Morgunblaðið - 06.05.1997, Blaðsíða 41

Morgunblaðið - 06.05.1997, Blaðsíða 41
MORGUNBLAÐIÐ MIIMNINGAR ÞRIÐJUDAGUR 6. MAÍ1997 41 Alltaf kemur mér Halldór í hug þegar ég minnist Steindórs frá Hlöðum. Og öfugt. Steindór var fáum líkur. Nema þá helzt Halldóri Snorrasyni. Hann var svo hreinn og beinn, svo hreinlunduð hetja og víllaust karlmenni og svo vafninga- laus að mönnum yfirsást stundum hversu skarpgreindur hann var á fíngerðustu litbrigði sálarlífs fólks. Enginn var hann smámunamaður er var samt undranæmur á ýmis- legt smálegt sem öðrum yfírsást. hann var maður gróðurhverfa frem- ur en einstakra þúfna. Margir héldu þess vegna að hann væri ekki mik- ill mannþekkjari. Það var öðru nær. Hins vegar líktist hann í því Agli, að hann trúði að sér hefði verið gefið það geð ... „es ek gerða mér/vísa fjandr/af vélondum". Trú hans á hreinlyndi sitt og um leið mátt sinn og megin gerðu honum reijar og klókskap ekki aðeins óþarfan heldur fyrirlitlega tíma- sóun. Um það leyti sem hann háði sín- ar hörðustu orrustur fyrir Mennta- skólann á Akureyri var ég honum handgengnari en aðrir og vissi vel hvað honum leið og það eru engar ýkjur, þegar ég segi, að hversu hart og grimmilega sem að honum var sótt á þeim dögum varð hann aldrei andvaka eða svo áfram sé haldið með orðum Gríms um Hall- dór Snorrason. Hvort blítt eða strítt honum bar til handa, borðaði hann og drakk að vanda, þó komið væri i óvænt efni, eigi stóð honum það fyrir svefni. Það var um haustið 1968 sem ég réðst undir áraburð Steindórs, sem þá hafði árið áður tekið við stjórn MA að Þórarni Björnssyni, hinum skarpvitra mannvini og menningarmanni, látnum, en hann lézt um aldur fram árið á undan. Það var ekki auðvelt að taka við menntaskóla á þessum árum, sízt hefur það verið léttiverk fyrir mann sem var að búa sig til starfsloka, en Steindór átti aðeins fjögur ár eftir til embættislokaaldurs. Þegar ég eitt sinn spurði Steindór, á með- an hríðin var hvað hörðust, hvers vegna hann hefði tekið í mál að taka við skólanum svaraði hann: „Mér fannst það skylda mín. Ég , hafði sótt áður, ég var elztur yfir- I kennara og þess var farið á leit við mig að ég tæki starfið að mér. Nú svo var ég nú gamall sauðamaður — og sauðamaður yfirgefur ekki hjörðina í stórhríð!" og hann hnykkti á síðustu orðunum. Mikil ólga og umrót, svo voru í skólum landsins á þessum tíma og reyndar víðar um vesturlönd, fóru að sjálfsögðu ekki hjá garði Menntaskólans á Akureyri, sem var | stærstur hemavistarskóli landsins ‘ og sérstæðastur um margt — ekki sízt var það hin sterka staða skóla- meistarans sem setti mikinn svip á skólann og skólalífið og er svo von- andi ennþá. Það hefur verið styrkur Menntaskólans á Akureyri að eiga skapmikla skólameistara, enga veifiskata né smámenni heldur , sterka einstaklinga, sem hafa sett sinn svip á skólann, en jafnframt ! hlýtur alltaf að blása um slíka menn. Og það má svo sannarlega segja, að gustað hafi um Steindór. Hann tók strax þá stefnu að breyta engu í starfsháttum skólans, þar sem hlutverk hans væri að halda í horfinu. Hann leit svo á, að hann hefði verið kallaður