Morgunblaðið - 20.11.1998, Qupperneq 49

MORGUNBLAÐIÐ
FÖSTUDAGUR 20. NÓVEMBER 1998 49
MINNINGAR
fyllast þessir stafír bleki sínu og
merking hugtaksins fær líf. Hugur
minn leitar fram og aftur um tím-
ann og stöðvast við atburði og
kringumstæður þar sem Alfreð var
viðstaddur og gæddi dagfarsprúða
daga meira lífí. Hann var um margt
ekki ólíkur hinni íslensku veðráttu,
hann sýndi skapgerð sína afdrátt-
arlaust þegar því var að skipta.
Glaðleg lund ásamt skopskyggni
var jafnan hans daglega fas ásamt
hláturmildi og gustaði jafnan vel
um hann í mannfagnaði og fór eng-
inn varhluta af nærveru hans.
Hann gat líka verið þögull og hæg-
ur á stundum en þær stundir voru
stuttar og honum frekar sem söfn-
un orku . Alfreð hafði fágæta hæfí-
leika á mörgum sviðum. Mannleg
samskipti voru honum mjög eigin-
leg og það að rækta vinskap við vini
og kunningja. Hestamennska var
hans líf og yndi. Alfreð var góður
tamninga- og sýningamaður, meist-
ari járninga og góður gæðingadóm-
ari. Allt lék þetta í höndum hans og
huga sem góðs listamanns. Hann
var í blóma lífs síns, fullur sjálfs-
trausts og bjartsýni þegar örlögin
gripu svo snögglega inn í. Blessuð
sé minning um góðan dreng.
Astvinum votta ég mínar innileg-
ustu samúðarkveðjur.
Mitt verk er, þá ég fell og fer,
eitt fræ, mitt land, í duft þitt grafíð;
mín söngvabrot, sem býð ég þér,
eitt blað í ljóðasveig þinn vafið.
En innsta hræring hugar míns,
hún skal hverfa til upphafs síns,
sem báran - endurheimt í hafið.
(Einar Benediktsson)
Þormar Ingimarsson.
Það er oft sagt á meðal þeirra
sem ferðast hafa um náttúru Is-
lands á hestum að þeir „kynnist
sjálfum sér betur“ með hverri ferð
sem þeir fari. Þessi tilvera með
hestum, góðu fólki, fallegu um-
hverfi og með það eitt að leiðarljósi
að allir komist á næsta áfangastað
jafn glaðir í sinni og lagt var upp
með. Og eftir nokkurra daga ferð
þar sem þessu markmiði er náð töl-
um við hestamenn oft um ákveðið
„tímaleysi" í tilverunni og að þá
verði þessi kynni við sjálfan „mig“
svo sterk. Manneskjan sjálf sem sí
og æ er að minna sig á hve flókin
hún er verður barnsleg og skýr.
Það er ekki bara maður sjálfur sem
verður gegnsær, allir hinir ferðafé-
lagamir verða eins og opin bók þar
sem síðasti kaflinn verður lesinn
það sem eftir lifír ferðar. Það var
m.a. við slíkar aðstæður sem ég
fékk tækifæri til að kynnast Alla.
Verksvit hans og handlagni var á
við marga ferðafélaga og þar nægir
að nefna handbragð hans við jám-
ingar sem var einstakt og lands-
frægt. Eg horfði alltaf á hann jáma
þegar hann kom upp í hesthús til
mín „til að járna upp“ hrossin hjá
mér, því hann gerði það svo fim-
lega, fljótt og vel að unun var á að
horfa. Síðan var sest niður til að
skeggræða um lífið og tilveruna og
þar kom maður aldrei að tómum
kofunum. Alltaf var Alli að prófa
eitthvað nýtt hvort sem um hesta-
mennsku var að ræða, múriðn eða
sitt persónulega líf. Svo átti hann
það til að hverfa í einhvern tíma
svoleiðis að enginn vissi hvar hann
var niðurkominn. En jafn fljótt
birtist hann aftur og hann hvarf
með nýjar reynslusögur og allt var
þetta gert eins og hann sagði: „Til
að kynnast lífinu“.
