Morgunblaðið - 10.10.1998, Page 61

MORGUNBLAÐIÐ
LAUGARDAGUR 10. OKTÓBER 1998
ber á afinælisdaginn hans Sigga
komum ég og Jón unnusti minn að
heimsækja þig. Hjúkrunarkonan
sagði okkur að presturinn væri inni
hjá þér. Við ákváðum að doka að-
eins við fyrir utan stofuna þína á
Sjúkrahúsi Keflavíkur. Þegar
dymar opnuðust og ég sá alla sem
næst þér stóðu koma út úr stofunni
þinni með sorg í hjarta, þá var ég
ekki alveg viss. I hjarta mér barðist
mikið óöryggi og óvissa. Ég reyndi
að bægja frá mér þeirri hugsun að
þú værir kannski farin og að prest-
urinn hefði sennilega bara verið
með smá bænastund með ykkur öll-
um. En svo var ekki, þú varst búin
að kveðja þennan heim fyrir hálfri
klukkustund. Ég fékk að kveðja þig
líka. Það var mér svo mikils virði
því að það var svo mikil værð yfir
þér og ég veit að núna líður þér vel.
Mér finnst það vera fyrir öllu. Það
er svo margt sem mig langar að
minnast að ég gæti sennilega setið
og skrifað í marga daga. Það var
ávallt þitt einkenni hversu góð, hlý
og hreinleg þú varst. Þú fórst svo
vel með fótin þín og allt dótið þitt.
Alltaf þegar maður kom til þín
hvort sem við vorum litlar stelpur
að leika okkur í mömmuleik eða nú
á fullorðinsárum þá var alltaf svo
hreint og fínt hjá þér. Þú varst svo
hjartgóð, gast aldrei gert flugu
mein. Þú varst líka alltaf svo lítil í
þér að mér fannst ég alltaf þurfa að
vera að vernda þig. Ég gat ekki
hugsað mér að einhver væri að níð-
ast á þér án þess að ég reyndi að
koma í veg fyrir það. Það breyttist
nú með árunum og þú fórst að
svara fyrir þig sjálf. Við gerðum
allt saman og ef önnur hvor okkar
fékk eitthvað sem hin átti ekki þá
var látunum ekki hnnt fyrr en við
fengum það sem hin fékk. Allar
nætumar sem við sváfum saman og
öll kvöldin sem ég fylgdi þér heim
því að þú varst svo myrkfælin þeg-
ar þú varst yngri. Það var svolítið
skrýtið eins og við vorum nánar að
leiðir okkar skyldu skilja þegar við
vorum um 15 ára aldur. Aldrei var
um neinn óvinskap að ræða, við fór-
um einfaldlega í hvor í sinn vina-
hópinn. Við ræddumst alltaf við
þegar við hittumst þó að við værum
hættar að umgangast hvor aðra.
Áiið 1994 breyttist það og við urð-
um báðar bamshafandi. Börnin
færðu okkur saman á ný. Síðan þá
emm við búnar að vera í stöðugu
sambandi. Við emm oft búnar að
sitja og horfa á börnin okkar og
hlæja að því hvað vinskapur þeirra
sé líkur okkar vinskap. Þau era svo
tengd hvort öðm og dýrka hvort
annað svo mikið. Allt sem þú tókst
þér fyrir hendur gerðir þú svo vel.
Þú ákvaðst að fara að vinna þegar
við klámðum m'unda bekkinn. Þú
fékkst vinnu í Jám og skip sem þá
var og hét en heitir Byko núna. Þar
varstu mildls metin og ómissandi í
marga staði. Þú eignaðist stóran
vinahóp á þeim vinnustað og ekki
síðui’ hjá viðskiptavinunum sem all-
ir kunnu svo vel við þig því að þú
geislaðir svo mikið. Þú varst alltaf
svo kát og það var svo auðvelt að fá
þig til að hlæja. Þú gast yfn-leitt
ekki verið lengi í vondu skapi því að
það var svo ofboðslega stutt í hlát-
urinn hjá þér. Það var alltaf svo
gaman að segja þér einhverjar sög-
ur því að þú hlóst svo mikið að sög-
urnar virtust svo miklu skemmti-
legi-i en þær í rauninni vora. Þú
smitaðir líka svo út frá þér að ann-
að fólk sem hlustaði á söguna gat
ekki annað en skellihlegið með þér.
