Morgunblaðið - 06.07.1996, Blaðsíða 34

34 LAUGARDAGUR 6. JÚLÍ 1996
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
KATRIN
EINARSÓTTIR
Baldvin tæknifræð-
ingur í Reykjavík,
og Guðrún bóka-
vörður á Laugar-
vatni. Katrín var
næstelst þeirra
systkina. Hún giftist
ung Braga Sigurðs-
syni, lögfræðingi,
en þau skildu eftir
skamma sambúð.
Síðari maður henn-
ar var Robert Hud-
son tæknifræðing-
ur. Katrín var barn-
laus.
Útför Katrínar
Hafnarfirði; Sveinn rennismið- fór fram frá Fossvogskapellu í
ur í Kópavogi; Asthildur hjúkr- kyrrþey að ósk hinnar látnu.
unarfræðingur á Akranesi,
+ Katrín Einars-
dóttir Hudson
fæddist á Raufar-
höfn 20. nóvember
1925. Hún lést á
heimili sínu 21. maí
síðastliðinn. Katrín
var dóttir hjónanna
Hólmfríðar Árna-
dóttur og Einars
Baldvins Jónssonar
kaupmanns, sem
bæði eru látin.
Systkini hennar
voru: Jón vélstjóri
í Reylgavík, látinn;
Árni kennari í
Við kveðjum þig með söknuði en
um leið óskum við þér góðrar ferð-
ar til annars og betra tilverustigs.
Við ólumst upp í kátum systkina-
og frændhópi og óneitanlega léstu
mikið til þín taka þar, enda skap-
mikil kona, samt svo undarlega
dul, t.d. ef eitthvað bjátaði á hjá
þér. Þú krafðist aldrei neins af öðr-
um. Þú, eins og annað ungt fólk
t
Hjartkær systir okkar,
ÞORLAUG ÓLAVÍA1ÚLÍUSDÓTTIR,
Hringbraut 76,
Hafnarfirði,
lést í Borgarspítalanum 5. júlí.
Jarðarförin auglýst síðar.
Systkini hinnar látnu.
t
Elskuleg móðir okkar,
SOFFÍA STEIIMSDÓTTIR,
Grandavegi 47,
lést í Landsspítalanum fimmtudaginn
4. júlí.
Hrafnhildur Björk Sigurðardóttir,
Guðleif Sigurðardóttir,
Sofffa St. Sigurðardóttir.
t
Kæru vinir!
Hjartanlegar kveðjur og þakkir fyrir
veittan stuðning og samúð vegna
andláts
ÁRNA ARNGRÍMSSONAR.
Bára Elíasdóttir,
Sture Karlsson,
Vignir Árnason,
Þorsteinn Máni Árnason,
Elías Björn Árnason,
Friðrika Þórunn Árnadóttir
og fjölskyldur.
t
Alþúðarþakkir fyrir hlýhug og samúð
okkur sýnda vegna fráfalls eiginmanns
míns, föður, tengdaföður, afa og lang-
afa,
SVEINS GUÐMUNDAR ÁKA KRAGH
fyrrverandi stöðvarstjóra,
•* er lést þann 24. júní sl. á dvalarheimili
aldraðra, Seljahlíð, í Reykjavík.
Sigriður Kragh,
Þorsteinn Ingi Kragh, Ellen Ingvadóttir,
Eydis G. Guðbrandsdóttir, Kjartan Einarsson,
Kjartan Guðbrandsson,
Sveinn Kragh, Þorsteinn Kragh
og langafabörn
sem ólst upp í afskekktu sveita-
þorpi, fórst strax að loknum barna-
og unglingaskóla að vinna fyrir þér
og lá leið þín til Reykjavíkur. Þar
fékkstu ágæta vinnu á skrifstofu
Landssmiðjunnar og vannst þar í
mörg ár. Þar líkaði þér vel og eign-
aðist marga vini. Þú varst ánægð
á þessum árum, ung og nýgift, svo
dró ský fyrir sólu, það slitnaði upp
úr hjónabandinu svo ég noti þín
eigin orð er við sátum saman ekki
fyrir löngu og vorum að ræða gamla
daga. „Eg veit ekki hvernig ég
hefði komist yfir þetta allt ef ég
hefði ekki átt þau að, Franz, Engu
og fjölskyldu og Ally og Áge.“
Það liðu nokkur ár og þú hófst
störf á Keflavíkurflugvelli og þar
hitti þú þitt ágæta mannsefni, Rob-
ert Hudson, verkfræðing. Þið geng-
uð í hjónaband. Það urðu síðan ör-
lög þín að búa á fjarlægum slóðum,
fyrst í London á Englandi og þaðan
fluttuð þið til karabísku eyjanna.