A síðustu missuerum var Alli far-
inn að gera sér ferðir austur í sveit-
ir, til hennar Freyju í Votmúla. Þar
sá ég hve vel hann naut sín með at-
orkusamri og fallegri konu sem hef-
ur þetta lsitræna lag á hrossum.
Þessi faglega umgengni þeirra
beggja við þetta stórbrotna dýr
sem íslenski hesturinn er hreif mig
og kenndi mér margt. Slíkar stund-
ir eru ógleymanlegar. Hans dygga
hönd var ávallt reiðubúin til hjálar
hvort sem um var að ræða verklega
eða andlega gjörninga. Einu sinni
nefndi ég það við hann að Elliða-
vatnssvæðið væri minn drauma-
staður, þar vildi ég eiga hús.
Nokkru síðar hringir Alli í mig og
segir mér frá að til standi hjá
ákveðnum byggingaraðilum að
reisa hús á þessu svæði. Eg var á
þeim tímapunkti búinn að leggja
þennan draum til hliðar en Alli
hvatti mig áfram með það að láta
drauminn rætast.
Svo var það síðastliðið sumar
sem við fórum saman, góður hópur
hestamanna, í nokkurra daga ferð.
I rekstrinum var hópur óreyndra
hrossa og knapa. Við slíkar aðstæð-
ur reynir á fimi manna við það að
gefa og þiggja. Veita þeim sem
ungir eru og óreyndir hvatningu til
að njóta þess sem þvílíkar ferðir
hafa upp á að bjóða. Allt þetta
kunni Alli að veita öðrum og það
var við slíkar aðstæður sem hans
innri maður kom í ljós og gaf okkur
hinum tækifæri til að njóta lífsins.
Hið stóra ferðalag er hafið hjá
okkar góða vini. Hans verður sárt
saknað og ávallt minnst sem gjöfuls
félaga með stórt hjarta.
Far þú í friði.
Hinrik Ólafsson.
Þegar þessi orð eru skrifuð hefur
fennt yfír fótspor hans á hlaðinu á
Skyggni. Hann hafði gleymt filófax-
inu og hljóp út á hlaðið og við
kvöddumst aftur. Ekki renndi okk-
ur grun í að ferjan hans biði við
ströndu á þeim tímapunkti.
Nærvera hans er enn ylvolg, það
var eitthvað í manngerðinni sem
gerði hana þægilega. Einlæg hvatn-
ing hans um uppbyggingu þess
staðar sem við höfðum nýverið
keypt og orð hans þar um voru
ekta. Við þrjú ræddum fram á nótt
og skiptumst á skoðunum um okkar
hjartans mál. m.a. fræðigreinina
„hesta“, þar var hann heima.
Rúmlega sólarhring síðar endar
líf hans á vegi. Þegar góðum mönn-
um gengur allt í hag og þeim eru
gefin fyrirheit af lífinu sjálfu er
vissulega dapurt að sjá þeim
skyndilega skellt.
Alli virtist höndla hamingjuna,
var glaðbeittur og orkumikill þegar
hið hörmulega slys átti sér stað.
Kynni okkar endurnýjuðust á
þessu ári er við lögðum upp í hesta-
ferð sl. sumar ásamt góðum hópi
fólks. AIli gat ekki leynt því hversu
hlaðinn af ást á lífínu hann var þá
oft við áðum, kneyfuðum, sungum
og hlógum.
Hin bóhemíska afstaða hans til
lífsins sem hann fléttaði góðum
húmor gerði hann líka að skemmti-
legum samferðamanni.
