Morgunblaðið - 09.08.1996, Blaðsíða 35

MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
FÖSTUDAGUR 9. ÁGÚST 1996 35
sem væntanlega hefur valdið því
að Rannveig fór ekki strax í há-
skólanám , en gerði það síðar og
fór létt með. Á háskólaárum okkar
hinna hélt hún samt áfram að vera
í hópnum og prýða hann. Enginn
vafi á því að í henni bjó ríkt lista-
mannseðli, enda hafði hún ung vak-
ið athygli fyrir ritstörf. Skörp var
hún og skemmtileg og einnig við-
kvæm og hrifnæm. Ég minnist tón-
leika sem við fórum saman á og
hoppuðum í snjónum á heimleiðinni
og trölluðum Silungakvintettinn.
Það breyttist aldrei, að Rannveig
Ágústsdóttir setti svip sinn á það
umhverfi sem hún var stödd í, jafn-
vel í veikindum sínum undir það
síðasta. Alltaf var ánægja að fund-
um við hana og erfitt að sætta sig
við að þeir verða ekki fleiri. Ég
veit að ég mæli fyrir munn okkar
allra, stúdentanna frá MA 1950,
er ég þakka henni langa og litríka
samfylgd. Eiginmanni hennar og
aðstandendum öllum flytjum við
innilegar samúðarkveðjur.
Magnús Oskarsson.
Ég vil minnast Rannveigar G.
Ágústsdóttur fyrrum framkvæmda-
stjóra Rithöfundasambands Íslands
með eftirfarandi ljóði.
Sólin hrapaði
niður á akurinn
blómin drúptu.
Hún hafði annast þau
glætt þau lífi
og vemdað.
í skjóli hennar
urðu lítil fræ
að stómm tijám.
Margir sakna hennar.
Vertu sæl
dísin góða
og vegni þér vel
í nýrri tilveru
þar sem allt er fagurt.
Eggert E. Laxdal.
Rannveig Ágústsdóttir, góð vin-
kona mín og skólasystir, er látin.
Okkar fyrstu kynni eru frá
Menntaskólanum á Akureyri 1949
og vinátta okkar hélst alla tíð síð-
an. Okkur vinkonunum Rannveigu
Jónsdóttur (Ransý) er það sérstak-
lega minnisstætt þegar Veiga kom
norður til að taka stúdentspróf með
okkur. Hún var fimm árum eldri
en við, hafði verið í Samvinnuskól-
anum og einnig stundað nám í Sví-
þjóð um tíma. Henni fylgdi einhver
framandi, spennandi andblær. Hún
var falleg stúlka með dökkt, þykkt,
liðað hár sem enginn komst hjá að
taka eftir og dást að. Fötin sem
hún gekk í voru falleg og öðruvísi
en okkar hinna en umfram allt var
framkoma hennar og viðmót sér-
stakt og heillandi. Glaðværð hennar
og skemmtileg tilsvör var það sem
í fyrstu laðaði okkur mest að henni.
Sum tilsvör hennar festust mér í
minni svo að ég man þau enn. Eft-
ir á að hyggja finnst mér að hún
hafi verið eins og heimskona en við
hinar lítið þroskaðar skólastelpur.
Veiga vann á skrifstofu hjá KEA
samhliða náminu. Hún var dugnað-
arforkur og góður námsmaður. Hún
stóð sig vel bæði í vinnunni og í
skólanum.
Foreldrar hennar voru á þessum
tíma búsettir á Akureyri og hún
bjó hjá þeim. Þar var gott að koma.
Það var eitt af þessum heimilum
þar sem maður fann strax í dyrun-
um mannlega hlýju streyma á móti
sér.
Ég minnist þess mjög greinilega
þegar ég kom fyrst heim til Veigu
og inn í herbergið hennar. Hún átti
margar bækur í hillum og hafði
lesið mikið, sérstaklega af íslensk-
um bókmenntum. Hún fór fljótt að
tala við mig um bækur og ég man
hvað mér fannst ég vera fáfróð og
heimsk. Á bernskuheimili mínu voru
hvorki til bækur né útvarp. Ég man
enn eftir veggnum með bókahillun-
um og hugsunum mínum á heim-
leiðinni. Skyldi hún hafa lesið þær
allar?
Eftir þetta fór ég stundum að
fara á bókasafnið í skólanum og fá
lánaðar bækur og við Ransý fórum
að gefa hvor annarri bækur þegar
tilefni voru til þess. Jólin 1949 gaf
Ransý mér fyrstu ljóðabókina sem
ég eignaðist, íslenska nútímalyrik
sem síðan hefur verið ein af mínum
kærustu bókum.
Síðar á ævinni áttum við Veiga
eftir að ræða mikið saman um bók-
menntir enda kenndum við báðar
bókmenntir um árabil. Eins og títt
er hér á landi áttum við báðar mjög
annríkt í mörg ár og því miður var
oft erfitt að gefa sér tíma til að
hittast. Þá var gripið til símans og
oft enduðu símtöl okkar Veigu á
þessum árum með að önnur okkar
sagði: „Nú verðum við að fara að
hittast".
