Morgunblaðið - 31.12.1996, Blaðsíða 43

MORGUNBLAÐIÐ
IVIINNINGAR
ÞRIÐJUDAGUR 31. DESEMBER 1996 43
BRAGIVALGARÐUR
ERLENDSSON
+ Bragi Valgarð-
ur Erlendsson
fæddist á Siglufirði
20. júlí 1930. Hann
lést að morgni 24.
desember síðastlið-
ins. Foreldrar hans
voru Valgerður
Hallsdóttir, f. 4.
september 1904, d.
6. febrúar 1982, og
Erlendur Þorsteins-
son, f. 12. júní 1906,
d. 10. júlí 1981.
Bróðir Braga er
Birgir Erlendsson
skipstjóri, f. 12. febrúar 1928.
Bragi kvæntist eftirlifandi
eiginkonu sinni, Arnínu Guð-
laugsdóttur, 7. febrúar 1953.
Börn þeirra eru Sigríður Val-
gerður, Birgir Þór, Jón Arni,
Bragi Þorsteinn, Ásta Hólmfríð-
ur og Helga Björg.
Bragi varð stúdent frá
Menntaskólanum á Akureyri
1949. Hann lauk fyrrihluta prófi
í verkfræði frá Háskóla Islands
1952 og M.Sc. prófi í raforku-
verkfræði frá Danmarks Tekn-
iske Höjskole 1955. Hann hóf
fyrst störf hjá Elding Trading
Co. í Reykjavík 1955. Síðan
starfaði hann hjá íslenskum að-
alverktökum sf. 1955-56, aðal-
lega við gerð tilboða, undirbún-
ing og eftirlit með framkvæmd-
um. Árið 1956 stofnaði hann,
ásamt öðrum skólafélögum, ráð-
gefandi verkfræðistofu, Traust
hf., og starfaði þar til 1960, eink-
um við hönnun raflagna í bygg-
ingar. Bragi hóf síðan aftur störf
hjá íslenskum aðal-
verktökum sf. 1960
og var þar deildar-
verkfræðingur frá
1963 til 1968. Árið
1968 réðst hann til
íslenska álfélagsins
hf. í Straumsvík.
Eftir námsdvöl á
þeirra vegum í Sviss
starfaði hann sem
rekstrarstjóri við-
haldsdeildar frá
1968 til 1984. For-
stöðumaður sölu-
framleiðslu steypu-
skála og flutningadeildar var
hann 1984 til 1988, og forstöðu-
maður aðfanga- og flutninga-
deildar 1988 til 1994 og sá þá
um innkaup, birgðahald, tölvu-
mál og flutninga innan- og utan-
lands. Bragi var nýkominn á
eftirlaun, þegar stækkun ál-
versins var ákveðin, og vegna
ómetanlegrar reynslu, var hann
beðinn að koma aftur, tíma-
bundið, til að sjá um ákveðna
þætti við stækkun álversins,
aðallega útboð og samninga um
innkaup og verkþætti. Starfi
þessu sinnti hann til dauðadags.
Bragi var einn af stofnendum
Rotaryklúbbsins í Görðum, og
gegndi þar ýmsum trúnaðar-
störfum. Ennfremur tók hann
mikinn þátt í störfum Bridgefé-
lags Reykjavíkur og var for-
maður þess félags 1972 til 1974.
Útför Braga Erlendssonar fer
fram frá Garðakirkju á Álfta-
nesi fimmtudaginn 2. janúar og
hefst athöfnin klukkan 13.30.
Vinur minn, Bragi Valgarður Er-
lendsson, er látinn eftir stutta en erf-
iða sjúkdómslegu. Kynni okkar Braga
hófust í verkfræðideild Háskólans Is-
lands, en þessi kynni þróuðust síðan
upp í náinn vinskap við hann og Ám-
ínu konu hans svo og alla hans fjöl-
skyldu. Bragi stundaði nám í raforku-
verkfræði, og var í hópi níu verkfræð-
inga, sem útskrifuðust frá Danmarks
Tekniske Höjskole vorið 1955, en áður
hafði hópurinn lokið fynihluta prófí í
verkfræði frá Háskóla íslands.
Bragi var mjög góður námsmaður.
