Morgunblaðið - 29.10.1998, Qupperneq 49

MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
FIMMTUDAGUR 29. OKTÓBER 1998 4f*
Ég vil biðja góðan Guð að styrkja
fjölskyldu hennar í þessari miklu
sorg. Minningin lifir um elskulega
konu.
Góða ferð, elsku Hera.
Linda Katrín Urbancic.
Þótt andlát vinkonu minnar, Heru
Newton, kæmi ekki á óvart fór ekki
hjá því að þegar fréttin barst var
eins og napur haustdagurinn missti
alla birtu sína. Kona í blóma lífsins
er kölluð frá okkur. Aðeins fyrir
nokki-um misserum hefði okkur, vin-
um hennar, þótt sjálfsagt að hún
ætti eftir að lifa mörg góð æviár og
njóta þeirra með eiginmanni sínum,
börnum, barnabörnum, vinum og
öðrum vandamönnum. En mennirnir
vita að Guð ræður.
Erfiðri sjúkdómsbaráttu Heru er
lokið. Góð kona er gengin á vit Guðs,
hefur hlotið líkn frá þeim miklu
þrautum sem á hana voru lagðar eft-
ir að hún greindist með þann sjúk-
dóm sem dró hana til dauða. Éftir
stöndum við, sem þekktum hana og
unnum, með sorg í hjarta, en minn-
ing hennar mun lifa meðal okkar;
minningar um margar góðar og
skemmtilegai’ stundir á þeim tæp-
lega hálfa þriðja áratug sem leiðir
lágu saman. Engii- munu þó geyma
dýrmætari minningar um Heru en
eiginmaður hennar, Stanley P. Páls-
son, og dætur þeirra þrjár, Sigríður
Rut, Aslaug og Sif. Umhyggja Stan-
leys fyrir Heru í veikindastríði henn-
ar var einstök. Baráttan var ekki síð-
ur hans en hennar allt fram til hinstu
stundar. Þessi umhyggja, ástúð og
samstaða var spegill alls sambands
þeirra hjóna, en því kynntist ég fljót-
lega eftir að fundum okkar bar fyrst
saman. Oft heyrði ég Stanley segja
orð, sem karlmönnum eru kannski
ekki töm í munni, þegar hann talaði
um eiginkonu sína, - að hún væri
hamingja sín, að hann væri óendan-
lega þakklátur fyrir að hafa eignast
hana og væri tilbúinn að leggja hvað
sem væri á sig til þess að hún mætti
líka vera hamingjusöm og líða vel.
Þegar fundum okkar Stanleys og
Heru bar fyrst saman vorum við
ungt fólk, sem var að taka þau mik-
ilsverðu skref í lífinu að koma þaki
yfir höfuðið. Saman byggðum við St-
anley, ásamt fleirum, eitt stigahús í
fjölbýlishúsi. Fyrir ungt og efnalítið
fólk var og er slíkt mikið átak og
ýmsu varð að fórna til þess að tak-
markið næðist. En þrátt fyrir hálf-
gert basl þessara frumbýlisára okk-
ar er mér minnisstætt hversu Heru
var það eðlislægt að vera glæsileg
og smekkleg til fara og þeirri
smekkvísi hennar átti ég eftir að
kynnast enn betur á heimili þeirra
hjóna.
Vinátta og samskipti okkar Stan-
leys jukust og efldust með árunum.
Við þær framkvæmdir, sem ég hef
staðið í, hefur hann verið bæði
verkfræðingur og aðalráðgjafi. Eðli
þeirra verkefna, sem hann tók að
sér fyrir mig, voru þannig að oft
þurfti vinnudagurinn að vera lang-
ur og til þurfti að koma bæði út-
sjónarsemi og þolinmæði. Við slik
tækifæri varð ég oft var við hversu
dýrmæt Hera og heimilið voru fyrir
Stanley. Hvort sem meðbyr var eða
stormur í fangið vissi hann alltaf,
og lét mig og aðra skilja það, að
hann ætti sér öruggt skjól, sem
gott væri að koma í, en það var
heima. Og þótt samskipti okkar St-
anleys tveggja væru meiri en með
eiginkonum okkar þá gáfust samt
margar góðar stundir með þeim
hjónum utan vinnutíma og í góðra
vina hópi.
