Morgunblaðið - 03.07.1998, Qupperneq 40

' * 40 FÖSTUDAGUR 3. JÚLÍ 1998
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
ÞÓRÐUR
ÞÓRÐARSON
+ Þórður Þórðar-
son var fæddur í
Keflavík 2. nóvem-
ber 1943. Hann lést
í Landspítalanum
27.júní síðastliðinn.
Móðir hans var Sig-
ríður Kristín
Sumarliðadóttir, f.
8. maí 1916, d. 17.
september 1997.
Faðir hans var
Þórður Arnfinns-
son, f. 14. apríl
1914, d. 13. desem-
ber 1966. Þórður
ólst fyrstu árin upp
hjá móðurbróður sínum, Einari
Sumarliðasyni, bónda í Tungu-
gröf í Strandasýslu, en eftir
fermingu fluttist hann til móður
sinnar í Reykjavík. Hann stund-
aði ýmis störf, en fljótlega hóf
hann nám við vél-
skólann. Hann lauk
námi í vélstjórn og
var að mestu við þá
grein, hin síðari ár
á Guðmundi VE 29.
Þórður eignaðist
þijú börn. Þau eru:
1) Heiða Bergþóra,
f. 2. febrúar 1969,
maki Ari Jóhannes-
son og eiga þau son-
inn Ara Brynjar, f.
26. des. 1989. 2)
Gissur Hans, f. 3.
des. 1971, maki
Inga Ósk Ólafsdótt-
ir og eiga þau soninn Ólaf
Ingva, f. 26. maí 1995. 3) Hanna
Þrúður, f. 2. júm 1980.
Utför Þórðar verður gerð frá
Fossvogskirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 13.30.
Hann Þórður vinur minn er lát-
inn. Eiginlega var hann mér meira
en vinur því um sama leyti og faðir
minn dó kom Þórður inn í líf mitt og
varð mér það sama og faðir minn
var. Mamma sagði alltaf að við hefð-
um ættleitt hvort annað en maður-
inn minn talaði alltaf um „platónska
ástarsambandið". Mér fínnst þetta
lýsa Þórði best. Hann hafði allt að
gefa, það var bara spurningin um
hvað maður vildi þiggja.
Engan mann hef ég hitt sem
lagði sig jafn mikið fram um að
bæta sjálfan sig. Þórður var full-
kominn í mínum augum og hlaut
bara alltaf að hafa verið það, en
hann hafði aðra skoðun á þvi. Hann
sagði mér t.a.m. hvernig hann náði
jf tökum á skapi sínu. Hann sagðist
hafa gengið með suðusúkkulaði á
sér í tvö ár og stungið mola upp í
sig hvenær sem þörf var á. Þar sat
súkkulaðið límt við fölsku tennurn-
ar í efri góm og því erfitt að æsa
sig eitthvað frekar. Ég minnist
hans maulandi súkkulaði en ég
held að honum hafí bara þótt það
gott nú síðustu árin.
Undanfarin ár spáði hann mikið í
hvað hann gæti gert til að rækta lík-
ama og sál. Hann fór í læknisrann-
sókn og þrátt fyrir óheilbrigt líferni
fyrr á árum, reyndist hann í mjög
góðu líkamlegu ástandi. Þetta var
honum undrunarefni en við
komumst að þeirri niðurstöðu að
j líkaminn hefði haft gott af því að
liggja í áfengisbaði um nokkurt
skeið!
Fyrir nokkrum vikum fékk hann
sér göngutúr til mín einn morgun-
inn og gekk um tíu km leið. Hann
var hinn hressasti og bætti um bet-
ur og fór á göngubrettið hjá mér.
Síðan hafði hann þau orð að þegar
„hylkið" eins og hann kallaði lík-
amann væri með hærri tölu en skó-
númerið væri kominn tími til að
hugsa vel um það.
Þórði voru andleg málefni hug-
leikin og gátum við setið endalaust
og rætt um allt þar að lútandi. Þá
skynjaði ég svo sterkt virðingu hans
fyrir öllu sem lifir. Það var sem allt
_ ^sem hann sagði og gerði væri
þrungið virðingu. Þegar móðir hans
dó í september sl. var honum mjög
umhugað að gera útför hennar sem
fallegasta og velti fyrir sér hverjum
þætti þar til hann var sáttur. Mér
fínnst það því forréttindi að fá að
taka þátt í skipulagningu útfarar
Þórðar, fyrst svona fór, ásamt böm-
um hans og hafa það að leiðarljósi
að gera þetta í hans anda.