Hann var vandvirkur og skipulagður
í öllum sínum störfum. Dvölin í Kaup-
mannahöfn var ánægjuleg, námið var
krefjandi, en þó gafst oft tími til að
sinna öðrum og léttari áhugamálum.
Á þessum tíma voru flestir okkar
óbundnir eða a.m.k. bamlausir, þannig
að meiri tími gafst til samvista, bæði
í gleði og starfi, en síðar varð, þegar
alvara lífsins tók við með húsbygging-
um, bamauppeldi og fleim. Iðulega
var þessa tíma minnst, þegar við síðar
hittumst á góðum kvöldum og ræddum
málin.
Þegar heim kom, að námi loknu,
lágu leiðir okkar saman á ný. Fyrst
hjá íslenskum aðalverktökum, þar sem
við unnum báðir 1955-56, og síðar í
Traust hf. Mikill samgangur var við
Ámínu og Braga, og margra ánægju-
legra stunda minnist ég frá þessum
tíma, enda var vinskapur mikill og
umræður oft fjörugar og skemmtileg-
ar. Á þessum ámm kynntist ég líka
móður Braga, Valgerði, sem var mjög
hlý kona, og mér fannst hún alltaf
líta á okkur, vini Braga, sem „strák-
ana“ sína.
Bragi fór síðar að vinna hjá íslensk-
um aðalverktökum, og eftir það hjá
íslenska álfélaginu, þar sem hann vann
til æviloka. Rétt áður en Bragi og
Ámína fóru til námsdvalar í Sviss, á
vegum Álfélagsins, komu þau til okkar
í mat með allan bamaskarann, og er
okkur enn í minni hvað þetta kvöld
var skemmtilegt.
Eftir að Bragi fór að vinna hjá ISAL
fóm leiðir okkar aftur að liggja saman
í starfi, og reyndi ég að koma við á
skrifstofunni hjá honum, þegar ég
átti leið þar um. Síðustu mánuði eftir
að starf hófst við stækkun álversins,
hittumst við oft, á skrifstofu hans,
ýmist vegna starfsins, eða til rabba
saman smástund.
Bragi var alltaf hreinn og beinn í
öllum samskiptum, en jafnframt sann-
gjam. Hann var raunsær í skoðunum,
þannig að það sem nauðsynlegt var,
var fallegt í hans augum, enda sagði
einn skólabróðir hans, að hann sæi
alla hluti með „gagnaugunum".
Bridge var uppáhalds„sport“ Braga,
og hann var svo heppinn að áhugi
Ámínu á bridge var síst minni. Aðal-
spilafélagi Braga var vinur okkar
beggja, Ríkarður Steinbergsson verk-
fræðingur, sem lést í maí sl. og ég
heyrði oft á Braga, að hann saknaði
Rikka mikið, bæði sem vinar og spila-
félaga. Bragi var mjög liðtækur golf-
leikari, og spiluðum við saman nokkr-
um sinnum, en allt of sjaldan. Golfið
var eitt af þeim áhugamálum, sem
Bragi ætlaði að stunda eftir að hann
kæmist á eftirlaun, en því miður ent-
ist honum ekki heilsa til þess. Það er
mikil eftirsjá að góðum vini, sem fer
langt fyrir aldur fram.
Rafn.
Einn framheijanna, sem var með í
að starta álævintýrinu í Straumsvík
fyrir 30 áram, er genginn, langt um
aldur fram. Ég undirritaður og Bragi
Erlendsson unnum saman, að upp-
byggingu ISAL í hartnær aldarfjórð-
ung, hann lengst af ábyrgur fyrir því
að halda búnaðinum gangandi, sem
mér var falið að setja upp. Við voram
báðir ráðnir til starfa okkar af Ragn-
ari S. Halldórssyni, núverandi stjómar-
formanni ISAL.
Við Bragi kynntumst fyrst árið
1968, þá báðir í starfsþjálfun hjá
Alusuisse, hann í Sviss en ég í Austur-
ríki, hvor í sínu álverinu. Okkar sam-
eiginlega verkefni var að geta síðar
staðfært tæknikunnáttuna til Straum-
svíkur. Við Bragi áttum því eftir að
hafa mikið samstarf við stækkanir
verksmiðjunnar, endurbætur og við
að koma nýjungum í gagnið, sem kom
í hlut okkar verkfræðinganna hjá
ISAL. Þá var það mikið verk að byggja
upp útboðsmarkaðinn hér innanlands
og leitast við að koma sem mestu af
verkefnum til landsmanna.