Hann hafði eðlislæga hvöt til að
létta öðrum róðurinn og þegar
skeifur fuku undan hrossunum í
umræddri ferð, mætti hann með tól
sín, óð í verkin og handbragð hlut-
anna var slíkt að unun var á að
horfa. Það átti við um önnur hand-
verk hans einnig. Dætur okkar 8 og
14 ára sem voru með í fór grétu
báðar tíðindin, af falli „ljónshjart-
ans“, sem ætíð var til staðar þegar
þurfti að redda málum. Á því sést
að ekki er það magn samverustund-
anna sem telur, heldur gæði þeirra
sem skilja eftir góðar minningar.
En vonin er fleyg, hún tók sig
sjálf og hreif indælan dreng með
sér. Við trúum því að hún skili sér
aftur og þá til þeirra sem á henni
þurfa að halda sérstaklega nú.
Freyju og barnungum syni hans
sendum við samúðarkveðju sem og
öði-um ástvinum Alfreðs.
Vertu sæll, kæri vinur.
Magnús Guðmundsson,
Þóra H. Ólafsdóttir.
Oss héðan klukkur kalla,
svo kallar Guð oss alla
til sín úr heimi hér,
þá söfnuð hans vér sjáum
ogsamanverafáum
í húsi því, sem eilíft er.
(V. Briem.)
Ástvinum öllum votta ég samúð.
Brynja Þórarinsdóttir.
Kæri vinur.
Er mér bai-st fréttin um lát þitt
var eins og tíminn stæði kyn'. Að-
eins tveimur dögum áður hafðir þú
hringt í mig og við talað saman. Þið
Freyja væru að fara til útlanda yfir
jólin. Allt væri frágengið og þú
hlakkaðir svo mikið til. Mikill kraft-
ur var í þér og lífið brosti við þér.
Síðan kom reiðarslagið, á fimmtu-
daginn 12. nóvember hringdi Ally
systir þín f mig og sagði mér að þú
hefðir látist í hræðilegu umferðar-
slysi um morguninn. Minningarnar
hlóðust upp, af hverju Alfreð?
Þetta er ekki réttlátt. Oft ræddum
við saman um lífið og tilveruna, ást-
ina og hver væri tilgangurinn með
þessu öllu.
Líf þitt hefur ekki verið dans á
rósum, en þú tókst á við það með
berum höndum og gafst þig hvergi.
Þú varst búinn að finna þér fastan
punkt í tilverunni og hafðir gert þín
framtíðarplön með unnustu þinni.
í mörg ár höfðum við verið mál-
kunnugir en kynni okkar Alfreðs
Bjarna hófust ekki fyrir alvöru fyrr
en um fyrir fjórum árum síðan er
leiðir okkar Aðalheiðar systur þinn-
ar lágu fyrst saman. Hestamennska
hefur verið áhugamál okkar beggja
og þegar þú komst í heimsókn var
oft rætt vítt og breitt um þau mál
sem tengjast henni. Þar varst þú á
heimavelli. Þú varst með þínar
ákveðnu skoðanir. En varst alltaf
til í að hlusta á aðra.
Hjálpfús varst þú með afbrigð-
um, vinur vina þinna, hlýr og
traustur.
I þessum fáu orðum langar mig
til að þakka þau kynni sem voru
alltof stutt. En minningin um góðan
dreng lifir.
Eg vil votta aðstandendum mína
dýpstu samúð.
Guð blessi ykkur.
Hörður Hákonarson.
LítUl drengur
Ijós og fagur.
(Vilhj. Vilhjálmsson.)
Þessi ljóðlína kemur upp í huga
minn þegar ég minnist æskuára
okkar frændsystkinanna.
Elsku Alfreð, frændi minn, ég
kveð þig með sorg í hjarta og
geymi ljúfar minningarnar um þig í
hjarta mínu.
Elsku Gauja, Bent, Allý og aðrir
ástvinir, ég bið Guð um að styrkja
ykkur í sorginni.
Ólöf Heiður.
• Fleiri minningargreinar um
Alfreð Bjarna Jörgensen biða
birtingar og munu birtast í
blaðinu næstu daga.
+ Gunnar Pálsson
fæddist á Dalvík
29. mars 1924.
