Morgunblaðið - 14.11.1998, Qupperneq 84

84 LAUGARDAGUR 14. NÓVEMBER 1998
MORGUNBLAÐIÐ
FÓLK í FRÉTTUM
Vírus í Hafnarfjarðarleikhúsinu
Morgunblaðið/Halldór
LEIKARARNIR Jón St. Kristjánsson og Dofri Her-
mannsson skiptast á hamingjuóskum að lokinni
frumsýningunni. í bakgrunni er Ármann Guð-
mundsson, einn höfunda Víruss.
HINRIK Ólafsson og Björk Jakobsdóttir leikarar
með Þorgeiri Tryggvasyni og Sævari Sigurgeirs-
syni leikritahöfundum.
Frumsýning í beinni á Netinu
ERLENDAR
Andrea Jónsdóttir
útvarpsmaður
fjallar um útgáfu á gömlum
upptökum frá frægum
tónleikum Bobs Dylans í
Royal Albert Hall.
Frægur bútlegg-
ur með Dylan
nú löglegur
STOPP-leikhópnum var vel tekið að
lokinni frumsýningu gamanleikrits-
ins Víruss í Hafnarfjarðarleikhús-
inu á miðvikudagskvöldið. Höfund-
ar verksins eru þeir Armann Guð-
mundsson, Sævar Sigurgeirsson og
Þorgeir Tryggvason, sem sömdu
leikritið öðrum þræði um „2000
vandann", og var leikritið sent út í
beinni útsendingu á Netinu fram að
hléi, en það mun vera í fyrsta skipti
hérlendis.
Salurinn var þéttskipaður áhorf-
endum, sem virtust kunna vel að
meta meðferð höfunda á nýjasta
vaxtarbroddi atvinnulífsins, þ.e.
tölvugeiranum, enda gengu margir
brandararnir eins og
hnífur í smjör, ef marka mátti
hlátrasköllin.
Glatt var á hjalla að lokinni frum-
sýningunni þegar Stopp-leikhópur-
inn fagnaði áfanganum með ýmsum
gestum. Leikstjóri Víruss er leikar-
inn Gunnar Helgason, sem að þessu
sinni tókst á hendur sitt fyrsta leik-
stjómarverkefni.
Svifið í
allar áttir
en enga þó
►GESTUR í New South Wales
listagallerunu í Sydney, Ástralíu, horfír inn
í verkið „Vegaleysa“ eftir ástralska
listamanninn Ken Unswoi-tli. Inni í svartri
kúlunni eru tvær verur í mannsmynd fylltar
af helíum sem líta út fyrir að svífa um í
þyngdarleysi inni í kúlunni.
Hljómsveitin Saga Klass

Frábær danstónlist frá kl. 23.30 með
hljómsveítinni Saga Klass og söngvurunum Sigrúnu
Evu Ármannsdóttur og Reyni Guðmundssyni
Lacldi og félagar
fara á kostum í feröabransanum
GLEÐI, SONCUR OG FULLT
AFGRÍNI í SÚLNASAL
Arna og Stefán halda
uppi stuðinu á Mímisbar
MYNDBÖND
Fornar ástir
Stundargaman
(The Only Thríll)_______
Drama
★★
Leikstjóri: Peter Masterson. Hand-
ritshöfundur: Larry Ketron. Kvik-
myndataka: Don E. Fauntleroy. Aðal-
hlutverk: Diane Keaton, Sam
Shepard, Robert Patrick og Diane
Lane. (106 nuh) Bandarisk. Skífan,
nóvember 1998. Ölluin leyfð.
ÞEGAR búðareigandinn Reece
McHem-y verður ástfanginn af
Carol, sjálfstæðri og heillandi konu,
verður hann að
velja milli hennar
og eiginkonu sinn-
ar sem liggur í var-
anlegu dái eftir
bflslys. Málin
flækjast ennfremur
þegar sonur Reece
og hin ístöðulausa
dóttir Carol hefja
heldur losaralegt ástarsamband.
Stundargaman er kvikmynd af
mannlega taginu sem fjallar um
hlýjar tilfinningar og fornar ástir.
Myndin er ósköp indæl en líður i-ó-
lega áfram án þess að nokkuð virðist
gerast í henni. Enda kemur á dag-
inn að drama sögunnar snýst um
hiuti sem gerast ekki og orð sem
ekki eru sögð. Þrátt fyrir mörg
ágæt augnablik í atburðanna rás er
þessi niðurstaða, sem fæst í lok
myndarinnar, hreinlega of lengi að
skila sér.
Heiða Jóhannsdóttir
www.mbl.is
MAÐUR á náttúrlega að
segja nei þegar maður er
beðinn að skrifa um löngu
viðurkennt meistaraverk, en það
svar hefur mér ekki lærst nema að
litlu leyti þrátt fyrir næstum hálfr-
ar aldar æfingartíma. Því sit ég hér
upprifín og hrifín af eilífum frum-
leika Bobs Dylans, sem hefur verið
farið óteljandi orðum um í bókum
og blöðum og allskonar fjölmiðlum,
en fínnst ég litlu hafa við að bæta.
