Morgunblaðið - 31.12.1996, Blaðsíða 44

44 ÞRIÐJUDAGUR 31. DESEMBER 1996
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
4- Þórður Vilberg
' Oddsson fædd-
ist í Ráðagerði á
Seltjarnarnesi 23.
september 1910.
Hann lést á Land-
spítalanum, af
völdum innvortis
blæðinga, aðfara-
nótt síðastliðins að-
fangadags, 24. des-
ember eftir
skamma sjúkdóms-
legu. Foreldrar
hans voru Guð-
ríður Þórðardóttir
húsmóðir, f. 23.5
1876, d. 30.1 1916, og Oddur
Jónsson hafnarfógeti, f. 12. 10
1878, d. 26.2 1934. Níu ára
gamall fluttist Þórður með
föður sínum frá Ráðagerði á
Stýrimannastíg 11 í Reykja-
vík. Hann lauk stúdentsprófi
frá MR 1932, prófi í læknis-
fræði frá HÍ 1940 og stundaði
framhaldsnám á lyflækninga-
deild og húðsjúkdómadeild St.
James Hospital í London árið
1949. Þórður var settur stað-
gengill læknis á Hólmavík
1935, var settur héraðslæknir
í Ögurhéraði við Isafjarðar-
djúp árið 1938. Síðan varð
hann héraðslæknir í Þistil-
fjarðarhéraði árið 1941 til
1950 og þjónaði um tíma hluta
af Öxarfjarðarhéraði á móti
héraðslækninum á Húsavík.
Árið 1950 var Þórði veitt
Kleppjárnsreykjahérað í
Borgarfirði og var hann hér-
aðslæknir þar til ársins 1964
er hann tók við embætti hér-
aðslæknis í Borgarnesi. Þar
þjónaði hann til ársins 1969,
varð þá héraðslæknir á Akra-
nesi og hætti þar störfum árið
1975. Árin 1975 til 1989 var
Þórður heimilislæknir í
Reykjavík, fyrst með lækn-
ingastofu á Laugavegi en síð-
an í húsi sínu á Háaleitisbraut
23. Alsystkin Þórðar, Ásta f.
14.11 1905, húsmóðir býr í
Brönderslev í Danmörku, en
hún giftist Carlo Jensen tann-
lækni, f. 25.5 1905, d. 20.5
1989, Jón, f. 23.12 1908, d.
21.5 1988, verksljóri í Vél-
smiðjunni Héðni, en hann var
kvæntur Bergljótu Björnsdótt-
ur, f. 28.3 1911, d. 12.9 1996.
Systur Þórðar, samfeðra voru
Fanney, f. 7.12. 1917, d. 2.8.
1989 húsmóðir, gift Gunnari
Daníelssyni verkamanni, f.
7.12 1910, d. 2.91988, og Gyða,
húsmóðir í Reykjavík, f. 20.12
1917, en hún giftist Guðvarði
Vilmundarsyni skipstjóra, f.
29. 3. 1912, d. 31.1 1984. Dótt-
ir Þórðar og Guðnýjar Jónínu
Sigurbjörnsdóttur er Erla Jó-
hanna, f. 19.2 1938, félags-
málafulltrúi í Reykjavík, gift
Vali Páli Þórðarsyni og eiga
þau fjögur börn. Sonur Þórðar
og Olgu Bergmann Bjarna-
dóttur er Þórður Bergmann,
f 23.2 1941, brunavörður á
Langri og farsælli ævi mikils
atorkumanns er lokið. Á öðrum
degi nýs árs verður til moldar
borinn afi minn, Þórður Oddsson
læknir. Hann lést aðfaranótt að-
fangadags. Þetta ár hefur verið
mér og flölskyldu minni mjög erf-
itt. Stjúpsonur Þórðar og föður-
bróðir minn, Ámundi Ámundason
lést fyrr á þessu ári, langt um
aldur fram og í gær var til moldar
borin móðir góðrar vinkonu
minnar, kona á besta aldri. Elsku
afi minn, það er svo margt sem
mig langar til að segja á þessari
stundu, en ég kem ei orðum að.