Eftir að þau Hera og Stanley
stofnuðu heimili var Hera heima-
vinnandi húsmóðir. Verk hennar og
athygli beindust þvi fyrst og fremst
að heimilinu, eiginmanni, dætrunum
þremur og síðar bai-nabörnunum.
Þau áttu ást hennar, um þau snerist
líf hennar og störf. Þótt við, vinir
Heru og Stanleys, söknum hennar
sárt þá er missir þeirra mestur. Hjá
þeim er fráfall hennar hjartasár sem
minningin ein um góða eiginkonu,
móður og besta vin, megnar að
. græða. Ég bið Guð almáttugan að
blessa minningu Heru og veita St-
anley, vini mínum, Sigríði Rut, Ás-
laugu og Sif, dætrum þeirra, og öðr-
um nánum aðstandendum hennar,
líkn í þraut.
Magnús Ilreggviðsson.
GUÐRÚN
JÖR UNDARDÓTTIR
+ Guðrdn Jörund-
ardóttir fæddist
í Reykjavík 21. des-
ember 1916. Hún
lést á St. Jósefsspít-
ala í Hafnarfirði 20.
október síðastlið-
inn. Foreldrar
hennar voru Jör-
undur Brynjölfsson
kennari, bóndi og
alþingismaður, f.
21. febrúar 1884 á
Starmýri í Álfta-
firði, d. 3. desember
1979, og Þjóðbjörg
Þórðardóttir kenn-
ari og húsmóðir, f. 20. október
1889 í Reykjavík, d. 4. júní
1969. Systkini Guðrúnar eru: 1)
Haukur, f. 11. maí 1913. 2) Guð-
leif, tvíburi Guðrúnar, f. 21.
desember 1916. 3) Þórður, f. 19.
febrúar 1922. 4) Auður, f. 16.
júní 1923. Auk þess átti Guðrún
tvö hálfsystkini samfeðra: 1)
Unni, f. 9. apríl 1929. 2) Gauk, f.
24. september 1934.
Hinn 12. maí 1951 giftist Guð-
rún Árna Örnólfssyni rafvirkja-
meistara, f. 22. desember 1921 á
Suðureyri við Súgandafjörð, d.
4. desember 1992. Foreldrar
hans voru hjónin Ömólfur Jó-
hannesson og Margrét Þórlaug
Guðnadóttir. Guð-
rún og Árni eignuð-
ust ekki barn en ólu
UPP °S ættleiddu
systurdóttur Áma,
Helgu Sigurbjörgu
rekstrarfræðing, f.
4. desember 1965,
er móðir hennar
lést. Eiginmaður
Helgu er Helgi
Freyr Kristinsson
rekstrarfræðingur,
f. 7. apríl 1967.
Þeirra barn er Árni
Freyr, f. 1. júlí
1994. Guðrún
stundaði nám við Héraðsskól-
ann á Laugarvatni 1932-1934,
sótti námskeið í ensku sumarið
1947 á vegum skrifstofu breska
ræðismannsins hér á landi. Hún
starfaði á skrifstofu Mjólkur-
samsölunnar frá 1939 til 1965
og við afleysingar sex sumur
eftir það. Hún vann síðan á Bæj-
arskrifstofu Kópavogs frá 1973
til 1991, þá tæplega 75 ára.
Guðrún var einn af stofnend-
um FEB í Kópavogi og sat í
stjórn þess.
Utför Guðrúnar fer fram frá
Digraneskirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 13:30. Jarðsett
verður í Fossvogskirkjugarði.