Þetta hefur sonur þinn fengið frá
þér. Hann var ekki orðin stór þegar
hann var farin að brosa út að eyr-
um við minnstu grettu. Alltaf svo
glaður og kátur eins og þú. Mér
finnst ég hafa misst af svo miklu.
Arin frá því að við voram fimmtán
og þangað til að við áttum börnin
okkar. En þó finnst mér svo dýr-
mætt að leiðir okkar skyldu liggja
saman aftur. Ég sá svo mikla
breytingu á þér þegar ég byrjaði að
umgangast þig aftur. Svo gerði ég
mér grein fyiir því að ég var búin
að þroskast svo mikið sjálf, ég var
ekki lengur þetta bam eða ungling-
MINNINGAR
ur, þú varst alltaf sama hlýja, góða
og yndislega vinkona mín. Þegar
leiðir okkar lágu saman aftur sá ég
þig í réttu ljósi. Við voram báðar
orðnar fuUvaxta konur og mér
fannst ég vera búin að fara á mis
við svo mikið. Þú varst alltaf boðin
og búin að hjálpa öðram og lagðir
þig fram við það. Þú gafst mér mik-
inn styrk þegar ég átti um sárt að
binda í byrjun árs 1997. Alltaf
hlustaðir þú á mig þegar ég þurfti á
því að halda, komst til mín og varst
hjá mér þegar mér leið sem verst.
Aldrei dæmdfr þú mig né annað
fólk. Þú varst líka sú fyrsta sem
sýndfr mér stuðning þégar ég tók
stóra ákvörðun í lífi mínu. Mig
langar að þakka þér fyrir allar
ógleymanlegu stundirnir sem við
áttum öll saman þú, ég, Siggi, Jón,
Einar Már og Lovísa Mjöll. Þessi
skipti sem við föram öll saman í
ferðalög eða bara hittumst, borðuð-
um saman og töluðum um daginn
og veginn fram eftir kvöldum.
Þessar dýrmætu stundir verða
varðveittar og lengi í minni hafðar.
Ég sakna þín sárt, elsku íris
mín, og mér finnst erfitt að sætta
mig við að þú sért horfin úr þess-
um heimi. Én svona er víst lífið og
minningarnar um þig munu lifa
innra með mér. Myndast hefur
tómarúm sem erfitt er að fylla en
þess vil ég óska að góður guð megi
milda söknuðinn og skapa yl af
minningum. Með þessum fátæk-
legu orðum langar mig að kveðja
elskulega vinkonu mína. Minning-
una um hana geymi ég í hjarta
mínu.
Við biðjum góðan guð að styrkja
unnusta þinn, son, móður, fóður,
bróður, tengdamóður, tengdafóður
og aðra aðstandendur í sorg sinni.
Nú ertu leidd, mín ljúfa,
lystigarð Drottins í,
þar áttu hvfld að hafa
hörmunga’ og rauna frí,
við Guð þú mátt nú mæla,
miklu fegri en sól
unan og eilíf sæla
er þín hjá lambsins stól.
Dóttir, í dýrðar hendi
Drottins, mín, sofðu vært,
hann, sem þér huggun sendi,
hannelskarþigsvokært.
Þú lifðir góðum Guði,
í Guði sofnaðir þú,
í eilífum andarfriði
ætið sæl lifðu nú.
(H. Pétursson)
Hvíl í friði.
Kolbrún Sigtryggsdóttir,
Jón Magnús Harðarson og
Lovísa Mjöll Jónsdóttir.
Elsku hjartans íris frænka.
Það er mikill söknuður í hjörtum
okkar er við skrifum þessar línur.
Það dynja yfir mann margar
spumingar en fátt um svör. Það er
sárt er veikindin ná yfirhöndinni
og enginn mannlegur máttur getur
gert neitt til að lækna. Erfitt er að
hugsa sér það að þú sért farin yfir
móðuna miklu. Þú sem barðist svo
hetjulega í þínum veikindum, en
fregnir af þeim komu eins og
þrama úr heiðskíra lofti fyrh’ ári.
Við trúðum því statt og stöðugt að
þú mundir sigra í þessu stríði, það
kom bara ekki annað til greina. En
er við fréttum að þér hrakaði varð
okkur mjög bragðið og eiginlega
neituðum að trúa því að sjúkdóm-
urinn hefði náð yfirhöndinni.