Ég hef alla tíð borið ómælda virð-
ingu fyrir þér og skipti álit þitt
mig ávallt miklu máli, enda hófust
Keflavíkurflug-
velli, kvæntur
Helgu Magnús-
dóttur og eiga þau
þijú börn. Þórður
kvæntist 7.2. 1942
Sigrúnu Aðalheiði
Kærnested hatta-
saumameistara, f.
2.11 1910, en hún
léstþann 1.9 1991.
Foreldrar hennar
voru Óli Ólason
Kærnested, járn-
smiður í Reykja-
vík, og kona hans
Gróa Jónsdóttir
húsmóðir. Synir Þórðar og
Sigrúnar eru Óli Hörður, f.
5.2. 1943, framkvæmdastjóri
Umferðarráðs, kvæntur Þur-
íði Steingrímsdóttur og eiga
þau fjögur börn, Oddur, f. 27.
10 1944, starfsmaður Rann-
sóknarstofnunar byggingar-
iðnaðarins, kvæntur Guðrúnu
Jónsdóttur og eiga þau fimm
börn, Jón, f. 2.12 1946, húsa-
smíðameistari í Ákarp í Sví-
þjóð, kvæntur Guðríði Theó-
dórsdóttur og eiga þau fjögur
börn. Stjúpsonur Þórðar var
Ámundi Ámundason blikk-
smíðameistari, f. 9.6 1937, d.
27.2 1996, kvæntur Herdísi
Jónsdóttur og áttu þau fimm
börn.
Á læknisárum sínum á Þórs-
höfn sat Þórður í stjórnum
Kaupfélags Langnesinga og
Sparisjóðs Þórshafnar, var
formaður hafnarnefndar og
sat i skólanefnd Þórshafnar-
skólahverfis. í Borgarfirðin-
um sat hann m.a. í skólanefnd
Reykholtsdalsskólahverfis og
hafði á hendi póstafgreiðslu á
Kleppjárnsreykjum í nokkur
ár. Þegar hann bjó í Borgar-
nesi og á Akranesi var hann
félagi í Rotaryhreyfingunni,
en gaf sér annars lítinn tíma
til félagsmálastarfa, enda
starfinn oft ærinn í erilsömum
læknishéruðum. Hann var
mikill ræktunarmaður, átti
gróðurhús á Kleppjámsreykj-
um og þar og alla tíð síðan
lagði hann mikla áherslu á
fallegan gróður við híbýli sín.
Þórður hafði mikið yndi af
lestri góðra bóka, var afar
víðlesinn og las alla tíð mikið,
sérstaklega bækur og blöð um
læknisfræðileg efni en hin síð-
ari ár einkum bækur um heim-
spekileg viðfangsefni. Árið
1943 fékk Þórður, annar
tveggja íslenskra lækna, Ford
jeppabifreið frá ameríska
setuliðinu til reynslu við akst-
ur á vegleysum. Lýsti Þórður
þessu fjórhjóladrifna tæki sem
miklu þarfaþingi í erfiðu
læknishéraði og sá í jeppanum
framtíðarbifreið fyrir íslensk-
ar aðstæður.
Útför Þórðar fer fram frá
Dómkirkjunni í Reykjavík,
fimmtudaginn 2. janúar nk.
kl. 13.30.
oft mjög svo spekingslegar og oft
og tíðum spaugilegar samræður
þegar við hittumst, bæði jafn
þijósk en sá vægði er vitið hafði
meira og alltaf varst það þú.
Gæfan hossi þeim hugdjörfu er
rómverskt spakmæli sem þú
studdist alla tíð við, enda rómaður
af samferðamönnum í gegnum tíð-
ina fyrir dirfsku og þor. Maður
sem þorði að taka ákvarðanir og
standa við þær, heyrði ég eitt sinn
sagt um þig af konu sem sagði
þig hafa tekið ákvörðun í starfi
þínu sem skipti sköpum fyrir líf
hennar. Þú bjargaðir lífi hennar
ásamt lífi svo margra annarra.
Elsku afi, það er ró yfir hjarta
mínu því ég veit að þér líður vel
og þú, amma og allir aðrir sem
eru með ykkur munu fylgjast með
mér um ókomna tíð.
