Morgunblaðið - 05.03.1997, Page 29

MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
MIÐVIKUDAGUR 5. MARZ 1997 29
ÓLÖF
ÁRNADÓTTIR
+ Ólöf Árnadóttir
var fædd í Nes-
kaupstað 17. apríl
1930. Hún lést 26.
febrúar síðastlið-
inn. Foreldrar
hennar voru Arni
Daníelsson og Gyða
Steindórsdóttir.
Arni átti ættir að
rekja austur í Með-
alland og til Norð-
fjarðar en Gyða í
Arnessýslu. Arna
og Gyðu varð níu
barna auðið og er
Ólöf sú fyrsta af
þeim stóra hóp sem kveður.
Systkinin voru í aldursröð: Ar-
mann Dan, f. 21.2. 1927, Guðný
Kristín, f. 17.3. 1929, Ólöf f.
17.4. 1930, Steindór, f. 11.10.
1931, Helgi Jens, f. 17.12. 1932,
Stefanía María, f. 9.1. 1935,
Hjörtur, f. 28.6. 1936, Alfreð,
f. 23.1. 1938 og Ari Daníel, f.
16.4. 1940. Ólöf giftist 24.12.
Vort traust er allt á einum þér,
vor ástarfaðir mildi,
þín náð og miskunn eilíf er,
það alla hugga skyldi.
(P. Jónsson)
Nú er hún mamma okkar horfin
yfir móðuna miklu. Mamma lést á
Landspítalanum að morgni 26.
febrúar, eftir baráttu við erfíðan
sjúkdóm. Systkini hennar eru átta
og var mikill kærleikur þeirra á
milli, oft var leitað ráða hjá Ollu
systur. Börnum okkar þótti afar
gott að koma á Hraunbrautina til
ömmu og afa, því alltaf fannst tími
til að sinna þeim. Mamma lifði fyr-
ir alla aðra en sjálfa sig, sem dæmi
má nefna þegar hún lá helsjúk og
lækirinn kom inn og spurði: Hvem-
ig hefur þú það, Ólöf mín, þá svar-
aði hún: Það er ekkert að mér en
getið þið ekki gefið henni dóttur
minni eitthvað við þessu kvefi? Hún
var trygg og traust og er stórt skarð
í fjölskyldu okkar en við eigum
hann pabba okkar eftir.
Öllum er okkur ætlað eitthvert
hlutverk í lífinu og er hún mamma
okkar búin að skila sínu og hefur
gert það mjög vel og með miklum
sóma.
Blessuð sé minning hennar.
Börn og tengdabörn.
Vegir Guðs eru oft erfiðir yfir-
ferðar, því í dag kveðjum við yndis-
lega konu sem við hefðum öll kosið
að hafa lengur hjá okkur.
Margar góðar og lærdómsríkar
stundir hef ég átt með tengdamóð-
ur minni, lærdómsríkar segi ég
vegna þess að vandaðri manneskju
var vart hægt að finna. Hún hafði
sérstaklega gaman af allri handa-
vinnu og bera heimilin okkar þess
merki, bæði með myndum á veggj-
um og eins prjónuðum peysum sem
enginn gerði betur en Olla. Hún
barðist lengi við erfiðan sjúkdóm
sem að lokum sigraði hana. „Margt
af því sem reynslan kennir þér eru
hlutir sem þú hefðir aldrei átt að
læra.“ Þessi orð eiga best við um
veikindi Ollu sem hún var svo dug-
leg að reyna að vinna á.
Ég kveð þig í dag með söknuði,
þakka þér fyrir allar samverustund-
irnar með von um að þú hafír feng-
ið frið.
Guðrún Jónsdóttir.
í hjörtum okkar hefur nú mynd-
ast stórt skarð sem aldrei verður
fyllt. Þú sást svo sannarlega til
þess að við færum aldrei á mis við
besta gtjónagraut og pönnukökur
í heimi. Hver veit nema þeir hæfi-
leikar leynist í honum afa, þó erum
við viss um að hann myndi gleyma
að setja rúsínur í grautinn.
Ó, elsku amma, þú þurftir að
ganga í gegnum svo margt en allt-
af varst þú sterk. Það er einmitt
1956 eftirlifandi
eiginmanni sínum
Marvin Guðmundi
Hallmundssyni, f. 3.
10.1931 í Dýrafirði.
