Morgunblaðið - 12.09.1997, Blaðsíða 37

MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
FÖSTUDAGUR 12. SEPTEMBER 1997 37 .
SKARPHÉÐINN
MAGNÚSSON
+ Skarphéðinn
Magnússon
fæddist í Reykjavík
10. júlí 1952. Hann
Iést á heimili sínu
5. september síðast-
liðinn. Foreldrar
hans eru hjónin
Magnús Friðriks-
son, f. 26.7. 1924,
og Inga Skarphéð-
insdóttir, f. 18.5.
1933 í Reykjavík.
Systkini hans eru:
Margrét, f. 15.11.
1953, maki Daniel
Viðarsson, Friðrik,
f. 16.11. 1959, maki Margrét
Guðmundsdóttir, Leifur, f.
28.3.1970, maki Stella A. Norð-
fjörð, Sólveig, f. 12.9. 1974.
Skarphéðinn kvæntist 1976
írisi H. Hólmarsdóttur, f. 2.11.
1956. Þau skildu. Börn þeirra
eru: Linda Rún, f. 29.6. 1979,
maki Þröstur Erlingsson,
Magnús Birkir, f. 30.7. 1982,
Ævar Ingi, f. 1.8. 1987 og Inga
Rut, f. 1.2. 1991.
Eftirlifandi kona
hans er Anna Björg
Viðarsdóttir, f.
15.4.1964. Þau
gengu í hjónaband
15.6.1996. Foreldr-
ar Onnu eru hjónin
Viðar Benediktsson
og Bára Jóhanns-
dóttir.
Skarphéðinn var
ungur að árum
sendill við fyrirtæki
afa síns, Friðriks
Magnússonar. Eftir
það vann hann við
bílaviðgerðir og
hafði það alltaf í hjáverkum
síðar meir. Seinna vann hann
ýmis störf, m.a. sem vagnstjóri
hjá SVR, verslunarstjóri hjá
Skeljungi hf. og síðast sem
vagnstjóri hjá Hagvögnum hf.
Einnig starfaði hann með ungl-
ingum hjá Félagsmálastofnun
Hafnarfjarðar.
Utför Skarphéðins fer fram
frá Áskirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 13.30.
Svo er því farið;
Sá er eftir lifir
deyr þeim sem deyr
en hinn dáni lifir
í hjarta og minni
manna er hans sakna.
Þeir eru himnamir
honum yfir.
(Hannes Pétursson)
„Dauði, þú ert ölvuð aftökusveit og enginn
veit hvem þú hæfír."
Sumarfrí. Tjaldstæðið sæmilegt
og langt síðan við fórum í útilegu
enda ekki jafnsáttir við blaut tjöld
að morgni og kynslóð foreldra okk-
ar. Ferðaskapið í góðu lagi, hæfi-
lega kærulausir og framtíðin leikur
einn. Hann var samt ekki enn viss
um að ég væri rétti maðurinn fyrir
systur sína, vildi engan lúðulaka
fyrir mág. Ég þurfti að sannfæra
hann um að honum væri óhætt að
sleppa verndarhendinni af systur
sinni, ég var ekki enn búinn að ná
inntökuprófinu inn í fjölskylduna,
þar sem hann var prófdómarinn.
Rúmlega viku síðar var hringferð-
inni lokið og prófínu náð.
Þetta var fyrir tveimur áratugum
og þarna kynntist ég Skarpa fyrir
alvöru og hef alltaf kunnað vel við
hann síðan, háværan og fyrirferð-
armikinn, vin vina sinna, sem lá
aldrei á skoðunum sínum. Ég hitti
Skarpa um daginn þar sem við rifj-
uðum upp gamlar minningar og
hann gaf mér mynd úr þessu ferða-
lagi. Þá sem endranær sparaði hann
ekki hrósyrðin um vini sína né blóts-
yrðin um alla hina, sjálfum sér líkur
til hins síðasta.
Það sem Skarpa fannst skipta
máli, framkvæmdi hann. Hálfum
mánuði fyrir andlátið lagði hann á
sig, meira af vilja en mætti því
heilsan leyfði það tæplega, að koma
í fermingu sonar míns. Hann hafði
ákveðið að koma, og hann kom.
