Morgunblaðið - 13.09.1996, Blaðsíða 36

36 FÖSTUDAGUR 13. SEPTEMBER 1996
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
BJORN
JÓNSSON
+ Björn Jónsson
fæddist á Pat-
reksfirði 6. maí
1941. Hann lést 5.
september síðastlið-
inn. Foreldrar hans
eru Vigdís Bjarna-
dóttir frá Lambadal
í Dýrafirði, f. 13.
júní 1914, dóttir
hjónanna Sigríðar
Gunnjónu Vigfús-
dóttur og Bjarna
Sigurðssonar bónda
þar, og Jón Hákon
Björnsson málara-
meistari frá
ísafirði, f. 29. mars 1908, sonur
hjónanna Sigurfljóðar Sigurð-
ardóttur og Björns
Jónssonar húsa-
smíðameistara og
bónda. Þau bjuggu
á ísafirði. Systir
Björns er Hanna
Kolbrún Jónsdóttir
sem er gift Halldóri
Ólafi Ólafssyni.
Systursynir hans
eru Vignir Steinþór
Halldórsson og Jón
Hákon Halldórsson
búsettir í Reykja-
vík.
Útför Björns fer
fram frá Fossvogs-
kirkju í dag og hefst athöfnin
klukkan 15.
Þegar æviröðull rennur,
rökkvar fyrir sjónum þér,
hræðstu eigi, hel er fortjald,
hinum megin birtan er.
Höndin sem þig hingað leiddi,
himins til þig aftur ber.
Drottinn elskar, - Drottinn vakir
daga’ og nætur yfir þér.
(S. Kr. Pét.)
Kæri drengurinn minn. Mig lang-
Sr að kveðja þig nokkrum orðum.
Ég minnist þeirra stunda er þú
fæddist inn í þennan heim. Það var
hörð barátta hjá okkur báðum, þú
hengdur í naflastreng og ég komin
á ystu nöf en okkur var ætluð lengri
jarðvist af lífsins höfundi. Síðan þá
hefur í huga mínum leynst sannfær-
ing um að ekki liði langur tími á
milli okkar burtfarar af þessum
heimi en það er eins og skáldið seg-
ir. „Oss þykir þungt að skilja, en
það er guðs að vilja.“ Gott er allt
sem guði er frá.
Ég minnist gamalla stunda er ég
var veik sem oftar á lífsleiðinni og
komst ekki fram úr rúminu. Þá lagð-
ir þú á þig að vakna fyrr á morgn-
ana til að taka til bita handa mér
og færa mér áður en þú fórst til
þinnar vinnu. Ég minnist þess einn-
ig hvað þú varst viljugur að senda
heim kveðjur og kort þegar þú sigld-
ir um heimsins höf og láta mig vita
að allt gengi vel og hvað hún móðir
mín var stolt og glöð að þú mundir
eftir að senda henni kort líka með
myndum af ýmsum borgum sem þú
hafðir komið til. Þá sagði amma
þín: „Sjáið hvað blessaður drengur-
inn sendi mér, kellunni, falleg kort
frá borgum út í heimi þar sem hann
var nýlega," og gleðin ljómaði af
andliti hennar eins og hún hefði
fengið dýrmætan fjársjóð. Ég minn-
t
Útför eiginmanns míns, föður okkar, tengdaföður, afa og bróður,
PÉTURS ÓLAFSSONAR JOHNSON,
1029 Charity Drive,
Virginia Beach, VA 23455,
sem lést i Virginia Beach í Virginíu í Bandaríkjunum 2. ágúst sl.
fer fram frá Dómkirkjunni í dag 13. september kl. 13.30.
Blóm vinsamlegast afþökkuð. Þeim, sem vilja minnast hins látna,
er bent á líknarstofnanir.