Þeim varð þriggja
barna auðið, sem
eru: 1) Hallmundur
Rúnar, f. 27.8.1957,
kvæntur Guðrúnu
Jónsdóttur og eiga
þau þijú börn, Mar-
íu, Auði Ósk og
Steinunni. 2) Gyða
María, gift Vil-
mundi Tryggvasyni
og eiga þau þijú
börn, Guðrúnu Höllu, Ólöfu
Maríu og Tryggva. 3) Eysteinn,
kvæntur Guðrúnu Waage og
eiga þau barn í vændum. Ey-
steinn á eina dóttur, Kristinu
Dögg, barnsmóðir Rebekka
Gylfadóttir.
Útför Ólafar fer fram frá
Kópavogskirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 13.30.
þessi styrkleiki sem hefur kennt
okkur hvemig lífíð er, hvemig við
þurfum að horfast í augu við það
sem á vegi okkar verður.
Elsku Olla amma, megir þú alltaf
vísa okkur veginn heim.
barnabörn.
Látin er kær vinkona okkar, Ólöf
Ámadóttir, eftir átta ára baráttu
við illvígan sjúkdóm. Þessi fíngerða
kona barðist hetjulega og gekk í
gegnum tvo erfiða uppskurði en að
lokum varð hún að láta undan þess-
um vágesti. Hún hafði margt að
lifa fyrir, góðan eiginmann, góð
böm, tengdabörn og yndisleg
barnabörn sem hún var stolt af.
Við látum hugann reika 20 ár aftur
í tímann. Þá voru tímamót í lifi
okkar hjóna því fyrsta barnabam
okkar var komið í heiminn. Dóttir
okkar var einstæð móðir en við
þurftum ekki lengi að hafa áhyggj-
ur af því. Ungur piltur, Hallmund-
ur, fór að heimsækja þær mæðgur
nokkuð oft. Okkur leist strax vel á
þennan unga mann en fómm að
hugsa til fjölskyldu hans, hvemig
hún tæki litla baminu okkar. Olla
og Marvin tóku henni strax sem
sínu eigin barnabami. Þau hafa
verið henni Maríu svo góð og elsku-
leg og er það þó vægt til orða tek-
ið. Hún hefur líka endurgoldið þeim
elskulegheitin. Þegar við heimsótt-
um Marvin eftir lát Ollu þá sagði
hann að allir væm svo góðir við sig
en þó sérstaklega hún María. Við
urðum svo glöð að finna að hún
metur mikils hvað þau hafa verið
henni góð. Við getum aldrei full-
þakkað þessum góðu hjónum þeirra
miklu vináttu frá fyrstu tíð.
Hún Olla var stórbrotin kona.
Hún bar mikla umhyggju fyrir fjöl-
skyldu sinni, hvort sem það voru
bömin, tengdabörnin, barnabömin,
systkinin eða bömin þeirra. Allt
þetta fólk átti skjól hjá Ollu og taldi
hún ekki eftir sér að aðstoða og
hýsa ættingjana að austan. Á liðnu
ári var hún stoð og stytta systra
sinna Guðnýjar og Stebbu en báðar
gengust þær undir erfíðar læknis-
meðferðir. Það var þeim ómetanleg-
ur styrkur að hafa systur sína sem
gat miðlað af sinni reynslu. Það
hlýtur að hafa verið erfitt fyrir Ollu
að þurfa að sætta sig við að sjúk-
dómurinn skyldi ekki sjá ástæðu til
að ganga framhjá systrum hennar,
sem vom henni svo kærar.
Síðastliðin 18 ár hafa fjölskyldur
okkar hist á jóladag á heimili Guð-
rúnar og Hallmundar. Fyrstu árin
var þetta fámennur hópur en í hon-
um hefur fjölgað ört og em jólaboð-
in nú orðin að hávaðasamri en gleði-
legri stund. Þar verður þín sárt sakn-
að, Olla mín, hlátur þinn þagnaður
en minningin um glaða og góða
konu yljar okkur öllum. Gyða mín,
þú ert búin að standa þig eins og
hetja, varst móður þinni styrkur síð-
ustu dagana og fjölskyldunni allri.
