Morgunblaðið - 30.12.1997, Blaðsíða 48

48 ÞRIÐJUDAGUR 30. DESEMBER 1997
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
+ Örn Eiðsson
fæddist á Búðum
á Fáskrúðsfírði 7. júlí
1926. Hann lést á St.
Jósefsspítala 19. des-
ember síðastliðinn.
Foreldrar hans voru
Eiður Albertsson
skólastjóri og Guðríð-
ur Sveinsdóttir org-
anisti. Systkini hans
eru Sveinn, Ragnhild-
ur, Kristmann, Berta,
y Bolli og Albert. Áttu
þau eina hálfsystur
sem var elst, Þórunni
Evu Eiðsdóttur.
Orn kvæntist eftirlifandi eigin-
konu sinni, Hallfríði Kristínu
Freysteinsdóttur, hinn 4. ágúst
1951. Foreldar hennar voru
Freysteinn Siguðsson og Guð-
laug Pétursdóttir. Börn Arnar og
Hallfríðar eru: 1) Eiður, f. 16.10.
1951, kvæntur Hafdísi Stefáns-
dóttur. Börn þeirra eru Einar
Rafn Eiðsson og Valur Rafn Val-
geirsson. Sonur Eiðs frá fyrra
hjónabandi er Einar Örn. 2) Guð-
björg Kristín, f. 29.7. 1958.
Örn útskrifaðist frá Verslunar-
Kveðja frá systkinum
Skarð er nú fyrir skildi þegar
elsti bróðir okkar, Öm, er fallinn
frá. Margs er að minnast frá liðnum
árum og eru þar bjartastar minn-
ingarnar frá æskuárunum austur á
Fáskrúðsfirði. Öm fór snemma að
heiman til náms, fyrst í Gagnfræða-
skólann á Akureyri og síðan í Versl-
unarskóla íslands í Reykjavík.
Það urðu alltaf fagnaðarfundir
'ypegar Öm kom heim um jól eða í
sumarleyfi. Var þá bmgðið á leik og
frjálsar íþróttir urðu oftast fyrir
valinu, enda fékk Örn snemma
áhuga á þeim og keppti í frjálsum
fyrir Iþróttafélag Reykjavíkur.
Hann var líka einn af frumherjum
ungmennafélagsins Leiknis á Fá-
skrúðsfírði.
Örn var afar félagslyndur og átt-
um við systkinin oft ijúfar og
skemmtilegar samverustundir þar
sem rifjuð vora upp bemskubrek og
brall æskuáranna. Eftir að fjöl-
skyldan öll fluttist til Reykjavíkur
árið 1953 var mikill samgangur á
milli okkar systkinanna, ekki síst
þeirra Garðbæinga.
*~i í stjórnmálum gekk Örn snemma
í raðir jafnaðarmanna og sat m.a.
eitt kjörtímabil í bæjarstjórn
Garðabæjar. Öm var vel ritfær, var
í mörg ár íþróttafréttaritari Alþýðu-
blaðsins og gaf síðustu árin út
fréttablaðið Garðapóstinn sem fjall-
aði um málefni tengd bæjarfélag-
inu. Þótti það vel til fundið og var
því vel tekið.
Nú að leiðarlokum þökkum við
bróður okkar liðnar og ljúfar sam-
verastundir og biðjum honum allrar
blessunar. Höllu og börnunum
sendum við innilegar samúðar-
kveðjur á þessari sorgarstundu.
f~"' Hann kom til dyranna eins og
hann var klæddur á dimmgrænum
heimaslopp. Það var komið kvöld og
við höfðum traflað hann frá sjón-
varpsáhorfinu með uppáhringing-
unni.
Oft var þörf en nú var brýn nauð-
syn. Vestmannaeyjagosið hafði haf-
ist um nóttina og mikið um að vera
á svarthvítum skjánum. Syninum
hafði fundist gullið tækifæri til að
kynna stelpuna og hún komst auk
þess í sjónvarp, en slíku var ekki að
heilsa í leiguherbergi hennar.
