Morgunblaðið - 05.12.1998, Blaðsíða 51

MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
LAUGARDAGUR 5. DESEMBER 1998 51
PÁLÍNA ANNA
INGIMARSDÓTTIR
+ Pálína Anna
Inginiarsdóttir
fæddist á Reykjum í
Ólafsfirði 27. mars
1912. Hún lést á
Sjúkrahúsi Siglu-
ljarðar 30. nóvem-
ber síðastliðinn. Pá-
lína fluttist til Siglu-
fjarðar og giftist 31.
desember 1935 eft-
irlifandi eiginmanni
sínuin, Konráði
Kristni Konráðs-
syni, f. 27. desember
1904. Þau eignuðust
fimm börn: 1) Ósk-
ar, f. 6. ágúst 1936, maki hans er
Stefanía Eyjólfsdóttir, böm
þeirra: Sonja, Erla og Óskar
Páll. Óskar á eina dóttur, Hönnu
Mæju, af fyrra sambandi. 2)
Elsku amma mín, við kveðjum
þig með miklum söknuði því þú
varst einstök og veittir okkur svo
margar ánægjustundir. Eg hændist
strax sem barn að ykkur afa og
vandi komur mínar oft á Hafnargöt-
una til ykkar. Þú varst ekki há í
loftinu og ég man hve montinn ég
var þegar var orðinn hærri en þú.
Við krakkarnir bárum ómælda virð-
ingu fyrir þér og þegar ærslagang-
urinn var orðinn of hávær þá suss-
aðir þú á okkur og hótaðir að rísa
upp á afturlappirnar. Það var nokk-
uð sem við þorðum ekki að verða
vitni að, og svo hlóst þú að öllu sam-
an.
Á milli ykkar afa var einstakur
lífsneisti sem kólnaði aldrei. Það var
alltaf jafn sætt þegar afi byrjaði að
banka með bollanum í undirskálina
þegar þú varst rétt að byrja að hella
upp á og sagði „Palla mín, Palla
mín,“ og ekkert meira. Amma átti
alltaf eitthvað í ísskápnum og búr-
inu niðri í kjallara sem töfrað var
fram af mikilli alúð með dúk á borð-
um. Þegar við komum í heimsókn
þá kallaði afi iðulega: „Palla mín,
það eru komnir gestir,“ og settist
við borðið því hann átti þá von á
rjómatertu, soðbrauði að hætti
ömmu eða frosnum pönnukökum
sem veitti hverjum þeim er smakk-
aði sælutilfinningu. Eftir að amma
var búin að hlaða borðið með rúm-
lega tíu sortum þá sagði afi oft:
„Palla mín, áttu ekki eitthvað meira
með kaffinu?" Á meðan afi og gest-
irnir hámuðu í sig pönnukökurnar
heyrðist gjarnan afi segja með
stríðnisglampa í augum: „Þær eru
ekki vel góðar hjá þér Palla mín,“
síðan stóð hann upp og klappaði
henni hlýlega á kinnina. Svona var
andrúmslofið ljúft og milt í húsinu
hjá ömmu og afa.
Eftir að ég kom fyrst með Eddu
mína til þín bundust þið strax ein-
stökum böndum sem vinkonur. Þið
gátuð rætt svo vel saman og kunnuð
svo vel hvor á aðra. Þegar við kom-
um norður með strákana okkar
tókst þú þá með trompi. Þú geymd-
ir leikfangabyssu í eldhússkúffunni
og sverð í kjallaranum sem þeir
höfðu aðgang að, þér og þeim til
mikillar ánægju, á meðan foreldr-
arnir voru á nálum yfir þessu. Þú
varst sko engin venjuleg amma.
Þótt fjarlægðin á milli okkar væri
mikil í kílómetrum var samband
okkar svo gott að mér leið orðið illa
ef það dróst um of að hringja til þín
og tala um hitt og þetta og ekki síst
hvað við hlökkuðum til að sjást
næst. Við gátum líka hlegið aftur og
aftUr yfir ódauðlegum sögum og
orðatiltækjum af þér og samferða-
fólki ykkar afa.
Lífið hefur ekki alltaf verið ykkur
dans á rósum og það var ykkur afar
mikil raun þegar Guðmundur ykkar
veiktist og þið genguð með honum í
gegnum hans miklu veikindi í tíu ár
og sýnduð mikið æðruleysi er hann
lést. Amma trúði af einlægni á líf
eftir þessa jarðvist og við erum þess
líka fullviss að nú hefur þú hitt hann
Guðmund þinn, en þú varst búin að
bíða þess lengi.