Margrét Þorbjörg Johnson,
Thor Ólafur Johnson, Nikki Johnson,
Guðrún Johnson,
Pétur P. Johnson, Sigurborg Sigurbjarnadóttir,
barnabörn og systkini.
t
Við þökkum af alhug alla þá samúð og
vináttu sem okkur var sýnd við fráfall
hjartkaerrar móður okkar og tengda-
móður,
HALLDÓRU GEIRSDÓTTUR,
Hátúni 10B.
Sérstakar þakkir til starfsfólks kvenna-
deildar Landspítalans fyrir einstaka
umönnun og kærleika i hennar garð.
Vinátta ykkar allra er okkur stuðningur.
Guðni J. Guðnason,
Þórunn Guðnadóttir,
Jón Geir Guðnason,
Halldór Guðnason,
Hjörtur Guðnason,
og aðrir aðstandendur.
Inga Kjartansdóttir,
Guðmundur Ágústsson,
Anna Felixdóttir,
Ástríður Guðný Danielsdóttir,
Guðrún Jóna Valgeirsdóttir
Þökkum innilega auðsýnda samúð og
hlýhug við andlát og útför eiginmanns
míns, föður okkar, tengdaföður, afa og
langafa,
ÞÓRIS BENEDIKTSSONAR,
Melgerði 12.
Sérstakar þakkir fyrir góða umönnun
færum við læknum og hjúkrunarfólki á
deild 3B á Landakoti og hjá Heima-
hlynningu Krabbameinsfélags íslands.
Björg Gunnlaugsdóttir,
Hilmar Þórisson, Guðlaug I. Ólafsdóttir,
Þorbjörg Þórisdóttir, Ari H. Ólafsson,
Benedikt Þórisson, Elínborg B. Sturlaugsdóttir,
Steinunn Þórisdóttir, Eyjólfur Brynjólfsson,
Herdís Þórisdóttir, Guðmundur Ragnarsson,
Gunnlaugur Þórisson, Sigrún Bjarnadóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.

ist einnig er þú stóðst við hlið fé-
laga þinna á Þorkeli Mána á víg-
velli hafsins á Nýfundnalandsmiðum
og þið börðuð klaka af skipinu í
einn og hálfan sólarhring og hlutuð
sigur en togarinn Júlí sökk í því
sama veðri skammt frá.
Ég og fjölskyldan viljum þakka
þeim er veittu þér hlýju, kærleika
og alúð í veikindum þínum. Ég er
sannfærð um að vel hefur verið tek-
ið á móti þér á strönd eilífðar þar
sem hvorki er harm né veikindi við
að stríða. Mín trú er sú að þú hafir
verið kallaður af lífsins höfundi til
fleiri starfa guðs um geim. Ég kveð
þig, kæri, með ljóði eftir Matthías
Jochumsson:
Sýn mér, sólar faðir,
sjónir hærri en þessar,
málið mitt er síðast
miklar þig og blessar.
Sýn mér sætt í anda
sæla vini mína,
blessun mina barna
burtfór mína krýna.
Dæm svo mildan dauða,
Drottinn, þínu bami,
eins og léttu laufi
lyfti blær frá hjami,
eins og lítill lækur
ljúki sínu hjali,
þar sem lygn í leyni
liggur marinn svali.
Vigdís Bjarnadóttir.
Drottinn gaf og drottinn tók.
Lofað sé nafn drottins. Þessi orð
hafa hljómað í eyrum mér nú síð-
ustu dagana. Lífið heldur áfram,
tíminn á jörð er okkur aðeins léður.
Nú eru þáttaskil, því vil ég þakka
líf þitt hér, elskulegi bróðir minn.
Ég vil þakka þér allar sameiginlegar
stundir, bæði í gleði og sorg. Það
er oft skammt á milli lífs og dauða.
