Morgunblaðið - 06.07.1996, Blaðsíða 33

MORGUNBLAÐIÐ
LAUGARDAGUR 6. JÚLÍ 1996 33
+ Friðrikka Páls-
dóttir fæddist í
Sandgerði 8. mars
1918. Hún lést á
hjúkrunardeild
Hrafnistu í Hafnar-
firði hinn 20. júní
síðastliðinn. For-
eldrar Friðrikku
voru þau Þorgerð-
ur Einarsdóttir og
Páll Jónsson. Hún
ólst upp í Sandgerði
hjá móður sinni og
stjúpföður, Axel
Jónssyni. Eftirlif-
andi hálfsystkini
sammæðra eru Jón, Soffía og
Gróa, en Einar, hálfbróðir
hennar, er látinn. Eftirlifandi
hálfsystkini samfeðra eru Jón
og Ragnheiður Pálsbörn, en
Frómi fulltrúi
fárra líki
að dupaði,
dáð og tryggðum;
öll þín önn
var ein og sama;
þins húsbónda
heiil að vinna.
(M. Joch.)
Þessar Ijóðlínur eiga vel við þeg-
ar minnst er Friðrikku Pálsdóttur
því allir þeir sem kynntust henni
báru traust til hennar sökum þess
hve vönduð og traust manneskja
hún var.
Kynni mín við Friðrikku hófust
þegar hún og faðir minn, sem verið
hafði ekkjumaður í nokkur ár,
gengu í hjónaband. Þá var hún á
fimmtugsaldri, lífsglöð kona, kát
Helga og Kristin,
hálfsystur hennar,
eru látnar.
Friðrikka eign-
aðist tvær dætur,
Þorgerði Þórhalls-
dóttur sem lést á
unga aldri og Önnu
Soffíu Jóhannsdótt-
ur, búsetta í Kefla-
vík, gifta Konráði
Siguijónssyni og
eiga þau þijú börn.
Eftirlifandi eigin-
maður Friðrikku er
Þórhallur Barða-
son, fyrrum stýri-
maður frá Siglufirði, nú vist-
maður á Hrafnistu í Hafnar-
firði.
Útför Friðrikku fór fram frá
Hvalsneskirkju 28. júní.
og skemmtileg, en hafði mátt þola
margt á lífsleiðinni. Nokkrum árum
áður hafði hún orðið fyrir þeirri
bitru lífsreynslu að missa Þorgerði,
dóttur sína og móður sína í hörmu-
legu bílslysi. Varð hún aldrei söm
eftir það áfall en bar harm sinn í
hljóði og lét mótlætið ekki buga
sig. Þau faðir minn áttu gott líf
saman og duldist engum umhyggja
sú og væntumþykja sem þau báru
hvort til annars. Nutu þau þess í
ellinni að hlúa að afkomendum sín-
um og talaði Friðrikka oft af stolti
og hlýju um Önnu Soffíu dóttur
sína í Keflavík, eiginmann hennar
og mannvænleg börn þeirra.
Á lífsleiðinni lagði Friðrikka
gjörva hönd á margt. Ung byijaði
hún að vinna við fiskvinnslu og síð-
ar hjá Miðnesi hf. í Sandgerði sem
MINIVIIIMGAR
ráðskona í mötuneyti fyrirtækisins.
Síðar fluttist hún til Reykjavíkur
og vann þar í nokkur ár við verslun-
arstörf þar til hún gerðist fanga-
vörður á lögreglustöðinni við Hverf-
isgötu í Reykjavík. Þar starfaði hún
í 15 ár. Alls staðar kom hún sér
vel, enda kona mikilla mannkosta
og orðlögð fyrir dugnað og atorku-
semi. Myndarlegt heimili þeirra
hjóna bar smekkvísi og snyrti-
mennsku vitni og þau voru gestris-
in og góð heim að sækja. Friðrikka
var hreinskiptin og hjartahlý, hrein-
lynd og hugumstór. Hún var hress
i bragði og spaugsöm á sinn sér-
staka hátt og öllum leið vel í návist
hennar. Hún skilur eftir sig bjartar
og góðar minningar í hugum allra
sem kynntust henni á lífsleiðinni.
Og nú er hún öll, þessi öðlings-
kona og eiginmaður hennar og
aðrir ástvinir syrgja hana. Hún
kvaddi þennan heim farin að kröft-
um en sátt við allt og alla. Þakkir
skulu færðar starfsfólki hjúkrunar-
deildar Hrafnistu í Hafnarfirði fyr-
ir kærleiksríka og nærgætna
umönnun. Minningin um góða
konu mun lifa og veita þeim birtu
og yl sem fengu að njóta samfylgd-
ar hennar. Hafi hún þökk fyrir
allt og allt. Blessuð sé minning
Friðrikku Pálsdóttur.