Rödd húsbóndans, Amar Eiðs-
sonar, hljómaði kunnuglega í eyr-
um, hann hafði flutt magnaðar lýs-
ingar af íþróttaviðburðum í útvarp-
inu og við Lækjarfólkið höfðum lagt
rækilega við hlustir er hann lýsti
hlaupum ýmissa kappa. Þó var það
mér svo víðs fjarri að hafa sérstak-
an áhuga á íþróttum, hef líklega
*?erið að bíða eftir „lögum unga
fólksins".
skóla Islands árið
1946. Hann hóf störf
hjá Tryggingastofn-
un ríkisins árið 1953
og starfaði þar til
starfsloka. Hann var
íþróttafréttastjóri
Álþýðublaðsins frá
1954-1970. Örn
sinnti ýmsum öðrum
ritstörfum í tengslum
við íþróttir og var
um árabil ritstjóri
Garðapóstsins, bæj-
arblaðs f Garðabæ.
Örn sinnti alla tíð
margþættum félags-
málum. Má þar helst nefna störf
fyrir Alþýðuflokkinn, Fijálsí-
þrót(asami>and íslands og
Ólympíunefnd Islands. Örn ldaut
æðstu heiðursmerki í íslensku
íþróttalffi og heiðursmerki
margra frjálsiþróttasambanda,
m.a. allra Norðurlandanna. Hann
var sæmdur æðsta heiðursmerki
Alþjóða fijálsfþróttasambandsins
1986.
Útför Arnar fer fram frá
Vídalínskirkju í Garðabæ í dag
og hefst athöfnin klukkan 13.30.
Hann bauð til sætis í sjónvarps-
hominu. Hlýddi mér yfir helstu
staðreyndir uppruna míns milli að-
alatriða gossins. Halla, sem hafði
verið gengin til náða, enda löngum
kvöldsvæf, kom fram til að líta grip-
inn og Gugga varð ósköp feimin er
hún kom heim og sá þessa ókunn-
ugu stúlku sitjandi í sjónvarpshom-
inu. Þetta var þá stelpan sem hafði
tafíð bróður hennar undanfarið.
Öm Eiðsson, húsbóndinn á heim-
ilinu, átti eftir að vera tengdafaðir
minn í áratug og góður vinur í ald-
arfjórðung. Hann hefur nú verið
burtkvaddur eftir snarpa orrastu.
Banamein hans var krabbamein.
Við vistaskipti samferðafólks er
okkur tamt að rifja upp gengna
slóð.
Margt hafði á daga Arnar drifið
áður en kynni okkar hófust. Hann
var skólastjórasonur að austan og
nafngift hans þótti í meira lagi und-
arleg árið 1926. Fáskrúðsfírðingar
vanir að kvenkenna öminn, vissu
ekki betur en Guðríður og Eiður
hefðu eignast son, svo hvað átti
svona nafngift að þýða? Stundum
finnst okkur sem oft heyrum at-
burðum lýst að við höfum í raun
upplifað þá sjálf með viðkomandi,
en auðvitað þekkti ég aðeins af af-
spurn strákinn sem ólst upp á Fá-
skrúðsfirði og taldi víst að hann yrði
hafður í beitu sökum rauða hársins,
unga piltinn sem hleypti snemma
heimdraganum og fór til Akureyrar
til náms og síðar í Verslunarskóla
Islands, unga manninn sem sagði
upp störfum í Landsbankanum til
að komast í eina utanlandsferð, því
ef þessi ferð yrði ekki farin yrði
ekki um neinar utanlandsferðir að
ræða í hans lífi, unga ástfangna
manninn sem fór til Akureyrar til
að giftast Höllu sinni en nýtti ferð-
ina til að sinna lífsáhugamáli sínu
íþróttunum og var fararstjóri
íþróttahóps - svona í leiðinni.
