Morgunblaðið - 09.08.1998, Page 20

20 SUNNUDAGUR 9. ÁGÚST 1998
MORGUNBLAÐIÐ
rIÐ höfum oft verið spurð
að því, stundum jafnvel af
jeppaeigendum, hvemig í
ósköpunum við höfum
farið að þessu. Svarið er
einfalt og gæti fahst í einu
jeppaverði. Annar mögu-
leiki er að minnka við sig
húsnæði til að eiga fyrir bátnum og svo er
lykilatriði að hafa reglulega innkomu, t.d.
leigutekjur af húsnæði á íslandi. Ég held að
flestir sem komnir em á miðjan aldur ættu
að geta fetað í fótspor okkar. Spurningin er
aðeins hvort fólk hafi hugrekki til að venda,“
segir Guðmundur þar sem við höfum komið
okkur fyrir í litlu einbýlishúsi hjónanna i
Ytri-Njarðvík.
Guðmundur heldur áfram og segir að
hjónin hafi verið nokkuð dæmigerðir Islend-
ingar fyrir ferðina. „Ég rak þungavinnuvéla-
fyrirtæki og Sólveig sá um bókhaldið fyrir
utan fulla vinnu á skrifstofu Njarðvíkurbæj-
ar. Lífið snerist um vinnuna og lengi framan
af gleymdi ég því nánast að ég átti böm.
Sannast sagna fór ég ekki að gefa mér al-
mennilega tíma til að vera með bömunum
fyrr en Bjarki, yngri strákurinn, var að
verða unglingur. Stundum fór Bjarki með
mér til Reykjavíkur og á tímabili þegar hann
var 10 ára fóram við að venja komur okkar í
siglingaskólann í Kópavogi á leiðinni heim.
Við leigðum okkur bát og fóram í stuttar
siglingar. Eftir að áhuganum hafði verið sáð
ákváðum við að kaupa okkur saman lítinn 14
feta seglbát. Seglbáturinn Enterprise var úr
mahoní og hið besta fley. Ekki leið hins veg-
ar á löngu þar til tímabært virtist að festa
kaup á stærri bát og var Enterprise skipt
upp í 22 feta seglbát árið eftir,“ segir Guð-
mundur.
Stóri seglbáturinn, Lukka, var keyptur að
haustinu til. Fyrst um sinn var hann því
geymdur við einbýlishús fjölskyldunnar í
Ytri-Njarðvík. „Okkur leið vel í Lukku og
stundum laumuðumst við út í bátinn með
hvítvín eða rauðvín og létum okkur dreyma
um lengri ferðalög seint á síðkvöldum um
helgar," segir Guðmundur. „Nágrannamir
hafa eflaust haldið að við væram orðin stór-
skrítin - að eiga 300 fm einbýlishús
og hírast úti í seglbát. Annars var
Lukka ekki alltaf á þurra landi því
við sigldum henni gjarnan um Faxa-
flóann og fóram einu sinni í brjáluðu
veðri til Vestmannaeyja. Gallinn var
bara að engin smábátahöfn var í
Ytri-Njarðvík og því var erfítt um
vik að verja skútuna fyrir veðram og
vindum. Skútan varð að fara og
lengi vel áttum við engan bát. Ekki
var hins vegar þar með sagt að við
hættum að ferðast því að við
feðgamir festum upp heimskort á
heilan vegg í einu herberginu í hús-
inu og ferðuðumst um heiminn í
huganum."
