Morgunblaðið - 31.12.1996, Blaðsíða 48

48 ÞRIÐJUDAGUR 31. DESEMBER 1996
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
H
t
Móðursystir okkar,
GUÐNÝ JÓNSDÓTTIR
frá Vopnafirði,
verður jarðsungin frá Háteigskirkju fimmtudaginn 2. janúar
kl. 13.30.
Guðrún Ingveldur Jónsdóttir,
Jórunn Jónsdóttir,
Jón Birgir Jónsson.
t
Elskuleg móðir mín og amma,
GUÐNÝ JÓNSDÓTTIR,
Snorrabraut 56,
verður jarðsungin frá Háteigskirkju
í föstudaginn 3. janúar 1997 kl. 13.30.
Edda Sigurðardóttir,
Guðný Einarsdóttir.
t
Útför ástkærs eiginmanns, föður okkar,
tengdaföður og afa,
ÁGÚSTAR JÓNSSONAR
fyrrverandi skipstjóra,
Austurströnd 4,
áður Nesbala 7,
Seltjarnarnesi,
verður gerð frá Seltjarnarneskirkju
fimmtudaginn 2. janúar kl. 15.00.
Margrét Sigurðardóttir,
Bogi Ágústsson, Jónína María Kristjánsdóttir,
Emilía Agústsdóttir, Yuzuru Ogino
Ágúst Bogason,
Þórunn Elísabet Bogadóttir,
Jónfna Guðný Bogadóttir,
Guðbjörg Yuriko Ogino.
t
Alúðarþakkir sendum við öllum þeim,
sem auðsýndu okkur samúð og vin-
semd við andlát og útför okkar ástkæru
dóttur, fósturdóttur og systur,
ELÍNAR BIRGITTU
ÞORSTEINSDÓTTUR,
Fannafold 147,
Reykjavík.
Guð blessi ykkur öll.
1
Hildur Pálsdóttir, Aðalsteinn Sigurþórsson,
Páll Aðalsteinsson, Ágúst Aðalsteinsson,
Þorsteinn Ólafs, Lára Kristjánsdóttir,
Þór Steinar Ólafs, Björg Magnea Ólafs,
Kristján Már Ólafs.
t
Innilegar þakkir til allra þeirra sem
sýndu okkur hlýhug og samúð við and-
lát og útför ástkærs sonar okkar, stjúp-
sonar, bróður og mágs,
HELGA EIRÍKSSONAR,
Laugarásvegi 57.
Guð gefi ykkur gleðilegt nýtt ár.
Vaka Sigurjónsdóttir,
Eiríkur Helgason,
Anna Eiríksdóttir,
Jóhanna Eiríksdóttir,
Jóhannes Eirfksson,
Bergþór Sigurðsson,
Bjarni Hákonarson,
Jón Wendel,
Kolbrún Steingrímsdóttir.
t
Þökkum af alhug öllum þeim, sem
sýndu okkur hlýhug og samúð við fráfall
ÞURÍÐAR JÓNSDÓTTUR
SÖRENSEN
hjúkrunarfræðings.
Óskum ykkur öllum gleðilegs árs.
Jórunn Sörensen, Þorsteinn Magnússon,
Þuríður Jónsdóttir, Viðar Gunnarsson,
Katrfn Jónsdóttir,
Sólborg Jónsdóttir, Lýður Valgeir Lárusson
og barnabarnabörn.
SIGFUS
HALLDÓRSSON
+ Sigfús Halldórs- [U
son var fæddur
í Reykjavík 7. sept-
ember 1920. Hann
lést á Landspítalan-
um hinn 21. desem-
ber siðastliðinn.
Foreldrar hans
voru Guðrún Ey-
mundsdóttir hús-
móðir og Halldór
Sigurðsson úrsmið-
ur og var Sigfús
yngstur átta barna
þeirra hjóna.
Sigfús kvæntist
17. janúar 1953 eft-
irlifandi eiginkonu sinni Stein-
unni Jónsdóttur, f. 27.12. 1923.
