Morgunblaðið - 14.01.1998, Blaðsíða 36

36 MIÐVIKUDAGUR 14. JANÚAR 1998
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
t
>
Maðurinn minn, faðir okkar og tengdafaðir,
KRISTJÁN JÓELSSON
byggingameistari,
Sléttuvegi 13,
áðurtil heimilis
á Snorrabraut 71,
Reykjavík,
er látinn.
Jarðarförin auglýst síðar.
Unnur Vilhjálmsdóttir,
Sveinbjörn Kristjánsson, Arnbjörg Óladóttir,
Elín Kristjánsdóttir, Teitur Lárusson,
Hörður Kristjánsson, Ólöf Antonsdóttir,
Sigríður Kristjánsdóttir, Sveinbjörn Ævarsson.
t
Elskuleg móðir mín, dóttir, systir og mág-
kona,
MARGRÉT JÓNÍNA PÉTURSDÓTTIR,
Möðrufelli 9,
Reykjavík,
verður jarðsungin frá Dómkirkjunni föstu-
daginn 16. janúar kl. 13.30.
Þeim, sem vilja minnast hennar, er bent á
Félag nýrnasjúkra, sími 568 1865 og Minn-
ingargjafasjóð Landspítalans.
Óskar Pétur Björnsson,
Guðbjörg Rósa Jónsdóttir,
Reynir Pétursson,
Þorgeir Jón Péturson, Guðbjörg Þorláksdóttir,
Gunnar Pétur Pétursson, Halla Hrund Birgisdóttir,
Dagný Rósa Pétursdóttir, Guðmundur Fr. Jóhannsson.
t
Ástkær móðir okkar, tengdamóðir, amma og
langamma,
SIGRÍÐUR STEFÁNSDÓTTIR,
Hlévangi,
Keflavík,
áður Vatnsnesvegi 36,
verður jarðsungin frá Keflavíkurkirkju í dag,
miðvikudaginn 14. janúar, kl. 13.30.
Lára Steinþórsdóttir, Bragi Magnússon,
Unnur Ingunn Steinþórsdóttir, Jón William Magnússon,
barnabörn og barnabarnabörn.
Elskuleg systir mín, t
INGIBJÖRG KRISTÓFERSDÓTTIR
frá Stóra-Dal,
Furugerði 1,
verður jarðsungin frá Stóra-Dalskirkju laugardaginn 17. janúar kl. 14.00.
Fyrir hönd aðstandenda, Ögmundur Kristófersson.
t
*
Hjartans þakkir fyrir hlýjar kveðjur og vináttu
vegna andláts föður okkar, tengdaföður, afa,
sonar, vinar, bróður og mágs
GUNNARS GUÐSTEINS ÓSKARSSONAR
húsasmíðameistara.
Sérstakar þakkir til vinanna á Langadalsströnd
og vinnuveitanda hans að Nauteyri, Hilmars
Sölvasonar.
Ólöf Gunnarsdóttir, Baldur Magnússon,
(var Þór, Stefán Óli, Gunnar Örn,
Óskar Gunnarsson,
Vilborg Guðsteinsdóttir, Óskar Guðmundsson,
Erlín Óskarsdóttir,
Ásta Óskarsdóttir,
Finnur Óskarsson,
Þórunn Óskarsdóttir,
Ástráður St. Guðmundsson,
Steinberg Ríkarðsson,
Sólveig Kristjánsdóttir,
Stefán Guðmundsson
og systkinabörn.
Lokað
Skrifstofa okkar verður lokuð frá hádegi í dag, miðvikudaginn
14. janúar, vegna jarðarfarar TÓMASAR ÞORVARÐSSONAR,
löggilts endurskoðanda.
BDO Endurskoðun ehf.
ÞÓKIJNN
HARALDSDOTTIR
+ Þórunn Har-
aldsdóttir fædd-
ist í Reykjavík 28.
desember 1942.