Þar voru eflaust skemmtilegustu
árin sem þú áttir. Þar sigldir þú
um bláan sæ á fallegu skútunni
ykkar, áttir gott heimili og kynntist
mörgu góðu fólki. Já, þér fannst
þetta góður tími. Þið fóruð að fara
með fólk í skemmtisiglingar á milli
eyjanna. Kötuboðin urðu mjög fræg
og eftirsótt. Þú hafðir þjónustufólk
þér til aðstoðar og þurftir oft að
vera mjög „diplo“ við þá stjómun
og hafðir gaman af. Þarna voruð
þið í a.m.k. tíu ár en þá urðu stjórn-
arskipti á eyjunum, bankainnistæð-
ur ykkar frystar svo þið voruð nán-
ast slypp og snauð. Þá fóruð þið
til Bandaríkjanna, fyrst til
Savannah í nokkur ár og síðan til
Atlanta í Georgiu. Þar byggðuð þið
ykkur hús í Juliette og þangað kom-
um við Jón bróðir í heimsókn. Okk-
ur var ákaflega vel tekið og gest-
risnin mikil. Þið hjónin keyrðuð
okkur um og sýnduð borgir og sögu-
lega staði okkur til mikillar gleði
og ánægju. Nú, svo var bara boðist
til að keyra okkur alla leið til St.
Petersburg í Florída. Þetta var
skemmtilegt ferðalag. Við fórum
hægt yfir land og margt skoðað á
þessari löngu keyrslu. Þú hafðir þá
orð á að er þið Bob færuð á ellilaun
þá væri það ta.kmarkið að flytja
aftur til Vestur-Índía og að þá yrð-
um við ættingjamir að koma í heim-
sókn.
Annars varstu alltaf mikill ís-
lendingur. Hafðir mikið gaman af
þegar þú komst í heimsókn á sex-
tugsafmælinu þínu, hvað allt væri
fallegt og gott hér og yndislegu
stundirnar sem þú áttir með vinum
þínum og vandamönnum. Mamma
okkar, sem þá var flutt til Reykja-
vikur, var ósköp ánægð að hafa þig
hjá sér og geta skrafað við þig um
alla heima og geima og ég veit að
þú varst líka ánægð.
í gegnum árin höfðum við mikið
og gott samband. Skröfuðum í síma
a.m.k. tvisvar í mánuði og svo lang-
lokubréfin, þar sem allt fréttnæmt
var tínt til frá heimalandinu um
fjölskylduna, vini og jafnvel pólitík.
Nú er ár síðan að þú varst hér
heima, þá orðin mikið veik af þeim
sjúkdómi sem flesta leggur fljótt
að velli, en þú barðist eins og hetja
og náðir að koma „heim“ að hitta
fólkið þitt og vini. Þú hefðir eflaust
ekki treyst þér að koma til íslands
nema vegna þess að þitt góða vina-
fólk, Sturla, Herdís og börn, tóku
þig undir sinn verndarvæng bæði á
heimleið og eins aftur til Bandaríkj-
anna. Þér þótti ákaflega vænt um
þau öll, enda umvöfðu þau þig ást
og umhyggju. Ferðin hingað til ís-
lands hafði verið þér mjög erfið og
um jólin veiktistu mikið og varst á
sjúkrahúsi, en heim fórstu og hugs-
aðir um ykkur, en í mars lagðistu
alveg í rúmið. Það voru erfiðir tímar
fýrir ykkur hjónin. Þá komu vinkon-
ur þínar, þær Herdís og Guðrún,
þér til hjálpar, sátu hjá þér og hjálp-
uðu á allan hátt sem best þær
máttu og var það þér mikil huggun.