Ég kynntist hins vegar vel Erni
Eiðssyni - miðaldra. Manni sem
var svo bóngóður og snúningalipur
að ég hef ekki jafnoka hans hitt.
Ævinlega reiðubúinn að skjótast,
snattast og greiða götu samferða-
manna sinna. Væram við unga fólk-
ið að skemmta okkur og svo virtist
sem allir leigubflstjórar væra famir
heim að sofa, var ekki nema eitt ráð
- hringja í Örn. Ekki nema sjálf-
sagt, hvar ætti hann að mæta og
innan skamms var hann kominn á
náttfötunum að vísu í bleizernum
utanyfir og joggingskóm til fótanna.
Bauð svo bara góða nótt er heim
kom, ekkert fjas um hvort ekki væri
nú hægt að koma sér af vertshúsun-
um meðan leigubílstjóram borgar-
innar þóknaðist að starfa. Eg þekkti
Örn best sem umhyggjusaman afa
eldri sonar míns og yngri sonur
minn naut líka góðs af örlæti þeirra
hjóna. Þó formlegum tengdum okk-
ar Amar lyki, var hann mér góður
vinur, vinur sem samgladdist í með-
byr og samhryggðist í mótbyr.
Hafðu, minn kæri vinur, heilar
þakkir fyrir samfylgdina.
Ásdís Einarsdóttir.
Við útfór Arnar Eiðssonar, fyrr-
verandi starfsmanns við Trygginga-
stofnun ríkisins, viljum við nokkrir
vinir og samstarfsmenn minnast
hans með örfáum kveðjuorðum og
sendum eftirlifandi eiginkonu hins
látna vinar Hallfriði Freysteinsdótt-
ur, börnum, bamabörnum og öðram
aðstandendum okkar innilegustu
samúðarkveðjur á sorgarstundu.
Með Emi er genginn góður mað-
ur sem hafði gegnum starf sitt og
félagsmálaafskipti margháttuð
tengsl við ótrúlega stóran hóp
manna bæði hér heima og erlendis.
Hann vakti með hressilegri fram-
göngu sinni og gleði, ánægju sam-
ferðamanna sinna í lífinu. Má í
reynd segja að aðalsmerki Arnar
hafi verið sá þáttur í fari hans sem
forfeður okkar kölluðu að vera lags-
bróðir. Einnig kunni Örn þá vanda-
sömu list að varðveita strákinn í
brjósti sínu, þar til yfir lauk og varð
hann því aldrei gamall og leiðinleg-
ur. Má ef til viil segja að kjörorð
hans hafi verið að finna í Fyrra
bréfi Páls til Þessaloníkumanna
5.16: Verið ætíð glaðir.
Örn Eiðsson fæddist á Búðum á
Fáskrúðsfirði 7. júh' 1926. Foreldrar
hans voru þau hjónin Eiður Al-
bertsson skólastjóri og Guðríður
Sveinsdóttir, húsfreyja og organisti
við Fáskrúðsfjarðarkirkju. Ættir
hans era að mestu leyti austfirskar,
þó má geta þess að forfeður og
frændur Arnar í föðurætt vora
fræknir sjósóknarar við Eyjafjörð.
Bömin vora mörg og umsvif á
heimilinu óvenju mikil, því auk þess
að vera skólastjóri var Eiður Al-
bertsson sveitarstjórnarmaður um
langt árabil og forystumaður á ýms-
um sviðum.
Telja má, að Örn hafi alist upp við
og mótast af fjölbreytilegu og
menningarríku fjölskyldulífi, sem
bar svo ávöxt síðar á lífsleiðinni.