Það skiptir ekki miklu máli hvar við
deyjum, eða hvenær heldur í hvaða
höndum við erum. Nú sem oftar er
mér í fersku minni mynd sem kenn-
ari minn í hjúkrunarskóla í Noregi
gaf mér þegar hún var hér fyrir
þremur árum. Hún er af hendi en
í henni hvílir maður, krossinn er í
baksýn. Þessi mynd kemur frá Mar-
íusystrum. Þannig hugsa ég mér
þig. Það skiptir máli að vera í sterkri
hendi. Hendi drottins, hvað sem á
dynur. Sigur krossins og upprisa
Krists er einnig sigur þinn sem og
okkar annarra brotlegra manna.
Það var í sjávarplássi vestur á
Fjörðum að hart var barist fyrir lífi
lítils drengs. Hann var að koma úr
móðurkviði. Fæðingin fór fram í
heimahúsi og gekk erfiðlega. Þá var
ekki öll sú tækni fyrir hendi sem
boðið er upp á í dag ef fæðing verð-
ur afbrigðileg. Spennan var mikil.
Skyldi barnið lifa. En svo gerðist
það að litli karlinn byrjaði að gráta.
veikur grátur heyrðist þegar ljós-
móðir og læknir voru að komast í
þrot. Sigurinn var unninn þeim til
mikillar gleði. Drottni hafði þóknast
að gefa foreldrunum lítið sveinbarn
og mér eina bróðurinn sem ég hef
eignast. Ég man hve þetta var
spennandi. Þetta eru mínar fyrstu
minningar úr bernsku. Litli bróðir
sem ég elskaði strax og hef alltaf
elskað síðan. Ég var eldri en þú og
fór fljótlega að finna til ábyrgðartil-
fmningar gagnvart þér. Fannst ég
vera stóra systir sem bæri að sýna
litla bróður umhyggju. Það var
skammt milli lífs og dauða og vart
séð hvort við myndum fá að eiga
þig. Þú hefur oftar komist í hann
krappann en lífið sigrað, því vil ég
enn og aftur þakka.
En nú urðu þáttaskil í því fimmtu-
daginn 5. september. Þú varst kall-
aður yfir til ljóssins lands þar sem
enga sorg og enga rýrð er að fínna.
Þegar síminn hringdi kl. 17.30 og
sagt að þú hefðir látist fyrir klukku-
stund var mér sannarlega brugðið.
Það hafði stíflast ein aðalæð sem
liggur til hjartans. Svo snöggt og
svo skjótt. Ég átti bara ekki von á
þessu þó að við öllu megi búast.
Ég vil þakka af alhug öllum þeim
sem báru umhyggju fyrir þér og
önnuðust síðasta æviskeiðið í þínum
veikindum. Ég er svo ánægð yfir
því að við gátum verið saman í sum-
ar og farið í ferðalag. Síðasta sum-
arferðalagið okkar. Það var okkur
öllum svo ánægjulegt. Ég vissi líka
að þú áttir ánægjulegt ferðalag hér
innanlands með félögum þínum sem
þú naust fram í fíngurgóma. Þú
sagðir okkur frá því. Þér þótti svo
vænt um þá.
Nú er þinn tími kominn. Allt hef-
ur sinn tíma. Að lifa hefur sinn tíma
og að deyja hefur sinn tíma, en lífíð
rennur bara svo hratt áfram. Þegar
litið er til baka finnst manni svo
örstutt síðan þú varst ungur maður.
Ég trúi því að vel hafi verið tekið
á móti þér handan fljótsins. Við lif-
um eftir með minningamar sem eru
margar ljúfar, allt frá bernsku til
fullorðinsára. Ég man hve þér þótti
vænt um mömmu, þú barst snemma
mikla umhyggju fyrir henni. Litill
snáði, talaðir um að þú ætlaðir að
byggja hús fyrir hana þegar þú
værir orðinn stór. Þú stóðst við þinn
þátt í því. Þegar við vomm böm var
ekki algengt að á heimilum væru
stærri heimilistæki svo sem eins og
kæliskápar. Þegar þeir fóru að ryðja
sér til rúms fannst þér að hún
mamma yrði að njóta þess eins og
aðrir. Þú lagðir þá þitt af mörkum
þar. Þú varst fámæll, hlédrægur og
dulur. Stundum var erfítt að ná út
tilfinningum þínum, þótt sterkar og
viðkvæmar væru þær. En kærleiks-
ríkur og umhyggjusamur varstu svo
af bar. Ég man þegar ég vann á
sjúkrahúsi í Flekkefjord aðeins 24
ára og hafði ekki séð Islending á
annað ár. Þá kom bréf frá þér og
boð um það að þú hygðist koma og
leita þér að atvinnu þar sem þú og
fékkst. Þar gátum við verið saman
og átt ánægjulegar stundir. Ég var
svo stolt af þér.
