Morgunblaðið - 31.12.1996, Síða 42

42 ÞRIÐJUDAGUR 31. DESEMBER 1996
MININIINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
AGUST
JÓNSSON
-I- Ágúst Jónsson,
' fyrrverandi
skipstjóri hjá Eim-
skipafélagi íslands,
fæddist í Reykjavík
2. ágúst 1926. Hann
lést á Landspítalan-
um 26. desember
síðastliðinn, 70 ára
að aldri. Foreldrar
hans voru hjónin Jón
Kristjánsson, læknir
í Reykjavík, og Em-
ilía_ Sighvatsdóttir.
Ágúst var tví-
kvæntur. Fyrri eig-
inkona hans var Jón-
ina Guðný Guðjónsdóttir og
eignuðust þau tvö börn, Boga
og Emilíu. Þau skildu. Eftirlif-
andi eiginkona hans er Margrét
Sigurðardóttir.
Ágúst varð stúdent frá
Menntaskólanum í Reykjavík
1947 og lauk farmannaprófi frá
Stýrimannaskólanum í Reykja-
vík 1952. Ágúst starfaði eftir
það hjá Eimskipafélagi Islands
sem stýrimaður og síðar skip-
stjóri á ýmsum skipum félags-
ins. Hann varð að hætta sjó-
Kær vinur okkar, mágur og svili,
Ágúst Jónsson skipstjóri, er látinn
eftir langa og stranga baráttu við
erfiðan sjúkdóm. Þess sjúkdóms
kenndi hann sér fyrst fyrir meira
en 20 árum, sem leiddi til þess að
hann gekkst undir hjartaaðgerð í
London um mitt ár 1978. Vafalítið
heppnaðist sú aðgerð vel á þess tíma
mælikvarða, en ekki er ólíklegt að
í dag hefði fyrr verið gripið inn í rás
viðburða, og batinn þá kannski orðið
bæði betri og varanlegri.
Kynni okkar af Gústa hófust fyrir
um 35 árum, er þau Magga kynnt-
ust, bæði starfandi í millilandasigl-
ingum hjá Eimskip. Reyndar urðu
þau kynni óbein, þar sem við þjugg-
um þá með dætur okkar þrjár um
nokkurra ára bil vestan hafs, en
með skýrum og ítarlegum bréfa-
skriftum Möggu fengum við að fylgj-
ast vei með atburðarásinni allri.
Glöddumst við innilega með Möggu
vegna ánægju hennar og hamingju,
sem lýstu sér svo skýrt í bréfum
hennar og náðu hámarki, er þau
giftu sig í ágúst 1963 í Reynivaila-
kirkju hjá móðurbróður systkinanna,
sr. Kristjáni Bjarnasyni. Kynnin við
Gústa urðu síðan bæði persónulegri
og varanlegri _er flölskylda okkar
kom heim til íslands í sumarleyfi
árið 1966. Svipmyndir frá því sumri
hrannast upp í minningunni - fer-
tugsafmæli Gústa, beijaferðir í Kjós-
ina o. fl. En hæst ber þó án efa í
minningum dætra okkar ferð þeirra
til Vestmannaeyja með ms. Reykja-
fossi, sem Gústi skipstjóri bauð þeim
í ásamt móður þeirra.
Er við snerum aftur heim til ís-
lands sumarið 1969, hagaði svo til,
að Magga og Gústi, ásamt okkur
og öðrum systkinum Möggu, byggðu
sín heimili á Seltjarnarnesi, en þar
voru þau öll fædd og uppalin. Gústi
og Magga byggðu sér lítið og nota-
legt heimili að Nesbala 7, þar sem
þau nutu þess að græða upp og
snurfusa allt í kring, enda var garð-
ur þeirra einkar snyrtilegur og
gróskumikill. Og ekki má gleyma
flaggstönginni, en húsbóndinn
flaggaði þegar við átti og sá til þess,
að öllum reglum um notkun og með-
ferð fánans var fylgt út í æsar. Þá
eru ógleymanleg fjölskylduboðin á
Nesbalanum, þar sem skipstjórinn
stýrði skútunni af festu og röggsemi
og sá til þess að börnin öll og síðar
- barnabörnin fengu sinn skammt
af gijónagosinu og góðgerðum öll-
um, sem á borðum voru.
