Morgunblaðið - 14.11.1997, Qupperneq 48

-%8 FÖSTUDAGUR 14. NÓVEMBER 1997
MORGUNBLAÐIÐ
KRISTJÁN
* SIG URÐSSON
+ Kristján Stefán
Sigurðsson
fæddist í Hælavík á
Hornströndum 14.
nóvember 1924.
Hann lést á Land-
spítalanum í Reykja-
vík 9. nóvember síð-
astliðinn. Foreldrar
hans voru þau Sig-
urður Sigurðsson (f.
28. mars 1892, d. 9.
___maí 1968), fæddur á
Læk í Aðalvík, síðar
bóndi í Hælavík og
símstöðvarstjóri á
Hesteyri. Kona Sig-
urðar var Stefanía
Guðnadóttir (f. 22. júní 1897, d.
17. nóv. 1973), fædd í Hælavík.
Börn Sigurðar og Stefaníu voru
13, en eftirtalin eru látin; Jakob-
ína, f. 1918, Sigurður Kristinn,
f. 1923, dó 11 ára. Ingólfur Mar-
teinn, f. 1926, Baldvin Lúðvík,
f. 1928, Guðmundur Jóhann,
f.1929, Guðni Kjartans, f. 1931,
lést fjögurra ára. Eftirlifandi
eru; Sigurborg Rakel, f. 1919,
Ólafía Asdís, f. 1920, Sigríður
>Stefanía, f. 1922, Guðrún Rósa,
f. 1930, Friða Áslaug, f. 1940,
Guðný Sigrún, f. 1945.
Kristján kvæntist 20. apríl
1950. Eftirlifandi kona hans er
Valgerður Guðrún, fædd 20. apríl
1929. Valgerður er dóttir Hall-
dórs Arnasonar, bónda í Garði í
Mývatnssveit, og konu hans, Sig-
ríðar Jónsdóttur, en bæði eru
látin. Kristján og Valgerður eign-
uðust fimm börn, sem eru:
1) Hildur, (jósmóðir, f. 1950, gift
Ingibirni Hafsteinssyni kaup-
manni. Þau eiga fjögur börn á
Iífi og eitt bamabarn. Tvö bama
þeirra em látin. 2) Halldór, verk-
fræðingur, _ f. 1952, kvæntur
Jennýju Ágústsdóttur, tann-
lækni. Þau eiga tvær dætur.
3) Sigurður, bamalæknir, f. 1955,
kvæntur Guðríði Onnu Daníels-
dóttur, tannlækni, þau eiga þnú
böm. 4) Hjalti, heim-
ilislæknir, f. 1958,
kvæntur Veru Björk
Einarsdóttur, hjúkr-
unarfræðingi. Þau
eiga þijú börn á lífi,
en eitt barna þeirra
er látið. 5) Guðrún
Þura, sjúkraþjálfari
og nuddari, f. 1966.
Guðrún á eina dótt-
ur.
Kristján lauk
gagnfræðaprófi frá
Gagnfræðaskóla
ísafjarðar. Hann las
svo samfara vinnu
utanskóla við mála-
deild Menntaskólans í Reykjavík
og varð stúdent þaðan árið 1946.
Hann lagði eftir það stund á
læknisfræði við Háskóla Islands
og lauk þaðan læknaprófi árið
1954 og hlaut almennt lækninga-
leyfi árið 1956. Frá 1956-1958
var hann læknir á Hvammstanga
(6 mán.) og í Blönduóshéraði.
Kristján hélt síðan til Svíþjóðar
og stundaði framhaldsnám í
skurðlækningum árin 1958 til
1961. Eftir heimkomu varð hann
héraðslæknir í Patreksfjarðar-
héraði frá 1961-1966, en þá var
einungis einn læknir þar. Hann
starfaði síðan við Landspítalann
árin 1966-71, lengst af við hand-
lækningadeild spítalans. Árið
1971 var hann ráðinn yfirlæknir
við Sjúkrahúsið í Keflavík og
starfaði þar, þangað til hann lét
af störfum fyrir aldurs sakir
árið 1992.
