Morgunblaðið - 13.09.1997, Page 35

MORGUNBLAÐIÐ
LAUGARDAGUR 13. SEPTEMBER 1997 35
+ Ingibjörg Stef-
ánsdóttir fædd-
ist á Ósi á Skógar-
strönd 29. ágúst
1910. Hún lést á
Sjúkrahúsi Suður-
lands 5. september
síðastliðinn. Ingi-
björg var dóttir
hjónanna Stefáns
Jóhannesar Guð-
mundssonar, út-
vegsbónda á Ósi, og
konu hans, Valgerð-
ar Hallvarðsdóttur
frá Litla-Langadal á
Skógarströnd. Þau
kjón eignuðust einnig tvo syni,
Guðmund, sem drukknaði af
báti tæplega tvítugur, og Gunn-
ar, sem fórst með flugvélinni
Glitfaxa árið 1951. Ingibjörg
átti uppeldissystur, Guðnýju
Lýðsdóttur frá Litla-Langadal.
Ingibjörg Stefánsdóttir, föður-
systir mín, eða Inga frænka, eins
og flestir kusu að kalla hana, var
fjölskyldu minni mjög náin frænka
og vinur. Hún bjó hjá okkur síðustu
árin og deildi með okkur kjörum í
gleði og sorg. Hún var sátt við Guð
og menn, þegar hún lést eftir
skamma legu á Sjúkrahúsi Suður-
lands, þar sem hún naut umhyggju
og elskusemi góðra starfsmanna.
Þeim var hún mjög þakklát.
Ingibjörg átti um margt sérstæða
ævi. Það var sjaldnast mulið undir
hana. Lífsbaráttan gat_ verið hörð
við Breiðafjörðinn. A Ósi þjökuðu
veikindi og þar drukknaði blíður
bróðir og mikið mannsefni, Guð-
Þær héldu saman
heimili um langt
árabil, en Guðný lést
1988.
Þegar Stefán og
Valgerður _ hættu
búskap á Ósi flutt-
ust þau til Stykkis-
hólms og síðan til
Reykjavíkur. Ingi-
björg starfaði um
áratuga skeið hjá
Skóverslun Lárusar
Lúðvíkssonar eða
þar til verslunin
hætti starfsemi, og
síðan hjá Heildversl-
un Haraldar Árnasonar eða þar
til hún komst á eftirlaunaaldur.
Hún var ógift og bamlaus.
Útför Ingibjargar fer fram
frá Kotstrandarkirkju í Ölfusi í
dag og hefst athöfnin klukkan
14.
mundur, aðeins 18 ára gamall. For-
eldrar Ingibjargar, Stefán og Val-
gerður, ákváðu að bregða búi og
flytjast í Stykkishólm. Þar var dvöl-
in stutt og fjölskyldan flutti á möl-
ina í Reykjavík. Þetta var á tímum
atvinnu- og öryggisleysis og bónd-
inn fyrrverandi varð að fara eftir
þeim lögmálum, sem þá giltu um
atvinnuleit, að halda síðla nætur
niður á höfn og lúta valdi verk-
stjóra við val á verkamönnun, þegar
einhveija vinnu var að hafa. Síðan,
í stuttum hvíldum, að setjast á klak-
aðan stein og drekka kalt kaffi úr
flösku í ullarsokk.
Bjargarleysi íslensks verkafólks
á þessum árum mótaði mjög lífs-
MINNINGAR
skoðanir Ingibjargar. Hún þoldi illa
hvers konar misrétti og skar ekki
orð við nögl, þegar hún andmselti
illri meðferð á réttlausum almúgan-
um. Eftir komuna til Reykjavíkur
vann Ingibjörg þau störf, sem til
féllu, en fékk fljótlega vinnu í Skó-
verslun Lárusar Lúðvíkssonar, þar
sem hún starfaði um áratuga skeið,
eða þar til þessari glæsiverslun var
lokað. Þá hóf hún störf hjá Heild-
verslun Haraldar Árnasonar og
vann þar fram á eftirlaunaaldur.