til forystu við sviplegt fráfall bóndans og honum bæri að koma hjörðinni undan veð- rum og í hús. Hann var sauðamað- ur í eðli sínu — og sauðamaður I yfirgefur ekki hjörð sína. Tíminn krafðist örra breytinga og ýmsir voru þar líka í flokki sem einfald- lega vildu hasar og hóuðu í hópinn. Hins vegar gerði Steindór tvennt, sem sköpum skipti og markaði djúp spor í sögu skólans — hann kallaði gamla nemendur sína, sem þá gegndu æðstu embættum landsins, til fundar við sig í Reykjavík og tilkynnti þeim, að skólinn þyrfti lið- veizlu þeirra til að ljúka byggingu Möðruvalla. Hann fékk þá liðveizlu. Þeir dugðu honum vel gömlu norð- anmennirnir og sáu til þess að gamla manninum yrði ekki fé- skylft. Og Möðruvellir risu á undra- skömmum tíma. Þar horfír högg- myndin, sem við nafni hans fengum Gísla heitinn Guðmann til að gera, fránum augum til norðurs — heim að Hlöðum. Annað gerði Steindór í skóla- meistaratíð sinni, sem ekki síður skipti sköpum — hann réð marga unga kennara að skólanum, sem fram til þessa hafa verið burðarás- inn í skólastarfinu og ég hika ekki við að fullyrða, að þeir hafi allir verið hæfir menn og margir af- burðamenn — þótt mér sé málið nokkuð skylt. Þetta tvennt — Möðruvellir og kennararáðningarn- ar 1968-70 — munu halda nafni hans lengi á lofti. En Steindór var ekki aðeins skólamaður — kennari og skóla- meistari — heldur afkastamikill vís- indamaður og fræðaþulur. Ég held að með honum hverfí meiri þekking um land og lýð en áður hefur farið með einum manni eftir að Þorvaldur Thoroddsen var af heimi genginn. Mér er ógleymanlegt sumarið 1973, þegar ég gerðist bílstjóri í mýrarannsóknarferð Steindórs um Island og við ókum við þriðja mann 8.000 kílómetra á einu sumri og fórum að Skeiðará báðum vegum. Oft var bílstjóri þá syfjaður undir stýri, enda stundum vakað fram eftir og það var eingöngu frásagn- arlist Steindórs og forvitni bílstjór- ans um liðna tíð — sérstaklega forn- ar slúðursögur — að þakka, að allir lifðu ferðina af. Ég hef engan mann þekkt, sem gat talað viðstöðulaust, án þess nokkru sinni að verða orð- fall, án þess nokkru sinni að endur- taka sig og haldið þannig samfellt fræðsluerindi um átta þúsund kíló- metra þessa lands — náttúru þess, grös og steina, dýr og menn — ekki sízt menn, menn löngu liðna og nýgengna — sögur, bókmenntir, kveðskap, ljóð — allt var honum jafn greitt úr huga og lék honum á tungu. Og minnið — þetta óbil- andi minni. Það er ekki nema eitt ár síðan ég síðast leitaði fanga hjá honum um smáræði úr löngu horf- inni þulu og stóð ekki á svörum. Nú er þessi kempa horfin sjónum okkar yfir til austursins eilífa. Steindór var trúmaður og að- hylltist núguðfræðina eins og byijar slíkum upplýsingarmanni. Hann varð ungur fyrir áhrifum af mönn- um eins og Einari H. Kvaran og Haraldi Níelssyni og gerðist spírit- isti og má segja að það hafi verið hið eina af áhugamálum hans sem ég aldrei setti mig neitt inn í. Ég virti trú hans og skildi hana en var ekki ýkja forvitinn um hana. Ég veit hins vegar að á yngri árum og fram eftir aldri var hann mjög áhugasamur um spíritisma. Hin síð- ari