Sólveig viðurkennir að hafa kynt
undir áhugann. „Ég viðurkenni að
hafa dregið fram skútublöðin og lagt
á ráðin fyrir skútuferðir. Á hinn
bóginn var ekki laust við að undir
niðri vonaði ég að karlmennimir
yrðu svo uppteknir að ekkert yrði úr
þessu. Ég hafði þjáðst af sjóveiki
fyrir utan að hafa áhyggjur af því að
sakna bamabamanna. Æth svona
hugsunargangur sé ekki dæmigerð-
ur fyrir konur. Að vera ekki tilbúnar
til að slá til si svona.“
Draumurinn hélt áfram að malla í
amstri hversdagsleikans. „Við vor-
um auðvitað bundin í báða skó vegna
fyrirtækisins og hefðum ekki átt
heimangengt nema að losa okkur út
úr því. Ekki var því um annað að ræða en að
selja fyrirtækið og brjóta upp mynstrið.
Fyrsta ferðin var að vísu ekki skútuferð
heldur keyptum við okkur Volkswagen rúg-
brauð, héldum í Evrópureisu og enduðum á
því að búa eitt og hálft ár í Noregi. Eftir
ferðalagið var haldið til íslands og tekin ný
stefna. Nú vora fest kaup á fískibát og ég
stundaði sjóinn einn á bátnum í tvö til þrjú
ár,“ segir Guðmundur. Sólveig var ekki of
hrifin og fór að draga fram skútublöðin á ný.
Nú væri kominn tími til að láta drauminn
rætast. Fiskibáturinn var seldur og stóra
einbýlishúsinu skipt fyrir annað minna enda
var húsið löngu orðið allt of stórt fyrir
þriggja manna fjölskyldu.
ALLIR
GETA
VENT
Hver hefur ekki látið sig dreyma um að losna undan
amstri hversdagsleikans til að sigla um Karíbahafið á
eigin skútu? Anna G. Ólafsdóttir og Jim Smart
ljósmyndari komust að því að dæmi eru um að
venjulegt fólk hefur látið drauminn rætast.
Guðmundur Gestsson og Sólveig Daníelsdóttir seldu
lítinn fískibát og minnkuðu við sig húsnæði til að
geta siglt um Karíbahafíð í sjö ár. Nú hafa þau selt
skútuna og keypt sér hvalaskoðunarbát sem gerður
er út frá smábátahöfninni í Keflavík.
Dóminíska lýðveldisins, þaðan til Puerto Rico
og fyrstu jólin á skútunni Drífu héldum við í
St. Thomas á Jómfrúreyjum," segir Guð-
mundur og Sólveig hnýtir við að á siglingunni
hafi þau eignast fjöldann allan af vinum og
kunningjum alls staðar að úr heiminum.
Flestir bestu vina þeirra úr ferðinni séu
Kanadabúar en einnig Bandaríkjamenn og
Þjóðverjar að ógleymdum skemmtilegum
hjónum frá Ástralíu.
Hjónin höfðu ætlað sér á vera á siglingu í
um tvö ár. „Ferðin þróaðist út í að verða
lengri eða taka alls 7 ár. Við fengum fjöldann
allan af gestum og komum alltaf heim á
sumrin. Oftast voram við fjóra mánuði heima
í hvert sinn. Guðmundur vann við viðhald hjá
þungavinnuvélafyrirtæki og ég sá um skóla-
garðana hér. Með leigutekjunum og sumai'-
vinnunni höfðum við nægar tekjur fyrir uppi-
haldinu. Annars fór stór hluti sumartekn-
anna í að komast hingað heim og aftur út og
ef við hefðum ekki verið að hugsa um að
halda sambandi við vini og ættingja hefði
varla verið vit í því að koma svona oft heim,“
segir Sólveig og Guðmundur tekur fram að
hafa verði í huga í tengslum við uppihald að
peningar endist 4 til 5 sinnum betur í Karíba-
hafinu en hér heima. „Við settum okkur það
markmið að eyða ekki meira en innkomunni,
þ.e. að koma ekki heim skuldum vafin, og
miðuðum við að eyða innan við 1.000 dollur-
um á mánuði í viðhald, olíu og uppihald. Við-
haldið gat verið talsvert og rifið segl gat auð-
veldlega kostað okkur alla 1.000 dollarana
eða dýr varahlutur 500 dollara. Við urðum
stundum fyrir svona útgjöldum og til að vega
upp á móti kostnaðinum lögðumst við í fram-
haldi af því við ankeri við eyðieyju eða fallega
vík og lifðum spart fjarri borgarysnum í ein-
hverja daga.“
Litskrúðugt líf í sjónum
Morgunblaðið/Jim Smart
ÞO SOLVEIG og Guðmundur séu komin aftur heim til Ytri-Njarðvíkur útiloka þau ekki að halda siglingunni
áfram annars staðar seinna, t.d. við strendur Tyrklands.
