Morgunblaðið - 14.01.1998, Qupperneq 38

*S8 MIÐVIKUDAGUR 14. JANÚAR 1998
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
+ Hannes Þdrðar-
son fæddist í Jór-
vík í Breiðdal í S-Múl.
4. febrúar 1902. Hann
andaðist á Droplaug-
arstöðum 4. janúar
síðastliðinn. Foreldr-
ar hans voru Þórður,
bóndi og smiður, f. 27.
mars 1862, d. 5. maí
1908, Sigurðsson,
bónda á Þiljuvöllum
og Kelduskógum á
Berufjarðarströnd,
•fy Ásmundssonar, og
kona hans Guðný
Helga, f. 3. nóvember
1874, d. 28. mars
1945, Bjamadóttir bónda á Skriðu
í Breiðdal og Skála á Berufjarðar-
strönd, Þórarinssonar. Hannes var
næstyngstur í systkinahópnum frá
Jórvík og það síðasta að hverfa
héðan. Sigríður sú yngsta þeirra
lést 20. des nýliðins árs, en áður
vom famir héðan Björgvin og
Bjami Andrés er var þeirra elstur.
Hinn 15. janúar 1935 kvæntist
Hannes Ólöfu Guðlaugsdóttur, f.
27. júlí 1903, d. 29. okt. 1952,
prests á Stað í Steingrímsfírði
Guðmundssonar og konu hans
Margrétar Jónsdóttur. Bam
*^peirra er Dröfn, f. 11. nóv. 1935.
Kona hans átti af fyrra hjóna-
bandi tvær dætur, þær Margréti
Lund, biskupsritara, og Soffíu
Kristínu listako.iu. Dröfn er kenn-
ari að mennt og er gift Skúla
Gunnarssyni kennara. Afabörnin
urðu fjögur: Védís, viðskiptafræð-
ingur og Iaganemi, Sólrún, stúd-
ent og dagmóðir, Sindri, félags-
og fjölmiðlafræðingur, og Sólbrá,
kennaranemi. Barnabörn Hannes-
ar em sjö.
Hannes tók gagnfræðapróf frá
•P Flensborg (1. og 2. b.) 1919-21,
Gfr. Akureyri 1923, var í lýðhá-
skóla á Fana í Askov 1925-26,
fimleikaskóla Niels Bukh
(Gymnastikhöjskolen) í Ollemp á
Fjóni 1926-27. Hann tók kennara-
próf í fimleikum árið 1928, fór í
námsferð til Danmerkur, Þýska-
Heimspeki einnar aldar er
brjóstvit þeirrar næstu. (H.W.B.)
Hannes afí minn lifði næstum þvi í
heila öld. Öld mikilla umbrota og
gífurlegra breytinga. Hann var eitt
af íslensku aldamótabörnunum sem
lögðu grunninn að íslenskri þjóðfé-
lagsgerð í dag. Það var aldamóta-
kynslóðin, sem einkenndist af mik-
Wffi vinnusemi og sparsemi, sem
lagði grunninn að þeirri velsæld
sem við búum við í dag.
Umheimurinn sá hann gjaman
sem mann sem gustaði af og gæti
verið mjög einstrengingslegur í
skoðunum. En það var til önnur
hlið á honum sem færri sáu og
þekktu, en ég þekkti og mótaði mig
mikið sem barn. Heimili afa var
mitt fyrsta heimili. Foreldrar mínir
bjuggu þar á meðan þau voru að
koma undir sig fótunum með eigin
lands, Sviss, Frakk-
lands, Englands 1931,
var meðal annars í tvo
mánuði í Genf og tvo
mánuði við nám í
kerfum J.P. Muller
Institute og Physieal
Exercise í London,
var við nám í Dan-
mörku 1933-34 (m.a.