Við minnumst sumarleyfisferðar
með þeim Gústa og Möggu um suð-
vesturríki Bandaríkjanna, Utah,
Arizona, Nevada og Suður-Kaliforn-
íu 1980, sem Gústi minntist alltaf
með sérstakri ánægju. Þá má ekki
gleyma sumarleyfum okkar hérlend-
is í Borgarfirðinum, ferðalaga út á
Snæfellsnes og í Breiðafjarðareyjar,
mennsku 1978
vegna heilsubrests.
Ágúst tók mikinn
þátt í félagsstörf-
um, var í Odd-
fellow, en afi hans,
Sighvatur Bjarna-
son bankastjóri, var
einn stofnenda Odd-
fellow-hreyfingar-
innar á íslandi. Ág-
úst var einnig í Kiw-
anis-klúbbi Sel-
tjarnarness og í
sóknarnefnd Sel-
tjarnarneskirkju
um skeið.
Ágúst Iék handknattleik í Vík-
ingi á yngri árum og gegndi
trúnaðarstörfum fyrir félagið.
Hann var heiðraður af færeysku
landstjórninni 1974 með heið-
ursmerkinu „Bundinn er bát-
leysur maður“, eftir að áhöfn
ms. Múlafoss hafði bjargað
áhöfn færeyska skipsins Kóngs-
hafn úr sjávarháska.
Útför Ágústs fer fram frá
Seltjarnarneskirkju fimmtudag-
inn 2. janúar og hefst athöfnin
klukkan 15.
ferðar á æskuslóðir tengdaföður
okkar Gústa út á Vatnsnes í Vestur-
Húnavatnssýslu, o. fl.
Gústi var mjög félagslyndur mað-
ur aila tíð, og virkur þátttakandi í
starfí sinna félaga. Fyrst og fremst
var hann kannski Víkingur, og
kvaðst hann hafa verið skráður þar
félagi um fæðingu eða skömmu síð-
ar. Og Víkingur var hann alla tíð
og tók mikinn þátt í gleði þeirra,
þegar vel gekk. Hann var virkur
félagi í Oddfellowstúkunni Hall-
veigu, og í Kiwanisklúbbinn Nes
gekk hann á árinu 1975. Hann var
forseti klúbbsins starfsárið 1981 -
1982, og sótti fundi þar svo lengi
sem honum var fært heilsunnar
vegna. Veitti klúbburinn honum sér-
staka viðurkenningu, svokallaðan
afreksbikar, fyrir síðasta starfsár,
1995 - 1996, fyrir þá tryggð, sem
hann hafði alla tíð sýnt klúbbnum
og starfi hans.
Gústi var trúaður maður, sem leit-
aði ásjár og huggunar hjá guði sín-
um, þegar á bjátaði, og erum við
þess fullviss, að þar fann hann frið.
Hann var varamaður um hríð í sókn-
arnefnd Seltjarnarneskirkju, honum
þótti vænt um kirkjuna sína og sótti
hana reglulega. Og nú er hann kom-
inn á fund feðra sinna og laus við
þær þjáningar og veikindi, sem hann
bjó við síðustu árin.
Við kveðjum Gústa með söknuði
og þökk fyrir góða viðkynningu, sem
aldrei bar skugga á. Við sendum
þeim Möggu, Boga og Emilíu okkar
innilegustu samúðarkveðjur og biðj-
um guð að styrkja þau og hugga í
sorg þeirra.
Svala og Þorbjörn.
Ég vil með nokkrum orðum minn-
ast Agústs Jónssonar vinar míns og
fyrrverandi vinnufélaga. Kynni okk-
ar hófust í júlí 1970 þegar ég hóf
störf hjá Hf. Eimskipafélagi Islands,
sem háseti á ms. Reykjafossi. En
Ágúst var þar 1. stýrimaður og Ieysti
af sem skipstjóri þar til í desember
sama ár, en þá varð Ágúst fastur
skipstjóri á því sama skipi.
Ágúst var góður yfirmaður, hann
kunni vel á þetta hárfína atriði að
stjórna fólki sínu af festu og ákveðni,
og jafnframt að umgangast undir-
menn sína sem jafningja þegar það
átti við. Hann lét sér annt um okkur
yngri mennina og hvatti þá sem
honum leist vel á til að fara í Stýri-
mannaskólann og afla sér stýri-
mannsréttinda, enda tel ég að Ágúst
hafi metið starf skipstjórnarmanns-
ins öðnim störfum meira. Árið 1977
varð Ágúst að fara í iand vegna
veikinda og hóf í framhaldi af því
að vinna í starfsmannahaldi félags-
ins. Þar lágu leiðir okkar aftur sam-
an árið 1983 og þar unnum við sam-
an þar til Ágúst varð alfarið að
hætta störfum árið 1990 vegna
heilsubrests. Þá var fastmælum
bundið að ákveðnu sambandi yrði
haldið áfram og Ágúst lofaði að láta
sjá sig í svokölluðu „kleinukaffi" sem
alltaf var á föstudagsmorgnum.