Minningin um stórbrotinn mann
mun lifa.
Sumir deyja
og síðan ekki söpna meir.
Aðrir með söng
sem aldrei deyr.
(Þorsteinn Valdimarsson)
Ásta Dís Óladóttir.
Hver minning dýrmæt perla að liðnum
lífsins degi,
hin ljúfu og góðu kynni af alhug þakka hér.
Þinn kærleikur í verki var gjöf, sem
gleymist eigi,
og gæfa var það öllum, er fengu að
kynnast þér.
(Ingibj. Sig.)
Elsku afi minn, nú ertu kominn
til ömmu, og þar veit ég að þér
líður vel.
Þegar þú varst héraðslæknir á
Akranesi frá 1969-1975 var það
toppurinn á tilverunni að fá að
vera hjá þér og ömmu. Við Þórður
bróðir komum svo oft til ykkar,
það var bara svo gott að vera hjá
ykkur. Þegar ég var tólf ára var
ég búin að vera meidd á fæti eftir
fall úr koju, margir læknar voru
búnir að reyna að laga þetta en
ekkert gekk. Þá fór ég til afa.
Hann var ekki lengi að lækna
stelpuna sína frekar en venjulega.
Það var alveg sama hvað var að,
alltaf gat maður leitað til afa. Afi
var einstakur persónuleiki, það var
enginn sem líktist honuym að ráði,
hann var mjög ákveðinn en samt
svo góður, það var ekki annað
hægt en að bera mikla og djúpa
virðingu fyrir honum.
Afí hafði mjög gaman af að
ferðast til útlanda, og þau voru
ófá skiptin sem hann og amma
fóru til annarra landa, og þá helst
á nýja staði. Já, hann afi fór yfir-
leitt ótroðnar slóðir, þannig var
hann.
Ég held að ég geti _með góðri
samvisku sagt að fáir íslendingar
hafi lesið eins mikið og hann afi
minn, hann gat endalaust lesið,
enda vissi hann ótrúlegustu hluti.
Það var alveg saman um hvað var
talað og við hvern, alltaf gat afi
verið hrókur alls fagnaðar í um-
ræðunum, hann einfaldlega vissi
svo til allt.
En elsku besti afi minn, nú ertu
kominn til hennar ömmu sem þú
elskaðir svo heitt og saknaðir svo
mikið. Nú líður ykkur vel saman
eins og alltaf forðum. Elsku afí
minn, þakka þér fyrir allt.
Þín,
Rúna Óladóttir.
Okkur langar bara til að kveðja
þig elsku besti langafi okkar, þú
varst alltaf svo góður við okkur.
Nú ertu kominn upp til Guðs og
englanna og við vitum að hún
langamma passar þig.
Vertu nú yfir og allt um kring
með eilífri blessun þinni.
Sitji Guðs englar saman í hring
sænginni yfír minni.
Góði Guð, vertu með elsku afa,
Oddi, Jonna og fjölskyldum og
styrktu _þau í sorginni.
Óli Haukur, Sunna Dís,
Hanna Þurý og Garðar.
Mig langar með örfáum orðum
að minnast „afa“ eins og ég kall-
aði hann alltaf þó að hann hefði
verið afi konunnar minnar. Hann
var bara þannig að allir hefðu vilj-
að eiga svona afa.
Ég man alltaf eftir því þegar
ég hitti hann fyrst. Hann fór strax
að spjalla eins og við hefðum
þekkst í mörg ár, en eins og flest-
ir þekkja er oft erfitt þegar maður
kemur í fyrsta fjölskylduboðið hjá
tilvonandi maka. Þetta get ég ekki
sagt því ég var boðinn svo velkom-
inn á Háaleitisbrautina þegar ég
kom þangað fyrst að það varð aldr-
ei erfítt. Hann „afi“ og hún
„amma“ voru svo gestrisin, það
var alltaf svo gott að koma til
þeirra.