Börn þeirra eru: 1) Gunnlaugur
Yng^vi, f. 12.3. 1955, kvæntur
Jóhönnu G. Möller, þeirra synir
eru Sigfús í sambúð með Huldu
Egilsdóttur, þeirra barn Gunn-
laugur Yngvi; og Yngvi Páll.
2) Hrefna, f. 7.4. 1957, gift
Agústi E. Agústssyni og eiga
þau eina dóttur, Helgu.
Sigfús nam við málaraskóla
Björns Björnssonar og Mar-
teins Guðmundssonar og söng-
nám stundaði hann hjá Pétri
A. Jónssyni óperusöngvara.
Hann lauk prófi í leiktjalda-
hönnun og málaralist frá Slade
Fine Art Sehool, University of
London árið 1945. Hann var við
nám og störf við Stokkhólms-
óperuna 1947 til 1948 og lauk
prófi í uppeldis- og kennslu-
fræðum frá Myndlista- og
handíðaskóla íslands 1968. Sig-
fús starfaði í Útvegsbanka Is-
lands 1933-44, málarasal Þjóð-
leikhússins 1950-52 og hjá J.
Þorláksson og Norðmann
1954-55. Hann var starfsmað-
ur á bókasafni Bandaríkjahers
1955-56, Skattstofu Reykjavík-
ur 1957-68 og var
teiknikennari við
Langholtsskóla
1968-81.
Sigfús hélt marg-
ar málverkasýning-
ar bæði einn og með
öðrum. Hann stóð
m.a. að fyrstu leik-
tjaldasýningunni
hér á landi árið
1947. Hann hélt
m.a. einkasýningar
í Listamannaskál-
anum árið 1960, á
Kjarvalsstöðum
1976, 1980 og 1986.
Auk þess hélt hann sýningar
viða um land þar sem myndefn-
is hafði verið leitað á viðkom-
andi stöðum. Sigfús samdi fjölda
sönglaga og tónverka auk kór-
verka. Meðal verka hans eru
Stjáni blái við ljóð Arnar Arnar-
sonar, Til sjómannsekkjunnar
við jjóð Sigurðar Einarssonar,
Amarrím við nokkur ljóð Amar
Amarsonar og Austurstræti,
lagaflokkur við kvæði Tómasar
Guðmundssonar. Af sönglögum
hans má nefna Dagný, Við
Vatnsmýrina, Tondeleyo, Litla
flugan, Vegir liggja til allra
átta og fleiri kunn lög. Út voru
gefin tvö sönglagahefti með
lögum hans, það fyrra 1970 og
hið síðara 1990.
Sigfús hlaut fjölda viður-
kenninga fyrir störf sín á sviði
menningar og Iista. Þar á með-
al Riddarakross hinnar íslensku
fálkaorðu árið 1979. Hann
hlaut heiðurslaun frá Alþingi
og var heiðurslistamaður og
heiðursborgari Kópavogs.
Útför Sigfúsar fer fram frá
Hallgrímskirkju fimmtudaginn
2. janúar og hefst athöfnin
klukkan 13.30.
Þegar ég man fyrst eftir Fúsa
föðurbróður mínum var hann orðinn
frægur og vinsæll maður á íslandi.
Það skipti mig þó litlu, enda bar
ég ekki skynbragð á slíkt. Mér þótti
hins vegar vænt um þennan frænda
minn vegna þess hvernig hann var.
Og þegar hann hélt til starfa í út-
löndum hafði ég í barnslegri ein-
feldni minni mestar áhyggjur af því
að hann yrði þar ljónum og tígris-
dýrum að bráð. Til þess kom þó
ekki, sem betur fer. Fúsi kom heill
heim aftur og hélt áfram að vera
sami góði frændinn.
Þrátt fyrir að hann væri umset-
inn og aufúsugestur allstaðar
mundi hann vel eftir systkinabörn-
unum sínum og sýndi það með
ýmsum hætti. Fúsi var mikill Vals-
ari og átti það til að bjóða einhverj-
um úr strákahópnum með sér á
völlinn þegar Valur var að keppa.
Hann átti það líka til að spila við
okkur krakkana á hátíðis- og tylli-
dögum, lúdó eða eitthvað annað
skemmtilegt.