Hjá báðum þessum fyrirtækjum
eignaðist hún góða vini, sem hún
mat mikils; einkum heiðursmennina
Kristján Gestsson og Sigurð Hall-
dórsson hjá Heildverslun Haraldar,
sem reyndust henni og uppeldis-
systur hennar Guðnýju Lýðsdóttur,
sem hjá þeim vann í áratugi, eins
og bestu bræður.
Aldrei varð fundin ástæða til
gagnrýni á vinnusemi hennar og
trúmennsku í hverju því starfi, sem
hún tók að sér. Hún var af kynslóð
þess fólks, sem taldi það veiga-
mesta þátt daglegs lífs að hafa at-
vinnu og að njóta virðingar annarra
fyrir að skila því með sóma, sem
launað var fyrir. En um leið gerði
hún kröfu til réttmætra launa fyrir
vinnuframlagið.
En rauði þráðurinn í lífí Ingu
frænku var að lifa fyrir aðra. Hún
var óþreytandi við að liðsinna ætt-
ingjum og vinum, sem höfðu þörf
fyrir aðstoð og hjálp. Og þar áttu
börnin al!a hennar ástúð og um-
hyggju og þar af fékk undirritaður
dijúgan skammt eftir föðurmissi.
Inga hafði hönd í bagga með upp-
eldi dætra minna beggja, kenndi
þeim að tala kjarngott mál og villu-
lítið, fræddi þær af viskubrunni
þjóðlegs fróðleiks og veitti þeim
hlýju og blíðu. Svo var og um fleiri
börn í fjölskyldunni. Inga var skarp-
greind og minnug og hafði lesið
INGIBJÖRG
STEFÁNSDÓTTIR
ókjörin öll af bókum um íslenska
þjóðhætti, sögu þjóðarinnar og
hafði yndi af ljóðum. Þessu miðlaði
hún af mikilli rausn og er margur
maðurinn auðugri af fróðleik vegna
kynna sinna af Ingu, sem skil-
greindi með mjög skýrum hætti
gildismat sitt; virðinguna fyrir öllu
sem lifir.
Inga átti yndislega uppeldissyst-
ur, Guðnýju, sem áður var nefnd.
Þær voru systradætur, ógiftar og
barnlausar og ákváðu að halda sam-
an heimili. Það gerðu þær um langt
árabil og Inga hjúkraði Guðnýju í
veikindum hennar í mörg ár. Hún
leit ekki á það sem fórn, heldur ljúfa
skyldu, rétt eins og önnur svipuð
verk, sem hún vann. Guðný lést
1988.
Inga varð fyrir því áfalli 1951
að missa bróður sinn Gunnar í flug-
slysi, en með þeim voru miklir kær-
leikar. Sama ár lést faðir hennar
og móðir hennar nokkru síðar. Inga
lést svo á fæðingardegi föður síns,
5. september sl. Þar með er horfin
mikil og góð frænka, sem taldi það
helst skyldu sína að liðsinna sam-
ferðamönnunum. Fyrir þetta er
þakkað við lok lífs, sem ekki var
fyrirferðarmikið á mælikvarða hins
hversdagslega mats okkar á afrek-
um samferðamannanna, en gaf
mikið af sér og vegur þungt hjá
þeim, sem nutu.
Árni Gunnarsson.
Við dauðlegir menn
eipm líf
sem við árangurslaust gróðursetjum
í eyðimörkum vona okkar.
í samfélagi
þar sem vinir hata
eða óvinir skilja
þar lifnar ást okkar
og deyr:
þar kveðjast vinir
og hlátur og söknuður
heyja hæglátt stríð:
Partir c'est mourir un peu.
Á stundum eru langir föstudagar
en engir páskar.
