Morgunblaðið - 30.07.1997, Blaðsíða 36

Morgunblaðið - 30.07.1997, Blaðsíða 36
 36 MIÐVIKUDAGUR 30. JÚLÍ 1997 MINNINGAR MORGUNBLAÐIÐ + Sigríður Jóns- dóttir fæddist í Reykjavík 9. sept- ember 1947. Hún lést á Landspítalan- um 20. júlí siðastlið- inn og fór útför hennar fram frá Bústaðakirkju 28. júlí. Hún Sigga er dáin, var fréttin sem barst mér til eyrna gegnum farsímann sl. þriðju- dag. Að vísu kom frétt- in ekki með öllu á óvart. Mér var fullkunnugt um að skammt gat gat verið til þessarar stundar, þótt hugurinn gerði ráð fyrir lengri tíma. Þannig erum við mennimir svo oft. Við vonum að óþægilega fréttin komi ekki strax. Sem unglingur í sveit á heimili afa hennar og ömmu á Efri-Brúnavöll- um fékk ég að kynnast henni allt ^frá barnæsku. Glaðvær, duglega hnáta, sem vissi þó hvað hún vildi. Ég fékk að sjá hana vaxa úr grasi til fullþroska einstaklings, sem varð- f veitti þessi einkenni sín, og þegar dauðinn hefur nú, ótímabært, knúið dyra, vil ég með þessum fáu línum þakka fyrir öll þau kynni um leið og ég votta öllum hennar nánustu innilega samúð mína og fjölskyldu minnar. Á ættarmótinu, sem haldið var nú í lok júní tók hún fullan þátt, þrátt fyrir veikindi sín, enda var slíkt mót alveg í hennar anda. Svo veik sem hún var, var okkur hinum óskiljanlegt hvemig hún lagði allan hug sinn og orku í að njóta þess, sem fram fór, en það vakti óskipta athygli okkar og aðdáun. Hvílíkt baráttuþrek og ákveðni í því að gefast ekki upp. Sú minning um Siggu mun lifa um langa fram- tíð. Sú minning lýstir henni vel. Þar sá ég sama baráttuandann og ég mætti á bernskudögum hennar, þeg- ar ég eitt sinn reyndi að telja í hana kjark og telja henni trú um að hún væri ekki hrædd við vissa utanað- komandi ógn, sem henni fannst steðja að. Með grástafinn í kverkun- um tók hún þá undir orðin mín og fullyrti með mér að „Sigga væri ekki hrædd“. Hún hafði orð á því á þessu ættarmóti að ég hefði stundum strítt sér. Vera má að svo sé, þótt hugur minn segi mér að ég, unglingur- inn, hafi frekar notað mér sakleysi hennar sem verkfæri til stríðni við aðra. Ég minnist þess, að hún sem lítil stúlka fór sendiför fyrir mig með nokkra gras- maðka falda í lófa sér, sem ég vissi að vekja mundu óskipta skelfingu mömmu hennar. En síðan er liðinn langur tími og viðburðaríkur tími í lífi okkar beggja, þar sem að sjálfsögðu hafa skipst á skin og skúrir. Er við hitt- umst síðast var hún altekin þeim sjúkdómi, sem nú hefur lagt hana að velli. Og nú er hún horfin, minn- ingin ein lifir. Dýrmæt minning um fágæta stúlku, sem heilsaði ætíð með brosi, glaðværð og hlýju. Ég bið að sú mynd megi einnig varðveit- ast í huga eftirlifandi ástvina henn- ar og að góður Guð gefi þeim hugg- un og frið á þessum tímamótum. Biessuð sé minningin um hana. Jóhannes Ingibjartsson. að eiga mynd af þessu brosi. Vinátt- an óx og dafnaði og varð traust og góð. Þegar Ulfar og Sigga skildu vorum við svo lánsöm að vináttan hélst við þau bæði. Sigga var dug- leg