Hvernig líður dagurinn við eyðieyju eða í
friðsælli vík? Sólveig segir að dagurinn hefj-
ist um leið og sólin komi upp og honum ljúki
þegar sólin setjist. „Við vöknuðum um
sjöleytið. Fyrsta verkið fyrir utan að setja
kaffivélina í gang var að fá sér góðan sund-
sprett á meðan kaffiilmurinn var að breiðast
út. Eftir morgunverðinn lásum við
gjarnan og voru dagblöð frá Islandi
lesin upp til agna. Ekki má heldur
gleyma því að við höfðum mjög gam-
an af því að lesa bækur eftir suður-
ameríska höfunda. Við skynjuðum
einhvem veginn betur andrúmsloft-
ið í frásögnunum þarna á sjálfum
söguslóðunum, t.d. komum við til
Cartagena í Kólumbíu þar sem Nó-
belsverðlaunahafinn Gabríel García
Marquez skrifaði bókina Hundrað
ára einsemd. Eftir lesturinn var
gjarnan farið upp á land í gönguferð
eða á gúmmíbátnum í könnunarleið-
angur um næsta nágrenni. Auðvelt
var að veiða sér til matar. Maður fór
einfaldlega á kaf og skaut fiskinn
með skutulbyssu, oft köfuðum við
líka eftir stórum humri eða conch-
skeljum. Á hverju kvöldi var veisla.
Annaðhvort sátum við í notalegheit-
unum tvö saman eða í góðra vina
hópi og horfðum á sólina setjast.
Kóralrifin vora á að líta eins og feg-
ursti listigarður og fiskarnir skraut-
legir. Mér datt stundum í hug að
guð hefði efnt til samkeppni um
hver gæti skapað fallegasta fiskinn,"
segir Sólveig dreymin og tekur fram
að þó dagskráin geti virst smá í
sniðum hafi þau alltaf haft nóg fyrir
stafni. ,Áf og til þurfti að dytta að
skútunni, hugsa um vélarnar og auð-
vitað að vinna öll venjuleg heimilis-
Með 20 kg ankeri í farangrinum
„Nú var lag,“ segir Guðmundur. „Mismun-
inn á húsunum átti að nota til að kaupa
seglskútu í Evrópu og sigla yfir í Karíbahaf-
ið. Sú áætlun gekk ekki alveg eftir því að
markaðurinn í Evrópu reyndist ekki nægi-
lega hentugur. Skútumar vora alltof dýrar
og litlar miðað við okkar hugmyndir. Éftir
árangurslausa leit fóram við því aftur til ís-
lands og komumst í samband við fyrirtæki á
Flórída. Fyrirtækið lét okkur í té upplýsing-
ar um ýmis skip. Ég og Daníel, eldri sonur
okkar, fóram út og okkur tókst að fínna rétta
bátinn og koma honum í geymslu á aðeins
tveimur vikum haustið 1990. Við komum aft-
ur heim og við Sólveig gengum frá okkar
málum og leigðum húsið áður en við fóram út
8. febrúar árið eftir,“ segir Guðmundur.