Hún lést á Land-
spítalanum 6. janú-
ar siðastliðinn. For-
eldrar hennar eru
Birna Guðmunds-
dóttir, fyrrverandi
bókavörður, f. 2.11.
1920, í Gerðum,
Garði, og Haraldur
Eyvindsson, f.
10.11. 1918 á Akra-
nesi.
Þórunn giftist
Guðna Jónssyni 27. mars 1971
og eignuðust þau þrjú börn: As-
geir, f. 11.4. 1973, við nám í
læknisfræði við Háskóla Islands,
Björn, f. 23.9. 1975, d. 4.12.
1978, Anna Sigríður, f. 30.7.
1980, við nám í menntaskólanum
í Hamrahlíð og Listdansskóla ís-
lands.
Þórunn lauk verslunarprófí
frá Verslunarskóla Islands 1962,
en árið 1990 lauk
hún stúdentsprófi
frá öldungadeild
Verslunarskóla Is-
lands. Árið 1962 hóf
hún störf hjá Pósti
og sfma. Þar vann
hún til 1970 er hún
hóf störf hjá Loft-
leiðum, síðar Flug-
leiðum, en þar vann
hún með hléum til
1980. Frá
1984-1996 vann
hún hjá Vegagerð-
inni og frá 1996 í
sjávarútvegsráðu-
neytinu.
Þórunn hefur verið félagi í
Kvenfélagi Hringsins frá 1977
og var um nokkurra ára skeið
gjaldkeri félagsins. Einnig sat
hún í stjórn EAPS á íslandi (ís-
landsdeild evrópskra einkarit-
araj 1995-1997.
Utför Þórunnar fer fram frá
Dómkirkjunni í dag og hefst at-
höfnin klukkan 15.
Hún fölnaði, bliknaði, fagra rósin mín,
Því frostið var napurt.
Hún hneigði til foldar in blíðu blöðin sín
Við banastríð dapurt.
En guð hana í dauðanum hneigði sér að
hjarta
Og himindýrð tindraði um krónuna bjarta.
Sof, rós mín, í ró, í djúpri ró.
(Guðm. Guðm.)
Blessuð sé minning hennar.
Kveðja frá móður.
Það hefur verið þyngra en orð fá
lýst að fylgjast með veikindum vin-
konu okkar, Þórunnar Haraldsdótt-
ur, síðustu fjóra mánuðina. Það var
4. september sl. að hún hringdi til
þess að segja okkur frá því að hún
þyrfti að fara á spítala daginn eftir í
uppskurð. Eitthvað hafði upp-
götvast í ristli sem þurfti að fjar-
lægja, gat verið meinlaust, en
einnig alvarlegra. Víst setti að okk-
ur kvíða, en hann var fljótt bældur
niður með hugsuninni um að það
þyrfti ekki að vera neitt slæmt; gæti
ekki verið neitt slæmt. Hvemig gat
okkur grunað að fjórum mánuðum
síðar værum við í þeim sporum að
óska þess að dauðastríðinu lyki sem
fyrst.
Tóta, eins og hún var kölluð með-
al okkar vinanna, var prúð en þó
ákveðin kona. Hún var stolt og hafði
til að bera sjálfsvirðingu sem kom
fram á jákvæðan hátt í klæðaburði
og fasi. Kát og glettin á góðum
stundum með sérstakt blik í augum.
Hún hafði það snemma fram yfír
okkur hin að hún var lengra komin í
þekkingu á tónlist, lék á fíðlu og
kom fram á Nemendamótum. Þar
lyfti hún og hennar leikur huganum
andartak upp úr dægurþrasinu og
við vinirnir vorum hreykin af. Þetta
var á þeim tíma sem veitingastaður-
inn Naustið tók upp á þeirri ný-
breytni að bjóða upp á kjúkling í
körfu. Það varð ótrúlega vinsælt og
undir borðhaldi léku þeir heiðurs-
menn Carl Billich og Jan Morávek.
