Morgunblaðið - 06.05.1997, Side 45

MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
ÞRIÐJUDAGUR 6. MAÍ 1997 45
BJARNIÞÓR
ÞÓRHALLSSON
+ Bjarni Þór Þór-
hallsson fædd-
ist í Reykjavík 5.
júní 1967. Hann lést
í Reykjavík 23.
apríl síðastliðinn og
fór útför hans fram
frá Bústaðakirkju
2. maí.
Við vorum farin að
hlakka til sumarsins
þegar síminn hringdi
þennan örlagaríka
dag. Hann Bjarni er
dáinn. Fréttin kom
eins og þruma úr heiðskíru lofti.
Síðasti vetrardagur breyttist
skyndilega úr fallegum vordegi í
myrkan sorgardag. Okkur setti
hljóð; af hverju hann sem átti allt
lífið framundan og svo margt
ógert?
Bjarni Þór er búinn að vera einn
af fjölskyldunni lengi en hann
kynntist Sillu systur á unglingsár-
um. Það var engin lognmolla í kring-
um Bjama og Sillu, alltaf eitthvað
að gerast bæði í leik og starfi. Bjami
var fjörmikill og atorkusamur og
kom víða við þann allt of stutta tíma
sem hann var á meðal okkar.
Við höfum verið svo heppin að
fá litla augasteininn þeirra, Þórhall
Breka, stundum til okkar. Elsku
Silla, þú ert sterk og með hjálp
okkar allra munuð þið Breki kom-
ast í gegnum þessa erfiðleika en
missir ykkar er mikill.
Sagt er að þeir deyi ungir sem
guðirnir elska og er það trú okkar
að kraftur hans og dugnaður nýtist
nú á öðrum stað. Með þessum fá-
tæklegu orðum kveðjum við þig,
elsku Bjarni Þór. Megi Guð vera
með þér og gefa þér frið.
Hvert örstutt spor var auðnuspor með þér,
- hvert andartak er tafðir þú hjá mér
var sólskinsstund og sæludraumur hár,
minn sáttmáli við guð um þúsund ár.
(Úr vöggukvæði eftir Halldór Laxness.)
Elsku Silla, Breki, Gróa, Tóti,
Diljá, Sveinbjörg og Bonni, við vott-
um ykkur okkar dýpstu samúð. Guð
styrki ykkur í sorginni.
Dóra og Kristján.
Síðasti vetrardagur. Bjartur og
sólríkur morgunn sem gaf von um
að veturinn væri á enda og sumar-
ið að ganga í garð. Það þykknaði
upp þegar líða tók á daginn, þyrmdi
yfir og heimur heillar fjölskyldu
hrundi.
Bjarni Þór var skemmtilegur og
kraftmikill lítill drengur, uppá-
tækjasamur gleðigjafi og auga-
steinn allrar fjölskyldu sinnar.
Hann var í stríðnari kantinum og
kom það oftar en ekki niður á systr-
um hans, þeim Diljá og Svein-
björgu, þegar þau voru krakkar.
Hann gat strítt þeim þar til þær
grenjuðu eins og ljón, en hann hló
yfir að bragðið hefði tekist. Stríðn-
ina erfðu þær þó aldrei við hann
og voru stoltar og hrifnar af stóra
bróður sínum og mjög nánir vinir
hans eftir að þau urðu eldri.
Það dró ekki úr lífsgleði hans
með árunum. Útgeislun og létt við-
mót laðaði fólk að honum og gerði
það að verkum að sóst var eftir
félagsskap hans. Leiðir Bjarna Þórs
og sambýliskonu hans, Sillu, lágu
saman á menntaskólaárunum. Eftir
framhaldsnám í Bandaríkjunum
bjuggu þau sér fallegt heimili á
Laugaveginum og eignuðust
drenginn sinn, Þórhall Breka.
Það sem okkur er efst í huga
þegar við hugsum um Bjarna Þór
er hlýjan sem hann átti mikið af
og hafði ríka þörf fyrir að sýna.