Veiztu, ef vin þú átt,
þannerþúveltrúir,
og vilt þú af honum gott geta,
geði skaltu við þann blanda
og göfam skipta,
fara oft að finna.
Þetta erindi úr Hávamálum kom
upp í huga mér þegar ég ákvað að
skrifa eftirmæli um elskulega mág-
konu móður minnar sem kvödd er
hinstu kveðju í dag.
í hugann leitar bernskuminning,
þegar Arni, uppáhaldsfrændi minn,
kom með konuefni sitt inn á heimili
afa og ömmu í Kleppsholtinu. Rúna
vann hug og hjörtu allra í fjöl-
skyldunni frá fyrstu kynnum, enda
var hún slík mannkostakona á allan
hátt og reyndist þeim sem kynnt-
ust henni góður vinur og mikill
gestgjafi. Hún var mjög vel gefin,
hlédræg, lítillát og glaðvær og
ávann sér virðingu samferðafólks
síns. Þau hjónin voru einstaklega
samhent, þó skoðanir þefrra færu
ekki alltaf saman, en að öllu sem
sneri að okkar stóru fjölskyldu, svo
sem stórviðburðum í gleði og sorg,
var hún stoð og stytta eiginmanns
síns. Þar voru þau ávallt fremst í
flokki, hugulsöm og stórtæk. Minn-
isstæð eru jólaboðin hjá þeim á
Sólvallagötunni, þegar stór hópur
okkar systkinabarnanna kynntist
gestrisni þeirra og glaðværð í leik
og kræsingum. Hún stóð sem klett-
ur við hlið Árna í öllu því sem hann
tók sér fyrir hendur, í félagsmálum
sem öðru, og einnig með dóttur
sinni og fjölskyldu hennar. Þau
Árni frændi áttu mörg áhugamál í
gegnum tíðina, t.d. hestamennsku,
ferðalög utanlands sem innan,
spilamennsku og fleira. Eftir lát
Árna hélt hún áfram stjórnarstarfi
hans hjá eldri borgurum í Kópa-
vogi og sinnti sínum áhugamálum.
Ég man þegar þau áttu hestana og
buðu mér með sér í reiðtúr í ná-
grenni Reykjavíkur. Einnig þegar
við þrjú gengum saman á Esju fyr-
ir hartnær 40 árum, löngu áður en
það komst í tísku. Þær voru ófáar
ferðirnar, stuttar sem lengri, sem
við mæðgurnar þrjár fórum með
þeim hjónum. Ótrúlegt var minni
Rúnu á heiti bæja, allt frá Suður-
nesjum vestur á Barðaströnd, en
þau þekkti hún og einnig heiti ábú-
enda, vegna starfs síns á skrifstofu
Mjólkursamsölunnar en þar vann
hún um áratuga skeið þangað til
þau hjónin tóku Helgu sína að sér.
Hún útvegaði okkur Laufeyju syst-
ur vinnu í Mjólkursamsölunni þeg-
ar við vorum unglingar og kynnt-
umst við henni vel sem vinnufé-
laga. Oft var gaman var að rifja
upp ýmsa atburði frá þessum
vinnustað.
Þegar Helga frænka, systir
Árna, féll frá í blóma lífsins frá átta
börnum, tóku þau hjónin að sér
litla, nýfædda sólargeislann og ólu
hana upp sem sína eigin dóttur.