Sólveig segir að Guðmundur hafi haft
áhyggjur af því að henni litist ekki á skútuna
enda hafi þurft að dytta að ýmsu. „Annars
reyndist skútan ekki aðeins hin eina rétta við
fyrstu sýn heldur reyndist hún okkur afar vel
alla leiðina. Skútan var úr plasti, 41 fets, af
gerðinni Morgan og hafði verið gefið nafnið
Iris Rover. Við vildum gefa skútunni gott ís-
lenskt nafn og fóram yfir nöfn allra í fjöl-
skyldunni þar til við komum niður á nafn eins
bamabamsins, Drífa. Orðið er auðvelt að
stafa í talstöðinni fyrir utan að nafnið er auð-
vitað skylt drift. Drífa var ríkulega búin ýms-
um þægindum, t.d. með ljósavél, loftkælingu,
heitu og köldu vatni, kæli og frysti. Sérfræð-
ingar á sviði siglinga höfðu ráðlagt okkur að
halda rafmagni í hófi enda fælist bara vesen í
því í rakanum. Allar hrakspár reyndust hins
vegar ástæðulausar,“ segir Sólveig.
Sólveig segir að farangurinn hafi alltaf
verið mikill á leiðinni út og alveg sérstaklega
í fyrstu ferðinni. „Fyrir utan allra nauðsyn-
legustu hluti voram við með nokkra persónu-
lega muni, uppáhaldsbækumar, t.d. Njálu og
nokkrar bækur Kiljans, verkfæri Guðmundar
og 20 kg stálankeri smíðað af Guðmundi,"
bætir hún við.
störf, þ.á m. þvo allan þvott í höndunum og
þurrka úti á snúru. Ekld í ófá sldpti þurfti að
kafa á eftir þvotti, sem hafði fokið af snúran-
um út í sjó.“
Breytt viðhorf
Heima á sumrin
Tvo mánuði tók að lagfæra og mála bátinn
í Fort Lauderdale. „Bjarki, sonur okkar að-
stoðaði okkur, og eftir að lagfæringunum var
lokið fóram við í tveggja vikna siglingu um
Bahamaeyjar. Eftir prafusiglinguna skiluð-
um við Bjarka svo aftur til Fort Lauderdale
og hið raunveralega ferðalag tók við. Við tók-
um stefnuna á Bahamaeyjar og ætluðum að
komast suður fyrir 10. gráðu, til Trinidad, áð-
ur en hvirfilvindatímabilið hæfist en lítið er
um hvirfilvinda þar fyrir sunnan. Á Bahama-
eyjum snerist okkur hugur enda hafði stór
hópur skútufólks ákveðið að bíða þar tímabil-
ið af sér og sigla í rólegheitunum suðureftir
að því loknu. Eftir yndislegt sumar á eyjun-
um sigldum við því ásamt fimm öðram áleiðs
suðureftir í endaðan september. Leiðin lág til
Mun fleira kom á óvart. „Við vöruðum
okkur á því að líta of ríkmannlega út, bárum
hvorki skartgripi né ríkmannleg föt. Alla
jafna ferðuðumst við með almenningssam-
göngum og reyndum eftir fremsta megni að
umgangast innfædda. Svörtu konurnar á
mörkuðunum vora yfirleitt mjög indælar og
kenndu mér t.a.m. að hella ediki yfir græn-
metið til að drepa alla kóleragerlana og forð-
ast þar með matareitran. Við kynntumst
framandi ávöxtum og litasmekkurinn breytt-
ist. Hér heima rak fólk upp stór augu þegar
við birtumst í skærgrænum eða rauðum
fatnaði svo við áttuðum okkur fljótlega á því
að mismunandi litir hæfðu ólíkum löndum,“
segir Sólveig og tekur fram í glettnum tón
að eiginlega hafi henni komið mest á óvart
að Guðmundi skyldi hafa tekist að róa sig
niður. Fyrir siglinguna hafi verið nánast
ómögulegt að fá hann til að setjast niður.
Guðmundur kímir bara og víkur máli sínu