Gátu gestir beðið um óskalög og þá
kom sér vel að hafa tónlistarmann
við borðið. Tóta kunni að biðja um
þá léttklassík sem þeim félögum lét
svo vel að leika.
Sérfræðingar
í blómaskreytingum
við öll tækifæri
blómaverkstæði
INNA«-
Skólavörðustíg 12,
á horni Bergstaðastrætis,
sími 551 9090
Við minnumst einnig matarboðs í
Skipholtinu stuttu eftir að Tóta,
móðir hennar og móðuramma fluttu
úr Ingólfsstrætinu. Þar opinberaði
Tóta hæfileika sína í því að taka
flott á móti gestum; þrírétta spenn-
andi og nýstárleg máltíð með til-
heyrandi „elegance" yfir öllu.
Myndir frá þessu kvöldi sýna ungt
glaðlegt fólk með eftirvæntingu í
augum, enda líf fullorðinsáranna að
hefjast og við öll rétt búin eða um
það bil að festa ráð okkar. Og fyrst
minnst er á móðurömmuna, Unu
Þorsteinsdóttur, má koma hér fram
að við hjónin eigum ennþá lopa-
peysurnar sem hún prjónaði handa
okkur fyrir rúmlega 30 árum. Ekki
einasta að við höfum notað þær í
gegnum tíðina, heldur dætur okkar
einnig.
Miklu nær í sjóði minninganna er
ferð til Rómar í mars 1997, þar sem
við áttum saman yndislega 8 daga í
þessari stórkostlegu borg. Um mitt
sumarið 1997 komu svo óvenju
margar úr saumaklúbbnum saman
á heimili okkar. Ovenju margar get-
um við sagt vegna þess að tvær sem
búa erlendis voru með í þetta skipti.
Tóta var þá kát og glöð og leit sér-
lega vel út eins og í Rómarferðinni.
Á þetta er minnst hér því á hugann
leitar sú áleitna spurning hvort
meinið hafi þá þegar búið um sig.
Líklega, að mati sérfræðinga, en
meinið hefur þá beðið í leyni því
ekki var unnt að greina það á útliti
né sinni.
Margs er að minnast eftir 35 ára
samband og það þökkum við fyrir.
Þáttur Tótu var ekki lítill þegar
þurfti að ná saman árganginum úr
Versló ef afmæli eða önnur tilefni
voru í nánd. Ætlum við að hún hafi
oftast verið með í fámennum hópi
þeirra sem lögðu á sig vinnu við
undirbúning og að ná til fólks, enda
dreif hún í hlutunum og var framúr
skarandi samviskusöm og vandvirk.
Þessir eiginleikar hennar gerðu það
einnig að verkum að alls staðar kom
hún sér vel í starfi, nú síðast í sjáv-
arútvegsráðuneytinu sem ritari
sjávarútvegsráðherra, Þorsteins
Pálssonar. Hefur okkur vinunum
þótt vænt um hve Þorsteinn hefur
sýnt henni mikinn hlýhug og um-
hyggjusemi á þessum síðustu mán-
uðum.
Tóta var einkabarn móður sinnar,
Birnu Guðmundsdóttur, sem við
sendum innilegar samúðarkveðjur í
þeirri miklu sorg að missa barn sitt.
Sjálf upplifði Tóta það. Hún eignað-
ist þrjú böm, Ásgeir, Björn og
Önnu, með manni sínum Guðna
Jónssyni. Bjöm misstu þau árið
1978, aðeins þriggja ára gamlan. Sú
lífsreynsla hefur í för með sér ólýs-
anlega sorg, sem þjappar foreldmm
saman og það gerðist hjá Tótu og
Guðna þó leiðir hafi svo skilið um 15
árum síðar. En hvenær skilur leið-
ir? Þess höfum við spurt okkur í
þessu dauðastríði vinkonu okkar
sem Guðni tók þátt í og var með
henni til hinstu stundar sem stoð og
stytta. Það er vissulega þakkarvert.