Vegna starfa okkar sem stjómdeild-
arstjóra hjá ISAL fóram við ófáar við-
skiptaferðir til útlanda á vegum at-
vinnuveitandans til að skoða nýjan
búnað eða semja um kaup hans, auk
funda í byggingamefnd við stækkanir
verksmiðjunnar. Á ég margar
skemmtilegar minningar frá þessum
ferðum, því að Bragi var mjög
skemmtilegur ferðafélagi. Þá er mér
enn í minni sú hefð Braga að Ijúka
löngum og erilsömum degi í útlandinu
með stórri nautasteik.
Ég ímynda mér, að fáir geri sér
lengur grein fyrir því átaki, sem var
að gera ISAL að vel reknu fyrirtæki
á alþjóðamælikvarða með heimamönn-
um. Að halda öllum vélum og búnaði
gangandi var ekki alltaf létt verk. Það
höfðu ekki allir trú á landanum á þess-
um áram. T.d. taldi okkar þýski fram-
kvæmdastjóri árið 1978 Islendinga
ekkert hafa við tölvustýringu á álfram-
leiðslunni að gera. En ekki var farið
að þeim ráðum og í dag efast enginn
um getu landsmanna til að reka ál-
verksmiðjur. Þetta síðasta sýnir bara,
hve átakið var stórt og átti Bragi sinn
stóra þátt í að þetta tókst. Hans stað-
festa og óhaggandi rósemi vora eigin-
leikar, sem bættu þetta lið okkar fram-
heijanna svo um munaði. Ég tel það
mikið lán að hafa fengið að starfa við
hlið slíks fagmanns, sem Bragi var.
ISAL fékk að njóta krafta hans til
hins síðasta, enda lét hann sér alla tíð
annt um velgengni þess.
Við hjónin sendum þér, Ámý mín,
og fjölskyldu, okkar innilegustu sam-
úðarkveðjur.
Pálmi Stefánsson.
0 Fleiri minimgargreinar um
Braga Erlendsson bíða birtingarog
munu birtast í blaðinu næstu daga.
GUÐNY
JÓNSDÓTTIR
+ Guðný Jónsdótt-
ir fæddist í
Strandhöfn í Vopna-
firði 15. janúar 1901.
Hún lést hinn 24.
desember síðastlið-
inn. Foreldrar henn-
ar voru hjónin Jón
Jósefsson, bóndi frá
Skógum í Vopna-
firði, f. 1875, d. 1918,
og Jórunn Eiríks-
dóttir, f. 1875 í Holt-
um í A-Skaftafells-
sýslu, d. 1942. Systk-
ini Guðnýjar voru
Jósef Jónsson, f.
1900 en lést af slysförum ungur
að árum, árið 1920, og Kristín
K. Jónsdóttir húsfrú
og saumakona, f. 1906,
d. 1974, gift Jóni S.
Benjamínssyni, hús-
gagnasmíðameistara í
Reykjavík.
Jarðarför Guðrúnar
fer fram frá Háteigs-
kirkju fimintudaginn
2. janúar og hefst at-
höfnin klukkan 13.30.
Okkur systkinin
langar til að minnast
móðursystur okkar,
Guðnýjar Jónsdóttur,
eða Nennu, eins og við
vorum vön að kalla hana. Guðný
ólst upp hjá foreldrum sínum í
Vopnafirði á meðan föður hennar
naut við, en hann lést þegar Guðný
var ung að árum. Eftir lát hans flutti
ekkjan ásamt börnum sínum þremur
til mágkonu sinnar, Kristínar Jós-
efsdóttur sem þá rak hótel og mat-
sölustað á Þórshöfn á Langanesi.
Á sínum yngri árum vann Guðný
eins og flestir unglingar í sjávar-
þorpum- oftast í fiskvinnu við beit-
ingar og fisverkun, eftir því sem
verk féll til hveiju sinni. Á Þórshafn-
arárum hennar fórst bróðir hennar
í sjóslysi, og hafði það mikil áhrif á
hana.
Þær, systurnar, Guðný og móðir
okkar voru mjög samrýndar alla tíð,
þær stunduðu saman nám við
kvennaskólann á Blönduósi einn
vetur. Þær áttu sameiginlegar vin-
konur frá bernsku og skólaárum sem
þær héldu vinskap við alla tíð meðan
þrek og heilsa entist.