Það er gleði í sorginni að fjölskyldan
þín gat öll komið heim til íslands
og fylgir Ollu síðasta spölinn. Síð-
ustu dagana, þó helsjúk væri, var
hugur hennar allur við ferminguna
hennar Auðar. Hún var að fylgjast
með hvort undirbúningurinn væri
ekki í fullum gangi og hvort Gyða
væri búin að kaupa sálmabókina
fyrir Auði. Þetta var svo líkt henni
Ollu og er mér minnisstætt þegar
hún fór til Svíþjóðar í fermingar-
veislumar hjá Guðrúnu Höllu og
Ollu Mæju. I bæði skiptin fór hún
með kransaköku í handfarangri og
komust kökumar heilar í höfn.
Það er mikið lán að eignast gott
tengdafólk og því láni hefur hún
dóttir okkar átt að fagna. Bama-
bömin voru henni Ollu svo kær og
núna hafa þau verið stoð og stytta
afa á þessari sorgarstund og það
metur hann mikils. Elsku Marvin
og fjölskyldur, ykkar missir er mik-
ill en góðar minningar um góða
konu munu sefa sárustu sorgina
og hjálpa ykkur á erfíðum stundum.
Elsku vinkona, hafðu þökk fyrir
vináttu þína. Guð blessi minningu
Ólafar Árnadóttur.
Þorgerður og Jón
Ólöf er látin á krabbameinsdeild
Landspítalans. Tveim dögum fyrir
andlát hennar heimsótti ég hana.
Hún var með fullri meðvitund, glöð
og brosmild þrátt fyrir erfíðan sjúk-
dóm. Hún vissi að hveiju stefndi
og fáraðist ekki um það. Hún var
mér sammála um það að líf væri
eftir þetta líf.
Hún ræddi um vinnustað sinn
Nesti í Fossvogi og lengi vel hafði
hún borið þá ósk í bijósti sér að
geta aftur farið að vinna. Hún hafði
unnið á sama stað í hartnær 30 ár.
Ég á í fórum mínum ræðu, sem
ég hafði flutt fyrir 10 árum, en þá
var hún heiðruð ásamt öðru starfs-
fólki fyrir vel unnin störf í Nesti.
Þá hafði ég mælt eftirfarandi orð:
„Góð fyrirtæki byggjast á góðu
starfsfólki. Gott starfsfólk er besta
auglýsingin. Það kynnir fyrirtækið
og sjálft sig um leið, því að öll erum
við vegin og metin eftir þvi hvernig
við komum öðrum fyrir sjónir.
Stúlka, sem afgreiðir í gegn um
lúgu, er eins og mynd í ramma.
F’allegt bros kostar ekki neitt, en
hefur afar mikla þýðingu fyrir þann
sem kemur að lúgunni. Og ennfrem-
ur, traustvekjandi og liðlegur bens-
ínafgreiðslumaður veitir manni ör-
yggi og tilfínningu fyrir því að allt
sé í lagi með bílinn." En Ólöf var
ekki bara fallegt bros heldur yndis-
leg manneskja, sem geislaði af gleði
og góðmennsku. Við ræddum um
lífíð og tilveruna og vorum sam-
mála um það að héðan færum við
inn í ljósið. Ég bið algóðan Guð að
leiða hana á nýjum slóðum. Ég er
þakklát skaparanum að hafa látið
mig kynnast henni.
Eftirlifandi eiginmanni og fjöl-
skyldu samhryggist ég innilega.
Sorgin hefur sinn tíma og það er
eðlilegt, en eftir eru góðar minning-
ar, sem ekki verða frá manni teknar.
Sonja Helgason.
í nokkrum orðum langar okkur
systkinin að minnast Ólafar Árna-
dóttur, eða Ollu frænku, eins og
hún var jafnan kölluð okkar á milli,
en hún lést 26. febrúar sl. eftir
langa og á tíðum erfíða baráttu við
krabbameinið.
Olla var móðursystir okkar og
tengsl okkar við hana og fjölskyldu
hennar voru bæði mikil og náin.
Stafaði það ekki síst af því að móð-
ir okkar og Olla voru ekki aðeins
systur heldur voru þær einnig bestu
vinkonur og afar samrýndar. Það
hefur verið lærdómsríkt fyrir okkur
að fylgjast með hvernig þær systur
hafa stutt við bakið á hvor annarri
í þeim veikindum sem þær hafa
gengið í gegnum á siðasta ári. Við
viljum færa Ollu frænku bestu
þakkir fyrir allan þann ómetanlega
stuðning sem hún veitti móður okk-
ar sl. sumar og haust þegar hún
gekk í gegnum erfiða aðgerð og
meðferð að henni lokinni.