Kristján var alla sína starfs-
ævi virkur félagi í Lionshreyf-
ingunni. Hann hafði yndi af söng
og var einn af stofnendum
Karlakórs Patreksfjarðar. Einn-
ig var hann um langt skeið fé-
lagi í Stangaveiðifélagi Kefla-
víkur.
Útför Kristjáns fer fram frá
Hallgrímskirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 13.30.
„Vitur maður hefur sagt að næst
því að missa móður sína sé fátt hoil-
ara úngum börnum en að missa föð-
ur sinn.“ (Brekkukotsannáll - H.K.
Laxness.)
Mér hefur oft dottið þessi setning
í hug, með tilheyrandi útfærslum, eft-
ir að ég missti son minn fyrir fímm
^Jrum. Eg mæli ekki með aðferðinni
^n dauðinn er ekki alvondur. Faðir
minn var til staðar fyrir mig á mjög
mikilvægan hátt þá og ég bað hann
að vera það í nokkur ár, á meðan
verstu sárin greru. Heilsa hans var
þá byijuð að gefa sig. Hann grét með
mér og sagði mér frá missi bróður
síns, sem dó ungur. Enginn sagði hon-
um frá því, en pabbi var þá fjarri
heimilinu. Þegar hann kom heim eftir
2-3 mánuði mátti ekki tala um atvik-
ið. Þannig var lífsbaráttan þá og hefur
örugglega mótað persónuleika pabba.
Þegar kom að honum sjálfum umb-
ar hann nánast hvað sem var, en út
á við gaf hann allt, sem hann átti.
Þegar að kveldi kom var þrekið gjam-
an búið og ég lofaði mér því, að ég
•^myndi ekki vanrækja sjálfan mig jafn-
illa, þegar ég yrði læknir. Virðingin
hefur þó verið svo mikil að mér hefur
ekki alltaf tekist að leiðrétta fyrir-
myndina, í sjálfum mér. Hitt kenndi
hann mér vel, að vera nákvæmur og
ábyrgur gagnvart sjúklingum og hlýr
var hann. Það urðu mér talsverð von-
brigði þegar ég komst að því, að marg-
ir læknar voru ekki eins og hann, ég
skil betur í dag, að líklega er það of
dýru verði keypt. Pabbi dó útslitinn,
um aldur fram, miðað við það sem
viðgengst í dag og mun verða í fram-
tíðinni. Hann stóð vakt einn, alla daga,
*ram saman. Hann var ekki að sækj-
ast eftir peningum, það nýttu sér
margir, aðrir voru honum þakklátir.
Það hefur alla tíð verið mér til
framdráttar að vera „sonur Kristjáns
læknis" og verður það áfram. Slík
var virðing hans. Hann missté sig
eins og aðrir, en það var erfitt að
fyrirgefa honum ekki. Hann ætlaðist
•**ekki til þess.
Þegar ég hugsa til baka sé ég
fyrir mér söngelskan mann, stutt í
brosið og veiðistöngina. Ég leið með
honum síðustu tvö árin þegar ég sá,
að jafnvel veiðiskapurinn var erfiður.
Þess vegna ætia ég að telja mér trú
um, að það hafi verið honum fyrir
bestu að fá að veiða „hinum megin“.
Ég hef áhyggjur af mömmu sem sit-
ur eftir, mikið veik, en með ótrúlegan
lífskraft. Hún segir, í stíl við pabba,
að ég þurfí ekki að hafa áhyggjur.
Ég vona,a að það sé rétt, elsku
mamma. Ég ætla að fylgjast vel með
þér, ég veit, að pabbi hefði viljað það.
Guð blessi okkur öll.
Hjalti Kristjánsson, læknir.
Sú mynd sem kemur fyrst upp í
hugann þegar við hugsum til afa er
brosandi maður með húfu og í íþrótt-
askóm. Við munum svo vel eftir hon-
um í forstofunni á Otrateigi nýkomn-
um úr göngutúr, brosandi og með
ijóðar kinnar. Hann hafði fallegt og
smitandi bros. Það var alltaf gaman
að koma í heimsókn til Keflavíkur
þegar þau amma bjuggu þar. Afa
þótti gaman að spila og þegar við
komum í heimsókn var oft glatt á
hjalla og mikið spilað.