að rækta vináttu. Hún kom oft í heimsókn, skrifaði mörg og löng bréf og mundi alltaf eftir afmælinu mínu. Þegar Sigga giftist Mark Peter- son, Pete, og flutti til Ameríku hélst samband okkar óbreytt, ef ekki betra. Þau hjón eignuðust Ingu Lóu, sem varð mikill augasteinn pabba síns. Þegar sú litla var um hálfs árs gömul veiktist Sigga af þessum ill- víga sjúkdómi, sem svo oft er talað um, en sjaldnast nefndur, og heitir krabbamein. Fjölskyldan var þá stödd hér á landi í sumarfríinu. Sigga barðist eins og hetja og sigr- aði eftir átta mánaða stríð, alltaf brosandi, alltaf bjartsýn og lét ekk- ert á sig fá. Pete gat loksins farið heim til New Jersey með þær mæðg- ur og lífið brosti við þeim á ný, en bara út í annað. Dagný, dóttir mín, fékk að fara til þeirra í byrjun sumars í fyrra til að passa þá litlu í einn mánuð. Þau komu svo öll saman hingað í sum- arfrí og dvöldu mikið í sumar- bústaðnum fyrir austan. Þar liggja íslensku ræturnar hennar Ingu Lóu og þangað mun hún koma með pabba sínum á hverju sumri í sveit- ina á íslandi. Eftir þetta sólríka sumar syrti aftur að með haustinu og krabba- meinið tók að heija á aftur, með tvöföldum þunga. Áftur var barist, fyrst af bjartsýni, síðan af þraut- seigju allt þar til yfir lauk. Og þegar Inga Lóa spyr: „Hvar er mamma?“ þá sýnum við henni sólskinsmyndimar af mömmu og þegar hún spyr: „Hvar er pabbi?“ þá segjum við: „Hann kemur bráð- um að sækja þig.“ Og því hefur hún lært að treysta. Ég, Danni og börn okkar þökkum fyrir samfylgdina með Siggu, við erum ríkari eftir. Við sendum manni hennar og börnum, fjölskyldum þeirra, foreldrum Siggu og öðrum aðstandendum dýpstu samúðar- kveðjur. Elsku Sigga mín, hvíl þú í friði. Inga Norðdahl. Hún Sigga er dáin. Þessi blákalda staðreynd kom eins og högg, þótt við vissum allar að hveiju stefndi. Hvers vegna Sigga, þessi duglega kona sem átti svo margt eftir ógert? Og fátt er um svör. Á svona stundu leitar hugurinn til baka. Það em 27 ár síðan við hittumst, sex ungar mæður, og stofnuðum saumaklúbb. Það var alltaf tilhlökkunarefni að hitta stelp- umar á tveggja vikna fresti, spjalla saman yfir handavinnu, sem oft reyndust vera flíkur á litlu krílin okkar, og við lærðum hver af ann- arri. Já, þetta var alvöru saumaklúb- bur og ekki spillti kaffisopinn og eitthvað gott með, sem verið var að prófa. Árin liðu og þó að lengra liði á milli saumaklúbba hittumst við reglulega, fómm vestur í Dali til Emu og jafnvel til Lúxemborgar til Guðrúnar. Það var alltaf gott að koma á heimili Siggu, hvort sem það var hér á höfuðborgarsvæðinu, á Keflavíkur- flugvelli eða austur í bústað. Fyrir u.