Én nú er komið að leiðarlokum,
leiðir skiljast um stund, og ég kveð
minn kæra vin, Þórð Þórðarson,
með djúpu þakklæti og virðingu. Að
■*, lokum sendi ég öllum þeim sem um
sárt eiga að binda vegna fráfalls
þessa öðlings samúðarkveðjur mín-
ar.
Harpa Þorsteinsdóttir.
Elsku Þórður, ég á svo erfítt með
að trúa því að þú sért dáinn. Þú sem
'jt. varst svo heilsuhraustur undanfarið
og talaðir meira að segja um að þér
hefði aldrei liðið betur. Svo kom
áfallið, ég var búin að að reyna að
ná í þig símleiðis alla síðustu viku
þegar þú varst á leið til lands í Eyj-
um, þvi ekki var von á að við hitt-
umst fyrr en í ágúst þegar þú kæm-
ir til Reykjavíkur. En allt fór á ann-
an veg, þú veiktist og varst fluttur í
skyndi til Reykjavíkur á fóstudag
og við Harpa systir máttum koma
og heimsækja þig um kvöldið. Þú
varst samur við þig og reyndir að
gera gott úr öllu þótt fárveikur vær-
ir. Nú finnst mér þessi stutti tími
sem við áttum saman þá svo ómet-
anlegur. Við vorum búin að þekkj-
ast vel í rúm níu ár en urðum enn
nánari þegar ég fékk að búa hjá þér
um tíma í september síðastliðnum.
Þá sátum við á hverju kvöldi og töl-
uðum og hlógum saman langt fram
eftir nóttu um alla skapaða hluti.
Umræðan snerist þó oftar en ekki
um andleg málefni. Við þig var
hægt að tala um allt, sama hvað
manni lá á hjarta, þú varst alltaf til-
búinn að gefa manni góðar ráðlegg-
ingar og svör.
Elsku Þórður minn, það eina
sem getur huggað mig á þessum
erfiðum tímum er viðhorf þitt til
dauðans. Þú hræddist hann ekki,
heldur sagðir að þetta yrði einung-
is flutningur á annan tilverustað og
ég trúi því að við hittumst síðar á
þeim stað. Með djúpri virðingu og
ást kveð ég þig að sinni og þakka
allar þær stundir sem við áttum
saman.
Sigríður Eva Rafnsdóttir.
Þegar andlát starfsfélaga og góðs
vinar ber að höndum með svipleg-
um hætti er eins og erill dagsins
nemi staðar um stund. Svo óvænt
kemur kallið að við áttum okkur
ekki á því alveg strax þar til okkur
skilst að þannig er fallvaltleiki jarð-
lífsins. Við fyllumst harmi og hug-
leiðum samskipti okkar við hinn
látna í einrúmi. Þannig varð okkur
við, þegar við fréttum andlát góðs
vinar og félaga, Þórðar Þórðarson-
ar.
Horfínn er nú góður vinur og fé-
lagi. Við fyrrverandi skipsfélagar
hans á Guðmundi munum hann
ávallt sem traustan og hjálpsaman
félaga.
Þórður stundaði sjómennsku í
Vestmannaeyjum í mörg ár sem
vélstjóri. Ekki hlaut hann mikla
menntun til þeirra starfa í vélskóla
en fáir hefðu þó staðið honum á
sporði. Hann var það sem í daglegu
tali er kallað þúsund þjala smiður.
Það verður mikill sjónarsviptir að
honum í Eyjaflotanum. Aldrei
minnumst við þess þegar eitthvað á
bjátaði að honum hafí nokkurn tíma
fallist hendur. Hann réðst á vanda-
málið af þeim krafti sem honum var
eðlislægur og málinu var kippt í lag
hið snarasta. Sjálfur lýsti hann sér
þannig að hann væri ofstopamaður í
öllu sem hann tæki sér fýrir hend-
ur. Hann vildi aldrei henda
nokkrum sköpuðum hlut enda kom
það fyrir oftar en ekki að hægt var
að redda túr þegar Tóti fór inn á
lagerinn sinn og gróf upp eitthvert
gamalt nothæft stykki sem hægt
var að nota.
Nú á síðustu árum hellti hann sér
út í frímerkjasöfnun og það var gert
af sama kraftinum og allt annað.