Alltaf var heilsað og kvatt með
faðmlagi og kossi og þegar kom
að fjölskyldunni átti hann aldrei
nægilega sterk orð til að lýsa vænt-
umþykju sinni. Þótt Bjarni Þór
væri löngu flúttur að
heiman og búinn að
stofna eigið heimili
eyddi hann miklum
tíma í Goðalandi hjá
foreldrum sínum, Tóta
og Gróu, og yngri
bróður sínum, Bonna,
sem hann hélt mikið
uppá. Þegar öll fjöl-
skyldan var saman
komin á góðum degi
grunaði engan að til
þess gæti komið að
sæti Bjarna Þórs yrði
svo fljótt óskipað.
Sumarið mun koma
en ekkert verður eins og áður.
Sorgin skall á með harkalegum
hætti og missirinn er mikill.
Elsku Tóti, Gróa, Silla, Breki,
Diljá, Sveinbjörg, Bonni og aðrir
ástvinir, megi minningin um fallega
brosið og hlýja hjartað hans Bjarna
Þórs hjálpa ykkur í gegn um þann
erfiða tíma sem framundan er.
Hjördís, Rebekka og Atli Rafn.
Þínum anda fylgdi glens og gleði
gamansemin auðnu þinni réði
því skaltu halda áfram hinum megin
með himnaríkis glens við mjóa veginn.
Eg vona að þegar lífi mínu lýkur
ég líka verði engill gæfuríkur
þá við skoðum skýjabreiður saman
og skemmtum okkur, já það verður gaman.
(Lýður Ægisson.)
Samúðarkveðjur frá Danmörku,
Steindór og fjölskylda.
Kveðja frá vinnufélögum.
Elsku Bjarni, þær stundir sem
við áttum með þér í vinnunni voru
góðar og skemmtilegar. Þú varst
sanngjarn yfirmaður, samstilltir
hópinn og ávallt var stutt í léttleik-
ann og brosið. Við munum öll eftir
árshátíðinni fyrir tveimur vikum,
hve hress og ánægður þú varst
yfir því að hafa okkur í heimsókn
og er sú minning okkur mikils virði.
Þú varst dugmikill maður, fullur
atorku, og sterk persóna sem við
munum aldrei gleyma.
A kertinu mínu ég kveiki í dag
við krossmarkið helgi og friðar,
því tíminn mér virðist nú standa í stað,
en stöðugt þó fram honum miðar.
Ég fínn það og veit að við erum ei ein,
að almættið vakir oss yfir,
því ljósið á kertinu lifír.
Við flöktandi loganna falla nú tár,
það flýr enginn sorgina lengi.
Hún braut allar vonir, hún braut allar þrár
hún brýtur þá viðkvæmu strengi,
er blunda í hjarta og í bijósti hvers manns.
Nú birtir, og friður er yfír,
því ljósið á kertinu lifir.
Sá einn þekkir gleðinnar gáska og fjör
sem gist hefur þjáning og pínu.
Sá einn getur sigrast á ótta og kvöl,
sem eygir í hugskoti sfnu,
að sorgina við getum virkjað til góðs,
í vanmætti sem er oss yfir,
ef ljósið á kertinu lifir.
(Kristján Stefánsson.)
í hugum okkar lifir minning um
góðan yfirmann og vin. Elsku Silla,
Breki og aðrir aðstandendur, Guð
styrki ykkur í sorginni.
Bjarni, Bjarki, Andrea,
ívar og Anna.
Kveðja
Mér var brugðið þegar þær frétt-
ir bárust, að minn góði æskuvinur,
Bjami Þór, væri dáinn.
Þá vakna minningar frá ungl-
ingsárunum, frá þeim tíma þegar
við vorum í Hvassaleitisskóla.
Þegar hópurinn stóri, samhenti
hittist, átti hann saman góðar
stundir hvort sem það var í sjopp-
unni á Háaleitisbrautinni eða heima
hjá mér í Heiðargerðinu, þar sem
við glöddumst og hlógum mikið og
ræddum margt skemmtilegt.
Efst á minningalistanum er þegar
Bjami Þór, Bjarni Kriss og Styrmir
áttu hugmyndina að því að fara í
hvítasunnuferð. Við vorum svo
mörg, tuttugu og eitt, svo við fómm
í rútu upp í Hvalfjörð þar sem pabbi
og mamma eiga sumarbústað.
