Morgunblaðið - 21.08.1996, Blaðsíða 28

. 28 MIÐVIKUDAGUR 21. ÁGÚST 1996
MORGUNBLAÐIÐ
MINNIIMGAR
Guðlaug Guð-
laugsdóttir
fæddist 28. maí 1905
í Akureyjum á
Breiðafirði og ólst
upp í Ytri-Fagradal
á Skarðsströnd. Hún
lést á Dvalarheimil-
inu Silfurtúni í Búð-
ardal 14. ágúst síð-
astliðinn. Foreldrar
Guðlaugar voru
^hjónin Solveig Stur-
laugsdóttir og Guð-
laugur Guðmunds-
son. Hún var fjórða
í hópi sjö systra.
Aðeins þijár þeirra
komust til fullorðinsára; Guð-
rún, Guðlaug og Júlíanna Jó-
hanna. Guðlaug missti föður sinn
sjö ára gömul og byijaði ung að
vinna fyrir sér og vann ýmis
störf viða um land.
Það er nú einu sinni þannig í þess-
ari tilveru að annað hvort er maður
lifandi eða ekki. Fólk sem verður lítil-
fjörlegt með árunum, t.d. vegna elli-
hrörnunar eða sjúkdóma, er engu að
síður lifandi. Bjargarlaust, rúmfast
eða jafnvel meðvitundarlaust fólk
tengt öndunarvél hefur enn yfír að
ráða lífsanda. Þetta átti við um
ömmu. Við sem umgengumst hana
síðustu vikurnar og mánuðina vissum
vel að hverju dró. En á meðan lífs-
andinn bjó enn í bijósti hennar viss-
um við einnig að hún yrði ekki frá
okkur tekin. Þetta var spurning um
tíma, millibilsástand þar sem við
gátum ýtt á undan okkur söknuði
og hræðslu við missi, sem í vændum
var.
Nú er tími ömmu meðal okkar lið-
inn. Minning hennar lifir áfram í
hjörtum þeirra sem hana þekktu og
umgengust. Og þó að í huga mínum
séu minningar um hana alveg síðan
ég man eftir mér, eða í tæp 30 ár,
þá geri ég mér grein fyrir því að það
er aðeins brot af lífi ömmu. Amma
varð nefnilega langlíf og eignaðist
sína syni um miðjan aldur. Um lífs-
blóma ömmu, æsku, manndómsár og
búskapartíð, á ég því miður engar
minningar.
Amma var lágvaxin, hnellin og
andlitsfríð kona. Hún var gamansöm
meira en gengur og gerist. Hún gerði
sjaldan grín að öðrum en því meira
að sjálfri sér. Gamanvísur kunni hún
^iölmargar. Henni var einnig í blóð
borið að leita sátta og bera klæði á
Árið 1936 giftist
Guðlaug Eyjólfi
Stefánssyni frá
Kleifum í Gilsfirði.
Bjuggu þau víða í
Saurbæjarhreppi;
fyrst á Kleifum, síð-
ar í Tjaldanesi,
Hvammsdal og síð-
ast að Efri-Brunná.
Eyjólfur og Guðlaug
eignuðust þrjá syni;
Stefán, f. 1937, Stur-
laug, f. 1940, og
Guðlaug Veigar, f.
1947. Arið 1988 lést
Eyjólfur Stefánsson.
Guðlaug bjó síðustu
níu árin sin á dvalarheimilinu
Silfurtúni í Búðardal.
Útför Guðlaugar verður gerð
í dag frá Staðarhólskirkju í
Dalasýslu og hefst athöfnin
klukkan 14.
vopn hvort sem það var í samskiptum
við aðra eða sem þriðji maður í sam-
ræðum og deilum. Létta lund og lif-
andi gamansemi bar hún vel fram á
tíðræðisaldurinn. í mínum huga hefði
mátt sæma hana heiðursdoktorsgr-
áðu fyrir að létta lund samferða-
manna sinna með eðlislægri gaman-
semi.
Þegar amma og afi hættu að búa
á Efri-Brunná og eftirlétu syni og
tengdadóttur jörðina, byggðu þau sér
lítið hús þar skammt frá. Fyrir lítil
barnabörn var þetta nokkur leið að
fara. En við vorum nú ekki orðin
mjög gömul þegar við fórum að
stunda reglulegar og óreglulegar
heimsóknir til afa og ömmu. Stund-
um gistum við þar einnig um lengri
eða skemmri tíma. Þetta varð okkar
annað heimili. Amma hafði alltaf
tíma til að spila og hafði reyndar
mjög gaman af því. Hún kenndi okk-
ur íjölmörg spil. Alltaf þegar hún
kenndi okkur spil, byijaði hún á því
að segja: „Ætli ég sé ekki búin að
gleyma því.“ Hún kenndi mér einnig
að tefla að nokkru leyti og hefur
uppgert minnisleysi eflaust hjálpað
okkur til að læra ný spil og mann-
ganginn svo fljótt, því okkur fannst
sem við þyrftum sífellt að vera að
kenna ömmu allt það sem hún þótt-
ist ekki muna.