Engir voru betur til þess fallnir í
fjölskyldu okkar en þau hjónin og
almennt þakklæti ríkti í þeirra
garð. Ég upplifði það með eigin
augum að fylgjast með þeirri miklu
breytingu sem varð á högum þeirra
hjóna við þann atburð, þar sem ég
dvaldi um það leyti hjá þeim. Aðdá-
unarvert var að fylgjast með þeirri
hamingju og lífsfyllingu sem Helga
veitti þeim báðum alla tíð. Síðar,
þegar Helga valdi sér lífsförunaut,
var sömu sögu að segja. Helgi
reyndist þeim hjónum sem hinn
besti sonur og voru þau stolt af
honum. Því miður auðnaðist Arna
frænda ekki að fá að kynnast litla
nafna sínum en Rúna naut samvista
við hann og var hann henni mikill
gleðigjafi. Þau þrjú umvöfðu Rúnu
með kærleika sínum þar til yfir
lauk.
Ég naut þeirra forréttinda að
njóta umhyggju þeirra hjóna frá
bamæsku. Þau báru hag minn og
fjölskyldu minnar mjög fyrir
brjósti og ríkti sterkt samband og
mikil vinátta á milli okkar. Við
bjuggum sumarlangt á neðri hæð-
inni hjá þeim á Hlíðarveginum í
Kópavogi. Rúna var mér sem trún-
aðarvinur og var gott að leita til
hennar. Eftir lát Árna frænda hélt
hún uppteknum hætti með hlýhug
og gjöfum. Hún bar söknuð sinn í
hljóði og sýndi fjölskyldu hans
mikla tryggð og vináttu eftir sem
áður. Rúna var heilsuhraust þar til
eftir dauða Árna. Fór sjón hennar
að daprast og aðrir kvillar að koma
upp. Snemma sumars á þessu ári
greindist hún með krabbamein og
er henni var Ijóst að hverju stefndi
með veikindi hennar, óskaði hún
þess heitt að þurfa ekki að kveljast
og var sátt við tilhugsunina að
kveðja þetta líf. Hún bar veikindi
sín með mikilli reisn og jafnaðar-
geði til hins síðasta. Mikill söknuð-
ur er kveðinn við fráfall hennar.
Ekki síst hjá Helgu, Helga og Árna
Frey en minning hennar lifir í huga
okkar allra.
Deyr fé,
deyjafrændur,
deyr sjálfúr ið sama;
en orðstír
deyr aldregi
hveim sér góðan getur.
Við Þórður og börnin okkar vott-
um öllum hennar nánustu innilega
samúð.
Helga Magnúsdóttir
Með nokkrum orðum langar mig að
minnast tengdamóður minnar, Guð-
rúnar Jörundardóttur. Guðrún, eða
Rúna, lést þriðjudaginn 20. október
síðastliðinn, eftir stutt en mjög erfið
veikindi. Rúnu og manni hennar,
Árna Örnólfssyni, kynntist ég þegar
ég var að eltast við dóttur þeirra,
hana Helgu. Fljótlega varð ég
heimagangur á Hlíðarveginum enda
var ég þar hjartanlega velkominn.
Ég skynjaði strax að Helga var
augasteinn Rúnu og Árna. Sam-
bandið milli foreldra og dóttur ein-
kenndist mjög sterkt af gagn-
kvæmri ást og virðingu, enda hafði
Helga komið með óvæntum hætti
inn í líf þeiira hjóna eins og sann-
kölluð Guðsgjöf.
Þegar við Helga hófum búskap í
kjallaranum á Hlíðarveginum
kynntist ég Rúnu betur. Orlæti
hennar var með ólíkindum. Hún var
sífellt að koma færandi hendi til
unga parsins í kjallaranum. Rúna
var harðdugleg og ósérhlífin kona.
Hún vann fullan vinnudag, og rúm-
lega það, hætti ekki fyrr en hún varð
sjötíu og fimm ára, til þess að geta
notið lífsins með sínum manni. Það
var henni mikið áfall þegar Ámi féll
frá fyrir tæpum sex árum. Þau hjón-
in höfðu verið afskaplega samrýnd
en jafnframt mjög ólík. Arni var op-
inn og glaðvær, gat eignast kunn-
ingja á augabragði hvert sem hann
fór. Rúna var hins vegar frekar
óframfærin, var alls ekki vön að
trana sér fram. Ég get ekld annað
en dáðst að því hvemig hún tókst á
við einmanaleikann, hellti sér enn
frekar út í starf Félags eldri borg-
ara í Kópavogi og tók að sér stjóm-
arstörf þar. Ég held að tilkoma
barnabams í kjallaranum, hans
Árna Freys, hafi hjálpað henni í
sorginni enda tók drengurinn strax
miklu ástfóstri við Rúnu ömmu.
