Morgunblaðið - 17.01.1998, Blaðsíða 39

MORGUNBLAÐIÐ
LAUGARDAGUR 17. JANÚAR 1998 39
MINNINGAR
+ Sigrún Ósk Ás-
grímsdóttir
fæddist á Blönduósi
hinn 3. maí árið 1948.
Hún lést á Fjórðungs-
sjúkrahúsinu á Akur-
eyri hinn 6. janúar
sfðastliðinn. Foreldr-
ar hennar voru þau
Ragnheiður Konráðs-
dóttir og Ásgrímur
Agnarsson, bæði lát-
in. Sigrún ólst upp
hjá móður sinni og
stjúpíoður, Sigfúsi
Sigfússyni, sem býr á
Marðarnúpi í Vatns-
dal. Hálfbróðir Sigrúnar sam-
feðra er Helgi Ásgrímsson á Dal-
vík. Hálfsystkini hennar sam-
mæðra eru þau Helga Sigfúsdótt-
ir á Marðamúpi í Vatnsdal, Skúli
Sigfússon á Gröf í Víðidal, Bene-
dikt Sigfússon á Gröf H í Víðidal,
Jóhanna Sigfúsdóttir á Lauga-
bakka í Miðfirði og Jónas Sigfús-
son, sem lést árið 1991.
Árið 1975 giftist Sigrún Jó-
hannesi Eggertssyni, hljóðfæra-
Og því varð allt svo Mjótt við helfregn þína
sem hefði klökkur gígjustrengur brostið.
Og enn ég veit margt hjarta harmi lostið,
sem hugsar til þín alla daga sína.
Meðan árin þreyta hjörtu hinna
sem horfðu eftir þér í sárum trega,
þá blómgast enn og blómgast ævinlega
þitt bjarta vor í hugum vina þinna.
(Tómas Guðm.)
Tilvera okkar er undarlegt ferða-
lag, kvað Tómas Guðmundsson þeg-
ar hann velti fyrir sér lífshlaupi
manna og eru það orð að sönnu. í
fyrstu virðist svo eðlilegt að menn
deyi, því ekkert líf er án dauða. En
þrátt fyrir þá vitneskju verðum við
sem eftir lifum alltaf jafn undrandi
þegar dauðinn knýr dyra hjá vinum
leikara. Fyrir átti hún
eina dóttur, Ragnheiði
Þórsdóttur, sem býr á
Gröf í Víðidal. Dóttir
þeirra Sigrúnar og Jó-
hannesar er Guðbjörg,
gift Árna Bjömssyni,
og era þau búsett á
Dalvík. Þau eiga einn
son, Jóhannes Egil.
Signin og Jóhannes
skildu árið 1984 og
sama ár fluttist hún til
Ólafsfjarðar.
Seinni maður Sig-
rúnar er Egill Sig-
valdason, verslunar-
maður. Þau giftu sig 24. 12. 1991
og bjuggu í Bylgjubyggð 12 á
Ólafsfírði. Árið 1993 hófu þau
rekstur á eigin fyrirtæki, Köku-
gerð Sigrúnar.
Árið 1972 lauk Sigrún sjúkra-
liðanámi og starfaði sem sjúkra-
liði í Reykjavík, Ólafsfirði og á
Dalvík til ársins 1993.
Útför Sigrúnar verður gerð
frá Dalvíkurkirlqu í dag og hefst
athöfnin klukkan 13.30.
og ættingjum. Fregninni um andlát-
ið fylgir sársauki og harmur. Það
eni svo óteljandi minningar sem
leita á hugann.
Ég hitti Sigrúnu fyrst fyrir 27 ár-
um er hún kom til mín og bað mig að
passa fyrir sig Guðbjörgu dóttur
sína sem þá var þriggja mánaða.
Hana langaði til að fara í sjúkraliða-
nám. Hún sagðist eiga heima í
næsta húsi og hafði tekið eftir því að
ég væri heima með mín böm og því
freistast til að tala við mig. Það varð
úr að ég tók Guðbjörgu og var hún í
pössun hjá mér í sex ár. Sigrún var
þá gift Jóhannesi Eggertssyni hljóð-
færaleikara og myndaðist vinskapur
á milli okkar. Umhyggja þeirra fyrir
Guðbjörgu, einkadóttur þeirra, var
mikil og þau voru ákveðin í að láta
henni líða sem best. En eftir ferm-
ingu Guðbjargar slitu Sigrún og Jó-
hannes samvistum og Sigrún flutti
til Ólafsfjarðar þar sem hún fór að
vinna sem sjúkraliði á Hombrekku.