Það var ömmu mikið áfall er hún
Kristinn Björn, f. 16.
janúar 1940, maki
hans er Kristín Þor-
geirsdóttir. Börn
þeirra: Anna, Páhna
og Margrét. 3) Sig-
urður, f. 2. júní
1943, maki hans
Dagbjört Jónsdóttir.
Börn þeirra: Konráð
Jón, Auður og Ás-
þór. 4) Margrét
Anna, f. 21. septem-
ber 1945. 5) Guð-
mundur Gísli, f. 19.
desember 1953, d. 6.
desember 1985.
Pálína bjó á Siglufirði ásamt
manni sínum til æviloka.
Útför Pálínu fer fram frá
Siglufjarðarkirkju í dag og
hefst athöfnin klukkan 11.
missti svo til alveg sjónina fyrir
nokkrum árum þó að ekki hefði
mátt finna neinn bilbug á henni.
Það var mikið frá henni tekið því
hún las mikið og hafði mikla ánægju
af að horfa á sjónvarp. Hennar ein-
staka jákvæða og létta lund hjálpaði
henni að leita annarra leiða til að
stytta sér stundir.
Elsku besti afi, við vitum að sökn-
uður þinn er mikill og biðjum góðan
Guð að styrkja þig.
Elsku amma, við þökkum þér allt
það sem þú varst okkur og þú munt
áfram eiga sérstakt hólf í hjarta
okkar. Við munum ávallt minnast
þín með gleði og þakklæti. Drengj-
unum okkar munum við segja áfram
sögurnar af Pöllu ömmu og Konna
afa.
Guð geymi þig og vemdi.
Þín
Konráð og Edda.
Nú er hún amma mín fallin frá
eftir erfiða sjúki'alegu. Amma sem
var orðin 86 ára og búin að skila
góðu ævistarfi. Amma á Sigló eins
og ég nefndi hana alla jafna var mér
mikils virði. Á uppvaxtarárum mín-
um dvaldi ég hluta af sumrinu hvert
ár hjá henni og afa á Siglufirði. Á ég
dýrmætar minningar frá Hafnar-
götunni og sjávarþorpinu Siglufírði.
I mínum huga var þetta hátindur
hvers sumars að fá að dvelja hjá
þeim og öðrum ættingjum mínum
þar. Oft sátum við amma á kvöldin
við eldhúsborðið, tókum í spil eða
spjölluðum saman um allt mögulegt.
Barst þá talið oft að síldarárunum. í
minningunni eru þetta dýrmætar
stundir sem við áttum saman.
Aldrei man ég eftir að hafa heyrt
afa og ömmu rífast eða segja
styggðaryrði hvort við annað. Slíkt
þykir einsdæmi nú á dögum. Algjör
verkaskipting átti sér stað á heimil-
inu. Mér var fljótt ljóst að það var
amma sem réð inni á heimilinu og
afi sætti sig við þá tilhögun. Alltaf
stóð afi við hlið hennar og er ég
þess fullviss að betri maka hefðu
þau ekki getað átt. Þau áttu fimm
börn, sem hafa alla tíð reynst for-
eldrum sínum vel. Mjög þungbær
voru henni veikindi og missir
Gumma sonar síns. Við það bættist
einnig heilsubrestur hjá börnum
hennar. En amma var sterk og
ákveðin. Þrátt fyrir að heilsan væri
ekki góð var amma mikil hannyrða-
kona og afbragðshúsmóðir. Góður
rómur var gerður að bakstri henn-
ar, hvort sem það voru lummur,
soðið brauð eða kleinur. Lamba-
sneiðar að hætti ömmu hafa sér-
staka þýðingu í mínum huga. Alltaf
var reynt að eiga nóg bakkelsi ef
óvæntan gest bæri að garði, enda
var hún bæði örlát og gestrisin.
Hún var félagslynd og hafði gaman
af að hafa samband við vinkonur
sínar og skyldmenni, hvort sem það
var í formi heimsókna eða símleiðis.