árin var hann farinn að þrá frið- inn — enda þrotinn að kröftum, blindur og átti bágt um gang. Allt bar hann það þó af sömu karl- mennsku og æðruleysi sem annað og minntist hann þá stundum á síð- ustu vísurnar í Egils sögu. Þær vís- ur kunnum við báðir og mátum að verðleikum sem annað í Eglu. Steindór var hamingjumaður í einkalífi sínu. Hann gekk að eiga konu sína, Kristbjörgu Dúadóttur, þegar bæði voru komin á fertugs- aldur. Þeim varð ekki barna auðið en Steindór gekk syni Kristbjargar, Gunnari, í föður stað. Gunnar og Guðrún Sigbjömsdóttir, kona hans, og böm þeirra, Steindór yngri, Sig- björn, Kristín og Gunnar yngri og afkomendur eru einstaklega hugul- söm og samhent fjölskylda. Stein- dór Steindórsson frá Hlöðum var í eðli sínu pater familias og patricius í þokkabót. Honum var eðlilegt að vera ættarhöfðingi. Hann var don að eðlisfari. Hann var líka ljón og eins og allir vita eru ljónin ráðrík en þau eru líka örlát — ekki sízt á ást sína. Með þeim nöfnum var ein- stakt samband, ástríkt og hlýtt, en hressilegt og blandið stríðni, gagn- kvæm virðing, sterkt samband, tryggð beggja einstök — Steindór yngri var afa sínum svo hlýr og umhyggjusamur að ég held að eng- um gleymist sem því kynntist. Með Steindóri á Hlöðum hverfur mér úr vinahópi sá maður sem mest áhrif hefur haft á mig að frá- gengnum föður mínum. I rauninni varð hann mér sem annar faðir eða eldri bróðir. Okkur var það að sjálf- sögðu ljóst, að vegna mikils aldurs- munar — en Steindór gat hæglega verið afi minn — væri líklegra, að ég mælti eftir hann heldur en hann eftir mig og tók hann þá heit af mér í gamni og alvöru að ég skyldi, þegar þar að kæmi, fara með þetta erindi úr kvæði Jónasar: Heiðabúar! glöðum gesti greiðið för um eyðifjöll. Einn eg treð með hundi og hesti hraun - og týnd er lestin öll. Mjög þarf nú að mörgu hyggja, mikið er um dýrðir hjer! Enda skal eg úti liggja, engin vættur grandar mjer. Það mun ég gera og þótt ég drekki ekki síðasta full hans í þeim miði sem okkur var kærastur forð- um daga þá skal ég gera það í andanum og um leið og ég bið hon- um blessunar hins hæsta höfuð- smiðs á þeim leiðum sem framund- an kunna að vera segi ég að síð- ustu: Vale amice — vale! Bárður G. Halldórsson. Hvar skal byija, hvar skal standa. Þessar ljóðlínur, úr frægu kvæði Matthíasar Jochumssonar, komu upp í hugann þegar ég ákvað að skrifa örfá minningarorð um vin minn Steindór frá Hlöðum. Ævi- starf þessarar látnu kempu er svo yfirgripsmikið að erfitt er að ákveða hvar bera skuli niður. Ég þykist þess fullviss að náttúrufræðingarnir muni rita um afrek hans í náttúru- fræðunum. Skólamenn og nemend- ur munu minnast kennarans og skólameistarans. Kratar munu skrifa um bæjarfulltrúann, alþingis- manninn og tryggðatröllið við stefnuna. Við þessa upptalningu mætti svo hæglega bæta rithöfund- inum Steindóri Steindórssyni frá Hlöðum. Ég er stórlega efins um að margir geri sér grein fyrir þvílík ókjör af rituðu máli, skíru og ljósu, liggja eftir þennan mann. Frumsamdar greinar hans, um margvísleg málefni, skipta mörgum hundruðum. Hann skrifaði vísinda- greinar um