í Ólafsfirði kynntist Sigrún eftir-
lifandi manni sínum Agli Sigvalda-
syni. Hún hætti brátt að vinna sem
sjúkraliði og fór að baka heima í eld-
húsi og selja. Þessi iðja vatt upp á
sig og Sigrún byggði upp glæsilega
kökugerð, bakaði fyrir stórar sem
smáar veislur, kaffihús í Reykjavík
og víðar um land auk þess sem hún
seldi í Kolaportinu og í göngugöt-
unni á Akureyri. Dugnaður Sigrún-
ar var með ólíkindum. Þrátt fyrir
mikið annríki í Kökugerðinni átti
hún einn fallegasta garðinn í Ólafs-
firði.
Ég hitti Sigrúnu sl. sumar á
Akureyri og þá sagðist hún hafa
verið að fá þann úrskurð að hún
væri með æxli á bak við annað lung-
að. Við fóram saman út í Ólafsfjörð
og var ég þar hjá henni um nóttina.
Um morguninn var hringt, móðir
hennar hafði dáið um nóttina. Hví-
líkar fréttir á tveimur dögum. Eftir
á að hyggja vora viðbrögð Sigrúnar
táknræn. Við fórum saman út í
Kökugerð til að tala saman í næði.
En við skreyttum einnig fína tertu.
Það var síðasta tertan sem Sigrún
skreytti í Kökugerðinni. Við tók
meðferð sem lofaði góðu.
Þegar ég lít til baka finnst mér ég
alltaf hafa verið við hlið Sigrúnar á
vissum tímamótum í lífí hennar. Ég
er þakklát fyrir að hafa getað verið
hjá henni þegar hún barðist við
veikindi sín. Og við vorum svo
ánægðar í desember þegar hún fór
heim, allar niðurstöður jákvæðar og
hún sagðist finna það á sér að hún
væri komin yfii' þetta. Hún var búin
að panta pláss í Hveragerði til að
safna þreki og koma sér í form fyrir
ferð til Kanaríeyja sem fara átti í
mars. En þegar við töluðum saman
á jóladag sagðist hún ekki vera nógu
hress og við ákváðum að tala betur
saman um áramótin. En annan í jól-
um var Sigrún lögð inn á sjúkrahús-
ið á Akureyri og lést þar á þrettánd-
anum.
Elsku Sigrún mín, þakka þér fyrir
allar ánægjustundir sem við hjónin
höfum átt með þér.
Ég þakka allt frá okkar fyrstu kynnum,
það yrði margt ef telja sfyldi það.
I lífsins bók það lifír samt í minnum
er letrað skýrt á eitthvert hennar blað.
Ég fann í þínu hvíta stóra hjarta
þá helgu tryggð og vináttunnar ljós
er gerir jaíhan dimma daga bjarta,
úr dufti lætur spretta lífsins rós.
Elsku Guðbjörg mín, Egill, Jó-
hannes, Ami og Jóhannes Egill,
systkini og aðrir aðstandendur,
megi algóður guð halda í hendur
ykkar á þessari sorgarstundu og
umvefja ykkur Ijósi.
Blessuð sé minning þessarar heið-
urskonu.
Rut.
Elsku Sigrún. Þó að þú hafir verið
mikil baráttukona, þá þurftir þú að
lúta í lægra haldi fyrir þessum ill-
víga sjúkdómi sem þú barðist svo
hetjulega við. Minningamar hrann-
ast upp í huga okkar. Kökugerðin
var þínar ær og kýr, þar varst þú á
heimavelli. Við áttum saman yndis-
legar stundir í bakstrinum. Þar var
oft mikið fjör og mikið grín, oftar en
ekki sendir þú okkur systur heim
klyfjaðar brauði handa smáfólkinu
sem beið okkar heima og ef einhver
rak inn nefið í miðjum bakstri, hvort
sem það vora böm sem fundu góða
lykt, vinir eða sendibílstjórar með
vöra, þá sást þú um það að þau færu
ekki svöng frá þér. Já, Sigrún mín,
það varð ekki af þér skafíð, alltaf að
baka, elda og hugsa um aðra. Við
minnumst þess þegar við systumar
komum heim af fæðingardeildinni
með bömin okkar, sem fæddust með
fjögra mánaða millibili, þá beið okk-
ar fullur kassi af brauði sem við gát-
um gefið gestum og gangandi, svo
ekki sé minnst á skímartertuna sem
þú gafst bömunum í skímargjöf og
að sjálfsögðu eitthvað í umslagi líka.