Hún var mjög barngóð og hafði
greinilega mikla ánægju af þegar
eitthvert hinna fjölmörgu barna-
barna eða bamabamabama hennar
bar að garði hjá þeim hjónum. Hún
var stolt af niðjum sínum og fjöl-
skyldum þeirra og fylgdist vel með
högum hvers og eins fjölskyldumeð-
lims.
Amma naut þess að lesa, en með
árunum skertist sjónin og loks fór
svo að hún varð að láta sér nægja
hljóðsnældur. Síðustu árin voru hún
og afi orðin mjög heilsuveil. Vegna
þessa fengu þau inni á öldrunar-
deild Sjúkrahúss Siglufjarðar. Sér-
staklega vil ég þakka öllu starfsfólki
sjúkrahússins fyrir alla þá hjálp og
jákvæða viðhorf sem hún naut þéssi
síðustu æviár sín. Ég veit að hún
mat það að verðleikum. Það var mér
einnig mikils virði að finna að hún
væri á sjúkrahúsinu í góðum hönd-
um á meðal vina. Ometanlegt er fyr-
ir mig að hafa kynnst svo hjarta-
hlýjum einstaklingi eins og hún
amma mín var. Afi - ég veit að
harmur þinn er mikill, en hún var
sátt við að fara og bíður þín þolin-
móð. Um leið og við vinir hennar og
ættingjar kveðjum hana skulum við
gleðjast yfir því að hafa fengið tæki-
færi til að kynnast svo einstakri
konu. I mínum huga verður Amma
á Sigló alltaf til. _
Óskar Páll Óskarsson (Palli).
I fáeinum orðum langar okkur
systumar að minnast ástkærrar
ömmu okkar. Það var að kvöldi 30.
nóvember að hringt var og tilkynnt
að amma á Sigló væri látin. Það
kom ekki á óvart þar sem veikindi
höfðu hrjáð hana síðustu árin. Hún
hafði barist vel og lengi. í þetta sinn
var hún tilbúin að kveðja þennan
heim.
Amma var einstök í okkar aug-
um. Þótt hún væri smá vexti var
hún röggsöm kona sem vissi hvað
hún vildi. Meira að segja var hún
búin að gera ráðstafanir varðandi
eigin jarðarför. Það var alltaf gam-
an að koma í heimsókn á Siglufjörð
til ömmu og afa. Þar dvöldum við
hjá þeim í lengri eða styttri tíma á
hverju sumri öll æskuárin, og er
margs að minnast frá þeim tíma.
Alltaf var fullt hús gesta, enda gest-
risni hennar með eindæmum. Við
munum ætíð minnast ömmu þegar
jólin nálgast. Hún sagði alltaf: „Það
eru alveg að koma jól og ekkert far-
ið að gera,“ en allt varð að skrúbb-
ast hátt og lágt fyrir jólin. Eða þeg-
ar við tókum litla prammann í leyf-
isleysi og það fjaraði svo mikið út að
við komumst ekki upp að bryggju
með bátinn, amma gat verið ströng
en sanngjörn var hún alltaf.
Amma hefur lifað yndislegu lífi
með afa. I yfir 60 ár voni þau í ham-
ingjusömu hjónabandi. Það var ynd-
islegt að horfa upp á svo langt og
hamingjusamt hjónaband og bama-
lán þeirra. Með trú á Guð, fullum
bolla af eigin styrk, breitt yfir með
nóg af glettni, yfirsteig amma ekki
bara alla þröskulda sem á vegi henn-
ar urðu, heldur gerði öðrum lífið létt
og ánægjulegt. Elsku afi, Magga,
aðrir ættingjar og vinir, ég bið Guð
að styrkja okkur í söknuði okkar, og
við vitum að amma er nú á góðum
stað, þar sem henni líður vel.
Margs er að rainnast,
margt er hér að þakka
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna
Guð þerri tregatárin stríð.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
Hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem)
Sonja og Erla.
Mig langar með fáeinum orðum
að minnast ömmu minnar eða
ömmu Pöllu eins og við krakkarnir
kölluðum hana. Efst í huga mér eru
jólin, á hverju aðfangadagskvöldi
fórum við á Hafnargötuna til ömmu
og afa og fengum þar heimalöguð
kramarhús með rjóma og sultu.
Okkur fannst þetta herramanns-
matur og þetta tilheyrði jólunum.