Skarpi reyndist mér alltaf vel.
Ef eitthvað bjátaði á, einkum ef
bíllinn var í ólagi, skipta þurfti um
þokuljós, laga bremsur eða sjóða í
pústkerfi, mátti auðveldlega redda
því, bara koma í skúrinn til hans
og Óla félaga hans, ekkert mál.
Þetta var afslappaður strákatími,
áhyggjur og erfiðleikar lífsins langt
undan. Eða hvað? Fyrst hjónaband,
bameignir og húsnæðisbasl, ailt
samkvæmt bókinni, en síðan áföll
og sjúkdómar, örlaganornirnar
greinilega í vondu skapi.
Þegar vinur manns deyr, lifir
maður áfram á eins konar undan-
þágu, líkt og skip sem fær haffærni-
skírteini til bráðabirgða. Ótímabær
brottför Skarpa, mágs míns og jafn-
aldra, er enn ein áminningin um
skammtímavist okkar hér á jörð,
og, eins og hann sagði sjálfur fyrir
skömmu, það sem menn ætla að
gera í lífinu eiga þeir að gera strax.
Ég bið guð og góðar vættir að
varðveita Skarpa mág minn að ei-
lífu, sendi Önnu eiginkonu hans,
ættingjum og vinum og sér í lagi
börnum hans, innilegar samúðar-
kveðjur.
Daníel Viðarsson.
Ernest Hemmingway sagði í
langri bók um nautaat að ekki
kæmi í ljós hvað í nautabana væri
spunnið fyrr en hann hefði orðið
fyrir barðinu á nautshorni. Auðvelt
er að glansa í meðlæti en mótlætið
sýnir hvað í mönnum býr. Ég stóð
tvívegis við hlið vinar míns Skarp-
héðins Magnússonar þegar hann
horfði á dauðans dyr. Þá hófst bar-
átta sem háð var af æðruleysi og
djörfung og dug. Þótt dauðinn hefði
sigur að lokum, eins og hann mun
sigrast á okkur öllum, hafði hann
aðeins hálfan sigur. Mér er óljúft
að kasta ótímabærri hinstu kveðju
á vin minn. Leiðir okkar Skarphéð-
ins lágu saman fyrir löngu. í fyrstu
voru kynnin bundin við fjölskyldu-
boð og þessi tilvik þegar ég þurfti
á aðstoð að halda í glímunni við
fjölskyldubílinn. Þeir voru margir
sem leituðu til þúsundþjalasmiðsins
með slík erindi. Hann var afar hjálp-
samur maður sem margir reiddu
sig á. Síðar urðu kynni okkar nán-
ari. Við fórum á bílauppboð og í
veiðiferðir, sem þó urðu allt of fá-
ar. Oft áttum við stuttar samveru-
stundir og ræddum um lífið og til-
veruna og daglegt amstur. Þau
kynni juku mér stöðugt virðingu
fyrir miklum mannkostamanni og
skópu mér minningar sem munu
vara lengi því þær eru oft kallaðar
fram.
Þeir sem þekktu Skarphéðin
Magnússon eiga nú um sárt að
binda. Fjölskylda mín sendir eigin-
konu hans og börnum, vinum og
öðrum vandamönnum, hjartans
samúðarkveðjur.
Ólafur Steingrímsson.
í dag er til moldar borinn kær
vinur og samstarfsmaður til margra
ára, Skarphéðinn Magnússon. Hann
varð að lokum að gefa eftir í barátt-
unni við illvígan sjúkdóm langt fyr-
ir aldur fram.
Ég kynntist Skarpa fyrir 20 árum
þegar hann byrjaði að vinna hjá
fyrirtæki minu, Vöku ehf. Hann var
einn af þessum mönnum sem gott
var að vinna með og okkur varð
fljótt til vina. Alltaf gat maður
treyst á hann ef mikið lá við. Sér-
staklega minnist ég greiða sem
hann gerði mér sl. vetur, þá vann
hann fyrir mig hálfan dag. Síðar
frétti ég að hann hefði nánast farið
beint frá mér og á spítalann og
legið þar í tvær tvikur.