Því miður var samgangur milli
okkar ekki mikill síðustu árin en
við fréttum alltaf af þér svona af og
til í gegnum mæður okkar. Er þú
fæddist og bjóst upp á Akranesi
var alveg óskaplega gaman að fá að
koma og passa þig, þessa litlu
dúkku. Svo fluttir þú í Hafnarfjörð-
inn og komst þá mikið til okkar á
Köldukinn. Síðan fluttir þú til
Keflavíkur og þá minnkaði sam-
bandið enda þú komin á unglings-
árin. En alltaf þótti okkur afskap-
lega mikið vænt um þig og þykir
enn. Það var alltaf svo yndislegt að
hitta þig, alltaf svo kát og lífsglöð,
og ekki má geyma myndarskapinn
í höndunu, eins og til dæmis að
fondra, þú sagðir alltaf að þetta
eða hitt væri ekkert mál að gera og
sýndir manni það með alúð.
Þú varst svo hamingjusöm með
yndislegan mann þér við hlið, hann
Sigga og svo sólargeislann þinn,
hann Einar Má, alveg eins og þú,
íris mín, alltaf svo hlýr og
brosmildur. Það verður erfitt fyrir
svona lítinn dreng, bara 4 ára, að
missa þig. Það verður líka erfitt
þegar hann eldist að reyna að
skilja afhverju þú varst tekin frá
honum svona fljótt, þetta þekkjum
við systkinin en faðir okkar var
tekinn frá okkur svona ungum. Það
þarf að hlúa vel að litla Einari Má
og styðja hann á sinni þroskabraut.
Minna hann á að Guð almáttugur
og móðir hans vaki yfir honum.
Það er sárt að sjá á eftir þér sem
áttir allt lífið framundan og með
stóra framtíðardrauma. Orð era
svo lítils megnug á sorgarstund,
við verðum að geta hugsað til allra
ánægjulegra samverastunda og
rifjað þær stundir upp með sjálfum
okkur. Minningin um yndislega
frænku lifir í hjörtum okkar allra.
Elsku Siggi, Einar Már, Eygló,
Kiddi og Steini, megi Guð styrkja
ykkur í gegnum þá miklu sorg sem
umlykur hjarta ykkar. Við biðjum
algóðan Guð að varðveita ykkur öll
um ókomna framtíð. Við hefðum
viljað kveðja þig betur en ekki átt-
um við von á að þú færir svona
fljótt frá okkur. Það á vel við orð-
takið að framkvæma aldrei á morg-
un sem þú getur gert í dag, þegar
við hugsum um það hvað þú yfir-
gafst okkur snöggt.
Við biðjum góðan Guð að blessa
þig og vemda á nýjum stað.
Far þú í friði,
ftíður Guðs þig blessi
hafðu þökk fyrir allt og allt
Gekkst þú með Guði,
Guði þér nú fylgi
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V.Briem)
Þórdís, Bjarni, Karl, Helena,
Ingi, Guðrún og fjölskyldur
Gamall maður stendur í dag við
gröf elskaðrar einkadóttur sinnar.
Hann er niðurlútur, enda er byrði
hans þung, hann horfir á eftir sól-
argeislanum sínum og gröfin er
dimm. Við hlið hans er eiginmaður-
inn trúi og dyggi, sem stóð eins og
klettur við hhð konu sinnar í þeirri
orrahríð sem að henni var gerð
með veikindum hennar. Sonurinn
litli, tæplega fjögurra ára, er í ör-
uggum höndum á erfiðri stund.
Móðir hennar, tengdamóðir og aðr-
ir ástvinir era harmi slegnir.
„Hvers vegna hún sem var svo ung
og góð en ég sem hef ekki alltaf
fetað hinn mjóa veg fæ að lifa, hví
var ég ekki tekinn?“ Þannig spyr
faðirinn sorgbitni og svipaðar
spurningar leita á huga okkar allra
en við fáum engin svör.
Fyrir um það bil þremur öldum
stóð annar faðir við aðra gröf.
Sálmaskáldið góða Hallgrímur
Pétursson þurfti ao horfa á eftfr
barnungri einkadóttur sinni eftir
erfið veikindi. Harmurinn var yfir-
þyrmandi, dauðinn óvæginn og
miskunnarlaus. En trúin á Krist
var honum styrkur og hann megn-
aði að yrkja sig í sátt við dauðann á
ógleymanlegan hátt og hugga um
leið aðra syrgjendur. Hann orti
sálminn sem venjulega gengur
undir heitinu „Allt eins og blómstr-
ið eina“. þar líkir hann dauðanum
við slyngan sláttumann sem þyrm-
ir engu og fer ekki í manngreinará-
lit: „...grösin og jurtir grænar, gló-
andi blómstrið frítt, reyr, stör sem
rósir vænar reiknar hann jafnfá-
nýtt.“ Nú hefur hann tekið rósina
okkar vænu, blómstrið fríða, og
okkur finnst hann hafa verið óvæg-
inn rétt eins og Hallgrími forðum.