sundkennarapróf í
Staten Gymnastik
Institut, lærði nudd i
sambandi við þjálfun,
pr. Malles Bokse-
Institut). Hann var
með stundakennslu í
bamaskóla í Reykja-
vík 1928-30, gagnfræðaskóla í
Reykjavík 1929-30. Hann var
kennari við Austurbæjarskóla
Reykjavíkur frá 1930, stunda-
kennari (leikfimi og sund) við
Laugarnesskólann í Reykjavík frá
1930, íþróttakennari við skóla
Siguijóns Péturssonar, Álafossi,
sumarið 1933, sundkennari í
Reykjavík sumarið 1936, stjómaði
vinnuflokkum við vinnuskóla Lu-
dvigs Guðmundssonar i Jósefsdal
sumarið 1937, á Kolviðarhóli
1938, vinnuflokkum 13-16 ára
drengja við hitaveituvinnu í
Reykjavík 1945. Hannes var í
stjóm Stéttarfélags bamakennara
í Reykjavík frá stofnun 1931-33,
ritari 1935-36, formaður
1945-48.
Hannes endurbætti og samdi
margar ömefnaskrár í Breiðdal.
Eftir hann liggja margar greinar í
dagblöðum og tímaritum. Hann
gaf út litla ljóðabók, Mansöng, ár-
ið 1975.
Hann og systkini hans gáfu Jór-
vík til Skógræktar ríkisins.
Hannes átti heima í Bólstaðar-
hlíð drjúgan hluta ævi sinnar. Síð-
ustu níu árin dvaldi hann þar hjá
dótturdóttur sinni Sólrúnu. Rúm-
lega si'ðustu tvö árin var hann á
dvalarheimilinu Felli, sjúkrahús-
um og Droplaugarstöðum.
Utför Hannesar fór fram f kyrr-
þey 12. janúar.
húsnæði. Það kom að því að þau
fluttu. Eftir sambúðina við afa var
ég, elsta barnabarnið, orðin mikil
afastelpa og sótti mikið til hans. Því
fékk ég að dvelja hjá honum
hvenær sem því varð við komið.
Afi var kennari af lífi og sál og
með fróðari og víðlesnari mönnum.
Fyrir mig, sem mjög spurult og
forvitið barn, var því ómetanlegt að
hafa hann sem fræðara. Aldrei kom
ég að tómum kofunum hjá afa.
Alltaf gaf hann sér tíma til að svara
mér og gat gert það þannig, að ég
var sátt við svarið. Gilti einu hversu
erfiðar spurningarnar voru, hvort
þær snerust um uppruna heimsins,
geiminn eða eilífðina, alltaf fékk ég
svar.
Honum var afar umhugað um að
mennta, fræða og upplýsa barna-
böm sín. Hvort sem hann fór með
mig á söfn, í göngu, ferðalög, í leik-
hús, bíó eða á sýningar, alltaf fékk
maður kennslu í leiðinni. Eg fékk
meira að segja að sitja í kennslu-
stundum hjá honum, 4-5 ára gömul.
Þetta þótti mér mikil upphefð, að fá
að sitja aftast í kennslustofunni,
innan um miklu eldri börn.
Afi hélt andlegri getu og af-
burðaminni, allt fram á síðustu
daga sína. Þær eru orðnar óteljandi
umræðurnar, sem við tvö höfum
átt, um helstu áhugamál afa. Is-
lensk tunga, menning, náttúra, arf-
leifð og sjálfstæði landsins voru
honum afar hugleikin. Sem alda-
mótabarn hafði hann fylgst vel með
sjálfstæðisbaráttunni og mótast af
henni. Hann hafði mikinn áhuga á
þjóðmálum og fylgdist vel með
fréttum. Einnig var hann mikill
náttúruunnandi og leið hvergi bet-
ur en úti í íslenskri náttúru og ferð-
aðist mikið.
Ein af mínum fyrstu minningum
er tengd því þegar ég fór með hon-
um að kjósa. Áður hafði hann upp-
lýst mig vel um, að kosningaréttur-
inn væri með dýrmætustu réttind-
um okkar. Eg fékk að fylgjast með
honum kjósa í kjörklefanum og
fékk mikinn áhuga á þessum fjór-
um bókstöíum, sem á kjörseðlinum
stóðu. Af hverju afa þótti einn staf-
urinn betri en aðrir olli mér aftur
heilabrotum. Þegar úr kjörklefan-
um var komið var ég því fljót að
spyrja næsta mann að því.