Barði Þórhallsson.
Þegar nú hin trausta, hjartahlýja
systir okkar hún Friðrikka hefur
kvatt þessa jörð, vaknar minningin
um hvernig hún kom inn í líf okkar
yngri systkinanna eins og sólar-
geisli, um það leyti sem faðir okkar
var að kveðja okkur í hinsta sinn,
árið 1938. Ljósmynd af stúlku í
hvítum fermingarkjól er fyrsta
minningin. Það má vera að eldri
systkini mín hafi um hana vitað, en
í þá dga var ekki til siðs, að börn
væru að hnýsast í einkamál foreldra
sinna, málin voru geymd þar til ljóst
FRIÐRIKKA
PÁLSDÓTTIR
ELÍAS MAGNÚS
FINNBOGASON
+ Elías Magnús
Finnbogason
fæddist í Bolungar-
vík 10. október árið
1923. Hann lést í
sjúkrahúsi Stykkis-
hólms 30. júní síð-
astliðinn. Hann var
sonur sæindarhjón-
anna Margrétar
Sigmundsdóttur og
Finnboga Sigurðs-
sonar í Bolungar-
vík.
Elías átti fimm
systur og einn
bróður. Elías gift-
ist eftirlifandi eiginkonu sinni,
Petreu Guðnýju Pálsdóttur frá
Grundarfirði, þann 12. apríl
1947. Hún var dóttir Þórkötlu
Bjarnadóttur og Páls Runólfs-
sonar sem bæði voru frá
Grundarfirði. Þau Elías og
Petrea eignuðust átta börn,
fjóra syni og fjórar
dætur. 1) Stein-
björg, gift Árna
Eiríkssyni. 2)
Guðný, gift Ólafi
Ægi Jónssyni. 3)
Páll Guðfinnur,
ókvæntur. 4) Mar-
grét, gift Þorkeli
Pétri Olafssyni. 5)
Elín Katla, gift
Steinari Helagsyni.
6) Sigmundur
Magnús, hann
fórst með togaran-
um Krossnesi
23.2.1992. Hans
kona var Eva Margrét Jóns-
dóttir. 7) Finnbogi, hans kona
er Sigurlaug Björnsdóttir. 8)
Kjartan, ókvæntur.
Elías verður jarðsunginn
frá Grundarfjarðarkirkju í
dag og hefst athöfnin klukkan
13.30.
Elli, en svo var hann jafnan
nefndur, ólst upp í foreldrahúsum
í Bolungarvík. Hann þurfti snemma
að byija að vinna fyrir sér, fyrst í
sveit á sumrin meðan hann var enn
í barnaskóla. Hann byrjaði snemma
til sjós, fyrst á bátum frá Bolungar-
vík og síðar frá Grundarfirði en
þar kynntist hann konu sinni og
bjuggu þau alla tíð í Grundarfirði.
Þau hjón réðust snemma í að kaupa
sér húsnæði og keyptu lítið hús sem
Götuhús hét. Þar bjuggu þau þar
til þau eignuðust íbúð þá sem hann
átti heima í þar til hann kvaddi
þennan heim. Eftir að Elli hætti
til sjós gerðist hann vörubílstjóri,
fyrst hjá öðrum en síðan eignaðist
hann eigin bíl og stundaði þá vinnu
þar til heilsunni fór að hraka. Þá
vann hann ýmis störf í frystihúsi.
Elli var duglegur og starfssamur.
Til hvaða vinnu sem hann gekk og
honum var falin leysti hann hana
samviskusemlega af höndum.
Hann var hjálpsamur og mátti ekk-
ert aumt sjá.
Ég kynntist þeim hjónum er ég
kynntist konu minni, Sigríði, en hún
og Petrea eru systur. Þegar við
hjónin og bömin okkar komu til
Grundarfjarðar var alltaf tekið á
móti okkur af miklum kærleika og
vinarhug sem við munum ávallt
minnast. Lífið hjá þeim hjónum var
ekki alltaf dans á rósum því veik-
indi heijuðu á fjölskylduna. Oft
þurfti Petrea að leggjast á sjúkra-
hús og var þá eríítt hjá Ella með
öll bömin heima. En Gmndfirðingar
em gott fólk og reyndust þeim hjálp-
legir þegar illa gekk. Þau hjónin
urðu fyrir mikilli sorg er þau misstu
soninn Sigmund Magnús þegar
Krossnes sökk 23. febrúar 1992 en
hann lét eftir sig konu og þijú börn.