Eftir að móðir okkar stofnaði
heimili að Njálsgötu lOa fluttist
Guðný fljótlega til okkar. Stuttu síð-
GUNNAR
JÓHANNSSON
+ Gunnar Jóhanns-
son fæddist í
Otradal í Arnarfirði,
3. september 1908.
Hann lést á Landspít-
alanum 20. desember
síðastliðinn. Foreldr-
ar hans voru Jóhann
Eiríksson og Salome
Kristjánsdóttir.
Gunnar var elstur 12
systkina. Eftirlifandi
eru: Jón, Emma Sig-
ríður, Hulda Sigríð-
ur, Halldóra, Högni
og Þorsteina Svava.
Látin eru: Högni,
Ragnar, Gústaf
Adolf, Gunnlaugur og Marinó.
Hálfsystkini Gunnars samfeðra
(af fyrra hjónabandi Jóhanns)
Valgerður, Kristín Pálina, Eirík-
ur, Jóhann, Ólafur, öll látin.
Gunnar kvæntist Arnbjörgu
Jónu Sveinbjömsdóttur frá Garði
Þó langt sé um liðið síðan ég var
hjá ömmu og afa á Bíldudal eru
minningarnar skýrar í huga mínum.
Mér hlýnar um hjartarætur í hvert
sinn sem ég hugsa til þessa tíma.
Enginn getur hafa átt betri afa og
ömmu. Ást þeirra og umhyggja áttu
sér engin takmörk. Amma var tekin
frá okkur alltof fljótt og hef ég oft
saknað hennar í gegnum árin. Nú
er hann afi minn einnig farinn og
ég veit að vel hefur verið tekið á
móti honum.
Ég minnist margs þegar ég hugsa
um afa. Alltaf var hann ljúfur og
góður, hann var fordómalaus og allt-
af tilbúinn til að sjá góðu hliðarnar
á fólki. Aldrei heyrði ég hann tala
illt orð um nokkurn mann. Heimili
hans og hjarta var öllum opið.
Efst er mér þó í huga samvera
okkar á Bíldudal þar sem ég eyddi
mínum fyrstu árum og mörgum sum-'
ram eftir það. Afi átti litla vinnu-
kompu í húsinu okkar á Bíldudal og
þar eyddi hann mörgum stundum í
að smíða leikföng handa mér, mála
myndir af hafinu og íjöllunum sem
honum þótti svo vænt yiji og gera
við eitt og annað sem þarfnaðist lag-
færingar því hann afi var þúsund-
þjalasmiður.
í afa átti ég vemdara og ég minn-
ist þess þegar ég og vinkona mín
vorum í búaleik uppi á hjalllofti og
strákar, tveir eða þrír, gerðu aðsúg
að okkur og vildu ráðast til upp-
göngu. Þá nægði að kalla hátt á afa
og innrásarherinn lagði á flótta. Þeir
vissu sem sé að hann afi var frár á
fæti og eins gott fyrir þá að forða sér.
Ég kveð þig nú, elsku afi minn,
með þakklæti i hjarta. Mér þykir
mjög vænt um þig og ég óska þér
alls góðs á guðs vegum. Blessuð sé
minning þín.
Arnbjörg Linda.
Það er erfitt að kveðja góðan vin
hinstu kveðju. Þegar mér var til-
kynnt lát Gunna Jó eins og hann var
ætíð kallaður í minni fjölskyldu var
mér brugðið. Lát hans kom svo
ar hætti hún fiskvinnu og hóf störf
við afgreiðslu í mjólkurbúðum, fyrst
við almenna afgreiðslu en síðar voru
henni fengin forstöðustörf í ýmsum
mjólkurbúðum í Reykjavík lengst
af á Freyjugötu.
Nenna frænka var listfeng hann-
yrðakona alla tíð og sú minning sem
við höfum um hana er sitjandi við
hannyrðir annaðhvort saumandi eða
pijónandi, um leið og hún kom heim
eftir langan og erilsaman vinnudag
en henni féll aldrei verk úr hendi.
Að hennar mati var það henni til
vansa ef við áttum ekki glæsilega
pijónaðar lopapeysur.