Okkur systur langaði að sjá þig
og vera smátíma hjá ykkur. Við
fórum svo út síðast í apríl og vorum
í hálfan mánuð. Það voru góðar
stundir sem við áttum saman og
leið okkur öllum vel. Þú vildir frétta
af öllu fólkinu heima enda fylgdist
þú vel með. Það hringdu líka marg-
ir af frændfólki og vinum í þig og
þótti þér afar vænt um það. Herdís
og Guðrún komu oft í heimsókn.
Þá var hellt upp á könnuna, spaug-
að, sagðar sögur og mikið hlegið.
Nú var komið að heimferð. Það
voru svo sem ekki létt sporin hjá
okkur systrum er við fórum út úr
húsi þínu en „tilveran verður að
hafa sinn gang“ eins og þú sagðir
sjálf, „við eigum svo sannarlega
eftir að tala oft saman“. Við systur
hringdum daglega í þig en ekki
duldist það mér að af þér dró. Ég
hringdi svo í þig 20. maí að kvöldi.
Þá töluðum við lengi saman. Þú
sagðir að þér liði svo ljómandi vel
og varst svo ánægð. Þú talaðir um
alla hér heima og svo sagðirðu og
hlóst við: „Nú verðum við að hætta,
við erum búnar að tala saman í
a.m.k. hálftíma, við heyrumst á
morgun." Síðan kvaddirðu, baðst
að heilsa öllum heima og sagðir:
„Nú ætla ég að fara að sofa“.
Næsta morgun hringdi Bob og
sagði að þú værir sofnuð svefninum
langa.
Elsku systir, nú kveðjum við þig
hér heima í hinsta sinn. Það var
ósk þín að fá að hvíla á gamla Fróni
hjá frændfólki þínu.
Elsku Bob, bið biðjum þér allrar
guðsblessunar um ókomin ár.
Ásta.
Ég kynntist Katrínu mágkonu
minni fyrst í gegnum myndir og
póstkort, hún var óskaplega falleg.
Þetta var um 1960 en þá bjó hún
með síðari manni sínum í London.
Eftir að hún hleypti heimdraganum
hafði hún unnið um nokkurra ára
skeið skrifstofustörf i Landsmiðj-
unni og síðar á Keflavíkurflugvelli.
Svo hagaði til hjá þeim hjónum
að þau bjuggu um borð í báti sem
lá á Thamesfljóti. Þau létu síðan
byggja stærra og meira fley sem
þau nefndu Sæfinn. Þegar verkefn-
um Roberts í Bretlandi lauk sigldu
þau á Sæfinni suður í Miðjarðar-
haf. Á þeim slóðum skiptu þau á
Sæfinni og seglskútu og sigldu á
henni til Vesturheims þar sem þau
hösluðu sér völl í Karabíska hafinu.
Næsta áratug eða svo sigldu þau
um nærliggjandi höf með moldríka,
ameríska túrista. Höfðuðstöðvarnar
voru á Grenada en við hér heima
fengum póstkort frá þeim hjónum,
send frá ótrúlegustu stöðum.
Að þessum siglingum loknum
settust þau að í Georgíufylki í
Bandaríkjunum og byggðu sér hús
í nágrenni borgarinnar Macon. Þar
bjó Katrin til hinsta dags.
Þeir sem búa svo fjarri Fróni
geta ekki komið í heimsókn utan
örsjaldan. Kata kom hingað 1972
og þá leit ég hana fyrst augum.
Hún hafði þá ekki komið hingað til
lands frá 1958. Næst kom hún í
heimsókn um miðjan níunda ára-
tuginn og loks á síðasta ári. Þá
mátti sjá að hún var nokkuð úr
heimi höll og ljóst var að hveiju dró
í heilsufari hennar.
Á vordögum elnaði henni mjög
sóttin og svo fór að íslensk vinkona
hennar vestra hringdi í systur henn-
ar og bað um hjálp. Ásthildur og
Guðrún fóru utan og önnuðust syst-
ur sína um tveggja vikna skeið.
Katrín lést örfáum dögum eftir að
systurnar komu úr vesturferðinni.