Þegar að því kom að Fúsi festi
ráð sitt hefði mátt ætla að við hyrf-
um í skuggann, en svo var ekki.
Mér er minnisstætt þegar hann og
Stella voru í tilhugalífmu. Þá birt-
ust þau turtildúfurnar einn laugar-
dagseftirmiðdag á svörtum Morris-
bfl, sem pabbi Stellu átti. Erindið
var að bjóða okkur systkinunum í
bíltúr. Á þeim árum voru bílar mun
fátíðari en nú og þótti því slíkt boð
vera heilmikið ævintýri. Stella var
bílstjórinn, sem var fremur óvenju-
legt í þá daga. Þó lítið væri um
bíla var enn minna um að konur
keyrðu. Þetta var söguleg ferð að
því leyti að þetta var í fyrsta skipti
sem við systkinin sátum í hjá kven-
bílstjóra og í fyrsta sinn sem við
komum til Hafnarfjarðar, svo ég
muni. í Firðinum keypti Fúsi ís
handa öllum og var þá sælan full-
komnuð.
Fyrr á árum voru samskipti fólks
við útlönd að mestu bundin því að
fara í siglingu eins og það hét og
lengi var Gullfoss eina farþegaskip-
ið í förum. Þegar einhver úr fjöl-
skyldunni kom úr slíkri ferð var
Fúsi sjálfskipaður í móttökunefnd-
ina og gerði mikið tilstand úr mál-
inu. A þessum árum samdi hann
líka Gullfossvalsinn við texta Guð-
jóns bróður síns en það er önnur
saga.
Fúsi fylgdist alltaf með því sem
ættingjarnir aðhöfðust og lét sig
varða hvemig þeim vegnaði. Þegar
einhver merkisatburður var í fjöl-
skyldunni, eins og stórafmæli eða
ferming, lét Fúsi sig ekki vanta,
ef hann mögulega gat komið. Hann
var oftar en ekki fyrstur á staðinn
og meðan hann var yngri var hann
líka gjarna sá síðasti sem fór. Fúsi
gat verið mjög hugulsamur. Einu
sinni þegar ég var unglingur sýndi
hann nokkrar smámyndir í Morgun-
blaðsglugganum í Áðalstræti. Mér
fundust myndirnar vera fallegar og
hafði orð á því heima. Mamma sagði
Fúsa frá þessu einhvern tímann
þegar hún hitti hann, án þess að
ætlast til nokkurra viðbragða af
honum. Nokkrum árum seinna þeg-
ar ég var að heiman um tíma kom
Fúsi með eina þessara mynda og
tilkynnti að hún skyldi hengd upp
í herberginu mínu. Myndin hefur
fylgt mér síðan og er nú stofustáss
á mínu heimili.
Fúsi var yngstur átta systkina
og eru nú aðeins á lífi þau Nanna
og Guðjón faðir minn, en þau voru
næst honum í aldri. Það var hlýtt
á miili systkinanna og eftir að þau
urðu aðeins þijú eftirlifandi og ald-
ur og lasleiki sótti meira á, hafa
þau ef eitthvað er, orðið enn nán-
ari en áður. Þeir bræðurnir höfðu
mikla ánægju af því í seinni tíð að
hittast og rifja upp liðna tíma og
gátu þá setið lengi. Faðir minn var
fimm árum eldri en Fúsi og þó að
það hafi verið nokkur aldursmunur
þegar þeir voru strákar mátti skilja
það á frásögnum þeirra að þeir
hafi samt verið miklir mátar á þeim
árum.
Fúsi veltist um af hlátri þegar
hann sagði mér söguna af því þeg-
ar hann var að skríða upp í rúm
til Mansa bróður á sunnudags-
morgnum til að láta hann segja sér
framhaldssöguna þeirra. Þá spurði
Mansi. Hvert vorum við komnir?
Og Fúsi vissi það upp á hár. Sagan
snerist síðan um að lýsa því hvem-
ig Mansi bróðir bar sig að við að
elta uppi ímyndaða misindismenn á
götum bæjarins. Leikurinn barst
þá gjarna um ganga Hafnarhússins
þar sem hann geystist á eftir bófun-
um á reiðhjóli.