Þau rúmu 17 ár sem ég bjó er-
lendis héldu Rannveigarnar báðar
tryggð við mig og við skrifuðumst
á. Eitt sinn á þessum árum eftir
stutta dvöl hérna heima var komið
að því að kveðja þó að mig langaði
til að vera lengur. Þá kom Veiga
til mín og færði mér að skilnaðar-
gjöf ljóðabókina Úr landsuðri eftir
Jón Helgason. Á titilblaðið hafði
hún skrifað: Til Gurru vinkonu
minnar frá Veigu. Og komdu fljótt
aftur. Við höfðum verið að rifja upp
ljóð úr þessari bók nokkrum dögum
áður og lét ég þá þau orð falla að
mig langaði svo til að eignast þessa
bók en hún var þá ófáanleg.
Leiðir okkar Veigu lágu líka sam-
an í störfum okkar og félagsstörfum
um tíma en mér eru sérstaklega
minnisstæðir ljúfír sólskinsdagar í
sumarbústað þeirra Veigu og Lofts
þegar bömin okkar voru lítil. Við
Veiga spjölluðum á meðan bömin
hlupu ánægð um og léku sér úti í
náttúmnni. Við elduðum úti og sett-
umst öll í lítinn bolla sem Loftur
hafði útbúið og borðuðum þar. Þetta
kunnu litlu synir mínir vel að meta
og báðu mig oft um að fara aftur
til Veigu.
Á seinni árum gafst meiri tími
til að hittast og þegar ég tók upp
á því einu sinni að bjóða bekkjar-
systmnum í danskan ,julefrokost“
í byijun desember fögnuðu þær því
vel og síðan hefur þetta boð verið
árviss viðburður fyrsta laugardag-
inn í desember. Þá er glatt á hjalla
í okkar litla hópi. Þær sem búsettar
eru úti á landi hafa ekki vílað fyrir
sér að koma um langan veg til að
geta verið með okkur. Veiga þakk-
aði mér oft fýrir þetta framtak.
Hún var ákaflega félagslynd og
alltaf til í að fara á mannamót og
hitta fólk og naut þess vel að ræða
við aðra. Hún hafði góða frásagnar-
gáfu og glaðværðin fylgdi henni
alla tíð. Við munum allar sakna
Veigu. Hún er horfin fyrir fullt og
allt og tilfinningin er líkust því að
maður hafi misst eitthvað af sjálf-
um sér, eitthvað hafi verið rifið
burt af rótum manns.
Dugnaður hennar og kjarkur í
erfiðum veikindum var ótrúlegur
og virtist óbilandi næstum fram til
hins síðasta. Síðast fórum við vin-
konurnar þijár saman í kaffí á
Hótel Borg fyrir fjórum vikum. Það
var ánægjuleg stund og reyndist
vera sú síðasta sem við áttum sam-
an.
Með þessari stuttu kveðju vil ég
minnast Veigu vinkonu minnar og
þakka fyrir væntumþykju og vin-
áttu hennar í næstum hálfa öld.
Hún var hjálpfús og góð við mig
og aðra á óeigingjarnan hátt. Það
sem ég mat hvað mest í fari henn-
ar var hve hreinskiptin hún var.
Vinátta Veigu var mér mikils
virði. Blessuð sé minning hennar.
Lofti, börnunum og öðrum aðstand-
endum sendi ég mínar innilegustu
samúðarkveðjur.
Guðrún Friðgeirsdóttir
Það var skemmtilegt, þroskandi
og mannbætandi að fá að kynnast
Rannveigu G. Ágústsdóttur, eða
Veigu Agústar einsog móðir mín
pg aðrar skólasystur vestan af
ísafirði eru vanar að kalla hana.
Þegar ég kom fyrst inn í stjóm
Rithöfundasambandsins árið 1984
var hún búin að vera þar fram-
kvæmdastjóri og allt í öllu frá stofn-
un félagsins, eins og ég átti eftir
að finna betur og skilja seinna
meir þegar ég var orðinn formaður
í félaginu og samstarfsmaður henn-
ar á skrifstofunni. Það er gömul
og ný saga að rithöfundar eru
gjarnan dálitlir eintijáningar, van-
astir því að starfa einir síns liðs og
hafa tilhneigingu til að verða tor-
tryggnir á gerðir og sjónarmið koll-
eganna, og bera félagsmál stéttar-
innar þess nokkur merki. Rannveig
kom til starfa þegar loksins hafði
tekist eftir áratuga hnútukast að
sameina rithöfunda í einu félagi,
og ég er ekki í neinum vafa um að
það er ekki síst henni að þakka að
þrátt fyrir ýmiss konar áföll og
uppákomur hefur í stórum dráttum
tekist að halda því saman í einu
lagi æ síðan. Eitt var nú það að
sama hversu menn þóttust vera ein-
angraðir í félaginu, að sjónarmið
þeirra nytu sín ekki, allir væm í
samblæstri gegn þeim, þá áttu þó
allir, hvar í fylkingu sem þeir stóðu,
eina manneskju að trúnaðarvini, og
það var sjálfur framkvæmdastjór-
inn. Aldrei varð ég var við að nokk-
ur maður, jafnvel ekki hinir tor-
tryggnustu að eðlisfari, grunuðu
hana um græsku. Samt var það
fjarri því að hún væri allra viðhlæj-
andi, öðru nær, því að umtalsbetri
manneskju hef ég ekki kynnst; lægi
einhver undir skömmum, baktali,
eða jafnvel ámæli sem flestum
sýndist verðskuldað, þá tók Rann-
veig upp hanskann fyrir hann, hélt
uppi vörnum, dró fram kosti og
málsbætur, oft á hinn frumlegasta
hátt. Því að þótt hún væri umtalsf-
róm var hún alveg laus við að vera
væmin; hún var alltaf til í að sjá
skoplegu hliðarnar á hveiju máli,
og eins og allt vel gefið fólk hafði
hún yndi af mergjuðum kjaftasög-
um. Svo hafði hún líka lesið allt sem
nöfnum tjáir að nefna, hún þekkti
verk næstum allra félaga sam-
bandsins, og hafði manna best lag
á að sjá púðrið í hinum smáðustu
og gleymdustu skræðum, enda
skrifaði hún í mörg ár stórskemmti-
lega ritdóma í DV eins og menn
muna.