Sjórinn heillaði þig meirihluta
ævi þinnar. Þú ákvaðst að ráða þig
á norskt flutningaskip og fékkst
pláss. Þá skildu leiðir aftur. Ég
kvaddi þig með kökk í hálsi, fannst
ég vera að missa þig. Litli bróðir
sem nú var orðinn fullvaxta maður
að fara út í heim með norsku flutn-
ingaskipi. Ég óttaðist það sem
koma skildi. Aftur hittumst við í
Noregi. Þú fékkst gistingu í ein-
hvetjar nætur í biblíuskóla sem ég
var í í Ósló og fórst svo heim. Aft-
ur heillaði ævintýraþráin þig. Þá
var brugðið á leik og farið ti! Ástr-
alíu. Aftur fannst mér ég missa
þig. Ástralía var mér svo fjarri.
Ég fór að hugsa hvað gerist þar.
Þú komst þaðan eftir tvö ár, þá
með fallegar gjafir handa okkur
sem heima sátum, eins og svo oft
áður úr siglingaferðum þínum. Aft-
ur urðu fagnaðarfundir.
Eftir það fórstu að veikjast og
náðir þér ekki upp frá því, en kær-
leikurinn og umhyggjan urðu samt
áfram þitt aðalsmerki. Þú lést ekki
þitt eftir liggja ef þú gast veitt okk-
ur hjálp eða hélst að við hefðum
þörf fyrir hana. Þú tókst þátt í gleði
minni þegar ég fann mér lífsföru-
naut og litlu systurdrengirnir fædd-
ust. Minningarnar eru margar. Þær
eru nær ótæmandi. Ég geymi þær
í hjarta mér, en læt staðar numið
við upprifjun. Við hittumst á ljóssins
landi þegar minn tími er kominn.
Þú ert kærkvaddur. Ég og fjölskyld-
an söknum þín. Þegar heitt er elsk-
að verður sárt saknað. Far þú í friði.
Hanna Kolbrún Jónsdóttir.
í dag kveð ég þig, Bjössi frændi,
í hinsta sinn. Minning þín verður
ávallt í huga mér og ég sakna þín
sárt. Þú varst fyrirmyndar frændi
sem ávallt hafðir tíma og áhuga
fyrir spjalli.
Ég minnist þeirra stunda er þú
sast inni í stofu heima og lagðir
kapal. Þá settist ég stundum hjá
þér og við spiluðum saman. Það
skipti hvorugan okkar máli hvor
vann því að við höfðum svo gaman
af þessu. Ég mun sakna allra sagn-
anna af þeim sjóferðum sem þú fórst
til Amsterdam, Rotterdam og allra
hinna hafnarborganna víðsvegar um
heiminn. Ég er þakklátur fyrir að
þú hafír getað skemmt þér þína síð-
ustu lífdaga í utanlandsferðinni með
mömmu og pabba.
En þótt við séum að kveðjast get
ég þakkað guði fyrir allar þær sam-
verustundir sem við áttum. Það er
svo margt sem ég get lært af þeim.
Þú varst alltaf svo þakklátur þegar
einhver gerði þér greiða, sama
hversu lítill hann var. Þú kunnir
manna best að sýna þínum nánustu
væntumþykju. Einnig veit ég hversu
duglegur þú varst, sama hvort það
var hér heima eða í vinnunni.
