því þar stóð Moshe Dayan
hershöfðingi, með augnblöð-
kuna, á tali við Ginu Lolla-
brigidu leikkonu.“
„Það var eins og maður væri
alltaf að sækja nýjan stað,“ segir
Kevin Haley, þá módel en núver-
andi innanhússarkitekt í Holly-
wood. „Það má líka segja a_ð honum
hafi verið breytt í sífellu. Ég man til
dæmis eftir Dolly Parton veislu, þar
sem búið var að fylla húsnæðið af
heysátum, svínum, geitum og rollum.
Einnig man ég eftir lokuðum básum í
anddyrinu í tilefni hrekkjavökupartýs
og ef maður horfði inn um gluggana
mátti sjá dverga að sýsla við eitt og
annað. Til dæmis sat lítil fjölskylda
við matarborð í einum þeirra. Lífið
var ein allsherjar veisla, úrkynjun var
af hinu góða og kókaín hafði engar
aukaverkanir. Éða svo héldum við!“
„OJ Simpson fór á fjörurnar við
mig í Stúdíó 54,“ segir Barbara Allen
de Kwiatkowski,_þekkt fegurðardís á
þessum árum. Ég sótti staðinn til
þess að dansa og það vakti svo
sannarlega athygli. Stundum fékk
ég limósínu Halstons lánaða og
lagðist í sætið til að komast í
burtu óséð, samt hlupu karl-
mennirnir á ' eftir bílnum.
Stundum fengum við okkur
líka sundsprett í morgun-
sárið í gosbrunni fyrir
framan skrifstofubyggingu
við 7. breiðgötu skammt frá.
Við skemmtum okkur svo sann-
komst ekki sagði Andy jafnan „þú
misstir af miklu í gærkvöldi“ og ef
hann komst ekki sjálfur hringdi hann
í mann í býtið næsta dag til að njósna
um þá sem höfðu mætt.“
LaUabrigida ag
l\/lashe Dagan