Morgunblaðið - 04.12.1998, Blaðsíða 45

MORGUNBLAÐIÐ
FÖSTUDAGUR 4. DESEMBER 1998 45
MINNINGAR
ANNA
HJARTARDÓTTIR
+ Anna Hjartar-
dóttir fæddist á
Bakka við Bakka-
stíg 10 í Reykjavík
24. nóvember 1921.
Hún lést á heimili
sínu, Vesturgötu 69,
25. nóvember síðast-
liðinn. Foreldrar
hennar voru Björg
Guðmundsdóttir, f.
13.7. 1896, d. 7.3.
1955 og Hjörtur
Arnason Fjeldsted,
f. 17.1. 1875, d. 4.1.
1935. Hún var yngst
fjögurra systkina
sem voru Guðmundur, fæddur
1910, (látinn); Ingibjörg f. 1915
og Hjörtur f. 1919, (látinn).
Anna giftist Magnúsi H.
Bjarnasyni, Bjarna Jónssonar
frá Vogi, og Guðlaugar Magnús-
dóttur, hinn 13. nóvember 1941.
Börn þeirra: 1) Bjarni, f. 14.5.
1942, ókvæntur. 2) Guðlaug, f,
6.1.1945, maki Frank P. Halj. 3)
Björg, f. 7.6. 1946, maki Örn
Henningsson og 4) Magiiþóra, f.
18. 11. 1948, maki Árni O. Thor-
lacius. Börn Guðlaugar og
Franks: Katrín, f. 1964 í sambúð
með Guðjóni Pedersen. Þeirra
Við viljum með fáum orðum
minnast tengdamóður okkar Önnu
Hjartardóttur sem lést á heimili
sínu aðfaranótt 25. nóvember síð-
astliðins. Anna fæddist á Bakka við
Bakkastíg 10, dóttir hjónanna
Bjargar Guðmundsdóttur og Hjart-
ar Fjeldsted, yngst fjögurra systk-
ina. Frambernsku sinni eyddi hún á
Bakkastíg, en fluttist svo á Freyju-
götu og gekk í Austurbæjarbarna-
skólann. Þær mæðgur fluttust síðai'
í Austurstræti 7 þar sem hún
kynntist eiginmanni sínum Magn-
úsi Bjarnasyni. Þau giftust 13. nóv-
ember 1941, og fluttust á Túngötu
16, þar sem þau hófu búskap í húsi
móður Magnúsar. Magnús sem var
sjómaður var mikið að heiman og
kom það því að mestu í hlut Önnu
að annast heimilið og börnin sem
urðu fjögur.
Kynni okkar hófust stuttu áður
en við kvæntumst inn í fjölskyld-
una, en við Frank og Örn kvænt-
umst Gullý og Björgu í september
árið 1964 en þá bjuggu Bjarni og
Magga enn í föðurhúsum. Ai’ni
kvæntist síðan Möggu í nóvember
árið 1971 en Bjarni er ókvæntur.
Barnabörnin fæddust eitt af öðru
og var Túngatan miðstöð fjölskyld-
unnar, þar hittust allir. Anna var þá
heimavinnandi og gátu barnabömin
komið hvenær dagsins sem var.
Okkur eru minnisstæð mörg kvöld-
in sem fjölskyldurnar með öll börn-
in eyddu á Túngötunni. Tengda-
mamma sá um veitingarnar því að
hún var af gamla skólanum og
fannst að konur ættu að sjá um eld-
hússtörfin, og munum við ennþá
eftir svipnum á dætrum hennar
þegar hún sagði við þær: „Stelpur
mínar, smyrjið þið nú eitthvað
handa strákunum.“ Anna var
hvorki skap- né skoðanalaus kona,
fylgdist vel með öllum fréttum og
höfðum við gaman af því að ekki
brást að hún hlustaði á veðurfrétt-
irnar eins og hún ætti allt undir
veðrinu, hún hafði líka mjög
ákveðnar skoðanir á stjónimálum,
og var mikil sjálfstæðismanneskja
alla tíð, það var eins gott að vera
ekki að flíka öðrum stjórnmála-
skoðunum. Rússneska sendiráðið
var beint á móti Túngötu 16, og
hafði hún sínar efasemdir um
starfsfólk þess húss, og þess veislu-
höld.