Á matarborði ömmu voru stundum
réttir sem ekki fundust annars stað-
ar betri. Þar ber fyrst að nefn? sér-
stakt te sem nefnist Melroses. Lykt-
in af þessu tei vakti okkur á morgn-
ana þegar við gistum hjá afa og
ömmu og þá gátum við labbað ber-
fætt fram í eldhús, sest þar á sér-
staka kolla, dregið undir okkur fæ-
turna og sötrað þetta te. Á matartím-
um var ég hrifnastur af fiskibollun-
um hennar ömmu. Þær voru stórar,
guileitar og mjög vel steiktar. í kaffi-
tímum voru það flatkökurnar sem
báru af. Þær voru frekar þykkar,
grófar og dökkar. Einu sinni þegar
ég var á unglingsárum ákvað ég að
læra að búa til svona kökur. Ég
mætti með bók og blýant í bakstur-
inn til ömmu og ætlaði að ná galdrin-
um niður á blað. Amma byijaði að
blanda deigið. Ekki var notast við
nein mælitæki heldur notaði amma
lúkuna á allt þurrefni. Amma bland-
aði vatni og bætti við rúgi eftir til-
finningunni einni saman. Ég lagði
skriffærin frá mér og sá að þessi
uppskrift yrði aldrei bókuð.
Amma dó í sama héraði og hún
fæddist í. Hvergi annars staðar hefði
hún viijað búa og hvergi annars stað-
ar deyja. Saurbær í Dalasýslu var
fegursta sveit sem hún hafði augum
litið og á því hafði hún oft orð. Þar
fær hún nú að hvíla við hlið eigin-
manns síns í kirkjugarði Staðarhóls-
kirkju. Að ömmu og afa liðnum búa
eftir í mér minningar og reynsla sem
hafa haft mikil áhrif á manndóm
minn og þroska. Hjartans þakkir
þeim aðstæðum sem þessi kynni
gáfu.
Að lokum vil ég senda sérstakar
þakkir starfsfólki Silfurtúns í Búð-
ardal fyrir framúrskarandi umönnun
síðustu árin hennar ömmu og þá
sérstaklega síðustu vikurnar. Öllum
afkomendum, skyldfólki og vinum
Guðlaugar sendi ég mínar bestu sam-
úðarkveðjur. Guð faðir veri með okk-
ur öllum.
í minningu ömmu minnar Laugu.
Eyjólfur Sturlaugsson.
Amma mín og afi voru fastur
punktur í tilveru minni í barnæsku
enda eru minningar um þau og
tengdar þeim afskaplega margar.
Það var þannig að hjá þeim var allt
í föstum skorðum og maður gekk
að hlutunum vísum. Þannig kom afí
alltaf á hveijum morgni að ná í mjólk
á „Dinka Dink“ en það var gamla
dráttavélin hans kölluð, og það var
mjög vinsælt að hlaupa á móti honum
til að fá far síðasta spölinn. Amma
fór aftur á móti lítið úr húsi og fórum
við systkinin oftast minnst vikulega
í heimsókn enda var okkur alltaf
tekið fagnandi og komið fram við
okkur eins og um „alvöru“ gesti
væri að ræða. Amma Lauga var
yndisleg amma sem alltaf hafði tíma
til að snúast i kringum barnabörnin
sín. Þegar ég lít til baka er ekki
annað hægt en dást að þolinmæði
hennar við að spila við mig og systk-
ini mín, klukkutíma eftir klukkutíma
og ekki skemmdi fyrir að hún kunni
ýmis spil sem enginn annar kunni
og voru hin skringilegustu að okkar
mati. Auðvitað var gerð góð pása á
spilamennskunni til að fæða okkur á
gómsætu heimabökuðu bakkelsi.
Svona gátu heilu dagarnir liðið hjá
afa og ömmu, það var spilað, drukk-
ið og spilað svolítið lengur, þáðir
nokkrir molar, og svo var labbað
heim. Einnig var hún óendanlega
þolinmóð við að kenna okkur að
pijóna eða sauma út, enda var amma
mikil hannyrðakona sem pijónaði,
saumaði út og heklaði. Aldrei stopp-
aði ég hjá henni á seinni árum án
þess að hafa með mér heim sokka
og vettlinga sem hún hafði pijónað
handa dætrum mínum.