Einnig kemur í huga mér jólatréð
þeirra en það var engu líkt, vafið
bómull og skrauti sem Ásþór bróðir
varðveitir nú og skartar á sínu
ÞÓRA
JÓNSDÓTTIR
+ Þóra Jónsdóttir
fæddist í Bessa-
staðagerði í Fljóts-
dal 13. apríl 1921.
Hún lést á Landspít-
alanum 20. október
síðastliðinn og fór
útför hennar fram
frá Stöðvarfjarðar-
kirkju 27. október.
Hún amma er dáin,
hún amma sem alltaf
var svo góð við okkur,
skammaði okkur
aldrei, huggaði okkur
þegar við vorum að
gráta eða illa lá á okkur, prjónaði
margt fallegt handa okkur og gott
var að koma inn í hlýjuna til, þegar
okkur var kalt. Ég sé þau fyrir hug-
skotssjónum mínum, litlu börnin í
Vinaminni, sitjandi hljóð við síðasta
hvílurámið hennar, döpur á svip
með spurn í augum. Það er búið að
segja þeim að hún sé komin til
Guðs. Um hugann fer spumingin
hvar Guð sé, við sjáum hann ekki.
Einmitt svona orðaði dóttursonur
minn það er hann fór í kirkju með
mér í fyrsta sinn.
Já, hún Þóra mín blessunin er
farin, hún gat ekki meira, gat ekki
barist lengur. Það er aðdáunarvert
hve vel hún hefur staðið sig, af ein-
stöku æðruleysi og viljaþreki. í
áraraðir hefur hún gengið milli
lækna og sjúkrahúsa. Það virðist
enginn mannlegur máttur getað
læknað þennan sjúkdóm. Við töluð-
um oft saman, sérstaklega á kvöld-
in þegar rólegt var orðið, stundum
var hún að fara á sjúkrahús eða
koma af því. Ég minnist þess ekki
að hún væri að kvarta yfir því að
illa gengi. Henni var þakklætið efst
í huga og bar öllu starfsfólki góða
sögu, það væri svo gott við sig og
vildi allt fyrir sig gera.
Ég hef frétt frá hjúkr-
unarliði hve það dáðist
að því hve léttlynd og
bjartsýn hún vár, átti
það meira að segja til
að spauga með vand-
ræðin. Ég trúi þessu
vel, því hún gat verið
meinfyndin. Meira að
segja er ég heimsótti
hana á sjúkrahúsið,
eftir að hún hafði
gengið undir erfiða að-
gerð, var hún að reyna
að gera að gamni sínu.
Hún var svo þakklát
fyrir öll blómin sem hún var búin
að fá, sýndi mér sérstaklega falleg-
an blómvönd frá ungum vini sínum
fyrir austan. „Hann hefur alltaf
verið svo góður við mig,“ sagði
hún.
Eitt sinn er ég kom til Þóru var
hún að þakka Guði fyrir að Kjartan
eiginmaður hennar hefði ekki þurft
að liggja á sjúkrabeði, hann hefði
ekki þolað það, annar eins ákafa-
maður og hann var. Það var alltaf
sama umhyggjan fyrir honum frá
fyrstu til hinstu stundar. Það var
sönn ást sem hún bar til hans, svo
hrein og fölskvalaus að fátítt er.
Þau voru svo hamingjusöm saman
alla tíð. Ég held að hún hafi varla
litið glaðan dag eftir fráfall hans.
Það er nú best að byrja á byrjun-
inni og gleyma dökku hliðunum í
bili. Þóra og Kjartan gengu mjög
ung í hjónaband. Þau byggðu sér
hús skammt frá heimili foreldra
minna, er þau nefndu Vinaminni.