Anna tók bílpróf seint og byrjaði
raunvenilega ekki að aka bfl fyrr
en rúmlega fímmtug, hún var ágæt-
ur bflstjóri, og ók fram á síðasta
dag, þótti okkur það nokkuð skond-
ið þegar hún var tekin fyrir of hrað-
an akstur 75 ára að aldri.
Magnús og Anna keyptu sér íbúð
á Vesturgötu 69, eftir 40 ára bú-
sonur Frank Fann-
ar; Frank Þórir, f.
1972 í sambúð með
Helgu Haraldsdótt-
ur, og Bjarni, f.
1979, nemi. Börn
Bjargar og Arnar:
Magnús Helgi, f.
1964 í sambúð með
Margréti Birgis-
dóttur, þeirra dóttir
er Thelma Börg;
Elísa Henný, f.
1968. Maki Bjarki
Sigurðsson, þeirra
synir Orn Ingi og
Kristinn Hrannar;
Hjödur f. 1976 í sambúð með
Klöni Gísladóttur, þeirra dóttir
Ragnhildur. Börn Magnþóru og
Árna: Anna Ólöf, f. 1972 í sam-
búð með Ásmundi Guðmunds-
syni, þeiira dóttir Agnes María;
Linda Björk í sambúð með Guð-
niundi Ara Kristjánssyni.
Anna var við afgreiðslu í líf-
stykkjabúðinni áður en hún
gifti sig. Síðan húsmóðir og
vann jafnframt við verslunar-
störf.
Útför Önnu fer fram frá
Dómkirkjunni í dag og hefst at-
höfnin klukkan 15.
skap á Túngötunni, þar leið þeim
vel og tóku vel á móti barnabarna-
börnunum, sem nú voru komin til
sögunnar, og voru alltaf tilbúin til
að passa. Anna hafði mjög róandi
áhrif á þau eins og reyndar á alla í
kring um sig. Bjarni mágur mætti
þar alltaf á laugardögum eða oftar
og var samband þeirra mjög náið.
Magnús andaðist árið 1992, eftir
það bjó Anna ein í íbúðinni.
Á síðasta ári fór heilsu hennar
hrakandi, án þess þó að hún hefði
hátt um það og var það gleðilegt að
þrátt fyrir slaka heilsu mætti hún í
fímmtugsafmæli Möggu dóttur sinn-
ar nokkrum dögum fyrh' andlátið og
skemmti sér mjög vel eins og alltaf
og vitum við að hún hafði gaman af
að hitta þar fjölskyldu og vini.
Aldrei öll þessi ár fór styggðar-
yrði á milli okkar, það var ekki
hennar háttur og viljum við þakka
samfylgdina og vitum að það verð-
ur vel tekið á móti henni hinum
megin lífs. Guð blessi þig,
tengdasynir,
Frank Örn og Árni.
Þegar við systkinin hugsum til
ömmu Önnu leitar hugurinn
ósjálfrátt til Túngötunnar þar sem
amma og afi bjuggu mestan hluta
æsku okkar. Þar hópaðist fjölskyld-
an iðulega saman og Túngatan var
miðstöð fjölskyldunnar, nokkurs
konar musteri í hjarta bæjarins.
Þau eru ógleymanleg „vídeókvöld-
in“ á Túngötunni, afi var sjómaður
og varð einna fyrstur til að kaupa
myndbandstæki, og þá safnaðist öll
fjölskyldan saman með tilheyrandi
látum og horfði saman á bíó. Það
sem er okkur svo minnisstætt frá
þessum kvöldum eru þó ekki mynd-
irnar sem við sáum, þeim erum við
löngu búin að gleyma. Okkur leið
bara svo vel á Túngötunni.
Best voru þó jólaboðin hennar
ömmu. Á jóladag voru allir mættir
klukkan eitt í hangikjöt, kart-
öflumús, malt og appelsín og
sítrónufromage á eftir. Þessi jóla-
matur var hinn eini sanni jólamat-
ur. Það voru engin jól án jólaboðs-
ins hennar ömmu. Við vitum líka að
ömmu þótti vænt um þetta jólaboð
og hún hélt það ótrauð á hverju ein-
asta ári þrátt fyrir háan aldur.
Þetta var einn af fóstu punktunum í
tilverunni.
Það má segja að jólaboðin hafí
verið einkennandi fyrir ömmu. Þau
voru glæsileg, óþvinguð og alltaf
hægt að treysta á þau - þannig var
amma líka.