Atti hann orðið margar möppur af
slíku.
Þórður var sagnabrunnur hinn
mesti enda vel lesinn og víðförull og
þegar hann tók til við að segja sög-
ur, setti alla hljóða af eftirvæntingu
og komst þá ekki neitt annað að en
að hlýða á þau gullkorn.
Við vitum, að þér mun vegna vel í
þeirri ferð sem nú er hafín og trúum
að þú hafir verið burt kallaður til að
taka að þér einhver mikilvæg verk-
efni á æðri stöðum en við vitum deili
á. Söknuður okkar sem eftir dvelj-
um er sár. Okkur finnst að miklu
lengur hefðir þú mátt lifa hér og
starfa en Hann sem öllu er ofar veit
betur. Við getum aðeins lotið höfði í
auðmýkt fyrir vilja hans og ákvörð-
unum. Að síðustu viljum við þakka
þér samfylgdina. Megi algóður Guð
vísa þér leiðina, hjálpa þér og
styrkja. Blessuð sé minning um
góðan dreng og félaga. Aðstandend-
um sendum við okkar innilegustu
samúðarkveðjur.
Áhöfnin á Antares VE 18.
Þórður Þórðarson eða Tóti vél-
stjóri eins og við skipsfélagar og
vinnufélagar kölluðum hann verður
í dag kvaddur hinstu kveðju. Við
komum að landi fímmtudaginn 25.
júní fyrir einni viku. Á hádegi föstu-
dags fann hann til fyrir brjósti og
fór til skoðunar á Sjúkrahúsi Vest-
mannaeyja. Þar fékk hann þann úr-
skurð að hann væri með kransæða-
stíflu og var sendur beint til
Reykjavíkur þar sem hann lést á
sjúkrahúsi morguninn eftir. Hreint
ótrúlegt hvað þetta gerist hratt og
við vinnufélagar hans og vinir sitj-
um eftir hnípnir og eigum erfitt
með að sætta okkur við það að Tóti
skuli ekki vera á staðnum og
stjórna því sem verið er að fram-
kvæma. Hann hefur verið yfirvél-
stjóri á Guðmundi VE síðastliðin 15
ár og engum datt annað í hug en
þetta yi'ði hans starfsvettvangur
áfram, því þetta skip átti hug hans
og þarna hefur ekkert verið gert
öðruvísi en hafa hann með í ráðum.
Tóti var sérstaklega iðinn og út-
sjónarsamur og var sífellt með hug-
ann við skipið að velta fyrir sér því
sem betur mætti fara og hvernig
væri einfaldast að leysa verkin. Ég
tel að starfsmenn eins og Tóti séu
óborganlegir gullmolar hverri út-
gerð.
Tóti hefði orðið 55 ára í ár og ég
veit að hann var einn af unglingun-
um sem byrjuðu með Markúsi á
Marsinum fyrir 1960 þannig að
starfsævin á sjónum spannaði orðið
40 ár og er hann því búinn að taka
þátt í að koma mörgum tittinum að
landi. Við skipsfélagarnir vottum
bömum hans og aðstandendum
innilegustu samúð og biðjum Guð að
styrkja þau í sorginni.
Snorri Gestsson skipstjóri.
Síðasta föstudag barst sú fregn
til starfsmanna Isfélagsins að Þórð-
ur Þórðarson hefði verið fluttur al-
varlega veikur suður með flugi á
hjartadeild Landspítalans og á
laugardagsmorgun var hann allur.
Þórður hafði starfað^ sem yfirvél-
stjóri á Guðmundi hjá ísfélagi Vest-
mannaeyja hf. um 15 ára skeið.
Þórður var góður félagi, mjög
vinsæll meðal allra starfsmanna
fyrirtækisins, léttur og skemmtileg-
ur en jafnframt maður sem hægt
var að treysta á. Hann annaðist þau
verkefni sem honum var trúað fyrir
af mikilli samviskusemi.
Þórður var frábær vélstjóri.
Hann hugsaði vel um skipið og vél-
búnað þess. Aðalvél skipsins er
elsta aðalvél í loðnuskipi á íslandi
en vélin snerist vel hjá Þórði, m.a.
vegna þess hvernig hann hugsaði
um hana. Hann hafði áhuga á að
hafa hlutina í lagi og láta gera við í
tíma. Hann hafði líka skilning á því
að allt yrði í lagi á jafn viðkvæmum
veiðiskap og loðnuveiðum. Ef ekki
er allt í lagi er hætt við að afli tapist
ef bilar þegar verst stendur á.