Hann andaðist á
Hrafnistu, Hafnar-
firði, hinn 12. nóv-
ember síðastliðínn.
Foreldrar hans
voru Páll Friðfinns-
son, bóndi og út-
gerðarmaður frá
Grund í Þorvalds-
dal, f. 22.5. 1889, d.
12.2. 1956, og Ráð-
hildur Ingvarsdótt-
ir, húsmóðir frá
Kalmannstjörn í
Höfnum, f. 24.3. 1889, d. 30.6.
1944. Systir Gunnars er Kristín
Pálsdóttir á Dalvík, f. 31.7.
1922. Gunnar kvæntist Jónínu
Guðrúnu Egilsdóttur Thoraren-
sen frá Sigtúnum, f. 15.3. 1928,
d. 26.3. 1997, hinn 15.7. 1947 og
eignuðust þau þrjár dætur: 1)
Hrafnhildur, f. 23.7. 1947, gift
Guðmundi Svavarssyni. Börn
Hrafnhildar frá fyrra hjóna-
bandi eru Ragnheiður Arn-
grímsdóttir og Gunnar Arn-
grímur Arngrímsson. 2) Kristín,
f. 14.12. 1948, sambýlismaður
Wim Van DerAa, búsett í
Hollandi. Börn Kristínar eru
Jónína Guðrún Arnardóttfr, gift
Jakob Ohyaon, búsett í ísrael,
Látinn er á Hrafnistu í Hafnar-
firði Gunnar Pálsson mágur minn
eftir nokkurra missera veikindi, 74
ára að aldri. Eiginkonu sína missti
Gunnar 26. mars 1997 og varð því
stutt á milli dánardægra þeirra
hjóna. Gunnar var Dalvíkingur,
sonur Páls Friðfinnssonar útgerð-
armanns og fiskverkanda og eigin-
konu hans, Ráðhildar Ingvarsdótt-
ur. Eg kynntist Gunnari lauslega
þegar við sátum í 3. bekk Mennta-
skólans á Akureyri veturinn 1942.
Ég bjó þann vetur og jafnan síðan á
heimavist skólans, en hann hjá föð-
ursystur sinni, Sigríði Friðfinns-
dóttur, sem þá var búsett á Akur-
eyri. Urðum við báðir gagnfræðing-
ar um vorið. Virtist mér hann þá
myndarlegur og prúðmannlegur og
breyttist það álit mitt ekki af hálfr-
ar aldar kynnum.
Gunnar hóf síðan verslunarskóla-
nám í Reykjavík og fór til London
til frekara náms í sömu grein. Þar
var við nám systir mín Jónína, en
með þeim Gunnari tókust góð kynni
og ástir, sem leiddu til hjónabands
þein'a hinn 15. júlí 1947. Hjóna-
band þeirra hafði því staðið í um
hálfa öld þegar Nína lést. Sambúð
þeirra var farsæl og ástrík til
hinsta dags. Þau eignuðust 3 mynd-
arlegar dætur, Hrafnhildi, Kristínu
og Ragnheiði, sem allar giftust góð-
um mönnum og eiga mannvænleg
börn, sem glöddu afa og ömmu í ell-
inni og auðguðu tilveruna. Ekki
varð þó ellin þeim hjónum að ald-
urtila, heldur fremur sjúkdómar,
sem henni fylgja gjarnan, en Gunn-
ar var lengst af heilsuhraustur
maður.
Hans aðalstarf um ævina var
bókfærsla og reikningsgerð, sem
Kristín Arna Arnar-
dóttir og Benedikt
Ármann Arnarson.
3) Ragnheiður, f.
29.3. 1958, gift Sig-
urði Páli Óskars-
syni. Þeirra synir
eru Egill Orri og
Snorri Páll. Barna-
barnaböm Gunnars
vom þijú.