(Vilmundur Gylfason.)
Elsku Inga frænka.
Líkt og að skrifa þér bréf vil ég
kveðja þig með nokkrum orðum.
Við sem eftir lifum tjáum oft til-
finningar á þennan hátt, hugsanir
og kenndir sem annars eru ekki á
torg bornar og léttum obbanum af
sorgum okkar.
Minningarnar hrannást upp og
verða að myndum, ljúfsárum og
fallegum af góðri og hjartahlýrri
konu sem var hluti af tilveru minni,
uppvexti og þroska. Konu sem svo
hlutlaust sætti sig við lífið, var trú,
traust og hjálpleg öllum þeim er
hún þekkti, hvort sem voru vinnu-
veitendur eða ættmenni.
Af blíðu og hlýju leidduð þið
Didda barnssálina mína í gegnum
ævintýraheima við lestur, leiki og
gönguferðir. Hjá ykkur stóðu mér
allar dyr opnar og ykkar var mitt.
Eflaust má kalla það eigingirni
að syrgja aldraða konu sem södd
er lífdaga en ég geri það samt. Ég
syrgi vin, ættingja og uppalanda,
styttu og stoð í lífinu sem tekin
hefur verið af stalli og lögð til hinstu
hvílu.
Við deildum saman sorgum og
gleði, samt svo ólíkar og hvor af ■
sinni kynslóðinni. Við vorum vinir
- vinir sem aldrei skilja.
Það var langur föstudagur er þú
kvaddir og langir og dimmir dag-
arnir síðan. Ég trúi því að þú eigir
nú góða vist í ljósinu hjá þeim sem
öllu ræður, í návist þeirra sem þú
elskaðir og eiga þar bústað.
Þinn vinur,
Sigríður Ásta.
SALÓMON GUNNAR
ERLENDSSON
+ Salómon Gunn-
ar Erlendsson,
húsasmíðameistari,
fæddist á Branda-
gili I Hrútafirði 16.
maí 1921. Hann lést
í Sjúkrahúsi Þin-
geyinga, Húsavík,
5. september síðast-
liðinn. Foreldrar:
Stefanía G. Guð-
mundsdóttir, ljós-
móðir, f. 20.4. 1895,
d. 3.2. 1924, og Er-
lendur Þorvalds-
son, bóndi, f. 3.11.
1890, d. 11.5. 1924.
Systkini. Ingibjörg, f. 17.10.
1919, gift Hálfdáni Einarssyni,
Hulda, f. 2.8. 1922, missti mann
sinn Jack Hudson 6.12. 1989,
hálfbróðir, Erlendur Jónsson,
f. 8.4. 1929, giftur Mörtu Ág-
ústsdóttur.
Salómon kvæntist 26.5. 1946
Finnbjörgu Jónsdóttur frá
Húsavík, f. 28.9. 1923. Börn: 1)
Stefanía Erla, lyfjafræðingur,
f. 10.9. 1944, gift Hjálmari A.
Jóelssyni. Þau búa á Egilsstöð-
um. Þau eiga fjögur börn. 2)
Sigurhanna Jóna, kennari, f.
16.3. 1946, gift Sigurði Aðal-
geirssyni. Þau búa í Hrafnagils-
skóla og eiga þau fimm börn
og níu barnabörn. 3) Gunnar
Bergmann, húsasmíðameistari,
f. 13.10. 1948, giftur Ingibjörgu
Steingrímsdóttur. Þau búa í
Hafnarfirði og eiga fjögur börn
og fjögur barnabörn. 4) Hulda,
sjúkraliði, f. 12.2.