Ekki minnkaði umhyggjan þegar
okkar börn bættust í hópinn og var
séð til þess að allir klæddust glæsi-
legum lopapeysum að ótöldum vettl-
ingum og sokkum.
Þökkum við henni alla þá um-
hyggju sem hún ávallt sýndi okkur,
mökum okkar og börnum.
Blessuð sé minnig hennar.
Jórunn, Jón Birglr, Guðrún.
á Suðumesjum, f.
30.6. 1917, d.1972.
Þeirra böm em þijú:
1) Halldóra Svein-
björg, gift Jóhanni
Þorsteinssyni. Þau
slitu samvistum. 2)
Jóhann Salomon,
kvæntur Matthildi Sif
Jónsdóttur. 3) Guð-
rún Eggerts, gift Jóni
H. Jónssyni. Fóstur-
dóttur Gunnars og
Arabjargar er
Salome Kristjáns-
dóttir, gift Kára Sæ-
bjömssyni.
Gunnar var sjó-
maður og lengst af formaður,
einnig vélamaður. Hann fluttist
til Reylqavíkur 1971 og bjó þar
til dauðadags.
Útför Gunnars fer fram frá
Grensáskirkju 2. janúar og hefst
athöfnin klukkan 13.30.
óvænt. Fáum dögum áður ræddi ég
við hann í síma og ætlaði síðan að
heimsækja hann og Villu vinkonu
hans fyrir jólin, eins og ég hef gert
mörg undanfarin ár.
Minningamar streyma fram, allar
ljúfar um þennan síkáta öðling, sem
hafði sérstakt lag á að sjá spaugilegu
hliðar tilverunnar. Gunnar hafði svo
smitandi hlátur að allir voru í góðu
skapi í nálægð hans og hnyttin til-
svör var hann óspar á. Hann var
síungur í anda og átti auðvelt með
að skemmta sér með fólki á öllum
aldri. Gunni Jó var mjög listrænn,
málaði falleg málverk bæði eftir Ijós-
myndum og því sem hugurinn bauð.
Oftast urðu sjórinn og bátamir fyrir
valinu enda stundaði hann sjósókn
mestan hluta starfsævinnar. Sjóinn
stundaði hann frá Bíldudal, þar sem
hann var fæddur og uppalinn. Þar
stofnaði Gunnar heimili með eigin-
konu sinni Arnbjörgu Jónu og ól upp
börnin sín þijú. Einnig ólu þau upp
systurdóttur Gunnars sem var hon-
um eins kær og eigin börn.
Árið 1971 urðu kaflaskipti í lífi
Gunna Jó er kona hans veiktist alvar-
lega, þau fluttu til Reykjavíkur í von
um lækningu, sem reyndist tálvon.
Konu sína missti hann í apríl 1972.
Nærri má geta að einmanaleiki og
breyttar aðstæður flarri öllu sínu
gamla umhverfi hafi reynst honum
erfitt. Þá var gott að hafa fasta
vinnu. Nokkur sumur áður en kona
hans veiktist höfðu þau unnið saman
í brúarvinnufiokki, hún sem ráðs-
kona. Gunnar vann áfram hjá vega-
gerðinni og líkaði vel, eignaðist góða
vini á öllum aldri. Eftir nokkurra ára
einvera kynntist hann Villu. Það
tókst með þeim vinátta sem þróaðist
í sambúð. Þau keyptu síðan notalega
íbúð að Stóragerði 22, þar sem þeim
leið vel. Síðustu árin var sjónin farin
að daprast svo að Gunnar var hættur
að mála myndir sér til afþreyingar
og ánægju. Ekki var hann að æðr-
ast, gerði að gamni sínu eins og
hann var vanur. Kveikti kannski
aðeins oftar í pípunni, sem var alltaf
hans fylgifiskur.
Maður er lánsamur að kynnast
góðu fólki og mannbætandi að eiga
það að vinum. Ég þakka Gunna Jó
alla hans tryggð og vináttu við mig
og mína fjölskyldu.
Öllum hans ástvinum sendi ég
innilegar samúðarkveðjur.
Emilía Lilja Aðalsteinsdóttir.
BÓKHALDSHUGBÚNAÐUR
/ýf/r WIND0WS
Á annað þúsund
nofendur
g] KERFISÞRÓUN HF.
Fákafeni 11 - Sími 568 8055