Strax á miðju sumri var augljóst
að hveiju stefndi. Þó hélt Skarpi
sínu striki, hugsaði ekki til baka,
heldur fram á við.
Genginn er sannur drengur,
tryggur vinur og samstarfsmaður.
Fyrir hönd eigenda og starfs-
manna í Vöku ehf. vil ég þakka
honum samfylgdina. Farðu í friði
og hafðu þökk fyrir allt.
Eiginkonu og börnum sendi ég
hugheilar samúðarkveðjur.
Steinar Már Gunnsteinsson.
Það er hausthljóð í vindinum.
Sumardagar að baki og umhleyp-
ingar haustins boða komu vetrar-
ins. Mannlífið skiptir um gír. Yfir-
hafnimar dregnar fram í nöpmm
næðingnum og það er hrollur í
mönnum.
Á þessum tímamótum í hringiðu
árstíðanna berst helfregnin kalda:
hann Skarpi er allur. Það fer kulda-
gjóstur um hjarta og sál. Hinn ill-
vígi sjúkdómur krabbameinið hafði
ekki látið undan síga, heldur hert
sín tök; örlögin urðu ekki umflúin.
Barátta Skarpa við þennan vágest
hafði staðið í rétta átta mánuði og
hafði tekið sinn toll. Hann neitaði
þó að gefast upp og barðist fram
til síðustu stundar. Uppgjöf var
aldrei til í hans orðabók. En eitt-
hvað varð undan að láta. Líkaminn
var þrotinn kröftum, þótt andinn
væri styrkur fram til síðustu stund-
ar. Lífsins þróttur þvarr og Skarpi
mætti skapara sínum stuttu eftir
miðnætti föstudaginn 5. september
á heimili hans og konu hans, Önnu
Bjargar Viðarsdóttur.
Skarphéðinn Magnússon var
góður vinur okkar hjóna. Traustur
og sannur, hvort heldur var í blíðu
eða stríðu. Kom ævinlega hreint
og beint fram, fasmikill og stundum
fljóthuga, en um leið næmur og
hlýr. Það gustaði af honum, þegar
hann snaraði sér inn í eldhúsið,
gjaman með vindilstúf í munnvik-
inu og vildi kaffi og engar refjar.
Og svo var spjallað um heima og
geima. Hann Skarpi var vel með á
nótunum í tali um lífsins gagn og
nauðsynjar, hvort heldur umræðu-
efnin voru bílar, þar sem Skarpi
var aldeilis á heimavelli, stjórnmál,
barnauppeldi, kökubakstur, skóla-
mál eða hvaðeina sem bar á góma.
í seinni tíð voru það eðlilega heil-
brigðismálin sem voru ofarlega á
baugi og Skarpi benti okkur á
margt, sem þar mætti betur fara,
þótt annað væri vel gert. Hann
hafði kynnst því af eigin raun í
hinum erfiðu veikindum.
Það var ævinlega ferskur and-
blær sem fylgdi heimsóknum
Skarpa. Það var einfaldlega gott
og fölskvalaust andrúmsloft sem
fylgdi afslöppuðum en samt lífleg-
um samskiptum við Skarphéðin
Magnússon. Lífið verður ekki samt
aftur, þegar þær verða ekki fleiri
heimsóknirnar hans í Stekkjar-
hvamminn og samverustundirnar
góðu verða minningar einar.
Réttlætiskennd var rík í Skarpa.
Hann vildi að rétt væri rétt. Og
að möguleiki fólks til traustrar
lífsafkomu væri jafnsettur. Það var
því engin tilviljun að hann lagði
jafnaðarstefnunni gott lið. Var öt-
ull stuðningsmaður Alþýðuflokks-
ins, einkum er hann bjó í Hafnar-
firði um nokkurra ára skeið. Og
þar eins og annars staðar, þar sem
hann kom að verki, dró hann ekki
af sér, heldur hellti sér í baráttuna
af lífi og sál.