Nú legg ég augun aftur,
ó, Guð, þinn náðarkraftur
mín veri vðm í nótt.
Æ, virst mig að þér taka,
mér yfír láttu vaka
þinn engil, svo ég sofi rótt.
(S.E.)
Elsku amma, við samhryggjumst
þér því við vitum hvað þér þykir
vænt um afa eins og okkur öllum.
Afi Kristján var góður maður,
hress og skemmtilegur. Okkur þótti
mjög vænt um hann og munum
sakna hans sárt.
Valgerður Guðrún
og Guðný Hulda.
Elsku afi. Það er erfitt að skilja
að ég geti aldrei talað við þig aftur.
Þegar pabbi sagði mér að þú værir
dáinn fór ég að skoða myndabókina
frá því að við fórum með ykkur
MINNINGAR
ömmu í sumarbústað í Danmörku.
Mig langaði svo mikið til að skoða
myndimar því það var svo gaman
að vera með ykkur ömmu.
Mamma segir að þú sért núna
kominn til himna og sért hjá pabba
þínum og mömmu og Mosa, kisanum
okkar, sem dó í sumar. Viltu passa
pabba og mömmu, Valgerði systur
mína, mig og ömmu Valgerði, svo
ekkert komi fyrir okkur?
Bless, elsku afi minn.
Guðrún Helga Halldórsdóttir.
Kristján Sigurðsson læknir er lát-
inn. Þar er fallið í valinn mikið val-
menni sem ekki mátti aumt sjá.
Læknir af gamla skólanum. Ég segi
af gamla skólanum vegna þess að
hann spurði ekki um tíma eða pen-
inga þegar lækna þurfti sjúka eða
sinna þeim sem minni voru máttar.
Þetta er okkur hollt að hafa í huga
nú þegar umræður í dag snúast ekki
um sjúklinga heldur peninga.
Kristján var vel menntaður og
glöggur skurðlæknir og farsæll í því
starfi. Þá var hann líka fljótur að
greina sjúkdóma sem kom sér vel
þar sem fáa lækna var oft að fá úti
í héruðum þar sem Kristján starfaði
um skeið.
Það er víst óhætt að segja að
Kristján hafi ekki fæðst með silfur-
skeið í munninum og varð hann því
að hafa mikið fyrir menntun sinni.
Hann sat ekki alltaf á skólabekk við
nám sitt en gáfur hans og dugnaður
fleyttu honum vel áfram.
Með sinni léttu lund hafði hann
góð áhrif á samstarfsmenn sína og
samferðamenn. Sjúklingar sem og
starfsmenn Sjúkrahúss Suðurnesja,
sem áður hét Sjúkrahús Keflavíkur-
læknishéraðs, sakna blístursins en
Kristján hafði þann sið að flauta lágt
létt lag þegar hann gekk stofugang
á morgnana.
Kristján Sigurðsson var ráðinn
yfirlæknir við Sjúkrahúsið í Keflavík
í byijun árs 1971. Hófst þá samstarf
okkar og var það óslitið þar til ég
lét af störfum sem framkvæmda-
stjóri sjúkrahússins 1986. Með starfi
sínu hefur Kristján markað djúp spor
í málefnum Suðurnesja og verður
hans minnst í sögunni.
Óhætt er að segja að nýtt líf hafi
færst í starfsemi sjúkrahússins við
ráðningu Kristjáns. Þjónusta við okk-
ur Suðurnesjamenn var aukin á ýms-
um sviðum. Sjúkrarými var fljótlega
fullnýtt. Sérfræðiþjónusta var aukin
til muna og heilsugæslustöð komið
á fót. Kristján hafði lag á að fá til
liðs við sig marga vel menntaða sér-
fræðinga. Hann átti mikinn þátt í
gerð áætlunar um uppbyggingu sjúk-
rastofnana á Suðurnesjum en gert
er ráð fyrir um 120 rúma sjúkrahúsi
og heilsugæslustöð sem þjóna mun
Suðurnesjamönnum í framtíðinni.