Amma var alltaf glæsileg. Það
skipti engu máli hvort hún var að
fara í stutta búðarferð, heimsókn
eða leikhús, hún hafði sig alltaf vel
til. Hún var eins og hefðarfrú,
keyrði um á amerískum bíl og skildi
eftir varalit á camel-sígarettunum -
og okkur. Hún hafði líka svo gaman
af því að vera með fólki og
skemmta sér. Hún var jafnharður
vesturbæingur og hún var sjálf-
stæðismaður og vildi hvergi annars
staðar búa. Hún hætti sér þó stund-
um út fyrir vesturbæinn og við
munum sérstaklega eftir því þegar
hún fór á gamals aldri í heimsókn
til Kötu í Köln. Þar lét hún sig hafa
það að láta mömmu, búðaráparann,
þvæla sér borgina á enda. En mikið
hafði hún gaman af því. Amma var
sjómannskona og líklega hefur það
mótað líf hennar og karakter. Hún
sá um heimilið og börnin, og svo
barnabörnin, því við vorum iðulega
í pössun hjá ömmu Önnu. Þá leið
okkur vel. Það var nefnilega eins og
amma lifði í öðrum tíma en foreldr-
ar okkar, sem voru eins og gengur
með yngi-a fólk uppteknir af erli
dagsins. Stressið náði einhvern
veginn ekki til ömmu. Samt féll
henni aldrei verk úr hendi, en jafn-
framt var hún aldrei eirðarlaus.
Hún gat setið tímunum saman og
lesið dönsku blöðin eða hlustað á
útvarpið. Sterkasta minningin er þó
þegar hún sat við gluggann lang-
tímum saman, horfði út og lét hug-
ann reika. Sumir sögðu að hún væri
að fylgjast með Rússunum í sendi-
ráðinu beint á móti - þeir vora auð-
vitað njósnarar. Við höldum nú
samt að hún hafí ekki haft áhyggjur
af þeim. Það eina sem hún virtist
hafa áhyggjur af var það hvort okk-
ur liði ekki örugglega vel. Kókó
Puffs, kaffi með helling af sykri og
mjólk, fylltur bijóstsykur, skyr,
suðusúkkulaði, fiskibollur í bleikri.
Ekkert var of gott fyrir okkur.
Áhyggjulaus ró og friður einkenndi
allt.
Undh- það síðasta fengu barna-
barnabörnin þín að njóta alls þessa
sem við höfum talað um og Frank
Fannar skynjaði svo vel þessa ró og
vellíðan sem þú barst með þér (og
honum veitir ekki af, eins og þú
veist). Honum leið líka svona vel
hjá þér og hann skrifaði kveðju og
óskaði þér hins sama. Við sendum
þessa kveðju í nafni okkar alh'a,
elsku amma. Takk fyrir það sem þú
gafst okkur.
„Góði Guð ég er svo leiður vegna
ömmu Önnu. Eg bið þig kæri Guð
að leggja þitt af mörkum til að
ömmu Ónnu líði vel hjá þér og ég
bið þig líka að minning hennar
verði góð. Eg bið þig Guð. Frá
Frank Fannari."
Katrín, Frank og Bjarni.
Elsku amma, það er erfitt að
þurfa að kveðja þig í dag hinstu
kveðju en minningin um þig mun
ekki kveðja okkur, heldur mun hún
svo sannarlega varðveitast í hjört-
um okkra allra sem syrgja þig nú.
Það var svo gott að hafa hitt þig
nokkram dögum áður en þú fórst,
glaða og yndislega í veislunni hjá
mömmu, þar sem þú áttir góða
stund með þínu fólki.
Þú varðst alltaf að vita allt um
alla, hvað þessi og hinn var að gera,
þú vildir fylgjast vel með og maður
gat talað við þig tímunum saman
um hitt og þetta. Það var líka svo
gaman að hlusta á þig tala um
stjórnmál því þú lifðir þig svo inn í
þau og varst með allt á hreinu um
þau efni og ákveðnar skoðanir.
Vonandi ertu kominn á stað þar
sem allt er þér í hag og þú og afi
gangið þar um eins og kóngur og
drottning í ríki sínu. Elsku amma,
þakka þér fyrir samfylgdina og
gleðina sem við áttum með þér
ávallt, hvfl þú í friði og ró.