Elsku Sigrún, þó að við höfum að-
eins þekkst í fjögur ár þá finnst okk-
ur það hafa verið miklu lengri tími.
Við þökkum þér fyrir þessar yndis-
legu samverastundir. Þín verður
sárt saknað.
Elsku Egill, Guðbjörg, Ámi og____
Jóhannes Egill, Guð styrki ykkur f
sorginnni og gefi ykkur frið.
Alda og Hólmfríður.
Sigrún Ásgrímsdóttir var kraft-
mikil kona sem tekið var eftir hvar
sem hún kom. Hún hafði í mörg ár
starfrækt Kökugerð Sigrúnar á
Ólafsfirði og selt sínar vinsælu
heimabökuðu kökur í Kolaportinu.
Það var mikil upplyfting þegar hún
mætti sjálf á staðinn og byrjaði að
kalla á viðskiptavinina. Það fór helcl^
ur ekkert á milli mála hversu góðai- ~
kökurnar hennar vora, það stað-
festu allir þeir sem keyptu af henni
kökur um hverja helgi áram saman.
Sigrún var sífellt að koma með nýjar
tegundir af meðlæti og allt sem hún
kom með sló í gegn. Það var eins og
hún hefði meðfædda eiginleika til að
búa til heimsins besta meðlæti með
kaffinu.
Fyrir samstarfsfélaga og vini í
Kolaportinu var það reiðarslag þeg-
ar fréttist sumarið 1997 að Sigrún
hefði greinst með krabbamein. Síð-
an þá hafa þeir fylgst með baráttu
hennar og innst inni vonað að þessi
kraftmikla og atorkusama kona
næði að vinna þennan ósanngjam^-
slag. Missir samstarfsfélaga og viná
í Kolaportinu er mikill og þeir sem
eiga eftir að sakna meðlætisins
hennar með kaffinu skipta þúsund-
um.
Sumarið 1997 heimsóttum við
hjónin Sigrúnu vinkonu okkar og
Egil manninn hennar á Ólafsfirði og
áttum með þeim einhverjar yndis-
legustu stundir síðustu ára. Þessar
stundir og aðrar samverastundir í
gegnum árin eigum við eftir. Við
sendum þér Egill og öllum ástvinum
og ættingjum Sigrúnar okkar bestu^
samúðarkveðjur og biðjum Guð að
styðja ykkur á erfiðum tímum.
F.h. vina og samstarfsfélaga í
Kolaportinu.
Guðmundur G. Kristinsson.
SIGRUN OSK
ÁSGRÍMSDÓTTIR
HELGA SOFFIA
EINARSDÓTTIR
+ Helga Soffía Ein-
arsdóttir fæddist
á Akureyri 22. nóv-
ember 1924. Hún lést
á Landspítalanum 9.
janúar síðastliðinn
og fór útför hennar
fram frá Fossvogs-
kirkju 16. janúar.
Ávallt er maður óvið-
búinn þeim fréttum
þegar einhver sem
maður þekkir leggur í
sína síðustu ferð og
flyst yfir á nýtt tilvera-
stig. Nú var það elskuleg vinkona
okkar hún Helga sem brá sér í
þessa ferð sem við vinahópurinn
hefðum heldur viljað að hefði verið
ferð til Kanaríeyja. Það er sárt að
missa þennan glaðværa sólargeisla
sem í svo ótakmörkuðu magni
dreifði geislum sínum yfir okkur
hvort sem við hin eldri vorum í gleð-
skap eða hin yngri sátu þann ein-
staka skóla sem hún starfrækti á
sinn einstaka hátt á sælueyjunni
okkar góðu. Ekki er hægt að minn-
ast á San Valentin-skólann nema
minnast á skólaslitin sem var mikil
hátíð. Þar mættu auðvitað skóla-
stjóri, það var ávallt þessi sperrti
með pípuna, síðan var fræðslustjóri,
námsstjóri, kennari, foreldrar og
nemendur. I þessum skóla var
aldrei verkfall og aldrei skrópað því
nemendumir bára slíka virðingu
fyrir kennara sínum að slíkt hefði
þeim aldrei dottið í hug. Þessir
ungu menn sem sátu hjá Helgu á
skólabekk á þessum árum eru orðn-
ir stærri menn í dag og er það trú
mín að þeirra litlu mannshjörtu hafi
tekið kipp þegar þeir frétta að
Helga þeirra væri horfin þeim sjón-
um, því í dag era þeir að ná þeim
aldri að þeir skilja og
finna þá ást og hlýju
sem Helga gaf þeim í
sínu fríi, að þeir stóðu
jafnfætis jafnöldram
sínum þegar þeir komu
aftur til starfa í skólann
heima. Þetta lýsir svo
vel þeim ást og fórn-
fýsi sem Helgu var svo
eðlileg. Söknuði okkar
ætla ég ekki að lýsa,
það verður hvert og eitt
okkar að eiga með sjálf-
um sér. En það veit ég
með vissu þegar Helga
mætti í hinum nýja
heimi með sitt blíða bros og
geislandi augnai'áð tók á móti henni
skólastjórinn þessi sperrti með píp-
una í annarri hendi og vonandi með
„blikkkönnuna“ í hinni og síglott-
andi bros á vör ánægður með tilver-
una.