Grunnurinn að góðu sambandi
okkar við Ollu frænku og fjölskyldu
hennar var lagður þegar við vorum
ungbörn því þegar foreldrar okkar
þurftu að bregða sér frá vorum við
oftast í pössun hjá Ollu frænku og
Marvin. Síðan þá höfum við átt
ótal stundir saman með Ollu frænku
og fjölskyldu hennar. Það hefur til
dæmis verið fastur liður svo lengi
sem elstu menn muna að fjölskyldur
okkar hafa hist heima hjá foreldrum
okkar á gamlárskvöld og síðan
heima hjá Ollu frænku og Marvin
á nýársdag.
Það er margs að minnast þegar
við rifjum upp samskipti okkar við
Ollu frænku. Kemur þá ekki síst
upp í hugann hversu mjög hún bar
hag fjölskyldu sinnar fyrir bijósti
og var afar stolt af manni sínum,
bömum og barnabömum. Eins og
gengur og gerist minnkuðu tengsl
okkar við frændsystkini okkar eftir
að við eltumst. Én þrátt fyrir það
vissum við ætíð hvað þau voru að
fást við, því Olla frænka tjáði okkur
ávallt um hagi fjölskyldu sinnar.
Gott dæmi um þetta var þegar við
heimsóttum hana á sjúkrahúsið
skömmu fyrir andlát hennar, en þá
eyddi hún mestum hluta heimsókn-
artímans í að segja okkur frá hvað
þau Hallmundur, Gyða og Eysteinn
væm að fást við þessa dagana.
Ekki var laust við að hún hefði
nokkrar áhyggjur af framgangi
mála því bæði ferming og fjölgun
í fjölskyldunni væri framundan og
hún var upptekin af því hvernig hún
best gæti komið bömum sínum til
aðstoðar. Þetta var dæmigert fyrir
Ollu frænku þó svo að innst inni
vissi hún án efa hvert stefndi.
En Olla frænka bar ekki aðeins
hag fjölskyldu sinnar fyrir bijósti. j
Síðastliðin 30 ár starfaði hún við
afgreiðslustörf hjá Nesti í Fossvogi.
Hún var stolt af vinnustað sínum
og fáa höfum við heyrt tala eins vel
um vinnustað sinn og vinnuveitendur *•
og Olla frænka gerði. Oftast þegar
við hittum Ollu frænku hafði hún
frá einhveiju spaugilegu atviki frá
vinnunni í Nesti að segja, sem annað
hvort hafði átt sér stað í samskiptum
hennar og kúnnana eða hennar og
samstarfsmanna hennar. Það er
okkur til efs að það hafi verið marg-
ar vaktimar sem henni Ollu frænku
leiddist í vinnunni.
Elsku Marvin, Hallmundur,
Gyða, Eysteinn, tengdaböm og
barnabörn. Um leið og við kveðjum
Ollu frænku sendum við okkar inni-
legustu samúðarkveðjur til ykkar
allra. Minningin um elskulega eigin-
konu, móður, tengdamóður og
ömmu sem hugsaði svo hlýtt til ^
ykkar og reyndist ykkur svo vel
mun lifa. Guð blessi minningu Ollu
frænku.
Árni, Kristín og Markús.
Vinátta! Hvað er svona merkilegt
við hana? Jú, hún lætur sig engu
skipta aldur, kyn eða nokkuð ann-
að. Hún er alls staðar, bíður eftir
okkur í margbreytilegum myndum.
„Vinur minn. Þú væntir aldrei of
mikils af mér. Þú fagnar þegar mér *
gengur vel, en álasar mér ekki fyr-
ir að mistakast. Þú veitir mér alla
þá hjálp sem þú megnar en meira
skiptir þó að þú ert til staðar."
(W.J.S.)
Sú sem við kveðjum hér í dag
var góður vinur. Þegar við kynnt-
umst var hún á sama aldri og ég er
í dag. Það var gott að sækja hana
heim, spjalla um allt og ekkert,
hlæja og gráta, það gerðum við líka.