1950, gift Jóni Ol-
geirssyni. Þau búa á
Húsavík og eiga
þijú börn og eitt
barnabarn. 5) Gísli,
húsasmíðameistari,
f. 17.5. 1951, giftur
Guðrúnu Magnús-
dóttur. Þau búa á
Húsavík og ejga tvö
börn. 6) Jón Ásberg,
húsasmíðameistari,
f. 7.9. 1954, giftur
Jóhönnu A. Jóns-
dóttur. Þau búa á
Húsavík og eiga eitt
barn. 7) Guðmundur, húsa-
smíðameistari, f. _ 19.5. 1956,
giftur Fanneyju Óskarsdóttur.
Þau búa á Húsavík og eiga þijú
börn. 8) Sævar, sjómaður, f. 5.3.
1962, í sambúð með Guðrúnu
Ágústu Gústafsdóttur. Þau búa
í Reykjavík. Sævar á tvö börn.
9) Erlendur, húsasmíðameistari,
f. 9.4. 1963, giftur Þórdísi Önnu
Njálsdóttur. Búa á Húsavík og
eiga þijú böm.
Salómon varð búfræðingur
frá Hvanneyri 1944. Fluttist þá
til Húsavíkur og lærði húsa-
smíði. Stofnaði Trésmiðjuna
Borg sf. og starfaði þar til 65
ára aldurs. Síðustu 25 æviárin
stundaði hann búskap í hjá-
verkum, var bæði með hesta,
kindur og síðast naut.
Útför Salómons fer fram frá
Húsavíkurkirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 14.
Nú er komið að kveðjustund og
ég þarf að kveðja afa minn í hinsta
sinn. Þú sem varst alltaf svo hress
og skemmtilegur, duglegur og full-
ur af lífskrafti.
Húsdýrin þín sáu til þess að þú
hefðir alltaf nóg að gera, því það
var það sem þú vildir og snerist
hversdagslífið, nú seinni árin, alltaf
um að vera að fara í húsin eða
vera að koma úr þeim. Að fara í
húsin með þér þegar ég var lítil,
er eitthvað sem ég hefði ekki viljað
missa af. Á sumrin þegar Gunnar
Egill frændi minn var hjá ykkur,
vöknuðuð þið og fóruð í húsin
klukkan sjö á morgnana, en ég fór
aldrei fyrr en eftir morgunkaffíð
því ég vildi alltaf sofa aðeins leng-
ur. Þá komuð þið og ég settist aft-
ur í gráu „Súkkuna". Alltaf sagðir
þú okkur Gunna að spenna beltin
áður en lagt var af stað, en beltin
voru teygjur með krókum á endun-
um sem við settum utan um okkur
og kræktum svo í járnstöng aftan
við höfuðið á okkur og þá var hægt
að leggja í hann. En vegurinn upp
í hesthús og ökulag þitt sáu til
þess að maður var með kúlu á
hnakkanum allt sumarið. Þegar ég
var lítil skildi ég heldur aldrei hvers
vegna var alltaf þessi hávaði í bílun-
um hjá þér, en seinna skildi ég, að
það var vegna þess að þú varst allt-
af í öðrum gír, hvort sem þú varst
að keyra upp eða niður leitið. Fólk
heyrði alltaf langar leiðir þegar þú
komst keyrandi, en alltaf var ég
jafn stolt og ánægð að vera með
þér þó svo að stefnuljósin blikkuðu
og rúðuþurrkurnar væru á í sól og
björtu veðri. Þó ég væri orðin eldri,
var alltaf jafn gaman þegar þú
hringdir í mig og baðst mig um að
teyma hestana undir börnum á 17.
júní, eða hjálpa þér að reka kálf-
ana. Stærsti viðburðurinn á árinu
í þínum augum var þegar þurfti að
fara að heyja. Þá skipti engu máli
hvað maður var gamall því að allir
fengu að vera með. Það lýsir þér
mjög vel það sem þú gerðir hér
fyrir tveimur árum. Þá vantaði pláss
undir hluta af heyinu. Þú fórst þá
bara upp í Traðargerði og smíðaðir
hlöðu á einni viku. Þá var hægt að
halda áfram að hirða baggana. En
allir uppskáru eins og þeir sáðu
þegar kom að töðugjöldunum, því
þá hélt mannskapurinn heim í Salla-
hús þar sem amma beið með heitt
kakó og fullt borð af brauði og
kökum.