Það er líka eitt lítið atvik sem
ég aldrei gleymi en það var þegar
við Rúna giftum okkur. Við pabbi
stóðum uppi við altarið og buðum
gesti velkomna í kirkjuna með því
að hneigja okkur eins og venja er,
fólk kom inn og settist, allir nema
„afí“ hann labbaði fram allt gólf-
ið, hneigði sig djúpt, labbaði svo
til baka og settist. Þessu gleymi
ég aldrei. Svona var hann „afí“
alveg einstakur. Ég vil að lokum,
kæri „afi“, þakka þér fyrir að fá
að kynnast þér.
Guð blessi minningu þína.
Óli Garðarsson.
Þegar við erum börn finnst okk-
ur það svo sjálfsagt að eiga for-
eldra, ömmur, afa og aðra þá sem
maður elskar. Þau eru þarna til
að gleðjast með þér og hugga þig
þegar illa gengur. Þau eru fasti
punkturinn í tilverunni og þannig
fínnst manni þá að það muni allt-
af verða. Ég var svo heppin að
eiga tvö sett af ömmum og öfum
auk langömmu og svo foreldra,
þetta tel ég hafa verið mín forrétt-
indi. Það að fá að alast upp á
Kleppjárnsreykjum hjá ömmu og
afa þar sem meira að segja sjö-
fréttirnar í útvarpinu hjómuðu
öðruvísi en annars staðar.
Afí talaði á annan hátt við
mann en aðrir, hann sagði eitthvað
og spurði svo álits og þá fannst
manni að maður væri bæði full-
orðnari og gáfaðri en maður hafði
áður talið. Því afi hafði lag á að
tala þannig við alla að þeir komu
með sitt álit og skoðanir á því sem
rætt var um. Oft gerði hann sér
líka upp skoðanir til að fá fram
rökræður. Þessar stundir við eld-
húsborðið eða annars staðar voru
oft þeir tímar sem gáfu af sér
gullkorn, eitthvað sem hann sagði
og seinna á lífsleiðinni varð að
speki sem hugsað var um og vitn-
að var í.
Garðáhugi var eitt af því sem
afí hafði í ríkum mæli og báru
þeir merki þess garðarnir sem
hann gerði að yndislegum sælu-
reitum, fyrst á Kleppjárnsreykjum
síðan í Borgarnesi, því næst á
Akranesi og síðast á Háaleitis-
brautinni. Hann vann þar stórvirki
bæði með afli og listnæmi.
Genginn er réttsýnn rökhyggju-
maður sem bjó yfír miklu afli og
styrk, bæði andlega og líkamlega.
Hann vann sín læknisstörf lengst
af úti á landi í erfiðum héruðum
við ófullnægjandi aðstæður og þar
bjargaði hann mörgum mannslíf-
um. Nokkrum tímum fyrir andlát-
ið vorum við að ræða saman og
þá bar ég honum kveðju frá gam-
alli frænku minni, sem sagði um
hann „mörgum hefur hann nú
hjálpað og bjargað um dagana.
Hann hlustaði svo vel á allt sem
maður þurfti að segja og gerði svo
allt sem í hans valdi stóð til að
hjálpa og snöggur var hann að
bregðast við ef kallað var á hann
í vitjun“. Mér fundust þessi orð
fyrrverandi sjúklings hans vera
svo mikð lýsandi fyrir hann og það
langa ævistarf sem hann innti af
hendi.
Nú þegar ég sit hérna og hugsa
um þau þijú sem farin eru með
svo stuttu millibili, ömmu, pabba
og núna síðast afa, fara tárin að
steyma og sjálfsvorkunnin nær
yfirhöndinni. Þá hugsa ég til þess
sem stendur í Spámanninum: „Þú
grætur vegna þess sem áður var
gleði þín“ og ég þakka góðum
Guði fyrir alla þá gleði sem ég
fékk frá þeim öllum.
Elsku besti afí minn, þakka þér
fyrir allar góðu stundirnar okkar,
þær eru perlur í minningasjóð.
Elsku Óli, Oddur og Jonni, Guð
gefi ykkur og okkur öllum sem
ÞORÐUR
ODDSSON
syrgjum, kraft og styrk til að vinna
úr sorgum okkar.
Sigrún Aðalheiður
Ámundadóttir.