Hljótt er inni, úti kyrrð og friður,
aðeins regnið drýpur niður,
yfir þurran, þyrstan svörð.
Nóttin heyrir bænir alls, sem biður
við brjóst þín, móðir jörð.
Allir hlutu einn og sama dóminn.
Alla þyrstír, líkt og blómin,
hverja skepnu, hverja sál.
Um allar byggðir blikar daggarljóminn,
bláma slær á sund og ál.
Öllum sorgum sínum hjartað gleymir.
Svalinn ljúfi um það streymir,
eins og regn um sviðinn svörð.
Blómin sofa, börnin litlu dreymir
við brjóst þín, móðir jörð.
(Davíð Stef.)
Anna og Agnes María.
Elsku amma mín, ég sem ætlaði
bara að hringja í þig og óska þér til
hamingju með afmælið en fékk svo
þessar fréttir í staðinn og hér sit ég
úti í Ameríku og skrifa til þín síð-
asta bréfið sem fer okkar á milli.
Og hvað það er erfitt að tráa þessu
og hvað þá að reyna að sætta sig
við það. Við sem vorum að tala sam-
an í síma í afmælisveislunni hennar
mömmu um hvað það væri nú stutt
í að við hittumst þegar ég kæmi
heim um jólin. En þú skemmtir þér
svo vel í veislunni, vildir ekki fara
heim fyrr en með síðustu mönnum.
Jólin verða nú skrítin án þín amma,
því þú hefur verið hjá okkur um jól-
in síðan ég man eftir mér. Og þú
varst alltaf eins og litlu börnin með
fullt af pökkum frá börnum, barna-
börnum og barnabarnabörnum, svo
þessi jól verður hálfeinmanalegt
hjá hinum pökkunum undir trénu.
Ámma, þú sem alltaf galdraðir eitt-
hvað upp þegar maður kom í heim-
sókn og maður fékk sér, saddur eða
svangur, það skipti ekki máli. En
alltaf var nú samt jafn gott að koma
til þín, eitthvað svo þægilegt og ró-
andi svona ömmuumhverfi.
Eða amma, þegar þú sendir mér
bréfið. Fyrst fórstu og keyptir um-
slagið og frímerkið, svo baðstu
mömmu að skrifa heimilisfangið
mitt utan á og svo skrifaðirðu bréf-
ið, en þetta var þín leið og það
komst alveg jafnt á áfangastað og
annars.
Þú varst alltaf svo þakklát,
hversu lítið sem maður gerði fyrir
þig, eins og þegar ég bónaði bflinn
fyrir þig, þá fannst þér hann svo
hreinn og fínn í heilan mánuð á eft-
ir. Eða það að skrifa nokkrar línur
til þín frá útlandinu, það var eins og
að senda þér gull, enda var líka
gaman að gera eitthvað fyrir þig.
Þú náðir 77 ára afmælinu þínu og
fékkst öll börnin þín í heimsókn, en
nú ertu komin á annan stað þar
sem þér líður vel og komin aftur til
hans afa Magnúsar.
Elsku amma mín, ég kemst því
miður ekki til hinstu kveðjustundar
þinnar en ég heimsæki þig þegar ég
kem heim þó svo staðurinn sé annar
en við áætluðum fyrir ekki lengra en
tveimur vikum. Elsku amma mín, ég
vil kveðja þig með þessu ljóði:
Eitt sinn verða allir menn að deyja
eftir bjartan daginn kemur nótt,
ég harma það, en samt ég verð að segja
að sumarið líður alltof fljótt.
(V. Vilhjálmsson)
Hvfldu í friði, elsku amma mín.
Þín
Linda Björk Thorlacius.
Það er skrýtið að hugsa til þess
að ég eigi ekki eftir að koma oftar
til þín í hádeginu eins og ég gerði
stundum. Alltaf gat maður treyst á
að það væri nýhrært skyr í ísskápn-
um og ekki var mjólkurfernan með
varalitnum á stútnum langt undan.
Það var alltaf notalegt að koma til
þín, fá sér að borða, slappa aðeins
af og rabba við þig um daginn og
veginn.
Við ræddum það, ég og Linda
frænka eftir að við heyrðum að þú
værir dáin, hvað jólin koma til með
að vera skrýtin án þín og fyrir mig
og okkur öll verður jóladagur aldrei
sá sami. En núna ert þú öragglega
komin til afa Magnúsar og hafið þið
nú margt um að ræða eftir nokk-
urra ára fjarveru hvort frá öðra.
