Morgunblaðið - 21.08.1996, Blaðsíða 27

MORGUNBLAÐIÐ
MINNIIMGAR
MIÐVIKUDAGUR 21. ÁGÚST 1996 2 7
og kunni ekki að meta spurningar
hans eða þau hnyttnu svör sem
hann gaf.
Það var ekki fyrr en á fullorðins-
árum að viska hans fór að vekja
forvitni og löngun til þess að
hlusta. Hann bar virðingu fyrir
uppruna sínum og forfeðrum. Þær
voru ófáar ferðirnar seni hann fór
í Olfusið til að heilsa uppá sveitina
sína sem honum var svo kær.
Til minningar um foreldra sína
tók hann saman niðjatai þeirra,
þau rit eru okkur sem yngri erum
ómetanlegur fróðleikur um upp-
runa okkar og ættmenni. Kann ég
honum bestu þakkir fyrir.
Ég og fjölskylda mín vottum
Dóru, börnum hennar og fjölskyld-
um þeirra okkar dýpstu samúð.
Minning um góðan dreng er hugg-
un harmi gegn.
Nú legg ég augun aftur,
6, Guð, þinn náðarkraftur
mín veri vörn í nótt.
Æ, virzt mig að þér taka,
mér yfir láttu vaka
þinn engil, svo ég sofi rótt.
(Sveinbjöm Egilsson).
Þrúður Jóna Kristjánsdóttir.
Maggi minn. Mig langar til þess
að kveðja þig með nokkrum orðum.
Þegar litið er yfir farinn veg kemur
margt upp í hugann. Þegar ég var
5 ára gömul komst þú austur að
Vorsabæ með mömmu og pabba á
jeppanum þínum til þess að sækja
mig. Mamma mín var orðin veik
og mamma þín og pabbi ætluðu að
taka mig til sín meðan hún var
veik. Sá tími varð reyndar öll ævin
og þau urðu mamma mín og pabbi
líka og þú bróðir minn eins og Dídí
og Magga urðu systur mínar. Við
bjuggum öll í sama húsi á Fálkagöt-
unni í um 25 ár.
Margar góðar ferðir voru farnar
í jeppanum þínum og man ég eftir
ferðum niður að bryggju og ferðum
austur í Ölfus og eins man ég eftir
því að ég fékk alltaf að fara með
ef þú þurftir að skreppa eitthvað.
Dóra kenndi mér að lesa, ég kom
upp með stafrófskveirð og lærði hjá
henni. Alltaf komst þú niður til
mömmu og pabba á hveiju kvöldi
og rabbaðir við þau og afa og svo
vorum við öll sömul iðin við að sitja
í garðinum á sumrin ef veður og
tími leyfðu, mamma og Dóra komu
með kaffí og smurt brauð eða jóla-
köku á bakka út til okkar. Svo
komu börnin þín, fyrst Magnús og
svo Vilborg, og ég passaði stundum.
Seinna flutti ég sjálf í kjallarann
og þá passaði Vilborg stundum fyr-
ir mig. Síðan flutti ég af Fálkagöt-
unni og alla leið til Svíþjóðar.
Þið Dóra komuð í heimsókn á
leið ykkar til Noregs með Dídí og
Gunnari. Eftir að mamma veiktist
tókst þú við að skrifa mér. Bréfín
þín voru full af hlýju og umhyggju
og góðum kveðjum og það var unun
að lesa þau og húmorinn vantaði
ekki á stundum. Gott var að koma
til ykkar Dóru á Fálkagötuna þegar
heim var komið og á sjötugsafmæl-
inu þínu áttum við saman yndislegt
kvöld.
Nú er komið að leiðarlokum og
vil ég þakka þér fyrir öll árin sem
við áttum saman.
Vertu sæll, Maggi minn.
Sigrún.
Það var á fallegum síðsumars-
degi sem afi okkar kvaddi þennan
heim eftir erfiða baráttu við illvígan
sjúkdóm. Sú barátta stóð yfir í rúm
sex ár. Þrátt fýrir að hann væri oft
veikur lét hann aldrei bugast og tók
með æðruleysi þeim veikindum sem
hijáðu hann. Þegar hann svo
snemma í nóvember síðastliðnum
fór í uppskurð vorum við vongóð
um að hann hefði komist yfir sjúk-
dóminn. En því miður fengum við
þær hræðilegu fréttir í júlíbyijun
að afi mundi ekki ná heilsu á ný.