Þórður var þrifinn í sambandi við
skipið og búnað þess og sá til þess
að vel var gengið um skipið, þegar
það var í viðgerðum.
Það er mikill missir fyrir okkur
Isfélagsmenn að hafa misst Þórð
svo langt um aldur fram. Það er
ljóst nú að hann hefur kennt sér
meins töluverðan tíma áður en hann
féll frá en það var líkt skapferli
hans að tjá sig ekki um það heldur
bíta á jaxlinn og láta sem ekkert
væri þótt hann hafí í raun verið orð-
inn fárveikur.
Þórður var mjög virkur félagi í
AA-samtökunum og aðstoðaði
marga sem áttu við vandamál að
stríða á þeim vettvangi.
Að leiðarlokum vil ég senda að-
standendum Þórðar innilegar sam-
úðarkveðjur og bið þeim guðsbless-
unar.
Sigurður Einarsson.
Góður vinur minn Þórður Þórðar-
son er farinn á vit feðra sinna. Mjög
ótímabært fráfall manns sem náði á
svo yndislegan hátt - í svo mörg ár
- að láta fortíðina vera skært leiðar-
ljós inn í mjög gjöfula framtíð fyrir
sjálfan sig og aðra sem hafa gengið
sömu braut og svo að sjálfsögðu fyr-
ir fjölskyldu og vini sem hann bar
svo heilar tilfinningai- til og talaði
svo vel um.
Slys um borð í skipi hans leiddi til
þess að veikt hjarta hans þoldi ekki
álagið. Ég og vinir hans söknum
hans mjög, en hans vegna og okkar
og fyrir okkar æðri mátt heldur lífið
áfram og við tökum þátt í því -
æðrulaus en minnug þess að enginn
ræður sínum næturstað.
Ég þakka lærdómsríka samfylgd
og bið Guð minn að taka kærleiks-
ríkan vin í náðarfaðm sinn og leiða
hann um sólskinslönd æðri heima.
Ég votta börnum Þórðar og ást-
vinum öllum innilega samúð.
Guð gefi mér æðruleysi til að
sætta mig við það sem ég fæ ekki
breytt, kjark til að breyta því sem
ég get breytt og vit til að greina þar
á milli.
Elísabet.
HALLGRÍMUR
MÁRUSSON
Hallgrímur Elí-
as Márusson
fæddist á Minni-
Reykjum í Fljótum í
Skagafirði 6. nóv-
ember 1913. Hann
lést á Hjúkrunar-
heimilinu Sunnuhlíð
í Kópavogi 24. júní
siðastliðinn. For-
eldrar hans voru
Márus Símonarson,
bóndi á Minni-
Reykjum, og Sigur-
björg Jónasdóttir,
húsmóðir.
Eftirlifandi eigin-
kona Hallgríms er
Hermína Sigur-
björnsdóttir frá
Okrum í Fljótum.
Börn þeirra eru:
Steinar, f. 1937,
Dúa St., f. 1942,
Jónas, f. 1945, Þrá-
inn, f. 1948 og
Pálmar, f. 1953.
Útför Hallgríms
verður gerð frá
Kópavogkirkju í
dag og hefst athöfn-
in klukkan 15.
Mikil sómamaður, vinur og frændi
er hér kvaddur, duglegur og heiðai'-
legur svo af bar. Fljótlega eftir að ég
fór að muna eftir mér sem barn
norður í Skagafírði kynntist ég Hall-
grími. Árin liðu, kynnin urðu nánari
sem leiddi til traustrar vináttu. Það
sem vakti sérstaka athygli í fari
Hallgríms var virðuleg og skemmti-
leg framkoma. Aldrei var nein logn-
molla í kringum hann, starfsorka í
sál og líkama var með ólíkindum.
Það sem öðrum óx í augum varð hon-
um áskorun eða áhugavert viðfangs-
efni að glíma við, og helst að sigrast
á. Það er hægt að segja með góðri
samvisku að oft hafi hann farið með
sigur af hólmi og geti unnt sér hvíld-
ar, því settu marki í þessu lífi er náð.