Nokkuð hefur miðað áfram en þó
vantar nokkuð á að markmiði okkar
hafi verið náð.
Málefni sjúkrahússins voru Krist-
jáni mjög hugleikin sem og önnur
mál sem lutu að því að hjúkra fólki
og lina þjáningar þess. Að gera fólki
lífið bærilegra var hans hjartans mál.
Það var alltaf mjög þægilegt að
vera samvistum við Kristján. Hann
var léttur í lund og viðræðugóður.
Tryggur var hann vinum sínum og
réttsýnn. Við Þorbjörg kona mín og
fjölskylda okkar teljum okkur til vina
Kristjáns og konu hans Valgerðar
Halldórsdóttur og fjölskyldu þeirra.
Valgerður, sem ætíð stóð sem klettur
við hlið hans, var í fararbroddi í
baráttunni fyrir framförum á sviði
heilbrigðismála á Suðurnesjum en
Valgerður var fyrsti formaður
Styrktarfélags Sjúkrahúss Keflavík-
urlæknishéraðs.
Við fráfall þessa merka manns
viljum við Þorbjörg og fjölskylda
okkar þakka fyrir samveruna, um
leið vottum við Valgerði og fjölskyldu
innilega samúð okkar.
Eyjólfur Eysteinsson.
Kveðja frá Styrktarfélagi
Sjúkrahúss Suðurnesja
Kristján Sigurðsson yfirlæknir var
einn af forvígismönnum að stofnun
Styrtarfélags Sjúkrahúss Keflavík-
urlæknishéraðs, nú Styrktarfélags
Sjúkrahúss Suðurnesja. Tilgangur
félagsins var og er að beita sér fyrir
framgangi heilbrigðismála á Suður-
nesjum.
Kristján var einn af áhrifameiri
félögum okkar og beitti hann sér
ósleitilega fyrir framförum í heil-
brigðismálum á Suðurnesjum. Hon-
um var sérstaklega hugleikin upp-
bygging Sjúkrahúss Suðumesja og
átti hann stóran þátt í þeim áföngum
sem þegar hafa náðst. Fyrir þetta
allt viljum við félagar hans í Styrkt-
arfélagi Sjúkrahúss Suðurnesja
þakka um leið og við vottum Val-
gerði Halldórsdóttur, konu hans,
fyrsta formanni félagsins, og fjöl-
skyldu hans innilega samúð okkar.
F.h. Stjórnar Styrktarfélags
Sjúkrahúss Suðurnesja,
Þorbjörg Pálsdóttir form.
í dag er til moldar borinn Kristján
Sigurðsson, fyrrverandi yfirlæknir
Sjúkrahúss Keflavíkur, en hann lést
á Landspítalanum 9. nóvember sl.
eftir stutta en erfiða sjúkdómsbar-
áttu. Með Kristjáni er fallinn í valinn
mikill drengskaparmaður og vel met-
inn læknir, sem ávann sér traust og
virðingu sjúklinga sinna.
Ég kynntist Kristjáni fyrst árið
1958, þegar ég sem ungur lækna-
nemi steig mín fyrstu spor á sjúkra-
húsi. Kristján var þá kandídat á
Landspítalanum ásamt öðrum góðum
lækni, Ólafi heitnum Jenssyni.
Ég man vel eftir þessum fyrstu
kynnum mínum af Kristjáni. Hann
tók á móti mér með sinni léttu lund
og hressandi kímni. Óttinn og kvíð-
inn, sem fylgdu manni á þessum
fyrsta „spítaladegi", hvarf eins og
dögg fyrir sólu í návist Kristjáns.
Síðan skildu leiðir smám saman og
liðu nú nokkuð mörg ár þar til leiðir
okkar Kristjáns lágu aftur saman.
Þá var undirritaður nýkominn heim
frá sérnámi erlendis og hugðist setja
upg lækningastofu hér í Reykjavík.