Ekki eru nema nokkrir mánuðir síð-
an hún sat á herbergisgólfinu hjá
stráknum í bflaleik. Það vildi nefni-
lega gleymast að amma var kominn
á níræðisaldurinn, svo vel bar hún
sig þrátt fyrir að sjónin væri tekin
að versna. Fyrir tveimur árum flutti
Rúna í íbúðina sína í Gullsmáranum.
Eðlilega tók það hana nokkum tíma
að laga sig að breyttum aðstæðum.
Hún var búin að gera íbúðina sína
svo huggulega og var komin á fullt í
félagslífið þegar hún veiktist. Mig
grunar að hún hafi gengið með sjúk-
dóminn í langan tíma áður en hún
leitaði læknis. Hún var lítið fyrir
læknastúss þegar hún átti sjálf í
hlut, en var hins vegar fljót að reka
okkur hin til læknis ef eitthvað bját-
aði á. Rúna tók tíðindunum af mikilli
stillingu, var bjartsýn þó svo að ljóst
væri að um bata yrði ekki að ræða.
Við gerðum okkur vonir um að hún
myndi geta átt góðan tíma þrátt fyr-
ir sjúkdóminn, en þær vonir urðu
fljótlega að engu. Á spítalanum kom
hugsunarháttur Rúnu mjög glöggt í
ljós. Hún virtist hugsa minnst um
eigin veikindi, var sífellt að hafa
áhyggjur af öðmm sjúklingum sem
hún kynntst. En svona var Rúna,
hún hugsaði minnst um eigin hag.
Elsku Rúna mín, ég þakka þér
fyrir samfylgdina. Það era forrétt-
indi að hafa kynnst þér. Við munum
sakna þín sárt, en minningarnar
eigum við og mestu máli skiptir að
þjáningum þínum er lokið. Guð
blessi minningu þína.
Helgi Freyr Kristinsson.
Drengur góður. Það eru orð, sem
venjulega era sögð um karlmenn, en
eiga við um alla, sem þann eðliskost
bera. Guðrún Jörandsdóttir eða
Rúna eins og hún var ávallt kölluð
var ein af föðursystrunum, sem
komu í afmæli okkar bamanna. Það
var ekkert afmæli nema þær mættu
systumar Rúna, Leifa og Auður.
Rúna kom mér alltaf fyrir sjónir
sem hin traustasta og ábyggilegasta
kona, sem hægt var að treysta fyrir
leyndarmálum og vera bakhjarl, ef á
þurfti að halda. Hún var mikill höfð-
ingi í sér, sem oft kom fram í rausn-
arskap hennai-. Rúna var nokkuð al-
vöragefin kona, en kunni vel að
gleðjast í glaðværam félagsskap.
Hún var einstök kona. Það fór því
vel á því, að Rúna ætti einnig ein-
stakan mann, Ama Ömólfsson, sem
hún missti fyrir nokkram áran®.
Einnig hann var ómissandi maður í
afmælum, þegar hann gat komið þvi
við. Þau tóku oft í spil með okkur
bömunum af kátínu og léttleika.
Þau kenndu okkur að hafa fyrst og
fremst ánægju af spilamennskunni.