Það er nú synd að hún Ragnhildur
mín skuli ekki hafa fengið tækifæri
til að kynnast þér betur en raun
varð, en minningarnar lifa og án efa'
fær hún að heyra ófáar sögur af
ömmu Önnu og afa Magnúsi.
Elsku mamma, Bjarni, Didda og
Gullý, ég votta ykkur mína dýpstu
samúð. Guð geymi ykkur öll.
Hjörtur.
Elsku „skyr-amma“.
Nú ert þú farin til Guðs og afa
Magnúsar, sem ég hélt alltaf að
væri Guð þegar ég sá myndina þina
af honum í stofunni þinni. Því mið-
ur náðir þú ekki að koma til okkar
fyrsta sunnudag í aðventu, en við
bræðurnir vorum búnir að bjóða
þér og Bjarna frænda í piparkökur
sem við bökuðum og skreyttum.
Það var svo gaman að koma til þín
amma, við fengum alltaf skyr hjá
þér enda bjóst þú til besta skyr í
heimi. Elsku amma, við vonum og
vitum að þér líður vel þar sem þú
ert í faðmi Guðs og afa Magnúsar
en við söknum þín svo mikið.
Sem ylblíð sunna, æskustund
þú æ í minning skín,
er amma leiddi ljúfri mund
hin litlu börnin sín.
(Bjami Jónsson frá Vogi)
Örn Ingi og Kristinn Hrannar. _
Elsku amma Anna.
Mig langar að kveðja þig með
nokkrum orðum. Þú áttir afmæli
24. nóvember og ég hringdi
einmitt í þig og óskaði þér til ham-
ingju með afmælið og og til að
bjóða þér til okkar í piparkökur á
fyrsta sunnudegi í aðventu, sem þú
þáðir og lofaðir að koma með óska-
lista yfir það sem þig langaði í í
jólagjöf. Hvar eigum við, fjölskyld-
an, nú að hittast með jólapakkana?»
Því miðpunkturinn var alltaf hjá
ykkur afa, fyrst á Túngötunni sem
þið áttuð heima á í 40 ár og svo á
Vesturgötunni.
Heimili ykkar afa stóð alltaf opið
okkur öllum, það var eins og félags-
miðstöð fyrir alla fjölskylduna, þar
horfðum við á vídeó langt fram á
nótt helgi eftir helgi, og skipti þá
ekki máli þótt einstaka vinur slædd-
ist með, allir vora jafn velkomnir.
Eftir að þið fluttuð á Vesturgötuna
hjálpuðuð þið afi mér ævinlega með
pössun á Emi Inga meðan ég var í
skólanum, og er ljúft að finna hve
tærar og góðar minningar hann á
frá þeim tíma með ykkur. Amma,
þú varst hrókur alls fagnaðar,
skemtilegast þótti þér að fara í boð
og hitta fólk, en síðast vorum við
einmitt í afmæli hjá Diddu frænku
og þú skemmtir þér svo vel, það var
svo gaman að sjá hvað þér þótti
gaman að vera þarna með okkur öll-
um.
Það er alltaf svo sárt að missa
einhvern sem maður er vanur að
hafa samband við svo að segja dag-
lega, en svona gengur það og ég
veit að þú fylgist með okkur áfram
þar sem þú dvelur nú eins og þú
gerðir í lifanda lífi.
Með þessum fátæklegu orðum
kveð ég þig, amma mín, en allt hitt
á ég í minningunni.
>
Hjartkæra amma, far í Mði.
Föðurlandið himneskt á
þúsundfaldar þakkir hljóttu
þínum litlu vinum frá.
Vertu sæl um allar aldir
alvaldshendi falin var
inn í landið unaðsbjarta
englar Drottins fylgi þér.
(Höf. óþ.)
Elísa.
Formáli minningargreina
ÆSKILEGT er að minningar-
greinum fylgi á sérblaði upplýs-
ingar um hvar og hvenær sá,
sem fjallað er um, er fæddur,
hvar og hvenær dáinn, um for-
eldra hans, systkini, maka og
börn, skólagöngu og störf og
loks hvaðan útfór hans fer fram.
Ætlast er til að þessar upplýs-
ingar komi aðeins fram í formál-
anum, sem er feitletraður, en
ekki í gi'einunum sjálfum.