sérgrein sína, grasa- fræðina, bæði á ensku og íslensku. Hann þýddi fjölmargar stórmerki- legar bækur um horfna starfsbræð- ur sína. Hann samdi bækur um náttúru og staðhætti þessa lands og skrifaði ævisögu í tveim bindum. Við bætast svo ritlingar um söguleg og náttúrufræðileg efni. Og svo allar frumsömdu og þýddu grein- arnar í tímaritinu Heima er bezt. Ég hef aldrei skilið þann ofurmann- lega kraft sem fylgdi honum í öllum störfum. Ritstörfin þekkti ég best. Ég sagði eitt sinn við Gunnar son hans að ég yrði ekkert hissa á því þótt rithöfundurinn yrði langlífari í sögunni en náttúrufræðingurinn. Ég lifi það ekki að sjá hvort þetta hugboð mitt rætist. Tilgangur minn með þessum minningarorðum er fyrst og fremst að þakka honum fyrir kynnin og tryggðina. Kynnin hafa staðið í 28 ár eða þegar ég hóf starf sem aðstoðarmaður við tímaritið Heima er bezt (HEB). Hann var ritstjórinn og Geir S. Björnsson ábyrgðarmaður. Heima er bezt, undir ritstjórn Steindórs, var eitthvert sérkennilegasta tíma- rit í heiminum. Lesendurnir lögðu sjálfir til meginhlutann af efninu. Mér er til efs að nokkurn tíma verði til annað eins blað. Steindór skrifaði auðvitað sjálfur ritstjórnargreinarnar og fór aldrei í launkofa með skoðanir sínar á mönnum og málefnum. Aldrei varð ég var við óánægju frá lesendum þótt margir þeirra hafi eflaust verið ósammála honum í skoðunum. Hann skrifaði einnig um bækur. Aldrei voru bækur, t.d. ungra rit- höfunda, brotnar til mergjar eða hakkaðar niður eins og nú tíðkast. Miklu fremur var hvatt til áfram- haldandi skrifa ef hann taldi rithöf- undinn efnilegan. Fyrst þegar ég kynntist Stein- dóri fannst mér hann frekar hijúfur í viðmóti. En þegar við fórum eitt sinn saman í ferðalag á vegum HEB vestur í Dali uppgötvaði ég að und- ir hinum harða hjúpi leyndist heitt og tilfinningaríkt hjarta. Um þá opinberun verður ekki sagt meir. Það væri ekki að ósk hins látna heiðursmanns. Marga skemmtilega stund átti ég á heimili hans, fyrst að Munka- þverárstræti 40 en síðar í Hamborg í Hafnarstræti. Hann var höfðingi heim að sækja og hafði gaman af því að fá gesti og á merkum tíma- mótum í lífi sínu hélt hann stórar veislur og göfugar að fornum sið. Þessari látnu kempu á ég ótalmargt að þakka, fróðleik og lífsspeki og við urðum vinir þótt við værum harla ólíkir og ekki alltaf sammáia um menn og málefni. Eins og gefur að skilja var Stein- dóri sýndur margs konar sómi fyrir störf hans á lífsleiðinni. Stundum fannst mér heiðurinn koma full seint eins heiðursborgaraútnefning- in hjá Akureyrarbæ. Hann fékk verðlaun úr Asu Wright-sjóðnum fyrir vísindastörfin. Einnig var hann gerður að heiðursdoktor við Há- skóla íslands. Sömuleiðis fékk hann verðlaun úr menningarsjóði Akur- eyrarbæjar o.fl. Honum þótti gam- an að þessum viðurkenningum og tók á móti þeim með gleði. Og allt þetta átti hann svo sannarlega skil- ið því hann átti mikinn þátt í því að gera Akureyrarbæ að þeim menningarbæ sem hann er. Nú hefur þessi höfðingi safnast til feðra sinna háaldraður og feginn hvíldinni. Ég varðveiti minninguna um hann á réttum stað. En helst vildi ég