Þetta varð að föstum sið og oft var
kátt á hjalla þessa stund, enda Ág-
úst einstaklega glaðvær og skemmti-
legur maður. Enda er ég sannfærður
um að hans létta lund og jafnaðar-
geð hafi hjálpað honum mikið í veik-
indum hans. Síðustu árin versnaði
enn heilsa Ágústs og þurfti Ágúst
oft að leggjast inn á spítala. I öllum
hans veikindum reyndist Margrét
eiginkona hans honum stoð og stytta
og er það gæfa hvers manns að eiga
slíkan lífsförunaut.
Ágúst var lánsamur skipstjóri.
Þann 22. sept. 1974 átti hann því
láni að fagna að bjarga áhöfn af
færeyskum bát, ms. Kongshavn frá
Rituvík, sem brann og sökk í Katte-
gat. Fyrir þetta hlaut hann ásamt
áhöfn ms. Múlafoss viðurkenningu
frá landstjórninni í Færeyjum. Við-
urkenningu þessa mat Ágúst mikils
og hafði alltaf á veggnum fyrir ofan
skrifborðið sitt. Ágúst hóf störf hjá
Hf. Eimskipafélagi íslands árið 1947
og átti því að baki mjög langan og
farsælan starfsferil hjá félaginu.
Hann eignaðist á þessum tíma
marga vini meðal starfsfélaganna
sem ég veit að minnast hans með
hlýhug og virðingu.
Eiginkonu, börnum og barnabörn-
um votta ég samúð mína.
Dagþór Haraldsson.
Leiðir okkar Gústa lágu víða sam-
an. Þegar ég hóf mína sjómennsku
17 ára gamall var ég svo heppinn
að ég lenti á vakt með Gústa sem
var þá þriðji stýrimaður á ms. Sel-
fossi og fékk ég því mínar fyrstu
leiðbeiningar um nýjan starfsvett-
vang undir hans stjórn, leiðbeiningar
sem ég tel að hafi enst mér vel.
Gústi var fjallmyndarlegur maður
og minnist ég hans í fullu „uni-
formi“ sem menn klæddust í þá tíð
við brottför og komu í höfn. Á fyrstu
vakt okkar kom í ljós að við vorum
báðir Víkingar og höfum við í gegn-
um 40 ár gengið hvor á sinn máta
í gegnum sögu Víkings, og er mér
ekki örgrannt um að ég hafi frá
fyrstu kynnum notið þessa sameigin-
lega áhugamáls okkar og kannski
fengið mildari meðferð og meiri
umhyggju fyrir bragðið. Þá var Gústi
vel inni í fjarskiptamálum og hafði
trúlega einhver áhrif á að ég valdi
mér að læra til loftskeytamanns enn
ekki til stýrimanns. Þekking Gústa
á þessu sviði var orðlögð um flotann
og trúlega hefur hann haft einhvern
fróðleik frá bræðrum sínum þeim
Kristjáni og Ólafi en þeir voru báðir
færir loftskeytamenn.
Að afloknu stúdentsprófi hóf
Gústi sinn sjómannsferil og minnist
ég þess sem ungur drengur að á
flotanum þótti alltaf mikið til Gústa
koma og var töluvert litið upp til
hans fyrir góða undirbúningsmennt-
un enda var hann frábær yfirmaður
í alla staði.
KRISTJAN
BREIÐFJÖRÐ
+ Kristján Breið-
fjörð fæddist í
Reykjavík 1. janúar
1930. Hann lést á
Vífilsstaðaspítla 30.
septembar síðast-
. liðinn. Foreldrar
hans voru Jóhanna
Kristín Jónasdóttir
úr Bjarneyjum og
síðar Rúfeyjum á
Breiðafirði og Bogi
Guðmundsson úr
Flatey á Breiða-
firði. Kristján var
tvíburi á móti Ingv-
ari Breiðfjörð,
símaverkstjóra í Stykkishólmi.
Um tveggja ára aldur var Krist-
ján settur í fóstur til Stefáns
Stefánssonar og Jónínu Gunn-
laugsdóttur í Bjarneyjum. Eftir
að Jónína og Stefán létust ólst
Kristján upp hjá dóttur þeirra,
Ingveldi Stefánsdóttur, og
hennar manni, Ágústi Péturs-
syni i Flatey. Börn Jóhönnu
Kristínar voru: Ragnheiður
Björnsdóttir Blöndal, f. 1.10.