í dag kveð ég afa minn með
trega og söknuði. Mig langar að
minnast hans með nokkrum orð-
um. Það er alltaf erfítt að kveðja
þá sem manni þykir vænt um og
hafa átt svo stóran þátt í öllu lífi
manns, sérstaklega þegar ekki
gefst tími til að þakka fyrir allt.
Afí var fróður og víðlesinn maður
og hafði alltaf gaman af því að
setjast niður og tala við okkur
krakkana um allt milli himins og
jarðar og ef vantaði svör við spurn-
ingum þá var alltaf hægt að leita
til hans. Afi kunni að gleðjast á
góðum stundum og hafði gaman
af margs konar rökræðum um
pólitík og önnur mál.
Það voru ófá skiptin sem við
systkinin fengum að fara upp á
Akranes til ömmu og afa en þar
starfaði afi sem læknir á árunum
1969-75. Alltaf var jafnt gott að
heimsækja þau ömmu og afa. Ég
man t.d. eftir einum jólum sem
við systkinin dvöldum hjá þeim og
ég sagði mömmu að jólasveinninn
á Akranesi væri miklu betri en
þessi í Rvík, allavega fékk maður
alltaf meira í skóinn þar. Seinna
fluttu amma og afi á Háaleitis-
brautina og þangað var jafngott
að koma og heimsækja þau. Sér-
staklega eru mér minnisstæð jólin
hjá þeim, þá safnaðist öll fjölskyld-
an saman, synir þeirra hjóna, börn
og barnabörn. Jólasveinninnn kom
með góðgæti fyrir yngstu börnin,
allir dönsuðu kringum jólatréð og
potturinn stóð í eldhúsinu fullur
af ijúpum. Stórt skarð hefur verið
höggvið í þennan hóp. Amma dó
fyrir 6 árum og var það mikill
missir fyrir afa og síðan í febrúar
á þessu ári þegar uppeldissonur
hans Ámundi dó eftir mikil og
erfið veikindi.
Með afa er horfínn mikill og
merkilegur maður. Sjálfur vil ég
þakka afa fyrir allar góðar stund-
ir sem við höfum átt saman. Og
elsku afi, þú valdir daginn til að
fara til ömmu og Adda^
Þórður Ólason.
Látinn er vinur minn Þórður
Oddsson læknir, 86 ára að aldri.
Þórður var kvæntur föðursystur
minni Sigrúnu Aðalheiði Kærne-
sted sem lést 1. september 1991.
Þau Rúna og Þórður gengu í hjóna-
band 7. febrúar 1942, og má því
segja að leiðir okkar hafi legið
saman allt frá fæðingu minni til
þessa dags. Eiginleg kynni mín af
Þórði tel ég hefjast þá er ég man
hann fyrst en það mun hafa verið
um það leyti sem hann hóf störf
sem héraðslæknir á Kleppjárns-
reykjum í Reykholtsdal, og frá
okkar fyrstu heimsókn til dagsins
í dag hef ég ávallt borið mikla virð-
ingu fyrir Þórði og hans skoðunum,
þótt viðurkennt sé að á fullorðins-
árum mínum vorum við þó alls
ekki alltaf á sömu skoðun en höfð-
um feiknalega gaman af að skipt-
ast á skoðunum um menn og mál-
efni.
Þórður var myndarlegur maður
á velli, hár og samsvaraði sér vel
og frá honum stafaði alltaf ör-
yggi. Hann hafði fas þess sem
veit að hann er að minnsta kost
jafningi þeirra er hann var að hitta
hveiju sinni. Honum lá frekar hátt
rómur og var ódeigur við að hafa
skoðanir á dægurmálum jafnt sem
stjórnmálum og öllu er laut að
mannlegu eðli og háttum. Hann
var fæddur heimspekingur og
þurfti alltaf að bijóta hvert mál
til mergjar. Hann var aldrei
ánægður fyrr en hann og viðmæl-
andi hans höfðu komist að niður-
stöðu á einn eða annan máta.
Lestrarhneigð hans var með ólík-
indum og hin síðari ár er annasöm-
um starfsferli lauk þá gafst kær-
komið tækifæri til lestrar og var