Morgunblaðið - 30.07.1997, Blaðsíða 33

MORGUNBLAÐIÐ
MIÐVIKUDAGUR 30. JÚLÍ 1997 33
MfllMIVIIIMGAR
niður embætti sín í skátunum og
f einbeitti sér að náminu. Sjálfsagður
hlutur, en snöggt um lakara fyrir
okkur sem eftir stóðum. Lífsstarfið
var síðan grundað á þessari traustu
menntun og skörpun skilningi, en
ávallt var skammt í áhugann á fé-
lagsstörfum og þeim mannbætandi
viðfangsefnum sem skátahreyfingin
sinnir, vel var fylgst með öllum við-
| burðum, en aðstæður leyfðu honum
, ekki nema skamma setu í forsystu
' skátafélagsins Skjöldunga og í Úlf-
( ljótsvatsráði, en síðustu 13 ár var
Oli annar endurskoðenda Skátasam-
bands Reykjavíkur og notaði þau
störf til að inna eftir helstu hræring-
um skátastarfsins sem hann mat svo
mikils. Hann hlaut fyrir störf sín
heiðsursmerki Skátafélags Reykja-
víkur, skátafélagsins Skjöldunga og
Bandalags íslenskra skáta.
j Ávallt var hann viðbúinn væri til
hans leitað og manna greiðviknast-
1 ur. Honum hefði verið í lófa lagið
I að ganga í fararbroddi í félagsmál-
um eða stjórnmálum, en hann kaus
sér annan vettvang.
Óli Kristinsson var lánsamur mað-
ur, hann eignaðist góða samhenta
fjölskyldu, var farsæll í starfi og
vinsæll, en síðustu árin vann hann
í litlu fjölskyldufyrirtæki sínu. Þau
hjón Óli og Karólína Smith voru
afar samrýnd og er því missir henn-
ar og sonanna tveggja afar þung-
bær. En Óli Kristinsson á góða heim-
i komu, sannur maður _og góður. Það
var einhvern veginn Óla Kristinsyni
að þakka eða kenna að ég hélt
tryggð við skátahreyfinguna. Hann
skýrði gagnsemi þess að uppeldis-
hreyfing þessi kæmi sem flestum
að notum og ræddi oft um það hvern-
ig sköpunarkrafturinn leystist úr
læðingi í skátaflokknum og hvernig
þessi reynsla væri öllum mikilvæg
eyðufylling þar sem skólalærdómur
nær ekki til. Hann var leiðtogi okk-
ar með því að fá okkur verkefni við
hæfi, hvetja og etja, en síður með
þeim hætti að við öpuðum allt eftir
honum. Það var eitur í hans beinum.
Samt var hann næstum því helgur
maður, einstakur að reglusemi og
ræktarsemi alla tíð. Við fengum
greiða leið með nýjar hugmyndir,
en jafnan eftir að hafa þurft að beij-
ast fyrir þeim. En við lærðum líka
að bera virðingu fyrir lífinu, skynja
landið og eignast sanna vini ævi-
langt. Samræðusnilldin og hæfileik-
inn til að láta gleðina ríkja og tugta
okkur til þegar við gengum of iangt
var einstakur. „Það á að spila vínar-
valsa í jarðarförum," sagði Óli.
Skátahreyfingin á íslandi stendur
í ævarandi þakkarskuld við Öla
Kristinsson og flytur ástvinum hans
öllum einlægar átunum sínum hjálp-
arhönd og þegar hann kom til starfa
sem félagsforingi árið 1983 eftir
nærri tveggja áratuga hlé frá for-
ingjastörfum, komu skátarnir hans
ekki að tómum kofanum, eldmóður-
inn og kunnáttan var söm og jöfn.
Síðar var Óli Kristinsson endurskoð-
andi Skátasambands Reykjavíkur
um 13 ára skeið. Fyrir störf sín hlaut
hann nokkra viðurkenningu skáta-
hreyfingarinnar, hann var sæmdur
heiðurspeningi Skátafélags Reykja-
víkur úr silfri, gullmerki Skjöldunga
og Þórshamrinum heiðursmerki
Bandalags íslenskra skáta.
Óli Kristinsson var ekki einungis
góður foringi og félagi, hann var
einnig góður skáti í verki, hjálpsam-
ur, orðheldinn, vinafastur og hlýr.
Minningin um sæmdarmann lifir.
Skjöldungar votta ástvinum hans
dýpstu samúð.
Matthías G. Pétursson,
f'élagsforingi.
Við krakkarnir í Staðarhólsfjöl-
skyldunni kölluðum hann Óla Krist-
ins bróður okkar. Seinna áttum við
eftir að komast að því að Óli „bróð-
ir“ var alls ekki bróðir okkar, heldur
frændi okkar. Hann var bróðir henn-
ar mömmu — og auðvitað Evu og
Svölu og allra hinna líka. Við áttum
einnig eftir að komast að raun um
að Óli „bróðir" var líka „bróðir móð-
urbróður míns“, rétt eins og persóna
úr leikriti eftir Pinter kemst að orði
á einum stað en sama persóna veltir
því einnig fyrir sér hvort þessu geti
jafnvel verið öfugt farið, þ.e. að
„hann sé bróðir minn og ég móður-
bróðir hans“.