þ.b.. 10 ámm hittii Sigga Pete, seinni eiginmann sinn. Þau fundu fljótt að saman skyldu þau ganga inn í framtíðina og brúðkaupsdagurinn þeirra var fallegur eins og Sigga sem geislaði af hamingju. Svo fluttu þau til Ameríku og við töluðum um að einhverntíma færam við þangað að heimsækja Siggu. En Sigga átti sterkar rætur á Is- landi og hún kom í heimsókn á hveiju sumri. Fyrir tveimur ámm kom hún í eina slíka heimsókn, stolt móðir með þriggja mánaða dóttur sína, sú heimsókn varð lengri en ráðgert var, hún greindist með krabbbamein og gekkst undir að- gerð hér. Þá kom í ljós dugnaður hennar og æðmleysi, en á miðjum vetri hélt hún heim, full bjartsýni. Við fengum alltaf skemmtileg bréf og myndir frá henni fyrir jólin, svo var líka fyrir síðustu jól, allt lofaði góðu, en fljótlega á nýju ári komu slæmu fréttirnar og Sigga kom heim í faðm fjölskyldu og vina rétt fyrir páska. Við tókum upp gamla siðinn, hittumst á tveggja vikna fresti og farnar að pijóna á barnabörnin. Þetta er jú alvöru saumaklúbbur. Elsku Sigga, við þökkum þér allt sem þú varst okkur, allar gleði- stundirnar, þær eru okkur dýrmæt- ar í sjóði minninganna. Við biðjum þér guðs blessunar. Kæri Pete, Inga Lóa, Guðný, Stefán og fjölskyldur, Lóa og Jón. Guð gefi ykkur styrk í sorginni. Björk, Erna, Guðrún, Ósk, Steinunn. Sigga mín er dáin, horfin mér. Því er erfitt að trúa, hún var alltaf sú sterka. Sigga var vinkona mín til margra ára, alltaf gott að eiga hana að. Við brölluðum margt, töluðum sam- an, þögðum saman, trúðum hvor annarri fyrir leyndamiálum, skild- um hvor aðra, aldrei neinn vand- ræðagangur, allt hreint og beint! Alltaf þegar við hittumst, vinkon- umar, var það venjan að hvolfa bolla og masa, um framtíðina eða bara hvaðeina. Það skipti svo sem engu máli hvað birtist í bollunum eða hvort okkur tókst að ráða fram úr þeim oft furðulegu táknum, það var ritúalið sem gilti. Við nutum þess virkilega að vera saman, spá í allt það sem ungar konur geta spáð í, eiga okkar drauma. Við átt- um góðar stundir. Sigga flutti til Ameríku fyrir nokkram ámm, við héidum þó góðu sambandi, skrifuðumst á og hringd- um, fylgdumst með stómm viðburð- um jafnt sem smáum sem henda í lífinu. Hún og Pete komu heim hvert sumar, hún kom oft fyrr en hann eða var hér lengur. Ég á margar góðar minningar frá sumarkomum hennar, við höfðum svo margt um að tala, margt að gera. Ég fékk oft að vera sú sem sótti Siggu á flug- völlinn og ég man að í eitt skiptið töluðum við svo mikið að okkur tókst að gleyma bjútíboxinu hennar í far- angurskerrunni á bílastæðinu hjá flugvellinum. Hvernig við fórum að því veit ég ekki því það var skær- rautt! Þegar heim var komið uppgöt- vaðist þetta og við hringdum og boxið var enn á sínum stað, á miðju bílaplaninu. Oftast þegar Sigga kom til lands- ins fékk ég að fara með henni aust- ur í bústað að þrífa og viðra eftir veturinn. Það voru ánægjulegar ferðir. Við nutum þess líka að fara út og skoða gróðurinn, hvernig hann kom undan vetri. Ég minnist þess líka með þakklæti þegar hún kom með mér í minn bústað og hjálpaði mér að fúaveija. Sérstaklega var ég alsæl með að hún bar á allt þak- skeggið, ég er svo lofthrædd að það er mér ofraun. Við fengum lánaðan stiga í nágrenninu og gengum með hann á milli okkar samstiga yfir túnið, ég man að veðrið var gott. Einhvern