Það er nú þannig að sem barni
og unglingi hvarflaði það aldrei að
mér að hugur eða vilji ömmu minnar
gæti hugsanlega stefnt á eitthvað
annað heldur en að vera húsmóðir,
eiginkona, móðir og amma, en öllum
þessum hlutverkum skilaði hún með
sóma og lagði mikla alúð í verk sín.
En viðbrögð hennar þegar reynt var
að kenna henni á nýja eldavél í Dval-
arheimilinu í Búðardal, þangað sem
þau fluttu, gáfu manni vísbendingu.
Þar sem amma hafði alltaf bakað
minnst vikulega ef ekki oftar, þótti
nauðsynlegt að kenna henni á elda-
vélina í nýju heimkynnunum. Amma
bar við að hún gæti ekki lært á þetta
nýja tæki en þegar haldið var áfram
að leggja að henni að æfa sig spurði
hún viðstadda hvort okkur þætti hún
ekki hafa bakað nóg um ævina? Aldr-
ei hafði annað hvarflað að mér en
henni þætti gaman að bakstrinum
en svo var auðsýnilega ekki, enda
var þaðan í frá allt bakkelsi einfald-
lega fengið úr bakaríinu.
En nú þegar að kveðjustundinni
er komið fínnst mér rétt að kveðja
með sömu orðunum og hún kvaddi
mig alltaf. Guð geymi þig.
Sigríður.
Minningarnar streyma fram þar
sem ég sit við eldhúsborðið þitt í
bláa húsinu sem þið Lói byggðuð
þegar þið hættuð búskapnum. Já,
vissulega er margs að minnast þó
okkar kynni hæfust ekki fyrr en þú
varst komin fast að sextugu og hafð-
ir þá um veturinn orðið fyrir miklum
áföllum, fékkst heilablóðfall og blóð-
tappa við heilann, varst send utan í
höfuðuppskurð sem að vísu tókst
vonum framar, en þú barst í raun
aldrei þitt barr síðan, þú sem allir
sögðu að hefði kunnað hafsjó af vís-
um og kvæðum og áttir til að yrkja
tækifærisvísur af minnsta tilefni þér
og öðrum til skemmtunar mundir
engar vísur þegar þú komst heim
aftur.
Minni þitt kom síðan smám saman
þótt aldrei yrði það nema svipur hjá
sjón. Margt sagðir þú mér frá liðnum
dögum héðan úr Saurbænum, sveit-
inni þinni sem þú unnir af alhug, og
ætíð fanrist þér hún vera fegursti
staðurinn sem þú hefðir séð. Vissu-
lega var lífið oft erfitt þar sem efnin
voru lítil og móðir þín snemma ekkja
með þijár ungar dætur á framfæri,
þá tíðkaðist að börn og unglingar
færu að heiman til að létta undir og
svo var með þig er fórst ung að
passa börn hér í sveitinni. Allir voru
þér góðir, kannski misgóðir en góðir
samt, svoleiðis voru allir sveitungar
þínir í minningunni.
Seinna lá leiðin til Reykjavíkur
eins og svo margra, varst þar í vist-
um og kaupavinnu á sumrin. í ein-
hverri vistinni sparaðir þú fyrir
saumavélinni þinni sem þú seinna
gafst mér þegar þið Lói fluttuð á
Dvalarheimilið í Búðardal. Vélin
kostaði 300 krónur, þú fékkst 30
krónur í mánaðarlaun = 10 mánaða
kaup, svona geta aðeins þeir gert
sem eru sparsamir, nýtnir og nægju-
samir.
Þar sem ég sit við eldhúsborðið
þitt og hugsa til baka þá finnst mér
ég aldrei hafa séð þig iðjulausa. Árin
sem þið Lói áttuð í húsinu sem þið
byggðuð hafa trúlega verið þau bestu
sem þið áttuð, margra hluta vegna,
efnahagurinn rýmri, gott og rúmt
húsnæði en oft hafðir þú búið þröngt
í margbýli og deilt eldhúsi og öðru
með öðrum, en aldrei nema með
góðu fólki.
Á þessum seinni árum þegar um
fór að hægjast fórstu að sauma út
og það voru þessi býsn sem þú af-
kastaðir, dúkar, púðar, myndir og
mottur og síðast en ekki síst dúllu-
teppin þín sem þú byijaðir ekki að
gera fyrr en um áttrætt, þau eru
orðin æði mörg sem þú gerðir og
gafst afkomendum, vinum og vanda-
mönnum.
Eftir að Lói dó varst þú aldursfor-
seti í fjölskyldunni og sómdir þér vel
sem slík, það var ekki laust við að
þér þætti barasta gaman að verða
dálítið gömul enda má segja að þú
værir að upplagi heilsuhraust ef frá
er talin heilablæðingin, það varð fyrst
í vetur sem fór að halla verulega
undan fæti, en fótavist hafðir þú fram
eftir sumri. Það var ekki hægt að
hugsa betur um þig en starfskonur á
Dvalarheimilinu í Búðardal gerðu og
þeirra kærleikur gerði þér kleift að
vera þar til síðasta hérvistardags.