Örn kunni frá mörgu skemmtilegu
að segja frá uppvaxtaráram sínum
og víst er um það, að ekki var dauft
yfir mannlífinu þar fyrir austan
þrátt fyrir kreppuárin fram að
stríði. Öm lauk prófi frá Verslunar-
skóla íslands 1946, stundaði síðan
verslunarstörf um nokkurra ára
skeið, en gerðist gjaldkeri hjá
Tryggingastofnun ríkisins á árun-
um 1953-1962, en varð eftir það
fulltrúi í slysatryggingadeild og síð-
ar í félagsmála- og upplýsingadeild
og að lokum deildarstjóri þeirrar
deildar.
Á gjaldkeraáram Arnar vora
bætur almannatrygginga greiddar í
Tryggingastofnuninni og ekki heigl-
um hent að standast það álag sem
útborgunardögum fylgdi og láta
kassann stemma. Muna margir hin-
ar löngu biðraðir viðskiptamanna,
sem vöktu athygli vegfarenda. Flest
mannleg samskipti voru Erni auð-
veld og er óhætt að segja, að störf
sín hafi hann innt af höndum með
lipurð og skilningi.
En þekktastur mun Örn vera fyr-
ir margháttuð trúnaðarstörf á veg-
um íþróttahreyfingarinnar. Gildi
íþrótta í uppeldi heilbrigðrar æsku
var honum ljóst öðrum mönnum
fremur.
Einnig starfaði hann sem blaða-
maður og útgefandi. I hlutverki
íþróttaritara var hann frábær.
Ekki má gleyma ýmsum afskipt-
um af sveitarstjómarmálum og
trúnaðarstörfum á vegum Alþýðu-
flokksins. Þannig kom Órn ótrúlega
víða við í félagsmálum og má hik-
laust telja hann einn fremsta for-
ustumann íþróttahreyfingarinnar í
landinu um langt árabil.
Öm Eiðsson var vel kvæntur.
Eftirlifandi kona hans er Hallfríður
Freysteinsdóttir frá Akureyri,
þekkt dugnaðar- og sómakona. Var
heimili þeirra hið glæsilegasta og
jafnræði með þeim hjónum. Börnin
eru þau Eiður og Guðbjörg Kristín,
barnaböm Einar Örn Eiðsson, Val-
ur Rafn Valgeirsson og Einar Rafn
Eiðsson. Tengdadóttir Hafdís Stef-
ánsdóttir.
Er nú mikill harmur að þeim
kveðinn er Örn, hinn umhyggjusami
eiginmaður, faðir, tengdafaðir og
afi, er látinn.
En við vitum, að látnir lifa og er
það huggun okkar mannanna barna
og vonarljós á dimmum sorgardög-
um og ætíð.
Blessuð veri minning Arnar Eiðs-
sonar.
F.h. vinnufélaga og vina hjá
Tryggingastofnun ríkisins.
Hilmar Björgvinsson.
Iþróttahreyfingin á Islandi hefur
átt því láni að fagna að eignast
marga ötula og óeigingjarna for-
ystumenn. Leiðtogar eru jafn nauð-
synlegir íþróttafólkinu sjálfu, menn
sem hafa yfirsýn, atorku og úrræði,
þegar fátækt og fábrotið íþrótta-
starf rís úr öskustónni. Örn Eiðsson
var einn þessara manna. Um
margra áratuga skeið var Öm í far-
arbroddi innan frjálsíþróttahreyf-
ingarinnar, boðinn og búinn til
hvers konar verka og viðfangsefna.
Sjálfur var hann frjálsíþróttamaður
á sínum yngri árum en jiekktastur
varð hann íyrir störf sín í IR og
seinna sem formaður Frjálsíþrótta-
sambands íslands, lengst allra. Það
var ekki alltaf auðvelt starf, enda
máttu frjálsar íþróttir þola sætt og
súrt meðan Arnar naut við. Hann
lét aldrei deigan síga og alltaf var
Öm fyrstur á vettvang, óþreytandi
áhugamaður, ötull forystumaður,
ósínkur á hvatningu og ráðlegging-
ar til úrbóta.