hafa hana eins og þegar við forðum ferðuðumst saman und- ir Dalanna sól. Blessun fylgi fjölskyldu hans á ókomnum árum. Eiríkur Eiríksson. Steindór Steindórsson frá Hlöðum var umfram annað óvenjulegur. Fyr- ir margra hluta sakir átti hann fáa sína líka. Hann var gæddur miklum gáfum og fjölbreyttum, hafði bæði hvasst næmi og þó ekki síður svo trútt minni, að með ólíkindum var. Það minni bilaði seint eða ekki. Hann kunni að leggja rækt við hæfileika þá sem hann fékk í vöggu- gjöf, enda lá hann aldrei á liði sínu. Engan mann vissi ég fyrr því að vera landeyða. Hann kunni ekki að slæpast. Ég kom aldrei að honum óvinnandi, meðan þrek entist. Af- köst hans eru og slík að hann er með réttu talinn margra manna maki. Hann var fæddur vísindamað- ur, og afrek hans á sviði náttúruvís- inda hefðu ein dugað honum til frægðar, enda var hann heiðursdokt- or frá Háskóla íslands þeirra vegna. Hann var merkilegur kennari. Mér er í minni, þegar ég hitti hann fyrst. Var þá fákænn og hræddur sveita- strákur að taka próf upp í frægan skóla. Hann tók mér af mikilli vel- vild. Gætti þess að láta sem minnst bera á vankunnáttu minni, en dvaldi við þau efnisatriði sem hann fann að ég vissi eitthvað um. Lengi býr að fyrstu gerð. Kynni okkar urðu löng og nokkuð náin og mótuðust ætíð af sömu velvild í minn garð, enda var trygglyndi ein af höfuðein- kunnum Steindórs. Steindór hafði mjög róttækar skoðanir á skólamálum. Hann vildi fræða, kenna og skemmta, en taldi þeim tima ekki vel varið sem fór í próflestur, próf og einkunnagjöf. Honum var ákaflega ótamt að stöðva menn á skólagöngu, þótt eitthvað brygði út af, og var velvild hans í garð nemer.da stundum talin við of. í skólastjórn var hann fijálslyndur og nýjungagjarn, en fastur fyrir, og er frægt hvílíkan sigur hann vann fyrir sig og skóla sinn í uppreisnartil- raun sem varð í ólátabylgjunni kringum 1970. Óstýrilátir nemendur reyndu ekki öðru sinni að taka stjórn skólans í sínar hendur. Uppi í skóla hefur Steindór reist sér bæði sýni- lega og ósýnilega minnisvarða. Steindór Steindórsson hafði mik- inn bókmenntaáhuga og þekking hans í þeim efnum var ótrúleg, enda einskorðaði hann sig aldrei við sína helstu vísindagrein. Hann var ekki greinargapi. Mér reyndist oft miklu fljótlegra að hringja til hans og spyija hann hvar þetta eða hitt væri, einkum í efni 19. aldar, heldur en leita í bókum. Og ekkert var honum ljúfara en fræða. Steindór átti sér mörg áhugamál önnur en fræði skólanna. Hann hafði brennandi áhuga á stjórnmálum og hvikaði þar aldrei frá því besta sem fundið verður í stefnu lýðræðisjafn- aðarmanna. Vann hann á því sviði ótrúleg afrek í kosningum, og verð ég að segja að betur reyndist hann flokki sínum en flokkurinn honum. En hann bilaði aldrei. Trúnaðurinn við hugsjónina var langt ofan við persónulegan metnað, og smámuna- semi varð ekki fundin í fari Steind- órs Steindórssonar. Hann var mikilmenni í öllum skilningi. Ég vil ekki nota um hann orðið hetja, því að það er rótskylt orðinu hatur, en garpur var og kempa og hinn ernlegasti til allrar karlmennsku. Hann var hugrakkur, vígreifur og