Skarphéðinn var tengdur fjöl-
skyldu Jónu Dóru. Hafði verið
kvæntur frænku hennar, írisi
Hólmarsdóttur, um árabil. Þau
eignuðust fjögur mannvænleg
börn, Lindu Rún, Magnús Birki,
Ævar Inga og Ingu Rut. Hjóna-
bandi þeirra lauk fyrir nokkrum
árum. Éngu breytti það hins vegar
í samskiptum okkar og Skarpa;
vinaböndin styrktust ef eitthvað
var.
Skarpi var bóngóður og greiðvik-
inn með afbrigðum. Bílaeign okkar
hjóna hefur gjarnan verið því marki
brennd í gegnum tíðina, að á hlað-
inu hafa staðið gömul og lúin farar-
tæki. Skarpi var hins vegar þús-
undþjalasmiður þegar bílar voru
annars vegar. Hann var því betri
en enginn við að lappa upp á og
laga bílgarmana okkar. Við vorum
í raun búin að afskrifa þá nokkra
bílskijóðina, þegar Skarpi kom til
leiks og hristi þá af stað aftur með
útsjónarsemi og kunnáttu. Þær
voru ófáar klukkustundirnar, sem
hann Skarpi Iagði að baki í viðgerð-
arstússi fyrir okkur. Það eitt verður
seint nógsamlega þakkað.
En umfram allt er okkur þakk-
læti í huga fyrir að hafa átt hann
Skarpa að vini. Við söknum vinar
í stað, en minningar lifa skýrar í
hugskoti.
Sorg þeirra sem næst standa,
barna, eiginkonu og annarra ná-
inna aðstandenda Skarpa, er djúp
og sár. Þeim sendum við okkar
innilegustu samúðarkveðjur á þess-
um erfiðu og köldu haustdögum.
En það vorar að vetri loknum og
minningarnar munu ylja um ókom-
in ár.
Lífið er fullt af þverstæðum.
Þegar einn kveður, þá heilsar ann-
ar. Við leiðarlok í lífí Skarphéðins
Magnússonar bíður elsta dóttir
hans, Linda Rún, þess að ala frum-
burð sinn og fyrsta barnabarn
Skarpa. Lífið er eins og árstíðirn-
ar. Þegar ein kveður tekur önnur
við.
Lífsferill Skarphéðins Magnús-
sonar, sem var alltof stuttur hér á
jörðu, fellur ekki í gleymskunnar
dá. Samferðarmenn hans, ættingj-
ar og vinir gleyma aldrei góðum
dreng.
Blessuð sé minning Skarphéðins
Magnússonar.
Með bestu kveðjum,
Jóna Dóra og
Guðmundur Árni.
Dauðinn var ekki það fyrsta sem
okkur datt í hug þegar við hugsuð-
um til þeirra Önnu Bjargar og
Skarphéðins sem fyrir réttu ári
gengu í það heilaga og hófu nýtt
líf saman, en örlagahjólin snúast
og nú er Skarphéðinn allur eftir
hetjumikla baráttu við þann illvíga
sjúkdóm sem lagði hann af velli.
Én við hjónin viljum með þessum
fátæklegu orðum kveðja vin okkar
sem var okkur mikið lífsverðmæti
að fá að kynnast, öðling sem á sér
fáa líka. Við spyijum hver sé til-
gangurinn en það er fátt um svör,
þetta er guðsvilji og við trúum því
að hann eigi að gegna mikilvægara
hlutverki hjá honum.
Elsku Anna Björg, við vottum
þér og börnum hans, foreldrum,
systkinum og fjölskyldum þeirra
okkar dýpstu samúð, megi guð
styrkja ykkur og vera ykkur misk-
unnsamur um ókomna tíð.
Við spyijum margs en finnum fátt
um fullnægjandi svör.
Við treystum á hinn mikla mátt
sem mildar allra Iq'ör.
í skjóli hans þú athvarf átt
er endar lífsins fór.
Þú skilur eftir auðlegð þá
sem enginn tekið fær.
Áá í hjarta, blik á brá
og brosin silfurtær.
Mesta auðinn eignast sá
er öllum reynist kær.
Þú minning öllu skærar skín
þó skilji leið um sinn.
Þó okkur byrgi sorgin sýn
mun sólin brjótast inn.
Við biðjum Guð að gæta þin
og greiða veginn þinn.
(G.Ö.)
Hafdís og Georg.