Hallgrímur byrjaði búskap sinn á
Siglufirði á sínum yngri árum ásamt
eftirlifandi konu sinni Hermínu Sig-
urbjömsdóttur. Þar stofnuðu þau
hlýlegt heimili og bjuggu til ársins
1956, en þá fluttist fjölskyldan til
Reykjavíkur og bjó þar í mörg ár, en
síðar í Kópavogi. Á öllum fyrmefnd-
um stöðum áttu þau afskaplega
glæsilegt og snyrtilegt heimili og
voru rómuð fyrir gestrisni og greiða-
semi af öllum sem til þekktu. Margir
höfðu orð á því að það væri sérstak-
lega ánægjulegt að heimsækja þau
hjónin og þau væru í orðsins bestu
merkingu „sannir höfðingjar heim að
sækja“.
Hallgrímur og Hermína eignuðust
fimm böm sem öll eru á lífi og eiga
orðið marga afkomendur, sem allir
hafa reynst traustir þjóðfélagsþegn-
ar. Greinilegt er að börn þeirra hafa
erft marga góða kosti foreldra sinna,
enda öll mjög vel menntuð því ekk-
ert var til sparað í þeim efnum.
Hallgrímur átti mörg áhugamál
sem væri hægt að skrifa margar
blaðsíður um, en aðeins fátt verður
nefnt hér, til dæmis ferðalög. Oft
ferðuðumst við saman um Island og
höfðum mjög gaman af þeim ferða-
lögum. I þessum ferðum kom greini-
lega fram hvað Hallgrímur og
Hermína vildu þjóð sinni og fóstur-
jörð vel og báru mikla virðingu fyrir
landi og þjóð. Þau voru í orðsins
fyllstu merkingu sannir náttúruvinir
sem margir hefðu haft gott af að
taka sér til fyrirmyndar.
Hallgrímur hafði oft lent í erfiðum
og löngum ferðalögum á lífsbraut-
inni, bæði gangandi, ríðandi og ak-
andi. Það var bæði fróðlegt og
skemmtilegt að hlusta á frásagnir
hans af mörgum þeim ferðum, sér-
staklega hestaferðum frá yngri ár-
um, en þá átti hann mjög marga og
vel þjálfaða hesta, sem voru eftir-
sóttir. Hallgrímur fór margar ferðir
til útlanda. Fyrsta ferð hans á er-
lenda grundu mun hafa verið árið
1937 en þá stundaði hann nám í Dan-
mörku sem hann lauk 1938.
Greinilegt var að Hallgrími líkaði
betur að ferðast á Islandi. Hann vildi
sjá glæsilegt ísland með vel mennt-
uðum Islendingum. Það var ánægju-
legt að heyra hvað honum þótti vænt
um framfarii' og tækniþróun í ís-
lensku menntakerfi, ásamt mörgum
öðrum framförum í þjóðfélaginu.
Hallgrími þótti mjög gaman að
spila á spil. Oft var gripið í spil bæði
heima hjá honum og annars staðar,
þegar tími vannst til. Hann var mjög
fylginn sér og útsjónarsamur við
spilaborðið, enda var hann yfirleitt í
efstu sætum hjá þeim bridsfélögum
sem hann spilaði með.
Ég kom síðast til Hallgríms hinn
annan maí síðastliðinn. Ég sá að
heilsu hans hafði hrakað mikið og líf-
ið orðið honum erfitt, enda starfs-
dagarnir orðnir margir og afköstin
mikil. Andlátsfregnin kom mér ekki
á óvart. Eftir að við höfðum heilsast í
síðasta sinn sagði hann við mig: „Það
var gaman að sjá þig.“ Er ég spurði
hvemig honum liði svaraði hann
fljótlega með ferskum, hreinum blæ:
„Élli minn, þú sérð það, við skulum
ekki tala um það, við skulum tala um
eitthvað skemmtilegt." Stórbrotinn
persónuleiki Hallgríms var enn virk-
ur og þó hann vissi eflaust að hann
ætti aðeins stutta dvöl eftir í þessu
lífi, þú vildi hann hafa síðasta samtal-
ið við mig skemmtilegt.
Þessar línur eiga að senda frá mér
örlítinn þakklætisvott. Fyrir hönd
fjölskyldu minnar kveð ég þig með
virðingu, eftirsjá og þakklæti. Við
sendum Hermínu og börnum þeirra
og ástvinum öllum samúðarkveðjur.
Erlendur Björgvinsson.