Gunnar ólst upp í
föðurhúsum á
Hrafnsstöðum í
Svarfaðardal. Hann
stundaði nám í
Menntaskólanum á
Akureyri, Verslunarskólanum
og fór síðan til framhaldsnáms
til Englands þar sem hann
kynntist eiginkonu sinni Jónínu.
Þau hjónin stofnuðu heimili sitt
í Drápuhlíð í Reykjavík, en
fluttu til Dalvíkur þar sem
Gunnar tók við síldarútgerð eft-
ir andlát föður síns. Þau fluttu
þá aftur til Reykjavíkur 1964
þar sem þau bjuggu upp frá því,
síðast í Garðabæ. Lengstan
starfsdag átti Gunnar hja Fast-
eignamati ríkisins, yfir 20 ár,
allt til starfsloka.
Utför Gunnars verður gerð
frá Garðakirkju, Álftanesi, í
dag og hefst athöfnin klukkan
13.30.
hann innti af hendi hjá fjölmörgum
fyrirtækjum og einstaklingum.
Tölvuöldin var þá ekki komin til
skjalanna, þótt tölvur yrðu honum
tamar síðar á lífsleiðinni, en Gunn-
ar var afar natinn og nákvæmur
við sín bókfærslustörf og reit fagra
hönd, sem voru lykilatriði starfs- _
ins. Þau hjónin bjuggu lengst af á
Reykjavíkursvæðinu, en Gunnar
dvaldi þó löngum á Dalvík framan
af, og var stoð og stytta föður síns
sem rak allmikinn síldarútveg og
söltun þar. Eftir lát hans fluttu þau
hjón sig um set og dvöldu þar árin
1956 til 1964. Fluttu þau þá aftur
til Reykjavíkur þar sem þau
bjuggu upp frá því, síðast í Garða-
bæ.
Lengstan starfsdag átti Gunnar
síðan hjá Fasteignamati ríkisins,
um áratugi og allt til starfsloka. Ég
vil að lokum þakka þér samveruna,
Gunnar minn, um hálfrar aldar
skeið. Heimili þitt var mér ætíð op-
ið bæði sunnan og norðan heiða og
það þökkum við hjónin. Þú unnir
Nínu okkar hugástum til hinstu
stundar og fjölskyldu ykkar allri,
en það er verðugt og þakkarvert
þótt kunningjahópurinn sé eitthvað
gisnari fyrir bragðið. Annars var
ljúflyndi snarasti skapgerðarþáttur
þinn og aðal, að mínum dómi og
margra annarra. Það er góður
dómur. Þá vil ég senda Kristínu
Pálsdóttur systur þinni alúðar
kveðjur. Hún var ykkur hjónum
dýrmætur förunautur á lífsins leið-
um og syrgir nú látinn bróður
ásamt dætrum þínum, Gunnar
minn, barnabörnum og fjölskyldu
okkar allri.
Guð blessi hinn látna.
Benedikt Thorarensen.
t
Ástkaer móðir okkar, tengdamóðir, amma og
langamma,
GUÐNÝ NIKULÁSDÓTTIR,
sem lést á heimili sínu, laugardaginn 14. nóv-
ember, verður jarðsungin frá Dómkirkjunni í
dag, föstudaginn 20. nóvember, kl. 15.00.
Fyrir hönd aðstandenda,
Svava Sigríður Gestsdóttir, Trausti Gíslason,
Sigurjón Gestsson, Svanborg Guðjónsdóttir,
Rósa Guðný Gestsdóttir, Kristján Jón Hafsteinsson,
barnabörn og barnabarnabörn.
t
Þökkum innilega öllum sem sýndu okkur vináttu og hlýhug við andlát og
útför
HULDUJAKOBSDÓTTUR,
Marbakka.
Elín Finnbogadóttir, Sveinn Haukur Valdimarsson,
Guðrún Finnbogadóttir,
Sigrún Finnbogadóttir, Styrmir Gunnarsson,
Hulda Finnbogadóttir, Smári Sigurðsson,
Auður Rútsdóttir
og fjölskyldur.
GUNNAR
PÁLSSON