Við tjölduðum þar og áttum sam-
an yndislega helgi þar sem Bjarni
Þór var hrókur alls fagnaðar og
hélt uppi fjörinu. Það var sungið,
hlegið og farið í labbitúra og síð-
ustu nóttina sváfum við úti undir
berum himni og sáum sólina koma
upg um morguninn.
Ég veit að Guð geymir þig,
Bjarni minn, og ég mun alltaf
muna þig.
Ég vil gera orð Davíðs Stefáns-
sonar að mínum, þar sem hann
segir:
Margt er það, og margt er það,
sem minningamar vekur.
Þær eru það eina,
sem enginn frá mér tekur.
Þér, elsku Silla mín, og litla
drengnum ykkar færi ég mínar
samúðarkveðjur, einnig þér Diljá
mín og fjölskyldunni allri.
Guð veri með ykkur.
Jóhanna Atladóttir.
Því eitt sinn verða allir menn að deyja.
Eftir bjartan daginn kemur nótt.
Ég harma það en samt ég verð að segja,
að sumarið líður allt of fljótt.
(V. Vilhjálmsson.)
í dag kveðjum við vin okkar,
Bjama Þór, sem hefur í gegnum
tíðina verið órjúfanlegur hluti af til-
vera okkar allra. í félagsskapnum
var það hann sem leiddi saman ólíka
hópa og var skipuleggjandinn. Orka
hans og lífsgleði náði að smita okk-
ur þannig að alltaf var gaman þeg-
ar Bjarna naut við. Þegar við nú
lítum um öxl og minnumst þín,
kæri vinur, er það fyrir allar góðu
stundirnar sem við lifðum saman
og fyrir það eram við þakklátir. Við
munum minnast þín eins og þú hefð-
ir viljað láta minnast þín. Með gleði
og stolti yfir því að hafa átt þig að.
Okkar dýpstu samúðarkveðjur
til Sillu, Breka og ijölskyldunnar
allrar.
Við kveðjum þig nú, vinur. Þú
ert hluti af okkur öllum í gegnum
tíma og rúm.
Elfar Aðalsteinsson,
Valdimar Jónsson,
Björn Óli Ketilsson,
Sveinn Þórhallsson,
Björn Hjaltested,
Sigurður Guðmundsson,
Ragnar Þórisson,
Arnar Sigurðsson,
Gísli Jóhannsson.
í þöglum draumi og gleðiglaumi mér geisli skín,
sem degi bjartari dreifir skarti á draumlönd mín;
hann vermdi hjartað og reifði ró
og roða snart hverja stund, sem dó.
(Hulda.)
Kæri félagi. Þökkum góð kynni
og góðar stundir hér heima og er-
lendis. Megi guð almáttugur
styrkja og blessa fjölskyldu og að-
standendur í sorg sinni.
Ari Gísli Bragason,
Björn Kristjánsson.
Kæri vinur. Það er einkennileg
tilfinning að skrifa þér þetta síð-
asta bréf frá Kaliforníu vitandi að
við munurn ekki hittast aftur í
þessu jarðlífí. Fréttin um andlát
þitt fyllti mig bæði söknuði og trega
og það var eins og tilveran stað-
næmdist. Snögglega var dregið
fyrir sólu, blómin virtust drúpa
höfði allt í kringum mig og laufin
á trjánum tóku að visna. Jafnvel
skuggarnir á veggjunum létu lítið
fyrir sér fara og haustið virtist
hafa tekið við áður en vorið og
sumarið gætu notið sín til fullnustu.
Ég sat agndofa lengi vel og átti
erfitt með svefn. Minningarnar
hrönnuðust upp og leituðu stans-
laust á mig enda af miklu að taka
á þeim tuttugu árum sem við þekkt-
umst. Manstu hvernig leiðir okkar
lágu fyrst saman? Mig minnir að
við höfum verið níu eða tíu ára
gamlir á leið heim úr skólanum.
