Morgunblaðið - 29.10.1998, Page 58

<, 58 FIMMTUDAGUR 29. OKTÓBER 1998
MORGUNBLAÐIÐ
Smáfólk
Hann hrinti mér úr rólunni... veittu honum Hrintirðu henni Það voru mistök ... ég hélt að hún væri
ráðningu ... virkilega úr systir mín ...
rólunni?

BREF
TIL BLAÐSINS
Kringlan 1 103 Reykjavík • Sími 569 1100 • Símbréf 569 1329
Hver er stefnan?
Frá Margi-éti Sölvadóttur:
HVER er stefna stjórnvalda í heil-
brigðismálum? Hver er stefnan í
öldrunarþjónustunni? Eg get ekki
orða bundist lengur og vildi gjarn-
an fá svör frá heilbrigðisyfírvöld-
um. Eg hélt að stefna sjórnvalda
væri að gera öldruðum kleift að
vera sem lengst heima hjá sér í
stað þess að þurfa að leggjast inn
á öldrunardeild, sem mér hefur
heyrst á fréttaflutningi að sé alltaf
plásslaus. En ef svo er að ég hef
rétt fyrir mér að þetta sé stefnan
hvað veldur því þá að allt er gert
til þess að leggja stein í götu
þeirra sem vilja vera heima og
hafa aðstæður til og aðstandendur
til að sjá um sig, en þurfa hjálpar-
tæki til að geta verið heima? Ég
ætla hér að segja litla sögu af
minni fjölskyldu og þeim vand-
ræðum sem við höfum lent í við
það eitt að heita föður mínum því
að heima skuli hann vera þar til
yfir lyki en ekki á spítala.
Faðir minn fékk ítrekað
hjartakast fyrst í vor og síðan
annað í sumar. Hann var að von-
um fluttur á spítala í bæði skiptin
eins og vera ber, en náði sér aftur
en þó ekki að fullu. Hann var orð-
inn níutíu ára og ekki var við öðru
að búast en heilsan brysti. Þegar
hann var orðinn nógu góður til að
fara frá hjartadeildinni, vildi
hjúkrunarfólkið að hann legðist
inná öldrunardeild spítalans.
Gamli maðurinn vildi ekki leggjast
inn á slíka stofnun og bað um að
sér yrði leyft að fara heim. Að-
stæður eru þannig á hans heimili
að aðeins íbúðarskipan var honum
óhagstæð. Svefnherbergin og bað-
herbergi eru á efri hæð og ekki
var vegur fyrir hann með gjör-
samlega ónýtar kransæðar að fara
upp stigann ef til vill nokkrum
sinnum á dag til að leggja sig og
annars tilfallandi. Því þó hann
væri fótafær var hann fljótur að
þreytast og átti erfitt með andar-
drátt við hreyfingu. Við aðstand-
endur fórum fram á að læknar
hjartadeildarinnar, sem útskrif-
uðu hann, gæfu okkur vottorð um
að hann þyrfti á sjúkrarúmi að
halda sem við ætluðum að koma
fyrir á neðri hæðinni svo hann
gæti verið þar og þyrfti ekki að
fara stigann. Við fengum að vita
að slík beiðni yrði að fara í gegn-
um Tryggingastofnun sem hjálp-
artækjabeiðni og það gæti tekið
tíma. Við vildum ekki hætta á ann-
að hjartakast við stigaklifur svo
við leituðum á náðir Hjálpar-
tækjabankans og fengum leigt
sjúkrarúm fyrir gamla manninn í
þrjá mánuði gegn 5.000 kr. gjaldi.
Við erum þessum aðilum mjög
þakklát og mundum greiða mikið
meira fyrir það eitt að fá að hafa
rúmið áfram, því Tryggingastofn-
un neitaði gamla manninum um
sjúkrarúm á þeim forsendum að
hjartadeildarlæknirinn hafí skrif-
að á umsóknina um rúmið að mað-
urinn sem þyrfti rúmið væri
„MJÖG ERN miðað við aldur og
greinilega við góða heilsu að
þeirra mati“, þó að hann geti ekki
hreyft sig betur en svo að fá
hjartakast eða ætli að kafna af
súrefnisleysi „þar sem kransæðar
hans eru gersamlega ónýtar“, svo
vitnað sé í orð hjartalæknis deild-
arinnar. Blessaðar stúlkurnar sem
afgreiða svona beiðni um hjálpar-
gögn segja að þær verði að fara
eftir reglum og ef læknar segja
ekki á umsóknum að maðurinn sé
nánast við dauðans dyi' þá geti
þær ekki afgreitt slíka beiðni
nema með neitun. Sem sagt, regl-
ur eru: Að viðkomandi sé sinnt í
RtJMI daglega eða nær því dag-
lega. Ekki gengur að honum sé
sinnt af aðstandendum, eða geti
staðið upp sjálfur, því þá sé varla
um mikinn lasleika að ræða.
Vandamál okkar væri ekkert ef
ekki þyi'fti sjúkrarúm sem lyftan-
legt er í báða enda, því gamli mað-
urinn hefur fengið hjartakast og
þá hefur verið mjög erfitt jafnvel
fyrir tvær manneskjur að lyfta
honum upp í staðinn fyrir að geta
hækkað höfðalagið með einu hand-
taki, við gætum keypt rúm, en
varla svona rúm. Einnig fær hann
mikla vatnssöfnun í fæturna, þar
sem lungu og hjarta starfa ekki
eðlilega og þarf að hafa hækkun
undir fótum.
Nú hefur bæst við erfíðleika
okkar, því faðir minn á erfitt með
að anda og þarf súrefni. „Það þýð-
ir ekkert annað en að setja hann á
spítala," var svar læknisins við
spurningu okkar um að fá súrefni
heim. „Hann vill ekki fara á spít-
ala og hann þarf bara súrefni
stundum til að létta honum öndun.
Er ekki hægt að fá slíkt heim?“
var mín spurning. „Jú, jú, reyndu
það og ég skal skrifa undir“ var
svar læknisins og þar með var
hann farinn.
Við reyndum svo sannarlega og
veit ég að sú umsókn mun ekki
ganga greiðlegar í gegnum kerfíð
en sú fyrri um sjúkrarúmið. Því
fengum við lánað súrefni hjá góðu
fólki, því við vitum öll að þegar OG
ef umsóknin kemst í gegn án neit-
unar, þá verður þessi gamli maður
ef til ekki á meðal vor og þarf ekki
á aðstoð ríkisins að halda, þó hans
ævistarf hafi verið að búa í haginn
fyrir íslensku þjóðina og m.a. þá
sem nú ráða ríkjum á Islandi og
hafa svo sannarlega búið svo vel
að eigin hag að þurfa ekki að
sækja í kerfíð tryggingar, kerfið
sem þeir hafa sjálfir smíðað og
vita að er vonlaust.
Við viljum þakka Hjálpartækja-
bankanum fyrir þeirra hjálp og
mannúð að kippa ekki sjúkrarúmi
undan sjúkum manni þótt umsam-
inn leigutími sé liðinn.
MARGRÉT SIGRÍÐUR
SÖLVADÓTTIR,
starfsmaður Flugleiðahótelanna.
Allt efni sem birtist í Morgunblaðinu og Lesbók er varðveitt í upplýsinga-
safni þess. Morgunblaðið áskilur sér rétt til að ráðstafa efninu þaðan, hvort
sem er með endurbirtingu eða á annan hátt. Þeir sem afhenda blaðinu efni
til birtingar teljast samþykkja þetta, ef ekki fylgir fyrirvari hér að lútandi.