Sem unglingur og námsmaður
átti ég alltaf herbergi hjá afa til að
dvelja í. Eftir að ég hafði eignast
eigin fjölskyldu bjó ég með afa í
nokkur ár, á meðan við vorum að
koma undir okkur fótunum. Eftir
að við fluttum var afí alltaf boðinn
og búinn að gæta bama minna eða
hjálpa á annan hátt, þyrfti þess
með. Hann fór með dætur mínar í
gönguferðir og sagði þeim sögur.
Þær kölluðu hann því afa, en ekki
langafa. Hann reyndist þeim ekki
síðri afi en okkur barnabörnunum.
Afa var mjög umhugað um alla
afkomendur sína og vildi veg þeirra
sem mestan. Fleiri voru þeir sem
hann hjálpaði, því hann var mjög
hjálpsamur maður með sterka rétt-
lætiskennd og samúðarfullur. Á
bak við brynjuna sem hann kom sér
upp var tilfinningaríkur og við-
kvæmur maður, sem umheimurinn
sá ekki.
Líf afa og starf væri efni í heila
bók og verður ekki gert skil í þess-
um kveðjuorðum.
Elsku afi minn, við systkinin, for-
eldrar okkar og stórfjölskylda
þökkum þér allt það sem þú gerðir
fyrir okkur og árin sem við áttum
saman. Við viljum kveðja þig með
vísunni, sem þú skrifaðir einu sinni
í bók lítillar dótturdóttur þinnar,
þar sem vísan lýsir þér vel og ævi-
ferli þínum.
W átt að vemda og veija
þó virðist það ekid fært
allt sem er hug þínum heilagt
og hjarta þínu kært.
Védís Daníelsdóttir.
HANNES
ÞÓRÐARSON
Skila-
frestur
minning-
argreina
EIGI minningargrein að birt-
ast á útfarardegi (eða í sunnu-
dagsblaði ef útfór er á mánu-
degi), er skilafrestur sem hér
segir: I sunnudags- og þriðju-
dagsblað þarf grein að berast
fyrir hádegi á föstudag. I mið-
vikudags-, fimmtudags-, föstu-
dags- og laugardagsblað þarf
greinin að berast fyrir hádegi
tveimur virkum dögum fyrir
birtingardag. Berist grein eftir
að sldlafrestur er útrunninn
eða eftir að útför hefur farið
fram, er ekki unnt að lofa
ákveðnum birtingardegi.
VALDÍS
KRISTJÓNSDÓTTIR
+ Valdís Kristjdnsdóttir var
fædd í Svignaskarði, Borgar-
hreppi 21. ágúst 1932. Hún lést á
Landspi'talanum 22. nóvember síð-
astliðinn. Foreldrar hennar voru
Kristjón Ogmundsson, bóndi,
Svignaskarði, f. 25. maí 1896, d.
14. janúar 1992, og Sigurbjörg
Guðmundsdóttir, f. 7. jan. 1899, d.
28. maí 1981. Bróðir hennar er
Skúli Ögmundur, f. 18. feb. 1935.
Fyrri maður Valdísar var Bjarni
Jónsson, þau skildu. Seinni maður
Sveinn Kjartansson, þau skildu.
Valdís stundaði verslunarstörf í
Reylgavík, flutti síðan í Borgar-
nes og bjó þar síðustu árin.
Útför hennar fór fram í kyrr-
þey 28. nóv. 1997.
Elsku Dísa!
Ég veit ekki hvað ég á að segja
um þig, þú varst svo stórkostleg
manneskja að mann skortir orð til
að lýsa þér, góð, skemmtileg, hjálp-
leg og yndisleg á allan hátt, þín er
sárt saknað af okkur hér hinum
megin við götuna og ég veit að það
eru margir sem hafa þessa sögu að
segja.
Þetta ár var þér mjög erfitt en þú
hafðir góðan vin þér við hlið þar
sem Diddi var boðinn og búinn að
hjálpa, sendast og vera til taks nótt
sem dag. Það var mikils virði fyrir
þig og líka alla sem þig þekktu að
vita af honum hjá þér.
Ég ætla ekki að fara að tíunda
alla þína mannkosti, þú hefðir ekki
kært þig um það, því þér fannst allt
svo lítið mál, það sem þú gerðir fyr-
ir aðra.