Elsku Peta, ég veit að sorg þín
er mikil, það er sárt að missa maka
sinn eftir nær hálfrar aldar sam-
veru. Við hjónin biðjum góðan guð
að styrkja þig, bömin þín, barna-
börnin og tengdabörn í ykkar sorg-
um. Megi guð blessa minninguna
um góðan vinv
Árni Markússon.
Á björtum sumardegi í örlitlum
andvara blöktu fánar í hálfa stöng
um allan Grundarfjörð. Á þessum
fagra degi barst fréttin um litla
samfélagið. Hann Elli Bol var dá-
inn. Og þó andlátið væri nokkuð
svo ótímabært gætti skyndilega
ákveðins léttis hjá okkur vinum
hans. Heilsu Ella hafði hrakað á
skömmum tíma og því var það
honum líkn að mega hverfa svo
skyndilega úr þessu samfélagi. Og
sjálfsagt fór hann eins snögglega
og hann kom. Fyrir tæpum fimm
áratugum birtist hann hér á
bryggjunni, horaður stráklingur
úr Bolungavik, hann hafði komið
með strandferðaskipi og ætlaði
eitthvað lengra. En meðan skipið
stoppaði við, hoppaði hann í land
í þorpi sem var að verða til. Honum
þótti fegurð staðarins í logninu
einstök, hin svipmiklu fjöll spegl-
uðust í spegilsléttum firðinum.
Þegar hinn ungi maður er að virða
allt þetta fyrir sér, er hann ávarp-
aður, spurður um nafn, fæðingar-
stað og erindi. Þar var kominn afi
þess er þessar línur ritar. Þegar
Elías Finnbogason frá Bolungavík
hafði gert grein fyrir sér var hon-
um boðið heim í kaffi. I litla hús-
inu Snarræði hófst einstök vinátta
með þeim sem entist meðan báðir
lifðu. En Elli Bol fór ekki lengra,
hann var kominn til að vera. Með-
an hann var einn fékk hann þjón-
ustu til fæðis og klæðis í Snar-
ræði hjá afa og ömmu. Svo kynnt-
ist hann henni Petu sinni og bú-
skaparbaslið byrjaði. Börn þeirra
urðu átta og oft var þröngt í Götu-
húsi. En í hinni veraldlegu fátækt
blómstraði ástríki, gleði og andlegt
ríkidæmi. Og þó margir gefist upp
á því sem í dag er kallað basl var
þótti að nægilegur þroski væri fyrir
hendi.
Skömmu eftir lát pabba tók móð-
ir okkar sér ferð á hendur á fund
fjölskyldunnar á Borg í Sandgerði.
Þorbjörg og Axel fögnuðu henni og
mamma fékk hlutdeild í stóru,
myndarlegu stúlkunni hans pabba.
Samband þeirra varð innilegt og
náið og dætur Friðrikku voru sem
ömmuböm mömmu.
En minningin um systur okkar
og fjölskyldu hennar er líka trega-
blandin. Friðrikka missti samtímis
eldri dóttur sína, Þorgerði þá ný-
fermda og móður sína, en þær lét-
ust af slysförum. Yngri dóttirin,
Anna Soffía, var í ástríkum höndum
fósturforeldra sinna og lífið hélt
áfram.
Þar kom að Friðrikka varð ást-
fangin af skipstjóra frá Siglufirði,
Þórhalli Barðasyni, sem þá var
ekkjumaður og átti uppkomin börn.
Þau voru hamingjusöm og virðing
þeirra hvors fyrir öðru var augljós.
Friðrikka og Þórhallur stofnuðu
heimili í Reykjavik, en fluttu til
Keflavíkur í nágrenni við Önnu
Soffíu þegar þau komust á eftir-
launaaldur. Síðustu árin hafa þau
búið á Hrafnistu í Hafnarfirði.
Við minnumst með hlýju sam-
vista við Friðrikku og Þórhall. Þar
bar aldrei skugga á.
Við Jón bróðir minn og fjölskyld-
ur okkar vottum Þórhalli, Önnu
Söffíu, Konráð og bömum þeirra
innilega samúð.
Ragnheiður Pálsdóttir.
Það er skrýtið að Frissa, konan
sem var svo stór á allan hátt, sé
farin frá okkur og komin til þeirra
sem á undan fóru. Hún á það skilið
að vera umföðmuð og ég veit að
það eru margir sem hafa orðið til
þess, ótalmargir.