Þetta var trúlega í febrúar og mik-
ið slabb á götunum. Eitthvað vorum
við að stríða hvor öðrum og allt í
einu slettir þú slabbi yfir mig all-
an. Ég svaraði þér náttúrulega í
sömu mynt en þú hlóst bara að
mér og hélst áfram. Þannig magn-
aðist þetta í hálfgerð slagsmál. Ég
man ég náði að leggja þig en vanda-
málið var að þú hélst áfram að
hlæja að mér allan tímann. Það var
ekki með nokkru móti hægt að fá
þig til að gefast upp. Á endanum
gafst ég upp enda vonlaust að vinna
þig. Leiðir skildu þennan dag og
þann næsta hafði snjóað töluvert
og ákjósanlegustu aðstæður til að
hanga aftan í bílum „teika“ eins
og við kölluðum það. Og hvern
heldurðu að ég hafí fyrst séð þegar
ég kom út á götuhorn? Þig auðvit-
að hangandi aftan í fyrsta bíl sem
fór framhjá. Þegar þú sást mig
slepptir þú stuðaranum á bílnum,
veifaðir, og komst hlaupandi í átt-
ina til mín. Ég var ekki viss hvort
þú vildir halda áfram deilunum og
beið því átekta. Þú hins vegar heils-
aðir mér með bros á vör eins og
við hefðum verið vinir frá fæðingu
og saman stukkum við aftan á
næsta bíl og hentumst niður göt-
una. Þannig leið veturinn og ávallt
tóku við ný ævintýri. Ég eignaðist
þig sem vin þennan vetur og við
bundumst sterkum vinarböndum
sem aldrei slitnuðu enda þótt síð-
astliðin ár hafi oft liðið drjúgur tími
á milli endurfundanna. Þetta lýsir
líka einum af þínum aðal karakte-
reinkennum sem aldrei hurfu: þú
erfðir aldrei neitt við annan mann
en þess í stað hélst ótrauður áfram
í lífinu.
Eftir því sem meira riijast upp
fyrir mér úr fortíðinni get ég ekki
annað en brosað að mörgum uppá-
tækjum okkar og hugsa með stolti
til ferðalaganna sem við fórum í
bæði hér heima og erlendis. Auðvit-
að manstu eftir sumrinu þegar þú
kynntist Sillu fyrst. Við unnum þá
saman í byggingarvinnu og komum
litlu í verk vegna þess að ekkert
komst að hjá þér nema Silla. Það
er trúlega í eina skiptið sem ég
komst upp með að missa kúbein á
hausinn á þér án þess að þú svarað-
ir mér á einhvern hátt í sömu mynt.
Hugur þinn og hjarta vora hjá
henni og ekkert virtist fá því hagg-
að. Fjölskyldu þinni þótti mér afar
vænt um að fá að kynnast og þú
varst alltaf mjög hreykinn og stolt-
ur af henni. Fjölskyldan þín hefur
alltaf verið mjög samheldin og það
var því ávallt með eftirvæntingu
og tilhlökkun sem ég kom í heim-
sókn til foreldra þinna hvert svo
sem tilefnið var. Þegar ég svo
ákvað fyrir um það bil tíu áram
að leggja fyrir mig kvikmyndagerð
varst þú einn af fáum sem studdir
ákvörðun mína. Sá stuðningur
skipti mig miklu máli eins og mér
varð oft að orði síðar.
Elsku Silla og Breki, Þórhallur,
Gróa, Diljá, Sveinbjörg og Borg-
þór. Ykkur sendi ég mínar innileg-
ustu samúðarkveðjur og styrk.
Hugur minn og hjarta er ávallt
hjá ykkur.
í snauðum heim ég hlusta á löngum vökum
og heyri þyt af snöggum vængjatökum.
Minn engill hefur lyft sér Ijóss í veldi,
þar líður aldrei dapr guðs að kveldi.
En ég er mold og mæni í heiðin blá,
á meðan stundaglasið sandkom á.
(Einar Ben.)
Enda þótt þú sért nú farinn yfir
móðuna miklu höfum við sem eftir
sitjum minninguna um góðan
dreng, ánægjuna og lífsorkuna sem
endurspeglaðist frá þér, og hlátur-
inn sem þú veittir okkur öllum.
Fyrir það er ég ævinlega þakklát-
ur. Hlátur þinn var afar smitandi
og þú ert trúlega eina manneskjan
sem ég gat aldrei sagt nei við. Slík
var sannfæring þín og lífsgleði.