Það era allmörg ár síðan Örn
hætti sem formaður FRÍ en alltaf
var hann fyrstur til að fylgjast með,
margfróður um árangur og afrek,
næmur fyrir efnivið og glaðbeittur
og ódrepandi, þrátt fyrir mótbyr og
þunnan þrettándann í sumum mót-
unum. Hann naut líka ógleyman-
legra sigurstunda og þá var enginn
stoltari af sínum mönnum.
Starfsferill Arnar Eiðssonar var
langur og drjúgur innan íþrótta-
samtakanna. Hann átti sæti í
Ólympíunefnd um tveggja áratuga
skeið, var hér á áram áður íþróttaf-
réttaritari Alþýðublaðsins og skrif-
aði þá og síðar margt og mikið um
sögu íþróttanna og viðburðaríka at-
burði. Já, hann gaf íþróttunum mik-
ið og mér er til efs að hann hafi
nokkru sinni fengið greitt fyrir störf
sín. Allt var þetta unnið af einskær-
um áhuga, einlægum vilja til að láta
gott af sér leiða í þágu æsku og at-
gervis.
íþróttahreyfingin stendur í þakk-
arskuld við Örn Eiðsson og vill nú,
við óvænt og ótímabært fráfall
hans, votta Erni Eiðssyni virðingu
sína og þakklæti. Iþrótta- og
Ólympíusamband Islands kveður
góðan dreng og farsælan leiðtoga.
Ellert B. Schram.
Hátíðin var að ganga í garð,
Guð hafði boðað heilög jól.
Friðar og gleði var að vænta,
von um ástríki heims um ból.
Stjama hvarf í skugga á himni,
sorg í ranni í gleði stað.
Óvænt mér að minnsta kosti
sem mara fregnin sótti að.
I frjálsíþróttum fimdust vinir,
framundan boðuð gæfuspor.
ÍR-KR-Ármann-ramminn,
á íþróttavellinum gleðivor.
Öm Eiðsson sem er nú kvaddur
átti hlut í frama manns.
Við hneigjum okkur Ijúf í lotning
látnum vini og fjölskyldu’ hans.
Guðmundur Hermannsson, KR.
Félagar í frjálsíþróttadeild ÍR
kveðja í dag hinstu kveðju Örn
Eiðsson, kæran félaga og velgjörð-
armann sem um hálfrar aldar skeið
helgaði félagi sínu IR og frjálsí-
þróttastarfseminni í landinu flestar
tómstundir sínar.
Örn Eiðsson var einn þeirra fjöl-
mörgu manna er hófu frjálsíþrótta-
iðkun um miðjan fimmta áratug ald-
arinnar, á því tímabili sem gjarnan
hefur verið nefnt „gullaldartímabil
ORN
EIÐSSON
frjálsra íþrótta á íslandi". Þótt Örn
hefði náð ágætum árangri sem ung-
ur maður í millivegalengdahlaupum,
einkum í 800 m hlaupi (2.03.5. 1948)
varð ferill hans á hlaupabrautinni
styttri en efni stóðu til. Framlagi
sínu til eflingar frjálsíþróttastaif-
seminni í landinu taldi hann bet.ur
fyrirkomið með því að vinna að fé-
lagsmálum og hjálpa þannig öðrum
til að fá tækifæri til að bæta árang-
ur sinn. Og það gerði hann með
glæsibrag í nær hálfa öld af með-
fæddri hjálpsemi og drenglund.