Þó aldurinn færðist yfir þá bræð-
urna eins og aðra, held ég að þeir
hafi ekki upplifað hvor annan þann-
ig. Eða eins og Fúsi sagði við Gunn-
laug son sinn þegar pabbi fyllti
áttunda áratuginn: Alveg er þetta
ótrúlegt. Mansi bróðir bara orðinn
áttræður.
En allt hefur sinn tíma. Fúsi var
búinn að vera veill fyrir hjarta um
árabil og nú fyrir skömmu varð ljóst
að ekki yrði um frekari lækningu
að ræða. Við feðgamir fórum upp
á spítala og kvöddum hann viku
áður en hann dó. Það var eftirminni-
leg stund og aðdáunarvert hvað
þessi fársjúki maður gat sýnt af sér
mikla vinsemd og hlýju. Og nú hef-
ur hann kvatt þennan heim.
Á því er enginn vafi að lögin
hans Fúsa munu lifa með þjóðinni
um langa framtíð svo samofin sem
þau era þjóðarsálinni. Um það er
heldur engin spurning að í hugum
okkar systkinabarnanna mun lifa
minningin um góðan og sérstæðan
frænda. Mansi bróðir og fólkið hans
votta Stellu og fjölskyldunni ein-
læga samúð sína á erfiðum tíma
og þakkar fyrir allt.
Gylfi Már Guðjónsson.

€
i
i
i
i
i
(
(
(
i
Nú er hátíð ljóss og friðar og þú
ert farinn burt úr okkar jarðlífi, en (
ég veit að þú ert hjá mér og okkur
öllum hinum sem þykir svo vænt
um þig. Alltaf vora allir velkomnir
til þín og þú gafst frá þér svo mikla
hlýju og kærleika sem lifír og dafn-
ar í minningu allra sem þér kynnt-
ust. Það mun alltaf lifa í minningu
minni hversu vel þú fagnaðir komu
minni ef ég rétt kom til þess að
heilsa upp á þig og athuga hvernig (
þú hefðir það. Þú varst alltaf svo
hugljúfur og hjartagóður. *
Elsku afi, ég sakna þín svo sárt,
en ég veit að þú hefur fengið jafn
góðar móttökur fyrir handan og þú
ávallt veittir mér og öllum þínum
ástkæra vinum, sem eru svo sann-
arlega margir.
Það sem þú hefur skilið eftir þig
er ómetanlegt og vil ég þakka þér
af öllu mínu hjarta fyrir þessar
ævilöngu gjafir.
Þín afastelpa,
Helga.
Ljúflingur deyr.
Hljóðnaður er hvellur hláturinn,
þýður ómur hörpunnar og horfið
blíða brosið. Yið vorum lánsöm að
eignast hann Sigfús og máttum
ekki við að missa hann svo fljótt.
Vinir og annað gott fólk sem við
hittum á lífsleiðinni er eftirsjárvert
en til eru þeir sem eru óbætanlegir.
Fúsi stóð einn og stakur í „frera-
flóra“ mannlifs á íslandi, enginn
kemur í hans stað. Á þessu fróni
þar sem flestir eru ýmist með haus-
inn niðri á bringu eða nefið upp í
loftið og gefa sér ekki tíma nema
stöku sinnum fyrir falleg orð eða
tillit eru menn eins og Fúsi ómetan-
legri en margt bænakvakið. Með
sínum hvella skellihlátri og bullsög-
um að ógleymdum töfrum tónanna
gat hann á andartaki breytt hreysi
í höll og hversdeginum í hátíðar-
stund. Tónarnir eins og láku úr
fingrum hans, beint frá hjartanu,
að því er virtist algerlega fyrirhafn-
ar- og áreynslulaust. Lögin hans
eru líka ljúf og ómþýð; það er eins
og þau hafi alltaf verið til eins og
flest sem snjallt er. Tónlist hans
var samin af einlægri ást og þörf
til að gleðja. En Sigfúsi var fleira
gefið, hann var einnig drátthagur
í betra lagi. Eitt bókmerki milli vina,
Matthíasar míns og Fúsa, eða teikn-