Það var alla tíð mikill samgangur
milli heimilanna og mikil vinátta
sem aldrei bar skugga á. Sú vinátta
var mikils virði fyrir mömmu og
pabba, þegar þau voru orðin ein
eftir á Ekru. Eftir að ég fór að
heimili. Amma Palla var alltaf til
staðar, hún var alltaf heima og gat
maður komið til hennar öllum
stundum og fengið eitthvað gott í
munninn. Alltaf lumaði hún á ein-
hverju góðgæti og þótt árin liðu og
við yrðum eldri urðu heimsóknir til
hennar alltaf með sama hætti, við
máttum með engu móti fara svöng
heim. Úr litla húsinu þeirra ömmu
og afa Konna eigum við margar
góðar minningar sem aldrei líða úr
minni, þetta var samkomustaður
fjölskyldunnar, þarna hittust allir
og styrktu fjölskylduböndin sem
svo dýrmæt eru. Við systkinin flutt-
um hvert á eftir öðru frá Siglufirði
og sáum við því minna af ömmu og
afa. I hvert sinn er við komum í
heimsókn kviðum við fyrir að þurfa
að kveðja þau. Svo mikið áttu þau
að gefa og ástúðin og umhyggjan
leyndu sér ekki í augum þeirra er
við hittumst á ný. Síðastliðið sumar
fór ég til Siglufjarðar með fjöl-
skyldu minni í heimsókn til ömmu
og afa. Það var yndislegt að sjá þau
saman eins og alltaf og seint mun
líða mér úr minni hve erfitt var að
kveðja. Það var eins og amma vissi
að þetta væri í síðasta sinn sem hún
sæi okkur. Hún dró hring af fingri
sér og setti í lófa minn og sagði að
þessi hringur hefði alltaf verið ætl-
aður mér. Hún vildi láta mig fá
hann strax svo hann kæmist í réttar
hendur. Við felldum tár þegar við
kvöddumst og kveðjustundin var
erfið. Hún kyssti litlu drengina
mína og hafði orð á því hve gaman
það hefði verið að sjá þá. Hún virt-
ist vera að undirbúa brottför sína,
hún vissi að sinn tími væri senn á
enda hér og að á öðrum stað sem við
ekki þekkjum biði Gummi yngsti
sonur hennar, sem lést langt um
aldur fram.
Minning um yndislega ömmu lifir
í hjörtum okkar og afi kveður með
söknuði lífsförunaut sinn sem staðið
hefur við hlið hans öll þessi ár.
Elsku Magga, mikið tómarúm hefur
nú myndast sem ekki verður fyllt og
bið ég Guð um að styrkja afa og
okkur öll.
Auður.
dvelja á sumrin á Ekru var Þóra
alltaf boðin og búin að aðstoða mig,
hvort heldur var að lána mér síma
eða útvega gistingu ef á þurfti að
halda, eins og þegar faðir minn var
jarðsettur. Þau voru samhent um
það hjónin að gera öðrum greiða ef
mögulegt var.
Kjartan og félagar hans stofn-
uðu Varðarútgerðina sem þeir ráku
í mörg ár með miklum myndug-
leika og nefndu fyrirtækið eftir
fyrsta stóra bátnum er Vörður hét.
Lengst af áttu þeir stórt skip,
Heimi, mikið aflaskip, enda fengu
þeir frænda Kjartans sem skip-
stjóra, en hann var með mestu afla-
mönnum í flotanum og allt
blómstraði hjá þeim. En þeir fengu
líka mikinn stuðning hjá húsmóð-
urinni í Vinaminni í öllu þessu um-
stangi. Þar var oftast nær fjöldi
manna í fæði, iðnaðarmenn, verka-
menn og sjómenn í landlegum, auk
allra gesta og gangandi er fóru þar
um, meira að segja þingmenn og
ráðherrar. Sjómaður frá Fáskrúðs-
firði er var þar um tíma sagðist
aldrei á ævinni hafa fengið betri
mat en hjá Þóru. Allt þetta leysti
hún af hendi með prýði, var harð-
dugleg og mikil matmóðir sem bak-
aði allt matar- og kaffibrauð. Eitt
fannst mér óskiljanlegt og aðdáun-
arvert; aldrei var neitt lauslegt á
borðum. Eftir notkun hurfu allir
hlutir jafnóðum á einhvern dular-
fullan hátt. Hvernig hún fór að því
er kafii út af fyrir sig.
Stöðvarfjörður hefur nú misst
einn einlægasta aðdáanda sinn. Hún
sagði eitt sinn við mig að aldrei
skyldi hún fara héðan, þó allir aðrir
færu. Henni þótti miður að alltaf
fækkaði íbúunum á Stöðvarfirði. Nú
hvíla þau Þóra og Kjartan í friði
inni í Stöðvarkirkjugarði. Þaðan er
fagurt útsýni til hafsins og æsku-
stöðvar þeirra blasa við, þar sem
ástin blómstraði.
Vertu sæl, Þóra mín. Ég þakka
þér alla tryggðina og vináttuna. Guð
blessi þig og þína.
Þorbjörg Einarsdóttir frá Ekru.