En Hallgrímur hélt áfram. I krafti
trúarinnar á Jesúm Krist gat hann
ort sig í sátt við dauðann, jafnvel
svo að hann gat sagt: ....dauði, ég
óttast eigi afl þitt né valdið gilt...“
því sonur guðs lifir og segir ég lifí
og þér munuð lifa. Kristur var sú
uppspretta sem hann sótti til og
veitti honum kraft til að halda
áfram vitandi að dauðinn er aðeins
tímabundinn aðskilnaður.
Það er ekki öllum gefið að geta
unnið sig út úr sorginni á sama hátt
og Hallgrímur gerði. En er ekki líf
hvers manns hans Ijóð og sérhver
dagur erindi í því ljóði? Þannig er-
um við á hverjum degi að yrkja
okkar ljóð, okkar sálm. Það er bæn
mín að ykkur ástvinum írisar auðn-
ist að yrkja góða daga, fagurt ljóð,
þannig er írisar Eggertsdóttur
minnst með verðugum hætti.
Eddi minn, Siggi, Eygló, Stella,
Guðmundur og Einar litli, ég votta
ykkur mína dýpstu samúð. Drott-
inn friðarins blessi ykkur í sorg-
inni. Kristur upprisunnar veiti
ykkur styrk.
Nína Leósdóttir og fjölskylda.
Vertu sanngam, vertu mildur.
Vægðu þeim, sem mót þér braut.
Bið þinn guð um hreina hjarta.
Hjálp í lífsins vanda og þraut.
Treystu því að þér á herðar.
Þyngri byrði ei varpað er.
En þú hefur afl að bera.
Orka blundar, næg er þér.
Þerraðu kinnar þess er grætur.
Þvoðu kaun hins særða manns.
Sendu inn í sérhvert hjarta.
Sólargeisla kærleikans.
(Höf. ók.)
Elsku íris, nú þegar þrautum
þínum er lokið verður fátt um svör.
Nú er komið að hinstu kveðju.
Farðu á guðs vegum, mót ljósinu
bjarta.
Við sendum eftirhfandi sambýl-
ismanni, einkasyni þínum og öðr-
um aðstandendum, okkar innileg-
ustu samúðarkveðjur og biðjum
góðan Guð að styðja þau og
styrkja.
Blessuð sé minning Irisar Egg-
ertsdóttur.
Margrét og Magnús
Bjarni, Höfnum.
Kallið er komið,
komin er nú stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm stund.
Vinimir kveðja
vininn sinn látna,
er sefur hér hinn síðsta blund.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
(V. Briem.)
Hér sit ég, horfi út um gluggann
og spyr sjálfa mig aftur og aftur.
Hvers vegna? - Hver er tilgangur-
inn?
En fátt er um svör.
Elsku íris mín, minningarnar
era ljúfar og bjai-tar og þær mun
ég ætið geyma. Þú varst aUtaf svo
Ijúf og góð. Já, þú varst einstök.
Elsku Siggi og Einar Már, missir
ykkai’ er mikill en þið eigið góðar
minningar sem lifa áfram. Megi
góður Guð styrkja ykkur og hugga.
Eins og litli sólargeislinn ykkar
syngur:
„Þegar þú grætur,
huggar okkur einhver,
þerrar tár og
klappar okkar kinn’
Við sendum aðstandendum öll-
um, okkar dýpstu samúðarkveðjur.
Guð veri með ykkur.
Lilja Sigtryggsdóttir,
Bjarni Pétursson.