'T'
Þá er hann elsku Skarpi farinn
frá okkur. Langri og strangri bar-
áttu við hinn skæða sjúkdóm,
krabbamein, er nú lokið. Skarphéð-
inn sem var nýbúinn að finna ham-
ingjuna aftur þegar hann hitti
frænku mína hana Önnu Björgu.
En því miður voru hamingja þeirra
og gleði allt of skammvinn. Því.að
sjúkdómurinn sem hafði verið í rén-
un skaut aftur upp kollinum og
hafði yfir í lokin, eftir erfið og þján-
ingarfull veikindi.
Af hverju? spyr maður sjálfan
sig, af hveiju er maður í blóma lífs-
ins tekinn frá okkur allt of snemma?
En þegar stórt er spurt er oft fátt
um svör.
Ég kynntist Skarphéðni eða
Skarpa eins og hann var oftaSt
kallaður fyrir rúmum tveimur árum.
Þá voru þau Anna Björg að byija
að vera saman. Maður sá strax á
Skarpa og fann á sér að hann var
einstaklega vel gerður og vandaður
maður. Skarpi var sérstakega hlát-
urmildur, átti hann auðvelt með að
kitla hláturtaugarnar hjá manni og
koma öllum í gott skap sem í kring-
um hann voru. Skarpi var opin per-
sóna og því var maður fljótur að ^
kynnast honum. Hann var einstak-
lega góður og tillitssamur í sambúð-
inni með Önnu Björgu. Og hann tók
mikinn þátt í heimilishaldinu, hvort
sem það var tiltekt, þvottur, mats-
eld eða jafnvel bakstur.
Þegar ég. var að leita mér að
vinnu eftir að skólagöngu minni
lauk var það Skarpi sem hjálpaði
mér að fá vinnu hjá fyrirtækinu sem
hann vann hjá. Þar vann ég í eitt
ár undir hans stjórn og urðum við
hinir mestu mátar á því tímabili.
Betri yfirmann er ekki hægt að ' ^
hugsa sér en Skarpa, réttlátur og
þægilegur var hann á allan hátt.
Hann var alltaf tilbúinn að hlusta
á mann ef manni lá eitthvað á
hjarta, hvort sem það viðkom vinn-
unni eða einhveiju af öðrum toga.
Skarpi var einstaklega laginn í
öllu því sem viðkom bílum, og voru
þeir ófáir bílarnir sem hann keypti
útúrklessta og skemmda. Hann
gerði við þá og dundaði sér í þeim
þar til að ekki var hægt að ímynda
sér að um sama bíl væri að ræða.
Alltaf var jafn gott að leita til
Skarpa, því hann var alltaf boðinn
og búinn að hjálpa vinum sínum.
Oftar en ekki áttum við Maggi í
vandræðum með bílinn okkar og V
var þá Skarpi ekki lengi að kippa
því í lag og gera við fyrir okkur.
Nú þegar þú ert búinn að kveðja
þennan heim minnist ég allra góðu
stundanna sem við Maggi og þú
og Anna Björg áttum saman. Óg
það var einmitt á góðri stundu í
sumarbústaðnum hjá ömmu og afa
að þið tilkynntuð okkur að þið ætl-
uðuð að gifta ykkur um sumarið.
Mikið urðum við glöð og ánægð
fyrir ykkar hönd. Og þegar þið
genguð inn kirkjugólfið vöknaði
mér um augu því þið voruð svo sæl
og falleg saman.
Elsku Anna Björg mín, ég finn
svo til með þér við þennan mikla. _
missi. Ég bið Guð að styrkja þig í
sorg þinni og votta þér mína dýpstu
samúð. Einnig vil ég votta börnun-
um hans Skarpa, þeim Lindu,
Magnúsi, Ævari og Ingu, samúð
mína. Guð geymi minninguna um
góðan mann.
Anna Bára Teitsdóttir.

Upplýsingar í símum
562 7575 & 5050 925
| HOTR LOFTUEHÐIR
g t tc a t * it it i; * 1* o t í 11 s
Glæsileg kaffihlaðborð
FALLEGIR SALIR
OG MJÖG GÓÐ ÞJÓNUSTA