Auk þess er þessi „nýja“ Dylan-
plata búin að vera á svörtum mark-
aði, þ.e. „bootleg", í
meira en aldarfjórð-
ung og því sennilega
þegar í eigu þeirra
sem mestan áhuga
hafa á Dylan. En ég sé
þó leið: þessar ólög-
legu upptökur hafa ör-
ugglega ekki verið
gefnar út í eins grein-
argóðri pakkningu og
þessi nýja útgáfa, sem
nefnist The „Royal Al-
bert Hall“ Concert.
M.a.s. gæsalappirnar
segja sögu.
Það er nefnilega
þannig, að þessi frægi
konsert Bobs Dylans
fór alls ekki fram í
Royal Albert Hall í
London, eins og lengi
var haldið, heldur í
Free Trade Hall í
Manchester, hinn 17.
maí árið 1966. Ekki er
vitað hvort „bútleggj-
urum“ var þessi stað-
reynd Ijós, kannski
þeim hafi einfaldlega þótt höllin
konunglega betri söluvara en ein-
hver markaðssalur í Manchester,
eða þeir hafi fengið rangar upplýs-
ingar. Hljómleikarnir í Royal Al-
bert Hall voru nefnilega líka
hljóðritaðir en heppnuðust ekki
vel tæknilega, en voru sögulega
mjög frægir, því að þeir voru það
síðasta sem heyrðist og sást til
Bobs Dylans í langan tíma. Eftir
Albert Hall fór hann í stutt frí til
Spánar, þaðan heim til Bandaríkj-
anna þar sem hann lenti í mótor-
hjólaslysinu fræga og birtist rúmu
ári síðar, breyttur maður að því er
virtist bæði hvað varðaði útlit og
söngstíl.
En þessi saga er öll betur sögð í
vænni, myndskreyttri bók sem
fylgir þessum tveggja diska kassa
með Manehester-hljómleikunum;
Bob einn með gítar og munnhörpu
á öðrum, og á hinum með Bandinu
(nema Levon Helm), The Band,
sem var ekki orðið neitt frægt á
þessum tíma. Og ekki bara þessi
saga er tíunduð, heldur er farið
skemmtilega og skynsamlega í
gegnum feril Dylans, stuttar sög-
ur úr hljóðverum og vel undir-
strikuð barátta hans, eða kannski
þrjóskuleg viðbrögð, gegn tónlist-
arlegum fordómum. Það síðast
nefnda kemur örugglega á óvart
þeim, sem ekki hafa fylgst með
Dylan frá upphafi, sem kynntust
honum fyrst þegar hann var orð-
inn næstum óumdeilanlegur
meistari orðsins í rokktónlistinni,
hinn rafmagnaði og ósnertanlegi
trúbador. Meira að segja í
Manchester hrópar einhver „Júd-
as“, og eftir smá orðaskipti við
hrópandann segir Dylan þeim í
Bandinu að spila eins hátt og þeir
geta.
Þessir hljómleikar í Manchester
í maí 1966 bera greinilega með sér
að hér er á ferð ungur tónlistar-
maður (25 ára) sem er mikið í mun
að sýna hlustendum sínum að tím-
arnir séu að breytast - tónlistin
hans að þroskast og þróast, og ef
þeir fylgist ekki með sitji þeir bara
eftir. Hann spilar eitt lag af fyrstu
stóru plötunni sinni (1962), eitt af
The times they are a-changin’ (ekki
titillagið!; 1963), eitt af Another
side of Bob Dylan (1964), þrjú af
Bringin’ it all back home (jan.
1965), fjögur af Highway 61
revisited (júlí ‘65) og jafnmörg af
Blonde on blonde sem þá var ekki
komin út í Evrópu. Auk þess hefst
rafmagnaða settið á lagi sem aldrei
lenti á neinni opinberri Dylan-
plötu - fyrr en nú (Tell me,
Momma).
Dylan treður hér upp af mikilli
sannfæringu og með stæl. Það er
sami stæll yfir bæklingnum. Svart-
hvítar myndir, með listrænum
stæl. Og, enn og aftur, þessi frá-
bæri texti, eftir gamlan félaga Dyl-
ans, Tony Glover, sem upplýsir þá
sem ekki vita og minnir þá á sem
hafa gleymt, að Bob Dylan vann
þverum haus fyrir þeirri virðingu
sem hann nýtur. Trúbadúrinn Dyl-
an hélt sínu striki inn í rokkið og
stofnaði þar með í hættu þeirri vel-
gengni sem hann átti að fagna í
þjóðlagageiranum, en afleiðingin
varð sú að hann olli byltingu í báð-
um greinum. Þessi útgáfa undir-
strikar hvers vegna og er langt frá
því að vera bara fyrir safnara, eins
og gæti hvarflað að mörgum þegar
um svo gamlan viðburð er að ræða
í listgrein sem margir umgangast
sem einnota.