Afi var okkur barnabörnunum
mjög kær. Við eigum ljúfar minn-
ingar tengdar honum og ömmu frá
þeim tíma er þau bjuggu á Fálka-
götunni. Dvöldum við barnabörnin
oft næturlangt hjá þeim og var þá
alltaf farið með afa niður á Tjörn
að gefa öndunum eða í gönguferð
niður á Ægisíðuna. Ekki skorti
umræðuefni því afi var einstaklega
þolinmóður og hafði alltaf tíma til
að tala við okkur og leiðbeina. Hann
var kátur að eðlisfari og ekki þýddi
að vera lengi með fýlusvip þegar
hann var nálægur.
Afi og amma voru nýflutt í þjón-
ustuíbúð, en þar ætluðu þau að
eyða síðustu æviárunum. Nú er
amma orðin þar ein og biðjum við
algóðan Guð að styrkja hana.
Við barnabörnin eigum mikið
eftir að sakna afa og þökkum hon-
um fýrir allar þær yndislegu stund-
ir sem við áttum með honum. Við
ásamt ömmu viljum þakka Heima-
hlynningu Krabbameinsfélagsins
fyrir nærgætni og stuðning sem
hún veitti í erfíðum veikindum.
Við viljum að lokum kveðja hann
með ljóðlínum Valdimars Briem.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem.)
Barnabörnin.
Það sem auðgar líf manns mest
er að eiga vináttu og kærleika góðr-
ar manneskju. Það sem er efst í
huga mínum núna er að trúa því
að Magnús Þorbjömsson prentari
sé látinn, á svo stuttum tíma. En
krabbameinið svæfir flesta.
Magnús var kvæntur Halldóru
Aðalsteinsdóttur, áttu þau tvö börn,
sem eru nú uppkomin, og búin að
eignast sína fyölskyldu. Ég var svo
heppin að kynnast Halldóru þar sem
við unnum saman í prentstofu Guð-
jóns Ó. Við hlógum saman og eftir
nánari kynni höfðum við Ifka mörg
áhugamál saman. Ég hringdi oft í
Halldóru, en ef Magnús kom í sím-
ann voru svo miklir brandarar sagð-
ir að það var lítill tími til að tala
við Halldóru eftir hláturinn. Svona
kynntist ég Magnúsi, hann var allt-
af hress og kátur.
Magnús hafði gaman af ættfræði
og komst hann að því að ég undir-
rituð væri frænka hans í hvaða lið
man ég nú ekki en Magnús vissi
allt um það.
Ég kom á heimili þeirra hjóna á
Fálkagötu 22, þetta átti bara að
vera molasopi, en það var fullt af
tertum og kökum, svona tóku þau
Magnús og Halldóra alltaf vel á
móti gestum og heimilið þeirra var
hlýlegt og fallegt, þá sá ég hvað
þau voru hamingjusöm og báru
mikla virðingu hvort fyrir öðru.
Ég kveð þig, kæri frændi, og bið
Jesú Krist að fylgja þér heim þar
sem við hittumst öll seinna.
Elsku Halldóra mín, megi Jesú
Kristur þerra þín tár og styrkja þig
í þessari miklu sorg. Tíminn græðir
öll sár en minningin verður eftir,
því trúi ég, því ég hef líka orðið
ekkja.
Drottinn er minn hirðir
mig mun ekkert bresta
á grænum grundum
lætur hann mig hvílast,
leiðir mig að vötnum
þar sem ég má næðis njóta.
(Davíðs sálmur 23
Ulla Valborg Þorvaldsdóttir.
Menn setti hljóða þegar fréttist
að Magnús Þorbjömsson væri allur.
Við höfðum vitað um veikindi hans
um langan tíma, en engu að síður
kom fréttin óvænt.
Það mun hafa verið haustið 1992
að Maggi réðst til starfa hjá Plast-
prenti hf. Það fpr ekki fram hjá
neinum að þar fór heilsteyptur
maður, vandaður til orðs og æðis.