Óli „bróðir“ var raunverulegur
bróðir. Hann var okkar fyrirmynd;
einlægur og hlýr, kímnigáfan hárfín
og svo bóngóður að maður fékk
stundum á tilfinninguna að maður
hefði gert honum greiða með því að
fá eitthvað lánað hjá honum eða að
biðja hann um að gera við bíldrusl-
una sem maður átti eða föndra við
stíflaða vaskinn heima hjá manni,
enda gilti svo sem einu við hvað
hann fékkst, því Óli „bróðir" gat
allt. Sjálfur sagðist hann vera okkur
krökkunum víti til varnaðar: „Hætt-
ið að pota í nefið á ykkur, krakkar
mínir, eða viljið þið fá stórt og ljótt
nef eins og Öli bróðir," sagði hann
og maður horfði rannsakandi augum
á frekar fíngert nef Óla og hugsaði
með sér að ef það væri einhver sem
maður vildi líkjast í ljölskyldunni þá
væri það einmitt Óli „bróðir“.
Nú hefur Óli verið tekinn frá okk-
ur og það finnst mér í hæsta máta
óréttlátt. Það var bara enginn sem
spurði okkur sem eftir sitjum með
tárin í augunum hvað okkur fyndist
réttlátt eða óréttlátt í þessum heimi.
Eflaust hefur vantað hlýlegan og
greiðvikinn gleðigjafa uppi á himn-
um, þeir eru svo sem ekki á hveiju
strái í þessari veröld en ég ætlaðist
hreinlega til J)ess að fá að hlæja
með honum Óla „bróður" hér niðri
á jörðinni miklu, miklu lengur hversu
eigingjarnt sem það kann að hljóma.
Ég þakka fyrir að hafa fengið að
vera með honum Óla þennan tíma
sem honum var ætlaður hér á jörð-
inni og við sem elskuðum hann biðj-
um Guð að taka sálu hans til sín
og taka Köllu og Óla Kára og Egg-
ert Pál í faðm sinn og hugga þau.
Edda Björgvinsdóttir.
Óli bró, eins og hann var alltaf
kallaður, er nú dáinn langt fýrir
aldur fram. Minningarnar hrannast
upp, og í mínu tilfelli tengjast þær
mikið barnæsku minni. Óli var vin-
sæl barnfóstra hjá eldri systkinum
sínum, enda ógiftur og barnlaus
þegar flest þeirra voru komin með
góðan hóp af grislingum. Hann var
ótrúlega þolinmóður við okkur, og
að sama skapi mjög skemmtilegur.
Hann var mikill húmoristi, og fór
það ekki fram hjá neinum sem hann
umgekkst. Með smitandi hlátrinum
og hlýju viðmóti, var hann mjög
þægilegur í umgengni, og þetta
skynjuðu börn jafnt sem fullorðnir.
Hann gaf manni alla jafnan mikla
athygli, sem litlar málglaðar frænk-
ur með óteljandi spurningar, kunnu
vel að meta! Hann ferðaðist mikið
sem sjómaður, og kom þá gjarnan
heim færandi hendi handa krakka-
skaranum, sem beið hans með
óþreyju.
Eflaust höfum við verið orðin
nokkuð eigingjörn á Óla þegar kom
að því að hann stofnaði sína eigin
fjölskyldu. Óli gekk sitt mesta gæfu-
spor þegar hann gekk að eiga Köllu
sína, og þeirrar hlýju og athygli sem
Óli var óspar á, fékk nú Kalla og
svo synirnir, Óli Kári og Eggert
Páll, að njóta í ríku mæli. Fjölskyld-
an var ótrúlega samhent, og naut
þess að eyða sem flestum stundum
saman. Hvort sem það voru ferðalög
erlendis, bíóferðir í borginni eða
heimsóknir á veitingahús, fóru þau
yfirleitt alltaf fjögur saman, og
greinilegt að þannig leið þeim best.
Óli bró var með eindæmum hlýr
og glaðlyndur maður sem átti auð-
velt með að sjá spaugilegu hliðarn-
ar á lífinu. Ég veit fyrir víst að
hann hefði ekki þolað of mikinn
lofsöng um sjálfan sig, en með
hreinleika í hjarta, auðmýkt og for-
dómaleysi, hefur hann skilið okkur
eftir með margt til íhugunar. Menn
verða seint sammála því hvernig
lífinu verði best lifað, en flestir
geta sæst á það að ekki sé mest
um vert að lifa, heldur að lifa vel.
Ef eitthvað er hægt að segja um
lífshlaup Óla, geta flestir verið sam-
mála um að hann lifði vel.
Elsku Kalla, Óli Kári og Eggert
Páll. Megi Guð gefa ykkur styrk í
sorginni, og minningin um góðan,
skemmtilegan, já hinn eina Óla bró,
lengi lifa.
Anna Lóa.
Myndirnar eru komnar upp
í anddyri Morgunblaðshússins í Kringlunni I hefur
verið sett upp sýning á Ijósmyndum frá ferð þeirra
Björns, Einars og Hallgríms upp á tind Everest Einnig
er hluti af búnaði þeirra til sýnis, eins og fatnaður,
tjald og eldunarbúnaður. Á meðan á förinni stóð
voru þeir félagar í beinu sambandi við Morgunblaðið
í gegnum gervihnött sem gerði lesendum kleift að
fylgjast með leiðangrinum í máli og myndum þær
10 vikur sem hann stóð yfir.
fHNrgtuiMiriftfr