Hún Frissa móðursystir mín var
mér fyrirmynd á ýmsan hátt þó að
samgangurinn hafi ekki verið mik-
ill. En Frissa var þannig, að þegar
maður hitti hana þá gat tilfinning-
in, sem sat í manni á eftir, yljað í
langan tíma, jafnvel nokkur ár. Hún
var með stórt hjarta og maður var
ekki í minnsta vafa um væntum-
þykju hennar. Hún var ávallt ein-
hvern veginn til staðar.
Ég hef stundum sagt frá því þeg-
ar ég vann sem fangavörður í Hegn-
ingarhúsinu í nokkur sumur, ung
og lítt reynd kona, hvernig það hjálp-
aði að eiga Frissu að. Frissa hafði
þá nýhætt störfum sem fangavörður
í Hverfissteininum en þar vann hún
í hálfan annan áratug. Þeir sem
gistu fangageymsluna oft kunnu að
meta hvemig Frissa tók á málum.
Hún gat skammast og verið hvöss^.
þegar það átti við, en um leið sýnt
föngunum virðingu og hlýju. Hún
var umhyggjusöm og það kunnu
fangamir að meta. Þegar á reyndi
í mínu starfi sagði ég góðvinunum
frá því að Frissa væri móðursystir
mín. Fannst mér þá sem karlamir
tryðu frekar á það sem þessi unga
kona var að segja eða gera og þann-
ig var Frissa til staðar fýrir mig.
En það vom ekki bara fangamir sem
kunnu að meta Frissu. Fangaverðir
hafa sagt mér að hún hafí verið
fyrirmynd þeirra í starfi, vegna þess
hvernig hún gat samtvinnað ákveðni
og hlýju á alveg einstakan hátt.
Frissa er ógleymanleg fyrir það
að hafa verið hún sjálf. Síðustu^
árin var heilsan farin og hún tilbú-
in að kveðja. Hún hafði líka ástæðu
til að hlakka til endurfunda við svo
marga sem hún hafði misst um
ævina, þeirra á meðal dóttur sína
sem dó af slysförum á unglings-
aldri. Frissa átti líka mikið hér og
vil ég í lokin votta eiginmanni henn-
ar, Þórhalli, dóttur hennar Önnu
Fíu og fjölskyldu hennar, stjúpbörn-
um Frissu og öðrum aðstandendum
og vinum samúð mína.
Björk Vilhelmsdóttir.
uppgjöf ekki til í orðabók þessarar
fjölskyldu. Og þó Elli Bol væri
ekki aflögufær með neitt nema
gleði sína og góðvild naut samfé-
lagið þeirra gjafa ríkulega.
íþróttamót, Sjómannadagurinn,
17. júní, ef eitthvað þurfti að gera
til tilbreytingar fór ávallt fyrstur
Elli Bol. Hann var allt í senn,
íþróttamaður, trúður, foringi, en
umfram allt var hann faðir barn-
anna sinna og maðurinn hennar
Petu. Og allt fram að síðustu
stundu var dáðst að þessum hjón-
um fyrir ást þeirra. Nú er Elli Bol
komin þangað sem veraldlegur
auður hefur enga merkingu, í því
samfélagi er Elli Bol ríkastur allra.
Við sem urðum þess heiðurs að-
njótandi að mega ganga með hon-
um nokkur skref, á langri leið ei-
lífðar, getum þakkað fyrir minn-
inguna um góðan vin. Ég kveð
hann fyrir hönd fjölskyldu minnar
með setningu sem hann notaði
gjarnan um sjálfan sig, þá auðvit-
að í nútíð, en hér verður hún að
vera í þátíð. „Hann var góður kall
hann Elli Bol.“
Ingi Hans.
+
Elskulegur eiginmaður minn, faðir okk-
ar, tengdafaðir, afi og langafi,
ANDRÉS KRISTINN HANSSON
fyrrv. vörubifreiðasfjóri,
Dalbraut 20,
lést á Hrafnistu miðvikudaginn 3. júlí.
Þuríður Björnsdóttir,
Erna Andrésd. Hansen, Valdemar Hansen,
Sigrún Andrésdóttir, Sigurður Þórðarson,
Kristín G. Andrésdóttir, Gunnar Árnason,
Þorgeir J. Andrésson, Guðrún Erla Sigurðardóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
t
Eiginmaður minn, faðir okkar, tengda-
faðir, afi og bróðir,
ÞÓRIR GUÐNASON
læknir,
Stuttgart,
andaðist 4. júlí.
Ingeborg Storz Guðnason,
Edda Kirsten Guðnason, Markús Leosson Munro,
David Markússon,
Anja Ellen Guðnason,
Ragnar Þórisson og fjölskylda
og systkini hins látna.