Lauga mín. Ég kveð þig með sökn-
uði og þakka góða samfylgd, tryggð
og umhyggju fyrir ljölskyldu minni.
Birna.
GUÐLAUG
GUÐLA UGSDÓTTIR
t
Elskuleg móðir okkar, dóttir, systir og
mágkona,
ERNA ARNARDÓTTIR,
verður jarðsungin frá Laugarneskirkju
fimmtudaginn 22. ágúst nk. kl. 15.00.
Thelma Logadóttir, Ú|far Logason,
Anna E. Elíasdóttir, Örn Gunnarsson,
Elsa Karen Staib, Walter Staib,
Ómar Arnarson,
Ingigerður Arnardóttir, Sólmundur Jónsson,
Gunnhildur Arnardóttir, Hafsteinn Jónsson.
t
Þökkum hlýhug og vináttu við veikindi
og andlát elskulegrar eiginkonu, móður,
tengdamóður og ömmu,
BJARGAR ÁSGEIRSDÓTTUR,
Efstaleiti 12,
Reykjavík.
Páll ÁsgeirTryggvason,
Dóra Pálsdóttir, Jens Tollefsen,
Tryggvi Pálsson, Rannveig Gunnarsdóttir,
Herdís Pálsdóttir, Þórhallur F. Guðmundsson,
Ásgeir Pálsson, Áslaug Gyða Ormslev,
Sólveig Pálsdóttir, Torfi Þ. Þorsteinsson
og barnabörn.
Sérfræðingar
í blóniaskreytinguni
við öli tækifæri
HRAUNBERGS
APÓTEK
Hraunbergi 4
INGÓLFS
APÓTEK
Kringlunni 8-12
eru opin til ki. 22
"A"
Næturafgreiðslu
eftir kl. 22 annast
Ingólfs Apótek
Ini blómaverkstæði
WNNAafe
Skólavörðustíg 12,
á horni Bergstaðastrætis,
sími 19090
BRYNDÍS STEFANÍA
JACOBSEN
+ Bryndís Stefan-
ía Jacobsen
fæddist í Reykjavík
26. nóvember 1919.
Hún lést í Reykja-
vík 11. ágúst síðast-
liðinn.
Útför Bryndísar
Stefaníu fór fram í
kyrrþey 16. ágúst.
Föstudaginn 16. ág-
úst var jarðsungin í
kyrrþey vinkona mín
Bryndís S. Jacobsen.
Andlát hennar bar
að þann 1. ágúst, eftir
stutt en erfitt sjúkdómsstríð. Binna,
eins og hún var alllaf kölluð af vin-
um sínum, flutti hér í húsið fyrir
sautján árum með seinni manni sín-
um Júlíusi Jóhannssyni frá Siglu-
fírði, hann lést árið 1986. Fljótlega
urðum við Binna góðar vinkonur og
hélst það alla tíð síðan, leið varla
sá dagur að við ekki hittumst og
töluðum saman. Vil ég nú þakka
henni okkar góðu kynni og traustu
vináttu, sem hún sýndi mér og minni
fjölskyldu jafnt á gleði- sem á sorg-
arstundum.
Binna var alla tíð hress í skapi og
lét aidrei deigan síga þótt á móti
blési og brást við með
karlmennsku þeim sjúk-
dómi sem dró hana til
dauða. Er ljóst var
hversu alvarlegur sjúk-
dómur hennar var, kom
Fríða einkadóttir henn-
ar og var síðustu vikurn-
ar hjá henni og annaðist
hana af alúð til hinstu
stundar.
Fríða er gift Dvalin
Hrafnkelssyni og búa
þau á Vörðubrún, Eg-
ilsstöðum. Binna var
ákaflega barngóð og
fóru börn mín og barna-
börn ekki varhluta af
því, og alltaf báðu barnabörnin um
að fá að heimsækja Binnu þegar þau
komu í heimsón í Þórufell. Kveðjur
og þakkir færi ég Binnu frá okkur
hjónum, börnum _og barnabörnum,
einnig þakkir frá Irisi Magnúsdóttur
frænku minni. Öll munum við sakna
þín, kæra vinkona, og vonum að
friður og gleði mæti þér hjá Guði.
Fríðu, Dvalin, börnum þeirra,
Óskari bróður hennar og fjölskyldu
sendi ég hugheilar samúðarkveðjur
og bið Guð að styrkja þau og varð-
veila.
Hvíi í friði, kæra vinkona.
Margrét Magnúsdóttir.
+
4
4
G
G
4
4
4
4
4
G
4
4
4
4
i
4