giaðlyndur. Hann ól ekki sút né víl. Hann kom til dyr- anna eins og hann var klæddur, kunni ekki og vildi ekki leynast né fara með vél. Hann var afskaplega „heill í fæð og vild“. Raungóður og úrræðasnjall, veitull og höfðingi heim að sækja, og felldi þá því niður vinnu, að gesti bæri að garði eða farið var í ferðalög til að fræða sjálf- an sig og þó einkum aðra. Fjarstæð- ast af öllu fáránlegu væri að sjá fyrir sér Steindór Steindórsson liggj- andi á sólarströnd eða með öðru slíku iðjuleysishátterni. Steindór var auðkenndur í mann- fjölda. Hár maður vexti og vel gildur á manndómsárum sínum, sterkur og myndarlegur. Ekki smáfríður í and- liti, en glæsimenni. Dökkur yfirlit- um, og þynntist hárið með aldrinum. Nefið hátt og liður á, svo að konung- legt mátti kalla, svipmótið allt svo sem hæfði mikilmenni. Hann var geðsmunamaður mikill, en því gætn- ari og grandvarari sem mál voru stærri. Hann var gleðimaður á góðri stund, söngvinn og reifur, samdi jafnvel lög við löng eftirlætiskvæði sem fáir kunnu nema hann sjálfur. Slík var fjölhæfni hans. Það vita þeir best, sem næst hon- um stóðu, hver umhyggjumaður hann var, en sú umhgyggja náði langt út fyrir fjölskylduhópinn, og margur er maðurinn sem nú kveður hann með þakklæti. Sá sem þetta ritar, er í þeim hópi og eykur við þakklætið aðdáun og virðingu. Steindór Steindórsson hafði að vísu mikinn mátt og ærið megin, en þótt ekki hjalaði hann margt um það sem trúði mest á, veit ég að allt sitt far lagði hann í vald guðlegrar for- sjónar, enda áttaði hann sig snemma á því að guði eiga menn að treysta fremur en mönnum, þótt góðir séu og stórbrotnir. Eftir langan ævidag og ótrúlegt starf fer Steindór Steindórsson nú í friði með hvers manns virðingu og lof í veganesti. Ekki verður um meira beðið. Gísli Jónsson. Þótt 50 ár hafi skilið okkur Stein- dór Steindórsson frá Hlöðum að í aldri þegar við hittumst fyrst fyrir tveimur áratugum upphófst þar góð- ur kunningsskapur sem enst hefur og ég er þakklátur fyrir að hafa orðið aðnjótandi. Ég hóf störf við gróðurkortagerð í 10 manna hópi Ingva Þorsteinssonar hjá Rann- sóknastofnun landbúnaðarins (Rala) sumarið 1976. Það sumar ákvað Steindór „gamli“, eins og við kölluð- um hann, að rifja upp gamlar minn- ingar og slást á ný í för með hópnum í kortlagningarferð á Melrakka- sléttu. Hann hafði verið með í gróð- urkortahópnum frá upphafi árið 1955 þar til all nokkrum árum fyrir þennan tíma. Þarna á Sléttu kom í ljós að Steindór var ekki gamall og langt frá því að vera dauður úr ölium æðum. Hann var hrókur alls fagnað- ar og fróðleikurinn streymdi frá honum, hvort sem um var að ræða vísindi, þjóðfræði, skáldskap, stjórn- mál eða málefni líðandi stundar. Hvergi var komið að tómum kofun- um hjá Steindóri. Eftir þessa ferð SJÁ NÆSTU SÍÐU
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56
Blaðsíða 57
Blaðsíða 58
Blaðsíða 59
Blaðsíða 60
Blaðsíða 61
Blaðsíða 62
Blaðsíða 63
Blaðsíða 64
Blaðsíða 65
Blaðsíða 66
Blaðsíða 67
Blaðsíða 68
Blaðsíða 69
Blaðsíða 70
Blaðsíða 71
Blaðsíða 72

x

Morgunblaðið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.