Elsku Anna og Ásgeir. Mikil
reynsla hefur verið lögð ykkur á
herðar þegar.þið erað rétt að hefja
ykkar fullorðinslíf. Megi Guð gefa
ykkur bjarta framtíð og styrk til
þess að takast á við þá sorg sem
móðurmissir er. Blessuð sé minning
hennar.
Edda og Benedikt.
Nú er nýtt ár er að hefja göngu
sína, og við að kveðja hátíð ljóss og
friðar, ber skugga á tilvera okkar.
Við erum enn á ný minnt á dauðann,
alltaf erum við jafn óviðbúin þegar
að því kemur, þó svo við vitum að
hann er óumflýjanlegur. Það er
erfitt að sætta sig við þegar fólk á
besta aldri er kallað til nýrra heim-
kynna, burt frá börnum sínum og
fjölskyldu.
Tóta, mágkona mín, lést eftir erf-
ið veikindi, langt fyrir aldur fram.
Þegar ég kvaddi hana áður en ég
hélt í sumarfrí í ágúst sl. var hún
hress og kát, við ætluðum að hittast
þegar ég kæmi úr fríi, ekki átti ég
von á því að þeir endurfundir yrðu á
sjúkrahúsi. Tóta var þá orðin veik
og þar með hófst hennar veikinda-
stríð. Hún tók veikindum sínum
með æðraleysi, ég dáðist að henni,
hún var hetja. Hún vissi að hverju
stefndi, að sá sem öllu ræður hefði
ákveðið henrii annað hlutverk á nýj-
um stað. Það var henni mikils virði
að geta dvalið heima hjá börnum
sínum og fjölskyldu sem gerðu allt
sem í þeirra valdi stóð til þess að
létta henni stundimar. Börnin
hennar, Ásgeir og Anna Sigríður,
stóðu við hlið mömmu sinnar og um-
vöfðu hana elsku sinni fram á síð-
asta dag. Var hún sérstaklega þakk-
lát fyrir að geta eytt jólunum og
áramótum í faðmi barna sinna og
fjölskyldu.
Tóta varð fyrir þeirri miklu sorg
að missa son sinn, Bjössa litla, að-
eins þriggja ára gamlan 1978. Veit
ég að það var henni styrkur í veik-
indum sínum að vita að Bjössi litli
biði hennar, og tæki á móti henni og
fylgdi henni inn í nýja heima.
Elsku Ásgeir og Anna Sigríður,
megi góður guð styrkja ykkur á
þessum erfiðu tímum, og hjálpa
okkur öllum að sætta okkur við hið
óumfiýjanlega.
Móður Tótu, Birnu, sem nú sér á
eftir einkadóttur sinni, sendi ég
mínar innilegustu samúðarkveðjur,
megi guð gefa þér styrk, svo og öll-
um aðstandendum og fjölskyldu
hennar.
Guð geymi þig, elsku Tóta, og
þakka þér samfylgdina í gegnum
tíðina.
Nú legg ég augum aftur,
ó, Guð þinn náðarkraftur,
mínverivöm í nótt.
Æ, virzt mig að þér taka,
mér yfir láttu vaka,
þinn engil svo ég sofi rótt.
(S. Egilsson)
Eg kveð kæra mágkonu mína með
sömu orðum og hún kvaddi mig
stuttu fyrir andlát sitt. Við sjáumst
síðar, á nýjum stað.
Bjarnheiður.
Það er með söknuði og sorg í
hjarta sem kveðja þessi er rituð
vegna fráfalls frænku minnar. Það
era aðeins fjórir mánuðir síðan hún
greindist með ólæknandi sjúkdóm.
Barátta, hyggindi og atgervi Þór-
unnar nutu sín vel þessa erfiðu
mánuði. Það leitar óhjákvæmilega
margt á hugann undir slíkum kring-
umstæðum. Þórunn gekk einbeitt
fram og háði sína lokabaráttu með