Ég frétti að laus væri stofa í Dom-
us Medica í eigu Kristjáns. Festi ég
síðan kaup á þessari stofu Kristjáns
og gengu þau viðskipti okkar bæði
fljótt og vel.
Aftur skildu Ieiðir, en árið 1980
tókust með okkur enn nánari og
varanlegri kynni, en þetta ár felldu
þau hugi saman, Guðríður Anna dótt-
ir okkar hjóna og Sigurður sonur
þeirra Kristjáns og Valgerðar.
Kristján var farsæll í starfi og vel
liðinn af samstarfsfólki og sjúkling-
um, enda maðurinn hið mesta ljúf-
menni. Hann hafði góða kímnigáfu
og ætíð var stutt í brosið. Hann var
léttur í lund og oft hrókur alls fagn-
aðar.
Ég kveð Kristján með söknuði.
Við hjónin sendum Valgerði, börnum
þeirra og fjölskyldu allri innilegustu
samúðarkveðjur.
Gerður og Daníel.
Einn af öðrum kveðja vinir og
samferðamenn. Það hefur víst alltaf
verið svo og verður áfram. Kristján
Sigurðsson Iæknir kvaddi þennan
heim 9. nóv. sl. 73 ára.
Traustur og góður félagi er geng-
inn og í hug koma atvik liðinna ára.
Það er komið hátt á fjórða áratug
síðan kynni okkar hófust. Kristján
flutti til Patreksfjarðar með fjöl-
skyldu sinni og tók við héraðsiæknis-
embætti. Við hjónin höfðum þá búið
þar fáein ár og í minn hlut hafði
fallið að aðstoða fyrrverandi héraðs-
lækna við sjúkraflutninga o.fl. og
hélst það áfram, því urðu kynni okk-
ar Kristjáns nánari en ella.
Aðstæður voru öðruvísi þá, en eru
í dag. Landslagið að vísu það sama,
misbratt en næstum hvergi flatt, en
vegslóðar voru niðurgrafnir ýturuðn-
ingar, oft illfærir. Þegar snór teppti,
var næstum ógjörningur að halda
vegum þessum opnum, það varð að
bíða að sá tæki burt er sendi. En
sjúkir gátu ekki beðið, og margar
ferðir voru brösóttar, er þurfti að
vifya eða flytja sjúklinga.
Á þeim árum var hópur þýskra
og breskra togara úti fyrir Vestfjörð-
um. Þeir leituðu ávallt til Patreks-
fjarðar er þeir þurftu á læknishjálp
að halda, sem var æði oft.
Vinnudagur var því oft langur og
tilfelli erfið, en blessunarlega vel
tókst Kristjáni að inna af hendi störf
sín og sýndi bæði færni og áræði.
Að lýsa Kristjáni, þá var hann
meðalmaður á hæð, grannur, léttur
á fæti, sterkur og röskur til allra
verka. Hafði næmt auga fyrir því
skemmtilega í tilverunni. Félagslynd-
ur, hafði yndi af tónlist og hafði
söngrödd góða. Söng í kirkjukórnum
á Patreksfirði og þá starfandi karla-
kór. Var Lionsfélagi, spilaði brids og
renndi fyrir silung. Stundir til slíkrar
tómstundaiðju og afslöppunar voru
að vísu alltof fáar, en góðar þá gáf-
ust. Og Kristján var alltaf sami góði
félaginn, fús að leysa hvers manns
vanda og bera samferðahópnum
birtu, gleði og glettni.
Við Anna vottum Valgerði, börn-
um þeirra og fjölskyldum innilega
samúð.
Tómas Guðmundsson, fyrrv.
sóknarprestur á Patreksfirði.
Kristján vinur minn er farinn, laus
við þjáningar sjúkdóms síns hér á
jörðu. Fyrstu kynni okkar urðu er
hann tók við Sjúkrahúsinu á Patreks-
firði og þau hjón fluttu til staðarins.