veginn finnst mér veðrið alltaf hafa verið gott þegar við vor- um saman. Við Sigga fórum í margar göngu- Ég sit og reyni að velja úr minn- ingum um Siggu vinkonu mína. Inga Lóa dóttir hennar er hér í pössun, hún er að vekja kisu og skríkir þeg- ar kisa geispar af einskærri leti. Inga Lóa er bara tveggja ára og mamma hennar dó á sunnudaginn. Fyrir tæplega tuttugu árum kynntist ég Siggu. Við vorum nokkrar fjölskyldur að breyta og byggja í Smáíbúðahverfinu. Þá var hún gift Úlfari og átti Stebba og Guðnýju, sem þá passaði fyrir mig. Það var oft glatt á hjalla og mikil vinna og mikil hjálpsemi og mikil vinátta. Sigga var mjög sérstök að því leyti að hún gaf svo mikið og það var svo gott að gefa henni. Myndir af Siggu og bjarta brosinu hennar þjóta um hugann og brosið ber hæst í minningunni, það er gott SIGRIÐUR JÓNSDÓTTIR GUÐBJÖRG LILJA EINARSDÓTTIR ■4- Guðbjörg Lilja ' Einarsdóttir fæddist í Kirkjubæ í Vestmannaeyjum, 25. apríl 1912. Hún lést á hjartadeild Sjúkrahúss Reykja- víkur 20. júlí síðast- liðinn. Foreldrar hennar voru María Jónsdóttir og Einar Sigurðsson bóndi á 4 Arngeirsstöðum í Fljótshlíðarhreppi í Rangárvallasýslu, síðar í Móakoti í Garðahreppi í Gull- bringusýslu. Systkini Guðbjarg- ar Lilju eru: Sr. Sigurður Ein- arsson prestur í Holti, Steinn Hermann, Margrét, Guðrún, Helga og Marta sem nú er ein eftirlifandi systkinanna. Árið 1933 giftist Guðbjörg Lilja Jóhannesi Valgeiri Eiðs- syni frá Klungubrekku í Skóg- arstrandarhreppi á Snæfells- nesi, f. 31.12.1911, d. 21.1.1955. Hann var sjómaður í Hafnar- firði. Foreldrar hans voru Sig- urrós Jóhannesdóttir frá Hraunsmúla í Staðarsveit á Snæfellsnesi og Eið- ur Sigurðsson frá Klungubrekku, sjó- maður á Snæfells- nesi, síðar Hafnar- firði. Guðbjörg Lilja og Jóhannes eign- uðust sex börn. Þau eru: 1) Eiður, f. 14.3. 1932. 2) Jóhann Smári, f. 6.9. 1935. 3) Brynhildur, f. 30.4. 1937. 4) María, f. 20.9. 1940. 5) Ást- hildur, f. 16.2. 1942. 6) Einar Ægir, f. 28.2. 1948. Guðbjörg Lilja starfaði lengst af sem heimavinnandi húsmóð- ir. Eftir að hún varð ekkja vann hún í nokkur ár í Bæjarútgerð Hafnarfjarðar. Síðustu árin var hún heilsulítil, en gat búið heima og er það ekki síst að þakka dyggri aðstoð Ásthildar dóttur hennar og Einars Ægis sonar hennar sem bjó hjá henni alla tíð. Útför Guðbjargar Lilju Ein- arsdóttur fer fram frá Garða- kirkju í Garðabæ í dag og hefst athöfnin klukkan 13.30. Elsku amma mín. Það er með sárum söknuði og *-V trega sem ég skrifa þér þessi kveðju- orð. Þú hefur alltaf verið svo sterk- ur þáttur í lífi mínu. Alla mína ævi hefur þú verið til staðar, þú og Ein- ar frændi, saman á Skúlaskeiðinu. Það var svo gott að koma í heim- sókn til þín. Þú varst svo fróð og vel að þér og við spjölluðum svo mikið saman. Þú varst svo pen og fín og mikil dama og mér fannst þú svo oft vera langt á undan þinni samtíð. Elsku amma mín, þær verða ekki fleiri ferðirnar sem ég keyri þig til læknis eða fer með þér í búðir og þær