Það var mikill missir fyrir Rúnu
og dóttur þeirra Helgu, þegar Árni
dó. Rúna var efalaust undir gífur-
legu álagi rétt áður og eftir að hann
lést. Hún hafði lengi búið við, að
hann gæti dáið þá og þegar. Slíkt
hlýtur að taka á taugamar. Nokkru
eftir það veiktist Rúna og méx^
finnst hún ekki hafa borið sitt barr
síðan. Samt sem áður kom hún í af-
mæli og leit inn til foreldra minna í
kaffi öðra hverju og hittumst við þá
stundum.
Rúna starfaði hjá Kópavogsbæ.
Eitt sinn átti ég erindi á bæjarskrif-
stofurnar þar og spurði eftir Guð-
rúnu og það var auðséð, að hún naut
þar virðingar og velvildar. Ég var
stoltur af frænku minni.
Langt er síðan við elstu bræðum-
ir fóram í sveit í Kaldaðames í Flóa.
Þá fékk pabbi lánaðan bflinn þeirra
hjóna til að keyra okkur í sveitina.
Og það var svo sjálfsagt, en aldrei
talað um það. Þannig vora þau.
Enn minnist ég þess, þegar Rúj^)
og Ámi keyptu gamalt lítið hús viö'
Hlíðarveginn í Kópavoginum. Þetta
var ekki stórt hús, svo að ekki leið á
löngu áður en þau byrjuðu að reisa
stærra steinsteypt liús á lóðinni.
Mig undraði stóram, hve vel og
hratt gekk, því að einhvem veginn
vissi ég, að Ami gat ekki beitt sér
eins og fullhraustur væri. Á loka-
stigi, þegar farið var að vinna inni í
húsinu, þurfti meðal annars að fara
yfir pússninguna með steini. Voram
við eldri bræðurnir fengnir til þess,
því að við vorum ekki enn búnir *
fá vinnu það sumarið. Þetta vildi
Rúna náttúrlega borga í topp.
Seinna, þegar húsið var fullbúið,
nýttist litla húsið mörgum, m.a.
bróður mínum og hans fjölskyldu,
og þar voru óvenjulega skemmtileg
og góð samskipti milli leigusala og
leigjenda, enda varla von á öðra.
Rúna var búin að vera mjög
heilsulítil undanfarin örfá ár, en það
var greinilega sterkt í þessari konu.
Aldrei heyrðust æðraorð, þótt hún
væri stundum kvalin. Hún var ekki
aðeins „drengur góður", heldur
hafði mikið sálarþrek. Mikil kona er
gengin.
Fyrir hönd okkar systkinanna vil
ég votta systkinum hennar, Helgáf
dóttur hennar, Helga tengdasyni og
þeirra syni, Árna Frey, mína
dýpstu samúð. En minningin lifir
um drengskaparkonu.
Egill Þórðarson.
Mig langar að kveðja hana Rúnu
með þessum línum:
Við sjáum, að dýrð á djúpið slær,
þó degi sé tekið að halla.
Það er eins og festingin færist nær
ogfaðmijörðinaalla.
Svo djúp er þögnin við þína sæng,
að þar heyrast englar tala,
og einn þeirra blakar bleikum væng,
svo bijóstið þitt fái svala.
Nú strýkur hann barm þinn blítt og hljótt,
svo blaktir síðasti loginn.
En svo kemur dagur og sumamótt
og svanur á bláan voginn.
(D.Stef.)
Ég minnist þess með einlægri
gleði að hafa kynnst Rúnu og Árna
og fengið að njóta samvista við þau.
Lífsgleðin geislaði af þeim báðum
og það duldist engum að þar voru
samhent hjón. Það er nú huggun
harmi gegn að vita að þau hafa ruir'
sameinast og ég veit að Ámi hefur
beðið með útbreiddan faðminn og
gleðiglampa í augum að taka á móti
Rúnu.
Elsku Helga, Helgi og Árni
Freyr. Drottinn gefi ykkur styrk í
söknuði ykkar.
Guð blessi minningu Guðrúnar
Jörandardóttur.
Sigríður Björk Gunnarsdóttir.