Þá var ég einn af rafvirkjum plássins
og var þeim Valgerði og Kristjáni
innan handar við eitt og annað er
varðaði fag mitt. Ég þarf ekki að
hafa mörg orð um samskipti okkar
og fjölskyldu hans þessi liðnu ár. Þau
voru á einn veg byggð á virðingu,
vináttu og kærleika. Hann var og
eftirlifandi kona hans mínir bestu
vinir.
Ég bið góðan Guð að fylgja honum
til ljóssins og gefa eftirlifandi konu
hans og fjölskyldu styrk í sorg þeirra.
Sigurður Magnússon.
Kristján Sigurðsson, fyrrverandi
yfirlæknir Sjúkrahúss Keflavíkur-
læknishéraðs (nú Sjúkrahús Suður-
nesja), andaðist í Reykjavík 9. þ.m.
eftir erfiða sjúkdómslegu.
Kristján fæddist í Hælavík á Horn-
ströndum. Hann varð stúdent frá
Menntaskólanum í Reykjavík 1946
og lauk læknisprófí 1954. Hann varð
sérfræðingur í skurðlækningum
1954. Kristján starfaði á ýmsum
stöðum innanlands og í Svíþjóð uns
hann var ráðinn yfirlæknir Sjúkra-
húss Keflavíkurlæknishéraðs í árs-
byijun 1971 og starfaði sem slíkur
til 1. maí 1992 er hann Iét af störfum
enda að verða 68 ára gamall.
Ég kynntist Kristjáni fyrst er ég
starfaði á ísafirði, en þá vantaði
afleysingalækni við sjúkrahúsið þar,
sem oft kom fyrir á þeim árum.
Ekki gekk vel að útvega húsnæði
fyrir þau hjón, en að lokum tókst
að bjarga því m.a. vegna þess að þau
voru ekki kröfuhörð. Síðar í ársbyij-
un 1971 var ég kominn til starfa til
Keflavíkur og staða yfirlæknis við
sjúkrahúsið var laus og Kristján sótti
um og var ráðinn. Hann var ráðinn
að ýmsu leyti við óvenjulegar að-
stæður, en með léttleika sínum og
manngæsku vann hann sig fljótt út
úr þeim vandamálum og ávann sér
virðingu og vinsældir bæði hjá starfs-
fólki sjúkrahússins og þeim sem til
hans þurftu að leita.
Kristján beitti sér fyrir ýmsum
framfaramálum og var í broddi fylk-
ingar við ýmsar endurbætur við
sjúkrahúsið bæði að því er varðaði
viðbyggingar, endurbætur á tækja-
kosti sem og aðstöðu og fræðslu fyr-
ir starfsfólk. Fyrir það þakka bæði
stjórnendur, starfsfólk sem og sjúkl-
ingar. Kristján var ávallt léttur í
skapi og smitaði það út frá sér.
Valgerður kona hans tók ávallt
mikinn þátt í störfum hans, starfaði
um langa hríð á sjúkrahúsinu og var
frumkvöðull að stofnun Styrktarfé-
lags Sjúkrahússins, sem hefur verið
ómetanlegur bakhjarl stofnunarinn-
ar. Þá tóku þau hjón mikinn þátt í
félagslífi bæjarins og m.a. var Krist-
ján félagi í Lionsklúbbi Keflavíkur
og sótti fundi þar reglulega og einn-
ig eftir að hann flutti búferlum til
Reykjavíkur við starfslok sín.
Fyrir hönd sjúkrahússins flyt ég
þakkir fyrir störf við stofnunina, sem
voru löng og árangursík. Þá flyt ég
honum einnig persónulegar kveðjur
mínar og konu minnar og bið honum
Guðs blessunar. Minningin geymir
góðan mann.
Jóhann Einvarðsson.
Við kveðjum nú með söknuði úr-
valsmanninn Kristján Sigurðsson,
fyrrverandi yfirlækni Sjúkrahúss
Keflavíkur.
Hann var skurðlæknir að mennt
og hafði eftir læknispróf fyrst lært
fræði sín í Svíþjóð, tekið síðan hlé á
skurðlækningunum og gerst héraðs-
læknir á Patreksfirði um sex ára
skeið. Þaðan lá leið hans til Reykja-
víkur þar sem hann lauk sérnámi