Nú ert þú ekki lengur til staðar en
eftir stendur minning um góða konu
sem sárt verður saknað. Kæru vin-
ir, Marvin, Eysteinn, Gyða og Hall-
mundur. Góður vinur er gulls ígildi,
ræktum vináttuna í hvaða mynd
sem hún birtist okkur, smá eða stór.*-
í guðs friði.
Þorgerður Tryggvadóttir.
+ Árni Pétur Jó-
hannsson fædd-
ist í Reykjavík 27.
ágúst 1960. Hann
lést í Landspítalan-
um 8. febrúar síð-
astliðinn. Foreldr-
ar hans eru Guð-
björn Hansson og
Emilía _ Kristjáns-
dóttir. Árni átti tvo
bræður, Krislján
og Guðbjörn.
Börn Árna eru
Erla Ingibjörg, f.
2.2. 1983, og Hauk-
ur, f. 13.7. 1984.
Útför Árna fór fram frá
Fossvogskapellu 21. febrúar.
Mig langar að minnast félaga
míns og vinar sem lést langt fyrir
aldur fram. Við Ámi kynntumst
ungir drengir, 10 ára að aldri. Ámi
kom mér fyrir sjónir sem hress og
fjörugur drengur frá fyrstu tíð. Þeg-
ar maður lítur til baka finnst manni
eins og sumir hlutir hafi gerst í gær
þrátt fyrir að það séu liðnir rúmir
tveir áratugir. Það verður mér alltaf
minnisstætt þegar Ámi Pétur kom
í heimsókn norður í
Skagafjörð í viku dvöl
þar sem ég var í sveit.
Allir útreiðartúramir og
kappreiðamar, allt er
það ógleymanlegt.
Hesturinn sem Ámi
vildi alltaf fara á bak á
var mjög viljugur og
skæður hestur. Þrátt
fyrir að hafa verið
margneitað um hestinn
þijóskaðist Ámi við og
að lokum var gefið eft-
ir. Þetta endaði þó með
því að hann flaug af
baki með miklum tilþrif-
um. Við hlógum að þessu í mörg ár.
Ámi var vinur vina sinna og stóð
manni næst þegar neyðin var stærst.
Ámi Pétur tók ekki annað til greina
en að ég flytti inn til hans þegar
ég var að leita mér að húsnæði og
tóku þau Jói og Emma afskaplega
vel á móti mér. Á þessum árum var
félagahópurinn mjög stór og var
mikill gestagangur niðrá Skeggjó
eins og við kölluðum og var stundum
hamagangur í öskjunni þegar allur
hópurinn var til staðar. Á þessum
tíma stunduðum við Ámi siglingar
og var oft mikið hlegið og haft gam-
an af þegar við sögðum sögur hvor
af öðram að utan. Og Spánarferðim-
ar sem við fóram.
Um það leyti þegar Ámi og Hjör-
dís Sigurðardóttir vora að ragla
saman reitum fluttist ég út á land.
Tveim áram síðar flutti ég í bæinn,
þá vora Ámi og Dísa búin að kaupa
sér fallegt húsnæði inni á Tungu-
vegi. Ekki var að spyija að, Ami
Pétur tók ekki í mál annað en ég
yrði hjá þeim meðan ég leitaði að^
húsnæði, þetta lýsir Arna best.
Ámi fór að læra til kokks og lærði
á Hótel Sögu og síðar á Naustinu
og undi hann sér vel í þvi. Ámi og
Hjördís eignuðust eitt barn, Hauk.
Ámi átti fyrir Erlu Ingibjörgu._ Ég
get aldrei gleymt því þegar Árni
Pétur tilkynnti mér að litli prinsinn
væri kominn í heiminn, eins og
hann sagði orðrétt: „Það er engin
tilviljun að litli snáðinn fæddist á
þínum afmælisdegi og er það ein-
hverskonar afmælisgjöf til þín.“
Ekki eru nema þijú ár síðan áfall-
ið kom, Ámi greindist með MS-sjúk- "
dóm. Ekki hvarflaði það að nokkram
manni að þessi sjúkdómur mundi
heija svo þungt á hann. Er það eins-
dæmi að slíkt geti gerst og varð
þetta gífurlegt áfall fyrir alla sem
stóðu Áma næst, að þessi hressi
drengur skyldi hverfa langt fyrir ald-
ur fram. Hans verður sárt saknað. ^
Filippus Þórhallsson.
ARNIPETUR
JÓHANNSSON