Fyrir utan glugga blæs nú hai’ð-
ur haustvindur sem þyrlar upp
ótölulega mikilli mengd fallinna
trjálaufa. Laufa sem fyrir svo
skömmu glöddu augað með skrúði
sínu og fegurð, en nú er eins og
náttúran öll taki á sig hjúp dauða
og dvala. En þó vitum við öll að á
komandi vori er allt á ný klætt í
hinn fegursta sumargi’óða sem fyll-
ir okkur aðdáun á sköpunarmætti
þess Guðs sem svo sannarlega er
höfundur alls sem lifir og hrærist. í
bamslegri trú minni er ég sann-
færður um að á svipaðan hátt dP-
farið um fallvalt líf okkar mann-
anna. Það er jafnan næsta ólýsan-
leg og sár sorg sem nístir hug og
hjarta þeirra sem þurfa að upplifa
ótímabæran dauða ástvina sem
verið hafa órjúfanlegur þáttur í
daglegu lífi hinna sárt syrgjandi
ástvina.
Enda þótt ég viti að sorgin og
söknuðurinn eftir lát Irisar sé
næsta óbærileg hjá foreldrum og
öðram nátengdum, þá þykist ég
vita að mest nístir þetta þunga
áfall sál og hjarta Sigurðar, sani*->-
býlismanns frisar. Hann stóð sem
klettur við hlið hennar alla tíð og
annaðist hana á sjúkrahúsinu eins
og besta hjúkranarkona og gerði
allt sem í hans valdi stóð til þess að
gera hinstu stundir írisar eins létt-
ar og mögulegt var og veit ég að
þótt hjarta hans sé heltekið harmi
sem enginn fær skilið þá á hann
með sér minninguna um að allt
sem í mannlegu valdi stóð gaf hann
sinni heittelskuðu íris og því mun
minningin um hana ávallt verða
fögur og björt og aUar þein-a sam-
verastundfr mun hann geyma í
huga sínum sem helgan dóm. Ég
vil að loknum þessum fátæklegjjjp.„
línum mínum senda mínum ást-
kæra bróður Edda alla þá samúð
sem við hjónin eigum til og vona og
bið að góður Guð gefi honum styrk
og þrek á komandi áram.
Þorvaldur Sigurðsson.
Nú þegar elskuleg fris okkar er
borin til hinstu hvílu viljum við
minnast hennar í nokkram orðum.
Aldrei granaði okkur þegar þú
greindist með krabbamein fyrir árj*
síðan að svona myndi fara. Lífið án
þín er snautt en minningamar sem
við eigum lifa.
Við kynntumst fyrst er við unn-
um saman hjá byggingarvöraversl-
un Kaupfélags Suðumesja, Járn og
skip. Strax á þínum fyrstu vinnu-
dögum kom í Ijós hæfni þín og vinn-
ugleði, já og lífsgleði því það var
alltaf upplífgandi að vera nálægt
þér. Mai’gs er að minnast í fari þínu
og þegar við rifjum upp minningar
liðinna ára kemur margt upp í hug-
ann. Afgreiðsluhraði þinn á lykla-
borði og þitt stórkostlega minni á
kennitölur viðskiptavina var með
eindæmum. Upplitið á viðskiptavin-
unum var oft skrýtið þegar þú=*
varst búin að slá inn kennitölu
þeirra og langan vöranúmeralista
meðan þeir stömuðu upp kennitölu
sinni vitlausri í annað sinn.
Starfsmannapartý og aðrar sam-
komur tengdar vinnunni vora
margar og þai’ varst þú ómissandi.
Þú varst raddmildl stelpa og heyi’ð-
ist alltaf vel í þér, en aldrei betur en
þegar við sungum saman „Jólahjól"
í góðum hópi. Þú hófst snemma
störf hjá Járni og skipum, aðeins á
sextánda ári. Það lýsir kannski
söknuði okkar helst er þú skiptir
um starfsvettvang í tæpt ár. Við
það myndaðist ákveðið tómarúm
hjá okkur vinnufélögunum. Það vjfr-
því mikil gleði þegar þú komst aft-
ur til starfa með okkur hjá Byko
Suðurnes. Því er erfitt fyrir okkur
að skilja að þú komir ekki aftur til
okkar með þitt fallega bros, sem
var fullt af lífsgleði. Með þessum
fáu orðum kveðjum við þig og eins
og einn okkar komst að orði: „Það
eru forréttindi að hafa kynnst þér.“
Þau ljós sem skærast lýsa
Þau sem skýra glaðast
Þau bera mesta birtu
en brenna líka hraðast —
og fyrr en okkur uggir
fer um þau harður bylur
er dauðans dómur fellur
og dóm þann enginn skilur.
(Friðrik G. Þórleifsson)
Elsku Siggi, Einar Már og að-
standendur. Megi góður Guð
styrkja ykkur og alla þá sem nú
era mæddir í hjarta. J|p
Vinnufélagar.