Fyrir hönd ferðafélaga til Kanarí-
eyja og sérlega frá Gauta, Andrési
og Jóni, sendum við fjölskyldu
Helgu og öllum aðstandendum okk-
ar innilegustu samúðarkveðjur og
hennar vegna kveikið sem fyrst að
nýju ljós í hjarta ykkar.
Þorvaldur Guðmundsson.
Rétt í þessu bánist mér þau sorg-
legu tíðindi hingað til Noregs að
Helga væri látin. Enda þótt ég hafi
vitað að hún gengi ekki heil til skóg-
ar síðastliðið ár, komu þessar fréttir
mér mjög á óvart. Þrátt fyrir að ill-
vígur sjúkdómur tæki sig upp á ný,
fannst mér Helga í samtölum okkar
og bréfaskriftum vera staðráðin í að
berjast gegn þessum vágesti einu
sinni enn. Baráttunni er nú lokið að
þessu sinni, en eftir stendur minn-
ing um trausta og góða konu. Kynni
mín af Helgu hafa aukist og styrkst
frá því hún og faðir minn, Eggert G.
Þorsteinsson, hófu búskap saman í
Garðabænum árið 1984. Helga bjó
þeim þar rólegt og gott heimili.
Ósjaldan naut ég og fjölskylda mín
þar góðs viðurgjörnings í mat og
drykk, í heimsóknum okkar til ís-
lands. Hún reyndist pabba dyggur
förunautur í tíu ár, þar til hann lést
snögglega um aldur fram árið 1995.
Óvæntur dauði pabba hafði að sjálf-
sögðu djúp áhrif á okkur sem eftir
stóðum og missir Helgu var mikill.
Bæði höfðu þau lokið langri og ötulli
vinnuævi og sáu fam á að eyða ró-
legu ævikvöldi saman.
Er ég heimsótti Helgu í síðustu
íslandsdvöl okkar, fyrir einu og
hálfu ári, fannst mér hafa birt á ný
hjá henni og hún leit bjartari aug-
um á framtíðina. Hún hafði búið sér
fallegt heimili í Kirkjulundinum og
tók virkan þátt í félagslífi eldri
borgara í Garðabæ. Stuttu seinna
tilkynnti hún mér þau sorgartíðindi
að illkynja sjúkdómur hefði tekið
sig upp á ný. Engu að síður hélt hún
sinni stóísku ró og virðingu. Hún
vildi lítið úr eigin veikindum gera,
var meira upptekin af að heyra af
mfnum börnum og segja mér stolt
frá sínum barnabömum. Missir
þeirra og Krístínar og Jóhanns er
nú mikill. Fyrir hönd fjölskyldu
minnar sendi ég þeim og öðram
ættingjum mínar dýpstu samúðar-
kveðjur. Minningin um góða konu
lifir.
Guðbjörg Eggertsdóttir.
Þegar fregnin um lát Helgu Ein-
arsdóttur barst mér hvarf ég á vit
minninga um flokksstarf og kvenna-
baráttu á áttunda og níunda ára-
tugnum. Minninga um óteljandi
samverustundir á vettvangi Sam-
bands alþýðuflokkskvenna og þær
ósérhlífnu konur sem sameinuðust í
bjartsýni og trá á betra og fjöl-
skylduvænna samfélag - þjóðfélag
jafnaðarmanna, sem við vildum vera
með í að skapa.