1921, látin. Hulda Þorvarðar-
dóttir, f. 18.8.1924, látin. Krist-
ján Breiðfjörð, f. 1.1. 1930 lát-
inn. Ingvar Breiðfjörð, f. 1.1.
1930. Svanhvít Pálsdóttir, f.
20.6. 1936.
Kristján eignaðist með Sigríði
Finnbogadóttur soninn Guðjón,
f. 12.11. 1953. Kristján kvæntist
29.5. 1955 Ástu Sigrúnu Þórðar-
dóttur, frá Hergilsey á Breiða-
firði. Þau eignuðust tvö böm.
Þau em: 1) Þórður Hreinn, f.
27.5. 1956, maki
Anna Scheving Jó-
hannesdóttir, f.
19.2. 1963. 2) Jó-
hanna Ósk, f. 20.5.
1959, sambýlismað-
ur Ingólfur Bene-
diktsson, f. 17.11.
1953. Auk þess
dvaldist systurdótt-
ir Kristjáns, Eyrún
Jónsdóttir, f. 24.4.
1953, hjá þeim um
þriggja ára skeið
eftir lát Huldu móð-
ur sinnar. Kristján
og Ásta skildu 1966.
Böm Guðjóns em: Ingyar
Freyr, f. 26.5. 1974, Ævar Om,
f. 8.12. 1977, og Hrannar Már,
f. 29.9. 1979. Börn Þórðar em
Andri Már, f. 16.4. 1987 og
Egill Öm, f. 4.3. 1993. Böm
Jóhönnu em Kristján Öm Frið-
jónsson, f. 7.6. 1977, Sigrún Ósk
Sveinsdóttir, f. 24.4. 1981, Ró-
bert Hlífar Ingólfsson, f. 28.4.
1991, og Númi Fjalar Ingólfs-
son, f. 27.11. 1992.
Kristján fór ungur til sjós.
Lauk minna mótoristanám-
skeiði í Ólafsvík 1949. Lengst
af starfaði Kristján á sjó ásamt
því að grípa í leigubílaakstur
tima og tíma. Síðustu starfsárin
starfaði hann sem vélstjóri hjá
Landhelgisgæslunni, liðlega 15
ár, og þar af lengst á varðskip-
inu Tý þar til hann lét af störf-
um vegna veikinda.
Útför Kristjáns fór fram frá
Fossvogskirkju 10. október.
Elsku pabbi minn.
Nú ert þú farinn í þína síðustu
ferð til ókunnra stranda. Ekki óraði
mig fyrir því að ég ætti ekki eftir
að hitta þig aftur í lifanda lífi, þeg-
ar við kvöddum þig á hjartadeild
Landspítalans í byijun september.
Ekki heldur að við ættum ekki eftir
að tala oftar saman í síma, þeqar
ég hringdi til þín upp á Vífilsstaði,
rúmri viku áður en þú fórst.
En þín var beðið á æðri strönd
og veit ég að það var tekið vel á
móti þér þar og það voru opnir arm-
ar sem biðu.
Minningarnar hafa sótt á huga
minn að undanförnu, sem eðlilegt
er. Þar er að finna ýmislegt, bæði
spaugilegt og líka sárt. Það sárasta
var á sínum tíma þegar þið mamma
skilduð, en ég er löngu komin yfir
það. Einnig var ég alltaf hrædd um
þig í vondum veðrum, þegar þú varst
úti á sjó.
Einnig flýgur oft í gegnum huga
minn hvað þið tvíburarnir voruð lík-
ir bæði í útliti og háttum, það var
greinilega ósýnileg taug á milli ykk-
ar sem enginn sá, en við vissum af.
Það var einu sinni sem oftar, þeg-
ar við systkinin vorum börn vestur
í Stykkishólmi, að þú fórst með okk-
ur í sunnudagsbíltúr. Þá keyrðum
við niður að höfn og fórum svo inn
á Skúlagötu. Þegar við vorum komin
til móts við húsið sem Ingi og Helga
bjuggu í, þá kom einn sonur þeirra
hlaupandi á eftir bílnum og kallaði:
„Pabbi,pabbi“. Við skildum ekkert í
því af hveiju drengurinn lét svona,
Gústi varð að hætta skipstjórn
árið 1978 er hann fékk hjartáfall,
en næstu árin starfaði hann á skrif-
stofum Eimskips hér í Reykjavík.