Hún Veiga var einstök sóma-
manneskja, og allir íslenskir standa
í þakkarskuld við hana. Fyrir mína
hönd þakka ég fyrir samveruna, og
sendi Lofti eiginmanfii hennar og
líka börnum hennar og bamaböm-
um samúðarkveðjur.
Einar Kárason.
+
Elskaður unnusti minn, faðir okkar,
sonur og tengdasonur,
EINAR SÆVAR KJARTANSSON,
er látinn.
Jarðarförin auglýst síðar.
Ingibjörg Maria Gísladóttir,
Gísli Dan Einarsson,
Elín Salka Einarsdóttir,
Jón Kjartan Einarsson,
Kjartan Kristófersson, Hafdís Guðmundsdóttir,
Gfsli Þorsteinsson, Elín S. Jóhannesdóttir
og aðrir aðstandendur.
t
Móðir okkar,
RÓSA ÞORLEIFSDÓTTIR,
andaðist á hjúkrunar- og dvalarheimil-
inu Hrafnistu, Hafnarfirði, miðvikudag-
inn 7. ágúst.
Fyrir hönd aðstandenda hinnar látnu,
Oddur Magnússon,
Þorsteinn Magnússon.
t
Eiginmaður minn, faðir okkar, tengda-
faðir og afi,
GUÐMUNDUR JÓNSSON,
til heimilis
á Hverfisgötu 86,
Reykjavík,
varð bráðkvaddur á Siglufirði þann
4. ágúst.
Fyrir hönd aðstandenda,
Sigurbjörg Gauja Sigurbjörnsdóttir.
t
Elskuleg eiginkona mín, móðir okkar,
tengdamóðir og amma,
BJÖRG ÁSGEIRSDÓTTIR,
Efstaleiti 12,
Reykjavík,
andaðist á heimili sínu miðvikudaginn
7. ágúst.
Páll ÁsgeirTryggvason,
Dóra Pálsdóttir, Jens Tollefsen,
Tryggvi Pálsson, Rannveig Gunnarsdóttir,
Herdís Pálsdóttir, Þórhallur F. Guðmundsson,
Ásgeir Pálsson, Áslaug Gyða Ormslev,
Sólveig Pálsdóttir, Torfi Þ. Þorsteinsson
og barnabörn.
t
Bróðir okkar,
GUÐMUNDUR JÓNSSON,
Freyjugötu 15,
Sauðárkróki,
lést 1. ágúst.
Útförin fer fram frá Sauðárkrókskirkju
laugardaginn 10. ágúst kl. 14.00.
Systkinin.
t
Faðir okkar, tengdafaðir og afi,
RAGNAR FRÍMANNSSON,
Hátúni 10b,
verður jarðsunginn frá Fossvogskapellu
í dag, föstudaginn 9. ágúst, kl. 15.00.
Margrét Ragnarsdóttir, Albert Sævar Guðmundsson,
Guðmundur Örn Ragnarsson, Ólína Erlendsdóttir,
Róbert Ragnarsson,
Ragnar Fr. Ragnarsson, Linda Björk Vilhjálmsdóttir
og barnabörn.
t
Ástkær eiginmaður minn, faðir okkar,
tengdafaðir, afi og langafi,
SVEINN ÓLAFSSON
fyrrv. deildarstjóri,
Furugrund 70,
Kópavogi,
sem lést á gjörgæsludeild Landspítal-
ans laugardaginn 3. ágúst, verður jarð-
sunginn frá Dómkirkjunni mánudaginn
12. ágúst kl. 13.30.
Þeir, sem vilja minnast hans, láti líknarstofnanir njóta þess.
Aðalheiður P. Guðmundsdóttir,
Baldur Sveinsson, Kristín Jónsdóttir,
Hjálmar Sveinsson, Linda Rogers Sveinsson,
Guðný Ása Sveinsdóttir, Lennart Bernram,
Jóhanna Elfnborg Sveinsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.