verða ekki fleiri jólagjafirnar sem ég pakka inn fyrir þig eins og ég gerði sl. 25 ár og alltaf fjölgaði þeim ár frá ári. Ég veit að þú trúðir á líf eftir þetta líf og ég er viss um að systur þínar og aðrir ástvinir hafa tekið vel á móti þér. Ég þakka þér fyrir samfylgdina og bið guð að styrkja okkur öll sem söknum þín svo sárt. Rebekka. Elsku langamma. Enginn getur þrætt fyrir það að þú varst dýrmætur persónuleiki með hjarta úr gulli. Það sýndir þú þegar við komum í heimsókn til þín með því að knúsa okkur og faðma og það geislaði af þér gleðin. Hvetjum sem er leið vel í návist þinni, það gerði öll væntumþykjan og hlýjan sem þú áttir svo mikið af. Einnig varstu svo bráðskemmtileg og áttir auðvelt með að fá mann til þess að hlæja með þér. Eg vil þakka þér fyrir allar skemmtilegu stundirnar sem við mamma áttum með þér í eldhúsinu þínu og þegar pakka átti inn öllu gja/aflóðinu fyrir jólin. Ég á eftir að sakna þín, elsku langamma. Guð geymi þig. Þín, Jakobína Eiísabet. RAGNHEIÐUR GESTSDÓTTIR + Ragnheiður Gestsdóttir fæddist á Hæli í Gnúpveijahreppi 7. febrúar 1918. Hún lést á Borgarspítal- anum 26. júní síð- astliðinn og fór út- för hennar fram frá Stóra-Núpskirkju 5. júlí. Gullhrepparnir góðu eiga gullin blóm í hlíðum sínum. Fellur eitt til foldar niður, fellur hér með moldum þinum. (Árni Jónsson.) Þar sem Þjórsá beljar við túnfót- inn, þar flýgur hugurinn mót- streymis og heldur við. Þar eru Ásólfsstaðir í Þjórsárdal. Ekki er nema tæpt ár liðið síðan ég kvaddi Ásólf, frænda minn, og nú, er ég sendi Ragnheiði mína hinstu kveðju mætti það svo sem vera sama greinin. Svo fast tvinn- ast saman lífshlaup þeirra eftir að þau giftust fyrir 55 árum. Hún sleit barnsskóm heima á Hæli með fimm eldri bræðrum. Ung kona á fjórða áratugnum dvaldist hún oft í Reykjavík við tónmennt, Kvennaskólasetu og önnur störf og undi hag sínum vel, en Ási þá bundnari sveitinni fyrir austan. Kynni þeirra vom þó gömul og djúp og kemur annars stað- ar fram, að þau voru góðvinir frá æskuá- mm. Hann kvað þó fastar að orði við mig löngu seinna: Ég ætl- aði mér alltaf að eiga þessa stelpu. Þau giftust árið 1942, þá var hún 24 ára. Tóku þau brátt við búi gömlu hjónanna á Ásólfsstöðum, Páls og Þuríðar, sem hurfu suður til Smálanda. Tryggð þeirra hjóna var frábær, góðvild hennar og jafnvægi héldust í hendur. Ekki lét hún sér bregða, er ég á unglingsaldri tók reiðhestinn hennar traustataki og flengdist út um allar jarðir. Ég sá reyndar, að henni sárnaði, en lét kyrrt liggja. Kannki þurfti meira til að kenna hrossinu víxlið. Þetta var reyndar fyrir margt löngu. Hvert sumar knúðum við Tóta dyra a.m.k. einu sinni á sumri og snemmsumars í fyrra gerðum við að vana okkar. Ekki man ég, hvort þeirra kvaddi okkur svo: Æ, mér finnst ekkert sumar nema þið komið. — Og má einu gilda. Þá sáumst við í hinsta sinn.
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56

x

Morgunblaðið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.