Um árabil var Gústi söluhæsti
einstaklingurinn í sölu getrauna fyr-
ir Knattspyrnufélagið Víking og
lagði þannig fram ómetanlegan
stuðning til síns félags sem hann
mat alltaf mikils.
Við Gústi gengum í sömu Odd-
fellow-stúkuna og áttum þar sam-
eiginlegan starfsvettvang í yfir 20
ár og oft heilsaði Gústi mér á mánu-
dagskvöldum með orðunum: „Jæja,
okkar menn höfðu það,“ og var þá
að vísa til sigurs Víkings í hand-
knattleik þá á sunnudeginum á und-
an. Hin síðari ár treysti Gústi sér
ekki á leiki en fylgdist náið með
útvarpslýsingum og vissi því jafn-
harðan leikslok.
Ekki hef ég tölu á öllum þeim
ferðum er Gústi átti á hjartadeild
Landspítalans, en þær voru ófáar,
og nú er þeirri baráttu lokið.
Með þessum fátæklegu orðum vil
ég kveðja vin minn og félaga í gegn-
um mörg ár með þökk fyrir góðar
leiðbeiningar og handleiðslu á yngri
árum mínum.
Blessuð sé minning Ágústs Jóns-
sonar.
Anton Örn Kærnested.
• Fleiri minningargreinar um
Agúst Jónsson bíða birtingar og
munu birtast í blaðinu næstu
daga.
svo þú stoppaðir bílinn og skrúfaðir
niður rúðuna um leið og drengurinn
rann upp að bílnum. Þá áttaði stráksi
sig á villunni og sagði: „Ó ert þetta
þú, ég hélt að þetta væri hann
pabbi." Svona voruð þið líkir að jafn-
vel börnin ykkar tóku feil.
Einhvern tíma um 10 ára aldur
bauðst mér að ganga á Helgafell
með fleira fólki, til að óska mér, sem
ég og gerði. Og viti menn, óskin
mín rættist stuttu seinna, því þá
sendir þú mér dúkkuvagn að gjöf,
en það sem ég óskaði mér uppi á
Helgafellinu var einmitt dúkkuvagn!
Þegar þú varst á millilandaskipum
einhvers staðar úti í hinum stóra
heimi, þá hringdir þú stundum til
okkar og ég varð alltaf svo glöð og
ánægð eftir símtölin.
Oft talaðir þú um það, þegar þú
varst einu sinni staddur í Júgóslavíu
og það var allt fullt af froskum.
Þeir voru úti um allt og uppi um
allt. Svo fóru þeir að gera sig heima-
komna um borð, og einn hélt til ofan
í skónum þínum, sem ekki voru í
notkun. Þá hugsaðir þú til mín og
varst að hugsa um að taka nokkur
stykki með heim til að gefa mér, en
hættir við á síðustu stundu, því þú
vissir ekki hvað væri hægt að gefa
þeim að borða á heimsiglingunni.
Þú vissir sem var, að ég var og er
óttaleg dýrakelling!
Alltaf varst þú boðinn og búinn
að hjálpa til, ef þú mögulega gast.
í júlí síðastliðnum, þegar heyannir
voru byijaðar hérna hjá okkur, töluð-
um við saman í símann og þú baðst
okkur að láta þig vita ef þú gætir
eitthvað hjálpað til. „Þú gætir nú í
það minnsta keyrt dráttarvélina oq
slegið túnin.“
Sumarið 1951 fórstu sem kaupa-
maður á bæinn Pjall á Skeiðum, og
varst þar fram eftir hausti og um
þann tíma talaðir þú með hlýju og
söknuði; þar hefði þér liðið vel og
þú verið mjög ánægður og hjá ágæt-
isfólki.
Seinast þeqar þú varst á heilsu-
hælinu í Hveragerði, hittir þú Sig-
ríði, konuna sem átti og á heima
þar, og saman fóruð þið svo í bíltúr
austur að Fjalli einn sunnudaginn.
Mikið held ég að þú hafir verið í
essinu þínu þá, að koma þangað
aftur oq rifja upp gamla tíma.
Ótal fleiri myndir og minningar
um þig geymi ég í hjarta mínu sem
gulj.
Á morgun, nýársdag, hefðir þú
átt 67 ára afmæli og þess vegna
valdi ég þennan dag fyrir kveðju-
greinina mína.
Megir þú hvíla í friði hjá Jóhönnu
ömmu um ókomna tíð.
Þín dóttir,
Jóhanna Ósk.