Elsku afí. Ég átti ekki von á að
þú færir strax, því þú varst alltaf
svo hraustur og fjörugur, en svona
er víst gangur lífsins. Ég vil þakka
þér allar þær góðu stundir sem við
áttum saman og allar þær ljúfu
minningar sem þú gafst mér og mun
ég ávallt geyma þær í hjarta mínu.
Elsku amma. Megi góður Guð
gefa þér styrk í þessari miklu sorg.
Særún.
Okkur langar í nokkrum orðum
að minnast afa okkar, sem var okk-
ur mjög kær, en hann lést eftir
stutta baráttu við krabbamein.
Vegna búsetufjarlægðar áttum
við ekki kost á að hitta afa og
ömmu nema nokkrum sinnum á
ári, en þær stundir voru skemmti-
legar og minnisstæðar.
Alltaf var mikill spenningur þeg-
ar við renndum í hlaðið á Húsavík
og hlýtt og notalegt að koma inn
á heimili afa og ömmu. Heimilið
stóð alltaf opið og skemmtilegt
hvað við hittum margt af okkar
skyldfólki þar.
Afi stundaði búskap og hafði af
því mikið yndi. Hann var mjög nat-
inn við dýrin, klappaði þeim og
spjallaði við þau hvert með sínu
nafni. Fyrir okkur hafði búskapur
hans mikið aðdráttarafl og vöknuð-
um við eldsnemma á morgnana til
að fá að fara með honum upp í
hús. Við tróðum okkur þá inn á
milli mjólkurbrúsanna í tveggja
sæta Suzuki-jeppanum hans afa og
skoppuðum í honum í gegnum bæ-
inn. Afí var alltaf fús til að hafa
með og leyfa okkur að taka þátt í
störfum sínum. Hann var bæði þol-
inmóður og barngóður og ekki
minnkuðu vinsældir hans þar sem
hann átti alltaf molapoka í bijóst-
vasanum.
Árlega komu afi og amma í heim-
sókn austur á Egilsstaði. Þá var
margt brallað saman, en minnis-
stæðastar eru veiðiferðirnar. Afi og
pabbi tóku okkur alltaf með að
leggja netin og vitja um aílann.
Oft þótti litlum, blautum og köldum
höndum gott að hlýja sér á milli
stóru heitu handanna á afa. Gert
var að aflanum í bílskúrnum og
lærðum við þar fyrstu handtökin
við að flaka.
Afi var alltaf hress og líkamlega
sterkur og hvarflaði það ekki að
okkur fyrir ári að við þyrftum að
kveðja hann svo fljótt. Elsku amma,
mamma og systkin, megi minningin
um góðan mann styrkja ykkur í
sorginni.
Dagný, Adda Birna og
Hugrún.
Systir okkar, +
SIGRÍÐUR MARÍA PÉTURSDÓTTIR WILLIAMS
lést á Sjúkrahúsi í Boulder, Colorado, Bandaríkjunum 10. september.
Hulda Pétursdóttir, Þórarinn Pétusson, Heimir Bjarnason.
Innilegar þakkir færum við ykkur öllum sem
auðsýnduð okkur samúð og vinarhug við hið
sviplega fráfall og útför
JARÞRÚÐAR JÚLÍUSDÓTTUR
frá Hlíðarenda,
Vestmannaeyjum.
Guð blessi starfsfélaga hennar á sjúkrahúsinu
og ykkur öll.
Bjarni Baldursson
Ósk Snorradóttir,
Ólafía Ásmundsdóttir, Páll Ingólfsson,
Snorri Hafsteinsson, Jónína Ketilsdóttir.