Hann var glettinn í tilsvörum og
hafði gaman af smágríni. Maggi
var sérstakt snyrtimenni, vörpuleg-
ur á velli enda maðurinn allur hinn
myndarlegasti. Hann vann sér trún-
að og traust hvar sem hann kom
vegna mannkosta sinna.
Það skemmdi ekki kaffitímana
að slá í slag öðru hveiju, það kom
glampi í augun og bros á vör þegar
hann var búinn að sjá út vinnings-
leið í lapþunnu geimi, þá var degin-
um borgið.
Maggi var sérstaklega orðvar
maður sem aldrei talaði illa um
nokkurn mann, ef hann hafði
skammaryrði um menn, þá var það
í versta falli að hann segði: „hann
er árans rokkur.“
Þó Maggi væri fyrir nokkru hætt-
ur störfum hér, hélt hann alltaf
góðu sambandi við okkur vinnufé-
lagana.
Um leið og við þökkum góðar
samverustundir, viljum við votta
eiginkonu hans, börnum og öðrum
ástvinum okkar innilegustu samúð.
Það er gott að minnast góðs drengs
þá genginn er.
F.h. vinnufélaga í Plastprenti hf.,
Kjartan Sigurjónsson.
Dýrðlegt er að sjá,
eftir dag liðinn,
haustsól brosandi
í hafið renna.
Hnígur hún hóglega
og hauður kveður
friðar kossi
og á Qöllum sezt.
(J. Hallgr.)
Mér komu þessar hendingar
listaskáldsins góða í hug er ég
spurði andlát Magnúsar Þorbjörns-
sonar sem lengst af bjó í húsinu
númer 22 við Fálkagötu í Reykja-
vík. Kynni okkar Magnúsar hófust
fyrir réttum sjö árum er ég festi
kaup á íbúð í gamla húsinu hans
við Fálkagötu, en Magnús bjó þá
ásamt eiginkonu sinni, Halldóru
Aðalsteinsdóttur, á efstu hæðinni.
Þau hjón buðu mig velkominn í
húsið og mér varð strax ljóst að
ég hafði eignast góða granna. Var
Magnús óþreytandi að fræða mig
um hinn nýja bústað, enda hafði
hann sjálfur búið í kjallaranum end-
ur fyrir löngu og vissi allt um hús-
ið og sögu þess. Þorbjörn, faðir
Magnúsar, hafði byggt húsið og
Magnús búið þar alla sína daga.
Var gaman að hlýða á hann lýsa
því hvernig húsið varð til í áföngum
og lífínu á Fálkagötunni fýrr á árum
þegar húsdýrahald var ekki óal-
gengt í húsagörðum bæjarins.
Fálkagatan var óðal Magnúsar,
enda hafði hann búið þar manna
lengst. Sýndi hann mér fram á að
víðar eru átthagar en í sveitum
landsins. Átthagar Magnúsar voru
Grímstaðaholtið í Reykjavík.
Það var dag einn snemma á síð-
asta ári að ég hitti Magnús í hliðinu
á Fálkagötunni og hann tjáir mér
að þau hjón séu á förum úr húsinu.
Þau hyggist festa kaup á hentugri
íbúð I nýju húsi við Kleppsveg. Eg
varð glaður og hryggur í senn.
Glaður fyrir hönd vina minna, að
þau gengju nú á vit nýrra ævintýra
og byggju sér nýjan samastað er
ævikvöldið nálgaðist. Hryggur yfír
því að sjá á bak góðum grönnum
sem gott var að vita af undir sama
þaki. Og í nóvember fluttu þau. Ég
fann það á Magnúsi, er hann kom
til að kveðja, að hann saknaði gamla
hússins en það brá fyrir stolti í
svip hans er hann bauð mér að
heimsækja þau hjón á nýja staðn-
um.