Mörgum kann að virðast það líf
sem Katrín lifði eitt samfellt ævin-
týri. Okkur heimalingunum norður
við heimsskaut hættir til að sjá í
hillingum sólskinið og blíðuna í
Suðurhöfum og sjáum okkur sjálf
í anda sigla seglum þöndum hvert
sem hugurinn gimist eða þá við
liggjum í leti og látum sólina baka
okkur í endalausu algleymi. En
auðvitað vitum við að lífið er ekki
svona. Lífsbaráttan er jafnhörð
syðra og hér á Fróni og hjá hinum
langförla hlýtur ísland að vera sem
veisla í farangrinum og því þung-
bærari sem fjarlægðin að heiman
er meiri. Sennilega ágerist heimþrá-
in þegar árin færast yfir, að ekki
sé talað um þegar fólk liggur hel-
sjúkt og bíður dauða síns. Þótt ver-
öldin láti stundum blítt hlýtur hinn
fjarlægi landi að hugsa líkt og Jón
Helgason:
Það krækilyng sem eitt sinn óx við klett
og átti að vinum gamburmosa og stein
er illa rætt og undarlega sett
hjá aldintré með þunga og fijóa grein.
Heimsókn systra Katrínar og
umönnun þeirra síðustu dagana
gerði henni lífið léttbærara. Þær
bættu hjúkmn hennar og áttu hlut
að því að hún kvaddi sátt í sinni.
Að ósk hennar var hún jarðsett á
íslandi að viðstöddum nánustu ætt-
ingjum.
Að leiðarlokum langar mig til að
þakka Katrínu Einarsdóttur, mág-
konu minni, þau allt of stopulu
kynni sem við höfum átt um aldar-
fjórðungs skeið.
Hreinn Ragnarsson.
EINARINGIEINARSSON
+ Einar Ingi Ein-
arsson fæddist í
Varmahlíð undir
Eyjafjöllum 15. des-
ember 1931. Hann
andaðist í sjúkrahúsi
Vestmannaeyja 27.
júní síðastliðinn.
Foreldrar hans voru
Einar Sigurðsson
frá Varmahlíð og
Ingibjörg Bjarna-
dóttir ættuð frá
Ysta-Skála, en átti
sitt æskuheimili i
Vestmannaeyjum.
Foreldrar hans
bjuggu í Varmahlíð frá 1918.
Systkini hans eru: Þóra Dóra,
Látinn er nágranni minn og
kunningi, Ingi í Varamhlíð.
Einar Ingi, eins og hann hét fullu
nafni, en alltaf kallaður Ingi, fædd-
ist í Varmahlíð undir Eyjafjöllum
Bjarni (d. 1990),
Hólmfríður, Sig-
ríður Bjarney og
Guðný Svana, auk
uppeldisbróðurins
Guðmundar Ósk-
ars Sigurðssonar.
Einar Ingi var
næstyngstur
systkinanna. Hann
tók við búskap í
Varmahlíð 1975 og
bjó þar til dánar-
dægurs.
Útför Einars
Inga fer fram frá
Ásólfsskálakirkju í
dag og hefst athöfnin klukkan
14.
og ólst þar upp. Þegar hann hafði
aldur til fór hann að taka þátt í
bústörfum með foreldrum sínum.
Að þeim látnum tók hann við búinu
og bjó þar allt til síðustu stundar.
Síðustu misseri í skjóli systursonar
síns og hans konu.
Milli Varmahlíðarfólksins og
míns heimilis hefur alltaf verið vin-
átta. Ég naut þess sem barn og
unglingur að koma að Varmahlíð
og kynnast þeirri miklu gestrisni
sem þar ríkti, alltaf var einhvetju
góðgæti stungið að litlum gesti.
Þegar kom fram á haust og þurfti
að smala „fjallið" hafði Ingi lengi
það fasta hlutverk að fara upp á
Dal og standa fyrir, það rækti hann
vel eins og önnur störf. Þegar við
hinir komum með féð var Ingi eins
og svo oft áður glettinn og jákvæðn-
in í fyrirrúmi. Þannig var hann Ingi.
í frístundum hafði hann gaman
af að taka í spil. Það er ljóst að
hans verður sárt saknað hjá bridsfé-
laginu.
Um leið og góður og glettinn
drengur er kvaddur votta ég hans
nánustu samúð mína.
Sigurjón Pálsson.