Kæri Bjarni, ég vil þakka þér sam-
fylgdina og ég mun ávallt sakna
þín - þú ert og verður alltaf minn
besti vinur. Ég veit að þér mun
vegna vel á meðal engla himinsins
og þú ert trúlega hrókur alls fagn-
aðar þar eins og þú varst alltaf
hérna hjá okkur. Það er gott að
vita af traustum vini meðal stjarn-
anna á himninum og ég veit að þar
eigum við einn góðan veðurdag
eftir að hittast á nýjan leik. Þangað
til óska ég þér góðrar ferðar og
alls hins besta. Eg mun líta eftir
og aðstoða fjölskyldu þína sem
best ég má líkt og þú myndir gera
í mínum sporum. Farðu varlega og
Guð veri með þér.
Þinn vinur,
Kristinn (Kiddi).
í fjarveru þinni
veiða allir hlutir hljóðir,
líka ég.
Ég horfi í kring um mig
og þögla kvikmyndin mín
heldur áfram
í svart hvítu.
(Anna S. Björnsd.)
Þegar sorgin knýr dyra og hel-
tekur hjörtun er fátt hægt að segja
til huggunar, því að á þeim stund-
um finnst okkur sem hún hafi
fundið sér varanleg heimkynni.
En tíminn hefur í sér fólginn lækn-
ingarmátt. Lífir verður að sönnu
aldrei samt, en þar kemur, að við
verðum fær um að halda áfram.
Með minningarnar að vopni leggj-
um við aftur á brattann og finnum
í berginu gróp og nibbu sem við
vissum ekki að væri til og áður
en varir er komin ný lífssýn; hjart-
að rúmar meira og sálin sér dýpra.
Elsku Silla mín og Þórhallur
Breki. Bænir mínar eru hjá ykkur
og Ijós Almættisins mun styrkja
og sefa.
Bjarni var góður maður, fullur
af lífi og með óvanajega og ógleym-
anlega útgeislun. í augunum bjó
alltaf glampi sem var í senn skelm-
islegur og kíminn og þegar svo
hlátur hans bættist við var ekki
nokkur maður sem gat staðist
hann. Þetta gerði það að verkum
að þegar fleiri en einn og tveir
vora saman komnir var hann hrók-
ur alls fagnaðar, kærkominn mið-
depill sem setti af stað skemmtileg-
ustu orkusveipi sem um getur. Það
munu því margir sakna vinar í stað
nú þegar Bjami er allur.
Megi Guð leggja líkn með þraut
þeim sem eiga um sárt að binda
vegna fráfalls hans. Ég kveð elsku-
legan vin og félaga og mun minn-
ingin um góðan dreng ætíð lifa.
Jóna Björk Grétarsdóttir.
Nú er Bjami vinur minn farinn.
Það kom vissulega á óvart. Þau ár
sem við höfum unnið saman og
þekkt hvort annað eru mér mikils
virði. Ávallt varstu til staðar fyrir
mig.
Þegar ég hugsa um þig man ég
að þú varst bjartsýnn og húmorinn
var aldrei langt undan.
Þú áttir gi'eiða leið að fólki hvort
sem þú þekktir það eða ekki.
Það var þitt markmið að láta
gott af þér leiða.
Gleðin sem þú bjóst yfir var mér
mikils virði. Mér er það einkar
minnisstætt hvað krafturinn var
mikill sem þú bjóst yfír og lést aldr-
ei segjast heldur gerðir hlutina
strax og vel. Það var það fyrsta
sem ég tók eftir í fari þínu. Þú
hafðir létta lund og lag á því að
koma mér út af laginu, þess vegna
sakna ég samverustunda okkar.
Það kom greinilega fram í sam-
ræðum okkar að Breki, litli sólar-
geislinn þinn, var þér allt.
Þú skilur eftir þig stórt skarð
sem verður erfitt að fylla.
Einu sinni var mér sagt að þeg-
ar við sjáum manneskju sjáum við
hana aðeins hálfa. Það er dapur-
legt, en hluti af tilverunni, stað-
reynd sem við fáum ekki breytt.
Elsku Silla, Breki, Tóti og Gróa
og aðrir aðstandendur. Mig tekur
þetta sárt og hugur minn er hjá
ykkur.
Góði vinur, ég man þig.
Jóna Einarsdóttir.