Hafðu þökk fyrir allt og allt, Dísa
mín. Guð geymi þig.
Hjördís, Ása og Ásgeir.
HJÖRDÍS
ÞÓRARINSDÓTTIR
+ Hjördís Þórarinsdóttir var
fædd á Rauðsstöðum í Arnar-
firði 30. maí 1918. Hún lést á Víf-
ilsstaðaspítala 28. desember síð-
astliðinn og fór útför hennar
fram 3. janúar.
Mér andlátsfregn að eyrum barst
og út í stari bláinn
og hugsa um það sem hefur gerst
til hjarta mér sú fregnin skerst
hún móðir mín er dáin.
W varst mér ástrík, einlæg, sönn,
mitt athvarf lífs á brautum,
þinn kærleik snart ei tímans tönn
hann traust mitt var í hvíld og önn
í sæld, í sorg og þrautum.
Eg veit þú heim ert horfin nú
og hafm þrautir yfir,
svo mæt og góð, svo trygg og trú
og tállaus, falslaus reyndist þú,
ég veit þú látin lifir.
Ei þar sem standa leiðin lág
ég leita mun þíns anda
er lít ég fjöllin fagurblá
mér finnst þeim ofar þig ég sjá
bjarma skýjalanda.
(Steinn Sig.)
Elsku mamma mín. Hafðu þökk
fyrir allt.
Sigríður.
Mig langar að kveðja Dísu mína
með nokkrum orðum . Þegar ég
kynntist Dísu tengdamömmu á Pat-
reksfirði fyrir um það bil 20 árum
bjó hún í Hliðskjálf þá orðin ein
ásamt dóttur sinni, sem ég átti því
láni að fagna að kynnast og seinna
meir giftast. Á þessum árum vann
Dísa í frystihúsinu og í hjáverkum á
haustin við að svíða sviðahausa og
fætur. Ég minnist þess alltaf þegar
ég kom í fyrsta skipti í Hliðskjáf, þá
bauð hún mér inn í eldhús og bauð
upp á nýbakaða marmaraköku og
kleinur og mjólk, já mjólk því að ég
var nýorðinn 17 ára og drakk ekki
kaffi. Upp frá þeim degi var ég tíður
gestur í Hliðskjálf. Alltaf vann Dísa
eins og sleggja, því meira sem ég
kynntist Dísu sá ég að það var sama
hvað hún tók sér fyrir hendur hún
leysti það með svo miklum drifkrafti
og eldmóði að það hálfa væri nóg.
Um níu ára skeið skildu leiðir okkar
þegar við Lóa fluttum til Svíþjóðar,
en þá var mikið skrifast á og
nokkrum sinnum kom hún í heim-
sókn. Þá var víða farið. Alltaf bakaði
hún frystirinn okkar fullan af klein-
um og öðru góðgæti áður en hún fór
heim. Þegar við fluttum heim 1985
hafði Dísa búið í Hafnarfirði síðan
1983 og var farin að vinna á Hrafn-
istu við þrif. Heyrði ég sagt að dag-
inn sem hún byrjaði þar var henni
sýnt það stykki sem hún átti að sjá
um þrif á og var talið 8 tíma vinna,
en Dísa var búin um hádegi. Þá fór
hún og spurði hvort það væri ekki
eitthvað meira sem hún gæti gert.
Þess má geta að þá var hún 65 ára.
Á þessum tíma vorum við tíðir gestir
hjá Dísu á Laufvangi 7 í Hafnarfirði.
Álltaf var jafn gott að koma til Dísu,
hún geislaði alltaf af svo miklum lífs-
krafti og gleði, sem ég dáðist að í fari
hennar og bókstaflega nærðist á.
Mér fannst ég ekki eiga bara góða
tengdamömmu heldur góðan vin.
Dísa átti sjö uppkomin böm og lagði
hún mikið upp úr því að rækta sam-
band sitt við þau og barnabörn sín,
ennfremur við frændfólk sitt og
vinafólk, hún var vinur vina sinna.
Elsku Dísa mín, þakka þér fyrir
að kenna mér að lifa lífinu. Guð
blessi þig.
Þorfinnur Þráinn Guðbjartsson.