Kæri Bjössi, ég ætla að láta þessi
kveðjuorð enda á erindum úr fallegu
ljóði eftir Davíð Stefánsson:
Ég kveiki á kertum mínum
við krossins helga tré.
} öllum sálmum sínum
hinn seki beygir kné.
Ég villtist oft á vegi,
ég vakti oft og bað.
Nú hallar helgum degi
á Hausaskeljastað.
í gepum móðu' og mistur
ég mikil undur sé.
Ég sé þig koma, Kristur,
með krossins þunga tré.
Af enni daggir dijúpa,
og dýrð úr augum skín.
Á klettinn vil ég kijúpa
og kyssa sporin þín.
Jón Hákon Halldórsson.
Bjössi minn. Svona fór nú þetta.
Það virðist vera að aldurinn skipti
ekki öllu máli þegar kallið kemur.
Einhvers staðar er líka sagt, að
þeir deyi ungir sem guðirnir elska.
Nú saknar maður þess að geta
ekki lengur farið með þér í smábílt-
úr. Spjalla saman, virða fyrir sér
náttúruna, sumar, vetur, vor og
haust. Spjalla um dagleg verkefni.
Hugleiða farinn veg um lönd og
álfur og ræða við Jósep um heims-
borgir.
Bjössi, við söknum þín mikið. Þú
varst einstakur vinur, traustur, ein-
lægur og hjálpfús. Þess vegna verð-
ur þú okkur minnisstæður. Við
þökkum þér fyrir okkar góðu kynni.
Vertu sæll, kæri vinur.
Guð blessi móður þína, Hönnu
Kolbrúnu systur þína og fjölskyldu
hennar.
Erla og Hörður
Valdimarsson.
Það voru minningar um ferðalög
út um allan heim, gönguferðir og
tónlist sem streymdu upp í huga
minn þegar ég frétti að Bjössi
frændi væri dáinn. Þegar ég var
smástrákur og átti heima í Torfu-
fellinu man ég eftir heimsóknum
Bjössa og það merkilega við þær
oft á tíðum var að hann kom gang-
andi alla leið frá Framnesvegi. Lít-
ill polli eins og ég gat engan veginn
skilið hvernig Bjössi frændi gat
birst, allt í einu, á tröppunum heima
hjá mér og verið búinn að ganga
alla leið frá Frammó án þess jafn-
vel að blása úr nös.
Eitt það sem Bjössi gerði, sem
er stefna litla frænda hans að gera
líka, var að hann ferðaðist mikið.
Maður spurði ekki Bjössa hvert
hann hefði komið heldur hvert hann
hafði ekki komið, því hann ferðaðist
svo víða. Þar sem ferðalög heilla
mig var ég oft ágengur í sögur og
þegar ég fékk hann til að segja mér
þær var maður kominn í siglingar
um öll heimsins höf, - siglingar sem
ég ætla svo sannarlega að láta verða
af að fara í.
Bjössi hafði alla tíð mjög gaman
af tónlist og það verður mjög skrít-
ið að eiga aldrei eftir að koma á
Framnesveginn og hlusta aftur á
plötur með honum, því við það nut-
um við þess að vera saman.
Já, þær eru margar minningamar
sem maður á um hann Bjössa, -
þennan einlæga, góða mann. Það
er núna sem maður hefði viljað að
bíltúrarnir sem við fórum í, og vor-
um bara tveir að spjalla saman,
hefðu orðið fleiri.
En þótt lífi Bjössa frænda, í þess-
ari jarðvist, sé lokið þá er ég viss
að nýtt líf og vellíðan bíður hans
fyrir handan.
Með þessum fátæklegu orðum vil
ég þakka fyrir að hafa fengið að
kynnast Bjössa frænda og eiga með
honum nokkur ár. Ég mun ávallt
minnast hans sem góða frændans
sem vildi mér svo vel.
Þinn frændi,
Vignir S. Halldórsson.