Ég vissi þá að Magnús gekk
ekki heill til skógar. Hann hafði
kennt sér þess meins sem dró hann
til dauða fyrir aldur fram. Engan
grunaði þó að stundin væri svo
nærri. Er Magnús leit inn hjá mér
fyrir fáeinum vikum sá ég að af
honum var dregið. Erindið var að
leiðbeina mér vegna fýrirhugaðra
framkvæmda í gamla húsinu. Og
fáeinum dögum áður en Magnús
lést hringdi hann til þess að frétta
hvernig gengi. Honum var annt um
gamla húsið sitt. Er ég heimsótti
þau hjón daginn eftir var hann glað-
ur í bragði þó helsjúkur væri. Viku
síðar var hann allur.
Magnús Þorbjömsson var mynd-
arlegur maður á velli, glaðvær og
velviljaður. Hann var drengur góð-
ur. Ástvinum Magnúsar færum við,
íbúar að Fálkagötu 22, dýpstu sam-
úðarkveðjur.
Einar Krisljánsson.
t
Baðir okkar, tengdafaðir og afi,
HERMANN KJARTANSSON,
lést á ferðalagi í Alaska þann 15. ágúst sl.
Jarðarförin auglýst síðar.
Sigríður Hermannsdóttir, Ómar Jóhannsson,
Anna Dagbjört Hermannsdóttir, Þorvarður Árni Þorvarðarson,
Marta Hermannsdóttir,
Sara Hermannsdóttir,
Rut Hermannsdóttir
og barnabörn.
t
Ástkær móðir okkar, tengdamóðir, amma og langamma,
ÞÓRHILDUR INGIBJÖRG JAKOBSDÓTTIR
frá Árbakka,
lést í Fjórðungssjúkrahúsinu á Akureyri aðfaranótt 19. ágúst sl.
Jarðarförin auglýst síðar.
Sigurlaug Ó. Guðmundsdóttir,
Torfi Guðmundsson, Ellen Ándersson,
Jakob Guðmundsson, Helga Hermannsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
Frænka okkar,
PETRÍNA ÞORSTEINSDÓTTIR
frá Súðavík,
Bergstaðastræti 48,
Reykjavik,
ai idaðist á Landakotsspítala 16. ágúst.
Útförin fer fram frá Fossvogskapellu
fimmtudaginn 22. ágúst kl. 10.30.
Magnús Bjarnason,
Hulda Bjarnadóttir.
t
Okkar kæri sonur, bróðir og mágur,
SKÚLI FRIÐRIKSSON,
Byggðarholti 11,
Mosfellsbæ,
lést af slysförum aðfaranótt 16. ágúst.
Útförin fer fram frá Lágafellskirkju
í Mosfellbæ þriðjudaginn 27. ágúst
kl. 13.30.
Friðrik Friðriksson, Dodda Runólfsdóttir,
Friðrik Friðriksson yngri, Bjarnveig Guðbjörnsdóttir,
Gísli Friðriksson, Ása Jakobsdóttir.
t
Hjartkær maðurinn minn, faðir okkar,
tengdafaðir og afi,
EGGERT STEFÁN
SIGURÐSSON WAAGE
vinnuvélastjóri,
Dvergabakka 12,
er lést á heimili sínu fimmtudaginn
15. ágúst, verður jarðsunginn frá Foss-
vogskirkju föstudaginn 23. ágúst
kl. 13.30.
Auður Samúelsdóttir,
Sigurður Waage, ísleifur Waage,
Guðrún Hulda Waage, Edda Waage,
tengdabörn, barnabörn
og barnabarnabarn hins látna.
t
SVEINN BRYNJÓLFSSON,
er lést í Sjúkrahúsi Reykjavíkur miðvikudaginn 14. ágúst sl., verður
jarðsunginn frá Þingeyrarkirkju laugardaginn 24. ágúst kl. 13.00.
Kristján Brynjólfsson,
Þórarinn Brynjólfsson,
Ármann Brynjólfsson,
Helgi Brynjólfsson
Friðrik Brynjólfsson
og aðrir aðstandendur.
t
Systir mín,
INGIBJÖRG H. JÓNSDÓTTIR,
Ljósheimum 6,
Reykjavik,
verður jarðsungin frá Áskirkju fimmtu-
daginn 22. ágúst kl. 13.30.
Jarðsett verður í Gufuneskirkjugarði.
Páll Jónsson.