GUÐNÝINGIBJÖRG
JÓSEPSDÓTTIR
+ Ingibjörg Jósepsdóttir fædd-
ist á Atlastöðum í Fljótavík
hinn 4. september 1914. Hún lést
á St. Jósefsspítala 15. desember
síðastliðinn og fór útfór hennar
fram frá Hafnarfjarðarkirkju 6.
desember.
Kveðja frá KFUK
í Hafnarfirði
Upp, upp mín sál, og ferðumst fús,
friðarins borg að ná,
þar ununarsamleg eru hús,
æskileg Guði hjá,
þar sáluhjálp án enda er,
án dauða lif eilíft,
án hryggðar gleðin aldrei þver,
angriþarverðursvipt.
An myrkra ljósið aldrei dvín,
eilífur gleðibragur skín,
veikleiki, ótti, víl né þrá
verður ei nokkur þar,
harmurinn enginn mæða má,
mein ekkert snertir par.
Gefi oss að öðlast gleði þá
Guð Drottinn allsherjar.
Þannig lýsir Hallgrímur Péturs-
son sælu himnaríkis í samnefndum
sálmi. Von hins kristna manns kem-
ur ljóst fram í þessum línum skálds-
ins, vonin um eilíft líf hjá Jesú Kristi
þar sem ekki er neitt illt, engin sorg,
ekkert myrkur.
Hún Inga okkar hefur nú hitt vin
sinn Jesú á þessum sæla stað og vilj-
um við, sem kynntumst þessari hæg-
látu, ljúfu konu í KFUK í Hafnar-
firði, minnast hennar með gleði og
þessum fátæklegu orðum. Hún Inga
Jósefs, eins og hún oftast var kölluð,
var trúfóst KFUK-kona eftir að hún
hóf að sækja fundi og samkomur í
húsinu okkar við Hverfisgötu fyrir
nokkrum árum. Sjaldan var sætið
hennar autt og brosið blíða gladdi
hjörtu allra. Það fór ekki mikið fyrir
Ingu og trúfesti hennar kom skýrt
fram í fúsleika, þvi þegar baka þurfti
fyrir kaffisölur, hvort sem var í
Kaldárseli eða á Hverfisgötunni, var
svar Ingu alltaf það sama: „Já.“ Og
það sama gilti um annað það sem
gera þurfti. Alltaf var hún fús og
fékk dætur sínar í lið með sér oft og
tíðum.
Þær voru einnig við hlið hennar á
síðustu samverustundinni sem hún
átti með okkur í KFUK og KFUM í
Hafnarfirði í byijun desember þegar
við áttum saman árlega aðventustund.
Við þökkum Drottni fyrir Ingi-
björgu Jósefsdóttur og biðjum hann,
algóðan Guð, að blessa minningu
hennar. Við felum honum ástvini
hennar og biðjum hann að hugga og
uppörva þá sem syrgja. Mætti vitnis-
burður hennar verða okkui- hinum
sönn áminning og hvatning til að
gefa Jesú Kristi allt vald í lífi okkar.
„Sælir eru dánir, þeir sem í
Drottni deyja upp frá þessu. Já, seg-
ir andinn, þeir skulu fá hvíld frá erf-
iði sínu, því að verk þeirra fylgja
þeim.“ Opinberunarbókin 14.13.
Friðrik Hilmarsson.
Elsku amma mín. Orð verða mátt-
vana þegar harmur nístir hjai-ta. Það
er ótrúlegt að þú skulir vera horfin
úr þessu jarðlífi. Þú sem ávallt varst
ein af fijstum stoðum í tilverunni.
Það er erfið tilhugsun að eiga hvorki
eftir að sjá þig né heyra í þér fram-
ar,né heldur verða kaffi- og vatns-
blandssoparnir fleiri með þér.
Elsku amma, ég þakka þér fyrir
allt það sem þú kenndir mér og veitt-
ir mér innsýn í. Megi guðsblessun
fylgja þér í nýjum heimkynnum.
Kallið er komið,
komin er nú stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm stund.
Vmirnir kveðja
vininn sinn látna,
er sefur hér hinn síðsta blund.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin strið.
(V. Briem.)
Anna Inga.