Formannsstarfi í frjálsíþrótta-
deild ÍR gegndi Örn um árabil, sat í
aðalstjóm félagsins í rúman áratug,
í stjórn FRÍ í 28 ár, þar af sem for-
maður lengur en nokkur annar, eða
í 16 ár, og í stjóm Ólympíunefndar
íslands sat hann í um 20 ár. Auk að-
alstarfs síns sem fulltrúi hjá Trygg-
ingastofnun ríkisins frá árinu 1953
þar til hann fór á eftirlaun fyrir
nokkram árum eftir nær 40 ára
starf, var hann íþróttafréttaritstjóri
Alþýðublaðsins 1954-70. Þá starf-
aði hann um tíma við íþróttadeild
Ríkissjónvarpsins. Hann gaf út og
ritstýrði tímaritinu „Allt um íþrótt-
ir“ 1950-51, var meðritstjóri
íþróttablaðs ÍSÍ 1963-67 og hann
var einn stofnenda Samtaka íþrótta-
fréttamanna og sat í stjórn þeirra
samtaka 1958-65. Síðustu árin gaf
hann út Garðapóstinn, bæjarblað í
Garðabæ. Öm var alla tíð einlægur
jafnaðarmaður og gegndi hann
ýmsum trúnaðarstörfum fyrir Al-
þýðuflokkinn.
Er Örn lést var hann langt kom-
inn með að skrifa sögu FRÍ, en
sambandið fagnaði 50 ára afmæli
sínu á þessu ári.
Eins og sjá má af þessari upp-
talningu var það ekki háttur hans
að sitja auðum höndum. Hvenær
sem til hans var leitað var hann
reiðubúinn að leggja málum lið.
Hann var afkastamaður.
í lok ágústmánaðar sl. bauð
stjórn frjálsíþróttadeildar ÍR Norð-
urlandaforam ÍR frá árinu 1947
sem fóru í mikla frægðarfór um
Norðurlönd, en Öi-n var einn þeirra,
til samkomu í nýju félagsheimili ÍR
í Breiðholti. Þar mætti Örn ásamt
tólf öðram þátttakendum úr þeirri
för, ásamt mökum flestra þeirra.
Áttu viðstaddir þar saman góða
stund þar sem ýmislegt var rifjað
upp frá þeirri fór og lét Örn sitt
ekki eftir liggja úr pontu með góð-
um gamansögum.
Mér er minnisstætt er við Örn
stóðum úti á svölum ÍR-heimilisins
þetta kvöld og horfðum út yfir iða-
grænt svæðið þar sem hópur
íþróttafólks var við æfingar í kvöld-
kyrrðinni. Þá segir Örn við mig,
glaður í bragði: „Þetta gátum við,“
og átti þá við að að lokum hefði IR
eignast eigið íþróttasvæði.
Örn og fleiri ruddu brautina, en
aðrir félagar okkar ráku smiðs-
höggið síðar af engu minni dugnaði.
Hann veiktist skömmu síðar, ekki
varð við neitt ráðið og nú er þessi
góði vinur okkar, félagi og velgjörð-
armaður allur.
Við félagar í frjálsíþróttadeild IR
vottum eiginkonu hans, börnum
þeirra og öðrum ættingjum innilega
samúð okkar.
Guð blessi minningu Arnar Eiðs-
sonar. Hafi hann þökk fyrir allt það
sem hann vann félagi sínu og okkur,
svo og frjálsíþróttastarfseminni í
landinu.
Jón Þ. Ólafsson.
Kveðja frá
Fijálsíþróttasambandi íslands
Með Erni Eiðssyni er genginn
einn mesti forystumaður frjálsí-
þróttanna á Islandi. Örn var sívak-
andi um málefni íþróttarinnar allt
þar til illvíg veikindi báru hann of-
urliði. Hann var í forystusveit
hreyfmgarinnar í um hálfa öld; fyrst
í stjórn frjálsíþróttadeildar IR og
aðalstjórnar félagsins og síðar í
stjórn Frjálsíþróttasambandsins og
sem formaður þess í 16 ár. Örn átti
sæti í stjórn sambandsins í samtals
28 ár og þegar hann lét af störfum
þótti ekki nema sjálfsagt að gera
hann að heiðursformanni sam-
bandsins.
í tið Arnar sem formanns FRÍ