Helga Einarsdóttir var ein þeirra
frábæru kvenna sem lögðu þama
hönd á plóg. Kvennafrídagurinn og
kvennaáratugur Sameinuðu þjóð-
anna áttu sinn þátt í hve konum
hljóp kapp í kinn og jafnréttishug-
sjón svall í brjósti. Þótt Helga ynni
fulla vinnu sem yfirkennari og hefði
fyrir heimili að sjá lét hún ekki sitt
eftir liggja í flokksstarfinu og sinnti
tránaðarstörfum á vegum SA.
Helga var sterkur persónuleiki,
áreiðanleg og sérlega geðpráð en
flíkaði ekki tilfínningum sínum. Það
var stutt í brosið og yfir henni var
bjartur þokki.
Öll þau ár sem við tókum saman
þátt í félagsstarfi minnist ég þess
ekki að hún legði slæmt orð að
nokkrum manni. Hún var traustur
félagi. Á þessum árum var Sam-
band Alþýðuflokkskvenna öflugt í
stefnumörkun innan flokksins, ekki
síst í málefnum fjölskyldunnar og í
þeirri vinnu nutum við starfsorku
og þátttöku Helgu.
Meðan þessar minningar streyma
fram finn ég gjörla hve þeim fýlgir
mikil gleði og hve þessar konur áttu
sér óskeikula framtíðarsýn. Þegar
við sungum: Við eigum saman litla
rauða rós og rósin er tákn um hugs-
un okkar og vilja“ fannst okkur
framtíðarlandið innan seilingar.
Helga Einarsdóttir skynjaði þann
kraft sem býr í samtakamætti og að
sterkt bakland ber karla og konur
fram til dáða. Hún lagði fram sinn
skerf til að árangur mætti nást. Þó
Helga drægi sig í hlé frá pólitísku
starfi hin síðari ár hélt hún virtum
sess hjá þeim sem með henni störf-
uðu.
Ég þakka Helgu Einarsdóttur
ánægjulega samfylgd og hennar
góða framlag í kvennastarfi Alþýðu-
flokksins til margra ára. Rristínu
dóttur hennar flyt ég innilega sam-
úð okkar jafnaðai'manna. Blessuð
sé minning Helgu Einarsdóttur.
Rannveig Guðmundsdóttir.
Það er mikil gæfa að eiga góða
nágranna. Stuttu eftir að við hjónin
fluttum á Móaflötina með sonum
okkar fyrir 13 árum tókst góður
kunningsskapur við þau Helgu og
Eggert sem bjuggu í húsinu fyrir
ofan okkur. Oft áttum við eftir að
hlæja yfir því hvemig hann hófst.
Yngsti sonur okkar hafði bankað
uppá hjá þeim og óskað eftir því að
fá að vera í pössun þar til einhver
kæmi heim. Margar góðar stundir
koma upp í hugann sem gott er að*-
eiga í minningabankanum á
kveðjustund. Er Eggert dó árið
1995 varð það mikið áfall fyrir
Helgu mína. Það varð líka mjög
erfitt að þurfa að flytja úr húsinu
þeirra nokkrum mánuðum síðar.
Það var ekki fyrr en síðastliðið vor
að hún treysti sér til að koma í
heimsókn. Þá hafði hún komið sér
vel fyrir á heimili sínu við Kirkju-
lund og eignast góðan vin. Á góð-
viðrisdegi síðastliðið sumar er við
sátum út í garði og nutum
blómailms og veðurblíðunnar sagði
hún mér að það mein sem hefði
tekið sig upp aftur hjá henni hefði
breiðst víða. Það var sem ský
drægi fyrir sólu. Báðar vissum viá**'
hvað það þýddi. í þetta sinn yrði
engum vörnum við komið.
Söknuður dóttur hennar, tengda-
sonai- og dótturbarna hlýtur að vera
mikill. Öll voru þau henni einstak-
lega góð og áttu þau ást og huga
hennar allan. Ég vil fá að kveðja
Helgu með ljóðinu Kveldljóð sem
dóttir mín valdi.
Ó, þú sólsetursglóð,
þú ert ljúfasta Ijóð
og þitt lag er hinn blíðfari andi.
Þegar kvöldsólin skín
fmnst mér koma til mín “C
líkt og kv’eðja frá ókunnu landi.
Mér finnst hugsjónabál
kasta bjarma um sál
gegnum bylgjur hins dýi'ðlega roða.
Ég geng draumum á hönd
inn á leiðslunnar lönd
þar sem Ijóðdísir gleði mér boða.
(Jón Trausti.)
Fríða Einarsdóttir
og fjölskylda.